Paradise

Ελάχιστα πράγματα διαφοροποιήθηκαν από όσα σκέφθηκα από την στιγμή που εγκατέστησα το παιχνίδι, μέχρι και τους τίτλους τέλους, οπότε κι απλά το «preview» μου αποτέλεσε, στην ουσία, και το τελικό review του τίτλου. Απλά δεν το είχα καταλάβει. Επομένως ότι θα διαβάσετε στην συνέχεια είναι απλά το αρχικό κείμενο με βελτιώσεις και/ή μικρές προσθήκες.
 
Α! Πριν αρχίσω τον μακρύ και μονότονο μονόλογο μου, όπως πάντα. Η μεγάλη μου ένσταση τελικά, έχει να κάνει με την λεοπάρδαλη και το γιατί την έβαλε μέσα στο παιχνίδι! Απλά έτρεχε πάνω κάτω όλη την ώρα και ελάχιστα προσέφερε στην ιστορία. Τουλάχιστον για τον υποφαινόμενο. ΓΙΑΤΙ?
 
Back to our usual program feed!
 
Χμ, δύσκολα τα πράγματα, μιας και θα πρέπει να αναφερθώ σε ένα από τα ιερά ονόματα (πλέον) του χώρου των adventures. Το portfolio του, όσον αφορά τα παιχνίδια, τα οποία προσωπικά γνωρίζω δεν είναι τόσο πλούσιο όσο άλλων δημιουργών (σε μερικούς είναι απλά φουσκωμένο από ότι τους καθόταν) ωστόσο είναι αρκετά «βαρύ» και εντυπωσιακό όσον αφορά σε τίτλους που άφησαν ιστορία για την καλλιτεχνική τους αρτιότητα, την ατμόσφαιρα τους, και…την προσωπικότητα τους(!). Τα Amerzone – The Explorer’s Legacy, τα Syberia I και 2 (πολλοί όσοι τα έχουνε τοποθετήσει σε δυσθεώρητα ύψη στα παροιμιώδη εικονοστάσια τους, και οι οποίοι πίνουν, επίσης, νερό στο όνομα του Sokal) ήσαν τα πρώτα του projects που δημιουργήθηκαν σε συνεργασία με την Microids, και με το τέλος (συγχώνευση, επιθετική εξαγορά, οικονομικό τρικ ή ότι κι αν ήταν) της προαναφερθείσας εταιρείας (τουλάχιστον όσον αφορά τα adventures) φθάσαμε επιτέλους στο επόμενο βήμα στο οποίο δεν εμπλέκονται πλέον μεγάλα εταιρικά σχήματα, αλλά μονάχα μια νεοσυσταθείσα εταιρεία, η οποία, κι αποτελεί προσωπική κίνηση του Sokal.
 
Μέσα από τα παιχνίδια του συγκεκριμένου δημιουργού πολλοί ανακαλύπτουν πράγματα τα οποία ίσως και να μην υπάρχουν, αλλά ως γνωστό η ανθρώπινη φύση είναι τόσο αλλόκοτη που κατορθώνει να ανακαλύπτει πράγματα τα οποία δεν υφίστανται, ή αν υφίστανται, μπορεί να δείχνουν κάτι το εξαιρετικά διαφορετικό και το οποίο μόνο ο δημιουργός γνωρίζει απόλυτα. Αλλά πάλι δεν υπάρχει περιορισμός στις ερμηνείες που μπορεί να δώσει κάποιος στα «μηνύματα» κάποιας ιστορίας. Προσωπικά από το πρώτο παιχνίδι μου ‘χουν μείνει ελάχιστες εικόνες οι οποίες ωστόσο ήταν εξαιρετικού κάλλους. — Ο ταχυδρόμος που περνά με το ποδήλατο του μέσα στο ερημικό δρομάκι ερχόμενος προς το σπίτι σου, και στο τέλος το «νέο» είδος. — Τα Syberia πάλι όπως έχω αναφερθεί επανειλημμένως και στο forum, λανθασμένα θεωρούνται ως δυο διαφορετικοί τίτλοι (πέραν αισθητικών βελτιώσεων ή διαφοροποιήσεων του interface), το αποτέλεσμα ολοκληρώνεται μόνο αν κάποιος παίξει και τα δυο παιχνίδια. Είναι σαν κάποιος να διαβάσει την Συντροφιά των Δακτυλιδιών του Tolkien να πει ότι διάβασε τον Άρχοντα των δακτυλιδιών.

