Overclocked: A History of Violence

Να ομολογήσω ότι προσωπικά, πριν ασχοληθώ με το παιχνίδι δεν γνώριζα την έννοια του overclocking. Από το definitions.com έμαθα τον εξής διαφωτιστικό ορισμό τον οποίο και σας παραθέτω:
Overclock /oh'vr-klok'/ vt: To operate a CPU or other digital logic device at a rate higher than it was designed for, under the assumption that the manufacturer put some slop into the specification to account for manufacturing tolerances. Overclocking something can result in intermittent crashes, and can even burn things out, since power dissipation is directly proportional to clock frequency. People who make a hobby of this are sometimes called "overclockers"; they are thrilled that they can run their 450MHz CPU at 500MHz, even though they can o­nly tell the difference by running a benchmark program.
 
Βρισκόμαστε στη Νέα Υόρκη εν έτει 2007. Ενώ στη πόλη βρέχει κατακλυσμικά πέντε νέοι άνθρωποι, ηλικίας όχι μεγαλύτερης από 20-22 χρόνια έκαστος κυκλοφορούνε στους δρόμους σε κατάσταση ισχυρού σοκ, αποπροσανατολισμένοι, εκδηλώνοντας βίαιη συμπεριφορά. Η αστυνομία τους συλλαμβάνει και τους οδηγεί στο ψυχιατρείο. Εκεί παρατηρείται ότι έχουν έντονα ξεσπάσματα βίας ενώ διαγιγνώσκεται ότι πάσχουν άπαντες από αμνησία. Ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, τι τους έχει συμβεί και τι τους συνδέει; Για την πολύ περίεργη αυτή υπόθεση, η αστυνομία της Νέας Υόρκης καλεί τον David MacNamara, ένα στρατιωτικό ψυχίατρο πολύ γνωστό στους κύκλους της ψυχιατρικής χάριν στις μελέτες του πάνω στο αντικείμενο της ανθρώπινης μνήμης και κυρίως της ανθρώπινης αμνησίας. Κάτω από αντίξοες συνθήκες, καιρικές αλλά και προσωπικές/ψυχολογικές, ο MacNamara πρέπει να διαλευκάνει την υπόθεση που χαρακτηρίζεται από τη πρώτη στιγμή επείγουσα και άκρως εμπιστευτική.

Το παιχνίδι είναι τρίτου προσώπου και εμείς αναλαμβάνουμε αρχικά τον ρόλο του David MacNamara. Αυτός είναι ένας ρόλος ψυχιάτρου όπερ σημαίνει ότι η δουλειά που έχουμε να κάνουμε στο παιχνίδι κατά κύριο λόγο είναι ψυχιατρικής φύσεως και επί της ουσίας συνίσταται στο να βρούμε τρόπο να επαναφέρουμε την μνήμη στους 5 ασθενείς. Καθώς το νοσοκομείο του Staten Island που νοσηλεύονται οι ασθενείς δεν βρίθει ανέσεων αλλά ούτε και το προσωπικό του νοσοκομείου δείχνει οποιαδήποτε πρόθεση συνεργασίας, βασικό μας εργαλείο για αυτή τη διαδικασία αναδεικνύεται ένα PDA και η δυνατότητα ηχογράφησης που αυτό διαθέτει. Όλες οι συνομιλίες/συνεδρίες που κάνουμε προσπαθώντας να αναμοχλεύσουμε τη μνήμη των ασθενών μας καταγράφονται μέσα στο PDA. Το ενδιαφέρον στοιχείο που πρόσθεσε η House of Tales είναι ότι τις αναμνήσεις των ασθενών τις ανασύρουμε παίζοντάς τις οι ίδιοι. Εκτός δηλαδή από τον ψυχίατρο 'ενσαρκώνουμε' και τα πέντε νεαρά άτομα που εμπλέκονται στην ιστορία. Προσωπικά το θεώρησα πάρα πολύ καλή κίνηση καθώς έδωσε διαφορετικό ενδιαφέρον σε μια γραμμική πορεία από την άποψη ότι χειριζόμαστε εμείς οι ίδιοι τους ασθενείς μέχρι τη σύλληψή τους και δεν ανακαλύπτουμε απλά τις ιστορίες τους μέσω της αφήγησης τους.
 
