Everlight: Of magic & power

Το Everlight (The Games Company, Silver Style Entertainment) είναι ένα παιχνίδι από αυτά που κατά καιρούς δεν έχω πάρει πολύ στα σοβαρά. Η αλήθεια είναι πως μοιάζει τόσο πολύ με τα τελευταία Simon the Sorcerer, που δε σταματάς στιγμή ν’ αναρωτιέσαι αν πραγματικά επρόκειτο για κάποια απομίμηση από την ίδια την εταιρεία των Simons. Είναι παιχνίδι του 2008. Τα κοινά του με τα Simon 4 και 5 είναι πάμπολλα. Από τα μενού και τις γραμματοσειρές, μέχρι τη θεματολογία, τα γραφικά, τους ήχους και το είδος των γρίφων. Είναι όμως πιο σοβαρό και πιο «ενήλικο». Όχι ότι του λείπει το χιούμορ, αλλά δεν είναι τόσο κωμωδία.

Πρωταγωνιστής του ο Melvin, ένας, μάλλον από σπόντα, μαθητευόμενος μάγος, ο οποίος δέχεται την προσφορά ενός περίεργου τύπου ν’ αλλάξει κόσμο – να περάσει σε άλλη διάσταση, ένα πράγμα – για ν’ αντιμετωπίσει τους φόβους του. Μόλις ξεμπερδέψει με δαύτους θα είναι έτοιμος. Έτσι, από τη σύγχρονη εποχή και το δυτικό πολιτισμό, περνάει σε έναν κόσμο φαντασίας (σας θυμίζει κι εσάς λίγο Longest Journey; Μπα, ελάχιστη σχέση…), όπου καλείται να αντιμετωπίσει την κατάρα που στοιχειώνει μια πόλη. Τι είναι αυτή η κατάρα; Ουσιαστικά το γεγονός ότι οι κάτοικοί της άλλα κάνουν το πρωί κι άλλα το βράδυ και το πιο ωραίο ότι δε θυμούνται την ημέρα τι έκαναν το βράδυ και τη νύχτα τι κάνουν το πρωί. Ας πούμε, η καλοκάγαθη γιαγιούλα η οποία κάθε πρωί που ξυπνά αναρωτιέται γιατί ο κρεβατοκαναπές της είναι στρωμένος στο κόκκινο της φωτιάς κι από πάνω είναι απλωμένες χειροπέδες και η γάτα με τις εννιά ουρές … δε λέω άλλα, όχι για να μη σας σοκάρω, αλλά για να μη σας χαλάσω την όποια έκπληξη.

Γενικά πάντως το παιχνίδι είναι πλούσιο σε «ενήλικες» αναφορές. Στο κουτί υπάρχει σηματάκι που αναφέρει: Drug Reference, Language, Sexual Themes, Violent References. Ένα μικροσκοπικό ξωτικό θηλυκού γένους ονόματι Fiona (που όμως θυμίζει πολύ την ντισνευκή Tinkerbell) είναι αρωγός στις προσπάθειες του Melvin, ουσιαστικά η καθοδηγήτριά του. Ο Melvin λοιπόν, αφού δοκιμαστεί, πρέπει να προβεί σε μια σειρά από πράξεις (οι γρίφοι του παιχνιδιού) με τις οποίες από τη μια θα αντιμετωπίσει φόβους, όπως αυτός του θανάτου ή εκείνος του ίδιου του φόβου (fear of fear) κι από την άλλη θα απαλλάξει την πόλη από την κατάρα που τη μαστίζει. Στην αρχή αυτές του οι ενέργειες περιορίζονται σε συγκεκριμένες τοποθεσίες, αλλά σιγά – σιγά οι τοποθεσίες που επισκέπτεται αυξάνονται λιγάκι … και … όχι μόνο όσον αφορά το χώρο …

