Primordia

 CYBER-PUNK ΘΡΙΑΜΒΟΣ ΑΠΟ ΤΗ WADJET EYE GAMES

Όταν κοιμήθηκε ο Άνθρωπος

Κάποτε περπατούσε στη Γη ο Άνθρωπος, ο Δημιουργός των Πάντων. Ήταν πολλά και θαυμαστά τα έργα που έπλασε, όμως ο Άνθρωπος δεν ήταν ικανοποιημένος. Για να μην είναι μόνος, για να χαρεί την ομορφιά των έργων του με κάποιον άλλον, έπλασε τη Μηχανή καθ’ εικόνα και ομοίωσή του και της ανέθεσε να διατηρήσει το έργο του και να το συνεχίσει. Και ύστερα αποκοιμήθηκε. Και τα δημιουργήματά του, οι μηχανές, συνέχισαν το έργο του και έπλασαν κι αυτές με τη σειρά τους νέες μηχανές και μέσω της δημιουργίας δόξασαν το όνομα και το μεγαλείο του Ανθρώπου… Έτσι τουλάχιστον λέει το Ευαγγέλιο του Ανθρώπου, το ιερό βιβλίο της θρησκείας των μηχανικών ανθρωποειδών (ρομπότ προικισμένα με Λογική, Μνήμη και Ενέργεια), που όμως έχει κηρυχθεί παράνομη στη Metropol, τη μεγάλη πολιτεία των ανθρωποειδών, από τη σοφή ηγέτιδα της πόλης (ή μήπως δικτάτορα;), την Metromind. Αλήθεια ή θρύλος; Κανείς δεν ξέρει, γιατί τα ανθρώπινα όντα έχουν εξαφανιστεί ολότελα εδώ και αιώνες και κανείς δεν είναι πια σίγουρος αν είχαν υπάρξει ποτέ πραγματικά.

Σε αυτό το απροσδιόριστο χρονικά και τοπικά δυστοπικό μέλλον, όπου σκεπτόμενες μηχανές, με λογική και αισθήματα, χαρίσματα και αδυναμίες, έχουν κληρονομήσει τη γη μετά την εξαφάνιση του ανθρώπινου είδους, ξεκινάει η ιστορία του μοναχικού μας ήρωα, Horatio Null-built, version 5. Με μοναδική του παρέα ένα μικρό ιπτάμενο ρομποτάκι χωρίς χέρια, αλλά με βιτριόλικο χιούμορ, που έφτιαξε ο ίδιος, τον Crispin Horatio-built, version 1, ο ήρωάς μας προσπαθεί να επισκευάσει το κατεστραμμένο αεροσκάφος που αποκαλεί σπίτι, για να πραγματοποιήσει το όνειρό του να πετάξει μακριά, καθοδηγημένος από λησμονημένες μνήμες που έχει κληρονομήσει από τις προηγούμενες version του. Όταν ένα άγνωστο ρομπότ κλέβει από το σκάφος του την ενεργειακή πηγή του, ο Horatio με τον Crispin ξεκινούν ένα ξέφρενο ταξίδι αναζήτησης του ληστή ή μιας εναλλακτικής πηγής ενέργειας, που γρήγορα θα τους οδηγήσει στη θρυλική πόλη Metropol. Εκεί θα μπλεχτούν άθελά τους στις κοινωνικές και πολιτικές ίντριγκες της πόλης των ρομπότ και το μικρό προσωπικό τους δράμα θα δώσει τη θέση του σε μια επική μελλοντολογική περιπέτεια με έντονα στοιχεία πολιτικής και θρησκευτικής αλληγορίας, στη διάρκεια της οποίας ο Horatio θα έχει την ευκαιρία να μάθει την αλήθεια για το παρελθόν της πόλης, το θρυλικό ανθρώπινο είδος, αλλά και το μυστήριο του ίδιου του εαυτού του.

