Hostil

Περιπέτεια της μιας ανάσας

Όταν ένα παιχνίδι περιπέτειας διαρκεί λίγο λιγότερο από μια ώρα, τότε προφανώς η δυσκολία συγγραφής μιας παρουσίασης είναι αντιστρόφως ανάλογη από την ευκολία του παιχνιδιού, ίσως μάλιστα και από την ολοκλήρωσή του. Εντούτοις οι δημιουργοί – όντως «τίμιοι» με τη δουλειά τους – είχαν ειδοποιήσει για μια όμορφη ιστορία που θα τη διηγούταν κάποιος πίνοντας καφέ. Επομένως ακολουθεί ένα διαφορετικό review που μετα-διηγείται ξανά την ιστορία του Hostil, μια αφηγηματική ιστορία περιπέτειας της Eteru Studio.

Μόνος σε έναν ξένο πλανήτη

Το κεφάλι πονάει έντονα. Ένα έντονο βουητό κυριαρχεί. Τα μάτια δυσκολεύονται να ανοίξουν. Ο τόπος τριγύρω ξένος και αφιλόξενος. Απότομα βράχια, άγονο τοπίο και δίπλα ένα μισοκατεστραμμένο διαστημικό σκάφος διαφυγής. Δεν θυμάται πως βρέθηκε εκεί, ούτε σε ποιον πλανήτη βρίσκεται. Μόνος και έρημος θα πρέπει να επιβιώσει. Αυτό είναι η πρωταρχική ανάγκη, γιατί ο αέρας λιγοστεύει στη διαστημική στολή. Μόλις πάρει τις απαραίτητες ανάσες και διασφαλίσει την ασφάλεια του, η εξερεύνηση του πλανήτη ξεκινάει. Αρχικά ο απώτερος στόχος είναι η εύρεση κάποιου τρόπου διαφυγής από αυτό τον καταραμένο τόπο που προσγειώθηκε.

(Μόνος και έρημος σε επικίνδυνο περιβάλλον δίπλα σε μια όξινη λίμνη)

Σύντομα συνειδητοποιεί ότι ο πλανήτης δεν είναι ακατοίκητος. Και η ιστορία αρχίζει να εξελίσσεται με έναν αγνώριμο τρόπο, αλλά ασυνήθιστα εμβυθιστικό μέχρι την εξαιρετικά σύντομη ολοκλήρωσή του. Η αλληλεπίδραση με το περιβάλλον, τους γηγενείς και τα φυσικά φαινόμενα του πλανήτη τον παρακινούν να συνεχίσει στην απροσδόκητη αυτή περιπέτεια. Οι κίνδυνοι ελλοχεύουν από την πρώτη στιγμή, όπως έλλειψη οξυγόνου, ραδιενέργεια, όξινες λίμνες, εύφλεκτα υλικά. Όλος ο κόσμος τριγύρω κρύβει κάποιο μυστικό, κάποια πληροφορία, κάποια γνώση, αλλά αισθάνεται ότι δεν μπορεί να την κατακτήσει ή μάλλον σαν να μην μπορεί ο κόσμος να του την μεταλαμπαδεύσει. Ώσπου θα έρθει στο τέλος η λύτρωση και η σωτηρία, αφήνοντας όμως μέσα του μια πικρή γεύση ότι θα ήθελε να είχε ακούσει, μάθει και βιώσει περισσότερα… πολύ περισσότερα.

Αβοήθητος και κλικαρισμένος

Η εξερεύνηση στον άγονο πλανήτη ξεκινάει μέσα σε μια απότομη χαράδρα. Ελάχιστα μπορεί να κινηθεί, αλλά ελέγχει δεξιά και αριστερά με ό,τι μπορεί να αλληλεπιδράσει. Πάντα φροντίζει να σχολιάσει τι βλέπει ή τι προσπαθεί να αγγίξει και να πάρει. Μάλιστα όταν συλλογίζεται, έχει δώσει ήδη τη λύση στο πρόβλημα που αντιμετωπίζει Εντούτοις σε τούτο τον καταραμένο πλανήτη δεν υπάρχει κάποιο φωτεινός από μηχανής θεός (λέγε με hotspots) για να του φωτίζει τα μέρη που μπορεί να επισκεφτεί ή τα αντικείμενα με τα οποία μπορεί να έχει διάδραση. Ταυτόχρονα είναι φειδωλός στο κουβάλημα αντικειμένων. Εξάλλου οι διαστημικές στολές δεν φημίζονται για τις τσέπες τους και έτσι τα ελάχιστα χρήσιμα αντικείμενα θα πρέπει να τα κουβαλήσει μετά χέρια.

