Reprobates (a.k.a Next Life)

Τα adventures μυστηρίου ήταν πάντοτε το φόρτε μου, ιδιαίτερα αυτά που ξεκινάς μη γνωρίζοντας τίποτα και σκοπός σου είναι να ανακαλύψεις σιγά – σιγά τι συμβαίνει. Τα καλά παραδείγματα σε αυτόν τον τομέα είναι πολλά. Ένας επιπλέον λόγος που μου άρεσαν adventures όπως το Sanitarium, το Faust: 7 games of the soul, τα Dark Fall, το Blackstone Chronicles, το Fahrenheit και άλλα ήταν ακριβώς αυτός, δηλαδή η σταδιακή αποκάλυψη των γεγονότων μέσω της δομής και εξέλιξης του παιχνιδιού. Η ίδια η φύση μάλιστα των adventures προσφέρεται για τέτοιες εμπειρίες, γιατί άλλωστε πρόκειται για είδος παιχνιδιών που βασίζεται πολύ στο σενάριο.
 
Το παιχνίδι ξεκινάει ένα βράδυ, όταν ο Adam Raichl μπαίνει στο αυτοκίνητο του και ξεκινάει για να συναντήσει την κοπέλα του. Στον δρόμο όμως του πετάγεται μία νταλίκα από μία διασταύρωση, ο Adam βλέπει μία έντονη λάμψη…και ξυπνάει σε ένα νησί! Ζαλισμένος και ακόμα μην καταλαβαίνοντας το παραμικρό βγαίνει από την καμπίνα από την οποία ξύπνησε και συναντά και άλλους ανθρώπους που είναι στην ίδια κατάσταση με αυτόν. Αυτό όμως που τον ταράζει περισσότερο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι φαίνεται να έχουν μια διαστρεβλωμένη αντίληψη της χρονικής πραγματικότητας, για παράδειγμα υπάρχει ένας Ρώσος ο οποίος νομίζει ότι η Σοβιετική Ένωση δεν έχει ακόμα καταρρεύσει, μία γυναίκα από την Γιουγκοσλαβία που έχει την εντύπωση ότι μαίνεται ακόμα ο εμφύλιος στην χώρα της κλπ. Σύντομα ο Adam αρχίζει να αναρωτιέται αν οι νέοι του «φίλοι» του είναι τρελοί, γιατί αν δεχθεί ότι λένε την αλήθεια τότε πραγματικά συμβαίνει κάτι πολύ παράξενο.
 
Στο νησί όπου όλοι διαμένουν λοιπόν αρχίζουν να λαμβάνουν χώρα και μερικά πολύ μυστήρια, σχεδόν εξωφρενικά, γεγονότα οπότε ο Adam δεν κάθεται άπρακτος αλλά αρχίζει την εξερεύνηση προσπαθώντας να ανακαλύψει τι τρέχει αλλά και για ποιον λόγο έχουν βρεθεί όλοι εκεί. Κοινό σημείο όλων: Κανείς δεν θυμάται πως βρέθηκε εκεί. Έτσι περνάνε σιγά – σιγά οι μέρες, οι οποίες διαδραματίζονται στο νησί και όχι μόνο. Ανάμεσα στις μέρες όμως υπάρχουν και οι νύχτες στις οποίες το σκηνικό αλλάζει τελείως αφού αυτές δεν διαδραματίζονται στο νησί αλλά σε άλλα μέρη τα οποία έχουν να κάνουμε με κάποιες ειδικές δοκιμασίες που υποβάλλεται κάθε φορά ο Adam. Δεν πρόκειται να αναλύσω τι ακριβώς γίνεται εκεί, για προφανής λόγους, αρκεί να σας πω ότι οι νύχτες είναι πολύ όμορφα δομημένες και δοσμένες με πολύ δυναμικό τρόπο. Η κεντρική ιδέα που κρύβεται πίσω από το Reprobates είναι πολύ έξυπνη και ενδιαφέρουσα και σηκώνει σίγουρα πολύ συζήτηση. Το πρόβλημα όμως είναι ότι πρέπει να φτάσεις σχεδόν μέχρι το τέλος για να ανακαλύψεις τι ακριβώς συμβαίνει. Επιπλέον, η αποκάλυψη του φινάλε και οι συνέπειες αυτού δίνονται μάλλον με αναιμικό τρόπο, δηλαδή δεν δίδεται η πρέπουσα σημασία σε όλες του τις παραμέτρους. Σχεδόν μου δόθηκε η εντύπωση πως το παιχνίδι ολοκληρώνεται άρον άρον δίχως να θεμελιώνει απόλυτα όλα όσα συνέβησαν.

