Far Corners of the World: Chapter 1 - The Book, the Box and the Key

 

Ανάμεσα στα freeware adventure με τα οποία ασχολήθηκα στο γερο-laptop μου την περίοδο των διακοπών περίοπτη θέση καταλαμβάνει το «The Far Corners of the World». Πρόκειται για μια υπερφιλόδοξη δημιουργία ενός μόνο ατόμου, του Jürgen Vöhringer, που προβλέπεται να ολοκληρωθεί σε 5 μέρη (εφόσον βέβαια ο δημιουργός καταφέρει να ολοκληρώσει το εγχείρημά του). Προς το παρόν έχει κυκλοφορήσει μόνο το πρώτο επεισόδιο ή κεφάλαιο, με τον υπότιτλο «The Book, the Box and the Key», το οποίο και κέρδισε το βραβείο για τα καλύτερα παζλ στα AGS Awards του 2011 (ετήσια απονομή βραβείων στα καλύτερα adventure που σχεδιάζονται στην AGS μηχανή γραφικών, κάτι σαν Όσκαρ των indie adventure), έχοντας μάλιστα απέναντί του το πολύ Gemini Rue. Η βράβευση αυτή ήταν και ο βασικός λόγος που με παρακίνησε να ασχοληθώ με το συγκεκριμένο, εν πολλοίς άγνωστο, παιχνίδι.

 

 

Ο Jeffrey Carter έχει πια ενηλικιωθεί. Αρραβωνιασμένος με την όμορφη και πλούσια Tiffany Morgan και μια σίγουρη θέση στην εταιρεία του μέλλοντα πεθερού του, έχει παραμελήσει την οικογένειά του και έχει λησμονήσει τα μαγικά και περιπετειώδη ταξίδια που έκανε μικρός με την αδερφή του, τη Suzie, στους ονειρικούς κόσμους της παιδικής φαντασίας. Ωστόσο ένα απροσδόκητο τηλεφώνημα από το Λονδίνο θα ανακινήσει τις λησμονημένες μνήμες και θα τον φέρει αντιμέτωπο με το παρελθόν του. Η αδερφή του έχει πέσει σε κωματώδη κατάσταση υπό μυστηριώδεις και ύποπτες συνθήκες και παρ’ όλο που η ζωή της δε φαίνεται να διατρέχει άμεσο κίνδυνο, η αιτία της ασθένειάς της παραμένει άγνωστη. (Ή μήπως πρόκειται για δολοφονική απόπειρα;) Τρομοκρατημένος, ο Jeffrey με ανάμεικτα αισθήματα αδερφικής αγάπης και ενοχής, εγκαταλείπει τα πάντα και τρέχει στο πλευρό της.

 

Πολύ γρήγορα συνειδητοποιεί πόσο έχει απομακρυνθεί από τη Suzie και πόσο λίγα ξέρει για την τωρινή ζωή της, ενώ η κατάσταση μπλέκεται ακόμα περισσότερο όταν βρίσκει μυστηριώδη μηνύματα, στα οποία η  αδερφή του ζητάει τη βοήθειά του σε περίπτωση που της συμβεί κάτι. Ποιον ή ποιους φοβόταν η Suzie; Έχουν κάποια σχέση οι διώκτες της με την μυστηριώδη ασθένειά της; Και τι ρόλο παίζουν όλα αυτά τα παράξενα αντικείμενα που έχει κρύψει στο Λονδίνο και που ζητάει από τον αδερφό της να τα βρει μέσω των κρυπτικών μηνυμάτων της; Καθώς ο Jeffrey προσπαθεί να ξεδιαλύνει το μυστήριο, τα ερωτηματικά συσσωρεύονται κι ο ήρωάς μας δεν αργεί να καταλάβει πως κάποιος τον παρακολουθεί.  Ένα παράξενο και επικίνδυνο ταξίδι ξεκινά για τον Jeffrey, ενώ σιγά σιγά οι βεβαιότητες της ενηλικίωσης αρχίζουν να κλονίζονται… 

 

 

