Blackwell Epiphany, The

Πριν οκτώ χρόνια, ένα από τα πιο περίεργα ζευγάρια στην ιστορία των adventures, η Rosangela Blackwell και ο Joey Mallone έκαναν το ντεμπούτο τους με το Legacy. Από τότε μας επισκέφθηκαν άλλες τρεις φορές (για την ακρίβεια η Rosa δυο). Unbound, Convergence, Deception… το να βοηθάς τις “χαμένες” ψυχές να προχωρήσουν δεν ήταν ποτέ μια απλή υπόθεση. Το Epiphany, είναι το παιχνίδι που κλείνει οριστικά τη σειρά και ο δημιουργός τους Dave Gilbert θέλει αυτό το τέλος να ξεπεράσει ό,τι έχουμε δει μέχρι τώρα.

New York City Don’t Mean Nothing.

Για όσους δεν έχετε ακούσει ποτέ το όνομα Blackwell, να πούμε ότι η σειρά παρουσιάζει τις περιπέτειες μιας νεαρής Νεοϋορκέζας, της Rosa και του φαντάσματος-συντρόφου της (που πέθανε τη δεκαετία του ‘30), Joey. Μαζί αναλαμβάνουν να κάνουν τα διάφορα φαντάσματα που στοιχειώνουν τη Νέα Υόρκη να συνειδητοποιήσουν τον, τραγικό συνήθως, θάνατό τους και να “προχωρήσουν” προς ό,τι είναι αυτό που τους περιμένει. Στο review του Legacy μπορείτε να δείτε αναλυτικότερα πως ξεκίνησαν όλα.

Στο Epiphany, η Rosa έχει πλέον αποδεχτεί πλήρως τον ρόλο της σαν “bestower” και από την πρώτη στιγμή φαίνεται ότι η “δουλειά” της αποτελεί την πρώτη της προτεραιότητα, ακόμα και αν αυτό σημαίνει ότι θα της εκδώσουν περιοριστικά μέτρα όλοι οι κάτοικοι της Νέας Υόρκης. Η ιστορία αρχίζει ένα χειμωνιάτικο βράδυ όπου οι δυο ήρωες έχουν ακόμα μια υπόθεση ρουτίνας να φέρουν σε πέρας. Αφού ξεμπερδέψουν, από το πουθενά, ένας άγνωστος τύπος τους πλησιάζει και χωρίς καμιά προειδοποίηση, πυροβολεί. Η σφαίρα δεν προορίζεται για την ηρωίδα μας αλλά σκοτώνει κάποιον επίσης άγνωστο που, προς μεγάλη έκπληξή της, δείχνει να τη γνωρίζει. Δυστυχώς για αυτόν, ο θάνατός δεν είναι ό,τι χειρότερο μπορούσε να του συμβεί. Καθώς η ψυχή του αναδύεται από το σώμα του και προσπαθώντας η Rosa να πάρει απαντήσεις, μια άγνωστη δύναμη ξεσκίζει την ύπαρξή του αφήνοντας τους δυο ήρωες αποσβολωμένους με το “μακάβριο” θέαμα. Πως ο άγνωστος άντρας ήξερε τι είναι η Rosa και ποια δύναμη μπορεί να προκαλέσει τέτοια καταστροφή; Αυτή τη φορά η ηρωίδα έχει πολύ σοβαρά προβλήματα.

(Το ύφος του παιχνιδιού γίνεται αισθητό από την πρώτη στιγμή.)

 Το παιχνίδι είναι ουσιαστικά μια νεοαστική, υπερφυσική, νουάρ ιστορία (ω ναι!), με περιστατικά που δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αισιοδοξίας και ταυτόχρονα μια μικρή ωδή στην αγαπημένη πόλη του Gilbert, τη Νέα Υόρκη. Ο δημιουργός προτιμά να μείνει προσγειωμένος (και ίσως λίγο κυνικός) απέναντι στις “μεγάλες αλήθειες” του σεναρίου και επικεντρώνεται στους ήρωες του. Ήρωες, που αν κλισέ μερικές φορές, μας κερδίζουν με την αμεσότητα του χαρακτήρα τους.

