Journey of a Roach

♫ Μια κατσαριδούλα, η μικρή Τερέζα, πάτησε το TEZA, και τέ-ε-ζα. ♫

Κατσαρίδες περπατάνε, τρομοκρατούν όπου κι αν πάνε. Καστανές ή ξανθές, μεγάλες ή μικρές, της πόλης ή της επαρχίας, εναέριες ή πεζές, όλες έχουν ένα κοινό γνώρισμα: είναι αηδιαστικές. Ή μάλλον, ήταν αηδιαστικές μέχρι πρότινος. Διότι πλέον, και μετά τη γνωριμία μας με τον αξιαγάπητο Jim, τα άλλοτε αυτά αποκρουστικά έντομα φαντάζουν λίγο πιο συμπαθητικά.

Σενάριο

Πώς να 'ταν ο κόσμος, άραγε, αν τον κοιτούσαμε μέσα από τα μάτια μιας κατσαρίδας; Ποια η σχέση της με άλλα "αξιαγάπητα" ζωύφια και έντομα όπως είναι οι αράχνες, τα μυρμήγκια, οι σαρανταποδαρούσες, οι μύγες κι οι πυγολαμπίδες; Καιρός να μάθουμε.

Βρισκόμαστε σε ένα κατεστραμμένο περιβάλλον έπειτα από τον πυρηνικό πόλεμο που εξαπέλυσαν κάτι ηλίθια θηλαστικά, οι άνθρωποι. Ο τόπος είναι καμένος, τα πυρηνικά απόβλητα βρίσκονται παντού τριγύρω εκτεθειμένα, ενώ το πράσινο της φύσης έχει χαθεί οριστικά. Ή μήπως όχι; Κάπου εκεί στο βάθος, σα να διακρίνεται κάτι πράσινο... Σα να ‘ναι λουλούδι... Λες να ‘ναι λουλούδι;.. Ναι, είναι λουλούδι! Δύο νεαρές κατσαρίδες, ο Jim και ο Bud, ξεκινούν από ένα πυρηνικό καταφύγιο να διασχίσουν από το υπέδαφος την κατεστραμμένη γη για να φτάσουν στο πολυπόθητο άνθος, στην ελπίδα του αύριο.

(ποιος να μου το 'λεγε... πυρηνικά απόβλητα, αρουραίοι και κατσαρίδες, κι εγώ να χαμογελάω)

Ο δρόμος είναι μακρύς, όμως, και γεμάτος κακουχίες. Έτσι, λοιπόν, οι δύο ήρωες θα υποστούν πολλά μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους: Θα αναγκαστούν να αντιμετωπίσουν μυρμήγκια-δυνάστες, να υπερασπιστούν σαρανταποδαρούσες-είλωτες, να κλέψουν αντικείμενα από αρουραίους-κυνηγούς θησαυρών, να νικήσουν πυγολαμπίδες-παπατζήδες, αλλά και να βοηθήσουν στοργικές αραχνομανάδες να βάλουν για ύπνο τις μύγες- μωράκια τους που θυμίζουν τον Ντένις τον Τρομερό των εντόμων.

Όπως πιθανώς έχετε ήδη καταλάβει, πρόκειται για μια ανάλαφρη περιπέτεια, με αγαπησιάρηδες και αξιαγάπητους χαρακτήρες, χιούμορ και υπόνοιες σοβαρών θεμάτων. Βαθιά κρυμμένες υπόνοιες, όμως, μιας κι αυτό που κυριαρχεί είναι η χαριτωμενιά σε όλο της το μεγαλείο.