Το «The Far Corners of the World: Chapter 1 - The Book, the Box and the Key», όπως είναι ο πλήρης τίτλος του παιχνιδιού (από εδώ και πέρα «FCotW» για συντομία), είναι ένα κλασικότατο freeware 2D point and click adventure σχεδιασμένο, όπως είπα και παραπάνω, στην AGS μηχανή γραφικών. Το σενάριο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και κλιμακώνεται όμορφα με την ένταση και την αγωνία να κορυφώνονται στο φινάλε. Ωστόσο μην περιμένετε να λυθούν οι απορίες σας, όσον αφορά το κεντρικό μυστήριο του παιχνιδιού. Λόγω του φιλόδοξου σχεδιασμού, που προβλέπει να ολοκληρωθεί το παιχνίδι σε 5 μέρη, όχι μόνο δεν απαντάται απολύτως κανένα από τα ερωτήματα της πλοκής στο φινάλε, αλλά έρχεται και μια ανατροπή λίγο πριν το τέλος, που μας κάνει να καταλάβουμε ότι τόση ώρα έχουμε δει μόνο την κορυφή του παγόβουνου!

 

Σίγουρα αυτό δημιουργεί ιδιαίτερη αδημονία να μάθουμε τι θα συμβεί παρακάτω, αλλά ταυτόχρονα λειτουργεί αρνητικά όσον αφορά την αφηγηματική αυτοτέλεια του πρώτου μέρους, μια και τελειώνοντας το παιχνίδι ίσα που αρχίζουμε να υποψιαζόμαστε προς τα πού το πάει ο «ποιητής». Οι χαρακτήρες περιγράφονται αδρά, μα σχετικά ικανοποιητικά, με τον Jeffrey να αποτελεί έναν πρωταγωνιστή συμπαθή, αλλά κάπως άχρωμο. Σαφώς το μεγαλύτερο ενδιαφέρον εντοπίζεται στο ξετύλιγμα της πλοκής, με την πυκνή ατμόσφαιρα μυστηρίου και αβεβαιότητας, χωρίς όμως να ξέρουμε αν η εξέλιξη στα επόμενα επεισόδια θα δικαιώσει το ενδιαφέρον που γεννάται από το ξεκίνημα της ιστορίας. 

 

 

 

Τα γραφικά τρέχουν στη συνηθισμένη χαμηλή ανάλυση των retro παιχνιδιών (320x200, που μπορεί να αυξηθεί με τα γνωστά filters της AGS μηχανής) και δε λένε σπουδαία πράγματα. Αν σας ενόχλησαν τα retro γραφικά του «Resonance», το «FCotW» θα σας φανεί απλώς φρικαλέο. Κάνουν βέβαια τη δουλειά τους και είναι αρκετά προσεγμένα (με την έννοια ότι πάντα ξέρουμε τι βλέπουμε και δεν υπάρχει ανούσιο pixel-hunting), αλλά ταυτόχρονα είναι πρωτόγονα με ολότελα άχαρη χρωματική παλέτα και σχεδόν χωρίς ίχνος στυλ, σε βαθμό που μπροστά τους τα γραφικά του «Resonance» μοιάζουν με τελευταία λέξη της τεχνολογίας.  (Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με backgrounds σχεδιασμένα στο MS Paint.) Αν μιλούσαμε για εμπορικό τίτλο, τη συγκεκριμένη αδυναμία θα τη θεωρούσα δείγμα απαράδεκτης προχειρότητας, όμως μια και έχουμε να κάνουμε με ένα «one-man-show» freeware παιχνίδι, δεν μπορώ παρά να δείξω επιείκεια σε αυτόν (και μόνο αυτόν) τον τομέα. Οπωσδήποτε πάντως (για να το συγκρίνω με ένα παιχνίδι της ίδιας κατηγορίας) είναι περισσότερο δουλεμένα, συνεπή και ομοιόμορφα σε σχέση με τα πραγματικά άσχημα γραφικά του κατά τα άλλα εξαιρετικού (ελληνικού) freeware adventure «Other Worlds».