Ενόραση στο Μέλλον

Όπως καταλαβαίνετε, το νέο παιχνίδι της Wadjet Eye Games είναι μια σκοτεινή sci-fi φουτουριστική ιστορία με μεστό σενάριο και καθαρά ενήλικη θεματική, στο πνεύμα κλασικών ιστοριών του είδους, όπως το Blade Runner. Αν και η συνολική διάρκεια του παιχνιδιού είναι μάλλον σχετικά μικρή (γύρω στις 8-9 ώρες), αξιοποιεί στο έπακρο τη χρονική του έκταση και ζωντανεύει μπροστά μας έναν ολόκληρο κόσμο με απίστευτη λεπτομέρεια, του οποίου το lore πολύ λίγα έχει τελικά να ζηλέψει από πολύωρα πολυσύνθετα RPG. Τολμώ να πω ότι, όσον αφορά τουλάχιστον την πολυπλοκότητα και το background του σύμπαντος του παιχνιδιού, είχα να δω τέτοιο βαθμό λεπτομέρειας σε adventure από την εποχή του The Longest Journey. Ασφαλώς τα εύσημα στη συγκεκριμένη περίπτωση δε θα πρέπει να αποδοθούν τόσο στη Wadjet Eye Games, που στην περίπτωση αυτή έχει αναλάβει κυρίως τον (γενναίο) ρόλο του indie publisher, αλλά περισσότερο στην πρωτοεμφανιζόμενη δημιουργό εταιρία Wormwood Studios των Victor Pflug και Mark Yohalem. Αναμφίβολα πάντως, το Primordia διαθέτει την αναμενόμενη πλέον σφραγίδα ποιότητας που περιμένουμε από ένα παιχνίδι της Wadjet Eye Games, τόσο στον τεχνικό τομέα όσο και (κυρίως) στο υποδειγματικό voice-acting από το ταλαντούχο team ηθοποιών που συνεργάζονται κατ’ επανάληψη με την καταξιωμένη πια εταιρία.

Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί και το εντυπωσιακό (για τα δεδομένα adventure game) branching της πλοκής κοντά στο φινάλε. Αναφέρεται πως το Primordia έχει 10 διαφορετικά φινάλε ανάλογα με κάποιες επιλογές του παίκτη λίγο πριν το τέλος. Προσωπικά έχω εντοπίσει 8 από αυτά τα φινάλε και μπορώ να διαβεβαιώσω ότι τα 5 τουλάχιστον είναι εντελώς διαφορετικά. Είναι μάλιστα εξαιρετικά θετικό ότι παρά την ποικιλία των φινάλε, όλα είναι λιγότερο ή περισσότερο ταιριαστά με τη θεματική του παιχνιδιού και κανένα δεν κάνει έκπτωση όσον αφορά την καλλιτεχνική - μυθοπλαστική - συμβολική πλευρά του βασικού σεναριακού κορμού.

