Lost Echo (iOS)

Απόηχος του παρελθόντος

Το Lost Echo είναι ένα adventure game σχεδιασμένο για το ipad με ένα πολύ ιδιαίτερο χαρακτηριστικό: έχει δημιουργηθεί εξ ολοκλήρου από Έλληνες δημιουργούς. Οπωσδήποτε αξίζουν συγχαρητήρια στους Νίκο Κωνσταντόγλου και Βαγγέλη Αντωνόπουλο για την τόλμη τους να στήσουν ένα άρτιο και καλοσχεδιασμένο παιχνίδι σχεδόν ολότελα μόνοι τους με τη βοήθεια μιας πολύ μικρής ομάδας ατόμων και η επιτυχία που σημείωσε το πόνημά τους ανάμεσα στα ipad apps αποτελεί σίγουρα μια πολύ ευχάριστη έκπληξη.

Τι πραγματεύεται όμως το Lost Echo;

Ο Greg δέχεται ένα ξαφνικό τηλεφώνημα από την αγαπημένη του Chloe, η οποία του ζητά να τη συναντήσει για καφέ. Ωστόσο η συνάντησή τους θα εξελιχθεί μάλλον περίεργα, αφού η Chloe φτάνει ιδιαίτερα αναστατωμένη και δείχνει πως θέλει να του εκμυστηρευτεί κάποιο πολύ σοβαρό θέμα που όμως διαρκώς αναβάλλει. Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο περίεργη όταν η Chloe εξαφανίζεται μυστηριωδώς εν μέσω κάποιας ανεξήγητης έκρηξης πριν προλάβει να αποκαλύψει στον Greg το μυστικό της.

Η μεγαλύτερη έκπληξη έρχεται όμως όταν ο Greg συνέρχεται στο νοσοκομείο: Κανείς από τους κοινούς τους γνωστούς δε φαίνεται να θυμάται την Chloe, ενώ και τα αποτυπώματα της κοινής τους ζωής έχουν εξαφανιστεί από το διαμέρισμά τους. Πρόκειται άραγε για κάποια συνωμοσία; Ή μήπως ο Greg έχει βουλιάξει σε ένα παραληρηματικό σύμπαν αυταπάτης και παραισθήσεων; Η ανατρεπτική απάντηση θα έρθει στα δύο τρίτα της ιστορίας και θα διαψεύσει όλες τις προβλέψεις μας.

(ένα διακριτικά φουτουριστικό σκηνικό)

Το δυνατό χαρτί του παιχνιδιού…

…είναι σαφέστατα η σεναριακή σύλληψη των δημιουργών του. Η ανατροπή στα δύο τρίτα του παιχνιδιού είναι πραγματικά αναπάντεχη και μας ωθεί να αναθεωρήσουμε την άποψη μας για όσα έχουν συμβεί, ευτυχώς όμως χωρίς να τα αναιρεί. Πρόκειται για μια ανατροπή τόσο εμπνευσμένη που καταφέρνει να μας κάνει να αλλάξουμε γνώμη ακόμα και για κάποιους λίγο ξεκάρφωτους γρίφους τύπου fetch quests που έχουν προηγηθεί ντύνοντάς τους με νέο νόημα. Αυτός ο κάπως meta-gaming χαρακτήρας που έχει το σενάριο του παιχνιδιού δίνει πόντους πρωτοτυπίας και γνήσιας εξυπνάδας, που δε βλέπουμε και τόσο συχνά σε παιχνίδια. Κοντολογίς ο σεναριακός σκελετός του Lost Echo είναι απλούστατα ιδιοφυής. Κάποια loose ends που παραμένουν όταν τελειώνει η ιστορία δεν αμαυρώνουν σημαντικά τη συνολική θετική εντύπωση. Άλλωστε οι δημιουργοί έχουν υποσχεθεί να αποσαφηνίσουν κάποια από αυτά σε ένα επερχόμενο expansion. The rest are spoilers… οπότε δε συνεχίζω.

Δυστυχώς δεν μπορώ να δείξω τον ίδιο ενθουσιασμό και για το καθαυτό γράψιμο του παιχνιδιού. Ως επί το πλείστον οι διάλογοι φαίνονται άψυχοι και ξύλινοι και σε μεγάλο βαθμό ισοπεδώνουν τον ενδιαφέροντα ως σύλληψη χαρακτήρα του πρωταγωνιστή. Δε βοηθάει και που οι δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι μονοδιάστατοι και κλισεδιάρικοι σα να έχουν βγει από κακογραμμένο b-movie. Οι δημιουργοί έχουν δηλώσει πως αναγκάστηκαν να γράψουν οι ίδιοι το κείμενο των διαλόγων, όταν δεν μπόρεσαν να βρουν τον κατάλληλο σεναριογράφο. Ατυχώς η απειρία τους βγάζει μάτι, ειδικά δεδομένης της εξόφθαλμης αντίθεσης ανάμεσα στο πανέξυπνο σεναριακό concept και την προβληματική εκτέλεσή του.