 

Η κίνηση των χαρακτήρων είναι ομαλή και χωρίς προβλήματα, όμως η απειρία του δημιουργού κι η αδυναμίες του στην γραφική απεικόνιση προδίδονται όταν απαιτούνται πιο σύνθετα animations (όπως πχ σε έναν καβγά σε κάποιο σημείο του παιχνιδιού), Η μουσική του παιχνιδιού είναι αρκετά όμορφη, παρουσιάζει σημαντική ποικιλία και συνοδεύει σωστά την διάθεση σε κάθε σκηνή. Δυστυχώς ο λοιπός ηχητικός τομέας είναι πολύ φτωχός με σχεδόν πλήρη απουσία περιβαλλοντικών ήχων (πχ βήματα, αυτοκίνητα, πουλιά σε εξωτερικούς χώρους). Μόνη εξαίρεση ο χάρτης του παιχνιδιού μέσω του οποίου επιλέγουμε την τοποθεσία που θα επισκεφτούμε, όπου ακούγεται ο ήχος της κίνησης στην πόλη. Εννοείται πως voice-acting δεν υπάρχει.

 

 

Ο χειρισμός είναι ο κλασικός , που συναντάμε συχνά σε παιχνίδια της AGS. O Jeffrey κινείται με το αριστερό κλικ του ποντικιού, ενώ με το δεξί κλικ ή την ροδέλα, επιλέγουμε ανάμεσα στους κέρσορες walk, look, use και talk. Τις ενέργειες αυτές μπορούμε να τις επιλέξουμε και από το μενού του παιχνιδιού, που γίνεται διαθέσιμο όταν φέρουμε τον κέρσορα στην κορυφή της οθόνης. Στο μενού αυτό βρίσκουμε και το inventory, όπου μπορούμε να κοιτάξουμε, να επεξεργαστούμε και να συνδυάσουμε τα αντικείμενα που έχουμε συλλέξει, καθώς και τις επιλογές save, load, exit και options (για ρύθμιση του ήχου και της μουσικής, της ταχύτητα κίνησης του χαρακτήρα και της φωτεινότητας). Φέροντας τον κέρσορα πάνω σε κάθε αντικείμενο με το οποίο μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε βλέπουμε το όνομά του κάτω από τον κέρσορα. Κουμπί για αποκάλυψη των hotspots μην ψάξετε, γιατί δεν υπάρχει.

 

 

 

Όπως ανέφερα και πιο πάνω, οι γρίφοι ήταν και ο λόγος που ασχολήθηκα με το συγκεκριμένο παιχνίδι, μια και απέσπασε το βραβείο για τα καλύτερα παζλ στα AGS Awards για το 2011 (με αντιπάλους τα «Arden's Vale», «Gemini Rue»,» Technobabylon Part 3» και «The Visitor».) Δικαίωσε την προσμονή που μου είχε δημιουργήσει η συγκεκριμένη βράβευση; Μπορώ να πω πως ναι. Το παιχνίδι έχει πολλούς γρίφους. Πάρα πολλούς γρίφους, διασκεδαστικούς και καλά σχεδιασμένους, και μάλιστα ανάμεσά τους αρκετούς αξιοσημείωτης δυσκολίας. Κατά κύριο λόγο, πρόκειται για inventory-based γρίφους, αλλά υπάρχουν και γρίφοι λογικής, όπως και κάποιοι συνδυασμοί για κλειστές πόρτες, κλειδαριές και κουτιά, που θα σας ταλαιπωρήσουν (με την καλή έννοια) για πολύ ώρα.

 