Έτσι παρόλη την ένταση από το διαστημικό ταξίδι και την καταπόνηση του οργανισμού από την πτώση, έχει αρχίσει να κουράζεται από τον εξονυχιστικό έλεγχο κάθε σπιθαμής εδάφους, βράχων και σπηλιών μήπως και ανακαλύψει κάποιο αντικείμενο, κάποια κρυμμένη αλήθεια, κάποια λύση στα προβλήματά του, ώστε να συνεχίσει. Μάλιστα μια αδιόρατη φωνή μέσα του αναφέρει πως μετά την λιγοστή διάδραση με το παρόν περιβάλλον, εφόσον προχωρήσει σε νέα τοποθεσία, δεν θα μπορέσει να επιστρέψει πίσω. Αυτή η περιπέτεια που ζει είναι πλήρως γραμμική χωρίς κανένα πισωγύρισμα. Για αυτό και κάθε του βήμα, κάθε του κίνηση πριν την επόμενη στάση, θα πρέπει να είναι προσεκτική και εξονυχιστική, ώστε να εντοπίσει κάθε πηγή ενδιαφέροντος για να «ανοίξει» η έξοδος.

(Δείγμα κοντινού πλάνου σε τοποθεσία όπου συνήθως αλληλεπιδρούμε με αντικείμενα)

Μέσα στην ατυχία του να βρεθεί σε αυτόν τον πλανήτη, «μακαρίζει» και λίγο την τύχη που δεν βρίσκει στην πορεία για τη σωτηρία κάποιον απαιτητικό γρίφο να αντιμετωπίσει παρά μονάχα ελάχιστους τυπικούς γρίφους διάδρασης για να ολοκληρώσει την περιπέτειά του. Εξάλλου θα ήταν ανώφελο να κουβαλάει κάποια αντικείμενα και να μην μπορεί να αξιοποιήσει κάπου. Αποκλειστικά η οποιαδήποτε «δυσκολία» είναι στο να συνταιριάξει μεταξύ τους αντικείμενα ή με το τριγύρω περιβάλλον.

Με μάτια ορθάνοιχτα και αυτιά μελωδικά

Ξυπνάει από την πτώση με τα μάτια του να πονάνε. Τα τρίβει γιατί η όραση είναι θολή. Ωστόσο σύντομα βλέπει πως το τοπίο τριγύρω είναι εξαιρετικά προσεγμένος και ευκρινές. Μάλιστα το κράνος του δεν έχει πρόβλημα και έτσι δεν πιξελιάζει η όρασή του. Όσο προχωράει και παρατηρεί βλέπει πως ο κόσμος τριγύρω του είναι εικαστικά πανέμορφος, σαν να το ζωγράφισε κάποιο αόρατο μα ταλαντούχο χέρι. Οι τοποθεσίες που επισκέπτεται είναι λιγοστές, καμιά ντουζίνα, και είναι ξέχωρες, διαφορετικές μα συνάμα οικίες και απόκοσμες ταυτόχρονα. Το μόνο που τον παραξενεύει είναι η προβληματική κίνηση διαφόρων πλασμάτων και φαινομένων της φύσης.

(H παλέτα των χρωμάτων είναι προσεγμένη και ταιριαστή σε όλες τις τοποθεσίες)

Μοναχικός ο δρόμος του με ελάχιστα συναπαντήματα για την φυγή από τον πλανήτη. Ανάμεσα στους ήχους της βροχής, τις σταλαγματιές στις σπηλιές, το βουητό της φύσης, το άγριο φύσημα του αέρα, η ένταση της περιπέτειας και του κινδύνου ενισχύεται. Όλα μοιάζουν ταιριαστά, λιτά και απέριττα. Ταυτόχρονα η στολή του είναι εφοδιασμένη και μια όμορφη μουσική μελωδία που αλλάζει ανάλογα με το περιβάλλον που επισκέπτεται. Σα να θέλει να δυναμώσει το συναίσθημα και το φευγιό από τον πλανήτη με όμορφες κορυφώσεις. Ακόμα και οι στιγμές βουβαμάρας και ησυχίας ίσως να τον ηρεμούν λίγο στον αφιλόξενο πλανήτη.

Τα λίγα λόγια είναι φτώχεια;

Για να επιστρέψω στην κανονικότητα ενός review, το Hostil αναμφίβολα είναι μια σύντομη και συμπαθητική περιπέτεια που μοιάζει με ένα μεγάλο τηλεοπτικό αυτοτελές επεισόδιο. Ωστόσο αποτελεί μια τίμια προσπάθεια που προσπαθεί να κρατήσει κάποιες ισορροπίες στην αφήγησή του προσφέροντας υποτυπώδεις γρίφους, όμορφα ζωγραφιστά γραφικά και ταιριαστή ηχητική επένδυση. Ωστόσο δεν παύει να είναι μια αφηγηματική περιπέτεια που ολοκληρώνεται σε λίγο από μία ώρα και σου δημιουργεί την αίσθηση ότι είχε ακόμα πολλά να πει. Επιπροσθέτως ο συνεχής έλεγχος κάθε πιθανού και απίθανου σημείου μήπως ανακαλύψουμε κάτι για να ξεκλειδώσει την επόμενη τοποθεσία γίνεται κουραστικό ακόμα και για τέτοιας διάρκειας ιστορία.