Cat Lady, The

Thanks for nothing. Goodbye.

Φρικαλέο αριστούργημα, ληγμένη τροφή για σιτεμένη σκέψη, μελαγχολικός τρόμος, βαθυστόχαστη συγκίνηση, κανιβαλιστική σεξουαλικότητα, ψυχεδελική περιπλάνηση, συναισθηματική δυσφορία, εφιάλτης αυτογνωσίας, διαστροφική αισθητική, μοναχική αναζήτηση, γαλανό μέσα σε μαύρο... Τι να πρωτοπεί κανείς; Ποιες λέξεις να επιλέξει; Πώς να μεταφέρει αυτό που είδε, αυτό που ένοιωσε, αυτό που τελικά έζησε σε ένα τόσο ξεχωριστό κι αξέχαστο adventure; Απέναντι σε ένα έργο τέχνης, ένα γνήσιο έργο τέχνης, οι λέξεις φαντάζουν πάντοτε λίγες και οι περιγραφές φτωχές. Και αναμφίβολα η νέα περιπέτεια του R. Michalski αποτελεί ένα απαράμιλλης ομορφιάς έργο τέχνης.

Σενάριο

"Ονομάζομαι Susan Ashworth. Ζω μόνη μου σε ένα τριάρι. Σπανίως βγαίνω έξω. Κάποιοι θα έλεγαν πως η ζωή μου είναι μοναχική, κι υποθέτω πως θα 'χαν δίκιο. Μα δε μου αρέσει η παρέα των ανθρώπων. Τουλάχιστον, όχι τώρα τελευταία. Εμπιστεύομαι μόνο τις γάτες μου αυτό τον καιρό. Και θα μου λείψουν πραγματικά πολύ. Θα καταλάβουν, όμως. Όπως καταλαβαίνουν πάντα. Ο Φλιτζανάκης κάθεται μαζί μου μέχρι το τέλος. Με παρακολουθεί, σα να γνωρίζει τι συμβαίνει. Νωρίτερα, κατάπια ένα σωρό χάπια. Είναι νόμιμα φυσικά, μου τα έγραψε ο γιατρός για τις διαταραχές που έχω στον ύπνο. Αλλά πήρα 34 από δαύτα. Όλα όσα βρήκα στο ντουλάπι. Και τώρα το δωμάτιο στριφογυρίζει γύρω μου σ' ένα θολό ταγκό καθώς η καρδιά μου πάει ολοένα και πιο αργά. Από λεπτό σε λεπτό θα 'μαι νεκρή. Νοιώθω ήρεμη. Είμαι έτοιμη. Ένα μόνο θέλω να πω τώρα: Ευχαριστώ για το τίποτα. Αντίο."

Γιατί μια γυναίκα 40 ετών δεν έχει ούτε οικογένεια, ούτε φίλους, μα ούτε κι ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο; Γιατί δεν τα πάει καλά με τους υπόλοιπους ανθρώπους και κλείνεται στον εαυτό της; Γιατί αποζητά συντροφιά μοναχά στις αδέσποτες γάτες της γειτονιάς; Τι την οδηγεί τελικά στην αυτοκτονία;

(το μόνο που μας καλωσορίζει είναι η Φρίκη)

Όλα ξεκινούν όταν η Susan αποφασίζει να τερματίσει τη ζωή της. Αυτή τη φορά, όμως, το τέρμα δε συμβολίζει το τέλος, μα την αρχή. Διότι τότε ξεκινά το σκοτεινό ταξίδι αναζήτησης στα άδυτα του ψυχισμού της, στις χαμένες μάχες με τα φαντάσματα του παρελθόντος, και στον εσωτερικό πόλεμο με την ελπίδα για το δικαίωμα στην προσμονή του αύριο. Όλα ξεκινούν όταν μεταβαίνει στον κόσμο των νεκρών, όταν βρίσκεται στο Limbo. Εκεί, συνειδητοποιεί πως πρέπει να αντιμετωπίσει πέντε ανθρώπους αν θέλει να προχωρήσει προς... όποια κατεύθυνση επιλέξει τελικά.

