Botanicula

Πρέπει να παραδεχθώ ότι τα settings των παιχνιδιών της Amanita Design κάθε φορά μου είναι μια μεγάλη έκπληξη. Απλοϊκές συνήθως ιδέες που πραγματεύονται κάθε είδους αγάπη πλαισιώνονται και αναδεικνύονται μοναδικά από ευφάνταστα και πρωτότυπα περιβάλλοντα στα οποία ο παίκτης καλείται να επιτύχει έναν εξίσου απλό σκοπό.

Έτσι και αυτή τη φορά μεταφερόμαστε σε ένα όμορφο δεντράκι. Ένα δεντράκι σε φάση και περίοδο ανάπτυξης. Όχι για πολύ όμως καθώς δέχεται επίθεση από μαύρα κακόβουλα παράσιτα που μοιάζουν με ολίγον τι από αράχνες. Ενώ απομυζούν όλη την ενέργειά του, τόσο από το ίδιο όσο και συνεπακόλουθα από τα κάθε λογής πλάσματα που ζουν και τρέφονται από αυτό, ένας τόσος δα σπόρος καταφέρνει να γλυτώσει στο παρά τσακ χάριν στην τυχαία πτώση του και εν συνεχεία συνάντησή του με μια παρεούλα ζωυφίων. Η παρεούλα αυτή, αμέσως χρίζεται η συντροφιά του σπόρου αναλαμβάνοντας την ριψοκίνδυνη αποστολή μεταφοράς του στις ρίζες του δέντρου προκειμένου να φυτευθεί και να το θωρακίσει ώστε να εξοβελιστούν οι εισβολείς και να επανέλθει η τάξη και η ασφάλεια στον εν λόγω ‘οίκο’.

Εμείς χειριζόμαστε σε προοπτική τρίτου προσώπου και τα πέντε μέλη της ομαδούλας άλλοτε ταυτόχρονα και άλλοτε μεμονωμένα. Αποτελούμενη από τον Mr Feather (πετούμενο κατηγορίας φτερού), την Mrs mushroom (μανιτάρι που μπορεί να αναπαράγεται ραγδαία), τον Mr. Lantern (ζωύφιο τύπου φακός), τον Mr. Twig (κλαράκι στον άνεμο) και τον Mr. Poppy Head (ο βαρυκόκκαλος της υπόθεσης), εκτός από μια ομορφιά στο σύνολό της, η ομάδα βρίθει από μοναδικές ικανότητες ανάλογα με τη φύση και τον σωματότυπό του καθενός, οι οποίες είτε όλες μαζί σε συνδυασμό, τύπου ισχύς εν τη ενώσει, είτε μια κάθε φορά, μας οδηγούν ένα βήμα πιο κοντά στον τελικό σκοπό μας.

Αρκετά γρήγορα γίνεται φανερή η απλοϊκή δομή του παιχνιδιού η οποία συνίσταται σε επίπεδα και αποστολές. Η δράση, μέσω της πορείας που ακολουθεί η ομάδα, αναπτύσσεται και εξελίσσεται σε επίπεδα-οθόνες οι οποίες άλλοτε είναι αυτοτελείς, επισκεπτόμαστε δηλαδή μία, ολοκληρώνουμε και άντε γεια…άλλοτε απαιτούν περεταίρω εξερεύνηση και σε άλλες για να ολοκληρωθεί η αποστολή. Υπάρχει ωστόσο ένας γενικός στόχος και αυτός είναι όπως προαναφέρθηκε, να σώσουμε το δέντρο από τις κακές, μαύρες αραχνοτέτοιες μεταφέροντας τον σπόρο στις ρίζες. Για να το πετύχουμε όμως αυτό καθώς αυτές δρουν σε πολλαπλά επίπεδα (ακριβώς όπως το κακό) θα πρέπει να κινηθούμε και εμείς ανάλογα. Η κίνηση μας στο χώρο είναι σχεδόν προκαθορισμένη καθώς υπάρχουν βελάκια να μας υποδεικνύουν τις εξόδους σε κάθε οθόνη. Πολλές φορές οι επιλογές εξόδου είναι λίγες ή και μία μόνο, υπάρχουν επίπεδα όμως όπου αυτό το feature που θα μπορούσε στη τελική να θεωρηθεί μειονέκτημα λόγω έλλειψης πρόκλησης για τον παίκτη, ευφυώς χρησιμοποιήθηκε όπως στην δημιουργία ενός επιπέδου – τύπου λαβύρινθος όπου η κίνηση μας σε αυτό τελικά δεν ήταν και τόσο προκαθορισμένη.