Ομορφιά σε χαμηλή ανάλυση

Όπως όλα τα παιχνίδια της Wadjet Eye Games, το Primordia είναι σχεδιασμένο στην AGS μηχανή γραφικών και τρέχει στη χαμηλή ανάλυση των 320x200pixels, με τη γνωστή πλέον δυνατότητα για αναβάθμιση των γραφικών μέσω των φίλτρων που διαθέτει η AGS (nearest-neighbour filter, anti-aliasing filter) στα settings. Η διαφορά στη συγκεκριμένη περίπτωση σε σχέση με προηγούμενα παιχνίδια της εταιρίας είναι πως εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με pixel-art, αλλά με πανέμορφα ζωγραφισμένα στο χέρι background περιβάλλοντα αναμφισβήτητης καλλιτεχνικής αξίας με έντονη την αισθητική του ενήλικου έγχρωμου cyber-punk κόμικ. Ένας παρακμιακός κόσμος γεμάτος μεταλλικά απόβλητα από μηχανές που έχουν πια χαλάσει, με κυρίαρχες τις καστανές και κίτρινες αποχρώσεις ζωντανεύει δεξιοτεχνικά μπροστά στα μάτια μας και δίνει νέο νόημα στον όρο «σέπια». Και κάπου εδώ δείχνει για πρώτη φορά τόσο έντονα τους περιορισμούς της η επιλογή της Wadjet Eye Games να τρέχουν τα παιχνίδια της σε τόσο χαμηλή μητρική ανάλυση. Τα μαγευτικά ζωγραφιστά γραφικά του παιχνιδιού καταπιέζονται και «πιξελιάζονται» από τη χαμηλή ανάλυση και φωνάζουν από μακριά ότι παρακαλάνε για πιο υψηλές HD αναλύσεις. Φυσικά κάτι τέτοιο θα εκτόξευε τον προϋπολογισμό του παιχνιδιού, αφού οι χαρακτήρες και τα animations τους, που αποδίδονται με την κλασική μέθοδο των 2D pixels, σε πιο ψηλές αναλύσεις θα απαιτούσαν κατά πολύ πολλαπλάσιο χρόνο εργασίας και ίσως και διαφορετικές τεχνικές απεικόνισης, μια και θα έδειχναν ολότελα παράταιρα αν χρησιμοποιούνταν ως έχουν. Πάντως στη δεδομένη χαμηλή ανάλυση η απεικόνιση και η κίνηση των χαρακτήρων είναι απολύτως ικανοποιητικές και δένουν καλά με τις όμορφες στατικές εικόνες.

Θα προσθέσω και μια δεύτερη ήσσονος σημασίας παρατήρηση. Τα backgrounds είναι μεν εντυπωσιακά όμορφα, είναι όμως και εξίσου εντυπωσιακά στατικά, αφού δεν έχουν ενσωματωθεί καθόλου animations στα σκίτσα. Για παράδειγμα, σε κάποιες σκηνές θα δείτε πολύ ωραία ζωγραφισμένα σύννεφα, μην περιμένετε όμως ότι και θα κινούνται. Παρ’ όλα αυτά, σε γενικές γραμμές η εικαστική αρτιότητα του τελικού αποτελέσματος κερδίζει άνετα τις εντυπώσεις και σπρώχνει στο περιθώριο τις όποιες ενστάσεις, καθιστώντας το Primordia το πιο όμορφο και γραφικά ιδιαίτερο από τα τελευταία παιχνίδια της Wadjet Eye Games.

Τώρα όσον αφορά τα φίλτρα της AGS μηχανής, προσωπικά προτίμησα το anti-aliasing φίλτρο. Εξομαλύνει σημαντικά τις ενοχλητικές γωνιώσεις των pixels, με τίμημα μια απαλή θολούρα της εικόνας, που εμένα τουλάχιστον δε με ενοχλεί, (ίσα ίσα έχω την αίσθηση πως ενισχύει την αίσθηση ζωγραφιάς που αποπνέουν τα γραφικά του παιχνιδιού), πολλοί όμως σίγουρα θα τη βρίσκουν αφόρητη.

Η Τακτική του Bergman

Εκεί πάντως που δίνει για μια ακόμα φορά ρέστα η Wadjet Eye Games είναι στον ηχητικό τομέα. Ακολουθώντας παρόμοια τακτική με τον κορυφαίο Σουηδό σκηνοθέτη Ingmar Bergman, που χρησιμοποιούσε σε σχεδόν σταθερή βάση ένα προσεκτικά επιλεγμένο επιτελείο από αγαπημένους ηθοποιούς σε όλες τις ταινίες του, ο Dave Gilbert προικίζει τους ήρωες του Primordia με τις χαρισματικές φωνές των εξαιρετικών ηθοποιών που ζωντανεύουν κατ’ επανάληψη τα παιχνίδια της εταιρίας του. Για όσους έχουν παίξει προηγούμενα παιχνίδια της Wadjet Eye Games, τα ονόματα ίσως πλέον να έχουν γίνει γνωστά: Logan Cunningham, Sarah Elmaleh, Abe Goldfarb. Χωρίς το ταλέντο αυτών των ηθοποιών το παιχνίδι θα φάνταζε ασύγκριτα φτωχότερο. Τα ηχητικά εφέ χρησιμοποιούνται με μέτρο και σύνεση, ενώ η μουσική του Nathaniel Chambers είναι εξαιρετικά ατμοσφαιρική και συνοδεύει όμορφα την ανέλιξη του σεναρίου.

