Brothers - A Tale of Two Sons

Our dead are never dead to us until we have forgotten them.

Συνήθως τα πιο έντονα συναισθήματα γεννιούνται στη σιωπή. Εκεί όπου δεν υπάρχουν λόγια, δεν υπάρχουν επεξηγήσεις, δεν υπάρχουν φλυαρίες. Ένα παιδί χάνει τη μητέρα του μπροστά στα μάτια του· δε μιλάει, αλλά πονάει. Ένας άντρας χάνει γυναίκα και παιδί σε πυρκαγιά· ούτε αυτός μιλάει, αλλά εξίσου πονάει. Συνήθως, η Σιωπή είναι εκείνη που λέει τα περισσότερα, εκείνη που καταφέρνει να τρυπώσει βαθιά, βαθιά μέσα μας. Ο Σουηδός σκηνοθέτης Josef Fares το γνωρίζει αυτό καλά και διαθέτει το απαιτούμενο καλλιτεχνικό όραμα για να μας αφηγηθεί θλιβερές αλήθειες που δένουν κόμπο το στομάχι δίχως να μας πει ούτε λέξη.

Σενάριο

Τα παραμύθια δεν ξεκινούν πάντοτε με μία πριγκίπισσα· και δεν τελειώνουν πάντοτε με το «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα». Ορισμένα παραμύθια είναι στενάχωρα και θλιβερά. Ορισμένα παραμύθια ξεκινούν με κάποιο θάνατο· κάποια άλλα τελειώνουν με αυτόν. Ένα μικρό αγόρι κάθεται γονατιστό μπροστά σε έναν τάφο, στην άκρη του γκρεμού, κάτω από ένα πελώριο δέντρο. Η θλίψη είναι έκδηλη στο πρόσωπό του. Έχει τα μάτια του κλειστά. Θυμάται. Προσπαθεί να ξεχάσει, μα θυμάται. Ξαναζεί εκείνες τις μοιραίες στιγμές από την αρχή. Την καταιγίδα να μαίνεται, τη βάρκα να παλεύει, τη μητέρα του μες τη θάλασσα, να προσπαθεί να τη φτάσει, να τη βλέπει να χάνεται κάτω από τα σκοτεινά νερά. Θέλει να την ξαναδεί. Έχει ανάγκη την αγκαλιά της.

(για αυτούς που αγαπάς φτάνεις στα πέρατα του κόσμου)

Το κάλεσμα του μεγάλου αδερφού του τον επαναφέρει στην πραγματικότητα. Ο πατέρας τους είναι βαριά άρρωστος και πρέπει να τον πάνε αμέσως στο θεραπευτή του χωριού. Τα μαντάτα, δυστυχώς, είναι πολύ άσχημα: ο πατέρας τους πεθαίνει. Μα τα δύο αδέρφια δε θα το βάλουν τόσο εύκολα κάτω: θα αναζητήσουν τη φημισμένη πηγή της ζωής, θα φτάσουν στα πέρατα του κόσμου για να τη βρουν και να φέρουν στον πατέρα τους το νερό που νικά κάθε ασθένεια. Θα τον σώσουν πάσει θυσία.

Gameplay

Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά: το Brothers είναι δύσκολο στο χειρισμό του εάν δεν έχετε gamepad και προσπαθήσετε να παίξετε με το πληκτρολόγιο. Ας περάσουμε στα απαραίτητα: ξεπεράστε την αρχική δυσκολία, βρείτε gamepad, δώστε λύση στο πρόβλημα του χειρισμού και παίξτε αυτήν την περιπέτεια διότι πολύ απλά δε θέλετε να τη χάσετε.