Προσωπικά, σε πολλά σημεία χρειάστηκα μολύβι και χαρτί για να λύσω ορισμένους γρίφους και μάλιστα σε κάποια φάση γλίτωσα οριακά την διέξοδο σε walkthrough, όταν πάνω που ήμουν έτοιμος να εγκαταλείψω μου ήρθε η επιφοίτηση καθώς κοίταζα τις σημειώσεις μου. Το παιχνίδι απευθύνεται καθαρά σε έμπειρους adventurers και με κανένα τρόπο δε θα το συνιστούσα σε αρχάριο του είδους (που έτσι κι αλλιώς θα φρίκαρε και μόνο από τα γραφικά). Εγώ πάντως έμεινα απόλυτα ικανοποιημένος από τον βαθμό δυσκολίας, ειδικά δεδομένου ότι δεν υπάρχουν πολλοί «κουφοί» γρίφοι, (από αυτούς που μας κάνουν να τραβάμε τα μαλλιά μας όταν βρίσκουμε τη λύση), και χρειάστηκα τελικά γύρω στις 10-11 ώρες για να λύσω το παιχνίδι (χωρίς καθόλου walkthrough). Πιστεύω πως πρόκειται για εντυπωσιακή διάρκεια για ένα freeware παιχνίδι, που ουσιαστικά έχει δημιουργηθεί από έναν μόνο άνθρωπο. 

 

Δεν είναι βέβαια όλα τέλεια όσον αφορά το puzzle-design. Συναντάμε κι εδώ μερικά από τα χρόνια προβλήματα λογικής, για τα οποία πολλοί αντιπαθούν (αδίκως) τα adventure games, όπως τη δυσκολία του ήρωα να βρει αντικείμενα καθημερινής χρήσης. Για άλλη μια φορά έχουμε έναν ήρωα που κινείται σε μια μεγάλη πόλη με αναρίθμητα καταστήματα που δεν έχουν λόγο να είναι κλειστά, ο οποίος πρέπει να πραγματοποιήσει εκτεταμένα quests και να λύσει δύσκολους γρίφους για να αποκτήσει αντικείμενα, που στην πραγματικότητα θα μπορούσε να προμηθευτεί από οποιοδήποτε σουπερμάρκετ. Ή ας πούμε, όταν κάποια στιγμή, στην αρχή σχετικά του παιχνιδιού, πρέπει να διακόψει μια συνομιλία μεταξύ δύο χαρακτήρων για να μιλήσει επειγόντως με έναν από αυτούς, πρέπει να λύσει έναν αρκετά ευφάνταστο (και ομολογουμένως διασκεδαστικό) γρίφο προκειμένου να τα καταφέρει, ενώ στην πραγματική ζωή θα αρκούσε να επιμείνει να τους διακόψει τονίζοντας το επείγον της κατάστασης.

 

Βέβαια κατά τη γνώμη μου αυτά είναι πταίσματα, για τα οποία αποζημιώνει το απολαυστικό gameplay, και που προσωπικά τουλάχιστον δε με ενοχλούν, εφόσον τα σερβίρει έξυπνα το παιχνίδι (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δε συμφωνώ σε θεωρητικό επίπεδο ότι κάποια στιγμή πρέπει να βρεθεί ικανοποιητική λύση στο πρόβλημα αυτού του είδους των λογικών ακροβασιών σε ένα κατεξοχήν εγκεφαλικό genre όπως τα adventure, ειδικά όταν το σενάριο διαδραματίζεται σε ρεαλιστικό-αναγνωρίσιμο περιβάλλον).

 

 

Πριν κλείσω το θέμα των γρίφων, θα αναφέρω ότι το παιχνίδι δεν διαθέτει hint system, αλλά μας παρέχει τη δυνατότητα να κάνουμε by-pass δύο από τους πιο δύσκολους γρίφους λογικής που περιλαμβάνει, μέσω ενός χαρακτήρα που προθυμοποιείται να μας βοηθήσει (εγώ πάντως αρνήθηκα τη βοήθεια που μου προσέφερε). Επίσης διαθέτει το παραδοσιακό σύστημα του σκορ, που παρέχει κάποιο replayability, αφού σε περίπτωση που τελειώσουμε το παιχνίδι με λιγότερο από το μέγιστο σκορ (160/160), μπορούμε να επανέλθουμε για να βελτιώσουμε τη βαθμολογία μας. Σαν επιβράβευση για το μέγιστο σκορ, υπάρχει μια μικρή σκηνή μετά τους τίτλους τέλους του παιχνιδιού ήσσονος σημασίας, που όμως δεν προσθέτει κάτι ουσιαστικό. Πάντως για όσους ενδιαφέρονται να πιάσουν το μέγιστο σκορ, θα αναφέρω ότι στο παιχνίδι περιλαμβάνεται και ένα εντελώς προαιρετικό (αρκετά δύσκολο) arcade mini-game, στο οποίο πρέπει να περάσουν τις τρεις πρώτες πίστες για να κερδίσουν 1 πολυπόθητο βαθμό. (Εντάξει ομολογώ ότι για το συγκεκριμένο θέμα συμβουλεύτηκα walkthrough, αφού τέλειωσα το παιχνίδι, γιατί είχα πιάσει σκορ 159/160 και ήθελα να δω που είχα χάσει τον περιβόητο πόντο.)

