Black Mirror 2, The

Το Black Mirror κατάφερε να ταράξει τα νερά το 2003, οπότε και κυκλοφόρησε, βασιζόμενο στην απίστευτα κορυφαία ατμόσφαιρα του και το σκοτεινό αίσθημα που απέπνεε. Οι γρίφοι του δεν ήταν δα και τίποτα σπουδαίο ή ιδιαίτερης δυσκολίας, αλλά η σκοτεινή ιστορία και η ‘καταραμένη’ ατμόσφαιρα του έδωσαν την δυνατότητα να ξεχωρίσει και να κάνει την έκπληξη. Προσωπικά το παιχνίδι με είχε κερδίσει απόλυτα, εγκλωβίζοντας με απόλυτα στην νοσηρότητα του.
 
Έξι χρόνια μετά λοιπόν, κυκλοφορεί το Black Mirror 2, το οποίο όμως δεν αναπτύχθηκε από την Unknown Identity αλλά από την Cranberry Productions. Στην αρχή ήμουν αρκετά επιφυλακτικός ως προς την αλλαγή αυτή developer αλλά τελικά η μετάβαση έγινε σχετικά ομαλά, με εξαίρεση κάποια μεμονωμένα σημεία που κατά την γνώμη μου έπρεπε να είχαν προσεχθεί περισσότερο.
 
Το Black Mirror 2 δεν είναι απευθείας συνέχεια του πρώτου παιχνιδιού, κάτι απολύτως λογικό αφού ο αρχικός πρωταγωνιστής, Samuel Gordon, είναι πια νεκρός. Σε αυτό το σημείο οφείλω να προειδοποιήσω πως το κείμενο θα περιέχει αρκετά spoilers για το πρώτο παιχνίδι, θεωρώ όμως προφανές πως για να διαβάζετε το παρόν κείμενο σημαίνει πως έχετε ήδη ασχοληθεί και ολοκληρώσει το Black Mirror 1.

Δώδεκα χρόνια μετά λοιπόν τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στο κάστρο του Black Mirror, μεταφερόμαστε από την Αγγλία  στην Αμερική Είσαι λοιπόν o Darren Michaels, ένας φοιτητής Φυσικής στο πανεπιστήμιο της Βοστόνης και έχεις επιστρέψει για το καλοκαίρι στο σπίτι σου στο Biddeford του Maine, όπου διαμένει ακόμα η μητέρα σου. Ο Darren προσπαθεί να βγάλει το χαρτζιλίκι του, κάνοντας το παιδί για τα θελήματα για λογαριασμό του φωτογράφου της περιοχής Fuller, έναν πραγματικά ελεεινό και γλοιώδη τύπο.
 
Έτσι περίπου ξεκινάει το παιχνίδι, κάνοντας αγγαρείες και δουλειές στην πόλη του Bidderford. Αυτό ίσως σας ξενίσει στην αρχή, εμένα σίγουρα μου φάνηκε λίγο ενοχλητικό να τρέχω από εδώ και από εκεί, αλλά το παιχνίδι είναι τόσο μεγάλο σε μέγεθος που τελικά αυτό το κομμάτι είναι πολύ μικρό μπροστά στο σύνολο του σεναρίου. Το παιχνίδι αποτελείται από 6 κεφάλαια, από το τρίτο όμως και μετά αρχίζει πραγματικά να παίρνει μπροστά η ιστορία. Σταδιακά θα καταλάβετε πως ο Darren και η μητέρα του συνδέονται με όλα αυτά, το παιχνίδι έχει έναν πολύ ‘διακριτικό’ τρόπο να μας  τροφοδοτεί συνεχώς με στοιχεία σχετικά με το παρελθόν της οικογένειας Michaels – μέσα δηλαδή από τα αντίστοιχα σχόλια που κάνει ο Darren όταν για παράδειγμα κοιτάζει κάποια αντικείμενα στο σπίτι της μητέρας του.

