Dead Synchronicity: Tomorrow comes today

Grave new world

Για τους ενημερωμένους gamers υπήρχε μια εποχή που οι λέξεις crowdfunding και Kickstarter ακουγόταν πιο τακτικά κι απ' ότι σήμερα οι Eurogroup και Grexit. Μετά από ένα μικρό διάστημα εκατέρωθεν επιφυλακτικότητας (και μερικά στραπάτσα) που ελάττωσαν τον ενθουσιασμό, η ορολογία αυτή επανήλθε τώρα δυναμικά στο προσκήνιο με ολοένα και περισσότερα projects "λαϊκής χρηματοδότησης" να κυκλοφορούν επιτέλους ολοκληρωμένα και να τίθενται αντιμέτωπα με τις προσδοκίες του κόσμου. Το Dead Synchronicity είναι ένα από εκείνα τα παιχνίδια των οποίων η μετριοπαθής καμπάνια (ζητούσε 45.000 δολάρια, μάζεψε 51.500) πέρασε απαρατήρητη εκτός (μη πω και εντός) της adventure-o κοινότητας αλλά ξεχώριζε για την ρεαλιστική και στοχευμένη προσέγγιση των δημιουργών, που δεν υποσχόταν ούτε ζητούσαν λαγούς με πετραχήλια. Έλα, όμως, που τελικά κάτι τέτοιο μας έδωσαν.

1984 ΑΠΟΧΡΩΣΕΙΣ ΤΟΥ ΓΚΡΙ

Ο Michael είναι ένας συνηθισμένος πρωταγωνιστής videogame που ξυπνάει ταραγμένος, ακούγοντας απόκοσμες φωνές, και διαπιστώνει ότι δεν θυμάται το παραμικρό ενώ τα πάντα γύρω του συντείνουν στο ότι ενόσω κοιμόταν συντελέστηκε ο Τρίτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Σταδιακά, ο ήρωάς μας διαπιστώνει πως μια μυστηριώδης φυσική(;) καταστροφή, ονόματι The Great Wave, έχει σαρώσει τον πλανήτη, στέλνοντας την ανθρωπότητα πίσω στο Μεσαίωνα. Σαν να μην έφτανε αυτό, μια τρομερή πανδημία αφανίζει τους επιζήσαντες κατά χιλιάδες και η σκιώδης κυβέρνηση που έχει στηθεί καταπιέζει και τρομοκρατεί τους ανθρώπους που είναι αναγκασμένοι να ζουν σε συνθήκες απόλυτης εξαθλίωσης. Προτεραιότητα του Michael, καθώς εξερευνάει τον φρικαλέο κόσμο που ψυχομαχεί γύρω του, είναι να επανακτήσει την ταυτότητά του αλλά και να καταλάβει τι σημαίνουν οι κρίσεις που παθαίνει κάθε τόσο και οι οποίες του δίνουν μια παραμορφωμένη οπτική του περιβάλλοντος, σαν φευγαλέες εικόνες από μια παράλληλη πραγματικότητα.

("We live in a world that has walls and those walls have to be guarded by men with guns"...)

Το σενάριο του Dead Synchronicity ξεκινάει γεμάτο μυστήριο, κυνισμό και ένα πολλά υποσχόμενο lore, παρά τα εξόφθαλμα δάνεια από εσχατολογικά έργα όπως το 1984 και οι Δώδεκα Πίθηκοι ή το αδικοχαμένο Flash Forward. Τα περιστατικά που καλείται να διαχειριστεί ο Michael είναι βουτηγμένα στην άδοξη αναγκαιότητα της επιβίωσης και τη βαρβαρότητα της αστικής ζούγκλας, θυμίζοντας έντονα τη γοητευτική ωμότητα των The Walking Dead. Εκείνο που τελικά απογοητεύει ελαφρώς τον παίκτη είναι το ασαφές sci-fi πλαίσιο που πασχίζει να δώσει μια πειστική εξήγηση σε όλα αυτά αλλά καταφεύγει σε τραβηγμένες λύσεις και -το κυριότερο- σε ένα απότομο φινάλε που αφήνει ορθάνοιχτη την πόρτα για επερχόμενο sequel (κάτι που, πάντως, διαφαινόταν από την Kickstarter καμπάνια των δημιουργών οι οποίοι έκαναν λόγο για σειρά παιχνιδιών).

STARING INTO THE ABYSS

Το μεγάλο ατού του Dead Synchronicity είναι η αφοσίωση που δείχνει στο στήσιμο της αρρωστημένης ατμόσφαιρας ηθικής και κοινωνικής εξαθλίωσης, που μοιάζει τρομακτικά γνώριμη, σαν αναπόσπαστο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης το οποίο περιμένει την κατάλληλη αφορμή για να βγει προς τα έξω. Κι όταν βγαίνει, σαν λυσσασμένο, αυτοκαταστροφικό θηρίο, εκεί είναι που το παιχνίδι μάς χαρίζει τα πιο αξιομνημόνευτα στιγμιότυπά του, τα οποία επισκιάζουν με άνεση τις -υποτιθέμενα- σοκαριστικές αποκαλύψεις που σχετίζονται με το sci-fi υπόβαθρο του σεναρίου.

(Ξέρετε τι λένε: every Rose has its thorn.)

