Night of the Rabbit, The

Ο μαγικός κόσμος της αθωότητας

Ο Jeremiah στη Χώρα των Θαυμάτων

Κάθε βράδυ ο μικρός Jeremiah Hazelnut ονειρεύεται να γίνει μάγος. Να αφήσει πίσω του των πληκτική πραγματικότητα των σχολικών θρανίων και του επιστημονικού ορθολογισμού και να ταξιδέψει σε κόσμους μακρινούς και ονειρικούς, σαν αυτούς που συναντάει κανείς στα παραμύθια. Το καλοκαίρι φτάνει στο τέλος του, σε δύο μέρες το σχολείο θα ανοίξει ξανά. Όμως σήμερα το πρωί ο μικρός Jeremiah θα συναντήσει τον ανθρωπόμορφο λαγό Μαρκήσιο Ντε Ότο, διάσημο μάγο που θα τον καλέσει να γίνει μαθητευόμενός του και θα του μάθει πως μια όμορφη καλοκαιρινή μέρα σαν κι αυτή τα πάντα είναι δυνατά… Ακόμα και να γίνει πανίσχυρος μάγος , να σώσει τον παράξενο κόσμο του Mousewood από το θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχει και να επιστρέψει στο σπίτι του πριν φτάσει η ώρα για το δείπνο και ανησυχήσει η μητέρα του. Κάπως έτσι ξεκινάει το μαγικό ταξίδι του μικρού Jerry, στη διάρκεια του οποίου θα γνωρίσει κόσμους αλλόκοτους και όμορφους, θα αποκτήσει πιστούς φίλους και αδίστακτους εχθρούς και τελικά θα έρθει αντιμέτωπος με την απειλή της πιο κυνικής ενηλικίωσης και της πλέον αμείλικτης πραγματικότητας. Ωστόσο το πιο δυνατό ξόρκι του Jerry είναι η ντροπαλή αχτίδα της ελπίδας. Θα θριαμβεύσει στο τέλος η αθωότητα;

Ένα βήμα παραπάνω από το A Stitch in Time

Για μια ακόμα φορά, μετά το A Stitch in Time, o Matthias “Matt” Kempke στήνει έναν κόσμο ολοζώντανο και μαγικό, πλούσιο σε λεπτομέρειες και πλημμυρισμένο με γοητευτικούς και εκκεντρικούς παραμυθένιους χαρακτήρες, με έναν αξιαγάπητο και καλοσυνάτο πρωταγωνιστή που χαίρεται να κάνει τους άλλους γύρω του ευτυχισμένους (σα να λέμε το ακριβώς αντίθετο του αγαπημένου κάφρου Rufus της σειράς των Deponia). Όπως και στο A Stitch in Time, έχουμε να κάνουμε με ένα παραμύθι εύθυμο και θλιμμένο, από αυτά που διασκεδάζουν το παιδί που κρύβουμε μέσα μας και προβληματίζουν τον ενήλικο εαυτό μας. Μόνο που αυτή τη φορά τα production values είναι εμφανώς ψηλότερα, με άψογα voice-overs και βαθύτερο gameplay. Πραγματικά το The Night of The Rabbit (TNOTR) έχει όλες τις αρετές του προηγούμενου παιχνιδιού του Kempke, αλλά και προχωράει ένα βήμα παραπάνω σε όλους σχεδόν τους τομείς, ιδιαίτερα όσον αφορά την τεχνική αρτιότητα και την ευρηματικότητα των γρίφων. Πρόκειται για ένα παιχνίδι-ποταμό, ειδικά σε σύγκριση με τα υπερ-σύντομα adventure games που τείνουν να βγαίνουν τον τελευταίο καιρό, με μια εντυπωσιακή διάρκεια που βρίσκεται γύρω στις 20-23 ώρες, πληθώρα προαιρετικών γρίφων και side-quests, ενώ υπάρχει ακόμα και ένα πολύ διασκεδαστικό παιχνίδι με κάρτες που μπορείτε να το παίξετε ξανά και ξανά. Στο φινάλε μάλιστα το «απλό» παραμυθένιο σενάριο του παιχνιδιού αποκτά σχεδόν επικές διαστάσεις με έναν εντυπωσιακό επίλογο, που κλείνει επιβλητικά και ικανοποιητικά την ιστορία, αλλά ταυτόχρονα αφήνει περιθώριο τόσο για συνέχεια όσο και για spin-off (Τρέμε Dreamfall…). Όμως ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Kempke+Daedalic=Εικαστική τελειότητα