 
Η μηχανή γραφικών είναι η αναβαθμισμένη – τρίτη – έκδοση της γνωστής AGDS η οποία είχε χρησιμοποιηθεί στο Black Mirror αλλά και στο Nibiru (κορυφαίο παιχνίδι το πρώτο, λίγο σούπα το δεύτερο). Τα γραφικά του είναι πάνω – κάτω στα ίδια υψηλά επίπεδα με αυτά των προαναφερθέντων παιχνιδιών ενώ κουβαλάνε λίγη και από αυτήν την όμορφη σκοτεινιά που ήταν σήμα κατατεθέν του Black Mirror. Αυτό που σίγουρα ξεχωρίζει όμως είναι η πολύ καλή δουλειά που έχει γίνει στα πρόσωπα – και στα σώματα – των χαρακτήρων. Νιώθεις σχεδόν σαν να είναι πραγματικοί άνθρωποι με τις κινήσεις και τους μορφασμούς που κάνουν. Και που να δείτε τι γίνεται και στα ντους! Το speech από την άλλη δεν καταφέρνει να κινηθεί σε υψηλά επίπεδα. Είναι τόσο ξύλινο και άχρωμό που είναι να απορεί κανείς με τον τρόπο με τον οποίο ηχογραφήθηκε. Μην ξεχνάτε πως και τα άλλα παιχνίδι της εταιρείας υπέφεραν από ανάλογο πρόβλημα με το speech. Το πρόβλημα δεν είναι τόσο στις φωνές, όλες είναι ωραίες ακουστικά, αλλά στο ανύπαρκτο συναίσθημα που (δεν) απορρέει από αυτές. Ποτέ δεν καταφέρνουν να μπουν στο κλίμα αυτών που συμβαίνουν και είναι ενοχλητικό να καίγεται το σύμπαν και οι χαρακτήρες να μιλάνε λες και έχουν πάει για καφέ με τα φιλαράκια τους. Δεν ξέρω σε τι επίπεδα κινείται το γερμανικό speech – που είναι και το «αυθεντικό» – αλλά το αγγλικό δεν είναι καθόλου καλό. Τέλος, η μουσική του παιχνιδιού είναι σκέτα καλή, τίποτα το φοβερό που θα το θυμάστε για καιρό αλλά όχι και άσχημη.
 
Για τον χειρισμό δεν έχουμε να πω και πολλά πράγματα, είναι point & click. Με αριστερό κλικ γίνεται action – η και καμιά φορά look – ενώ το δεξί πλήκτρο κάνει look…όποτε το θυμάται. Το δεξί πλήκτρο δηλαδή δουλεύει σχεδόν μόνο την πρώτη μέρα στο νησί αλλά και τις νύχτες. Να το θυμάστε αυτό για να μην χάνετε χρήσιμες πληροφορίες. Σημειώστε επίσης πως η έκδοση που κυκλοφορεί στην Ελλάδα από την hell-tech είναι αναβαθμισμένη σε σχέση με αυτήν που κυκλοφορεί στην Αμερική. Αυτό σημαίνει πως επιτέλους ο Adam κινείται πολύ πιο γρήγορα στην οθόνη ενώ και τα διάφορα mini games που συναντάτε – κυρίως τις νύχτες – μπορούν να γίνουν bypass με τον συνδυασμό πλήκτρων Ctrl + End. Τέλος το manual, τα κείμενα αλλά και οι υπότιτλοι του παιχνιδιού είναι στα όλα στα Ελληνικά – εκτός φυσικά από το speech. Το αναφέρω σαν πληροφορία αλλά επειδή συμμετείχα στην μετάφραση του παιχνιδιού δεν θεωρώ δεοντολογικό να την κρίνω. Δείτε την και αποφασίστε μόνοι σας αν έγινε καλή δουλειά ή όχι.

 
Η πιο μεγάλη δύναμη του Reprobates έγκειται στην ατμόσφαιρα που καταφέρνει να οικοδομήσει, αρπάζοντας κατευθείαν τον παίκτη και εισάγοντας τον άμεσα στην καρδιά του μυστηρίου. Η αφηγηματική ροή του παιχνιδιού είναι μεγάλη και σε προκαλεί να το τελειώσεις για να ανακαλύψεις τι είναι όλα αυτά τα παράξενα γεγονότα που αρχίζουν να συμβαίνουν με το που ξυπνάς στο νησί. Πως βρεθήκατε όλοι στο νησί και γιατί κάποιοι χαρακτήρες εξαφανίζονται ενώ άλλοι εμφανίζονται ξαφνικά; Γιατί όταν χτυπάει η καμπάνα πέφτετε όλοι ξεροί και όταν ξυπνάτε την άλλη μέρα έχετε χάσει όλα τα πράγματα σας; Τι ακριβώς συμβαίνει τις νύχτες; Το παιχνίδι καταφέρνει να διατηρήσει την ίντριγκα μέχρι το τέλος και πιστέψτε με, δεν μπορείς να σταματήσεις να παίζεις μέχρι να μάθεις τι ακριβώς συμβαίνει. Αυτό που πραγματικά με στενοχώρησε, όπως έγραψα και πιο πάνω, είναι ότι το Reprobates δεν καταφέρνει να διαχειριστεί στο έπακρο το υλικό του και αυτό έχει σαν αποτέλεσμα ο τρόπος με τον οποίο το παιχνίδι τελειώνει να είναι λίγο άδοξος. Η κεντρική ιδέα που κρύβεται πίσω από όλα αυτά είναι όμως ιδιαίτερα έξυπνη και αβανταδόρικη.
 