Τα καλά και τα κακά της old-school προσέγγισης

Από άποψης γρίφων το Primordia αποτελεί ένα ακόμα από τα πολλά (!) φετινά παιχνίδια που τολμά να προσεγγίσει την old-school δυσκολία παιχνιδιών παλαιότερων εποχών. Το κάνει μάλιστα σχεδόν σε υπερβολικό βαθμό, με αποτέλεσμα το puzzle design να παρουσιάζει κάποιες μικρές αδυναμίες, οι οποίες όμως ευτυχώς περιορίζονται στο πρώτο εισαγωγικό κομμάτι του παιχνιδιού (πριν πάμε στη Metropol). Έτσι έχουμε όλους τους κλασσικούς αγαπημένους γρίφους adventure παιχνιδιών, από κάποια καλά ενσωματωμένα fetch quests και τον συνδυασμό αντικειμένων στο inventory μέχρι την ανεύρεση κωδικών για να ανοίξουμε κλειδωμένες πόρτες και υπολογιστές. Ειδικά ένας γρίφος που σχετίζεται με ένα τερματικό υπολογιστή αποτελεί υπόδειγμα καλώς εννοούμενης old-school δυσκολίας και η επίλυσή του είναι πραγματική απόλαυση για τον παίκτη (ίσως μάλιστα επισκιάζει όλους τους υπόλοιπους υποψηφίους για τον καλύτερο γρίφο σε παιχνίδι adventure φέτος).

Από την άλλη, στο πρώτο μέρος του παιχνιδιού υπάρχουν και κάποιοι μάλλον ατυχείς (ευτυχώς όχι ιδιαίτερα δύσκολοι) γρίφοι, όπου η χρήση κάποιων αντικειμένων στηρίζεται σε μάλλον σαθρή λογική (μόνιμο πρόβλημα στα πιο ρεαλιστικά/σοβαρά adventure, που δεν έχουν το άλλοθι της σουρεαλιστικής τρέλας για να δικαιολογήσουν τους πιο εξεζητημένους και παλαβιάρικους γρίφους), όπως και ένας ολότελα απαράδεκτος γρίφος που αποτελεί ξεδιάντροπο pixel-hunting (κοινώς σαρώστε με κλικ όλη την οθόνη για να βρείτε το σωστό σημείο). Ειδικά η παρουσία του τελευταίου γρίφου αποτελεί σοβαρότατο ατόπημα και η θέση του πολύ κοντά στην αρχή του παιχνιδιού δημιουργεί έντονη ανασφάλεια στον παίκτη ως προς την ποιότητα των γρίφων που θα συναντήσει παρακάτω. Βέβαια οι επιφυλάξειςαυτές αίρονται απόλυτα στη συνέχεια, ωστόσο είναι κρίμα που το παιχνίδι ξεκινάει σε ελαφρώς στραβή βάση από άποψη γρίφων, μια και μπορεί πολύ εύκολα να δημιουργήσει μια εσφαλμένη αρνητική πρώτη εντύπωση σε πολλούς παίκτες και να τους αποθαρρύνει αδίκως από το να ασχοληθούν περαιτέρω μαζί του. Σε περίπτωση πάντως που δεν το έχετε εμπεδώσει θα το επαναλάβω. Σεναριακά και παικτικά το Primordia απογειώνεται από τη στιγμή που οι ήρωές μας πηγαίνουν στη Metropol, οπότε μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα πριν φτάσετε σε αυτό το σημείο.

