Sherlock Holmes: The Devil’s Daughter

Η ιστορική «μετάλλαξη» ενός μεγάλου ντεντέκτιβ 

Ούτε η φαντασία και η πένα του συγγραφέα Sir Arthur Doyle δεν θα περίμενε τόσες αλλαγές και μεταλλάξεις στο «πνευματικό του παιδί», τον δαιμόνιο, εκκεντρικό και ευρηματικό ντεντέκτιβ Sherlock Holmes και τον επιστήθιο φίλο του Dr Watson. Μετά την αναγέννηση της σειράς στο μακρινό πλέον 2002 με την περιπέτεια Sherlock Holmes and the Mystery of the Mummy έχουμε ζήσει άλλες έξι περιπέτειες με το ίδιο απολαυστικό δίδυμο. Το Μυστήριο της Μούμιας ήταν μια περιπέτεια πρώτου προσώπου αρκετά απαιτητική με δύσκολους γρίφους. Σιγά – σιγά το στήσιμο των παιχνιδιών άρχισε να αλλάζει προσφέροντας και οπτική τρίτου προσώπου, ένας πλήρες τρισδιάστατο περιβάλλον, νέους μηχανισμούς στο gameplay, την ανασύνθεση των γεγονότων, σκηνές QTE, τη λειτουργία της «εις άτοπον απαγωγής» και την απουσία του inventory. Αυτές οι αλλαγές, όμως, μάλλον διαφοροποίησαν και τον συνολικό χαρακτηρισμό του παιχνιδιού.

Η καινούργια περιπέτεια του Sherlock Holmes έπαψε να είναι ένα καθαρόαιμο adventure και βαδίζει πλέον στα χνάρια ενός υπο-είδους, τις ντεντεκτιβίστικες ιστορίες και περιπέτειες, όπου οι γρίφοι είναι σαφώς λιγότεροι και ελάχιστα απαιτητικοί, οι διάλογοι πλέον αρκετά μετριασμένοι, το σενάριο σπασμένο σε διαφορετικές ανεξάρτητες μεταξύ τους υποθέσεις και το gameplay χωρίς inventory με αρκετά στοιχεία από action παιχνίδια. Αναμφίβολα στόχος των παραγωγών είναι να απευθυνθούν σε ένα μεγαλύτερο εύρος της κοινότητας προσπαθώντας να καλύψουν διάφορες ομάδες. Πόσο καλά το καταφέρνουν αυτό, θα φανεί στη συνέχεια της παρουσίασης. Ωστόσο δεν είναι μόνο αυτές οι αλλαγές. Για πρώτη φορά μετά από τόσο χρόνια γίνεται και ένα σημαντικό «lifting» στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών, όπου εκτός από σαφώς νεότεροι στην όψη, πλέον θυμίζουν χολυγουντιανούς ηθοποιούς (ειδικά ο Dr Watson φέρνει αρκετά στον Jude Law). Κι όλα αυτά για να συνδυάσουν καλύτερα την εικόνα της πατρικής φιγούρας του Sherlock με την υιοθετημένη κόρη του…

Από τη δραματική «Διαθήκη» στις σπονδυλωτές ιστορίες της Κόρης του Διαβόλου

Η προσπάθεια για να τοποθετηθεί χρονικά το σενάριο του συγκεκριμένου παιχνιδιού είναι αρκετά μπερδεμένη και προβληματική. Η ιστορία του The Devil’s Daughter διαδραματίζεται μετά τα γεγονότα του The Testament of Sherlock Holmes, με τον πρωταγωνιστή να τηρεί την υπόσχεσή του και να υιοθετεί την Kate (δεν λέμε περισσότερα για όσους δεν έχουν παίξει τα προηγούμενα παιχνίδια). Οι υποθέσεις συνεχίζουν να έρχονται καθημερινά στην Baker Street, ώστε να κρατούν σε εγρήγορση τον μεγάλο ντεντέκτιβ. Ωστόσο υπάρχει ένα πρόβλημα στην ιστορική αλληλουχία των γεγονότων. Τα γεγονότα του ToSH συνέβησαν το 1898 και του prequel Crimes and Punishments το 1895· ωστόσο τα γεγονότα του τελευταίου κεφαλαίου των περιπετειών του Sherlock Holmes παρόλο που αποτελούν συνέχεια του ToSH διαδραματίζονται το 1894! Μάλλον τα μπέρδεψαν λίγο στη Frogwares…