 
Τέλος πάντων, πολλά ανέφερα για πρόλογο, κι όπως πάντοτε έκανα και την απαιτούμενη κριτική μου! Στο ψητό (ναι, ναι καλά στο θέμα μας!) λοιπόν! Το Paradise είναι η πρώτη ανεξάρτητη κίνηση του Sokal η οποία αξιοποιεί το καλλιτεχνικό ταλέντο του έξω από την ομπρέλα μιας μεγάλης εταιρείας και που θα αποδείξει αν είναι ικανός να συνεχίσει να παράγει τίτλους ποιότητας που να μας δίνουν αυτό τον εξωτισμό που ορισμένες στιγμές αποζητάμε μέσα στην κοινότοπη, χέρσα από φαντασία κι ομορφιά ή μυστήριο, καθημερινότητα μας.
 
Με την Kate Walker (στο Syberia) μας έδωσε μια ηρωίδα που μάλλον θα την θυμόμαστε για πολλά χρόνια ως τη γυναίκα που πραγματοποίησε το όνειρο κάποιου άλλου, θεωρώντας πως συγχρόνως πραγματοποιούσε το δικό της όνειρο (θα μπορούσε να είναι κι αλήθεια αν κάποιος ζούσε στα όνειρα όλο το 24ωρο). Ωραία ειπωμένη ιστορία, με αρκετά «λεπτά» ψήγματα humor και με κινηματογραφικού τύπου συναίσθημα. Επιτυχημένο εν μέρει και συνοδευόμενο από ένα εξαιρετικό soundtrack, το οποίο έφερε την μεγάλη οθόνη στο μικρό (ή όχι και τόσο μικρό) monitor του υπολογιστή μας.
 
Αυτή τη φορά έχουμε μια ακόμη νεαρή γυναίκα σε μια καινούργια αναζήτηση (τόσο εσωτερική (όχι δεν έχει καμία σχέση με φιλοσοφία, αλλά δεν θα το κρίνω εδώ), όσο και στον χώρο). H Ann Smith λοιπόν θα ταξιδέψει στην Maurania για έναν λόγο τον οποίο θα μας αποκαλύψει σταδιακά το παιχνίδι, ψάχνοντας για κάτι το οποίο δεν γνωρίζουμε (τουλάχιστον για μεγάλο μέρος του παιχνιδιού). Η Maurania ωστόσο βρίσκεται σε πολιτική αναταραχή έτσι ατυχώς, είτε ευτυχώς για τους σκοπούς της ιστορίας μας και του παιχνιδιού, το αεροπλάνο της θα χτυπηθεί από τους επαναστάτες κι εκείνη θα διασωθεί από τα συντρίμμια του από μια ιεραποστολή και θα σταλεί στο παλάτι του τοπικού πρίγκιπα, μέχρι να ανακτήσει τις δυνάμεις της και να θεραπευθεί. Αυτά είναι όλα όσα γνωρίζουμε με το ξεκίνημα της ιστορίας, και μάλιστα ορισμένα τα εικάζουμε απλά και μόνο!
 
Επιμένοντας στην αρχή μου να προσπαθώ να κρατήσω τα καταστροφικά spoiler εκτός του review δεν θα αναφερθώ βαθύτερα στην ιστορία. Αν κάποιος θέλει spoiler, ας πάει να διαβάσει ένα walkthrough (πάντοτε υπάρχουν κάποιοι που γράφουν όλη σχεδόν την ιστορία). Το μόνο που μπορώ σε αυτό το σημείο να αναφέρω είναι πως αν θεωρείτε την Αφρική ένα εξωτικό μέρος, η εικόνα θα σας ικανοποιήσει κι ο ήχος περιβάλλοντος μαζί με την μουσική υπόκρουση θα σας εντυπωσιάσουν. Έχει τις στιγμές του!