Κάπου εδώ είναι σκόπιμο να αναφερθώ και στο ενσωματωμένο hint-system του παιχνιδιού. Όπως και στο Resonance, όπου αν έχουμε κολλήσει σε κάποιο σημείο, η συνομιλία με τους συντρόφους μας μπορεί να μας δώσει κάποια χρήσιμη νύξη, έτσι και στο Primordia, ο Crispin πάντα έχει να μας πει κάτι χρήσιμο για να μας βοηθήσει να βγούμε από την εκάστοτε δύσκολη θέση.

Ωστόσο ενώ στο Resonance το ενσωματωμένο hint-system μου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις τις ελάχιστες φορές που το χρειάστηκα, το αντίστοιχο σύστημα στο Primordia με άφησε μάλλον χλιαρό. Κι αυτό γιατί, σε αντίθεση με το διακριτικό hint-system του πρώτου παιχνιδιού που απλώς μας έσπρωχνε σχεδόν ανεπαίσθητα προς τη σωστή κατεύθυνση, στο Primordia οι συστάσεις του Crispin έχουν τη διακριτικότητα ενός μπαλτά. Αν και δε φτάνουν στο σημείο να αποτελούν ξεκάθαρα spoiler, πιστεύω πως βοηθούν πολύ περισσότερο από ότι θα έπρεπε τον παίκτη και αντί να του δώσουν ένα απαλό σκούντηγμα προς τη σωστή κατεύθυνση τον σπρώχνουν σχεδόν κλοτσηδόν προς τη λύση. Προσωπικά το χρησιμοποίησα δυο-τρεις φορές στα πολύ αρχικά στάδια του παιχνιδιού και στη συνέχεια άρχισα να το αποφεύγω όπως ο διάολος το λιβάνι. Θα αναφέρω πάντως ότι παραδόξως στον καλύτερο και πιο δύσκολο γρίφο του παιχνιδιού (αυτόν με το τερματικό), το υπερ-βοηθητικό hint-system μας εγκαταλείπει ξαφνικά και με τον πλέον σαδιστικό τρόπο, αφού πέρα από μια αρχική νύξη του Crispin ότι εδώ υπάρχει ένα puzzle που πρέπει να λύσουμε, (η οποία μάλιστα μας δίνεται αυτόματα, χωρίς δηλαδή να ζητήσουμε hint), ο φιλαράκος μας ξαφνικά δεν έχει να μας πει τίποτα χρήσιμο. Ομολογώ πάντως πως επειδή δε χρησιμοποιούσα σε τακτική βάση το hint-system του παιχνιδιού, δεν μπορώ να ξέρω αν πρόκειται για ξαφνικό spike στο βαθμό δυσκολίας ή αν τα hints γίνονται επίτηδες πιο φειδωλά όσο προχωράμε στο παιχνίδι. Όπως και νά ‘χει η απουσία hints στο συγκεκριμένο σημείο μόνο καλό μου έκανε, αφού έτσι μπόρεσα να έχω την ικανοποίηση πως έλυσα χωρίς βοήθεια τον καλύτερο γρίφο όχι μόνο του συγκεκριμένου παιχνιδιού αλλά και όλων των φετινών adventure!