Για μια ακόμα φορά, όσον αφορά τον εικαστικό τομέα η Daedalic δίνει ρέστα. Το TNOTR είναι μάλλον το πιο όμορφο παιχνίδι της Daedalic μαζί με το The Whispered World.

Αναμφίβολα το άρτιο οπτικό αποτέλεσμα σχετίζεται και με το μαγικό χέρι του Kempke (όπως το πρωτογνωρίσαμε στο επίσης πολύ όμορφο A Stitch in Time), οπωσδήποτε όμως δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε και τη συμμετοχή των καταξιωμένων και ταλαντούχων σχεδιαστών της Daedalic. Για μια ακόμα φορά έχουμε πανέμορφα τοπία ζωγραφισμένα στο χέρι με 2D χαρακτήρες σαν κινούμενα σχέδια, οι οποίοι κινούνται και ενσωματώνονται άψογα στα backgrounds. Όπως πάντα υπάρχει μια μικρή έκπτωση στα frames και την ποικιλία των animations, όμως το συνολικό αποτέλεσμα είναι άψογο και τολμώ να πω καλύτερο από κάθε άλλη φορά. Με κάθε καινούργια της δουλειά, η Daedalic καταφέρνει να κρύβει όλο και πιο έξυπνα τους οικονομικούς και σχεδιαστικούς περιορισμούς της. Κοντολογίς ακόμα και αν «κολλήσετε» σε κάποιον από τους πιο δύσκολους γρίφους, δε θα βαρεθείτε να περιδιαβαίνετε ξανά και ξανά στα γραφικά στενά του Mousewood.

Επιτέλους σωστός ήχος!

Στον ηχητικό τομέα αυτή τη φορά η Daedalic έβαλε τα δυνατά της. Με τα δύο Deponia, το Chains of Satinav και τώρα με το TNOTR επιτέλους φαίνεται να μένουν πια οριστικά στο παρελθόν τα άχαρα και άψυχα voice-overs. Οι φωνές των πρωταγωνιστών είναι όλες άψογες, γεμάτες ζωντάνια και συναίσθημα. Ειδικά στους ρόλους του Jerry και των δύο μάγων που τον βοηθούν (που είναι και οι πιο απαιτητικοί) έχει γίνει εξαιρετική δουλειά. Επίσης πολύ καλή δουλειά έχει γίνει στους περιβαλλοντικούς ήχους, ενώ η μουσική είναι όσο παραμυθένια και ταξιδιάρικη το απαιτεί η πλοκή. Θεωρώ μάλιστα πως το βασικό μουσικό θέμα που ακούμε στην αρχή του παιχνιδιού είναι εξίσου μαγικό με τα ξόρκια που μαθαίνει σιγά σιγά ο Jerry. Μόνη μικρή αδυναμία στον ηχητικό τομέα, είναι το γεγονός πως για κάποιο λόγο στις default ρυθμίσεις οι φωνές είναι σχετικά χαμηλές σε σχέση με τη μουσική, όμως αυτό διορθώνεται πολύ εύκολα με τα επιμέρους ρυθμιστικά έντασης ήχου, μουσικής και ομιλιών στα settings.

