Gabriel Knight 2: The Beast Within

Το The Beast Within αποτέλεσε τον πρώτο τίτλο που έπαιξα από τη σειρά Garbriel Knight, την περίοδο που μάλιστα είχε πρωτοβγεί, και μπορώ με άνεση να πω ότι πρόκειται για έναν τίτλο που δε με απογοήτευσε σε κανένα (εντάξει η μνήμη είναι επιλεκτική άρα και όχι 100% αξιόπιστη) σημείο, ίσως επειδή είμαι φίλος του κινηματογράφου και επειδή ανήκει στα παιχνίδια της κατηγορίας FMV (Full Motion Video), όπου οι ηθοποιοί κινηματογραφούνται σε Blue (ή Green) screen, και κατόπιν το σκηνικό ή τα γραφικά τοποθετούνται γύρω τους, όπως δηλαδή γίνεται και με τις σύγχρονες κινηματογραφικές παραγωγές.
 
Επρόκειτο για μια εξαιρετική δουλειά που ελάχιστα είχε να ζηλέψει από πολλές ταινίες αντίστοιχου περιεχομένου, και που μάλιστα σε ορισμένα σημεία δίδασκε στους υπόλοιπους πώς να ΜΗΝ γράφουν φτηνιάρικες ιστορίες. Point & Click δίχως να αισθάνεστε την ανάγκη να ξεριζώσετε τα μαλλιά σας από τα νεύρα που προξενεί το κλασσικό σε όλους μας pixel hunting. Μιας και έπαιξα το Sins Of The Fathers πρόσφατα αποφάσισα να το ξαναπαίξω πάλι, όχι τόσο για να λύσω τους γρίφους αλλά περισσότερο για να θυμηθώ και πάλι την ιστορία του, μιας και το σημαντικό σε ένα adventure είναι η ιστορία και όχι οι γρίφοι του.
 
Για τη γενικότερη δουλειά που έχει γίνει στο παιχνίδι τι να πω; Πως ίσως κανένα από τα παιχνίδια τα οποία κυκλοφόρησαν έκτοτε δεν έχουν δουλευτεί τόσο πολύ; Θα μπορούσε να είναι και αλήθεια! Σκηνοθεσία, ιστορία, μουσική καθιστούν τον τίτλο ξεχωριστό έναντι όλων των προηγουμένων παιχνιδιών της Sierra αλλά και μεταξύ πάρα πολλών άλλων που έκαναν χρήση των ίδιων τεχνικών, ή και παραπλήσιων, στην αφήγηση μιας ιστορίας.

 
Η ιστορία λαμβάνει χώρα στη Βαυαρία της Γερμανίας, στην έδρα των Shattenjaggers, και ξεκινάμε βρίσκοντας τον Gabriel στο γραφείο του, στο κάστρο των Ritters (Schloss Ritter) στο Rittersburg, όπου (κλασσικός Gabriel) συναντά δυσκολίες στην ανεύρεση ιδεών για το επόμενο βιβλίο του [δεν γίνεται να είναι όλοι οι συγγραφείς σαν τον μάγο των ιδεών και του μπλα μπλά (Stephen King) ;-)]. Όπως μαθαίνουμε το The Voodoo Murders έχει γίνει Bestseller! Μέσα στη νύχτα μια μικρή ομάδα ανθρώπων από το χωρίο κατευθύνεται προς το κάστρο. H Gerde (αν έχετε παίξει το πρώτο GK, καμία σχέση, πολύ καλύτερη) του ζητά να μιλήσει μαζί τους, κι εκείνος θέλοντας και μη βγαίνει έξω, για να συναντηθεί μαζί τους. Εκεί του αναφέρουν σχετικά με την κόρη ενός από τους συγχωριανούς που χάθηκε, όταν δέχθηκε επίθεση από λύκο, παίζοντας έξω από το σπίτι τους... Χεχε! Καλή αρχή.

