Broken Age - Act 1

Όποιος δεν γνωρίζει τα γεγονότα που προηγήθηκαν της κυκλοφορίας της Πρώτης Πράξης του Broken Age, αύριο με τον κηδεμόνα του παρακαλώ. Πριν δυο χρόνια ο Tim Schafer και η Double Fine εκμεταλλεύτηκαν την πλατφόρμα του Kickstarter και ζήτησαν από τους φίλους των adventures 400.000$ να φτιάξουν… ένα old school adventure. Το μόνο που ξέραμε για αυτό ήταν πως θα είναι του ίδιου του Tim (μετά από δεκαέξι χρόνια απουσίας από το είδος).

Μέσα σε περίπου ένα μήνα, το ποσό όχι απλώς έφτασε τον στόχο του αλλά εκτοξεύτηκε στα 3.336.371$, ποσό εξωφρενικό που δημιούργησε ενθουσιασμό τόσο στην Double Fine όσο και στους ίδιους τους “χρηματοδότες” (και μη). Η επιτυχία που είχε η καμπάνια έφερε ένα κύμα δεκάδων τίτλων παλιών και μη για να δοκιμάσουν την τύχη τους στο Kickstarter, αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία. Το Broken Age, το old school adventure που ήθελε να φτιάξει ο Tim, κυκλοφόρησε στις 28/1 (σε ένα μόνο κατάστημα προς το παρόν, δυστυχώς) με την “Πρώτη Πράξη”. Τα κατάφερε ο Schafer; Διαβάστε παρακάτω και κρίνετε.

(η Vella δεν είναι ένα κορίτσι που το βάζει εύκολα κάτω)

Αντίθετοι Κόσμοι

Με το που μπαίνουμε πρώτη φορά στο παιχνίδι, μας περιμένει ένα πολύ λιτό μενού με τα απαραίτητα μόνο. Πατώντας “New Game” εμφανίζεται μια οθόνη χωρισμένη στα δυο. Αριστερά μια κοπέλα αναπαύεται σε ένα δέντρο μιας ηλιόλουστης μέρας στο ύπαιθρο και δεξιά κοιμάται ένα αγόρι σε ένα δωμάτιο που μοιάζει να βρίσκεται στο διάστημα. Το κορίτσι είναι η Vella. Ζει στο Sugar Bunting ενός περίεργου κόσμου και είναι μια από τις εκλεκτές κοπέλες για θυσία στο τέρας Mog Chothra. Τη μέρα των γενεθλίων της μάλιστα. Το τέρας αυτό γυρίζει από περιοχή σε περιοχή και γεύεται τις παρθένες που απλόχερα και με καμάρι του προσφέρουν οι κάτοικοι για να μην τους καταστρέψει.

Είναι τιμή για κάθε κοπέλα να συμμετέχει στη θυσία και οι ετοιμασίες για το λεγόμενο “Maiden’s Feast” γίνονται με κάθε μεγαλοπρέπεια. Την ίδια τιμή νιώθει και η οικογένεια της Vella και ιδιαίτερα η γιαγιά της που εδώ και μέρες την προετοιμάζει για το μεγάλο γεγονός. Η Vella από την άλλη δεν νιώθει και τόσο χαρούμενη που θα πεθάνει και αναρωτιέται ανοικτά γιατί δεν κάνουν κάτι να σκοτώσουν το τέρας. Την ίδια άποψη συμμερίζεται και ο παππούς της θυμίζοντάς της πως κάποτε το Sugar Bunting ήταν χωριό πολεμιστών. Η γιαγιά της βέβαια την επαναφέρει γρήγορα στην τάξη και αφού γιορτάσουν για το ευτυχές γεγονός ετοιμάζονται για την θυσία. Η Vella όμως δεν έχει σκοπό να το αφήσει να περάσει έτσι…

(το διαστημόπλοιο του Shay προσφέρει όλες τις ανέσεις)

