Deponia 3 - Goodbye Deponia

Πικρός αποχαιρετισμός

Το τέλος του ταξιδιού

Η τρίτη και τελευταία συνέχεια της ιστορίας του Rufus και της Goal έρχεται πολύ γρήγορα έπειτα από το δεύτερο μέρος για να κλείσει (μάλλον) οριστικά μια ιστορία για την επιβίωση των πιο δυνατών σε βάρος των αδυνάτων , το προσωπικό δράμα ενός αντι-ήρωα που ενίοτε διορθώνει μα δε μαθαίνει ποτέ από τα λάθη του, καθώς και μια ανακυκλούμενη δίνη από εκρήξεις, καταστροφές και αποτυχημένα εφευρήματα που ξεκίνησαν με το πρώτο παιχνίδι.

Το σοβαρό περιεχόμενο μιας κατάμαυρης παρωδίας

Ποιος είναι τελικά ο Rufus; Μια παραγνωρισμένη διάνοια και ένας αδικημένος ήρωας όπως ο ίδιος νομίζει; Μια εγωκεντρική δύναμη καταστροφής που σκορπάει γύρω το χαλασμό προκειμένου να πετύχει τον βαθιά ατομικιστικό αν και πάντα καμουφλαρισμένο ως αλτρουιστικό στόχο του; Ή μήπως, όπως του λέει ένας κομβικός χαρακτήρας στα μισά του παιχνιδιού, ένα γονιδιακό λάθος χωρίς σεβασμό για τη ζωή, με πλήρη έλλειψη της αίσθησης του κινδύνου, που αδυνατεί να μάθει από τα λάθη του, μα που τελικά ξεχωρίζει και φωτίζεται από το ζεστό φως της ελπίδας; Ένας γκρίζος αντι-ήρωας, προγραμματισμένος να υποκλίνεται στους δυνατούς και να δαγκώνει τους αδύναμους, που αναδύεται από τον πλανήτη των σκουπιδιών και τολμάει να ονειρευτεί την όμορφη Goal και τον πλανήτη Elysium. Goal σημαίνει ιδεατός στόχος και, αν ήδη από το πρώτο παιχνίδι αχνοφαινόταν η αλληγορική σημασία του ονόματος της πρωταγωνίστριας, τώρα πια γίνεται προκλητικά φανερή.

(Rufus επί 3!)

Όσο σκάρτος και να είναι ο Rufus (και το παιχνίδι κάνει ότι μπορεί για να μας απαλλάξει από τις ψευδαισθήσεις μας σε αυτόν τον τομέα), κρύβει πάντα μέσα του την ελπίδα. Παρά τις γενετικές καταβολές και πέρα από τις περιβαλλοντικές επιδράσεις, αυτό είναι τελικά που καθορίζει τη μοίρα του και ίσως τον λυτρώνει. Μέχρις εκεί, για να μην προβώ σε spoiler για το φινάλε.

Deponia 3 = Rufus x 3

Πάντως όποιος κι αν είναι ο Rufus, ένα είναι σίγουρο. Σε αυτό το παιχνίδι έχουμε τη χαρά(;) να θαυμάσουμε τα κατορθώματά του επί τρία, μια και στα μισά της ιστορίας θα κληθούμε να χειριστούμε τρεις κλώνους του, με όλα τα θετικά και αρνητικά συμπαρομαρτούντα. Θα βρεθούμε μπροστά σε θεότρελες και κωμικές καταστάσεις, θα γελάσουμε με τα σχόλια και τις ψευδαισθήσεις του "ήρωά" μας, θα διασκεδάσουμε με τα παράτολμα και εξωφρενικά εφευρήματά του, αλλά θα αναγκαστούμε και να έρθουμε αντιμέτωποι με τις πιο σκοτεινές πλευρές της προσωπικότητάς του και τις επιλήψιμες συνέπειες των πράξεών του.

Τέρμα οι ψευδαισθήσεις για τον "χαριτωμένο" αντι-ήρωα. Τόσο σεναριακά όσο και μέσω του ίδιου του gameplay, το Goodbye Deponia το δείχνει πλέον καθαρά: Ο Rufus είναι αδίστακτος και δεν τρέφει τον παραμικρό σεβασμό για την ιερότητα της ζωής. Στη διάρκεια του παιχνιδιού θα τον δούμε να καταστρέφει χαρωπά τις ζωές των άλλων και (ελάχιστες) τύψεις νιώθει μόνο όταν το κακό που κάνει αγγίζει προσωπικά την Goal.

