Dig, The

Το Dig ήταν  ένα παιχνίδι πέρα από τα καθιερωμένα, και σε πολλά σημεία υπήρξε μοναδικό για τη LucasArts. Φήμες λένε ότι κινδύνεψε να μη κυκλοφορήσει ποτέ, μιας και ο σχεδιασμός ξεκίνησε από το 1989, και πέρασε από 3 διαφορετικές φάσεις μέχρι την τελική του μορφή, 6 ολόκληρα χρόνια μετά! Σε αυτή την πορεία εμπλέκονται πολλά μεγάλα ονόματα:  Noah Falstein, Steven Spielberg (που είχε την αρχική ιδέα για ένα επεισόδιο των Amazing Stories), Brian Moriarty, και ο συγγραφέας Orson Scott Card που έγραψε τους διαλόγους (οι δύο τελευταίοι είχαν ξανασυμμετάσχει στο Loom) ενώ κάποια εφφέ έγιναν από την Industrial Light & Magic.
 
Το παιχνίδι ήταν ορόσημο σε κάποια σημεία για τη Lucas: ήταν το μοναδικό παιχνίδι που δεν είχε χιουμοριστικό χαρακτήρα, το μοναδικό 100% επιστημονικής φαντασίας, και το πρώτο που κυκλοφόρησε σε βιβλίο, audiobook αλλά και soundtrack. Σε μια φιλοσοφία που θυμίζει λίγο Star Wars: το παιχνίδι φαίνεται να έχει κάποια κενά, αλλά αυτά τα στοιχεία γίνονται πιο κατανοητά από το βιβλίο και το demo. Προσωπικά λυπάμαι που το franchise έμεινε μόνο εκεί!
 
Σενάριο
 
Αιώνες πριν, σε ένα μακρινό πλανήτη, η κυρίαρχη φυλή του είχε αναπτυχθεί τόσο πολύ που τελικά πειραματιζόταν με την αυτοβελτίωση και την υπέρβαση. Τελικά έφτασαν σε σημείο που τα σώματά τους ίσα που μπορούσαν να χωρέσουν την πνευματική τους δύναμη. Τότε άρχισαν να ερευνούν την πιθανότητα άλλων, ανώτερων κόσμων. Αυτό το σύμπαν, ο "Χωροχρόνος 4" όπως το αποκαλούσαν, δεν ήταν αρκετό έτσι άρχισαν να εξερευνούν το Χωροχρόνο 6, ένα σύμπαν με 3  διαστάσεις του χρόνου.
 
Στο κοντινό μέλλον, ένας αστεροειδής που πλησιάζει επικίνδυνα τη γη εντοπίζεται από ένα αστεροσκοπείο του Βόρνεο. Ο αστεροειδής ονομάζεται Αττίλας και η NASA αποφασίζει να μη τον καταστρέψει (βλ. Armageddon) αλλά να σταθεροποιήσει την τροχιά του. Έτσι η γη θα αποκτούσε δύο φεγγάρια και ένα πολύ βολικό διαστημικό σταθμό! Μια ομάδα 5 ατόμων θα ξεκινούσε για το διάστημα με το διαστημόπλοιο "Ατλαντίς" ώστε να τοποθετηθούν τα κατάλληλα εκρηκτικά στην επιφάνεια του Αττίλα.

Επικεφαλής είναι ο βετεράνος αστροναύτης Boston Low, ο γεωλόγος Ludger Brink και (για αδιευκρίνιστους λόγους) η δημοσιογράφος Maggie Robbins, η οποία είναι επίσης διάσημη ως η πιο γλωσσομαθής άνθρωπος του κόσμου. Ο Αττίλας όμως δεν συμπεριφέρεται όπως θα έπρεπε ένας αστεροειδής: τα εκρηκτικά αποδεικνύουν ότι ο Αττίλας είναι κούφιος. Εφόσον αυτή θα ήταν η πρώτη φορά που άνθρωπος θα πλησίαζε αστεροειδή, οι 3 παραπάνω αποφασίζουν να εξερευνήσουν το εσωτερικό όπου ανακαλύπτουν τεχνητά κατασκευάσματα, τα οποία (Αχ αυτή η περιέργεια) και ενεργοποιούν.
 
