Lost Horizon 2

Το 2010 η Animation Arts κυκλοφορεί το Lost Horizon, ένα adventure τρίτου προσώπου που απέσπασε αρκετά καλές κριτικές τόσο από τον ειδικό τύπο όσο και από τους φίλους των adventures. Πέντε χρόνια μετά η ίδια εταιρεία ετοίμασε τη συνέχεια των περιπετειών του Fenton Paddock στις τέσσερις άκρες του κόσμου και προσπάθησε να στοχεύσει ψηλά. Το θέμα είναι: τα κατάφερε;

Σενάριο

Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ο καθηγητής Walther Kessler προσπαθεί να κρύψει τις δυο του κόρες από τους Ναζί που τον ψάχνουν για χάρη της έρευνάς του. Θα τα καταφέρει αλλά ο ίδιος θα πέσει νεκρός από τις σφαίρες των SS. Fast forward στο χρόνο και συγκεκριμένα στο 1956. Ο Ψυχρός Πόλεμος βρίσκεται στην ακμή του και ο ήρωάς μας, Fenton Paddock είναι σε αποστολή στην Αίγυπτο παρέα με τον αιγύπτιο φίλο του Tamer στα πλαίσια της κρίσης του Σουέζ.

Η επιχείρηση στραβώνει καθώς ο Tamer ξεσκεπάζεται από τον εχθρό, ο Paddock όμως καταφέρνει να την φέρει σε πέρας μετά κόπων και βασάνων. Στην περιπετειώδη του απόδραση θα βρει αναπάντεχο σύμμαχο στο πρόσωπο της Anna, μιας πράκτορα της Mossad που κυνηγά τον γερμανό εγκληματία πολέμου Kessler. Πριν συναντηθεί με το Paddock, η Anna είχε συναντήσει την κόρη του, Gwen, που είχε στην κατοχή της αποδεικτικά στοιχεία για τον Kessler. Και οι δυο τους όμως πέφτουν σε ενέδρα από μια ομάδα πρακτόρων της KGB με αρχηγό μια μυστηριώδη γυναίκα της Stasi που συλλαμβάνει την Gwen. Η CIA γνωρίζει που βρίσκεται τώρα το κορίτσι και η Anna ζητά τη βοήθεια του πατέρα της για να την απελευθερώσουν και να συνεχίσει την αποστολή της.

O Fenton Paddock και ο φίλος του Tamer

Μπερδευτήκατε; Ε μα λογικό είναι! Το Lost Horizon 2 (LH2) προσπαθεί να κρατήσει πολλά καρπούζια σε μια μασχάλη και πολύ εύκολα τα κάνει μαντάρα. Η δομή της ιστορίας στο πρώτο μισό του παιχνιδιού (ναι, αυτά που διαβάσατε παραπάνω καταλαμβάνουν τη μισή περίπου διάρκεια σε gameplay) είναι έτσι που περισσότερο μπερδεύει παρά δημιουργεί κάποια αίσθηση μυστηρίου. Προσωπικά έπρεπε να ξαναδώ το κομμάτι αυτό αφού το τερμάτισα για χάρη του review αφού την πρώτη φορά κοίταγα σαν χάνος και πίστευα ότι έφταιγε το γεγονός του ότι δεν έχω παίξει το πρώτο LH, πράγμα που αποδείχτηκε λάθος. Μετά το πρώτο μισό η ιστορία “στρώνει” αλλά και αλλάζει ύφος και από πολιτικό θρίλερ (ας πούμε) γίνεται… Indiana Jones…

Δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με την ιστορία. Εκτός του ότι δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο, είναι απόλυτα προβλέψιμη αφού είναι γεμάτη κλισέ που έχουμε δει εκατοντάδες φορές σε όλα τα είδη μαζικής κουλτούρας. Αν τουλάχιστον ήταν καλογραμμένη ίσως και να με τράβαγε περισσότερο αλλά ούτε και εκεί διαπρέπει. Χαρακτήρες χωρίς προσωπικότητα, ρηχοί διάλογοι και σεναριακά κενά που δείχνουν προχειρότητα και ερασιτεχνισμό. Για παράδειγμα: στις αρχές, τη στιγμή που ο Paddock καταφέρνει να φέρει την αποστολή τους σε πέρας, βλέπουμε μια cutscene όπου τον ανακαλύπτει ένας φρουρός και του καταφέρνει μια κοντακιά το δόξα πατρί. Ο ήρωας όχι μόνο δεν πέφτει αναίσθητος αλλά την αμέσως επόμενη χρονική στιγμή τον αναλαμβάνουμε ακμαιότατο, έναν όροφο πιο κάτω και έτοιμο να σχεδιάσει το πλάνο απόδρασής του!