Το αγόρι είναι ο Shay. Ζει μόνο του σε ένα διαστημόπλοιο όπου μεγαλώνει κάτω από τη φροντίδα της μαμάς-ήλιου, τον υπολογιστή του σκάφους. Κάθε “βράδυ” εμφανίζεται και ο μπαμπάς-φεγγάρι και τον συντροφεύει στον ύπνο του. Το διαστημόπλοιο είναι μια μεγάλη παιδική χαρά και ο Shay περνά τη μέρα του εκπληρώνοντας επαναλαμβανόμενες γελοίες αποστολές όπου σώζει πάνινες κούκλες από χιονοστιβάδες παγωτού, σκοτεινά δωμάτια και εκτροχιάσεις παιδικών τρένων. Η ζωή του Shay είναι μια λιλιπούτεια κόλαση. Κάθε μέρα κάνει τα ίδια και τα ίδια. Είναι μεγάλο παιδί τώρα πια, δεν μπορεί ακόμα να του φέρονται σαν μωρό!

Η υπερπροστατευτική μαμά-ήλιος δεν τον αφήνει να πάρει πρωτοβουλίες παρ’ όλο που δείχνει να τον αγαπά και να τον προσέχει. Ακόμα και όταν αυτός δυσανασχετεί, αυτή, πάντα ήρεμη, θα του δείξει την αγάπη της και τη στοργή της. Όλα περιστρέφονται γύρω από το γενναίο της αγόρι. Κάποια στιγμή ο Shay θα καταφέρει να “σπάσει” το σύστημα και θα συναντήσει τον Marek, ένα ον με τη μορφή λύκου που θα του δείξει ότι στο σύμπαν έχει ξεσπάσει πόλεμος. Επιτέλους ο Shay έχει μια πραγματική αποστολή…

(ο υπολογιστής-ήλιος φροντίζει τα πάντα για τον καλό της Shay)

Το σενάριο του Broken Age είναι πρωτότυπο και ενδιαφέρον. O Schafer φαίνεται να κρατά το ύφος των παιχνιδιών που μας έχει συνηθίσει η Double Fine (Stacking, Costume Quest κ.τ.λ.) και μας παρουσιάζει μια παιδική-ενήλικη ιστορία που θα καταλάβετε τι πραγματικά συμβαίνει μόνο όταν φτάσετε στο τέλος της Πρώτης Πράξης όπου οι δυο ιστορίες διασταυρώνονται και μας αφήνει σε αγωνία για τη συνέχεια (και τα απαραίτητα αναπάντητα ερωτήματα). Προσωπικά μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες που σε κάνουν να τις σκέφτεσαι και μετά το τέλος τους και το Broken Age είναι μια τέτοια. Μέχρι όμως να φτάσετε εκεί τα πράγματα είναι κάπως άνισα.

Η ιστορία της δυναμικής  Vella είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσα από αυτή του γκρινιάρη Shay που κατά κάποιο τρόπο κάνει τα ίδια πράγματα. Από την άλλη, στην ιστορία της Vella θα συναντήσουμε πολλούς χαρακτήρες που δεν προσφέρουν κάτι ιδιαίτερο πέραν της ιδιοτροπίας τους και απλά αποτελούν μέρος μιας κωμικής σκηνής χωρίς να είναι απαραίτητοι στην σεναριακή εξέλιξη. Ελπίζω στην Δεύτερη Πράξη να δούμε περισσότερα πράγματα από αυτούς.

(η οικογένεια της Vella)

Αντίθετες Τεχνοτροπίες

Στο γραφικό τομέα το Broken Age αφήνει ανάμεικτα συναισθήματα. Κάθε χώρος είναι έτσι φτιαγμένος που να μοιάζει με –ας πούμε- παιδική ζωγραφιά. Μεγάλα βασικά σχήματα, στραβές γραμμές και υφές που μοιάζουν να έχουν περαστεί με πινέλα χωρίς πολλές λεπτομέρειες. Είναι όμορφές αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο και σίγουρα υστερούν αν συγκριθούν με άλλα σύγχρονα adventures πρώτης γραμμής. Ιδιαίτερα όταν η κάμερα ζουμάρει δείχνουν ακόμα πιο άχαρα. Τουλάχιστον υποστηρίζει διάφορες αναλύσεις, ακόμα και HD. Το animation είναι απλά ικανοποιητικό αν και ορισμένες φορές μοιάζει σαν να κινούνται κούκλες χαρτοκοπτικής.