Στο παιχνίδι ανάλογα με το κεφάλαιο και τις σεναριακές ανάγκες της ιστορίας θα κληθείτε να αναλάβετε τον ρόλο του Gabriel ή της Grace [σε μερικά σημεία μόνο grace δεν έχει σε ό,τι κάνει αλλά «ωριμάζει» όσο μπαίνουμε βαθύτερα] με σκοπό την συγκέντρωση των απαιτούμενων clues ώστε να προωθηθεί η ιστορία. Από έναν σημείο του παιχνιδιού και μετά θα συνυπάρχουν και οι δυο χαρακτήρες στην ίδια τοποθεσία αλλά και πάλι εσείς θα χειρίζεστε μόνο τον έναν από τους δύο χαρακτήρες.
 
Ο Gabriel ως προστάτης τους και κάτοχος πλέον του τίτλου των Schattenjaggers τον οποίο δέχθηκε κατόπιν του θανάτου του θείου του, Wolfgang, αναλαμβάνει να δώσει τη λύση στο μυστήριο, μαχόμενος το κακό, και προστατεύοντας τους αδυνάτους. Κλισέ θυμίζει θα μου πει κάποιος, αλλά θα απαντήσω «κλισέ με υπέροχη πλοκή». Ουσιαστικά ελάχιστες βασικές μορφές ιστορίας υπάρχουν, συνεπώς είναι δύσκολο να ανακαλυφθεί κάτι το τόσο διαφορετικό τόσο στην βασική ιστορία όσο και στην αφηγηματική αντιμετώπιση της Jane Jensen. Σταματώ εδώ την αναφορά μου γιατί θα αναγκαστώ να πω πολλά spoiler (ή θα μου ξεφύγουν δίχως να το καταλάβω) που ίσως να καταστρέψουν την αίσθηση αγωνίας και μυστηρίου που διαρρέει την ιστορία.

Λοιπόν, μπορώ να πω πως για άλλη μια φορά (3η) με ικανοποίησε όπως πάντα. Οι ηθοποιοί "έδεναν" με τους ρόλους τους (με εξαίρεση μικρές υπερβολές που συγχωρούνται άνετα), και ενώ η εικόνα έδειχνε τα 256 χρώματα της ηλικίας της, σε μια  εποχή που κάτι λιγότερα από μερικά εκατομμύρια χρώματα δε γίνεται αποδεκτό, ωστόσο μόλις προχωρούσες λίγο βαθύτερα η αίσθηση χανόταν ως δια μαγείας βυθιζόσουν στον κόσμο της ιστορίας, και ακολουθούσες τον Garbriel είτε την Grace, ανάλογα με τις σεναριακές απαιτήσεις.

 
Μουσική; Tι μπορώ να πω; Υπέροχη, ατμοσφαιρική, είτε με το πιάνο να ηχεί μελαγχολικά, είτε όσον αφορά το κλασσικό θέμα του παιχνιδιού, ή ακόμα και την εξαιρετική όπερα που γράφτηκε για τις απαιτήσεις ενός κεφαλαίου του [μολονότι υπερβολικά σύντομη]. Ουσιαστικά μιλάμε για επίπεδο κινηματογραφικής παραγωγής και όχι για παιχνίδι πλέον. Ευτυχώς σε αυτό το θέμα το παιχνίδι αποδείχτηκε κάλος δάσκαλος και μερικοί από τους πιο σύγχρονους τίτλους [σε κάθε τύπο παιχνιδιού] αποδείχτηκαν καλοί μαθητές.
 