Οι πέντε αυτοί άνθρωποι, τα "παράσιτα", είναι αδίστακτοι και αμείλικτοι ψυχοπαθείς που δε θα διστάσουν να τη βλάψουν, να της προκαλέσουν σωματικό και συναισθηματικό πόνο. Εκπροσωπούν όλο το κακό και την ασχήμια που υπάρχει στο ρημαγμένο και σαπισμένο αυτό κόσμο. Έναν κόσμο γεμάτο ψυχρούς κι εχθρικούς ανθρώπους που προσπαθούν διαρκώς να την πείσουν πως δεν υπάρχει ομορφιά πουθενά, πως δεν υπάρχει ευτυχία να προσμένει. Ή μήπως υπάρχει ελπίδα για το αύριο; Μήπως υπάρχει κάποιος εκεί έξω τον οποίο να μπορεί να εμπιστευτεί; Κι αν ανάμεσα σε τόσους ψεύτες, προδότες και δολοφόνους που απαρτίζουν το ανθρώπινο γένος, υπάρχει πράγματι ένας που να φέρνει μαζί του μια ακτίδα φωτός και ζεστασιάς; Πρέπει να το παλέψει, πρέπει να επιστρέψει στον κόσμο των ζωντανών.

Ή μήπως...

Οι πέντε αυτοί άνθρωποι, τα "παράσιτα", είναι αδίστακτοι και αμείλικτοι ψυχοπαθείς που δε θα διστάσουν να τη βλάψουν, να της προκαλέσουν σωματικό και συναισθηματικό πόνο. Έχει ήδη υποφέρει αρκετά, θέλει να γλιτώσει απ' όλα αυτά, θέλει να πεθάνει. Μα δεν μπορεί να πεθάνει όσο αυτοί ζουν. Την καταδιώκουν, τη βρίσκουν, προσπαθούν να τη βλάψουν. Κάποια στιγμή θα τα καταφέρουν. Εκτός, εκτός εάν τους βλάψει αυτή πρώτη. Πώς θα το κάνει, όμως, αυτό; Είναι καλός άνθρωπος, δεν μπορεί να σκοτώσει έτσι εν ψυχρώ. Ίσως να μην έχει τελικά άλλη επιλογή. Ίσως η αθανασία που της προσφέρθηκε στο Limbo να είναι το μόνο όπλο που χρειάζεται για να αντιμετωπίσει αυτά τα ξερασμένα αποβράσματα. Ίσως αυτός να είναι ο μόνος τρόπος για να προχωρήσει στη γαλήνη του κόσμου των νεκρών.

(ο σουρεαλισμός έχει αποδοθεί επιτυχημένα και καταφέρνει να μαγέψει και να προβληματίσει)

Ο καθένας μας θα δει ένα διαφορετικό σενάριο, θα ερμηνεύσει διαφορετικά τους συμβολισμούς, θα καταλήξει σε προσωπικά συμπεράσματα. Η ιστορία έχει γραφτεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε όλοι να αναγνωρίσουμε κάτι από το δικό μας ψυχισμό όσο παρακολουθούμε τη Susan να ανασκοπεί συθέμελα το δικό της. Ακόμη και για τους βασικούς άξονες της υπόθεσης θα υπάρξουν διαφορετικές απόψεις. Ποια κεφάλαια εντάσσονται στους εφιάλτες και ποια στην πραγματικότητα; Ποιοι χαρακτήρες είναι αληθινοί, ποιοι αποκυήματα της φαντασίας μιας πληγωμένης γυναίκας, και ποιοι ζωντανοί συμβολισμοί; Μεταπηδώντας από τον εφιάλτη στην πραγματικότητα και πλέκοντας ένα σουρεαλιστικό κέντημα δίχως σαφείς διαστάσεις, η Susan πρέπει να ξεπεράσει τον ίδιο της τον εαυτό. Και ο καθένας από εμάς θα αποκομίσει κάτι διαφορετικό, αλλά εξίσου λυτρωτικό, στην πορεία της.

Gameplay

Το gameplay μόνο ως χορταστικό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Διαθέτει πληθώρα γρίφων που ποικίλουν από παραδοσιακούς inventory based έως γρίφους που απαιτούν να παρατηρήσετε προσεκτικά τον περιβάλλοντα χώρο γιατί κάθε λεπτομέρεια ενδέχεται να σας προσφέρει την πληροφορία που χρειάζεστε. Ο βαθμός δυσκολίας των γρίφων δεν ξεπερνά ποτέ το μέσο, ενώ για τη συντριπτική πλειονότητα του παιχνιδιού δεν ξεπερνά ούτε το αρκετά εύκολο.