Για να μην ξεχνιόμαστε

Αν και πρόκειται για το λιγότερο ενδιαφέρον κομμάτι, ασφαλώς μια παρουσίαση μένει κουτσή, αν δε γίνει αναφορά στον χειρισμό και το interface. Όπως σε όλα τα παιχνίδια της Wadjet Eye Games, ο χειρισμός στο Primordia ακολουθεί το κλασικό και δοκιμασμένο μοντέλο του point and click. Έτσι λοιπόν, o Horatio κινείται με αριστερό κλικ του ποντικιού. Με δεξί κλικ βλέπουμε τα αντικείμενα, ενώ με αριστερό κλικ τα χρησιμοποιούμε. Φέροντας τον κέρσορα πάνω σε κάθε interactive spot βλέπουμε το όνομά του. Hotspot indicator εννοείται πως δεν υπάρχει - εδώ σας λέω πως υπάρχει και ένας γρίφος που βασίζεται σε pixel-hunting! Φέροντας τον κέρσορα στην κορυφή της οθόνης καταδύεται ένα μενού, όπου περιλαμβάνονται το PDA του Horatio, όπου αποθηκεύονται αυτόματα διάφορες χρήσιμες πληροφορίες που μπορούν να μας βοηθήσουν στην επίλυση γρίφων, όπως διάφοροι κωδικοί που βρίσκουμε στην πορεία, ένας interactive χάρτης με δυνατότητα fast-travel, το κλασικό inventory για χρήση και συνδυασμό αντικειμένων και φυσικά οι επιλογές save, load, exit και options. Από τα options μπορούμε να ρυθμίσουμε την ένταση του ήχου και της μουσικής, να ενεργοποιήσουμε το commentary των δημιουργών του παιχνιδιού (δε συνιστάται για το πρώτο playthrough), να επιλέξουμε μεταξύ voice/text/voice+text και να δούμε αν έχουμε κερδίσει κάποια in-game achievements. Επίσης πρέπει να αναφερθεί ότι υπάρχει ξεχωριστό slot στο menu από το οποίο μπορούμε να επιλέξουμε τον φιλαράκο μας τον Crispin, για να τον χρησιμοποιήσουμε σε κάποιο interactive spot. Τα Save slots είναι (μάλλον) απεριόριστα. Εγώ τουλάχιστον δε βρήκα όριο.

Wadjet Eye Games rules!

Το συμπέρασμα; Παρά τις μικρές αδυναμίες του, το Primordia αποτελεί ένα ακόμα διαμάντι στη φαρέτρα της Wadjet Eye Games, ένα παραπλανητικά απλό cyber-punk θρίλερ που σταδιακά ξεδιπλώνεται σε μια επική φουτουριστική περιπέτεια με πλούσιο lore και ενήλικο φιλοσοφικό περιεχόμενο. Μέσα σε μόλις 8-9 ώρες ο παίκτης ακολουθεί τον Horatio και τον Crispin σε ένα αλησμόνητο ταξίδι συναισθημάτων και σκέψεων, πολύ πλουσιότερο και πολύ πιο σύνθετο από ότι προμηνύει το ξεκίνημα του, όπου ένα συναρπαστικό σενάριο βαδίζει χέρι χέρι με το απολαυστικό old-school gameplay.

Μάλιστα τολμώ να πω ότι, μετά από το Primordia, δε χωράει πια αμφιβολία πως μαζί με τη Daedalic, η Wadjet Eye Games βρίσκεται πλέον στην κορυφή των σύγχρονων developers που ασχολούνται με το είδος των adventure games, κι αυτό παρά την αμφισβητήσιμη «φτηνή» γραφική απεικόνιση που έχει υιοθετήσει στα παιχνίδια της. Το στιβαρό σεναριακό υπόβαθρο, το υποδειγματικό voice-acting, η άψογη υλοποίηση των γρίφων, η απουσία σοβαρών bugs (ακούς Daedalic;) και το μεράκι που ξεχειλίζει από παντού αποτελούν σταθερό χαρακτηριστικό των τίτλων της και επισκιάζουν τις όποιες αδυναμίες (όπως τα χαμηλής ανάλυσης γραφικά και τη σχετικά περιορισμένη διάρκεια). Κυκλοφορώντας την ίδια χρονιά δύο τίτλους (Resonance, Primordia) που αποτελούν instant-classics στο adventure genre, η αγαπημένη εταιρία ανεβάζει πλέον πολύ ψηλά τον πήχη και (παρά τις ζοφερές μελλοντολογικές προβλέψεις των παιχνιδιών της) αυξάνει κατακόρυφα τόσο τις απαιτήσεις μας όσο και τις ελπίδες μας για το μέλλον.