Day of the Tentacle

Ο καιρός περνάει τάχιστα και ο υπολογιστής γεμίζει (εξίσου τάχιστα) από νέους τίτλους που περιμένουν να πάρουν τη σειρά τους για εγκατάσταση. Η λίστα είναι απελπιστικά μεγάλη και όμως αποφάσισα να κάνω ένα διάλειμμα. Έβαλα να παίξω πάλι το Day of the Tentacle. Πώς είναι όταν ο κόσμος χάνεται από υποχρεώσεις, δουλειές και τρεξίματα και εσύ ξαφνικά ανακαλύπτεις μια μικρή, προσωπική όαση χαλάρωσης και δεν χάνεις ευκαιρία να ανατρέχεις σε αυτή;…Έτσι ακριβώς έγινε και στη προκειμένη. Το Day of the tentacle είναι κλασσική συνταγή ξεκούρασης και ανάτασης… ένα παιχνίδι που άγει την ψυχή με την κυριολεκτική έννοια. Είναι από αυτά που μόλις το (ξανα)παίξεις προσπαθείς να πείσεις όλο τον κόσμο να ασχοληθεί με αυτό. Και αν μέχρι τώρα δεν καταλάβατε ότι το review που θα ακολουθήσει είναι τουλάχιστον διθυραμβικό, σας το λέω ξεκάθαρα.

Αν ξεφυλλίσουμε ένα ημερολόγιο, θα βρούμε αρκετές ημέρες αφιερωμένες σε ανθρώπους ή αγαθά τα οποία τιμούμε επίσημα έχοντας κατοχυρώσει μια συγκεκριμένη μέρα για να τα γιορτάζουμε παγκοσμίως. Έτσι έχουμε μέρα της μητέρας, μέρα του περιβάλλοντος όπως και μέρα του θεάτρου και του νερού ενώ έχουμε και μέρα όπου ευχαριστούμε για όλες τις άλλες 364 ημέρες του χρόνου. Η μέρα του πλοκαμιού καθιερώθηκε το 1993 από τη LucasArts.

Ο συγκεκριμένος τίτλος διαφημίστηκε ως το δεύτερο μέρος της μεγάλης επιτυχίας της ίδιας εταιρίας, Maniac Mansion. (Το συγκεκριμένο παιχνίδι μπορεί κανείς να το παίξει ενόσω παίζει το Day of the Tentacle, καθώς βρίσκεται αποθηκευμένο στον υπολογιστή ενός εκ των χαρακτήρων!!!). Ως ‘sequel’ κληρονόμησε τη paranormal οικογένεια των Edison, τον  Bernard Bernoulli, όπου στο Maniac Mansion ήταν ένας εκ των έξι επιλογών στην αρχική σκηνή επιλογής φίλων, και φυσικά τα δυο έγχρωμα, πράσινο και μοβ, πλοκάμια. Επιπλέον, βουβός αλλά ζωντανός πρωταγωνιστής παραμένει πάντα η ωραία μανιακή mansion όπου εξελίσσεται, όπως και στο πρώτο παιχνίδι, όλο το σενάριο. Επί της ουσίας όμως, καθώς το τιμόνι του παιχνιδιού αλλάζει χέρια από Ron Gilbert-Gary Winnick σε Tim Schafer-Dave Grossman αλλάζει και η ‘ψυχοσύνθεση’ του παιχνιδιού. Φυσικά το μοτίβο παράνοια παραμένει και στις δυο περιπτώσεις,  στη δεύτερη  όμως με τόσα καινοτόμα στοιχεία και ένα εξαιρετικό σενάριο, ολοκληρωμένο και ώριμο από τόσες πολλές απόψεις που για πολλούς adventurers (εμού συμπεριλαμβανομένης) επάξια κατέχει μια θέση στο πάνθεον του είδους.