 
Από την πρώτη στιγμή το παιχνίδι αποπνέει μια αίσθηση σχετικής φρεσκάδας ακόμη κι όσον αφορά το interface του. Ξεχάστε την παράθεση επιλογών, New έως Quit, και σκεφθείτε ένα απλό κι ωραίο πανελ στο οποίο πιέζοντας τον κατάλληλο διακόπτη κατεύθυνσης κινήστε μεταξύ των επιλογών. Όχι και το πλέον μοναδικό (αν παίζετε πολλά είδη παιχνιδιών δύσκολα θα σας έχει ξεφύγει κάθε πιθανή απεικόνιση μενού επιλογών) αλλά απλά διαφορετικό κι αισθητικά λιτό κι όμορφο. Στην υπόλοιπη οθόνη θα βλέπετε κατά διαστήματα ένα κατάμαυρο (πρέπει να έχει και μερικές βούλες αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία) αιλουροειδές να βρυχάται και να σας κοιτάζει με στενεμένα μάτια. Τίποτα το ιδιαίτερο πάλι, αλλά ενδιαφέρον.
 
Πάμε new για να στήσουμε το profil (κοινώς το φάκελο για τα saves!) με το όνομα μας, και κατόπιν το παιχνίδι αρχίζει με ένα εξαιρετικό intro (τουλάχιστον από πλευράς λεπτομέρειας εικόνας) και το οποίο μας παραθέτει σκηνές από μια συζήτηση (σχέση με τα μελλούμενα), ένα αεροπλάνο που βάλλεται από δυνάμεις ξηράς, και τέλος την πτώση του. Η ηρωίδα μας (που πάσχει πλέον μετά την συντριβή του αεροπλάνου της από αμνησία) βρίσκεται στο παλάτι/χαρέμι ενός σπουδαίου πρίγκιπα της Maurania. Η ιστορία ξεκινά. Mouse αναλάβατε!
 
Το παιχνίδι είναι εντελώς απλό κι όλα (σχεδόν) σε οδηγούν να κάνεις τις ενέργειες που πρέπει! Ναι, ναι, σωστά το μαντέψατε! Το γνωστό intuitive-αυτονόητο interface! ;-) Ένα κλικ εδώ για να κινηθείς (κατευθυντικός κέρσορας), ένα κλικ εκεί για να μαζέψεις ένα αντικείμενο (κέρσορας περισυλλογής), ένα κλικ κάπου αλλού για να χρησιμοποιηθεί το επιλεγμένο από το inventory αντικείμενο (κέρσορας χρήσης). Και στο inventory επίσης τα πάντα είναι απλά, ο μεγεθυντικός φακός για το διάβασμα εγγράφων, και ο συσχετισμός δυο αντικειμένων γίνεται με απλά κλικ. Άρα μιλάμε για ένα κατακάθαρο παραδοσιακότατο point & click interface δίχως αποκλίσεις. Αυτά για όσους λένε πως τα παραδοσιακά P&C έχουν πεθάνει.
 
Έχοντας το, πλέον, τερματίσει θέλω να έχω την αμυδρή ελπίδα οι φίλοι αυτής της κατηγορίας παιχνιδιών δεν θα απογοητευθούν και δεν θα το ρίξουν στην πυρά! Βέβαια μην περιμένετε το τέλειο pathfinding (να μην επαναλάβω ξανα το γνωστό τροπάριο περί 3D χαρακτήρα σε 2D σκηνικό, έτσι?). Από την στιγμή που θέλουμε ένα point & click adventure και κατανοούμε πως στις τεχνικές προγραμματισμού δεν είναι όλα ρόδινα δεχόμαστε πως μπορεί να κλικάρουμε σε ένα σημείο και να κάνει ο χαρακτήρας μια κίνηση μπροστά ή πίσω και μετά να πάει στο υποδειχθέν σημείο.

 
Για τα γραφικά τι να πει κανείς! Θα έπρεπε να ανοίξω το λεξικό και να αρχίσω να μαζεύω επίθετα, οπότε σαν καλός τεμπέλης δεν θα αρχίσω να ψάχνω να βρω συνώνυμα του όμορφου! ;-) Στο σύνολο τους είναι καλοσχεδιασμένα και λεπτομερή, αλλά κι οι χαρακτήρες δένουν με το περιβάλλον και δεν είναι άσχετοι προς το background, όπως σε πληθώρα άλλων μη ισορροπημένων παιγνιδιών. Επίσης τα cut-scenes είναι παντού προσεγμένα, κι οι ελάχιστες ενστάσεις μου έχουν να κάνουν με την ποιότητα ορισμένων από τα εφφέ σύννεφων και καπνού.
 