 

Κάπως έτσι φτάνω στο τέλος της παρουσίασής μου. Πρέπει να ομολογήσω ότι, παρά τις επιμέρους αδυναμίες του, το «FCotW» με εντυπωσίασε ιδιαιτέρως, ειδικά όσον αφορά το σχεδιασμό των γρίφων, την εντυπωσιακή διάρκεια και τη φιλοδοξία του όλου εγχειρήματος. Αν αναλογιστούμε ότι ο δημιουργός σκοπεύει να δώσει άλλες 4 συνέχειες, θα μιλάμε για ένα παιχνίδι συνολικής διάρκειας 35-40 ή και παραπάνω ωρών (εφόσον δε χαμηλώσει το βαθμό δυσκολίας στα επόμενα μέρη) κι η σκέψη αυτή φέρνει ίλιγγο, δεδομένου ότι έχουμε να κάνουμε με ένα μόνο άτομο, που δουλεύει το παιχνίδι στον ελεύθερο χρόνο του. Μακάρι να έχει το κουράγιο να φτάσει μέχρι το τέλος και να μην εγκαταλείψει τον ωραίο αγώνα πριν το τέλος της κούρσας. Όπως και να ‘χει το  «FCotW» είναι ένα χορταστικότατο παιχνίδι με εντυπωσιακή διάρκεια για freeware τίτλο (γύρω στις 10-11 ώρες), το οποίο προσφέρει μια τεράστια ποικιλία γρίφων ικανοποιητικής δυσκολίας, που θα ευχαριστήσουν τους λάτρεις του genre, αν και ενδεχομένως θα αποθαρρύνουν τους πιο άπειρους παίκτες. Προσωπικά το καταευχαριστήθηκα και το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Στο κάτω κάτω διατίθεται δωρεάν, οπότε δε χάνετε τίποτα να το δοκιμάσετε.

 

 

Είναι γνωστό πως οι βαθμολογίες είναι αναγκαίο κακό. Προσωπικά δεν τις συμπαθώ, δυστυχώς όμως είναι απαραίτητες. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι είχα διπλό πρόβλημα. Πέρα από το ότι είναι freeware τίτλος (οπότε έπρεπε να φανώ ελαστικός στο θέμα των τεχνικών προδιαγραφών) πρόκειται και για πρώτο μέρος ενός μεγαλύτερου παιχνιδιού που θα βγει σε επεισόδια. Ο μόνος λόγος που προχώρησα στην παρουσίαση του παιχνιδιού πριν ολοκληρωθεί ουσιαστικά, είναι πως λόγω του freeware χαρακτήρα του πρόκειται για μια διαδικασία που θα πάρει χρόνια. Αν υπήρχε ένα στοιχειώδες φινάλε (που βέβαια δεν είναι απαραίτητο σε επεισοδιακό παιχνίδι) ή αν ήμουν σίγουρος ότι η συνέχεια της ιστορίας θα δικαιώσει την προσμονή που δημιουργείται από το ξεκίνημα της (που δεν μπορώ να το ξέρω),  θα βαθμολογούσα το παιχνίδι με 4/5. Υπό τις παρούσες συνθήκες όμως, αναγκαστικά χαμηλώνω το τελικό σκορ στα 3,5/5, με την απαραίτητη διευκρίνιση ότι απόλαυσα το παιχνίδι σαφώς περισσότερο απ’ ό,τι υποδηλώνει ο συγκεκριμένος βαθμός.