Ένα βασικό χαρακτηριστικό στη προσπάθειά μας να διαλευκάνουμε την υπόθεση είναι το στοιχείο ότι οποιαδήποτε πληροφορία ανασύρουμε από την μνήμη των παιδιών ή ενσαρκώνουμε εμείς οι ίδιοι είναι από το τέλος προς την αρχή, από την πιο πρόσφατη δηλαδή προς την πιο παλιά. Αυτό για να είναι εφικτό θέλει ένα γερό σενάριο για να το υποστηρίξει. Και το Overclocked πράγματι έχει να επιδείξει ένα σενάριο εξαιρετικά καλογραμμένο, δεμένο και συμπαγές. Καθώς η ιστορία εκτυλίσσεται προς τα πίσω, το σενάριο δεν πέφτει σε μαύρες τρύπες αλλά ρέει φυσιολογικά και αβίαστα. Και δεν είναι μόνο η ‘οπισθοδρομική’ πορεία του σεναρίου που περιλαμβάνει πέντε διαφορετικές υποθέσεις που κινούνται ταυτόχρονα προς τα πίσω και που στο τέλος θα συνδεθούν. Πολύ ενδιαφέρον είναι και το γεγονός ότι παράλληλα με την βασική υπόθεση εξιχνίασης διαδραματίζεται και μια δεύτερη αλλά όχι δευτερεύουσα. Αυτή είναι η προσωπική ιστορία του ψυχιάτρου που κινείται στο σήμερα και στο τέλος θα συνδεθεί με τις υπόλοιπες υποθέσεις. Πραγματικά ο David MacΝamara έχει ψυχογραφηθεί ολικά. Πρόκειται για έναν χαρακτήρα που έχει παρελθόν και παρόν. Αναμνήσεις και εμπειρίες. Ψυχολογικά και συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα. Ελαττώματα και προσόντα.  Όλα αυτά η House of Tales τα ενέταξε άψογα στο σενάριό της και στους ‘στιβαρούς’ διαλόγους της και της αξίζουν αν μη τι άλλο συγχαρητήρια για το αποτέλεσμα.

Το PDA του MacΝamara εκτός από ηχογράφηση έχει και δυνατότητα αναπαραγωγής των ηχογραφήσεων, ηχητικής αλλά και γραπτής, στοιχείο που θα χρησιμοποιήσουμε πολλές φορές κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Το πιο ενδεικτικό παράδειγμα είναι ότι προτού αρχίσουμε μια συνεδρία με κάποιον από τους ασθενείς συνήθως θα πρέπει να επαναλάβουμε μια πρότερη ηχογράφηση ή κάποια άλλου ασθενούς προκειμένου να του δώσουμε έναυσμα να θυμηθεί. Το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό οι δημιουργοί το χρησιμοποίησαν και ως γρίφο καθώς δεν είναι λίγες οι φορές που αποτελεί πραγματική σπαζοκεφαλιά η εύρεση της σωστής ηχογραφήσεως. H ηχογραφική ωστόσο ιδιότητα του PDA δεν είναι το μοναδικό του χαρακτηριστικό. Είναι αλήθεια πως το συγκεκριμένο εργαλείο τελευταία κάνει όλο και συχνότερες εμφανίσεις στα adventures και όχι αδίκως καθώς οι δημιουργοί έχουν καταφέρει να το ενσωματώσουν έξοχα στις απαιτήσεις των adventures. Το PDA λοιπόν εκτός από μαγνητόφωνο διαθέτει και τηλέφωνο με όλες τις τηλεφωνικές μας επαφές αλλά και κέντρο μηνυμάτων του οποίου η χρήση συμβάλλει στην εξέλιξη της υπόθεσης καθώς καθ’όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού λαμβάνουμε μηνύματα. Φυσικά υπάρχει και ένα εύχρηστο inventory όπου αποθηκεύονται τα λιγοστά αντικείμενα που θα συλλέξουμε κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού.

