Golden Wake, A

Αμερική. Η χώρα που οι κάτοικοί της υπερηφανεύονται ως Γη της επαγγελίας, ο τόπος όπου κάθε άνθρωπος μπορεί να ορίσει τη μοίρα του και να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα -αρκεί να είναι ικανός να τα κυνηγήσει. Πόσο αλήθεια, όμως, είναι το αμερικάνικο όνειρο; Και πού μπορεί να φτάσει κάποιος για να το καταφέρει; Η επαγγελματική επιτυχία μπορεί να επιτευχθεί χωρίς ηθικό ξεπεσμό; Ή τελικά όλα είναι μια πρόσκαιρη φούσκα και το μόνο που μένει είναι ο χρόνος που θα σκάσει; Το A Golden Wake (AGW), το τελευταίο adventure που βγαίνει υπό την επίβλεψη της Wadjet Eye και το πρώτο εμπορικό του Francisco Gonzalez, διηγείται μια τέτοια ιστορία.

It's June in Miami

Νέα Υόρκη, αρχές της δεκαετίας του '20. Ο Alfie Banks εργάζεται ως μεσίτης στο γραφείο του εκλιπόντος πατέρα του και έχει μεγάλα όνειρα. Οι εκπληκτικές του ικανότητες στις πωλήσεις τον έχουν κάνει τον Νο.1 υπάλληλο της εταιρείας και το αφεντικό του φροντίζει να τον έχει από κοντά. Συνήθως, όμως, το δεξί χέρι του αφεντικού δεν προκαλεί συμπάθειες και στην περίπτωση του Alfie τα πράγματα φτάνουν στα άκρα προκαλώντας την απόλυση του ήρωα. Ο Alfie παίρνει το πρώτο σκληρό μάθημα ζωής, αλλά δεν το βάζει κάτω. Αποφασίζει να αφήνει τη χιονισμένη πόλη και να μετακομίσει στο ηλιόλουστο και παρθένο Μαϊάμι. Μεγάλα μεσιτικά γραφεία μετατρέπουν την ύπαιθρο σε μια πόλη του μέλλοντος και ο Alfie, με τις ικανότητες που έχει, δεν θα αργήσει να γίνει υπάλληλος του μεγαλύτερου μεσίτη της περιοχής, του George Merrick. Όλος ο κόσμος είναι πλέον στα πόδια του και ο Alfie στοχεύει ψηλά… πολύ ψηλά.

(Πολλές από τις τοποθεσίες στο "A Golden Wake" είναι πραγματικές. Όπως η κατοικία των Merrick…)

Μετά από οκτώ Ben Jordan: Paranormal Investigator, ο Francisco Gonzalez κάνει τον ντεμπούτο του στα εμπορικά adventures και με τη βοήθεια του φίλου του Dave Gilbert (Wadjet Eye) κυκλοφορεί το AGW. Η ιστορία του Alfie Banks είναι και η ιστορία του Μαϊάμι, και ιδιαίτερα της περιοχής Coral Gables, που ξεκινά την εποχή της πρώτης του άνθησης στις αρχές του ’20, συνεχίζει με το Μεγάλο Τυφώνα του '26 και τελειώνει με το Μεγάλο Κραχ του '29 και των γεγονότων που επακολούθησαν. Παρόλα τα κλισέ, η ιστορία του Gonzales είναι πρωτότυπη - όχι τόσο του χρόνου, αλλά του τόπου που περιγράφει και των συνηθειών του.

Ο φανταστικός ήρωας θα συναναστραφεί με υπαρκτά πρόσωπα (χρησιμοποιημένα με μπόλικη ποιητική αδεία), θα περιηγηθεί σε μέρη που έχουν σφραγίσει την ταυτότητα της πόλης και θα ζήσει από κοντά σημαντικά γεγονότα της εποχής. Το αφεντικό του George Merrick και ο υπάλληλος της εταιρείας Edward "Doc" Dammers, η δημοσιογράφος Marjory Douglas, ο μαφιόζος Thomas "Fatty" Walsh και ο πολιτικός William Jennings Bryan είναι μερικοί από το μεγάλο "θίασο" χαρακτήρων που θα συναντήσετε. Ο Gonzalez συμπεριφέρεται με σεβασμό στις ιστορικές προσωπικότητες, μπλέκει αριστοτεχνικά το πραγματικό με το φανταστικό και καταφέρνει μέχρι το τέλος να βγάλει μια νοσταλγία για την εποχή.

Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού θα έρθουμε στο σημείο να πάρουμε κάποιες αποφάσεις. Δυστυχώς, αυτές είναι τελείως διακοσμητικές καθώς δεν επηρεάζουν στο ελάχιστο την έκβαση της ιστορίας. Πραγματικά, αυτού του είδους τα κόλπα έχω αρχίσει να τα βρίσκω εκνευριστικά. Αφού έχεις μια ιστορία στο κεφάλι σου, πες την όπως εσύ θες. Με το να διαλέξω αν ο ήρωας θα απαντήσει ευγενικά ή όχι τι κερδίζω; Μια ελάχιστη αλληλεπίδραση ήρωα-παίχτη. Και λοιπόν; Κρίμα, γιατί το σενάριο έχει κάποια καθοριστικά σημεία που θα μπορούσαμε να πάρουμε ουσιαστικές αποφάσεις για την τύχη του ήρωα.

(...και η περιβόητη Venetian Pool)

Γραφικά - Ήχος

Το εικαστικό κομμάτι του AGW σηκώνει κουβέντα. Καταρχάς να διευκρινίσουμε ότι όλος ο τεχνικός τομέας (γραφικά, animations, προγραμματισμός κ.λπ.) είναι προσωπική δουλειά του Francisco Gonzalez. Όσοι έχετε παίξει τα Ben Jordan και ιδιαίτερα τα τελευταία, θα διαπιστώσετε ομοιότητες στο στυλ τους και -δυστυχώς- όχι μεγάλες διαφορές. Τα γραφικά του AGW μπορούν κυριολεκτικά να χαρακτηριστούν ρετρό καθώς δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από adventures του... 1990, άντε του 1991. Θα μου πείτε: αυτό δεν είναι το στυλ παιχνιδιών που λανσάρει όλα αυτά τα χρόνια η Wadjet; Ναι, adventures όμως όπως το Resonance, το Primordia και το Blackwell: Epiphany αξιοποιούσαν την τεχνική με πολύ όμορφο και λεπτομερή τρόπο. Στο AGW τα pixels είναι πιο μεγάλα, πιο λιτά και χωρίς ιδιαίτερους φωτισμούς. Οι περισσότερες από τις εξωτερικές τοποθεσίες είναι όμορφες και ο Gonzalez έχει κάνει προσπάθεια να δείχνουν ζωντανές, δεν μπορώ να πω όμως το ίδιο για την πλειοψηφία των εσωτερικών χώρων που δείχνουν επίπεδοι και άδειοι (εξαιρώ βέβαια το ξενοδοχείο). Τουλάχιστον υπάρχει ποσότητα και ποικιλία περιοχών.

Το, δε, animation παρουσιάζει σκαμπανεβάσματα. Το βάδισμα και τρέξιμο των χαρακτήρων είναι μέτριο (εδώ και αν θυμίζει 1991) και είναι "ένα για όλους", τα λοιπά animations όμως είναι καλοσχεδιασμένα και γρήγορα. Ειλικρινά δεν γράφω με καυστικότητα και κατανοώ πλήρως ότι είναι δουλειά ενός ανδρός. Πιστεύω όμως από την άλλη ότι από τη στιγμή που ο Gonzalez "μπήκε στο παιχνίδι" θα πρέπει να σκεφτεί μέχρι πού φτάνουν οι ικανότητές του όσον αφορά τον σχεδιασμό των γραφικών καθώς συνάδελφοί του αξιοποιούν τα ίδια μέσα με σαφώς ποιοτικότερο τρόπο.

Στις ομιλίες έβαλε το χεράκι του ο έμπειρος πλέον Dave Gilbert και το αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ καλό. Καθαρές, πειστικές ερμηνείες που ταιριάζουν σε κάθε χαρακτήρα. Ειδικά αυτές του Alfie και Merrick τις βρήκα εξαιρετικές. Όσοι έχετε παίξει και άλλα παιχνίδια της Wadjet θα αναγνωρίσετε μερικές από αυτές. Η μουσική του παιχνιδιού έγινε από τον Peter Gresser και πλαισιώνει όμορφα το παιχνίδι. Πρώιμη τζαζ και swing παίζουν διακριτικά πίσω από κάθε σκηνή και μας φέρνουν πιο κοντά στην εποχή.

Χειρισμός - Γρίφοι

Το AGW είναι ένα point-and-click adventure τρίτου προσώπου όπως παραδοσιακά τα ξέρουμε. Όλα γίνονται με τη χρήση του ποντικιού και υπάρχει ένα είδος κέρσορα για όλες τις δουλειές. Μόλις περάσουμε πάνω από κάποιο hotspot, βλέπουμε την περιγραφή του στο κάτω μέρος της οθόνης. Με το δεξί πλήκτρο εμφανίζεται ένας σχολιασμός και με το αριστερό ο Alfie αλληλεπιδρά. Το inventory είναι λίγο περίεργο: το δεξί-αριστερό κλικ έχει την ίδια λειτουργία και κάθε φορά που επιλέγουμε ένα αντικείμενο εμφανίζεται στο κάτω αριστερό μέρος της οθόνης η λέξη που το περιγράφει. Το αντικείμενο θα μείνει "φορτωμένο" ακόμα και αν το χρησιμοποιήσουμε σωστά και θα φύγει μόνο όταν πατήσουμε το δεξί πλήκτρο. Δεν είναι κάτι δύσκολο, αν όμως κάποια στιγμή αναρωτηθείτε γιατί δεν γίνεται αυτό που περιμένατε, ρίξτε μια ματιά κάτω αριστερά μήπως έχει μείνει το αντικείμενο από το inventory.

