Monkey Island 2 - LeChuck's Revenge

Σίγουρα υπάρχουν μερικά adventures που έχουν στιγματίσει τις ψυχές όλων μας. Αυτά που επέδρασαν έτσι στη δική μου είναι αρκετά, αλλά σίγουρα την μερίδα του λέοντος κατέχουν τα παιχνίδια της Lucasarts, αφού κάθε ένα από αυτά διαθέτει ένα ξεχωριστό μέρος στην καρδιά μου. Όπως καταλαβαίνετε, το Monkey Island 2: LeChucks Revenge είναι ένα από αυτά και τους λόγους θα τους καταλάβετε διαβάζοντας αυτό το review. Η Lucasarts κατάφερε για νιοστή φορά να εξελίξει το είδος με το νέο της αυτό πόνημα, μια δημιουργία που δεν χάνει ούτε ένα καράτι από την αξία της αλλά και τίποτα από την λαμπρότητα της, παρόλα τα χρόνια που έχουν περάσει. 
 
Όχι πολύ μετά τις περιπέτειες του Guybrush στο Secret of Monkey Island, ο ήρωας μας απολαμβάνει τους θησαυρούς και την φήμη του στην Καραϊβική. Χμ, τους θησαυρούς ναι αλλά την φήμη όχι καθώς όλοι φαίνεται να έχουν ξεχάσει το ειδικό βάρος του κακόμοιρου ήρωα μας. Αλλά ούτε και τα πλούτη μένουν για πολύ καθώς επισκεπτόμενος το Scabb Island, στα πλαίσια της αναζήτησης του μυθικού θησαυρού Big Whoop, ο Guybrush πέφτει θύμα του άλλοτε πρωτοπαλίκαρου του LeChuck – του μοχθηρού Largo Lagrande. Μην έχοντας λοιπόν φράγκο στην τσέπη, ο αιώνιος wannabe πειρατής αναζητεί τρόπο να φύγει από το Scabb Island, όπου ο Largo έχει επιβάλλει ένα λυσσαλέο εμπάργκο, ώστε να συνεχίσει την αναζήτηση του μυθικού όσο και καταραμένου θησαυρού. Τα πράγματα όμως όπως φαντάζεστε θα πάνε πολύ, μα πολύ στραβά.

 
Ότι και να πούμε για τα γραφικά του Monkey Island θα είναι λίγο. Ακόμα και τόσο χρόνια, 17 αν δεν με απατά η μνήμη μου, τα στο χέρι γραφικά του παιχνιδιού θαμπώνουν με την καθαρότητα, την τεχνοτροπία αλλά και την καλλιτεχνική αξία τους. Τα χρώματα είναι εξαιρετικά ζωντανά αλλά και οι χαρακτήρες απίστευτα σχεδιασμένοι. Πολύ έξυπνα δοσμένη επίσης είναι και η απεικόνιση των χώρων, το σημείο που είναι δηλαδή τοποθετημένη η κάμερα σε κάθε οθόνη. Αυτή δεν είναι πάντα οριζόντια τοποθετημένη, με αποτέλεσμα το μάτι μας να χορταίνει ποικιλία και όμορφες εναλλαγές πλάνων. Η μουσική του παιχνιδιού από την άλλη δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο. Υπάρχουν κάποια όμορφα κομμάτια σαν μουσικό χαλί χωρίς όμως να αποτελούν κάτι ξεχωριστό, την δουλειά τους την κάνουν πάντως. Speech φυσικά δεν υπάρχει, μιλάμε για παιχνίδι του 1991, κάτι το οποία φυσικά δεν μας απασχολεί στην προκειμένη περίπτωση.
 
Πάμε τώρα στο ζουμί που δεν είναι άλλο από το περιεχόμενο του παιχνιδιού. Καταρχήν, έχετε υπόψη σας πως το MI 2 είναι πραγματικά πολύ μεγάλο σε μέγεθος. Χωρίζεται σε 4 μέρη, όπου τα δύο πρώτα είναι σχετικά απέραντα σε γρίφους αλλά και σε ποικιλία ενώ τα 2 τελευταία είναι αρκετά μικρότερα. Στο πρώτο μέρος πρέπει να μαζέψεις τα συστατικά για να φτιάξεις μία voodoo κούκλα ώστε να ξεφορτωθείς το πρώην τσιράκι του LeChuck, τον Largo LaGrade, ο οποίος το παίζει αφεντικό στο νησί Scabb όπου βρίσκεσαι και καταδυναστεύει τους πάντες και τα πάντα. To δεύτερο μέρος αφορά την εύρεση των τεσσάρων κομματιών του χάρτη, τα οποία αν ενώσεις αποκαλύπτεται το νησί στο οποίο βρίσκεται θαμμένος ο μυθικός θυσαυρός Big Whoop. Το κομμάτι αυτό είναι και το μεγαλύτερο του παιχνιδιού (κινείσαι ανάμεσα σε τρία νησιά - τα Scabb, Phatt και Booty) ενώ έχει το καλό ότι μπορείς να λύσεις τους πολλούς γρίφους που περιλαμβάνονται σε αυτό με όποια σειρά θέλεις. Πλήρης ελευθερία κινήσεων δηλαδή, κάτι που μου θύμισε την εντελώς ανοιχτή δομή παιχνιδιού του Day of the Tentacle.  Στο τρίτο μέρος επισκέπτεσαι το φρούριο του LeChuck καταμεσής του πελάγους ενώ στο τελευταίο πηγαίνεις στο Dinky Island όπου και βρίσκεις επιτέλους τον Big Whoop αλλά και το πεπρωμένο σου. Τα δύο τελευταία κομμάτια του παιχνιδιού, σε αντίθεση με τα δύο πρώτα, δεν έχουν αυτήν την «ανοικτότητα» και η δράση τους είναι μικρή και κατευθυνόμενη.