 Οι “βετεράνοι” της σειράς θα νιώσουν αμέσως άνετα με τον κόσμο του παιχνιδιού. Δεν μπορώ να πω πως θα νιώσουν το ίδιο και αυτοί που θα ασχοληθούν πρώτη φορά με το Epiphany. Κατά τη διάρκεια της περιπέτειας θα συναντήσουμε κάποιους χαρακτήρες γνωστούς από προηγούμενα επεισόδια που αν και γίνεται μια προσπάθεια εξήγησης για το ποιοι είναι, σίγουρα θα αφήσει του νέους παίχτες με την απορία.

 Επίσης όσο πλησιάζουμε προς το τέλος συμβαίνουν όλο και περισσότερα πρωτόγνωρα γεγονότα που εξυπηρετούν καθαρά στην δημιουργία της κατάλληλης συναισθηματικής φόρτισης που θα μας προετοιμάσει για το χορταστικό -και ταιριαστό- φινάλε. Εξήγηση για τα γεγονότα αυτά δεν πρόκειται να πάρουμε. Είπαμε ο Gilbert ενδιαφέρεται για τους χαρακτήρες του και ως “θεός” στον μικρό σύμπαν που δημιούργησε μπορεί να αλλάζει τους κανόνες του “παιχνιδιού” όπως νομίζει καλύτερα αυτός. Από ένα σημείο όμως και μετά, οι συνεχόμενες καινούργιες πληροφορίες, κάνουν το μυαλό να σκέφτεται… “τώρα αυτό πως μπορεί να συμβαίνει;” με αποτέλεσμα να μη σε αφήνει να απολαύσεις όσο θέλεις την περιπέτεια.

 Η ιστορία του Epiphany δείχνει να ακροβατεί σε ένα τεντωμένο σχοινί. Ένιωσα ότι ο Gilbert έδωσε παραπάνω προσοχή στο να “σοκάρει” τον παίχτη από ότι στην ίδια την ιστορία, καταφέρνει πάντως να παρουσιάσει ένα συμπαγές αποτέλεσμα που θα σας πάρει το πολύ οκτώ ώρες μέχρι να δείτε τους τίτλους τέλους. Όποιος όμως ξεκινήσει με το Epiphany και συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι δεν γνωρίζει πολλά για το παρελθόν των ηρώων, είναι πολύ πιθανό η σύγχυσή του να μην τον αφήσει να ευχαριστηθεί την περιπέτεια.

 First Snow in Brooklyn.

Τα γραφικά του Blackwell: Epiphany είναι τα γνωστά που μας έχει πλέον συνηθίσει η Wadjet Eye. Χαμηλής ανάλυσης “πιξελιασμένα” γραφικά που θυμίζουν πολύ τα adventures της δεκαετίας του ’90. Η ποιότητά τους είναι (για το είδος) πολύ καλή και λεπτομερής και αν έπρεπε να τα συγκρίνω με κάποια, θα έλεγα ότι μοιάζουν αρκετά με αυτά του Resonance. Κάθε εικόνα είναι και μια πραγματική τοποθεσία της Νέας Υόρκης που έχει αποδοθεί και χρωματιστεί με τέτοιο τρόπο που να ταιριάζει με το μουντό και κρύο κλίμα των βραδιών που διαδραματίζεται η ιστορία.

(Τι κάνεις όταν συναντάς τέτοιες περιπτώσεις;)

 Ο ήχος, ένα από τα μεγάλα ατού της σειράς, στέκεται ακόμα μια φορά στα πολύ καλά επίπεδα που μας έχει συνηθίσει η Wadjet. Οι Rebecca Whittaker και Abe Goldfarb δανείζουν ακόμα μια φορά τις φωνές τους στους Rosa και Joey αντίστοιχα και είναι εξαιρετικοί. Από τους δευτερεύοντες χαρακτήρες δεν βρήκα κάποιον να υστερεί που σημαίνει ότι ο Gilbert έπραξε σωστά να προσλάβει όσον το δυνατόν περισσότερους επαγγελματίες ηθοποιούς για το παιχνίδι του. Στη μουσική κυριαρχεί το κομμάτι των τίτλων που είναι μια μελαγχολική τζαζ μελωδία ενώ τα εφέ, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, συμβάλλουν καθοριστικά στο κλίμα του παιχνιδιού. Γενικά θα μείνετε ευχαριστημένοι.