Από bugs πως πάμε;

Ένας ακόμα τομέας στον οποίο έδειξε προσοχή η Daedalic είναι η τεχνική αρτιότητα. Προσωπικά δε συνάντησα κανένα σοβαρό bug που να δημιουργεί πρόβλημα στο gameplay και μόνο προς το τέλος του παιχνιδιού εντόπισα κάποια ασήμαντα ζωύφια, όπως ένα σημείο όπου όταν έφερα τον κέρσορα πάνω σε ένα συγκεκριμένο αντικείμενο αντί για το όνομά του μου έβγαλε την περιγραφή: Text345. Μικρό το κακό πάντως, αφού έβλεπα καθαρά τι ήταν το αντικείμενο που είχα μπροστά μου. Ουσιαστικά λοιπόν μετά από το Chains of Satinav πρόκειται για το πιο bug-free παιχνίδι της Daedalic. Τα καλά να λέγονται!

Ο καλολαδωμένος χειρισμός των παιχνιδιών της Daedalic

Αν έχετε παίξει τα Deponia, ο χειρισμός δε θα σας προβληματίσει καθόλου, μια και είναι εξαιρετικά παρόμοιος. Η Daedalic φαίνεται να έχει καταλήξει σε ένα απλό και λειτουργικό user interface που χρησιμοποιεί πλέον με μικρές τροποποιήσεις σε όλα τα παιχνίδια της. Κίνηση με αριστερό κλικ, αντικείμενα και χαρακτήρες που όταν φέρνουμε τον κέρσορα πάνω τους βλέπουμε το όνομα τους (με μόνη εξαίρεση το περίφημο Text345) και που αλληλεπιδρούμε μαζί τους με αριστερό κλικ. Το inventory γίνεται διαθέσιμο με τη ροδέλα του mouse και μπορούμε να κοιτάξουμε, να χρησιμοποιήσουμε ή να συνδυάσουμε τα αντικείμενα που περιέχει μεταξύ τους ή με άλλα αντικείμενα στο περιβάλλον. Ένα καινούργιο στοιχείο στο συγκεκριμένο παιχνίδι είναι οι μαγικές δυνάμεις που αποκτά σταδιακά ο Jerry, οι οποίες προστίθενται στο inventory και μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε αντικείμενα και «ανθρώπους». Στα settings υπάρχουν όλες οι βασικές ρυθμίσεις για τα γραφικά και τον ήχο με ανεξάντλητο μάλλον αριθμό save-slots. Ένα ακόμα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στο TNOTR είναι ο τρόπος με το οποίο παρέχει τις καθιερωμένες πλέον βοήθειες στον παίκτη. Υπάρχει hint-system ως μαγική δύναμη στο inventory μέσω του οποίου ο Jerry επικοινωνεί με τον μέντορά του, ενώ ως hotspot finder λειτουργεί ένα μαγικό νόμισμα που έχει ο Jerry στο inventory του, το οποίο και του φανερώνει «μαγικά» όλα τα σημεία αλληλεπίδρασης σε μια οθόνη. (Tο τελευταίο μπορείτε να το ενεργοποιήσετε και πατώντας τη ροδέλα του mouse.) Όπως καταλαβαίνετε όλες οι βοήθειες που παρέχει το παιχνίδι στον παίκτη είναι ολοκληρωτικά και έξυπνα ενσωματωμένες στον σεναριακό κορμό του TNOTR, πράγμα που οπωσδήποτε είναι σε γενικές γραμμές θετικό, δημιουργεί όμως και κάποια μικρά θέματα στον τομέα των γρίφων, στα οποία και θα αναφερθούμε πιο αναλυτικά…

Τώρα!