Μια ωραία πρωία, το μοβ λαίμαργο-απερίσκεπτο πλοκάμι αποφασίζει να πιει μια γουλίτσα από τα τοξικά υγρά που αποβάλλει η sludge-o-matic μηχανή του γνωστού επιστήμονος, Dr.Fred. Η γουλίτσα αυτή δυστυχώς αποδεικνύεται ολέθρια καθώς επιφέρει ραγδαία μετάλλαξη στο πλοκάμι, που εμφανίζει αμέσως συμπτώματα οξείας εξυπνάδας, πανουργίας και κυριαρχικών τάσεων. Ο Dr Fred, μόλις αντιλαμβάνεται το τι συνέβη αιχμαλωτίζει τα πλοκάμια (δυστυχώς κοντά στα ξερά μοβ την πληρώνουν και τα χλωρά πράσινα) και τα κρύβει μέσα στη έπαυλη του.  Την ίδια μέρα, ο Bernard Bernoulli λαμβάνει γράμμα από το πράσινο πλοκάμι που αφού τον ενημερώνει για τα τραγικά περιστατικά, τον παρακαλεί να σπεύσει προς απελευθέρωσή του. Ο Bernard, σαν καλός φίλος, αποδέχεται την παράκληση και αντάμα με τους δυο συγκατοίκους του, τον μεταλλά-μαλλιά Hoagie και τo σπασικλάκι ολικής Laverne φθάνουν στην έπαυλη, όπου βρίσκουν τα φυλακισμένα πλοκάμια και τα ελευθερώνουν. Ο Dr Fred καταφθάνει έντρομος, τους ενημερώνει για τις συνέπειες της πράξεώς τους  και τους υποχρεώνει να μπουν στην χρονομηχανή του και να ταξιδέψουν στο χτες, προκειμένου να εμποδίσουν το μοβ πλοκάμι να πιει τα τοξικά απόβλητα και να μεταλλαχθεί. Αλίμονο όμως η χρονομηχανή μπλοκάρει την ώρα της μεταφοράς, στέλνει τον Hoagie στο πολύ παρελθόν, την Laverne στο πολύ μέλλον ενώ κρατάει στο παρόν τον τυχερό Bernard. Οι τρεις τους τώρα πρέπει να βρουν τρόπο να επιδιορθώσουν την χρονομηχανή, από διαφορετικές εποχές ο καθένας, να συναντηθούν εκ νέου στο παρόν έτσι ώστε να μεταβούν σωστά πλέον στο χτες και να διακόψουν την ξέφρενη πορεία του πλοκαμιού προς την εξουσία μια για πάντα.

Από τη πρώτη στιγμή το Day of the Tentacle εντυπωσιάζει με ένα μοναδικό χαρακτηριστικό και αυτό είναι η ανοιχτή, ευέλικτη δομή του. Το παιχνίδι είναι τρίτου προσώπου, τριπλού χαρακτήρα, δηλαδή χειρίζεσαι εξίσου τον Bernard, τον Hoagie και την Laverne. Ο χειρισμός των χαρακτήρων αυτών δεν έγκειται σε διαφορετικό χώρο άλλα σε διαφορετικό χρόνο. Έχουμε τον Hoagie περίπου στο 1700, τον Bernard στο σήμερα και την Laverne συν 200 χρόνια στο μέλλον όπου τα πλοκάμια έχουν επικρατήσει στον κόσμο και τα πάντα έχουν πάρει μια ‘πλοκαμίζουσα’ τροπή. Αυτή η χρονική απόκλιση φέρει ένα σωρό ανόμοια και παράκαιρα πράγματα και πρόσωπα σε επαφή με συνδετικό κρίκο τους τρεις συγκατοίκους. Ένα συνονθύλευμα ιστορικών και φανταστικών προσώπων, ζώων και πραγμάτων δημιουργεί μια σειρά καταστάσεων-γρίφων που πρέπει να συσχετιστούν προκειμένου να εξελιχθεί η υπόθεση.

Ωστόσο παρά τα διαφορετικά στοιχεία, τους τρεις χαρακτήρες  και τις διαφορετικές εποχές που πρέπει να συνδυαστούν, η  ίδια η υπόθεση δεν είναι καθόλου χαοτική και δυσνόητη αλλά αντιθέτως το σενάριο είναι εξαιρετικά δεμένο και ‘συμπαγές’ και κυλάει σαν νεράκι. Και εδώ διακρίνεται το χαρακτηριστικό της ευελιξίας καθώς μπορείς να κάνεις σχεδόν ό,τι θέλεις με όποια σειρά θέλεις και όποτε θέλεις. Μπορείς να πας στο παρελθόν, να επηρεάσεις το μέλλον, να πας στο μέλλον, να γυρίσεις στο παρόν, να μετακινείσαι και να προκαλείς συνεχώς αλλαγές και παρ’ όλα αυτά να βαίνουν όλα καλά χωρίς να δημιουργείται σεναριακή ασυνέχεια και μαύρες τρύπες. Φυσικά δεν μπορώ να φανταστώ τι κόστισε (σε χρόνο και κόπο) στους δημιουργούς αυτή η ευελιξία, η αλήθεια είναι πως απαλλάσσει το παιχνίδι από τα δεσμά της γραμμικότητας και κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον του παίκτη.