(Ω ναι. Ο Alfie Banks είναι τόσο ικανός στο μπίρι-μπίρι που αφοπλίζει ακόμα και κλέφτη.)

Οι περισσότεροι γρίφοι δίνονται με τη μορφή fetch quests που όμως ενσωματώνονται αρμονικά με το σενάριο καθώς μην ξεχνάτε: ο Alfie είναι ένας υπάλληλος που ξέρει πώς να τα φέρει βόλτα. Εκτός από τους κλασσικούς γρίφους που βασίζονται στο inventory και στους διαλόγους, θα κληθούμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα να λύσουμε γρίφους που μοιάζουν με μικρά puzzles. Υπάρχει ένας γρίφος λογικής, ένας άλλος που έχει action ψήγματα, μέχρι και σε κυνήγι "κρυμμένων αντικειμένων" θα επιδοθούμε (μια πραγματικά ανεξήγητη ενέργεια με βάση το επίπεδο των γραφικών). Επίσης, ως δεινοί πωλητές που είμαστε, αρκετές φορές θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε την πειθώ μας για να φέρουμε ένα άτομο με τα νερά μας. Αυτό γίνεται μέσω ενός mini-game/γρίφου όπου καλούμαστε να "ψυχολογήσουμε" το συνομιλητή μας και κάθε φορά να επιλέγουμε έναν από τους τρεις διαθέσιμους διαλόγους. Αν διαλέξουμε σωστά, θα καταφέρουμε και το στόχο μας. Το χαρακτήρα του συνομιλητή μας μπορούμε να τον καταλάβουμε είτε από στοιχεία που έχουμε για αυτόν, είτε από την έκφρασή του (λέμε τώρα), είτε από τη "διαίσθησή" μας. Τι είναι αυτό; Ένα προαιρετικό κουμπάκι που ονομάζεται Seller's Intuition και μας δίνει μια περιγραφή για τον χαρακτήρα που έχουμε απέναντί μας. Έτσι είναι πιο εύκολο να επιλέξουμε στρατηγική προσέγγισης. Ο μηχανισμός αυτός θυμίζει το L.A. Noire και το Moebius αλλά (ακόμα μια φορά) ο απλός τεχνικός τομέας προσγειώνει την κατάσταση σε μια απλή επιλογή σωστών διαλόγων.

Ακόμα και να μην καταφέρουμε να πείσουμε κάποιον, το παιχνίδι δεν θέλει να μας αναγκάσει να επαναφέρουμε κάποιο προηγούμενο save, αλλά μας δίνει τη δυνατότητα να ξεπεράσουμε τη δυσκολία με διαφορετικό τρόπο. Έτσι κι αλλιώς το επίπεδο δυσκολίας είναι κάτω του μέσου. Σπάνια το inventory θα έχει πάνω από τρία αντικείμενα και τα σημεία που θα σας κάνουν να πονοκεφαλιάσετε είναι λίγα και παραδόξως δυο από αυτά μοιάζουν έξω από το κλίμα ρεαλισμού του παιχνιδιού. Μην περιμένετε, λοιπόν, ότι θα σας πάρει πάνω από ένα εξάωρο να τελειώσετε το παιχνίδι.

Attaboy Francisco

Συνολικά με το AGW κρατάω θετικό πρόσημο. Όταν παίρνεις μια ιστορία με μεσίτες και χρησιμοποιώντας απλά μέσα (δεν μου αρέσει να πω φτωχά) καταφέρνεις να την κάνεις ενδιαφέρουσα, τότε σημαίνει πως έχεις ταλέντο - και ο Francisco Gonzalez το διαθέτει. Γι' αυτό και στο μέλλον περιμένω ακόμα καλύτερα πράγματα από αυτόν. Τη στιγμή που γράφω το review δεν γνωρίζω σε τι τιμή θα κυκλοφορήσει και θεωρώ οτιδήποτε πάνω από 10$ υπερβολικό. Όπως και να έχει όμως το AGW είναι ένα ευχάριστο παιχνίδι και θα περάσετε καλά μαζί του για όση ώρα ασχοληθείτε.