Nikopol: Secrets of the Immortals

Ο Enki Bilal είναι σίγουρα ένας από τους γνωστότερους – και ποιο αξιόλογους – σχεδιαστές κόμικς της γενιάς του. Η πιο γνωστή του δημιουργία είναι η Nikopol Trilogy, ένα μείγμα επιστημονικής αλλά και “Οργουελικής” φαντασίας  που σημείωσε μεγάλη επιτυχία, τόσο εμπορική όσο και καλλιτεχνική. Μάλιστα πρόσφατα έγραψε το σενάριο και έκανε τη σκηνοθεσία της CGI ταινίας “Immortel (Ad Vitam)”, η οποία βασίζεται στα 2 πρώτα βιβλία της κόμικ τριλογίας. Τέλος, ο Bilal είναι και προσωπικός φίλος του Benoit Sokal, οπότε καταλαβαίνετε πως δεν ήταν ιδιαίτερα δύσκολο να τον πείσει να μεταφέρουν τον κόσμο του Nikopol σε ένα adventure game.
 
Το σενάριο του παιχνιδιού αφορά το πρώτο άλμπουμ της σειράς, συνολικά θα βγουν τρία adventures δηλαδή, και σε γενικές γραμμές έχει περίπου ως εξής: Το παιχνίδι διαδραματίζεται στο Παρίσι το 2023 όπου το καθεστώς είναι υπέρ του δέοντος απολυταρχικό και μιλιταριστικό. Αναλαμβάνουμε τον ρόλο του Alcide Nikopol, ενός καλλιτέχνη με επαναστατικές τάσεις, ο οποίος μάλιστα συμμετέχει και σε μία οργάνωση για την ανατροπή του καθεστώτος. Το παιχνίδι ξεκινάει όταν μαθαίνεις πως ο πατέρας σου, εξορισμένος στο διάστημα για την αντικαθεστωτική δράση του εδώ και 30 χρόνια, έχει επιστρέψει στην γη και όχι μόνο. Είναι υποχείριο του καταχθόνιου θεού Horus, o οποίος μέσω αυτού θέλει να καταλάβει την εξουσία και να υποδουλώσει την ανθρωπότητα. Στο χέρι σου είναι λοιπόν να ανατρέψεις την κατάσταση, έχοντας μάλιστα και την βοήθεια του θεού Anubis που θέλει να ματαιώσει τα σχέδια του Horus.

Όλα ωραία λοιπόν, το πρόβλημα όμως είναι πως το σενάριο του παιχνιδιού είναι εξαιρετικά περιληπτικό σε σημείο που αν ένας παίκτης δεν έχει επαφή με το κόμικ ή την ταινία δεν θα καταλάβει σχεδόν τίποτα – ακόμα και κατά το τέλος του παιχνιδιού. Όλο το σενάριο “τρέχει” πολύ γρήγορα, σε βαθμό που βομβαρδίζεσαι συνεχώς με σκόρπιες πληροφορίες, τις οποίες βέβαια είναι σχεδόν αδύνατον να αφομοιώσεις αλλά και να συνθέσεις. Για παράδειγμα, ποτέ δεν δίνεται εξήγηση για ποιο λόγο ο Gorgon κάνει αυτό που κάνει (φυσικά δεν θα σας πω για να μην σας χαλάσω την έκπληξη) στο τέλος του επιπέδου του νεκροταφείου. Κι αυτό συμβαίνει και με πολλές άλλες καταστάσεις στο παιχνίδι.
 
Στον τεχνικό τομέα, το Nikopol τα πάει περίφημα. Η αισθητική τεχνοτροπία των γραφικών του είναι εκπληκτική, με την χρηση κυρίως σκοτεινών και καταθλιπτικών χρωμάτων ενώ τα cinematic sequences αναδύονται στην οθόνη τμηματικά όπως τα καρέ των κόμικς. Όμορφη ιδέα, αν και όχι και τόσο πρωτότυπη μιας και την έχουμε ξαναδεί παλαιότερα και σε αρκετά άλλα παιχνίδια. Επίσης, το περιβάλλον ενός κόσμου που υποφέρει από ένα στρατιωτικό και φασιστικό καθεστώς έχει αποτυπωθεί εξαιρετικά ενώ αναδύεται με έντονη πεσιμιστική διάθεση αλλά και στοιχεία παρακμής. Επιπλέον, ίσως έπρεπε να προσεχθούν τα textures στις διάφορες πινακίδες που υπάρχουν στο παιχνίδι καθώς αυτές είναι γραμμένες στα γαλλικά. Μάλλον ξέχασαν να τις αλλάξουν όταν μετέτρεψαν το παιχνίδι στην αγγλική γλώσσα. Η μουσική του παιχνιδιού είναι καλή, χωρίς όμως να δημιουργεί τις απαραίτητες “ανατάσεις”, σε αντίθεση με το speech όπου έχει γίνει ομολογουμένως καλή δουλειά. Ο χειρισμός του παιχνιδιού είναι ο κλασσικός 1ου προσώπου με πλήρη περιστροφική κίνηση και δεν θα σας δυσκολέψει ιδιαίτερα. Εξαίρεση αποτελεί βέβαια ο κέρσορας, ο οποίος είναι fixed στο κέντρο της οθόνης και είναι πιο μικρός και από κεφάλι καρφίτσας! Δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο για τον οποίο έγινε αυτό αφού είναι καταφανές ότι δυσκολεύει τον παίκτη σε μεγάλο βαθμό. Τέλος, σημειώστε ότι στο Nikopol υπάρχει και επιλογή για να βλέπετε όλα τα κείμενα του παιχνιδιού με ελληνικούς υπότιτλους.