Ότι και να πω για τους γρίφους στο παιχνίδι θα είναι λίγο. Για μια ακόμα φορά η ευρηματικότητα και η τόλμη των σχεδιαστών της Daedalic χτυπάει κόκκινο. Σε μια εποχή που όλοι εξυμνούν τα παιχνίδια χωρίς gameplay που λύνονται σχεδόν μόνα τους, η Daedalic εξακολουθεί να τολμά να βγάζει παιχνίδια που μας κάνουν να ξύνουμε με απορία το κεφάλι μας ή και να το χτυπάμε στον τοίχο, καθώς προσπαθούμε να βγάλουμε άκρη με τους γρίφους που συναντάμε. Το TNOTR έχει πάρα πολλούς γρίφους. Φανταστείτε πως μιλάμε για παιχνίδι άνω των 20 ωρών, το οποίο από ένα σημείο και πέρα παρέχει και τη δυνατότητα για εναλλαγή ανάμεσα σε μέρα και νύχτα (όπως έκανε άλλωστε και το A Stitch in Time). Ουσιαστικά όλοι σχεδόν οι γρίφοι είναι inventory-based, ενώ το μοναδικό slider puzzle που συναντούμε υπάρχει μόνο και μόνο ως παρωδία (κάτι παρόμοιο είχαμε δει και στο πρώτο Deponia, μάλλον οι σχεδιαστές της Daedalic δεν είναι και πολύ fans τέτοιων γρίφων). Επίσης υπάρχει ένα card game που μπορούμε να παίξουμε με όλους σχεδόν τους χαρακτήρες ξανά και ξανά, κάποια optional side quests με τους δικούς τους γρίφους που δεν είναι απαραίτητο να τα ολοκληρώσουμε για να τελειώσει το παιχνίδι, δύο προαιρετικά hidden object mini-games και αρκετά achievements (δεν κατάφερα να τα συγκεντρώσω όλα).

Οπωσδήποτε όταν έχουμε τόσο μεγάλη πληθώρα γρίφων, δε θα έχουν όλοι την ίδια ποιότητα. Ασφαλώς και ανάμεσα στους εξαιρετικούς και πανέξυπνους ως επί το πλείστον γρίφους, θα υπάρχουν και δυο τρεις πιο άστοχοι που θα μας κάνουν να κουνήσουμε το κεφάλι ή και να μουντζώσουμε την οθόνη, όταν βρούμε τη λύση τους, και που θα αποθαρρύνουν τους πιο casual παίκτες να ασχοληθούν παραπέρα με το παιχνίδι. Ίσως να προκαλέσουν και το μένος κάποιων κριτικών, όπως είχε γίνει πριν μερικά χρόνια με το The Whispered World. Άδικα. Οι ιδιότροποι γρίφοι είναι λίγοι και σε τελική ανάλυση σχετικά βατοί, μια και όταν βρούμε τα πρώτα βήματα για την επίλυσή τους (κατά τύχη, επίτηδες ή με brute force of trying everything on everything) άμεσα καταλαβαίνουμε τι πρέπει να κάνουμε παρακάτω. Κατά πόσο βοηθάει σε αυτές τις καταστάσεις το hint system δεν μπορώ να πω, γιατί δεν το χρησιμοποίησα καθόλου στο παιχνίδι (με μία μόνο εξαίρεση στην οποία θα αναφερθώ λίγο παρακάτω). Το hotspot finder το χρησιμοποίησα μερικές φορές (το είχε απενοχοποιήσει και το ίδιο το gameplay) και πρέπει να ομολογήσω ότι σε ορισμένες οθόνες που ήταν αρκετά φορτωμένες, η βοήθειά του φάνηκε πολύτιμη. Πάντως προσπάθησα να μην του κάνω κατάχρηση.