Ο Αττίλας μεταμορφώνεται σε ένα κρυστάλλινο δωδεκάεδρο και τηλεμεταφέρεται (με τους 3 πρωταγωνιστές πάντα) σε ένα έρημο πλανήτη, ο οποίος (ευτυχώς) κάποτε είχε ζωή. Πέτρινα κατασκευάσματα που θυμίζουν περουβιανή κατασκευή, αρχαία κατεστραμμένα διαστημόπλοια, μηχανισμοί, πόρτες και γέφυρες που εμφανίζονται και ξαναεξαφανίζονται από το πουθενά... αυτό δεν είναι πια διαστημική αποστολή, αλλά αρχαιολογική ανασκαφή (Dig). Ευτυχώς που από τον Αττίλα έχετε κρατήσει το φτυάρι, το οποίο θα χρησιμοποιηθεί πολλές φορές στην επίλυση γρίφων!

Παίξιμο
 
Ελέγχουμε το βετεράνο αστροναύτη, τον Boston και όπως φανταζόματε, πρέπει να καταλάβετε πάνω κάτω τί έγινε στον πλανήτη, γιατί ερημώθηκε, πώς λειτουργούν τα φανταστικά μηχανήματα, και σε κάποιες περιπτώσεις να μπορέσετε να τα επιδιορθώσετε. Το παιχνίδι όπως αναφέρθηκε δε θυμίζει τόσο τα παιχνίδια της Lucas, αλλά μάλλον Myst και Riven. Παρότι το Riven θα κυκλοφορήσει 2 χρόνια αργότερα. H μεγαλύτερη ομοιότητα ίσως έχει να κάνει με τον αριθμό 5, μιας και στο Dig πρέπει να ανοίξετε 5 πόρτες, να πάτε σε 5 νησιά, να ενεργοποιήσετε 5 εξωγήινα "ματζαφλάρια" και να φτάσετε στο τέλος.
 
Όπως και στο Myst, η interactivity είναι περιορισμένη μιας και δεν υπάρχει έλλογο ον στον ορίζοντα, πέρα από τους 2 συντρόφους. Στην εξερεύνηση όμως θα είστε επί το πλείστον μόνος μιας και οι άλλοι δύο θα ασχοληθούν με άλλα πράγματα. Η Μάγκι θα προσπαθήσει να καταλάβει μια μυστηριώδη γλώσσα, ενώ ο Ludger θα ασχοληθεί με το "μυστικό της ζωής" που ανακάλυψε εκεί.
 
Η αποστολή σας είναι πλέον να αναστήσετε τον πολιτισμό των όντων που κατοικούσαν τον πλανήτη γιατί μόνο αυτά μπορούν να σας στείλουν πίσω στη Γη. Στην εξερεύνηση σας οδηγούν περιστασιακά κάτι μυστηριώδεις φασματικές μορφές που δεν ξέρετε όμως τί είναι και αν θέλουν το καλό σας
 
Το αίσθημα του μυστηρίου, της μοναξιάς, της ερήμωσης, του βάρους των αιώνων, είναι πολύ έντονα, και σε αυτό βοηθάει η εκπληκτική "διαστημική" μουσική και τα θεαματικά σκηνικά. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό στοιχείο του παιχνιδιού είναι οι εκτενείς και ρεαλιστικοί διάλογοι του Card, που έχουν οι τρεις χαρακτήρες. Δεδομένης της δύσκολης κατάστασης που βρίσκονται είναι λογικό να εξετάζουν όλες τις πιθανότητες πριν κάνουν κάτι. Για παράδειγμα μόλις φτάσουν στον πλανήτη, υπάρχει ένας μακρύς διάλογος που περιλαμβάνει ανησυχίες για το αν πρέπει να βγάλουν τις κάσκες, λαμβάνοντας υπόψη ότι ακόμα και αν είναι μολυσμένη η ατμόσφαιρα, τα βλαβερά στοιχεία δε θα είναι προσαρμοσμένα στον ανθρώπινο οργανισμό(!!). Πολλοί βέβαια θα τα βρουν ενοχλητικά και βαρετά όλα αυτά, αλλά όπως πάντα υπάρχει δυνατότητα προσπέρασης των διαλόγων.