Gameplay

Πλήρες, αυτή είναι η πρώτη λέξη που μας έρχεται στο νου για να χαρακτηρίσουμε το gameplay. Η Kobold Games κατάφερε να αξιοποιήσει πλήρως την ιδέα να υποδυόμαστε μια κατσαρίδα και σχεδιάζει... τρισδιάστατους γρίφους. Για την ακρίβεια, σχεδιάζει γρίφους τους οποίους για να επιλύσουμε θα διασχίσουμε κάθε πιθανή σπιθαμή στο έδαφος, τους τοίχους και το ταβάνι -αρκεί φυσικά να μην υπάρχει κάποιο φυσικό εμπόδιο.

Αυτό, ασφαλώς, απαιτεί να σκεφτούμε διαφορετικά, να αρχίσουμε να αναλογιζόμαστε το χώρο σε περισσότερες διαστάσεις και να κινηθούμε αναλόγως, ώστε τελικά να συλλέξουμε αντικείμενα και να λύσουμε γρίφους σε σημεία που δεν πηγαίνει αρχικά το μυαλό μας. Ωστόσο, η έλλειψη κατσαριδο-ικανοτήτων (σε συνδυασμό με την αλλαγή οπτικής μέχρι και 180 μοίρες) ενδεχομένως σε ορισμένα σημεία να σας δυσκολέψει σε ό,τι αφορά το χειρισμό (βελάκια ή WSAD), με αποτέλεσμα αλλού να πατάτε εσείς κι αλλού να βρίσκεστε τελικά. Κάτι το οποίο δε θα μας είχε κάνει αίσθηση αν δεν έπρεπε να καλύψουμε κάθε χιλιοστό της οθόνης, πάνω-κάτω, δεξιά-αριστερά, μπροστά-πίσω, κάθετα-οριζόντια· πήγαμε πραγματικά παντού!

(επιμέρους γρίφοι συνθέτουν έναν μεγαλύτερο που εξαπλώνεται σε ολόκληρο το επίπεδο)

Η εξερεύνηση αποτελεί το άλφα και το ωμέγα, όπως καταλάβατε. Ευτυχώς, όμως, οι περισσότεροι γρίφοι είναι μεταξύ τους αλληλένδετοι και λειτουργούν σε λογική "επιπέδου-πίστας". Έτσι, λοιπόν, δεν μπορούμε να φύγουμε από ένα επίπεδο και να προχωρήσουμε στο επόμενο προτού λύσουμε τους γρίφους που συνθέτουν το συγκεκριμένο επίπεδο. Επιπλέον, οι οθόνες στις οποίες μπορούμε να κινηθούμε είναι περιορισμένες και τα hostpots με τα οποία μπορούμε να αλληλεπιδράσουμε μετρημένα κι ιδιαιτέρως ευδιάκριτα.

Ευδιάκριτο είναι πάντοτε και ό,τι θέλει να μας πει ο ήρωας ή κάποιος NPC, κι ας μην υπάρχει καθόλου speech σε ολόκληρο το παιχνίδι. Ναι, δε θα ακούσετε ούτε μία λέξη ·κι είναι απολύτως φυσικό εφόσον δεν υπάρχουν άνθρωποι και τα ζωύφια διαθέτουν άλλο κώδικα επικοινωνίας. Η αλληλεπίδραση, λοιπόν, και οι διάλογοι γίνονται με σκετσάκια και εικόνες. Οι σκέψεις του ήρωα, οι σκέψεις των υπολοίπων χαρακτήρων, τα όσα μας λένε και τους λέμε, όλα αποδίδονται με ζωγραφιές που πρέπει να αποκωδικοποιήσουμε.