Ο σχετικά φτωχός ηχητικός τομέας…

…(αν και αναμενόμενος δεδομένου ότι μιλάμε για ένα παιχνίδι σχεδιασμένο για το i-pad) με την απουσία voice-acting και την έλλειψη ambient sounds δε βοηθάει ιδιαίτερα να ζωντανέψουν τα πράγματα και οι στεγνοί διάλογοι. Ευτυχώς η μουσική (που τη συνέθεσε ο Νίκος Κωνσταντόγλου, ένας από τους δύο βασικούς δημιουργούς του Lost Echo) είναι υποβλητική και ντύνει ικανοποιητικά τις εικόνες του παιχνιδιού.

(Ο χαρτοκλέφτης: Ένας από τους καλύτερους γρίφους του Lost Echo)

Στο γραφικό τομέα…

…δεδομένου πάντα πως μιλάμε για ένα ipad adventure, το Lost Echo παρουσιάζει μια εξαιρετικά θετική εικόνα. Ανεπαίσθητα φουτουριστικά περιβάλλοντα σχεδιασμένα με στυλ, οικονομία και ευκρίνεια δημιουργούν τη διάχυτη αίσθηση ενός κόσμου ταυτόχρονα οικείου και ξένου. Κάτι σαν μια πιθανή εκδοχή του πολύ κοντινού μέλλοντος. Οι χαρακτήρες υστερούν αρκετά στη σχεδίαση, αλλά τα animations τους έχουν εντυπωσιακή φυσικότητα (ειδικά αν αναλογιστούμε κάποιες αποτυχημένες προσπάθειες που έχουμε δει τον τελευταίο καιρό σε αυτόν τον τομέα).

Ο χειρισμός είναι απλούστατος

Με ένα χτύπημα («ταπ») στην οθόνη ο Greg κινείται και με διπλό ταπ τρέχει. Η αλληλεπίδραση με τα αντικείμενα και το περιβάλλον γίνεται με απλό ταπ, ενώ το ταπ ταυτόχρονα με δύο δάχτυλα δείχνει όλα τα σημεία αλληλεπίδρασης στην οθόνη. Το τελευταίο αποτελεί εξαιρετικά πολύτιμο βοήθημα, μια και σε αντίθεση με τον ξενέρωτο τυφλοσούρτη hotspot finder στα κλασικά adventure games για υπολογιστές, στο συγκεκριμένο παιχνίδι που είναι σχεδιασμένο για την touchscreen οθόνη του ipad, η απουσία μιας τέτοιας δυνατότητας θα μετέτρεπε αυτόματα το Lost Echo σε απίστευτα βαρετό “ταπ-fest”. Πολλά μπράβο λοιπόν για τον έξυπνο και λειτουργικό χειρισμό. Ασφαλώς υπάρχει και το κλασικό Inventory, όπου μπορούμε να παρατηρούμε, να χρησιμοποιούμε και να συνδυάζουμε τα αντικείμενα που μαζεύουμε. Και κάπως έτσι φτάνουμε στο κρίσιμο ερώτημα:

Οι γρίφοι τι λένε;

Ήδη έχω αναφερθεί στον ενδιαφέροντα meta-gaming χαρακτήρα που διαποτίζει το σενάριο και εν μέρει τους γρίφους του παιχνιδιού. Ωστόσο αυτό ακριβώς το meta-gaming στοιχείο που μας συναρπάζει, όταν έρχεται η εκπληκτική ανατροπή στα δύο τρίτα του παιχνιδιού, λειτουργεί και λίγο σαν δίκοπο μαχαίρι, αφού μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το σημείο έχουμε περάσει αρκετούς λίγο ή πολύ φαινομενικά ξεκάρφωτους γρίφους άσχετους όπως νομίζουμε σε κείνο το σημείο με την κυρίως πλοκή του παιχνιδιού (πχ κάμποσα άσχετα fetch quests στα οποία μας υποβάλλουν οι υπόλοιποι χαρακτήρες προκειμένου να μας βοηθήσουν). Όσο κι αν μας εντυπωσιάζουν εκ των υστέρων αυτοί οι γρίφοι με το πόσο έξυπνα και ουσιαστικά ενσωματωμένοι είναι τελικά στην πραγματικότητα του παιχνιδιού, αυτό δεν καταφέρνει να αναιρέσει το γεγονός ότι μέχρι να φτάσουμε σε αυτό το έρμο σημείο της μεγάλης ανατροπής έχουμε εκνευριστεί άπειρες φορές με το πόσο παρένθετοι φαίνονται την ώρα που αφιερώνουμε χρόνο για να τους λύσουμε.