Το αξιόλογο είναι ότι το βάρος που δόθηκε στο δέσιμο της υπόθεσης, δεν λειτούργησε υποβαθμιστικά ως προς τη διάπλαση των χαρακτήρων με τους οποίους θεωρώ ότι έχει γίνει εκπληκτική δουλειά σχεδόν στη πλειοψηφία τους, ανθρώπινους και μη. Πραγματικά πρόκειται για ολοκληρωμένους χαρακτήρες με παρελθόν και παρόν. Με λίγη κουβεντούλα μαζί τους, καταλαβαίνεις το υπόβαθρό τους και τις προθέσεις τους. Από τον τρόπο που εκφράζονται και σχολιάζουν τα τεκταινόμενα διαφαίνεται ο τρόπος ζωής τους αλλά και η αντίληψή τους για τον κόσμο. Έχουν συναισθηματικές αποχρώσεις και αλλάζουν διαθέσεις. Και το πιο ενδιαφέρον είναι πως όλοι τους έχουν ρεαλιστικό αντίκρισμα στον σύγχρονο κόσμο. Πραγματικά απόλαυσα την nurse Edna η οποία έγινε technology freak, τον ‘πεζοναύτη’ γιο Ed, ο οποίος μετά από άπειρες ψυχολογικές συνεδρίες για να ξεπεράσει τον άδικο χαμό του αγαπημένου του pet-χάμστερ, έχει στραφεί σε ειρηνικές δραστηριότητες όπως η συλλογή γραμματοσήμων, όπως επίσης και το ‘χτυπημένο από τη μοίρα’ πλοκάμι-φαντάρο που ψάχνει ένα καλό κορίτσι για να λιμανιάσει.  

Οι δε τρεις συγκάτοικοι θαρρετά μετουσιώνουν την εκδίκηση των nerds. Αυτών που στις ταινίες, στα αμερικάνικα σχολεία σνομπάρουν οι αθλητές  και οι μαζορέτες, που δεν είναι καλεσμένοι ποτέ στους prom dances, που βάλλονται από τις κάθε λογής ενδοσχολικές κλίκες, όμως στο τέλος γελάνε καλύτερα, καθώς η τύχη παίρνει το μέρος τους και αυτοί παίρνουν το κορίτσι. Εκτός όμως από τους μυθοπλαστικούς χαρακτήρες, στο dott παρουσιάζονται και ιστορικά πρόσωπα όπως ο George Washington, o John Hancock, o George Edison κ.α.

Όσον αφορά στο gameplay το παιχνίδι χρησιμοποιεί τη scumm μηχανή. Κινείσαι με ποντίκι, σκέφτεσαι τι θες να κάνεις, πατάς την αντίστοιχη εντολή από το πλαίσιο εντολών (use, talk, walk, open κτλ) που υπάρχει στο κάτω μέρος της οθόνης και τέλος. Το inventory είναι τριπλό με τον κάθε χαρακτήρα να έχει το δικό του, το διέπει όμως η αρχή της κοινοκτημοσύνης καθώς ο κάθε ένας μπορεί να μοιράζεται τα υπάρχοντά του με τους άλλους μέσω των time capsules και των chron-o-johns που δεν είναι τίποτα παραπάνω από συσκευές που μοιάζουν και ηχούν σαν καζανάκια, μέσω των οποίων γίνεται η χρονομεταφορά των αντικειμένων στις εποχές.