 
To χιούμορ του παιχνιδιού είναι τόσο εξωφρενικά καλόγουστο που ακόμα και τόσα χρόνια μετά δεν χάνει καθόλου από την σπιρτάδα και την καλαισθησία του. Ο Ron Gilbert και η ομάδα του μετουσίωσαν πραγματικά στο δεύτερο μέρος του MI απίστευτα σκηνικά και καταστάσεις, οι οποίες βγάζουν απίστευτο γέλιο. Τέτοια σκηνικά υπάρχουν άπειρα, όπως για παράδειγμα ότι κανείς δε θυμάται – ή δε θέλει να θυμάται – ότι ο Guybrush ήταν αυτός που κατάστρεψε τον LeChuck στο MI1 και όλοι προσπαθούν να οικειοποιηθούν την εξόντωση του για λογαριασμό τους. Όσο και αν προσπαθεί ο ήρωας μας δεν καταφέρνει να πείσει κανένα ότι είναι αιμοβόρος πειρατής και όλοι τον αντιμετωπίζουν σαν ένα άκακο παιδάκι. Υποβοηθητικά στο χιούμορ βέβαια δρουν και οι εκπληκτικά σχεδιασμένοι χαρακτήρες, μερικούς από τους οποίους δεν χορταίνεις να τους βλέπεις και να τους «ακούς». Ο Wally για παράδειγμα είναι πραγματικά αξιολάτρευτος, ο Herman Toothrot εξοντωτικά παλαβιάρης (δοκιμάστε να κάνετε μαζί του μία ενδελεχή κουβέντα περί φιλοσοφίας) ενώ ακόμη και ο πολυλογάς Stan, παρ’ όλη την πάρλα του καταφέρνει να σε κάνει να σκάσεις τουλάχιστον ένα χαμόγελο. Το μοναδικό μου παράπονο σε ότι αφορά τους χαρακτήρες είναι μάλλον ο διακοσμητικός ρόλος της «επίσημης» αγαπημένης του Guybrush, της γνωστής και μη εξαιρετέας Elaine, η οποία εμφανίζεται σχεδόν ελάχιστα στο παιχνίδι.
 
Εκεί όμως που το ΜΙ2 παίρνει σχεδόν άριστα είναι στον σχεδιασμό και στους γρίφους του, οι ποικιλία των οποίων είναι πραγματικά τεράστια ενώ η χαρά και η ικανοποίηση που παίρνεις κάποιον από αυτούς είναι ανεκτίμητη. Γενικά υπάρχει μία λογική ότι για να προχωρήσεις στο επόμενο chapter πρέπει να φέρεις εις πέρας μερικές υπο-αποστολές – όπως το να μαζέψεις κάποια συστατικά για την voodoo κούκλα, να βρεις τα κομμάτια του χάρτη κλπ. Στα δύο πρώτα μέρη του παιχνιδιού υπάρχει σχεδόν πλήρης ελευθερία κινήσεων, δηλαδή μπορείς να πας σχεδόν παντού και εξαρτάται από σένα με ποια σειρά θα λύσεις τους γρίφους.

 
Οι δυσκολία των γρίφων είναι επίσης εκπληκτική. Τίποτα δεν σας δίνεται στο πιάτο, hints όμως υπάρχουν παντού και για όλα – μερικά όμως είναι αρκετά κρυμμένα οπότε πρέπει να έχετε τις κεραίες σας ρυθμισμένες στο «απόλυτη ευαισθησία» και να προσέχετε ότι ακούτε και διαβάζετε. Προσέξτε επίσης ότι μπορείτε να βάλετε στο inventory σας και διάφορα ζώα, αρκεί βέβαια να τα κάνετε πρώτα pick-up! Επιπλέον, αρκετά από τα διάφορα αντικείμενα που μαζεύετε ενδέχεται να μην χρησιμοποιηθούν πουθενά ενώ πάντα να κοιτάζετε και να «πειράζετε» τα πάντα αφού ποτέ δεν ξέρετε σε τι μπορεί να σας χρειαστούν. Μοναδικός στρυφνός γρίφος η [καταναγκαστικό Spoiler Alert] χρησιμοποίηση της μαϊμούς σαν γαλλικό κλειδί, αλλά τόσα χρόνια μετά ανακάλυψα ότι έχει και αυτό την – παλαβή – λογική του: Είναι κυριολεκτική αποτύπωση της έννοιας monkey wrench! [τέλος καταναγκαστικού spoiler alert]. Επιπλέον, δυστυχώς σε αυτό το παιχνίδι της σειράς, παρά τον τίτλο του παιχνιδιού, δεν επισκέπτεστε ποτέ το Monkey Island.

Συνολικά, το Monkey Island 2 αποτελεί επιτομή της έννοιας adventure game αφού συγκεντρώνει στον υπερμέγιστο βαθμό τα συστατικά που μας έκαναν να αγαπάμε τόσο πολύ το είδος: Τρομερό χιούμορ, απίστευτοι γρίφοι, εξωπραγματική ατμόσφαιρα, φοβερό μεράκι και τόσο μεγάλη αγάπη για την έννοια της περιπέτειας που προκαλεί έναν ευχάριστο πόνο στην καρδιά. Επίσης δείχνει με τον καλύτερο τρόπο την απόλυτη κυριαρχία της Lucasarts εκείνη την εποχή και καταδεικνύει για ποιο λόγο η συγκεκριμένη εταιρεία ήταν πραγματικά έτη φωτός μπροστά από την εποχή της. Αν δεν το έχετε παίξει ακόμα, κάντε το γιατί αλλιώς χάνετε ένα τεράστιο κομμάτι της ιστορίας των adventures.