Πέραν αυτού του λαβυρίνθου υπάρχει μια μεγάλη ποικιλία στους γρίφους, αν και θα μπορούσε κάποιος πολύ εύκολα να αναρωτηθεί μα επιτέλους πόσοι και τι είδους γρίφοι μπορεί να χωράνε μέσα σε ένα δέντρο; Λίγο πολύ όλων των τύπων, θα σας απαντούσα αμέσως. Και inventory based, και drag and drop, και fetch quests, και παρατηρητικότητας και puzzles και mini games και όλα τα καλά σε ισορροπία και βατό επίπεδο. Βέβαια θέλω να υπογραμμίσω μια ιδιαιτερότητα. Οι ενέργειες δεν πραγματοποιούνται όλες με το κλικ του ποντικιού. Υπάρχουν περιπτώσεις που αρκεί απλά να σύρετε τον κέρσορα χωρίς να κλικάρετε σε συγκεκριμένο σημείο για να πάρει μπρος η ενέργεια, γεγονός που μέχρι να το αντιληφθείτε μπορεί να σας έχουν ξεφύγει πράγματα ή απλά να έχετε μια, ενδεχομένως και αμελητέα, χρονοκαθυστέρηση στην εξέλιξη της δράσης. Επίσης υπάρχουν περιπτώσεις όπου ένα κλικ δεν αρκεί αλλά χρειάζεται υπομονετική επανάληψη.

Simplicity itself και στον οπτικοακουστικό τομέα του παιχνιδιού. Πιστεύω πως από τα πρώτα λεπτά κιόλας του παιχνιδιού, μπορεί κανείς εύκολα να διακρίνει την Amanita μέσα από την φαντασία που ξεχειλίζει, την συγκεκριμένη τεχνοτροπία, τις καθαρές γραμμές και το μεράκι. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πως μοιάζει ένα παράσιτο ή τι ήχους βγάζει. Δεν ξέρω τι συμβαίνει στα σώψυχα ενός δέντρου, ούτε πως μεταφέρεται ένας σπόρος. Δέχομαι ωστόσο ευχαρίστως την οπτική απεικόνιση της Amanita. Είναι πολύχρωμη, ευφάνταστη, ρομαντική κι όλα αυτά μου αρκούν. Δεν πρέπει να παραλείψω και τον οπτικό ‘πλούτο’ που πλημμυρίζει κάθε επίπεδο. Ένα σωρό διαφορετικά πλασματάκια, 126 στο σύνολο τους, με τις ιδιότητές τους και ξεχωριστό animation έκαστο, περιμένουν να τα ανακαλύψετε. Αναλόγως με τα πόσα θα μπορέσετε να ‘εξημερώσετε’ τοποθετώντας τα στο inventory σας, στο τέλος έχετε bonus βιντεάκια για κέρασμα. 

Παρομοίως και η μουσική επένδυση που με πολύ αγάπη έχει τυλίξει τη δράση και την έχει επιμεληθεί η επίσης Τσέχικη ομάδα DVA. Ένα πραγματικά δροσερό soundtrack που έρχεται να κουμπώσει ιδανικά με την green φιλοσοφία του παιχνιδιού. Στην μουσική επένδυση προεξέχοντα ρόλο διαδραματίζουν και τα ηχητικά εφέ που καταφέρνουν ελλείψει ομιλίας (καθ’όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού δεν ακούμε/διαβάζουμε ούτε λέξη, εκτός φυσικά από το μενού που βρίσκεται στο κάτω μέρος της οθόνης) να εξηγούν τι συμβαίνει, πότε κάτι είναι σωστό και πότε λάθος, πότε υπάρχει λύπη και πότε κατακλυσμός χαράς. Πολύ αξιόλογη δουλειά, πραγματικά.

Αντί επιλόγου θα ήθελα να πω το εξής. Εισπνοή. Θεωρώ θαυμάσιο το γεγονός ότι τοποθετείται ο παίκτης σε ένα εντελώς ανοίκειο περιβάλλον, όπως είναι το εσωτερικό ενός δέντρου, συναντάει όλη την πανίδα και την χλωρίδα που κατοικεί εντός του, φτάνει μέχρι κυριολεκτικά το μεδούλι του και χωρίς ‘περιττές’ επεξηγήσεις παρά μόνο ήχους και εικόνες στις σωστές αναλογίες, επιτεύξιμους στόχους χωρίς να προκαλούνε πονοκεφάλιασμα, φέρνει εις πέρας τον αρχικό ευγενή σκοπό του μετά από διάρκεια περίπου 6 ωρών και βγαίνει από αυτό νικητής και πάνω από όλα χαλαρός και ευδιάθετος. Εκπνοή. Κι όλο αυτό σε συσκευασία των περίπου 8 ευρώ. Συγχαρητήρια λοιπόν. Στην Αmanita.