Για να δούμε λίγο το gameplay. Το παιχνίδι είναι point & click και βασίζεται σε inventory based γρίφους. Δεν υπάρχουν σεκάνς με χρονικό περιορισμό ή mini games ούτε για δείγμα. Οι γρίφοι στο μεγαλύτερο βαθμό είναι συνδεδεμένοι μεταξύ τους, γεγονός που προσδίδει μια γραμμικότητα. Μπορείς όμως να πάρεις αντικείμενα που δε χρειάζεσαι παρά πολύ αργότερα – σε άλλο κεφάλαιο (υπάρχουν συνολικά 5) - σχετικά νωρίς. Αυτό αυξάνει ελαφρώς τη δυσκολία, γιατί μπορεί να παιδεύεσαι για ώρα με τελείως άχρηστα αντικείμενα, που απλώς αυξάνουν το «μπούγιο» στο inventory. Πάντως θα χρειαστούν σε κάποια στιγμή – δεν παίρνεις ποτέ τίποτα άχρηστο. Επίσης όπου ο κέρσορας μετατρέπεται από ματάκι σε χεράκι, είναι βέβαιο πως θα απαιτηθεί κάποια πράξη έστω και σε άλλο κεφάλαιο, οπότε «σημειώστε» που είδατε κατά καιρούς χεράκι και δοκιμάστε σε κάθε περίπτωση που κολλήσετε. Να σημειώσω πως ένα μέρος από τους γρίφους είναι fetch quests, τα οποία όμως δε με χάλασαν προσωπικά καθόλου, γιατί τα βρήκα αρκετά καλά δεμένα με την ιστορία. Πλάκα έχει που κάποια πράγματα που καταφέρνεις σε κανα – δυο σημεία, καλείσαι αμέσως μετά να τα ξεκαταφέρεις (να κάνεις το ανάποδο)!

Ανέφερα ότι παίρνεις αντικείμενα νωρίτερα απ’ ότι τα χρειάζεσαι. Υπάρχει ένα πρόβλημα με κάποια από αυτά. Με το που αλλάξει κεφάλαιο, εξαφανίζονται από το inventory κι επιστρέφουν εκεί που τα πρωτοβρήκες, πράγμα τελείως άτοπο κατά τη γνώμη μου, γιατί αφενός χαλάει την όποια αληθοφάνεια, αφετέρου μπερδεύει πάρα πολύ – σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις νόμιζα ότι το αντικείμενο εξαφανίστηκε γιατί χρησιμοποιήθηκε ήδη κάπου (που και καλά δε θυμόμουν) κι ευχόμουν να υπάρχει και δεύτερο ίδιο αντικείμενο, ενώ στην πραγματικότητα ήταν σα να μην το είχα ξαναπάρει πριν. Αν αυτό δεν θεωρείται bug, υπάρχει τουλάχιστον ένα πραγματικό που βρήκα και σχετίζεται με ένα αντικείμενο κι ένα διάλογο. Πρέπει να παραδώσεις ένα αντικείμενο σε μια μάγισσα (fetch quest) και πρέπει να της το δώσεις μέσω διαλόγου, δηλαδή μιλάς και λες: στο έφερα. Αν το πάρεις από το inventory και της το δώσεις και μετά επιλέξεις να μιλήσεις μαζί της, η επιλογή «στο έφερα» στο διάλογο παραμένει ενεργή και αν την επιλέξεις το παιχνίδι κρασάρει (βλ. επιφάνεια εργασίας). Το πιο σπαστικό είναι ότι μετά κάθε φορά που μιλάς μαζί της, μέχρι το τέλος του παιχνιδιού, η συγκεκριμένη επιλογή μένει εκεί κολλημένη να βρίσκεται και να δημιουργεί τον κίνδυνο να την πατήσεις κατά λάθος και να φύγεις για μια βόλτα  στο desktop.

Μιας όμως κι ανέφερα τους διαλόγους να πω πως είναι αρκετά πλούσιοι, αλλά γενικά χρειάζεται να τους επιλέξεις όλους. Εκτός από την περίπτωση του μοναδικού άλλου είδους γρίφων – οι οποίοι παρεμπιπτόντως μου αρέσουν πολύ – όπου καλείσαι να βρεις τη σωστή σειρά διαλόγων για να πετύχεις το σκοπό σου. Κάποιοι τέτοιοι δε έχουν να κάνουν και με το χαρακτηρισμό σου (σα να λέμε σκορ) στο τέλος του παιχνιδιού και το πώς τα πήγες σε σχέση με την αντιμετώπιση των φόβων σου. Μ’ άλλα λόγια μπορεί να υπάρχουν περισσότερες της μιας σωστές σειρές διαλόγων, αλλά η μια να σε χρίζει ικανότερο από την άλλη. Μικρή σημασία έχει κάτι τέτοιο στην τελική έκβαση της ιστορίας ή και καθόλου, αλλά δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα ποικιλία. Όχι πάντως τόση που να με κάνει να ξαναπαίξω το παιχνίδι για να πάρω άλλα μονοπάτια.