Όχι, μην απογοητεύεστε όσο hardocore κι αν είστε. Η δυσκολία, ή μάλλον η έλλειψη αυτής, δεν αποτελεί μειονέκτημα του παιχνιδιού. Το αντίθετο, μάλιστα. Όλοι ανεξαιρέτως οι γρίφοι είναι τόσο εναρμονισμένοι με την ιστορία και η ατμόσφαιρα που δημιουργείται τόσο έντονη που μόνο κακό θα έκανε στο σύνολο του παιχνιδιού κάποιος, έστω και ένας, πιο δύστροπος γρίφος. Ακόμη και ορισμένα deaths που υπάρχουν είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με την ιστορία και δεν οδηγούν σε game over, αλλά σε προώθηση του σεναρίου.

Παρότι όλοι οι γρίφοι είναι λογικοί και εύκολα επιλύσιμοι, ορισμένοι εντάσσονται στον κόσμο του σουρεαλιστικού και θα χρειαστεί να αντιδράσετε ανάλογα για να ξεπεράσετε το εμπόδιο που έχετε μπροστά σας. Μην ανησυχείτε, όμως, κι αυτό παραμένει εύκολο καθότι έως ότου εμφανιστούν τέτοιου είδους γρίφοι (δεύτερο μισό του παιχνιδιού κυρίως), θα έχετε προ πολλού βυθιστεί στον κόσμο και το πετσί της Susan. Και όχι μόνο της Susan, σας περιμένουν μερικές ευχάριστες εκπλήξεις σχετικά με τους χαρακτήρες που θα χειριστείτε σε ορισμένα σημεία. 

(υπάρχει αφθονία από αίμα, παντού)

Η κάμερα και η κίνηση είναι αρκετά πρωτότυπα για adventure game. Η κίνηση είναι side-scrolling, δηλαδή κινούμαστε όπως σε ένα arcade παιχνίδι, μόνο προς τα δεξιά ή τα αριστερά. Ο χειρισμός που έχει επιλεγεί είναι επίσης πρωτότυπος μιας και γίνεται αποκλειστικά και μόνο με το πληκτρολόγιο. Με το δεξί και αριστερό βελάκι πραγματοποιείται η κίνηση και η εναλλαγή μεταξύ των επιλογών (σε ένα hotspot) ή των αντικειμένων (εντός inventory), με το επάνω βελάκι εξετάζουμε τα hotspots, με το enter εκτελούμε τις επιλογές μας, ενώ με το κάτω βελάκι μπαίνουμε στο inventory. Σας ακούγεται περίεργο; Είναι. Και θέλει λίγα λεπτά για να το συνηθίσετε. Ωστόσο, αποδεικνύεται εύστοχη επιλογή του R. Michalski μιας κι έτσι βυθιζόμαστε πιο εύκολα στην περιπέτεια -ειδικά εφόσον έχει εκμηδενιστεί το pixel-hunting, καθώς όταν περνάμε μπροστά από ένα αντικείμενο, αυτό αυτόματα εμφανίζει τις πιθανές επιλογές διαδραστικότητας που υπάρχουν.

Γραφικά / Διάλογοι - Ήχος

Μόνο αν μπορούσατε να φανταστείτε τι θα γεννιόταν από τη συνεύρεση της μελαγχολίας με τη φρίκη και του αποτροπιαστικού με το εικαστικό, μόνο τότε θα καταφέρνατε να πάρετε μια γεύση της αισθητικής του παιχνιδιού. Κι αυτό μόνο αν είστε ευφάνταστοι. Αλλόκοτα όμορφο και ανεξίτηλα χαραγμένο στο νου όσων περπάτησαν στα σοκάκια του, το The Cat Lady δε μοιάζει με τίποτε από όσα έχετε δει έως τώρα. Ο μουντός, σχεδόν ασπρόμαυρος, κόσμος του με τις πινελιές χρώματος που ξαφνιάζουν τις αισθήσεις είναι βέβαιο πως θα σας κερδίσει. Ίσως όχι αμέσως, ίσως όχι έως ότου καταλάβετε πως κοιτάτε έναν πίνακα που αλλάζει και εξελίσσεται μαζί με την ιστορία, αλλά θα σας κερδίσει.