Όπως πιθανώς να έχετε ήδη καταλάβει, δεν πρόκειται για point ‘n’ click adventure. Και δεν περιέχει ούτε ένα puzzle, ούτε ένα αίνιγμα. Περιέχει, όμως, πλήθος γρίφων. Πλήθος πανέξυπνων, παρότι αρκετά εύκολων, γρίφων οι οποίοι είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με το fantasy περιβάλλον και την ιστορία. Σε αυτή την περιπέτεια δε λύνουμε γρίφους απλώς επειδή βρέθηκαν μπροστά μας· αντίθετα, λύνουμε γρίφους όσο προχωράμε, συχνά χωρίς καν να το καταλάβουμε. Πρέπει να μηχανευτούμε τρόπους να περάσουμε απέναντι από ένα γκρεμό ή να διασχίσουμε έναν καταρράκτη, πρέπει να σκαρφιστούμε τρόπους για να ελευθερώσουμε έναν κρατούμενο χωρίς να μας αντιληφθεί (ή έστω να μας πιάσει) το χοντρό, κακάσχημο, πράσινο ορκ. Δεν υπάρχουν όπλα, δεν αντιμετωπίζουμε εχθρούς, δεν υπάρχουν μάχες. Πρέπει να κρυβόμαστε από τους εχθρικούς κατοίκους του πλανήτη κι αν δεν τα καταφέρουμε, πεθαίνουμε. Ναι, υπάρχουν deaths στο παιχνίδι. Ωστόσο, ξεκινάμε πάντοτε από το ίδιο ακριβώς σημείο, οπότε παρότι δε χάνουμε ουσιαστικά την πρόοδό μας, εντείνεται τελικά η αγωνία μας.

(οι γρίφοι είναι απόλυτα ενσωματωμένοι στον κόσμο και την ιστορία)

Εξαιρετική είναι και η συνεργασία μεταξύ των δύο αδερφών. Αντίθετα με το σύνηθες όπου χειριζόμαστε εναλλάξ μία τον ένα και μία τον άλλο χαρακτήρα, στο Brothers τους χειριζόμαστε ταυτόχρονα. Για την ακρίβεια, ο ένας αδερφός δεν μπορεί να απομακρυνθεί πολύ από τον άλλο, με αποτέλεσμα να πρέπει να τους κινούμε σχεδόν παράλληλα. Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η αντίδραση του κάθε χαρακτήρα, μιας και τα δύο αδέρφια αντιδρούν διαφορετικά στα ίδια ερεθίσματα: ο μεγάλος αδερφός είναι συγκεντρωμένος στο σκοπό τους, είναι σοβαρός, ο μικρός αντίθετα είναι ένα κλασσικό κωλοπαιδάκι που παίζει, διασκεδάζει και κάνει καφρίλες όπου βρεθεί κι όπου σταθεί.

Η συνεργασία μεταξύ τους δεν περιορίζεται, όμως, μόνο στην κίνηση. Αντιθέτως, αποτελεί προϋπόθεση για την επίλυση πολλών γρίφων κι εμποδίων που συναντάμε. Πάντοτε ξέρουμε πού πρέπει να πάμε, και συνήθως ξέρουμε πώς να πάμε. Σε αυτό μας βοηθούν, άλλωστε, τόσο τα δύο αδέρφια με τις χειρονομίες τους όσο και τα... παγκάκια. Βλέπετε, όποτε βάζετε τα αδέρφια να καθίσουν σε ένα παγκάκι, ανοίγει πανοραμική θέα του τόπου όπου βρίσκεστε και αποκτάτε έτσι γνώση προς τα πού θα κινηθείτε στη συνέχεια, αλλά και πώς μπορείτε να φτάσετε έως εκεί. Σε αυτό το "πώς", μάλιστα, κρύβεται και όλη η δυσκολία.

Η μεγαλύτερη πρόκληση που θα αντιμετωπίσετε είναι τα διάφορα "ακροβατικά" που θα χρειαστεί να κάνετε για να φτάσουν τα αδέρφια εκεί όπου πρέπει (σκαρφαλώνουν, αιωρούνται, ταλαντώνονται, κ.ά.), μιας και απαιτούν συγχρονισμό και σταθερές κινήσεις. Η συνεργασία μεταξύ τους είναι και εδώ απαραίτητη: η μυική δύναμη του μεγάλου αδερφού τους επιτρέπει να μετακινούν πράγματα και να σηκώνουν βάρη, ενώ η σωματική διάπλαση του μικρού τους επιτρέπει να τρυπώνουν σε χώρους όπου δε θα είχαν αλλιώς πρόσβαση.