Και κάτι ακόμη. Κάτω δεξιά στην οθόνη υπάρχει η επιλογή της εναλλαγής ημέρας και νύχτας. Που χρειάζεται αυτό; Κάποιες ενέργειες μπορούν να γίνουν μόνο τη νύχτα ή μόνο τη μέρα, ακριβώς γιατί οι χαρακτήρες που συναναστρέφεσαι άλλα λένε και κάνουν τη μέρα κι άλλα αφού νυχτώσει. Ακόμη, κάποια αντικείμενα μπορείς να τα πάρεις συγκεκριμένες ώρες. Πρέπει να άλλαξα μεταξύ ημέρας και νύχτας πάνω από διακόσιες φορές, προκειμένου να δοκιμάσω πιθανές ενέργειες! Η λειτουργία αυτή, ενώ προσδίδει δυσκολία, αφαιρεί ρεαλισμό. Λίγο πιο αριστερά απ’ αυτήν βρίσκουμε το χάρτη που κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη.

Να δούμε λίγο και τη βοήθεια. Καταρχάς το παιχνίδι μπορεί να παιχτεί σε τέσσερα (!) επίπεδα δυσκολίας. Το έπαιξα στο δυσκολότερο και δεν ξέρω τι γίνεται με τα τρία πρώτα. Σίγουρα στο δυσκολότερο δε φαίνονται τα hotspots, αλλά δεν πειράζει, γιατί το παιχνίδι δεν έχει pixel-hunting. Ελάχιστο μόνο σε ένα σκοτεινό μπουντρούμι. Μπορείς, όμως, ακόμη να βλέπεις το σημειωματάριο της Fiona (πατώντας πρώτα Esc, για να βγεις στο μενού), όπου περιγράφονται τα διάφορα quests. Εκεί, κάτω από το κάθε quest έχει τρία κεράκια. Το καθένα αντιστοιχεί σε μια διαβαθμισμένη βοήθεια για το συγκεκριμένο quest. Όταν επιλέξεις και το τρίτο προφανώς πρέπει να παίρνεις την πλήρη λύση του γρίφου. Στο δυσκολότερο επίπεδο δυσκολίας μπορείς ν’ ανάψεις μέχρι 10 το πολύ κεράκια συνολικά. Για όλους δηλαδή τους γρίφους δικαιούσαι μέχρι 10 βοήθειες. Επειδή δε χρησιμοποίησα καμία βοήθεια γενικά, θα έλεγα πως 10 βοήθειες στο δυσκολότερο επίπεδο είναι μάλλον πολλές για ένα όχι και τόσο μεγάλο παιχνίδι. Δηλαδή στο ευκολότερο επίπεδο τι γίνεται; Κάθεσαι και παρακολουθείς το παιχνίδι να παίζεται μόνο του;

Σε κάθε περίπτωση θα πρότεινα σε όσους το παίξουν να δοκιμάσουν να παιδευτούν λίγο, γιατί μου φαίνεται πως όλο αυτό το hint system είναι μάλλον περιττό (πολύ κακό για το τίποτα). Όμως να μην παραλείψουν να κοιτάξουν που και που στο σημειωματάριο για δυο λόγους. Πρώτον, κάποιες φορές δεν είναι απολύτως κατανοητό από την εξέλιξη τι πρέπει να κάνεις και η περιγραφή στο σημειωματάριο είναι κατατοπιστική, μπορεί ας πούμε να αποτελεί μια χρήσιμη ανακεφαλαίωση αυτών που έχεις κάνει τελευταία. Δεύτερον, είπαμε πρόκειται για «γυναικείο» σημειωματάριο, σαν ημερολόγιο ένα πράγμα. Εγώ, ομολογώ, πως πάντα ήμουν περίεργος να δω τι γράφουν εκεί μέσα. Κι η αλήθεια είναι πως κάποιες φορές κάτω από την περιγραφή με μαύρα γράμματα σε άσπρο φόντο, βρίσκονται σε μπλε χρώμα πικάντικα σχόλια της Fiona.