Ωραία ως εδώ; Ας συνεχίσουμε με την μουσική και τα ηχητικά εφφέ, αλλά επίσης και με τους διαλόγους (voices). Εδώ ενώ για την μουσική και τα εφφέ χώρου δεν έχω την παραμικρή ένσταση, δεν συμβαίνει το ίδιο και για τις φωνές. Εκεί κάπου το χάσανε λιγάκι, βέβαια ίσως να φταίει μόνο το Αγγλικό που έπαιξα ενώ το Γαλλικό ενδεχομένως να είναι τέλειο. Αυτό βέβαια μπορεί να το δει κάποιος γαλλομαθής και όχι η αφεντιά μου. Πάντως κανένας από τους χαρακτήρες δεν ήταν εντός ατμόσφαιρας. Αλλά πλέον φωνή να είναι κι ότι να είναι…Τέλος πάντων…
 
Πίσω στην μουσική! Ανατολίτικη? Αφρικάνικη? Δεν μπορώ να πω με μεγάλη σιγουριά. Το μόνο που είμαι σε θέση να δηλώσω είναι πως πρόκειται για ήρεμη, ξένοιαστη, «λεπτή», κι ευχάριστα νοσταλγική μουσική, ταιριαστή για ώρες χαλάρωσης και πιθανόν περισυλλογής. Πως λένε τα ανατολίτικα πνευστά (ζουρνάδες?), και τα κρουστά (τουμπερλέκι ίσως?) ? (Συγνώμη αλλά δεν τα ξέρω αυτά.). Θα ακούσετε καθαρή μουσική, και μάλιστα όχι στο στυλ που μας έχει συνηθίσει η νυχτερινή ελληνική ζωή να ακούμε ως ανατολίτικα. Σε ένα δυο σημεία μου έφερε στο μυαλό και κάτι από την μουσική του Lawrence της Αραβίας! Αρκεί πιστεύω για να σας δώσει μια αμυδρότατη ιδέα τι να αναμένετε.
 
Τι άλλο λέμε συνήθως? Α! Γρίφοι. Χμ…δύσκολο θέμα! Λοιπόν, όχι πολλά πράγματα, αλλά ούτε και εντελώς άσχετα ως στιγμής, μολονότι μερικά αντικείμενα δεν εντοπίζονταν εύκολα αν κάποιος δεν γύριζε ολόκληρο τον χώρο και να κοιτάζει σε σημεία ενδιαφέροντος τι μπορούσε να σηκώσει. Μερικοί είναι όντως περίεργοι ίσως γιατί κάποιος ίσως δυσκολευθεί να βρει το αντικείμενο. Άλλοι πάλι είναι piece of cake όπως λέμε στο χωριό μου. Εδώ δεν θα πω και πολλά γιατί οι γρίφοι είναι κάτι το απόλυτα υποκειμενικό! Ωστόσο έχει πολύ, μα πάρα πολύ, τρέξιμο! Get ready, set, go! Κι από όλα έχει ο μπαξές, περίεργες συσκευές, διακόπτες, κονσόλες ελέγχου, όπλα, μέχρι και μια arcade sequence (εντάξει δεν θέλει να πατήσετε με την σειρά 562 πλήκτρα!) για να ξεφύγεις από μια παγίδα. Αλλά σε γενικές γραμμές εύκολοι γρίφοι που απλά απαιτούν χρόνο, και τίποτα περισσότερο. Είπαμε από την αρχή πως είναι ADVENTURE! Και ο σκοπός του δεν είναι να σας τιμωρήσει επειδή δεν λύσατε τον γρίφο αλλά να σας προτρέψει να σκεφθείτε.
 
Εν κατακλείδι! Δίχως βαθύτατες κι αντικειμενικά φιλοσοφημένες κρίσεις! Sokal, ατμόσφαιρα, μουσική, «όχι τόσο καλές» φωνές. Ιστορία, παραμυθένια εν μέρει με ελαφριές πολιτικές/κοινωνικές προεκτάσεις (για όσους θέλουν να εμβαθύνουν περισσότερο). Και τέλος Sokal! Αμάν, όχι, δεν επαναλαμβάνομαι (όχι στην προκειμένη περίπτωση!) στο πρώτο τον θεώρησα δημιουργό, στο δεύτερο κατηγορία παιχνιδιών!