Γρίφοι - Χειρισμός

Το LH2 είναι ένα adventure που προσπαθεί, α μη τι άλλο, να έχει ποικιλία στο gameplay του, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα καταφέρνει κιόλας. Το μεγαλύτερο μέρος αποτελείται -προφανώς-  από γρίφους που καθορίζουν ένα τρίτου προσώπου adventure και, σαν μια γενική αίσθηση, έμεινα ικανοποιημένος. Οι της Animation Arts προσπάθησαν να στήσουν εμπόδια που την έχουν την δυσκολία τους. Υπάρχουν πολλά αντικείμενα να χρησιμοποιήσετε και να συνδυάσετε, και αρκετά στοιχεία να συλλέξετε για να ξεκλειδώσετε τα μυστικά του παιχνιδιού. Μερικοί παρά είναι... ευφάνταστοι και κουραστικοί με αρκετά πήγαινε-έλα αλλά το παιχνίδι έχει χειρότερα κουσούρια για να γκρινιάξω εδώ. Το σίγουρο είναι ότι το LH2 θέλει πρωτίστως να απευθυνθεί στους φίλους του είδους χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μιλάμε για κάτι πολύ δύσκολό ή κάτι που ένας νέος παίχτης δεν θα καταφέρει.

Οποιαδήποτε άλλη ιδέα είχαν... καλύτερα να την κράταγαν για τον εαυτό τους. Το γιατί αποφάσισαν να προσθέσουν κάποιες δόσεις “action” βαρεμάρας με ξεπερνά. Όχι μόνο αφαιρούν από την όποια ρεαλιστικότητα, είναι και σπαστικά. Και καλά πρέπει να αποφύγετε κάποιους φρουρούς την ώρα που δεν κοιτούν... τα πλατφορμάκια των ‘80s ήταν διασκεδαστικότερα. Και σαν να μην έφτανε και αυτό, πάρε και ένα QTE... έτσι για ποικιλία. Θέλαμε οπωσδήποτε να κάνουμε μια σεκάνς καταδίωξης και είπαμε: “ρε δε βάζουμε τους παίχτες να πατάνε κανένα κουμπάκι που και που”. Δεν είμαι αντίθετος με τα QTE (καλά δεν τρελαίνομαι κιόλας), εδώ όμως είναι μια σαφέστατα άκυρη και αχρείαστη επιλογή. Έτσι μια εικασία: αν πίστευαν ότι με τα τέτοια κόλπα θα τραβήξουν και παίχτες που δεν ασχολούνται τόσο με τα adventures, τότε είμαστε καταδικασμένοι.

Το κερασάκι στην τούρτα είναι ένας “πάγκος εργασίας” που εμφανίζεται που και που. Όταν έχουμε μαζέψει τα κατάλληλα αντικείμενα μπορούμε να φτιάξουμε μια πιο σύνθετη κατασκευή συνδυάζοντάς τα με την κατάλληλη σειρά σε μια ειδική οθόνη. Ο μηχανισμός θυμίζει τις κατασκευές που μπορούσες να κάνεις στα Mysterious Island και Journey to the Moon της Kheops (τι υποτιμημένες παιχνιδάρες και αυτές), νιώθω όμως ντροπή και μόνο που το αναφέρω. Αν είχε έναν βαθμό δυσκολίας ή τέλος πάντων κάτι να σε κάνει να σκεφτείς θα ήταν μια καλή ιδέα. Έτσι που το έκαναν είναι ένα ακόμα διακοσμητικό στοιχείο. Δεν θα σας πάρει πάνω από λίγα δευτερόλεπτα να συνδυάσετε τα 3-4 αντικείμενα που θα έχετε στη διάθεσή σας και δεν καταλαβαίνω τι προσφέρει ένας μηχανισμός που, έτσι όπως είναι, θα μπορούσε να γίνει και από το inventory. Ένα μόνο πράγμα θα σας πω... θα φτιάξετε και τσάι.

Το LH2 μοιάζει σε μερικά σημεία... να του λείπει κάτι. Είναι ένα προσωπικό αίσθημα, αλλά παίζοντας, έμοιαζε σε κάποια σημεία σαν να υπήρχαν αρχικές ιδέες που για κάποιο λόγο άλλαξαν όπως-όπως. Πάρτε για παράδειγμα αυτό που ανέφερα στη πέμπτη παράγραφο: μου είναι αδιανόητο πως μπορεί να πέρασε μια τέτοια τρύπα στην τελική έκδοση και δεν είναι η μοναδική περίπτωση.