Η ελπίδα και το όνειρο για κάτι καλύτερο φωτίζουν εν μέρει το σκοτεινό πρόσωπό του, αλλά και αναδεικνύουν τις αντινομίες του. Το εμπνευσμένο φινάλε του παιχνιδιού (για το οποίο δε θα πω τίποτα) υπογραμμίζει πικρά και χιουμοριστικά για μια ακόμα φορά το ερώτημα που διέπει όλη την τριλογία: Ποιος είναι τελικά ο Rufus; Τυχόν αντιστοιχίες με τον σύγχρονο άνθρωπο αφήνονται στη διακριτική ευχέρειά σας.

(πάντα διακριτικός ο Rufus)

Ναι μεν, αλλά…

Το Goodbye Deponia λοιπόν (όπως και ολόκληρη η τριλογία των Deponia) είναι ένα παιχνίδι που πίσω από τον χαρακτήρα της μαύρης κωμωδίας κρύβει τόσο μια πικρή κοινωνική αλληγορία όσο και ένα σχόλιο για τον σύγχρονο άνθρωπο και τα θέλω του. Ωστόσο όλα αυτά ήταν ήδη φανερά από το πρώτο πρώτο παιχνίδι της σειράς και μάλιστα με πολύ πιο διακριτικό και κομψό τρόπο, (όπως μπορείτε να δείτε και αν ανατρέξετε στην παρουσίαση του Deponia 1 στο site). Οι δύο συνέχειες απλώς υπογραμμίζουν και επαναλαμβάνουν το ίδιο μοτίβο, καθώς αποκαθηλώνουν σταδιακά τον Rufus από τον θρόνο του "αξιαγάπητου" video-game ήρωα, ενώ η τελευταία ενότητα του Goodbye Deponia φέρνει την αλληγορία σε πρώτο πλάνο. Φυσικά οι δημιουργοί του παιχνιδιού είχαν κάθε δικαίωμα να οδηγήσουν τον αφηγηματικό ιστό προς αυτή την κατεύθυνση, ωστόσο δεν μπορεί παρά να παρατηρήσει κάποιος ότι τελικά όλα αυτά είναι κάπως "λίγα" για δύο sequel των 15 και των 18 ωρών.

Το σενάριο της τριλογίας των Deponia, παρά το στέρεο υπόβαθρό του, στο δεύτερο και το τρίτο επεισόδιο ανακάμπτεται, επαναλαμβάνεται και πλατειάζει, με αποτέλεσμα να χάνει το ρυθμό του και εν μέρει το ενδιαφέρον του. Ο αγγλικός όρος overkill ίσως δεν είναι καθόλου αταίριαστος. Ο Rufus τα κάνει ξανά και ξανά θάλασσα, μέχρι που επιτέλους στο τέλος του παιχνιδιού φτάνει ασθμαίνοντας στον στόχο του για να καταλήξουμε σε ένα φινάλε που (εδώ υπάρχει ένα ελαφρύ spoiler) κατά κάποιον τρόπο επαναλαμβάνει το εύστοχο φινάλε του πρώτου παιχνιδιού σε πιο μελοδραματικό τόνο.

Η σταθερή αξία της Daedalic

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό πως το Goodbye Deponia κάπου αφήνει ανάμεικτα και αντικρουόμενα συναισθήματα. Εκεί που κερδίζει πάντως τις εντυπώσεις είναι στον τομέα των γρίφων. Εδώ η Daedalic μάλλον βρίσκεται στην καλύτερη στιγμή της, μια και οι inventory-based γρίφοι του παιχνιδιού όχι μόνο είναι περισσότερο εμπνευσμένοι από κάθε άλλη φορά, αλλά και οι νύξεις για την επίλυσή τους δίνονται τόσο έξυπνα που σε κάποια σημεία γίνονται σχεδόν ανεπαίσθητες.