Ένα άλλο αδύναμο στοιχείο είναι ίσως τα πολλά πήγαιν' έλα που ήταν τόσο συχνά στα παιχνίδια της εποχής. Δηλαδή μόλις πάτε σε ένα νησί, θα ανακαλύψετε ένα αντικείμενο που σας βοηθάει να λύσετε ένα γρίφο σε ένα μέρος απο οπου ήδη είχατε περάσει κλπ κλπ. Ευτυχώς που μπορείτε να αλλάζετε οθόνες με διπλό κλικ πάνω στην έξοδο που θέλετε να πάτε (αν και οι μακρόστενες scrolling οθόνες, είναι αργές, μέχρι να φανεί η έξοδος όπου θα κάνετε το διπλό κλικ).
 
Γενικά το σενάριο, αναλόγως πώς θα το χωνέψετε, φαντάζει πολύ βαρύ και πολύ βαθύ. Ο διάλογος με το νεκρό εξωγήινο που θα συναντήσετε είναι το πιο δυνατό σημείο του παιχνιδιού, όπου σας διηγείται πώς ο λαός του έχτισε ενα πύργο της Βαβέλ, και επέλεξε ένα κενό παράδεισο χωρίς επιστροφή. Βέβαια δεν ήταν ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο παιχνίδι με σκηνικό "αρχαίοι υπερανεπτυγμένοι εξωγήινοι που εξαφανίστηκαν και πρέπει να ανακαλύψουμε". Όμως (χωρίς να περνάει συγκεκριμένα φιλοσοφικά μηνύματα) μπορεί να είναι τροφή για σκέψη, για έννοιες όπως πχ η αθανασία, ο εθισμός, η πνευματική πρόοδος, η υπέρβαση... Στοιχεία δηλαδή που εξερευνά μόνο η σοβαρή και ποιοτική Επιστημονική Φαντασία.

Μουσική-ήχος
 
Τα ηχητικά εφέ είναι πολύ καλά και συνήθως είναι μέρος του soundtrack, ambient ηχοι μαζι με τη μουσική. Τα εφέ παρότι παρουσιάζουν ήχους που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, όπως εξωγήινα μηχανηματα, μαγικες πορτες, βουητά απο δέσμες ενέργειας κλπ, είναι πολύ πειστικά και ταιριάζουν με αυτό που βλέπουμε.
 
Αξιόλογοι είναι επίσης οι περιβαλλοντικοί ήχοι όπως κύματα και κεραυνοί καθώς και τριξίματα μετάλων, όπως όταν μπαίνετε στο αρχαίο ναυαγημένο διαστημόπλοιο και νιώθετε όλο το βάρος του απο πάνω σας να τρίζει απειλητικά. Ακούγεται συνήθως άνεμος, ανάλογα με το δωμάτιο/περιβάλλον που είστε, πχ αν μπειτε σε μια σπηλιά, θα ακούγεται πνιγμένος και "απ' έξω". Πολλά εφφέ ακούγονται σαν "απο μακρυά" και με έκαναν να πιστεύω οτι όντως βρίσκομαι σε ένα αχανές μοναχικό περιβάλλον.

Οσον αφορα τη μουσικη, εδω δυσκολευομαι. Ειναι γενικως η καλυτερη μουσικη που εχω ακουσει σε παιχνιδι. Αν και μπορει να χαρακτηριστει ως ambient, η κατηγοριοποίηση αυτή την αδικεί γιατί δεν έχει ηλεκτρονικά στοιχεία ούτε βασίζεται στα ηχητικά εφφέ. Θα την χαρακτηρίζα ονειρική, μυστηριώδη και διαστημική και δεν ανήκει σε κάποιο είδος, αν και ακούγονται τέτοια αποσπάσματα σε soundtracks ταινιών. Η πρωτοτυπία όμως είναι πως /όλο/ το soundtrack του παιχνιδιού αποτελείται απο αυτή, οπότε θα λέγαμε οτι το παιχνίδι δημιουργεί αυτό το είδος.
 