("Κοπελιά έχεις κανένα fetch quest να μου αναθέσεις;")

Στην τελική, όσο έξυπνοι κι αν είναι (κάποιοι, δυστυχώς όχι όλοι, τιμητική αναφορά σε αυτό το σημείο στον πανέξυπνο γρίφο με το ξεμπρόστιασμα ενός χαρτοκλέφτη), τελικά δεν διασκεδάζουμε μαζί τους την ώρα που τους λύνουμε, γιατί τότε μας φαίνονται ξεκρέμαστοι και κάπως σαν αγγαρεία και μόνο πολύ αργότερα, όταν η ιστορία πλησιάζει πια στο τέλος της, καταλαβαίνουμε το νόημα τους. Μήπως όμως τότε είναι αργά; Κάπου εδώ η ίδια η εξυπνάδα του Lost Echo βάζει τρικλοποδιά στον εαυτό της, αφού το ιδιοφυές σεναριακό εύρημα στο οποίο στηρίζεται θα λειτουργούσε ίσως καλύτερα σε ένα βιβλίο ή μια ταινία, ενώ τελικά αποδεικνύεται κάπως προβληματικό μέσα στα πλαίσια ενός adventure game, τουλάχιστον με τον τρόπο που υλοποιείται στο συγκεκριμένο παιχνίδι.

Ωστόσο ας μην είμαστε τόσο γκρινιάρηδες. Το Lost Echo μας προσφέρει και αρκετούς διασκεδαστικούς γρίφους, όπως τον εξαιρετικό γρίφο με τον χαρτοκλέφτη που ήδη ανέφερα, την παρείσφρηση στο εσωτερικό μιας μυστηριώδους εταιρείας, αλλά και όλους σχεδόν τους γρίφους στο τελευταίο τρίτο του παιχνιδιού, που βασίζονται σε ένα πανέξυπνο εύρημα, το οποίο δυστυχώς δεν μπορώ να αναφέρω χωρίς να «σποϊλάρω» σε κάποιο βαθμό την ωραία ανατροπή του σεναρίου.

Ποιο είναι λοιπόν το συμπέρασμα;

Το Lost Echo οπωσδήποτε διαθέτει κάμποσες αρετές: Κάποιους έξυπνους γρίφους, όμορφα γραφικά και μια εξαιρετικά ελκυστική τιμή που δεν ξεπερνάει το 2,5 ΕΥΡΩ! Πάνω απ’ όλα ένα πανέξυπνο ως σύλληψη σενάριο με ενδιαφέρον φιλοσοφικό υπόβαθρο και ιντριγκαδόρικο meta-gaming χαρακτήρα. Ωστόσο το ίδιο το παιχνίδι βάζει τρικλοποδιά στον εαυτό του με το άχρωμο γράψιμο, ενώ κι η ίδια η ευφυΐα που διαποτίζει τον σεναριακό σκελετό του δημιουργεί μοιραία και κάποια θεματάκια που μπορεί να σας ενοχλήσουν λιγότερο ή περισσότερο. Πόσο πρόθυμοι είστε να λύσετε μια σειρά από γρίφους που θα καταλάβετε το νόημα τους πολύ πολύ αργότερα, ενώ την ώρα που καλείστε να ασχοληθείτε μαζί τους φαντάζουν μόνο ως ενοχλητική τροχοπέδη;

Πρέπει να ομολογήσω ότι προσωπικά για μένα στο Lost Echo ο εκνευρισμός και η απόλαυση πηγαίνανε χέρι χέρι. Όπως και να ‘χει όμως , η πολύ χαμηλή τιμή του, το αναμφισβήτητο μεράκι που το διαποτίζει και κυρίως (θα το επαναλάβω) η ιδιαίτερα ευφυής του σύλληψη υποσκελίζουν τελικά τα αρνητικά του και το καθιστούν μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εμπειρία για όποιον αποφασίσει να ασχοληθεί μαζί του.