(Exorcism v2.5 ή πως να διώξετε τις κακές επιρροές του The Devil’s Daughter)

Το σενάριο απαρτίζεται από πέντε αυτοτελείς ιστορίες (Prey Tell, A Study in Green, Infamy, Chain Reaction, Fever Dreams), οι οποίες δεν συνδέονται καθόλου μεταξύ τους και εξελίσσονται χωρίς καμία συνέπεια και αλληλεπίδραση με τις υπόλοιπες. Ωστόσο υπάρχει ένας μικρός αφηγματικός ιστός που τρέχει παράλληλα με κάθε ιστορία και ολοκληρώνεται στο τελευταίο "επεισόδιο". Κάθε ιστορία επιτρέπει στο τέλος να οδηγηθούμε σε κάποιο συμπέρασμα που δεν είναι απαραίτητα και το σωστό, μιας και το παιχνίδι επιτρέπει να καταλήγούμε σε λανθασμένες αποφάσεις. Τέλος, το παιχνίδι μας θέτει το ηθικό δίλημμα πως θα αντιμετωπίσουμε τον ένοχο και αν θα τον παραδώσουμε στη δικαιοσύνη, παρουσιάζοντας παράλληλα και το ποσοστό των παικτών που πήραν την ίδια απόφαση.

Οι υποθέσεις είναι αρκετά ενδιαφέρουσες με μερικές μάλιστα να εκτοξεύουν το ενδιαφέρον και να προκαλούν μεγάλη αγωνία κατά την εξέλιξή τους. Όλα ξεκινάνε με το Prey Tell, όπου την βαρετή μέρα του Sherlock έρχονται να ταράξουν η μυστηριώδης νέα γειτόνισσα Alice de Bouvier με την οποία θα δεθεί πολύ γρήγορα η κόρη του, Kate, και ένα μικρό αγόρι, ο Tom, που ψάχνει τον εξαφανισμένο του πατέρα. Ευκαιρία για τον Sherlock να ακονίσει το μυαλό του, όμως θα βρεθεί γρήγορα μπλεγμένος σε ένα θανάσιμο κυνήγι. Στη συνέχεια το πολύ δυνατό σενάριο του A Study in Green μας μεταφέρει σε ένα κλαμπ για φίλους του παιχνιδιού pétanque (γαλλική παραλλαγή του μπόουλινγκ), όπου διαπράχθηκε ένας μυστηριώδης φόνος με θύτη ένα άγαλμα των Μάγια! Σύντομα η ιστορία θα εξελιχθεί απρόσμενα χαρίζοντας περιπετειώδες στιγμές που συναντάμε στον Indiana Jones και στη Lara Croft. Ακολούθως στο Infamy o Sherlock γίνεται αποδέκτης μιας βομβιστικής επίθεσης την οποία αποτρέπει την τελευταία στιγμή, ενώ φιλοξενεί στο διαμέρισμά του, τον ηθοποιό Orson Wilde, ο οποίος θέλει να μελετήσει από κοντά τον ήρωα που σκοπεύει να υποδυθεί. Ωστόσο τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται, μιας και κρύβονται άλλα μυστικά πίσω από αυτή την ενέργεια. Τέλος, η τέταρτη ιστορία, Chain Reaction, περιλαμβάνει ένα περίεργο ατύχημα σε μια διασταύρωση λίγο πριν την άφιξη της άμαξας του Sherlock, όπου διαπιστώνει τις καταστροφές και τους νεκρούς και προσπαθεί να σώσει τραυματισμένους και εγκλωβισμένους από βέβαιο θάνατο. Η έρευνα για το ατύχημα, όμως, φανερώνει πως τίποτα δεν έγινε τυχαία και πως ο θάνατος τόσων ανθρώπων έγινε επί σκοπού με τους βασικούς υπόπτους να έχουν διαφορετικά κίνητρα…