Και κάπου εδώ φτάνει η ώρα να αναφερθώ στα μικρά θεματάκια που προκαλεί η ενσωμάτωση των βοηθειών στο gameplay του παιχνιδιού. Το μαγικό νόμισμα που λειτουργεί ως hotspot finder, ταυτόχρονα λειτουργεί και ως ξόρκι που φανερώνει ό,τι είναι αόρατο. Κατά συνέπεια υπάρχουν δυο τρία σημεία στο παιχνίδι, όπου ο παίκτης πρέπει να χρησιμοποιήσει το ξόρκι αυτό για να μπορέσει να δει κάποιον ή κάτι που δε φαίνεται, διαφορετικά δε θα μπορέσει να προχωρήσει παρακάτω. Μπορείτε να φανταστείτε τι αλλεργία θα προκαλέσει αυτό σε κάποιον που αρνείται πεισματικά να χρησιμοποιήσει τις βοήθειες του παιχνιδιού. Το ίδιο συμβαίνει σε μικρότερο βαθμό και με το hint system. Μία και μοναδική φορά, σε κάποιο κομβικό σημείο του TNOTR, λίγο πριν το τέλος, το παιχνίδι μας δίνει ρητά την εντολή να ζητήσουμε τη βοήθεια του μέντορά μας, δηλαδή να χρησιμοποιήσουμε το hint system. Αν πεισμώσουμε και δεν το κάνουμε, δε θα δούμε ποτέ το τέλος του παιχνιδιού. Στο συγκεκριμένο σημείο πάτησα με χίλιους δισταγμούς το κουμπί για το ξόρκι-hint system και ανακουφίστηκα βαθύτατα όταν είδα πως, αντί να μου δώσει hint, (όπως φοβόμουν εν μέρει), απλώς προχώρησε παρακάτω το παιχνίδι. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μικρή ιδιοτροπία του gameplay, που είναι περισσότερο ενοχλητική σαν ιδέα παρά σαν εκτέλεση, αφού τα σημεία όπου πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τις βοήθειες είναι ολοφάνερα και κανείς δε μας υποχρεώνει να το κάνουμε και σε άλλα σημεία. Επίσης θα αναφέρω πληροφοριακά (χωρίς όμως να έχω και προσωπική άποψη για το θέμα) ότι σε κάποιο review διάβασα πως οι βοηθητικές νύξεις που προσφέρει το hint system κάθε άλλο παρά βοηθητικές είναι για τον παίκτη. Δεν τις χρησιμοποίησα και δεν γνωρίζω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι αφού τέλειωσα το παιχνίδι, επέλεξα το ξόρκι των hint σε δύο τυχαία παλιότερα saves και ουσιαστικά η μόνη βοήθεια που έδινε στα σημεία αυτά ήταν κάποιες γενικές οδηγίες του τύπου «πήγαινε στην τάδε τοποθεσία», όχι και σπουδαία πράγματα δηλαδή.

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια

Πάντως παρά το θεματάκι με τους πειραματισμούς στο σύστημα των βοηθειών, το TNOTR είναι ένα εξαιρετικά απολαυστικό παιχνίδι, άξιος διάδοχος του A Stitch in Time, και το καλύτερο ίσως μέχρι τώρα adventure του 2013 (αναμένουμε βέβαια και την ολοκλήρωση του ολοένα και πιο εντυπωσιακού Cognition). Διαθέτει μια έξυπνη και συγκινητική ιστορία, στήνει έναν κόσμο συναρπαστικό και παραμυθένιο, πλημμυρισμένο με παιδική αθωότητα που όμως δε γίνεται ποτέ γλυκανάλατος, έχει γρίφους που απαιτούν σκέψη κι έναν σχετικά ανοιχτό κόσμο. Κοινώς δε χαϊδεύει τον παίκτη με έτοιμες λύσεις σερβιρισμένες στο πιάτο και σε μια εποχή που το interactivity στα pc games φαίνεται να θριαμβεύει σε βάρος του gameplay αυτό δεν είναι καθόλου ευκαταφρόνητο.

Θα κλείσω με το παρακάτω σύντομο σχόλιο:

Ναι, νομίζω πως είναι πια γεγονός. Με την αδιάλειπτη σειρά από εξαιρετικά παιχνίδια που μας έχει δώσει τον τελευταίο καιρό η Daedalic, ακόμα και τα mainstream gaming sites που την αντιμετώπιζαν παλαιότερα με αδικαιολόγητη εχθρότητα και που βιάστηκαν κάποτε να ανακηρύξουν νεκρό το genre των adventure, αναγκάζονται πλέον να την πάρουν πιο σοβαρά. Δίκαια λοιπόν η μικρή γερμανική εταιρία καθιερώνεται γοργά ως μια κορυφαία σύγχρονη εταιρεία παραγωγής adventure, που διεκδικεί επάξια τη θέση της ανάμεσα στους ιστορικούς κολοσσούς του είδους, SIERRA και LUCASARTS.