Τούτη η φιλοσοφία πρόκρισης των "καθημερινών" γεγονότων σε βάρος του τελικού στόχου, διαπερνάει σε μεγάλο βαθμό και το puzzle design του τίτλου. Στο μεγαλύτερο διάστημα του παιχνιδιού δεν έχουμε ξεκάθαρο προσανατολισμό ως προς το τι ακριβώς ελπίζουμε να πετύχουμε, δεν υπάρχει μια ηρωική αποστολή της οποίας είμαστε οι μοναδικοί άξιοι σταυροφόροι. Ο Michael βγαίνει στον μετα-αποκαλυπτικό αυτό κόσμο σαν παραζαλισμένο νήπιο που ψάχνει απεγνωσμένα κάποιον ή κάτι γνώριμο, προκειμένου να βρει το δικό του προσωπικό λόγο επιβίωσης μέσα στον εφιάλτη. Συλλέγει σιγά-σιγά πληροφορίες για το τι συνέβη και την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, εξερευνάει μια ολοένα και μεγαλύτερη περιοχή τριγύρω του και έρχεται αντιμέτωπος με τα αρπακτικά που ήδη λυμαίνονται τους φτωχούς και αδυνάτους του σάπιου αυτού κόσμου.

Τα puzzles του παιχνιδιού βασίζονται κατ' αποκλειστικότητα στη σωστή διαχείριση του inventory αλλά το ενδιαφέρον στοιχείο του Dead Synchronicity είναι ότι μέσα από τους γρίφους υποχρεώνει συχνά τον παίκτη να μπει στην αδίστακτη λογική του "κάνω ό,τι είναι απαραίτητο", η οποία σε ορισμένα σημεία βρίσκει την πλέον σοκαριστική εφαρμογή της. Τα κλισέ δεν λείπουν, αλλά υπάρχουν και φορές όπου η "πρόβλεψη" του παίκτη για τις διαδικασίες επίλυσης ενός γρίφου ανατρέπονται, ανεβάζοντας τη δυσκολία αλλά και την ανταποδοτικότητά τους.

Ένα ακόμα εντυπωσιακό, "παλιομοδίτικο" χαρακτηριστικό του παιχνιδιού είναι η ελευθερία εξερεύνησης και οι πλούσιες δυνατότητες αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον που επιτρέπουν στον παίκτη να ψηλαφίσει την τραχιά επιφάνεια του κόσμου του. Πέρα από τα μπόλικα σημεία ενδιαφέροντος που χτίζουν ατμόσφαιρα χάρη στις εύστοχες παρατηρήσεις του Michael, η "λανθασμένη" χρήση αντικειμένων οδηγεί πολλές φορές σε πρωτότυπα σχόλια, ενώ αρκετές από αυτές ξεκλειδώνουν και achievements, κάτι που ενισχύει την εντύπωση ότι η Fictiorama Studios θέλησε να επιβραβεύσει τους σχολαστικούς παίκτες.

(Άραγε θα πάρουμε ποτέ απαντήσεις για το περίεργο φαινόμενο που έφερε την Αποκάλυψη;)

Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΗΣ ΝΕΚΡΗΣ ΦΥΣΗΣ

Τα τρία αδέλφια που βρίσκονται πίσω από τη δημιουργία του "μαύρου" αυτού διαμαντιού, σαν κύριο στόχο είχαν να πατήσουν πάνω στη δοκιμασμένη, διαχρονική συνταγή των adventures της χρυσής εποχής: πλούσιο κείμενο, μανιώδης συλλογή αντικειμένων, λαχτάρα για εξερεύνηση. Έντυσαν τον στιβαρό αυτό πυρήνα με μια εξπρεσιονιστική, (α)γωνιώδη τεχνοτροπία που αναδεικνύει άψογα την κούραση και την απελπισία των χαρακτήρων μέσα από την έλλειψη εκφραστικότητας στα πρόσωπά τους και πρόσθεσαν δυστοπική, ηλεκτρονική μουσική. Τα voice-overs φαίνεται πως τα ανέλαβε η εκδότρια Daedalic, κάνοντας σε γενικές γραμμές καλή δουλειά στους κύριους χαρακτήρες (όπως ο πρωταγωνιστής και ο Hunter) αλλά με ορισμένες καρτουνίστικες παραφωνίες (π.χ. η γυναίκα του καταδότη και ο χοντρομπαλάς φρουρός) να αμαυρώνουν ελαφρώς τη συνολική εικόνα.

Πέρα από το χορταστικό gameplay (8+ ώρες) και το ιδιαίτερο εικαστικό, το Dead Synchronicity έχει τις εγκεφαλικές αρετές που απαιτούνται για να υποβάλει τον παίκτη στο μαρτύριο ενός μετα-αποκαλυπτικού κόσμου που κατρακυλάει προς την άβυσσο με μοναδική ελπίδα το reset. Καλώς ή κακώς, πολλά θα εξαρτηθούν από τον τρόπο με τον οποίο θα συνεχιστεί η ιστορία στο/-α επόμενο/-α παιχνίδι/-α της σειράς αλλά ακόμα και σε αυτή την "κολοβή" μορφή, ο χρόνος που θα επενδύσει ο παίκτης στο Dead Synchronicity κάθε άλλο παρά νεκρός αποδεικνύεται.