Sherlock Holmes versus Arsene Lupin

Στην υπηρεσία της Αυτής Μεγαλειότητος

Σενάριο - Χαρακτήρες

Elementary!...

14 Ιουλίου 1895. Όλη η Ευρώπη βρίσκεται έρμαιο των διαθέσεων ενός κλεπτομανούς αριστοκράτη με γαλλικό διαβατήριο ονόματι Arsène Lupin. Όλη; Όχι! Η Μεγάλη Βρετανία στέκεται, για την ώρα, αλώβητη στο πέρασμα του πολυμήχανου φαντομά. Την ίδια ώρα, στον αριθμό 221B της Baker Street, ένα μελαγχολικό βιολί που ανήκει στον ικανότερο λονδρέζο ντετέκτιβ, συλλογίζεται με παράπονο την ισχνή προοπτική μιας συναρπαστικής αναμέτρησης με τον Γάλλο bon viveur. Τότε ακριβώς, ένα γράμμα του Arsène Lupin γεμάτο προσωπικές φιλοφρονήσεις αλλά και απροκάλυπτη απαξίωση για την βρετανική κουλτούρα και τον διαχρονικό της οπορτουνισμό έρχεται να ταράξει την υποτονική καθημερινότητα των ενοίκων της Baker Street. Πέντε ακριβοθώρητα σύμβολα της Αγγλικής υπερηφάνειας θα κάνουνε φτερά μπροστά στα μάτια της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, σακατεύοντας τη τιμή και το πατριωτικό αίσθημα των Βρετανών μια για πάντα. Για τον Sherlock Holmes δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για αβρότητες και savoir vivre. Έφτασε η ώρα για λίγο vivere pericolosamente.

Σε αυτή την ιδιότυπη όσο και έντονη εγκεφαλική μονομαχία των δύο τετραπέρατων λογοτεχνικών ηρώων δεν υπάρχει χώρος για συμμάχους, μόνο για θεατές. Χαμογελώντας αυτάρεσκα από τις σκιές, ο κομψευόμενος μπουκαδόρος Arsene Lupin, δημιούργημα του συγγραφέα Maurice LeBlanc, που τον παρουσίασε για πρώτη φορά στο κοινό γύρω στο 1906, λατρεύει να περιφρονεί απροκάλυπτα τις αρχές πραγματοποιώντας τις ληστείες του με φαντασμαγορικό και ταυτόχρονα αθόρυβο τρόπο. Ικανός να παραβιάσει από παραγεμισμένες μπιζουτιέρες κυριών μέχρι το θησαυροφυλάκιο του Σκρουτζ Μακ Ντακ, ο Lupin αγαπήθηκε από τους συμπατριώτες του (και όχι μόνο) χάρη στο απαράμιλλο στυλ, τη φινέτσα και την ακαταμάχητη γοητεία του, ενσαρκώνοντας πρώτος τον χαρακτήρα του επιδέξιου κλέφτη που έχει αναγάγει το επάγγελμά του σε τέχνη εφάμιλλη με τα αριστουργήματα που συνήθως επιλέγει να ξαφρίζει.

Στο κατόπι του, πάντοτε σκεπτικός μα ατάραχος παρατηρητής ο Sherlock Holmes, η οξυδέρκεια και παρατηρητικότητα του οποίου τον έχουν, δικαιωματικά, καταστήσει φόβητρο των απανταχού κακοποιών. Στο προκείμενο adventure, η Frogwares επέλεξε να μας τοποθετήσει στη θέση του διώκτη αλλά, καθώς η πυρετώδης αυτή καταδίωξη θα κορυφώνεται, διαπιστώνει κανείς ότι εξίσου ενδιαφέρουσα θα ήταν και μια ενδεχόμενη καθοδήγηση του ιδιοφυούς εγκληματία που κερδίζει από νωρίς τη συμπάθεια του παίκτη, αν όχι τη παρτίδα. Δυστυχώς, παρότι οι εμπλεκόμενοι χαρακτήρες εξάπτουν τη φαντασία, η υπόθεση του παιχνιδιού παραμένει αμιγώς προσωποκεντρική μέχρι το προδιαγεγραμμένο φινάλε, αφήνοντας ως μοναδικό κίνητρο εξέλιξης για τον παίκτη την ευρηματικότητα του Lupin στην κατάστρωση και εκτέλεση του πολυδαίδαλου σχεδίου του.