Αυτό που σίγουρα θα σας αφήσει ικανοποιημένους στο Black Mirror 2 είναι η διάρκεια του – η οποία είναι και με το παραπάνω χορταστική. Αυτό ίσως δικαιολογεί κάπως το αργό ξεκίνημα – αφού η είσοδος του παίκτη στο κυρίως σενάριο αργεί λίγο. Η εξέλιξη του σεναρίου γίνεται με όχι και τόσο γρήγορους ρυθμούς, με αποτέλεσμα να πρέπει να φτάσετε σχεδόν στο φινάλε για να καταλάβετε πλήρως τι γίνεται. Το ‘πλήρως’ βέβαια είναι μία σχετική έννοια αλλά για ευνόητους λόγους δεν μπορώ να γράψω κάτι παραπάνω.  Πάντως μην απογοητευτείτε που το παιχνίδι ξεκινάει στην Αμερική, μακριά από το κάστρο του Black Mirror. Επιδείξτε λίγη υπομονή και σίγουρα θα ανταμειφθείτε.

Τα γραφικά του παιχνιδιού προσεγγίζουν σχεδόν το άριστο τόσο στο σχεδιασμό τους όσο και στην συμβολή τους στην γενικότερη ατμόσφαιρα που συν-δημιουργούν. Είναι δηλαδή υπέροχα ‘σκοτεινά’ και επιβλητικά ενώ και τα διάφορα εφφέ (βροχή, ομίχλη, ο τρόπος που πέφτει η νύχτα) είναι άριστα. Όλες οι τοποθεσίες στις οποίες κινείται ο ήρωας μας είναι υπέροχα σχεδιασμένες και ντυμένες με άριστες χρωματικές αποχρώσεις. Σε πολλά σημεία δε, τα γραφικά είναι αποτυπωμένα με τόσο όμορφο τρόπο που πραγματικά καθόμουν και τα χάζευα.

Εξίσου θετική είναι η εντύπωση μου από την μουσική επένδυση του παιχνιδιού καθώς η ποιότητα της είναι τόσο υψηλή που σχεδόν δυσκολεύομαι να την περιγράψω με λόγια.  Η αλήθεια είναι πως με εντυπωσίασε τόσο πολύ που πολλές φορές έπιανα τον εαυτό μου να αφήνω την αρχική οθόνη του τίτλου προκειμένου να ακούω συνεχώς το πραγματικά εκπληκτικό κεντρικό μουσικό θέμα . Η τελειότητα της όμως δεν περιορίζεται μόνο στο κεντρικού μενού, αλλά συνοδεύει με απόλυτη αρμονία όλα τα σημεία του τίτλου δίνοντας τις απαραίτητες εντάσεις όπου αυτό απαιτείται από την εξέλιξη της δράσης.

Ο χειρισμός του παιχνιδιού είναι πιστεύω ο ορισμός της ευκολίας και της λειτουργικότητας. Όλα τα hotspots στην οθόνη αντιδρούν στο αριστερό πλήκτρο του ποντικιού με κάπως ιδιότυπο τρόπο – δηλαδή με το πρώτο αριστερό κλικ ο Darren εξετάζει κάτι και αν κρίνει ότι χρειάζεται να το πάρει ή να κάνει κάτι με αυτό τότε στο δεύτερο κλικ αλληλεπιδρά με το αντικείμενο. Βέβαια, το δεξί πλήκτρο του ποντικιού δεν μένει και εντελώς παραπονεμένο αλλά το πάτημα του κυρίως περιορίζεται στο να δίνει κάπως πιο λεπτομερείς περιγραφές των αντικειμένων. Επίσης, επιστρέφει από το Black Mirror 1 η λειτουργία του ‘νεκρού’ hotspot με την έννοια πως όταν ένα hotspot εξαντλήσει την χρησιμότητα του αυτός εξαφανίζεται, με αποτέλεσμα όμως το παιχνίδι να γίνεται περισσότερο εύκολο αφού περιορίζει σημαντικά τα hotspots με τα οποία αλληλεπιδρούμε.
 
Τέλος, σημειώστε δύο πολύ σημαντικές λειτουργίες που σίγουρα θα κάνουν την ζωή σας πιο εύκολη. Η πρώτη είναι ότι δεν χρειάζεται να ξεπατωθείτε στα κλικ όταν θέλετε να χρησιμοποιήσετε ένα αντικείμενο είτε στο περιβάλλον είτε πάνω σε άλλο αντικείμενο του inventory. Τούτο διότι όταν ‘περάσετε’ ένα αντικείμενο του inventory σας πάνω από ένα άλλο, αν αυτά μπορούν να συνδυαστούν το πρώτο αντικείμενο από ασπρόμαυρο θα γίνει έγχρωμο. Η δεύτερη πολύ χρήσιμη λειτουργία είναι πως μπορείτε να εναλλάσσετε τα αντικείμενα του inventory σας με την ροδέλα του ποντικιού, οπότε μπορείτε πολύ εύκολα να γλυτώσετε χρόνο και να μην χρειάζεται να επιλέξετε νέο αντικείμενο ξανά και ξανά.