Πολύ σύντομα θα αναφερθώ στο καθαρά τεχνικό κομμάτι περισσότερο από ψυχαναγκασμό, παρά επειδή το θεωρώ αναγκαίο. Η συγκεκριμένη εταιρεία φημίζεται για τα γραφικά της. Όσοι έχετε παίξει Simon τα ξέρετε. Τα γνωστά 2,5D με τα υπέροχα 2 D backgrounds που μοιάζουν με πίνακες ζωγραφικής και τους τέλειους 3D χαρακτήρες. Ήχοι όμορφοι, συμπεριλαμβανομένης της μουσικής. Πολύ καλές φωνές χαρακτήρων. Ίσως λίγο η κοπελιά που κάνει το αμόρε του Melvin να ακούγεται κάπως ξενέρωτη. Ο χειρισμός είναι τέλειος. Θεωρώ σημαντικό να αναφέρω ως θετικό το γεγονός ότι στα saves (όσα θέλει ο καθένας) που ονοματίζονται κατά βούληση, το πρόγραμμα αναγνωρίζει ελληνικούς χαρακτήρες. Εμένα με βοηθά πάρα πολύ αυτό.

Επομένως, χθες τελείωσα ένα παιχνίδι, το οποίο με απασχόλησε, μεταξύ άλλων ασχολιών γενικά και παιχνιδιών ειδικότερα, κάποιο καιρό, όχι τόσο λόγω της δυσκολίας του, όσο γιατί δεν το είχα πολυπάρει στα σοβαρά. Το ότι ξεκίνησε ζητώντας μου να επιλέξω ανάμεσα σε 4 επίπεδα δυσκολίας, ομολογώ, με τρόμαξε. Τελικά δεν ήταν ούτε πολύ μεγάλο, ούτε πολύ δύσκολο. Σίγουρα όμως δεν είναι κι εύκολο. Αν μπορώ να υπολογίσω σωστά μετά από τόσο καιρό, σε καθαρό χρόνο πρέπει να με απασχόλησε για καμιά δεκαπενταριά ώρες, ίσως και λίγο παραπάνω. Έχει στοιχεία που τα έχουμε ξαναδεί (έλλειψη ιδιαίτερης πρωτοτυπίας). Κάποια δε από αυτά είναι για κάποιους αρκετά ενοχλητικά (βλ. fetch quests). Κατόπιν αυτού δεν μπορώ να το συστήσω με μεγάλη άνεση σε όλους. Ωστόσο πιστεύω ότι οι περισσότεροι θα διασκεδάσετε παίζοντάς το όπως κι εγώ. Άλλωστε, το παιχνίδι έχει σενάριο με αρχή, μέση και τέλος, πράγμα που όπως φαίνεται είναι σημαντικό τη σήμερον ημέρα.

Trivia

1. Σε κάποια σημεία στο παιχνίδι υπάρχει αναφορά στα άλλα παιχνίδια της εταιρείας με πιο προφανή, αυτήν στη little red riding hood.
2. Οι δημιουργοί, είναι κολλημένοι με το είδος (φανατικοί adventurάδες). Πως αλλιώς να εξηγήσω ότι εμφανίζεται ένα ράφι με τιμωρημένους τίτλους First Person Shooters; Φυσικά εγώ επικροτώ.
3. Όχι όμως ότι τη γλιτώνουν άλλα είδη. Υπάρχει αναφορά (και καλά υποτιμητική) και στα adventures, αλλά πιο συχνά στα rpgs – αρκετά αντικείμενα δίπλα στο όνομα έχουν πρόσθετα του στυλ +2, +4 κλπ.
4. Αν ξέρει κάποιος ας μου απαντήσει παρακαλώ γιατί το παρακάτω φαινόμενο παίρνει μεγάλες διαστάσεις. Έχει επέμβει καμιά υπεροργάνωση adventurοδημιουργών κι επιβάλλει στα νέα παιχνίδια να συμπεριλαμβάνουν, ως φόρο τιμής στους απόλυτους κυρίαρχους του χώρου, και μια μονομαχία με ξίφος και προσβολές; - Εντάξει. Σοβαρά τώρα. Μπορεί η συγκεκριμένη αναφορά στο συγκεκριμένο παιχνίδι να μην είναι κι από τις πιο επιτυχημένες, αλλά από μένα τουλάχιστον είναι ευπρόσδεκτη.