Δράση - Γρίφοι

See, Watson, when you have eliminated the impossible, whatever remains, however improbable, must be the truth.

Με ένα ελαφρώς αναιμικό σενάριο στο φόντο αλλά δύο από τις πιο γοητευτικές και μνημειώδεις προσωπικότητες του παγκόσμιου λογοτεχνικού στερεώματος στη διάθεσή της, η Frogwares επέλεξε (σοφά, θα έλεγα) να στήσει ολόκληρο το οικοδόμημα της πλοκής πάνω στο θεμελιώδες αυτό δίπολο του κυνηγού και του θηράματος που μετέρχονται παρόμοιας αισθητικής και ιδιαιτερότητας μέσα προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους. Ο Lupin, έχοντας οργανώσει αριστοτεχνικά το μακιαβελικό σχέδιό του, βρίσκεται πάντοτε ένα βήμα μπροστά, φροντίζοντας ταυτόχρονα να διακοσμεί το μονοπάτι του με ψίχουλα κρυμμένα κατάλληλα ώστε να γίνουν φανερά μονάχα στο εξασκημένο μάτι του Sherlock Holmes. Η φιλοσοφία ευγενούς άμιλλας που διαπνέει τα μηνύματα του Γάλλου δανδή, διατηρείται στο ακέραιο καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού που απαιτεί από τον παίκτη υπομονή, ευστροφία και συνδυαστική σκέψη για να φτάσει στο τέλος του. Κρυπτόλεξα, αναγραμματισμοί, κατακερματισμένες εικόνες και διφορούμενα στιχάκια φράζουν διαρκώς το δρόμο του φλεγματικού ντετέκτιβ προς την αλήθεια, η οποία συνήθως εκφράζεται με τη τοποθεσία εύρεσης του επόμενου, προσεκτικά μελετημένου αινίγματος και κάθε τόσο αυτή της επόμενης ληστείας. Από το παιχνίδι δεν απουσιάζουν και οι κλασικοί inventory-based γρίφοι που σε γενικές γραμμές είναι ξεκούραστοι, δεδομένου του μικρού αριθμού αξιοποιήσιμων αντικειμένων, απαιτούν, όμως, με τη σειρά τους σχολαστικό ψάξιμο και προσεκτική εξερεύνηση κάθε σπιθαμής διαθέσιμου χώρου, μερικοί εκ των οποίων έχουν διόλου ευκαταφρόνητη έκταση (ιδίως το Tower of London και λιγότερο το Βρετανικό Μουσείο). Ωστόσο, η οθόνη επίλυσης puzzles είναι το πλέον συνηθισμένο θέαμα στο εν λόγω game και ο τομέας στον οποίο ξεδιπλώνει όλες τις αρετές του, αφού η Frogwares έχει δουλέψει εντατικά για να πετύχει την πειστική αναπαράσταση μιας αμφίρροπης μονομαχίας δύο ιερών τεράτων της εγκληματολογίας που στέκονται σε διαφορετικές πλευρές του νόμου αλλά αναγνωρίζουν στο πρόσωπο του αντιπάλου τους το αξιόμαχο της εχθρικής παράταξης.

Γραφικά - Ήχος - Χειρισμός

Your intentions are good, Watson, but you missed certain things of importance.