Πάμε τώρα στα δύσκολα. Ο τομέας των γρίφων του παιχνιδιού είναι σίγουρα προβληματικός ενώ καταφέρνουν – γιατί περί κατορθώματος πρόκειται – να εκνευρίσουν πολύ αυτόν που ασχολείται με το παιχνίδι. Σε ότι αφορά τους “καθαρούς” adventure γρίφους κυρίως έχουμε να κάνουμε με χρήση αντικειμένων στον περιβάλλοντα χώρο με κάποιες όμως εξαιρέσεις. Έτσι υπάρχει και ένας γρίφος ζωγραφικής ή καλύτερα ξεπατικωτούρας, ένας γρίφος αποκωδικοποίησης συμβόλων κλπ. Εκεί που πραγματικά γίνεται το “έλα-να-δεις” είναι σε κάτι γρίφους, ο θεός να τους κάνει, όπου πραγματικά φτάνεις στα όρια σου από τα προβλήματα στον σχεδιασμό τους. Αναφέρομαι σε συγκεκριμένα τρεις γρίφους, οι οποίοι πραγματικά δοκίμασαν την υπομονή αλλά και την πνευματική μου διαύγεια. Ο ένας αφορά το πώς “μεταφέρεις” ένα βαγόνι που σου κλείνει το δρόμο στον υπόγειο σιδηροδρομικό σταθμό. Με λίγα λόγια, πρέπει να εκτελέσεις 3-4 βήματα και πραγματικά τον έλυσα σχεδόν κατά τύχη, καθώς τα στοιχεία πάνω στα οποία δούλευα δεν ήταν απολύτως κατανοητά και με μπέρδευαν. Ο δεύτερος αφορά τον επαναπρογραμματισμό δύο μαγνητικών καρτών προκειμένου να αναβαθμίσεις το επίπεδο ασφάλειας τους ώστε να ανοίξεις τομείς  για τους οποίους δεν έχεις πρόσβαση. Βέβαια, πρώτη φορά βλέπω τέτοιο πράγμα αφού είναι σχεδόν εξωπραγματικό για έναν στρατιωτικό οργανισμό να σε αναγκάζει να αναβαθμίζεις το επίπεδο πρόσβασης σου μέσα…από puzzle, το οποίο μάλιστα βρίσκεται και σε κοινή θέα, προσβάσιμο στον καθένα!

 
Το πρώτο puzzle με την αναβάθμιση της μαγνητικής κάρτας ήταν σχεδόν μέτριας δυσκολίας, στο δεύτερο όμως σίγουρα θα φτάσετε στα όρια της υπομονή σας. Πραγματικά αν δεν είχα να γράψω κριτική για το παιχνίδι είτε θα το παρατούσα σε εκείνο ακριβώς το σημείο είτε θα κοίταζα κατευθείαν το walkthrough. Πραγματικά δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος που να δικαιολογεί την ύπαρξη αυτού του puzzle στο παιχνίδι. Ο τρίτος γρίφος ανήκει σίγουρα στο hall of shame του παραλογισμού, και το εκπληκτικό είναι ότι άρεσε τόσο πολύ στους σχεδιαστές του που τον έβαλαν στο παιχνίδι δύο φορές! Φυσικά, αναφέρομαι στα σφυριά. Σε δύο σημεία του παιχνιδιού θα βρεθείτε μπροστά σε ετοιμόρροπους τοίχους τους οποίους θα πρέπει να γκρεμίσετε με ένα σφυρί για να προχωρήσετε. Το θέμα είναι ότι το παιχνίδι σου επιτρέπει να εκτελέσεις συγκεκριμένο αριθμό σφυροκοπημάτων (7 την πρώτη φορά και 5 τη δεύτερη) για να γκρεμίσεις τον τοίχο. Αν εξαντλήσεις τον αριθμό χτυπημάτων χωρίς να τον έχεις γκρεμίσει, το κοντέρ “μηδενίζεται” και ο τοίχος δημιουργείται από την αρχή! Η λογική φαίνεται ότι έχει πάει περίπατο, εκτός και αν στο Παρίσι του 2023 οι οικοδομικές κατασκευές είναι τόσο εξελιγμένες τεχνολογικά που επιτρέπουν στα τούβλα να αναδημιουργούνται από μόνα τους.
 