Το ταξίδι στον χρόνο λειτούργησε καταλυτικά ως προς τη σύλληψη και τον σχεδιασμό των γρίφων ανεβάζοντας πολύ και το επίπεδο δυσκολίας τους. Ένα από τα βασικά στοιχεία για  την επίλυση των γρίφων είναι το γεγονός ότι η χρονοδιαφορά επηρεάζει τα αντικείμενα του inventory έτσι ώστε να εφαρμοστούν στους γρίφους καθώς ό,τι κάνεις στο παρελθόν επηρεάζει λογικώς το παρόν και το μέλλον. Δίνω παράδειγμα. Σε κάποια στιγμή ο Hoagie βάζει ένα μπουκάλι κρασί στην time capsule για να το πάρει η Laverne στο μέλλον. Αυτό όμως που λαμβάνει η Laverne δεν είναι κρασί αλλά το ‘μέλλον’ του κρασιού και εν προκειμένω ξύδι. Το ίδιο συμβαίνει και με άλλα αντικείμενα που πολύ θα ήθελα να σας μαρτυρήσω αλλά …δεν θα το κάνω. Από την άλλη, όσοι γρίφοι δεν συμμετέχουν σε αυτή τη διαδικασία της χρονομετάλλαξης επιτάσσουν να μπείτε στη ‘σουρεάλ λογική’ του παιχνιδιού.

Στα γραφικά οι δημιουργοί ακολούθησαν το στυλ των καρτούν. Άψογη επιλογή καθώς ταιριάζει απόλυτα με το ύφος της υπόθεσης, των χαρακτήρων και φυσικά το αστείρευτο χιούμορ που πηγάζει από το σενάριο. Θα σας κατακλύσει μια πανδαισία έντονων χρωμάτων και σχημάτων όπως επίσης και αυτή η παιχνιδιάρικη-σατυρική αίσθηση που βγάζουν ορισμένα καρτούν. Τα πάντα, χώροι, αντικείμενα και χαρακτήρες, είναι εξαιρετικά καλοσχεδιασμένα, ευδιάκριτα, δεν απαιτείται καθόλου pixel hunting ενώ έχει γίνει εξαιρετική δουλειά και με τις εκφράσεις των προσώπων. Παίζεις το day of the tentacle και χαίρεσαι.

Η μουσική, αν και περιορισμένη στον παρόντα τίτλο, σίγουρα ανταποκρίθηκε των περιστάσεων. Συνοδεύει, σχολιάζει και δεν αποσπά από τη δράση ενώ και από αυτόν τον τομέα ξεχειλίζει η σατυρική διάθεση. Υπάρχει ένα κυρίως θέμα το οποίο παραλλάσσεται ανάλογα με την εποχή. Παραδοσιακό στο παρελθόν, λίγο pop στο παρόν, λίγο πιο beat στο μέλλον. Υπάρχουν πολλά ηχητικά εφέ, μερικά και λίγο ασυνήθιστα (δεν ακούμε και συχνά πως κάνουν τα πλοκάμια όταν περπατάνε). Εξαιρετικά πετυχημένο είναι και το speech που συνέβαλε καταλυτικά στην χαρακτηριολόγηση των προσώπων. Ξεχωρίζω τη φωνή της Laverne, ως άψογη επιλογή για να αποδοθεί το ποιόν του χαρακτήρα. Πραγματικά επαγγελματική δουλειά το speech, έδωσε ξεχωριστό ύφος σε όλο το παιχνίδι και συνέβαλε επίσης στην σατυρική ατμόσφαιρα που επικρατεί.

Το Day of the Tentacle είναι αναμφισβήτητα ένα παιχνίδι που επιδεικνύει ωριμότητα και αρτιότητα σχεδιαστική, σεναριακή και καλλιτεχνική. Προσωπικά μιλώντας θεωρώ ότι είναι ένα παιχνίδι χωρίς ψεγάδι. Χορταστικό για το μάτι, διασκεδαστικό για την ψυχή, προσφέρει μια γερή δόση adventure εμπειρίας σε όποιον ασχοληθεί μαζί του. Θα ήθελα να κλείσω αυτό το review παραθέτοντας τα λόγια από ένα παλιότερο review που υπάρχει ήδη στο site μας για το ίδιο παιχνίδι, από ένα παλιό μέλος του forum καθώς θεωρώ ότι με εκφράζουν εν προκειμένω απολύτως : ‘Day of the Tentacle… Εδώ είμαστε... αν δεν σας λέει κάτι το όνομα τρέξτε στον καθρέφτη και ζητήστε συγχώρεση απ' τον εαυτό σας, α) επειδή έχετε επικαλεστεί το όνομα adventurer επί ματαίω β) (και κυριότερο) ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΤΟ EΧΕΤΕ ΠΑΙΞΕΙ. Αφού σας τη δώσετε, ψάξτε να το βρείτε.’ :-)