Η μουσικη ειναι ψηφιοποιημένη και κάνει πλήρη χρήση της μηχανής iMuse, μιας και αποσπάσματα ξεκινούν, τελειώνουν, και υποδέχονται άλλα ομαλά και "ρευστά". Το Dig ήταν το πρώτο παιχνίδι της εταιρείας που κυκλοφόρησε αυτόνομο Soundtrack CD. Στην έκδοση αυτή υπάρχουν αυτοτελή κομμάτια που κάνουν χρήση κάποιων αποσπασμάτων απο το παιχνίδι.

Γραφικά
 
Τα γραφικά είναι χαμηλής ανάλυσης VGA. Τα σκηνικά είναι hand drawn και εκάστοτε περιλαμβάνουν ρενταρισμένες σκηνές από 3d. Περιλαμβάνουν λεπτομέρειες και όμορφους χρωματισμούς, είναι καλοσχεδιασμένα και ατμοσφαιρικά. Έχουν κάτι το απόκοσμο.
 
Τη μεγάλη διαφορά την κάνουν τα εφφέ και τα 3d CGI cutscenes, που λειτουργούν με τη μηχανή INSANE. Εκεί που η ILM πρέπει να έβαλε το χεράκι της είναι τα σημεία όπως οι εμφανίσεις των φαντασμάτων, κεραυνοί, λάμψεις, και οι πόρτες και οι γέφυρες... που αντί να ανοίγουν και να κλείνουν, απλά εξαϋλώνονται και επανυλοποιούνται με θεαματικό τρόπο.
 
Αναφορά αξίζει και στα animations των χαρακτήρων που είναι τα καλύτερα οποιουδήποτε άλλου παιχνιδιού της Lucas. Ειδικά οι κινήσεις των ποδιών τους, και όταν οι χαρακτήρες γυρίζουν και αλλάζουν κατεύθυνση.
 
Οι cutscenes που δείχνουν τα σημαντικά σημεία της δράσης είναι λίγο-πολυ cartoon. Είναι όμως υπερβολικά σύντομα και καμιά φορά δεν συνδέονται με τα σκηνικά πριν και μετά της cutscene. Για παράδειγμα στη σκηνή που τραυματίζεται ο Brink, η σκηνή τελειώνει με αυτόν να έχει μια έκφραση πόνου. Το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο όμως που επανέρχεται η μηχανή του παιχνιδιού, βλέπουμε το sprite του να στέκεται και να μιλάει σα να μη συνέβη τίποτα. Επίσης οι cutscenes δε συνδέονται ηχητικά με το παιχνίδι: μολις αρχισει καποια, σταματάνε όλοι οι ambient ηχοι του παιχνιδιού, ενω μολις τελειώσει, ξαναρχίζουν.

Ας είμαι σαφής. Τα γραφικά είναι το πιο αδύναμο στοιχείο του παιχνιδιού, με χαμηλή ανάλυση για την εποχή τους και αν δεν ήταν τοσο καλοσχεδιασμένα και καλοχρωματισμένα, δε θα άντεχε στον ανταγωνισμό. Σε κάποια σημεία όμως το Loom δεν έχει τίποτα να ζηλέψει απο το Dig. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι είναι κακά, όλα τα άλλα στοιχεία του παιχνιδιού είναι πολύ ανώτερα.
 
Για να συνοψίσουμε, το Dig είναι ένα ξεχωριστό παιχνίδι που ίσως ανήκε σε κάποιο σύντομο trend της εποχής που ενέταξε τη ψαγμένη Επιστημονική Φαντασία στα παιχνίδια, δηλαδή πέρα απο το τετριμμένο "πόλεμος με κακούς εξωγήινους", ή "πόλεμος με κακές μηχανές" ή "μετά την πυρηνική καταστροφή". Εισάγει νέα στοιχεία υψηλής ποιότητας στην παιχνιδο-γραφία της LucasArts (πολλά απο τα οποία δεν ξαναείδαμε απο τότε) και παρουσιάζει ένα σύνολο που αν αφεθείτε σε αυτό, θα σας γεμίσει δέος. Καλό θα ήταν όσοι ξενιστούν μαζί του, εξαιτίας των μεγάλων διαλόγων, της έλλειψης χιούμορ και της Myst-ικής μοναχικής ατμόσφαιρας, να του δώσουν μια 2η ευκαιρία.