Τι γίνεται όμως με την ατμόσφαιρα και το gameplay του παιχνιδιού; Οι σχεδιαστές σε αυτό το σημείο έβαλαν πραγματικά αυτογκολ. Το παιχνίδι ουσιαστικά χωρίζεται σε levels, κάθε φορά δηλαδή κινείσαι σε πολύ συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή και πρέπει να εκπληρώσεις έναν συγκεκριμένο στόχο πριν προχωρήσεις στην επόμενη. Τα δύο πρώτα αυτά “επίπεδα” – στο σπίτι σου και το “νεκροταφείο”, είναι πραγματικά όμορφα, με τις σωστές δόσεις σασπένς, αγωνίας και αδρεναλίνης. Μετά δυστυχώς, το παιχνίδι μετατρέπεται σχεδόν σε tactical stealth, όπου υπό μεγάλη πίεση χρόνου πρέπει να ολοκληρώσεις κάποια πράγματα, ο απώτερος σκοπός βέβαια είναι να εντοπίσεις τον πατέρα σου αλλά και να ανατρέψεις τα σχέδια του Horus. Ως επί το πλείστον οι προσπάθειες σου εξαντλούνται στο να αποφεύγεις να σε σκοτώσουν οι φρουροί, να τους εξουδετερώσεις, να λύσεις ένα-δύο μηχανικούς γρίφους και να προχωρήσεις στο επόμενο επίπεδο.

Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού μπορείς να πεθάνεις, και το παιχνίδι σε επιστρέφει σε συγκεκριμένο check-point. Αν αναλογιστείτε και το γεγονός ότι κατά την διάρκεια αρκετών από αυτών των sequences δεν μπορείς να σώσεις για μεγάλο χρονικό διάστημα, μπορείτε να καταλάβετε για το πόσο βασανιστική είναι αυτή η εμπειρία. Το αποκορύφωμα δε αυτού του εφιάλτη είναι το τελευταίο επίπεδο όπου κινείσαι σε ένα τεράστιο σύμπλεγμα γραφείων, δωματίων και χώρων ασφαλείας με τους φρουρούς να είναι συνεχώς στην πλάτη σου και όπου πρέπει να κάνεις συγκεκριμένα πράγματα για να τους αποφύγεις και να προχωρήσεις. Ε όσο και να σου άρεσε το παιχνίδι μέχρι εκείνο το σημείο, τώρα τα νεύρα σου είναι εντελώς κουρέλια. Σημειώστε επίσης ότι το παιχνίδι είναι σχετικά μικρό σε μέγεθος, και σε συνδυασμό με την απουσία λογικής συνοχής του σεναρίου θα καταλάβετε ελάχιστα από αυτά που συνέβησαν όταν το ολοκληρώσετε. Βέβαια, αν έχετε διαβάσει τα κόμικς θα καταλαβαίνατε σίγουρα περισσότερα αλλά ο παίκτης κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να είναι "υποχρεωμένος" να τα έχει διαβάσει πριν παίξει το παιχνίδι. Ας έβαζαν καλύτερα οι δημιουργοί την ανάγνωση των κόμικς στις 'ελάχιστες απαιτήσεις' του παιχνιδιού τότε για να ήμασταν όλοι καλυμμένοι.
 
Εν κατακλείδι, το Nikopol είναι ένα παιχνίδι που ανέτρεψε όλες μου τις αρχικές προσδοκίες απέναντι του. Οι αρχικές θετικές εντυπώσεις γρήγορα αντισταθμίστηκαν από τους γρίφους περιορισμένης λογικής, το συνεχές stealth, τα διαστήματα όπου δρας υπό χρονικό περιορισμό, τους ανελέητους θανάτους του ήρωα αλλά και τον ελλιπέστατο τρόπο με τον οποίο έχει μετουσιωθεί στο παιχνίδι το σενάριο των κόμικς. Τελικά, είναι καταφανές το γεγονός ότι ο Sokal και η εταιρεία του εκδίδουν την μία αποτυχία πίσω από την άλλη και αν δεν διορθωθούν τα πράγματα σύντομα προβλέπω κλείσιμο της White Birds. Φαίνεται ότι όλη η έμπνευση αλλά και η διορατικότητα του μεγάλου αυτού δημιουργού στέρεψαν μετά το Syberia.