Η ιστορία κλείνει με μια προσωπική υπόθεση του Sherlock προσπαθώντας να ακολουθήσει το νήμα από την παράλληλη ιστορία που διατρέχει τα τέσσερα προηγούμενα σενάρια. Οι εκπλήξεις και οι ανατροπές στις ιστορίες είναι αρκετές και φυσικά εξαρτώνται και από στοιχεία που θα συλλέξετε. Σίγουρα η πιο αδύναμη είναι η τρίτη με τον εκνευριστικό ηθοποιό, ωστόσο οι υπόλοιπες θα σας ικανοποιήσουν σίγουρα. Εντούτοις το παιχνίδι διαρκεί σαφώς λιγότερο από τα προηγούμενα (περίπου ~14 ώρες αν δεν παρακάμψετε καμία σκηνή), ενώ το φινάλε του είναι αρκετά σύντομο και πρόχειρα φτιαγμένο. Επιπροσθέτως να σημειωθεί η αισθητή μείωση των διαλόγων και των επιλογών σε αυτούς, καθιστώντας τη διαδικασία της συζήτησης για την εκμαίευση στοιχείων μάλλον περιττή και αδιάφορη για τους παραγωγούς.

Τα ηθικά διλήμματα και η εξαγωγή του ενόχου

Το gameplay του παιχνιδιού βασίζεται πάνω στην επιτυχημένη – όπως φάνηκε – συνταγή του προκατόχου του, Crimes and Punishments, μιας και όλα χτίζονται και περιστοιχίζονται γύρω από τον βασικό κορμό των deductions. Ουσιαστικά αποτελεί τη ραχοκοκαλιά πάνω στην οποία δομήθηκε κάθε ιστορία, αφού απώτερος στόχος είναι η συλλογή των περισσοτέρων δυνατών στοιχείων για την εξαγωγή του σωστού συμπεράσματος. Μάλιστα το παιχνίδι σας αποτρέπει να συνδυάσετε λανθασμένα δύο στοιχεία, ωστόσο σας επιτρέπει να επιλέξετε λανθασμένο συμπέρασμα από το συνδυασμό δύο στοιχείων. Θέλει προσοχή κάθε κυρίαρχο στοιχείο με ποιο θα συνδυαστεί, ώστε οι τελικές αποφάσεις να οδηγήσουν σε σωστά μονοπάτια απόδοσης δικαιοσύνης, μιας και στο τέλος καλείστε να πάρετε την τελική απόφαση για τον κάθε ένοχο. Τα ηθικά διλήμματα πάντως θα σας ταλανίσουν αρκετά προτού επιλέξετε την μοίρα του καθενός…

(Από τις πιεστικές και δύσκολες στιγμές δράσης με τον Sherlock καταδιωκόμενο…)

Από την άλλη, το inventory πλέον απουσιάζει παντελώς από τη φιλοσοφία του παιχνιδιού. Τα ελάχιστα αντικείμενα που θα χρειαστούν σε κάποια διαδραστικά σημεία θα αποθηκευτούν κάπου (;) και θα χρησιμοποιηθούν αυτόματα, μόλις απαιτηθεί η παρουσία τους. Επομένως απουσιάζουν παντελώς οι inventory-based γρίφοι με την παρουσία των υπολοίπων γρίφων να είναι σαφώς πολύ περιορισμένη. Σημαντικό ρόλο στο gameplay διαδραματίζουν το κρυφό ταλέντο του και η φαντασία του Sherlock που του επιτρέπουν να εντοπίσει αντικείμενα που δεν είναι ευκολοδιάκριτα ή να φανταστεί μια πιθανή ακολουθία γεγονότων, ώστε να συλλέξει τα κατάλληλα στοιχεία ή να σχηματίσει μια καλύτερη εικόνα του συμβάντος. Ειδικά το στοιχείο της φαντασίας δίνει έξτρα πόντους στο στήσιμο κάποιων σεναρίων.