Καταλαβαίνω ότι κάτι τέτοιο εντείνει την “παιδικότητα” του τίτλου και αν το παιχνίδι είχε χρηματοδοτηθεί με 400.000$ δεν θα είχα μεγάλες ενστάσεις. Όταν όμως έχεις μαζέψει τρία και ‘μύρια και παρουσιάζεις αυτό… το αποτέλεσμα, μένεις με τη λαχτάρα. Πιστεύω ότι θα μπορούσαν εκεί στη Double Fine να επενδύσουν ένα μεγαλύτερο ποσό από το budget τους, να πετύχουν το ίδιο εικαστικό αποτέλεσμα και παράλληλα το παιχνίδι να μην μοιάζει σαν… flash game. Έχουμε δει δουλειές ερασιτεχνών που, μπορεί να μην είναι τόσο ποιοτικές όσο του Broken Age αλλά είναι σίγουρα συγκρίσιμες και αυτό από μόνο του είναι αρνητικό. Εκτός και αν μέχρι εκεί μπορούν… τι να πω;

Στον αντίποδα, ο ήχος βρίσκεται σε υψηλότατα επίπεδα. Η μουσική έχει ηχογραφηθεί από ζωντανή ορχήστρα και πλαισιώνει όμορφα το παιχνίδι. Ανάλογα με την περιοχή που βρισκόσαστε θα ακούτε και διαφορετικό κομμάτι, καθένα πολύ ευχάριστο. Οι ομιλίες είναι επίσης στο σύνολό τους πάρα πολύ καλές. Τα χρήματα που μαζεύτηκαν επέτρεψαν στον Schafer να επιστρατεύσει τους Elijah Wood (Shay), Jack Black (Harm’ny), Wil Wheaton (Curtis), Masasa Moyo (Vella) και άλλους αξιόλογους ηθοποιούς που με το ταλέντο τους ανεβάζουν επίπεδο το παιχνίδι. Ο μοναδικός τομέας που παίρνει άριστα. Το μόνο μου μικρό παράπονο είναι ότι ο χαρακτήρας του Shay είναι τέτοιος που δεν αφήνει τον Wood να τον χορτάσουμε.

(όλες οι παρθένες σε απαρτία)

Αντίθετες Εμπειρίες

Ο χειρισμός του παιχνιδιού είναι πάρα πολύ απλός. Όλα γίνονται με το αριστερό πλήκτρο. Όταν περάσουμε πάνω από ένα hotspot ο κέρσορας αλλάζει από “σταυρό” σε κάτι σαν αστέρι και πατώντας γίνεται η ανάλογη περιγραφή ή ενέργεια. Τρόπος να γίνεται μόνο περιγραφή δεν υπάρχει. Με το δεξί πλήκτρο εμφανίζεται το inventory και στην αρχή του παιχνιδιού έχουμε επιλογή αν θέλουμε να παίρνουμε τα αντικείμενα με απλό κλικ ή σύροντας τα στην οθόνη. Με το Space μπορούμε να προσπεράσουμε τους διαλόγους και τις cutscenes και με το Esc να “παγώσουμε” το παιχνίδι.  Απλούστατος και λειτουργικός ο χειρισμός χωρίς κάτι το ιδιαίτερο.

Η μεγάλη απογοήτευση του Broken Age είναι οι γρίφοι. Δεν είναι τόσο ότι είναι πολύ εύκολοι, πολύ δύσκολα θα σας προβληματίσουν, είναι που είναι τόσο μα τόσο τυποποιημένοι και προβλέψιμοι που μοιάζουν περισσότερο με αγγαρεία παρά με διασκέδαση. Είναι λες και ο Schafer ήθελε να μας κάνει να νιώσουμε τη βαρεμάρα του Shay στο διαστημόπλοιο. Στην πλειοψηφία τους βασίζονται στο inventory αλλά υπάρχουν στιγμές που θα συναντήσετε και κάποιους πιο... “action”.