(τα δύο αδέρφια θα συναντήσουν φίλους και εχθρούς στο δρόμο τους)

Γραφικά / Διάλογοι-Ήχος

Ο δημιουργός του παιχνιδιού Josef Fares αποδεικνύει γι' άλλη μια φορά πως τα games αποτελούν μορφή τέχνης. Το καλλιτεχνικό όραμα του Σουηδού σκηνοθέτη δημιουργεί έναν φανταστικό κόσμο εμπνευσμένο από τη Σκανδιναβική φύση και τα απαράμιλλης ομορφιάς τοπία της. Συχνά, μάλιστα, πιάνουμε τον εαυτό μας να χαζεύει το σκηνικό αντί να προχωράει το παιχνίδι και την ιστορία του. Νοιώθουμε δέος απέναντι στις αχανείς εκτάσεις και τα θεόρατα βουνά. Μαγευόμαστε από τα ποτάμια και τους καταρράκτες που διασχίζουν την ανθισμένη φύση. Η ανάσα μας κόβεται από τα χιόνια και τα παγόβουνα. Η θλίψη χάνεται ανάμεσα στα υπέροχα, πολύχρωμα τοπία και τους άλλοτε φιλικούς άλλοτε εχθρικότατους χαρακτήρες που ποικίλουν από ανθρώπους σε γίγαντες και από τρολς σε δράκους. Η προσοχή στην κάθε λεπτομέρεια μας παρασύρει μακριά, σε έναν κόσμο ονειρικά όμορφο.

Την πανδαισία των αισθήσεων ολοκληρώνει η ασύγκριτη μουσική υπόκρουση του Gustaf Grefberg που καλύπτει ένα μεγάλο κενό, ένα ηθελημένο και επιτυχημένο κενό: εκείνο του speech. Σε ολόκληρο το παιχνίδι δεν ακούμε ούτε μία λέξη· οι χαρακτήρες μιλούν μεταξύ τους σε μια ακατάληπτη γλώσσα που θυμίζει εκείνη των Sims, ενώ παράλληλα κάνουν πολλές χειρονομίες ώστε να τους καταλαβαίνουμε αποκωδικοποιώντας τη γλώσσα του σώματος. Η έλλειψη ομιλιών τονίζεται ακόμη περισσότερο με την παντελή έλλειψη κειμένου από το παιχνίδι, αλλά και την ύπαρξη πραγματικά ελάχιστων cut-scenes.

Κι όμως, μόνο ως "πλούσιος και μεστός" μπορεί να χαρακτηριστεί ο οπτικοακουστικός τομέας. Κι αυτό επειδή όσα έχει είναι άριστα σχεδιασμένα και ζυγισμένα σωστά, αλλά κι επειδή όσα λείπουν στην πραγματικότητα περίσσευαν. Δε χρειάζεσαι πολλά λόγια για να πεις πραγματικά πολλά αν ξέρεις πώς να το κάνεις.

(η καλλιτεχνική διεύθυνση του Σουηδού σκηνοθέτη Josef Fares έκανε θαύματα)

Συμπεράσματα

Παρότι αρκετά σύντομο, το Brothers υπόσχεται δυνατές συγκινήσεις. Όλα έχουν σχεδιαστεί στην εντέλεια από το Σουηδό σκηνοθέτη με ένα μοναδικό σκοπό: να αφυπνίσει συναισθήματα. Άλλοτε δυστυχίας και θλίψης, άλλοτε ηρωισμού και ελπίδας. Εκείνη, όμως, που θριαμβεύει και τελικά μας κυριεύει είναι η αγάπη. Όχι η μελό, η κινηματογραφική, ή η ενίοτε σαχλή αγάπη, μα η αληθινή, εκείνη που σε οδηγεί στην αυτοθυσία.