Ο ρόλος του Dr Watson παραμένει εξαιρετικά μικρός σε αυτό το παιχνίδι, μιας και θα παρέμβει μόνο σε μια νεκροψία, ενώ θα συνδράμει ουσιαστικά στην ιατρική φροντίδα των τραυματισμένων της τέταρτης ιστορίας. Αντίστοιχα και ο μικρός σκύλος, Toby, θα αναμειχθεί πολύ λίγο στην περιπέτεια. Επίσης θα πάρετε το ρόλο ενός μικρού παιδιού, το οποίο θα προσπαθήσει να παρακολουθήσει αθέατο έναν σημαντικό ύποπτο.

Δυστυχώς  οι σκηνές δράσης και γρήγορων αντανακλαστικών ως mini-games αυξήθηκαν στο παιχνίδι δίνοντάς τον τόνο από άλλου είδους παιχνίδια. Οι σκηνές QTE είναι σε κάποια σημεία κουραστικές και ανούσιες, ενώ κάποια mini-games για την ταλάντευση σε σχοινιά ή τη δημιουργία κάποιου αντικειμένου ή την παροχή ιατρικής βοήθειας είναι μάλλον αταίριαστα για τέτοιου είδους περιπέτειες. Πάντως παρέχεται η δυνατότητα για παράκαμψη αυτών των σημείων για όσους αποφεύγουν ή εκνευρίζονται με τέτοιες σκηνές. Ελπίζω μελλοντικά να αποφύγουν παρόμοιες τακτικές, αφού η προσπάθεια ακροβασίας του Sherlock πάνω σε δοκάρια που παραπέμπει σε Tomb Raider είναι τουλάχιστον αστεία.

Οι γρίφοι του παιχνιδιού δεν είναι πολλοί ούτε ιδιαίτερα απαιτητικοί. Σίγουρα κάθε deductions board αποτελεί ένα καλό και προσεκτικά στημένο γρίφο που θέλει μεγάλη προσοχή για τη τελική απόφαση: ποιος είναι ο ένοχος. Σίγουρα οι γρίφοι στο ναό των Μάγια αποτελούν μια εύκολη πρόκληση και απαιτούν σε αρκετά σημεία γρήγορες αποφάσεις και αντανακλαστικά, ωστόσο δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο. Ωστόσο θα επιμείνω σε τρεις ιδιαίτερους γρίφους που μου έκαναν εντύπωση. Ο πρώτος είναι ο γλωσσικός γρίφος αποκωδικοποίησης ενός δίσκου των Μάγια που είναι ίσως το δυσκολότερο κομμάτι του παιχνιδιού, το οποίο όμως πραγματικά απόλαυσα. Ο δεύτερος είναι η προσπάθεια συλλογής στοιχείων και αναπαράστασης του δυστυχήματος στην τέταρτη ιστορία και τέλος, ο γρίφος σχετικά με την ταύτιση των στοιχείων σε τέσσερις τάφους. Αναμφίβολα οι τρεις αυτοί γρίφοι αποκαλύπτουν μια έξυπνη σχεδίαση που σε κάνει να αναρωτιέσαι γιατί δεν αξιοποιήθηκε περισσότερο αυτή η σχεδιαστική λογική στο παιχνίδι.