Τα γραφικά τις περισσότερες φορές ήταν εντυπωσιακά. Με πολλές λεπτομέρειες και όμορφους σκοτεινούς χρωματισμούς προσέγγιζαν τη ρεαλιστική απόδοση και στήριζαν τη καταθλιπτική ατμόσφαιρα που ήθελε να περάσει το σενάριο. Στη ρεαλιστική απόδοση συνείσφερε και η κινηματογραφική σκηνοθεσία του παιχνιδιού με κάμερες που άλλαζαν οπτικές γωνίες, split screens που απεικόνιζαν τη παράλληλη δράση σε διαφορετικούς χώρους αλλά και κοντινά στα πρόσωπα πλάνα. Τα πρόσωπα των χαρακτήρων ήταν επίσης πολύ καλά σχεδιασμένα και απέδιδαν τις εκάστοτε εκφράσεις. Πολύ ρεαλιστικά αποδόθηκαν και διάφορα καιρικά φαινόμενα όπως αστραπές αλλά και η βροχή που κατέκλυζε τη Νέα Υόρκη, βάραινε την ατμόσφαιρα και μαύριζε την ψυχολογία μας.

Δυστυχώς όμως υπήρχαν μικρολαθάκια σχεδιαστικά που μας προσγείωναν απότομα στη μυθοπλασία. Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός, που έχει συζητηθεί και αρκετά, ότι βρέχει καταρρακτωδώς και κανείς δεν δείχνει βρεγμένος εμφανισιακά. Παρατηρείται επίσης μια έλλειψη χαρακτήρων καθώς δεν μπορεί σε ολόκληρη τη Νέα Υόρκη να μη περνάει κανένα αυτοκίνητο, να κυκλοφορούν μόνο δυο, τρεις άνθρωποι ή στο πολυτελές ξενοδοχείο που διαμένει ο ψυχίατρος να μην συναντάμε ποτέ κανέναν άλλον ένοικο. Στα μείον του τεχνικού/σχεδιαστικού τομέα να προσάψω και τις ελάχιστες περιοχές στις οποίες κινούμαστε. Εννέα, δέκα το πολύ είναι οι χώροι που έχουμε προς εξερεύνηση και ελάχιστα τα hotspots και οι έξοδοι τα οποία αμφότερα φανερώνονται με spacebar. Κάτι άλλο που θα ήθελα να αναφέρω είναι ότι ενώ κάνανε πολύ καλή δουλειά με τη μηχανή του παιχνιδιού που δεν αργεί καθόλου να φορτώσει τους διαφορετικούς χώρους που επισκεπτόμαστε, δυστυχώς αργεί πολύ να φορτώσει τις cutscenes πληθώρα των οποίων πλαισιώνει το παιχνίδι. Όταν τελικά όμως τις φορτώσει το αποτέλεσμα πραγματικά ανταμείβει καθώς τις περισσότερες φορές είναι κινηματογραφικών αξιώσεων και κορυφώνουν την αγωνία.
 
Οφείλω οπωσδήποτε να κάνω ειδική μνεία στην κινησιολογία των ηρώων. Όλες οι κινήσεις είναι τόσο φυσικές και ρεαλιστικές που πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε απλές καθημερινές κινήσεις όπως περπατάω, κάθομαι ή συζητάω και κουνάω τα χέρια μου, που πολλές φορές ακόμα και αυτές δεν είναι δεδομένες, αλλά ακόμα και κινήσεις όπως πιάνομαι στα χέρια με κάποιον, κλωτσάω μια πόρτα, θυμώνω κτλ. Ας μη ξεχνάμε ότι το παιχνίδι πραγματεύεται ξεσπάσματα βίας και τα ξεσπάσματα αυτά τα αποδίδει άριστα. Επίσης η κίνηση που κάνει ο ψυχίατρος λυγίζοντας τα γόνατά του προκειμένου να πλησιάσει τους ασθενείς, προσωπικά, αν και επαναλαμβανόμενη, μου φάνηκε εξαιρετική.