Όπως είπαμε, το παιχνίδι χωρίζεται σε μέρες και νύχτες. Οι μέρες διαδραματίζονται κατά κανόνα στο νησί και οι σχεδιαστές βρήκαν έναν έξυπνο τρόπο ώστε να μην αναλωνόμαστε κάθε μέρα στις ίδιες οθόνες. Έτσι, κάθε μέρα η οπτική εικόνα που έχουμε από το νησί είναι διαφορετική. Αυτό σημαίνει, πως κινούμαστε μεν στους ίδιους χώρους αλλά τους βλέπουμε από διαφορετικές γωνίες. Έξυπνη ιδέα πράγματι. Τις μέρες δεν έχεις και πάρα πολλά πράγματα να κάνεις. Μιλάς με τους άλλους χαρακτήρες και ψάχνεις τον, περιορισμένο είναι η αλήθεια, χώρο του νησιού για στοιχεία που θα σε βοηθήσουν να καταλάβεις αυτά που λαμβάνουν χώρα. Εκεί που πραγματικά όμως το παιχνίδι απογειώνεται είναι τις νύχτες. Εκεί η αδρεναλίνη και η αγωνία χτυπάνε κόκκινο και ο Adam πρέπει να παλεύει σχεδόν σε κάθε βήμα για την ζωή του και την πνευματική του ισορροπία. Αν μάλιστα υπήρχαν περισσότερες νύχτες και λιγότερες μέρες το παιχνίδι θα άγγιζε σχεδόν το τέλειο.
 
Οι γρίφοι του Reprobates είναι κάπως άνισοι με την έννοια πως την μέρα είναι πάνω – κάτω οι ίδιοι ενώ την νύχτες έχουμε πλήρη ανατροπή σκηνικού μιας και αυτές είναι διανθισμένες με καταπληκτικούς γρίφους. Την μέρα δεν έχουμε να κάνουμε και πάρα πολλά πράγματα. Μιλάμε σε όλους τους χαρακτήρες για νέες πληροφορίες, μαζεύουμε κάποια αντικείμενα τα οποία χρησιμοποιούμε με ποικίλους τρόπους και περιμένουμε να περάσει η ώρα. Τις νύχτες όμως γίνεται ο χαμός. Ο Adam βρίσκεται κάθε φορά αντιμέτωπος με τρομερά έντονες προκλήσεις έχοντας να λύσει πολλούς γρίφους για να προχωρήσει. Πραγματικά η αντίθεση στον αριθμό αλλά και την ποικιλία των γρίφων ανάμεσα στις μέρες και τις νύχτες είναι τόσο μεγάλη όση ανάμεσα…στην μέρα και στην νύχτα! Ίσως οι κατασκευαστές ήθελαν εξαρχής να κορυφώνεται η ένταση τις νύχτες και απλά οι μέρες να είναι ένα πρελούδιο προς αυτές.

 
Υπάρχουν και μερικά action mini games σε κάποια σημεία, ένα από αυτά μάλιστα είναι ιδιαίτερα εκνευριστικό, αλλά όλα μπορούν να ξεπεραστούν με τον συνδυασμό πλήκτρων που ανέφερα παραπάνω. Στο παιχνίδι μπορείς και να πεθάνεις αλλά πάντα το πρόγραμμα σε επαναφέρει στο σημείο που ήσουν πριν κάνεις την τελευταία πράξη που σε οδήγησε στο να συναντήσεις τον (ή την) δημιουργό σου. Οι μέρες ίσως σας φανούν λίγο κουραστικές στην αρχή με το συνεχές πήγαινε – έλα στο νησί αλλά ευτυχώς σε αυτήν την έκδοση ο Adam κινείται πιο γρήγορα από ότι στην Αμερικάνικη. Εξακολουθεί να κουράζει όμως το γεγονός ότι για να βρεις τι να κάνεις μετά πρέπει να επισκέπτεσαι πάλι έναν – έναν τους χαρακτήρες για να δεις αν εμφανίστηκε κανένα καινούριο θέμα διαλόγου. Ένα άλλο στοιχείο που με κούρασε είναι τα συνεχή σκαρφαλώματα και αναρριχήσεις που πρέπει να κάνει ο ήρωας, ειδικά προς το τέλος. Είναι πραγματικά εντελώς άσκοπα και αδυνατώ να καταλάβω τον λόγο που μπήκαν στο παιχνίδι.
 
Συνολικά πιστεύω ότι το Reprobates αποτελεί ένα αξιόλογο adventures που φέρει το ιδιαίτερο στίγμα μιας εταιρείας που συμπαθώ πολύ, ελέω Black Mirror, της Future Games. Θεωρώ πολύ σημαντικό για ένα παιχνίδι να φέρει προσωπική σφραγίδα που το κάνει να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα και να φέρει έντονα τα δικά του διακριτικά. Σίγουρα κάποια κομμάτια θα έπρεπε να είχαν προσεχθεί περισσότερο με συνέπεια το Reprobates να χάνει στα σημεία την έξοδο στο Champions League. Και το Uefa όμως, σε αυτές τις περιπτώσεις, δεν είναι και άσχημο.