Το αδύνατο σημείο του Black Mirror 2 είναι δυστυχώς η ευκολία του, η οποία στο μυαλό πια μου τείνει να πάρει εξωπραγματικές διαστάσεις. Εντάξει, και το Black Mirror 1 ήταν κάπως εύκολο αλλά εδώ πια περνάμε σχεδόν σε άλλη διάσταση. Εν ολίγοις δεν κόλλησα σε κανένα σημείο στο παιχνίδι με εξαίρεση ίσως τον μουσικό γρίφο με το πιάνο. Όχι ότι αυτός ήταν τίποτα το ιδιαίτερο, απλά δεν διαθέτω μουσικό αυτί. Επιπλέον, μερικοί γρίφοι – και ειδικά στο κάστρο του Black Mirror – αγγίζουν τα επίπεδα της γραφικότητας. Δεν θα σας αποκαλύψω ποιοι προκειμένου να μην σας χαλάσω την…έκπληξη. Περιορίζομαι να γράψω πως και οι τρείς αυτοί γρίφοι αφορούν το μπάνιο της έπαυλης.  Δυστυχώς, το Black Mirror αποτελεί έναν ευχάριστο περίπατο και σε κανένα σχεδόν σημείο δεν θα αποτελέσει πρόκληση για το μυαλό σας ή την αναλυτική σας σκέψη.
 
Η ατμόσφαιρα του παιχνιδιού από την άλλη είναι σχεδόν υποδειγματική αφού υπήρχαν αρκετά σημεία μέσα στο παιχνίδι που η υποβόσκουσα σκοτεινιά είχε κυριαρχήσει πάνω μου σχεδόν απόλυτα. Αυτό οφείλεται τόσο σε τεχνικά θέματα, όπως η θέση της κάμερας, ο φωτισμός ή και έλλειψη του, η μουσική όσο και στο ότι θέλετε συνεχώς να παίζετε για να ανακαλύψετε τι τελικά συμβαίνει με την οικογένεια Gordon. Το αρνητικό είναι ότι από το παιχνίδι απουσιάζει σχεδόν τελείως η επαφή μας με το υπερφυσικό με ελάχιστες λαμπερές εξαιρέσεις. Αυτό ανατρέπεται κάπως όσο πλησιάζουμε προς το φινάλε αλλά πριν προλάβουμε να χαρούμε το παιχνίδι τελειώνει εξαιρετικά απότομα και μάλιστα σας φιλοδωρεί και με ένα ξερό ‘to be continued’, έτσι για να σας σπάσει τα νεύρα. Απλά απαράδεκτο κατά τη γνώμη μου, αν γνώριζα από την αρχή πως έπαιζα το του ‘Black Mirror 2 μέρος 1ο’ ίσως δεν ασχολούμουν μαζί του αφού θα περίμενα να κυκλοφορήσει και το τρίτο μέρος της σειράς, η ανακοίνωση του οποίου έγινε τελικά ελάχιστο καιρό μετά την κυκλοφορία της αγγλικής έκδοσης του παιχνιδιού. 

Καταλήγοντας, το Black Mirror 2 μου άρεσε αρκετά και πέρασα μια χαρά παίζοντας το. Το ‘κακό’ είναι πως μάλλον είχα θέσει πολύ υψηλά τον πήχη και περίμενα ένα παιχνίδι που θα με κάνει να παραμιλάω με την ατμόσφαιρα, τον χαρακτήρα ή τους γρίφους του. Δεν μπορώ να πω πως απογοητεύτηκα, απλά με χάλασε πολύ η ευκολία του παιχνιδιού και το απότομο φινάλε του. Ως προς το δεύτερο στοιχείο, δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι – ήδη άλλωστε έχει ανακοινωθεί το Black Mirror 3 για το 2011. Ελπίζω μόνο να μην είναι τόσο εύκολο όσο το Black Mirror 2 γιατί τότε πραγματικά θα στεναχωρηθώ πολύ που το αγαπημένο μου παιχνίδι κατέληξε μία σχεδόν casual ενασχόληση.