Οι γρίφοι είναι εύκολοι προς μέσης δυσκολίας, και σε ένα δυο σημεία επιβάλλεται να σώσετε γιατί έχει "action" ακολουθίες σκηνών και ο χαρακτήρας σας υπάρχει περίπτωση να σκοτωθεί. Οπότε Restore, Restart. Πάρε αντικείμενο, συσχέτισε αντικείμενο, χρησιμοποίησε αντικείμενο αλλά και μερικά παιχνίδια με τους διάλογους [το κλασσικό portable μαγνητόφωνο], αποτελούν τον τρόπο που θα προσεγγίσει ο παίκτης την ιστορία και θα επιχειρήσει να την λύσει. Αν το προσεγγίσετε πάντως με κάποια σχετική ευρηματικότητα και αρκετό πειραματισμό τότε θα σας μείνουν περισσότερα μαλλιά στο κεφάλι σας.
 
Το έχω παίξει άνετα κάτω από W2K [ακόμη και τώρα (2009) τρέχω και σύγχρονα παιχνίδια (με κάποιες αλχημείες) που με ελάχιστες διαφοροποιημένες/πειραγμένες βιβλιοθήκες τρέχουν ταχύτερα από τα σVista και μάλιστα πιο καθαρά και πιο άμεσα], και μάλιστα την τελευταία φορά με το SP4, με ένα δυο μικροπροβλήματα που ίσως να έφταιγαν και οι αλλαγές μου μεταξύ διαφορετικών προγραμμάτων. Θα προτείνω ωστόσο το καθιερωμένο: πολλά saves, και όταν τελειώνετε ένα κεφάλαιο να μεταφέρετε τα saves του προηγουμένου σε άλλο κατάλογο (προσωπικά ήμουν τεμπέλης και δεν το έκανα ), γιατί έχει και πάλι περιορισμένο αριθμό slots για saves.
 
Και όπως ξέρει ο κάθε adventurάς [ή πρέπει να ξέρει, ή που θα το μάθει όταν επαναλάβει πολλές κινήσεις γιατί ξέχασε να σώσει και crashαρε το παιχνίδι ή συνέβη κάποιο άλλο πρόβλημα] τα πολλά save αποτελούν βασική προϋπόθεση στο παίξιμο κάθε παιχνιδιού.

 
Τελειώνοντας θα έλεγα πως πρόκειται για έναν τίτλο που κάθε adventurάς θα έπρεπε να έχει στην συλλογή του. Δεν γράφονται πλέον τέτοια παιχνίδια. Γενικά σαν φίλος των ιστοριών τρόμου/μεταφυσικού μυστηρίου έχω τοποθετήσει [αν και δεν έχω παίξει πρόσφατα για άλλη μια φορά] το συγκεκριμένο τίτλο ή και το Phantasmagoria που ουσιαστικά είναι από τους δυνατούς FMV τίτλους και που αφηγούνται με έξοχο τρόπο τις ιστορίες τους. Κάτι που για μένα έχει εκλείψει από τα σύγχρονα adventure.
 
Are you the Schattenjagger?
 
Μην βιαστείτε να απαντήσετε όπως ο Gabriel! Αν θέλετε να μην έχετε ατυχήματα με ξεριζωμένες τούφες μαλλιών ή κομματιασμένα τραπέζια κατόπιν πρόσκρουσης του κρανίου σας πάνω τους. ;-) Επίσης για όποιον θέλει να παρακολουθήσει την ιστορία δίχως τις προαναφερθείσες παρενέργειες υπάρχουν videos από ολόκληρο το παιχνίδι στο youtube [μάλιστα τους έριξα μια πρόχειρη ματιά κατά τη διάρκεια αυτού του στοιχειώδους revamping του αρχικού/αρχαίου review].
 
Επίσης αν κατόπιν του παιχνιδιού ακούτε μια μελαγχολική μελωδία σε πιάνο όταν ντύνεστε για να βγείτε έξω μην φοβηθείτε σε λίγες μέρες θα σας περάσει! Το ‘χουν πάθει κι άλλοι. ;-) Μην αρχίσετε από τώρα να τρέχετε [και να πλουτίζετε τους ψυχίατρους]. Aν επιμείνει περισσότερο βεβαιωθείτε πως ο υπολογιστής είναι κλειστός και πως δεν κάνατε copy το κομμάτι στο ipod σας!