Strangers in the Night.

Όσον αφορά το χειρισμό τα πράγματα είναι απλούστατα. Ανά πάσα στιγμή μπορούμε να  ελέγχουμε είτε τη Rosa είτε τον Joey. Οι ενέργειες πραγματοποιούνται με το πάτημα του αριστερού πλήκτρου ενώ με το δεξί οι δυο ήρωες περιγράφουν ότι τους ζητηθεί. Οι ατάκες του Joey είναι όλα τα λεφτά. Κλασικά υπάρχουν achievements για να ολοκληρώσετε ενώ δεν λείπουν τα απαραίτητα για τη σειρά commentary και bloopers για όσους θέλουν να κάνουν ένα δεύτερο playthrough.

(Στο Epiphany θα ασχοληθούμε λίγο και με το παρελθόνχαρακτήρων-κλειδιά της ιστορίας.)

 Με τους γρίφους ο Gilbert κρατά όλα εκείνα τα στοιχεία που έκαναν αγαπητή τη σειρά. Για ακόμα μια φορά λοιπόν θα κληθούμε να παραστήσουμε τους ντετέκτιβς μέσα από την ιδιότυπη συνεργασία των δυο ηρώων. Η Rosa, εκτός φυσικά του να μιλά με τους διάφορους συνανθρώπους της, έχει πολύτιμο σύμμαχο το κινητό της τηλέφωνο που εκτελεί χρέη σημειωματάριου και μηχανής αναζήτησης. Στο σημειωματάριο μπορεί να συνδυάζει τα στοιχεία που έχει για ανακάλυψη επιπλέον στοιχείων ενώ στο internet μπορεί να βρει ό,τι την ενδιαφέρει, όπως διευθύνσεις κ.α. Ο Joey από την άλλη ως φάντασμα μπορεί να τρυπώνει ανενόχλητος όπου η Rosa δεν μπορεί ενώ με την φοβερή του δύναμη να… φυσά μπορεί να βοηθήσει ακόμα περισσότερο σε δύσκολες καταστάσεις.

Κατά κύριο λόγο στο Epiphany θα επιδοθούμε σε συλλογή στοιχείων, στημένη ακόμα μια φορά, με αριστοτεχνικό τρόπο. Δεν θα σταματήσω να γράφω για το ταλέντο αυτού του ανθρώπου να μετατρέπει καθημερινές, σύγχρονες ασχολίες σε έξυπνους και διασκεδαστικούς γρίφους. Χωρίς να είναι ιδιαίτερα απαιτητικοί χρειάζεται να είστε προσηλωμένοι στη ιστορία και να χρησιμοποιείτε τις ικανότητες κάθε ήρωα στο έπακρο για να τους επιλύσετε. Inventory υπάρχει αλλά τα αντικείμενα που θα μαζέψετε είναι ελάχιστα και η εφαρμογή τους είναι παραπάνω από προφανής.

 Ain’t No Love in the Heart of the City.

Τέλος λοιπόν. Η Rosa και ο Joey μας αποχαιρετούν και όσο και αν η ιστορία έχει τα ελαττωματάκια της δεν σας κρύβω ότι συγκινήθηκα στο τέλος. Το Epiphany είναι ό,τι θα ζητούσε κάποιος φίλος της σειράς. Όμορφοι χαρακτήρες, έξυπνοι γρίφοι… εννοείται ότι όσοι έχετε παίξει τα προηγούμενα παιχνίδια επιβάλλετε να το δείτε. Οι υπόλοιποι κάντε μια χάρη στον εαυτό σας και ξεκινήστε από την αρχή. Δεν θα το μετανιώσετε.