Αν και αρκετές, οι cutsceens δεν καταφέρνουν να εντυπωσιάσουν

Ο χειρισμός μπορεί να γίνει τόσο με το ποντίκι όσο και με το gamepad. Με τον πρώτο όλα λειτουργούν απλά και απροβλημάτιστα. Όλες οι ενέργειες γίνονται με το αριστερό πλήκτρο που σημαίνει ότι δεν έχουμε δυνατότητα επιλογής εντολής, ό,τι είναι, είναι. Δεν μου άρεσε που με το δεξί πλήκτρο εμφανίζονται όλα τα hotspots, είναι σαν να σε σπρώχνει επίτηδες να το χρησιμοποιήσεις. Ο χειρισμός με το gamepad, θεωρητικά είναι μια πολύ καλή ιδέα που ειδικά στο inventory δεν σε καθυστερεί σε σχέση με το ποντίκι. Το LH2 μου έδειξε ότι κλασικά adventures και gamepad δεν είναι αναγκαστικά ασυμβίβαστοι όροι, κάτι που με χαροποίησε (στην αρχή) ιδιαίτερα. Δυστυχώς όμως η Animation Arts έβαλε τα χέρια της και έβγαλε τα μάτια της. Ενώ όταν κλικάρεις κάπου ο χαρακτήρας γυρίζει και κινείται κανονικά, με το gamepad η κίνηση φαίνεται λες και την προγραμμάτισε παιδάκι που έπαιζε με το πρόγραμμα του μπαμπά του. Ο χαρακτήρας στρίβει όποτε και αν θέλει, πρώτα γλιστράει μερικά μέτρα και μετά αποφασίζει να περπατήσει και άλλα απαράδεκτα ευτράπελα που απλά κάνουν το παιχνίδι ένα μεγάλο βάσανο. Δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτό το αίσχος πέρασε στην τελική έκδοση, ας το αφαιρούσαν τελείως.

Απαράδεκτο είναι επίσης το ενσωματωμένο “hint system” και χρησιμοποιώ εισαγωγικά γιατί επί της ουσίας πρόκειται για ένα απροκάλυπτο και κακογραμμένο walkthrough. Πατώντας στην αντίστοιχη επιλογή θα εμφανιστεί ένα κείμενο με προτασούλες που αναφέρουν από την αρχή της περιοχής που βρίσκεστε μέχρι το τέλος τι πρέπει να κάνετε, οπότε μοναδική σας επιλογή είναι να αρχίσετε να διαβάζετε μέχρι να βρείτε το σημείο που θέλετε. Το αν θα διαβάσετε ανεπιθύμητες λύσεις είναι λεπτομέρειες.

Γραφικά - Ηχος

Όσοι έχετε παίξει το πρώτο LH ή τα Secret Files, μάλλον θα νιώσετε οικεία με το περιβάλλον του LH2 αλλά και πάλι μέχρι εκεί. Οι περισσότεροι χώροι είναι όμορφα σχεδιασμένοι, οι χαρακτήρες όμως μένουν στην μετριότητα. Δεν ξέρω κατά πόσο για αυτό ευθύνεται η Animation Arts ή η Unity μηχανή που χρησιμοποιούν, παρατήρησα όμως ότι μάλλον χρησιμοποίησαν ένα animation για όλους αλλιώς δεν εξηγείται γιατί ο Paddock λικνίζεται καθώς περπατά σαν την συμπρωταγωνίστριά του... εκτός και αν οι σχεδιαστές είχαν άλλα στο μυαλό τους. Οι cutscenes είναι πολλές και έχει γίνει μια προσπάθεια να γίνουν και ενδιαφέρουσες εφαρμόζοντας διάφορα σκηνοθετικά τρικ που δεν βλέπουμε συχνά σε videogames. Οι ιδέες είναι καλές η εκτέλεση όμως χωλαίνει αφού η θολούρα και το άχαρο animation αφαιρούν πολύ από το τελικό αποτέλεσμα.

Σε αυτή την εικόνα υπάρχουν τέσσερα άτομα από τα οποία πρέπει να εκμαιεύσετε κάποιες πληροφορίες... όχι δεν θα τα δείτε από πιο κοντά. 

Οι ομιλίες είναι και αυτές λίγο του ύψους και του βάθους. Οι φωνές των πρωταγωνιστών και ιδιαίτερα του Paddock είναι πολύ καλές, οι υπόλοιπες μένουν σε κλισέ μετριότητες. Η μουσική πέρασε απαρατήρητη όχι γιατί ήταν κακή απλά είναι αυτά τα ορχηστρικά “αλά Indy” κομμάτια που αν δεν έχουν αυτό το... κάτι δύσκολα σου μένουν.

Lost... the bousoula.

Το LH2 είναι η απογοήτευση της χρονιάς που μας πέρασε. Ήθελε να είναι ένα ΑΑΑ adventure game αλλά το τελικό αποτέλεσμα αποδεικνύεται κατώτερο του μέτριου και ίσως το χειρότερο παιχνίδι της Animation Arts. Το πραγματικά εκνευριστικό πάντως ήταν ότι αρχικά τιμολογήθηκε σαν έναν ΑΑΑ video game, μια ξεκάθαρη κίνηση αρπαχτής που δεν τιμά καθόλου την Animation Arts ή την Deep Silver που κυκλοφόρησε το παιχνίδι. Η τωρινή του τιμή είναι πιστεύω και η φυσιολογική. Αν περιμένετε και κάποια έκπτωση, ακόμα καλύτερα. Αν δεν έχετε κάτι καλύτερο να παίξετε, δοκιμάστε το κάποια στιγμή.