Το κεφάλαιο των γρίφων θα έλεγα ότι είναι το πιο αδιάφορο. Η πλειοψηφία τους βρίσκεται στα flashbacks των ασθενών, πρέπει δηλαδή να τους λύσουμε ενώ ενσαρκώνουμε τις αναμνήσεις τους για να προχωρήσει το παιχνίδι τόσο στο παρόν όσο και στο παρελθόν. Το επίπεδό δυσκολίας τους είναι από μέτριο και κάτω ενώ οι περισσότεροι συνοψίζονται στο άνοιγμα πορτών με διαφόρων ειδών λουκέτα-puzzle ή ακόμα και στην εύρεση των κωδικών για τα λουκέτα αυτά. Επίσης κάποιοι γρίφοι, είναι βασισμένοι στην παρατηρητικότητά μας. Για να τους λύσουμε δηλαδή θα πρέπει να κοιτάξουμε καλά τον χώρο που είμαστε και τα άτομα που βρίσκονται σε αυτόν. Δώστε βάση στο συγκεκριμένο γιατί εγώ δυστυχώς λόγω επιπολαιότητας δικής μου κόλλησα απίστευτη ώρα χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος. Και με αφορμή αυτό, γενικά θα ήθελα να προειδοποιήσω ότι όλοι οι γρίφοι είναι ευκολότεροι από όσο φαίνονται και ότι για την επίλυση των περισσοτέρων δοκιμάστε και την πιο απλή σας σκέψη.
 
Η μουσική επένδυση ήταν υψηλών προδιαγραφών. Υποβλητική, μυστηριακή, αλλού καταθλιπτική αλλού ενέπνεε αγωνία, ήρθε και έδεσε απόλυτα με το σενάριο του παιχνιδιού και κορύφωσε την ατμόσφαιρα. Όσον αφορά το speech το παιχνίδι κινήθηκε σε ικανοποιητικά επίπεδα. Η επιλογή των φωνών για κάθε χαρακτήρα ήταν εύστοχη και οι ερμηνείες των ηθοποιών ανέδειξαν το δυνατό σενάριο και έδωσαν ανθρώπινη διάσταση στους χαρακτήρες. Δυστυχώς υπήρχαν κάποιες αδικαιολόγητες παύσεις στις ομιλίες που εικάζω πως είναι περισσότερο θέμα μη χρονισμένης ηχογράφησης παρά λάθος των ηθοποιών. Βέβαια ας έχουμε υπόψη μας πως η πρώτη γλώσσα του παιχνιδιού δεν είναι τα αγγλικά και όποτε πιθανόν να υπήρξε θέμα ταύτισης αγγλικού speech με τον συγχρονισμό των χειλιών των χαρακτήρων. Τέλος, προσωπική μου εντύπωση είναι πως η αγγλική φωνή του ψυχιάτρου συμπίπτει με τη φωνή του πρωταγωνιστή από το Moment of Silence, αλλά δυστυχώς έλλειψη credits δεν μπορεί να επιβεβαιωθεί. 

Ως ανακεφαλαίωση θα ήθελα να πω απλά ότι το Overclocked είναι ένα πολύ ενδιαφέρον παιχνίδι. Ένα παιχνίδι με σενάριο που όπως ανέφερε εύγλωττα και φίλος adventurer έχουμε δει σε πολλά παιχνίδια και σε ακόμα περισσότερες ταινίες, όμως έχει τόσο όμορφα δοθεί και δομηθεί στη συγκεκριμένη περίπτωση, που μας κάνει να νιώθουμε σαν να το βλέπουμε για πρώτη φορά. Παρόλα τα ελαττωματάκια και μια σχετική αδυναμία στους γρίφους, προσωπικά είμαι ήδη ανυπόμονη για το επόμενο, πρωτότυπο είμαι σίγουρη, πόνημα της συγκεκριμένης εταιρίας.