Κατά τα άλλα, οι γρίφοι είναι απολύτως παραδοσιακοί, κυρίως inventory-based, κι ενίοτε αλληλεπιδραστικοί με το περιβάλλον γύρω μας ή άλλης φύσεως (βλ. μουσικοί, δεξιοτήτων, κ.λπ.). Οι δημιουργοί δε θέλουν να μας δυσκολέψουν απλώς για να μας δυσκολέψουν κι έτσι είναι όλοι λογικοί, ενώ στην πλειονότητά τους κρίνονται ως εύκολοι κι ενίοτε μόνο ελαφρώς προκλητικοί. Βέβαια, αν αποζητάτε την πρόκληση και αν θέλετε να δηλώνετε hardcore adventurers, μπορείτε να ξεκλειδώσετε το achievement "Super Retro!" και να τελειώσετε το παιχνίδι χωρίς να αποθηκεύσετε ούτε μία φορά την πρόοδό σας, ή να διεκδικήσετε το έπαθλο "Roach on Speed" και να βρείτε τρόπο να φτάσετε στο λουλούδι σε λιγότερο από 18’ (αυτό μαρτυρά βέβαια και το πόσο σύντομο μπορεί να αποδειχθεί το παιχνίδι αν παίξετε με το walkthrough ανά χείρας).

(εγώ που με βλέπετε πάω παντού, πά-ντού)

Γραφικά / Διάλογοι-Ήχος

Τόσο οπτικά όσο και ακουστικά το παιχνίδι φαντάζει αρκετά χαριτωμένο, ίσως ακόμη και παιδικό. Εικαστικά τα cel-shaded και comic-style γραφικά είναι υπέροχα και προσδίδουν επιτυχημένα στον κόσμο τον ανάλαφρο αέρα που χρειαζόταν η ιστορία για να μη βαρύνει. Αντίθετα, τα ζωγραφισμένα στο χέρι cinematics και ο τρόπος που εναλλάσσουν τη μία εικόνα μετά την άλλη θυμίζουν storyboard και δεν ξεπερνάνε το χαρακτηρισμό "συμπαθητικά". Το συνολικό αποτέλεσμα, πάντως, μας αφήνει ικανοποιημένους, χωρίς να κερδίζει τις εντυπώσεις.

Όπως αναφέραμε ήδη, δεν υπάρχει καθόλου speech σε ολόκληρο το παιχνίδι. Οι ομιλίες έχουν αποδοθεί είτε με ασυνάρτητα τιτιβίσματα είτε με απλοϊκούς κι ευνόητους ήχους όπως ένα σκέτο "μούκουμ" όταν ο ήρωας δε φτάνει κάτι που τον βάζουμε να πιάσει. Δυστυχώς, όμως, αυτή η συνεχής εντομομιλία και το κατσαριδο-τιτίβισμα αποδεικνύονται μονότονα και κουραστικά σε βάθος χρόνου. Εμείς, ομολογούμε πως σε ορισμένες περιπτώσεις πατούσαμε το mute, ξεκουράζαμε λίγο τα αυτιά μας, κι έπειτα ενεργοποιούσαμε πάλι τον ήχο.

Συμπεράσματα

Δεν έχουμε κάθε μέρα τη δυνατότητα να υποδυθούμε μια συμπαθέστατη κατσαριδούλα που αντιμετωπίζει ψάρια κι αρουραίους, μυρμήγκια κι αράχνες, ή μύγες και πυγολαμπίδες, σε ένα χαρωπό -αν και γεμάτο κινδύνους- μετά-πυρηνικό περιβάλλον, μεστό από γρίφους και προκλήσεις που θα σας χορτάσουν. Και σίγουρα δεν έχουμε κάθε μέρα τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουμε τρισδιάστατους γρίφους που μας αναγκάζουν να σκαρφαλώσουμε σε τοίχους και ταβάνια, να χωθούμε σε χαραμάδες και σωληνώσεις, και να διασχίσουμε κάθε πιθαμή του χώρου για να βρούμε τα πολύτιμα αντικείμενα που χρειαζόμαστε. Γι’ αυτό, λοιπόν, θεωρούμε πως το Journey of a Roach αξίζει το χρόνο σας παρά τις ατέλειές του και το σχετικά υψηλό κόστος του αναλογικά με το χρόνο που θα σας απασχολήσει (από τρεις έως επτά ώρες το πολύ).