Στον πιο νευραλγικό τομέα το παιχνίδι δυστυχώς μας τα κάνει μαντάρα και το χειρότερο είναι ότι καθώς παίζεις, φαίνεται ότι οι εύκολοι γρίφοι είναι επιλογή του δημιουργού και δεν προέκυψαν από πίεση χρόνου. Ποιος να τον πιέσει άλλωστε; Μ’ αυτά και μ’ αυτά η συνολική διάρκεια της Πρώτης Πράξης δεν ξεπερνά τις πέντε ώρες ακόμα και αν χαζολογάτε δεξιά κι’ αριστερά καθώς πολύ δύσκολά θα κολλήσετε κάπου. Ελπίζω στην δεύτερη πράξη να δούμε πιο απαιτητικούς και έξυπνους γρίφους.

(off we go!!)

Αντίθετες Προσδοκίες

Όταν τελείωσα το παιχνίδι και αφού πέρασε το στάδιο επεξεργασίας στο μυαλό μου της ιστορίας, άρχισα να αναρωτιέμαι που είναι το old school adventure που ο Schafer υποσχέθηκε στους 87.142 θαυμαστές του που τον τίμησαν προσφέροντας τον οβολό τους. Διάβασα το συνοδευτικό mail, είδα το πρώτο επεισόδιο του ντοκιμαντέρ και μου δημιουργήθηκαν καινούργιες απορίες. Σε ποιους απευθύνεται ο Schafer; Αυτά που λέει για να προωθήσει το Broken Age κυμαίνονται στη λογική: “τα adventures είναι νεκρά, ή τουλάχιστον αυτό πιστεύει ο πολύς κόσμος εκτός από fans… είναι μοναδικό συναίσθημα να παίζεις adventures… τα adventures είναι έτσι… είναι αλλιώς… κτλ κτλ”.

Ιδιαίτερη εντύπωση μου έκανε ένα αστείο που έκανε στο ντοκιμαντέρ όπου είπε: “…αλλά αυτές τις μέρες φαίνεται πως τα adventures είναι σχεδόν μια χαμένη μορφή τέχνης, υπάρχουν στα όνειρά μας, στις μνήμες μας… και στη Γερμανία”. Γέλασα μόλις το άκουσα, το παραδέχομαι αλλά ξαναρωτάω σε ποιους απευθύνεται; Ένα τελείως προσωπικό (με κίνδυνο να γίνω ρεζίλι) συμπέρασμα είναι ότι με το Broken Age ο Schafer θέλει να δώσει το στίγμα του στην μεγάλη αμερικάνικη αγορά που αποδεδειγμένα ακόμα και τώρα που τα adventures έχουν ξανακάνει αισθητή την παρουσία τους δείχνει να τα αγνοούν.

(η Vella θα συναντήσει πολλά περίεργα όντα)

Καλά κάνει, είναι ένας ευγενής σκοπός και πραγματικά το Broken Age είναι ιδανικό να το προτείνετε σε κάποιον που δεν έχει ξαναπαίξει ποτέ του adventure παιχνίδι. Ίσως και για αυτό να προτίμησε να δώσει βάρος (όπως λένε) στον ήχο βάζοντας ηθοποιούς-κράχτες αντί για καλύτερα γραφικά. Το θέμα όμως είναι από ποιους ζήτησε βοήθεια και τι τους έταξε; Ζήτησε βοήθεια από τους θαυμαστές του από όλον τον κόσμο. Από άτομα που δεν ακούνε τις μπαρούφες περί θανάτων, που γνωρίζουν ποιοι φτιάχνουν καλά adventures και που στην τελική περίμεναν από τον Schafer αυτό που τους έταξε, ένα old school adventure… και αυτό δεν το είδαμε σε επίπεδο gameplay κυρίως.

Θεωρώ πως μια τέτοια συμπεριφορά δεν τον τιμά. Ας μας έλεγε ότι θέλει να φτιάξει ένα adventure (αν τότε ήξερε ακόμα τι ήθελε να φτιάξει) που θα αναδεικνύει τις αρετές του είδους και σκοπός του θα ήταν να προσελκύσει νέο κόσμο και ίσως να του έδινα και εγώ το κατιτίς μου. Τώρα όμως δεν γίνεται να κριθεί το παιχνίδι χωρίς να λάβουμε υπόψη μας όσα προηγήθηκαν της κυκλοφορίας του και αυτό δεν είναι κολακευτικό. Από την δεύτερη πράξη περιμένω με αγωνία τη συνέχεια της πολύ όμορφης ιστορίας και ελπίζω να δω πιο ευχάριστους γρίφους.