Οπτικοακουστικός τομέας υψηλών προδιαγραφών

Από μια μεγάλη παραγωγή στον χώρο των adventures είναι δεδομένο ότι ο οπτικοακουστικός τομέας θα έχει εξαιρετικά υψηλά στάνταρ. Πράγματι τα γραφικά στο TDD είναι πολύ λεπτομερή και προσεγμένα, οι χώροι έξοχα σχεδιασμένοι και η μουντάδα του Λονδίνου πλέον είναι ακόμα πειστικότερη στις απογευματινές και βραδινές ώρες. Η Unreal Engine στην οποία βασίζονται τα γραφικά, είναι εξαιρετικά ελαφριά και τα frame drops σχεδόν ανεπαίσθητα. Πολύ μεγάλη προσοχή έχει δοθεί στον σχεδιασμό των προσώπων και στην κίνηση των ανθρώπων, είτε όταν τρέχουν, είτε όταν περπατούν. Επίσης όπως έχει ήδη προαναφερθεί σημαντικές αλλαγές πραγματοποιήθηκαν στα μοντέλα των πρωταγωνιστών, τα οποία εκτός από εμφανώς νεότερα, είναι και εμφανώς διαφορετικά.

(Ένα τρομερό δυστύχημα σε ένα σκοτεινό σταυροδρόμι του Λονδίνου)

Οι εκφράσεις των προσώπων και ο συγχρονισμός με την ομιλία είναι εξαιρετικός. Μάλιστα η όλη προσπάθεια ενισχύεται από ένα voice-acting εφάμιλλο των γραφικών με μερικές φωνές να είναι απολαυστικές. Παράλληλα και ο ηχητικός τομέας είναι πάρα πολύ καλός δημιουργώντας μια άριστη οπτικοακουστική ατμόσφαιρα μυστηρίου. Τέλος ο νέος και ταλαντούχος ουκρανός Valentine Parkhomenko έντυσε με μια ιδιαίτερα ταιριαστή μουσική τον τίτλο της Frogwares. Εκτός αυτού, οι σκηνές των cinematics είναι όμορφες χρησιμοποιώντας την in-game μηχανή γραφικών, αλλά απέχουν πολύ από τη δραματικότητα και ομορφιά των όσων περιμέναμε σε αυτά ελέω του trailer προώθησης.

Αλλαγή κατεύθυνσης ή επιστροφή στις ρίζες;

Νομίζω ότι η πιο σημαντική ερώτηση που πρέπει να κάνουμε στο εαυτό μας μετά την ολοκλήρωση ενός παιχνιδιού είναι τόσο απλή: Μας άρεσε; Περάσαμε καλά μαζί του; Η απάντηση μου χωρίς ιδιαίτερη σκέψη είναι ναι. Σίγουρα γινόμαστε συχνά γκρινιάρηδες και απαιτητικοί είτε γιατί ανήκουμε σε μια συγκεκριμένη ομάδα παικτών είτε επειδή έχουμε μεγάλη αγάπη σε μια σειρά και περιμένουμε συγκεκριμένα πράγματα.  Έχω την αίσθηση ότι η σειρά προσπαθεί να κάνει το reboot της με λανθασμένο τρόπο. Προσπαθεί να προσεγγίσει περισσότερους παίκτες ενσωματώνοντας τακτικές και στοιχεία που μάλλον θα τα χαρακτήριζα παράταιρα. Το «σπάσιμο» της ιστορίας σε αυτοτελή σενάρια θυμίζει αρκετά  τηλεοπτική σειρά ή παιχνίδι σε επεισόδια, ωστόσο μας στερεί την αφήγηση μιας μεγαλύτερης ιστορίας που θα μας απορροφούσε από την αρχή μέχρι το τέλος. Και δεν είναι μόνο αυτό… Φαντάζομαι ότι οι παραγωγοί βρίσκονται πλέον μπροστά σε ένα σοβαρό δίλημμα. Αν έχουν μείνει ευχαριστημένοι από την έκβαση του TDD, θα πρέπει να αποφασίσουν: θα συνεχίσουν προς αυτή την κατεύθυνση ή θα επιστρέψουν στις απαιτητικές και δύσκολες ρίζες της σειράς;…