Ομοίως, η ηρωίδα δε θα σας κερδίσει με την πρώτη ματιά. Δεν είναι μια εικονική γυναικάρα με τέλειες αναλογίες και σέξυ πρόσωπο. Δε φοράει στενό παντελόνι που τονίζει τους γοφούς της όταν κινείται. Τα μαλλιά της δεν είναι μακριά κι αισθησιακά. Η κίνησή της δεν είναι αέρινη. Η ηρωίδα είναι μια συνηθισμένη, σχεδόν αδιάφορη, 40άρα που θα βλέπαμε στο απέναντι πεζοδρόμιο της γειτονιάς και θα τραβούσαμε το βλέμμα μας στο αμέσως επόμενο οπτικό ερέθισμα. Κι όμως, είναι τέλεια για την ιστορία.

Η μουσική υπόκρουση και τα ηχητικά εφφέ εναλλάσσονται από μελαγχολικά και υποτονικά σε αγχωτικά και βίαια, ντύνοντας υπέροχα την ιστορία και τα συναισθηματικά μονοπάτια που ακολουθεί την κάθε στιγμή. Τα voice overs είναι στο σύνολό τους επαγγελματικού επιπέδου, ενώ ξεχωρίζει ο χαρακτήρας της Susan ο οποίος αποκτά φωνή από την απόκοσμα εντυπωσιακή ερμηνεία της Lynsey Frost.

Οι διάλογοι είναι αξιοπρόσεκτα καλογραμμένοι, ξετυλίγουν το νήμα της ιστορίας λίγο-λίγο, μας αφήνουν να επιλέξουμε εμείς τι έχει συμβεί / θα συμβεί στη Susan, ενώ χαρακτηρίζονται από συναισθηματικές εξάρσεις που θα σας συμπαρασύρουν. Ωστόσο, το μοναδικό μελανό σημείο του παιχνιδιού εστιάζεται εδώ ακριβώς: ενίοτε ορισμένοι διάλογοι είναι αρκετά πιο εκτενείς απ' όσο θα έπρεπε με αποτέλεσμα μετά από λίγη ώρα να αμφιταλαντευόμαστε εάν έχουμε αρχίσει να κουραζόμαστε από τη στασιμότητα της διαδραστικότητας.

(η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία)

Συμπεράσματα

Ο R. Michalski δημιούργησε ένα ανυπέρβλητης ομορφιάς και βάθους adventure. Λίγα παιχνίδια τολμούν να καταπιαστούν με ώριμα θέματα που προβληματίζουν με το περιεχόμενό τους, προκαλούν συναισθηματική δυσφορία με το μίζερο ρεαλισμό τους, αλλά κυρίως μας αφήσουν μετά τους τίτλους τέλους με κάτι. Κάτι γόνιμο, κάτι ωφέλιμο. Ακόμη λιγότερα παιχνίδια τολμούν να το κάνουν αυτό μέσα από ένα διαστροφικό πορτρέτο, γεμάτο αίμα και απέχθεια, το οποίο ξυπνά τις αισθήσεις μας για να ρουφήξουμε έπειτα σα σφουγγάρι τα μηνύματα που ήθελε εξ αρχής να μας περάσει ο δημιουργός. Όταν κυκλοφορούν, όμως, αυτά τα παιχνίδια, οφείλουμε (στον εαυτό μας πρωτίστως) να ασχοληθούμε μαζί τους. Και αναμφίβολα το The Cat Lady είναι ένα από αυτά.

Η μόνη σας ίσως δικαιολογία για να μην παίξετε αυτό το adventure (προσοχή: έχοντας πληρώσει για να το παίξετε!!) είναι να σας προκαλεί αποστροφή το γκορ. Αν και... όχι, ούτε αυτό δεν αποτελεί δικαιολογία. Διότι ο τρόμος σε αυτήν την περιπέτεια, τόσο ο οπτικός όσο και ο συναισθηματικός, αποτελεί μόνο το μέσον για να δείτε πιο καθαρά, για να εκτεθεί ο συναισθηματικός σας κόσμος, να προβληματιστείτε κι ενδεχομένως να εκτιμήσετε τελικά τη ζωή λίγο περισσότερο. Ναι, ακόμη και τώρα με την "κρίση" και τη μεμψιμοιρία που υπάρχει γύρω μας, ειδικά τώρα.

Τα (όχι και τόσο) λεπτά γράμματα: υπάρχει πράγματι μια κατηγορία gamers που δεν πρέπει να ασχοληθεί (ακόμη) με το παιχνίδι, οι ανήλικοι· κι αυτό επειδή είναι κατάλληλο για 18+ καθότι περιέχει πολλή βία (σωματική και ψυχολογική).