Deponia 2: Chaos on Deponia

 

 

Το «Chaos on Deponia»  αποτελεί το δεύτερο μέρος μιας φιλόδοξης  τριλογίας adventure games από την Daedalic, το οποίο έρχεται μέσα σε διάστημα λίγων μόλις μηνών από την κυκλοφορία του πρώτου μέρους, για να συνεχίσει τις περιπέτειες του αντι-ήρωα Rufus και να δώσει απαντήσεις στα περισσότερα από τα ερωτήματά μας.

 

Για όσους δεν έχουν ασχοληθεί με το πρώτο παιχνίδι, ο Rufus είναι ένας τεμπέλης, εγωπαθής και λίγο τρελός τύπος, ο οποίος ζει στον πλανήτη Deponia που είναι ένας απέραντος σκουπιδότοπος. Επομένως ο ήρωάς μας έχει κάθε λόγο να αγωνίζεται να διαφύγει στον θρυλικό πλανήτη Elysium, τον οποίο και φαντάζεται ως επί γης παράδεισο, με διάφορα θεότρελα εφευρήματα, τα οποία όμως ως επί το πλείστον όχι μόνο δεν πετυχαίνουν τον στόχο τους, αλλά και σκορπάνε την καταστροφή γύρω τους. Η γνωριμία του με την όμορφη Goal από τον Elysium στο πρώτο παιχνίδι του δίνει έναυσμα για νέες περιπέτειες, ενώ παράλληλα προκαλεί μια σειρά από αλυσιδωτές αντιδράσεις , που θα οδηγήσουν σε αναπάντεχες αποκαλύψεις και δύσκολες αποφάσεις.

 

Επειδή όμως ο άνθρωπος αλλάζει δύσκολα, στην αρχή του δεύτερου μέρους του παιχνιδιού, το οποίο και ξεκινάει αμέσως μετά το τέλος του πρώτου, ο Rufus γρήγορα ξαναβρίσκει τον παλιό κακό εαυτό του και προσπαθώντας για μια ακόμα φορά να εγκαταλείψει την Deponia καταφέρνει να καταστρέψει τόσο το σπίτι στο οποίο τον φιλοξενούν, όσο και το όχημα που μεταφέρει την Goal στον Elysium. Κάπως έτσι η όμορφη Ελιζιανή γκρεμίζεται πάλι στον πλανήτη των σκουπιδιών και ο Rufus καλείται ξανά να επανορθώσει για τη ζημιά που προκάλεσε, πράγμα που το κάνει  με τον μοναδικό του τρόπο, ο οποίος όπως πάντα προκαλεί ακόμα περισσότερες καταστροφές. Οι υλικές ζημιές και τα θύματα αθροίζονται ταχύτατα στα πόδια του, ενώ και η Goal δεν αργεί να υποστεί τις συνέπειες της «βοήθειάς» του με την προσωπικότητά της να τριχάζεται σε τρεις διακριτές περσόνες, καθεμιά από τις οποίες ενεργοποιείται με τη βοήθεια ενός τηλεκοντρόλ. Θα καταφέρει αυτή τη φορά ο Rufus να βοηθήσει την Goal και να σώσει την Deponia από τις εχθρικές επιβουλές ή μήπως τελικά οι προσπάθειές του θα καταστρέψουν τον πλανήτη και την αγαπημένη του μια ώρα αρχύτερα;

 

 

 

 

 

 

 

Θα αναφέρω πάντως ότι σε αντίθεση με το εξαιρετικά πετυχημένο και έξυπνο φινάλε του πρώτου παιχνιδιού, η λύση στο «Chaos on Deponia» δίνεται μάλλον εύκολα με τη συμβολή ενός κάπως αμήχανα ενσωματωμένου από σεναριακής και χαρακτηρολογικής άποψης από μηχανής Θεού.

 

 

 

 

«To interface είναι εξαιρετικά εύχρηστο και κομψό. Ο Rufus κινείται με αριστερό κλικ, ενώ φέροντας τον cursor πάνω σε κάθε interactive spot, επιλέγουμε ανάμεσα σε δύο διαθέσιμες ενέργειες (οι οποίες ποικίλουν ανάλογα με το interactive spot) με αριστερό και δεξί κλικ αντίστοιχα. Το inventory γίνεται διαθέσιμο με τη ροδέλα του mouse (ή αν προτιμάμε με το κλασικό κλικ σε ένα εικονίδιο που εμφανίζεται πάνω δεξιά στην οθόνη μας, εφόσον ενεργοποιήσουμε αυτή τη δυνατότητα). Tα hotspots "προδίδονται" με το spacebar και το Esc μας πηγαίνει στο menu του παιχνιδιού για τα κλασικά: save/load, options, credits, bonus (τα video που έχουμε δει) και quit.»

 

 

 

 

 

Είναι πραγματικό ευτύχημα που στον συγκεκριμένο τουλάχιστον τομέα η Daedalic, όχι μόνο δε νερώνει το κρασί της (ή μάλλον την μπύρα της), αλλά αντιθέτως μάλλον πετάει μέσα κι ένα σφηνάκι, για να μας στείλει αδιάβαστους με υποβρύχιο στα βαθιά ανεξερεύνητα νερά του old-school adventuring. Προσθέστε σε όλα αυτά μια χορταστική διάρκεια των 14-15 ωρών και έναν ανοιχτό κόσμο στον οποίο μπορούμε να κινηθούμε ελεύθερα και να εξερευνήσουμε τα μυστικά του και καταλαβαίνετε πως από άποψης gameplay  το παιχνίδι έχει πολλά να προσφέρει.

 

 

 

 

 

 

Α) Να κερδίσετε τη μάχη στη μέγιστη δυσκολία. (Γίνεται, με χίλια βάσανα και δοκιμάζοντας την υπομονή μου τα κατάφερα.)

 

Β) Μια και η εξάσκηση με το ανδρείκελο είναι mini-game, δεν έχετε παρά να πατήσετε 5 φορές το σωτήριο κουμπί skip, για να μπορέσετε να παίξετε τη μάχη στην ελάχιστη και ουσιαστικά ανύπαρκτη δυσκολία.

 

 

 

Οπότε ποιο είναι το τελικό συμπέρασμα; Όπως και η Goal, η εντύπωσή μου για το παιχνίδι είναι τριχασμένη. Το gameplay είναι εξίσου καλό ή και καλύτερο σε σχέση με το πρώτο Deponia,με έξυπνους και δύσκολους γρίφους και έναν πλούσιο ανοιχτό κόσμο.  Η ιστορία ως concept παραμένει ενδιαφέρουσα και κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, με ενδιαφέρουσες υποβόσκουσες κοινωνιολογικές αναφορές, οι οποίες όμως μένουν πάντα εκεί που πρέπει, δηλαδή στο περιθώριο.

 

Ωστόσο στο συγκεκριμένο επεισόδιο συμβαίνουν πολύ λίγα σε σχέση με τη συνολική του διάρκεια των 14-15 ωρών και η πλάστιγγα μεταξύ σοβαρότητας και παρωδίας γέρνει υπερβολικά προς την πλευρά του κωμικού, με αποτέλεσμα να πλήττεται σοβαρά η  όμορφη ισορροπία που είχε επιτευχθεί στο πρώτο παιχνίδι και να μετριάζεται η αγωνία για το μέλλον του πλανήτη, αφού υπάρχουν σημεία στα οποία ο παίκτης αναρωτιέται κατά πόσο πρέπει να πάρει έστω και στοιχειωδώς στα σοβαρά αυτά που βλέπει.