Για τον δε βαθμό δυσκολίας, έχω να πω το εξής: έπαιξα το παιχνίδι δύο φορές για να καταλήξω στην τελική μου αποτίμηση και ορισμένοι γρίφοι με δυσκόλεψαν ακόμα και τη δεύτερη φορά. Ειδικά από τη στιγμή που χειριζόμαστε τρεις Rufus σε τρεις διαφορετικές τοποθεσίες, οι οποίοι πρέπει να συνεργαστούν και να ανταλλάξουν αντικείμενα για την επίλυση των γρίφων, η τρέλα, η συνθετότητα και η απόλαυση της επίλυσης τους απογειώνονται. Ωστόσο το ίδιο απογειώνεται και η καφρίλα των καταστάσεων. Τρεις φορές Rufus σημαίνει γερμανική καφρίλα επί 3 κι όποιος αντέξει.

(ετοιμαστείτε να νιώσετε άβολα...)

Μια διαφορετική παρουσίαση

Θα προσέξατε ότι δεν έχω αναφερθεί καθόλου στον τομέα των γραφικών, του ήχου και του interface. Το θεωρώ πλέον περιττό. Μετά από δύο παιχνίδια της σειράς Deponia, πιστεύω πως για τα θέματα αυτά δεν έχω πια να πω κάτι παραπάνω. Γραφικά, ήχος, interface και τεχνικός τομέας είναι τόσο καλοδουλεμένα όσο και στα προηγούμενα "επεισόδια". Όποιος θέλει να μάθει περισσότερα, δεν έχει παρά να ανατρέξει στις παρουσιάσεις των δύο προηγούμενων παιχνιδιών της σειράς. Δεν έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικά. Θα αναφερθώ μόνο στον τομέα των bugs που επιτέλους (ταραταταμ!!!!!!) έχουν εξαφανιστεί.

Εντυπώσεις μετά από δύο playthrough

Το τελικό συμπέρασμα; Παρά τις όποιες αδυναμίες του (κάποιες από τις οποίες μπορούν να θεωρηθούν και εν μέρει δικαιολογημένες) ένα παιχνίδι των 18 ωρών(!!!) με στιβαρό αλληγορικό υπόβαθρο και πλούσιο σε γρίφους κάθε άλλο παρά αποτυχημένο μπορεί να θεωρηθεί. Πραγματικά το Goodbye Deponia είναι από τα λίγα παιχνίδια που με έχουν μπερδέψει. Εξ ου και τα δύο playthrough. Θα ήθελα να μπορούσα να βάλω δύο βαθμούς: έναν για την αφήγηση και έναν για τους γρίφους. Κάποια φλυαρία και επαναληψιμότητα στο σενάριο και το απότομο φρενάρισμα της πλοκής θα με οδηγούσαν να βαθμολογήσω την αφήγηση με ένα 3-3,5/5, ενώ ο πλούτος και η συνθετότητα των γρίφων διεκδικούν επάξια το πεντάρι! Μέσος όρος λοιπόν το 4/5. Καλός βαθμός, ωστόσο είναι κρίμα. Θα μπορούσε εύκολα να είναι 5…

Αντίο Deponia

Το ταξίδι λοιπόν τέλειωσε. Ήταν μακρύ και κάθε άλλο παρά ακύμαντο. Μετά από ένα πρώτο παιχνίδι που διεκδίκησε (και που ακόμα και τώρα δικαιούται) τον χαρακτήρα του instant classic, η σειρά των Deponia έπεσε σε νερά φουρτουνιασμένα και θολερά. Το όμορφο καράβι τσαλακώθηκε και έχασε κάτι από την αίγλη του. Έκανε άσκοπους κύκλους και σταμάτησε υπερβολικά συχνά σε γνώριμα λιμάνια. Ωστόσο δε βούλιαξε. Έφτασε στον προορισμό του και δικαίωσε το ταξίδι του. Δεν είναι πια η ναυαρχίδα ούτε το πιο όμορφο καράβι στο λιμάνι, όμως δεν παύει να είναι περίοπτη η θέση του. Σίγουρα τα πράγματα θα μπορούσαν να έχουν έρθει καλύτερα, θα μπορούσαν όμως να είναι και καταστροφικά χειρότερα. Αντίο λοιπόν Deponia. Θα σε θυμόμαστε με στοργή, αλλά και λίγη πίκρα.