Για τον σχεδιασμό των χώρων δράσης του παιχνιδιού έχει χρησιμοποιηθεί μια μηχανή γραφικών πλήρους τρισδιάστατης απεικόνισης, η οποία επιτρέπει αξιοθαύμαστη ελευθερία κινήσεων, σχεδόν ανάλογη των περισσότερων action games πρώτου προσώπου. Προκειμένου να εξερευνήσετε επαρκώς τα δωμάτια και τους περίβολους των κτηρίων όπου φυλάσσεται η βρετανική κληρονομιά και περηφάνια, θα έχετε στη διάθεσή σας ένα ζευγάρι ακούραστα πόδια (επιταχύνουν με το Shift ή διπλό κλικ του ποντικιού), δύο διεισδυτικά μάτια περιμετρικής όρασης (τα ελέγχετε με το mouse), ένα υπάκουο κορμί πολλαπλής κατεύθυνσης (τη μεταβάλλετε με τα arrow keys ή τα εύχρηστα διπλότυπά τους W,A,S,D) και την άγρυπνη παρατηρητικότητά σας (μένει ενεργή με ένα φλυτζάνι καφέ ή mp3s με δοκιμασμένες επιτυχίες του Τζίμη Πανούση). Εξαιρετικά εύχρηστο είναι και το inventory screen όπου καταγράφονται οι διάλογοι του παιχνιδιού (στην καρτέλα Dialogues), αποθηκεύεται κάθε πολύτιμο έγγραφο που εντοπίζετε (Documents), εμφανίζονται οι σημαντικότερες τοποθεσίες του Λονδίνου για άμεση μετάβαση (Map) και κρατούνται (αν και όχι τακτικά) μερικές χρήσιμες σημειώσεις από τον ίδιο τον Holmes (Reports).

Παρότι υπάρχει μια ικανοποιητική ποικιλία στα περιβάλλοντα δράσης, το γεγονός ότι πρόκειται, ως επί το πλείστον, για εσωτερικούς χώρους παρόμοιας αρχιτεκτονικής (μουσεία, πινακοθήκες, ανάκτορα, βιβλιοθήκες) πληγώνει ελαφρώς την αισθητική εντύπωση που προκαλεί το παιχνίδι χωρίς, πάντως, να προκαλεί δυσαρέσκεια – άλλωστε πρόκειται για τον καμβά μιας πνευματικής αναμέτρησης και όχι των ανδραγαθημάτων κάποιου παράτολμου τυχοδιώκτη. Η απόδοση των χαρακτήρων, από την άλλη, πάσχει σε έμπνευση και διαφοροποίηση μια και ορισμένα από τα –ούτως ή άλλως φτωχά σε λεπτομέρειες- μοντέλα τους επαναλαμβάνονται από περιοχή σε περιοχή (εκτός κι αν οι φρουροί του Tower of London δουλεύουν διπλοβάρδιες για να τα βγάλουν πέρα).

Ηχητικά η Frogwares αποδυκνύεται ελαφρώς άτολμη, μια και οι περισσότερες ομιλίες ανταποκρίνονται με εκνευριστική ακρίβεια στη στερεοτυπική προσδοκία του παίκτη, εξαιρούμενης της φωνής του Sherlock Holmes που με την μειλίχια αλλά αποφασιστική χροιά της αποδίδει μεστά την ιδιοσυγκρασία του στοχαστικού ντετέκτιβ. Από την άλλη, τα μουσικά κομμάτια που συνοδεύουν τα βήματα του Holmes ή του Doctor Watson (ο οποίος κυρίως καταπιάνεται με χαμαλοδουλειές και έρευνα) χαρακηρίζονται από έναν αέρα αριστοκρατικότητας και εκλεπτυσμένου γούστου, όπως αρμόζει στους δύο βασικούς πρωταγωνιστές.

Αποτίμηση

Well, my dear Watson, even though I didn’t manage to catch the swordfish, I do happen to have a few sea bream in my bag.

Το Sherlock Holmes versus Arsène Lupin φαίνεται πως δεν έχει σκοπό να εντυπωσιάσει ιδιαίτερα και αναμφίβολα τα καταφέρνει μια χαρά να μην το κάνει. Πρόκειται για ένα στιβαρό, καλοδουλεμένο και –το κυριότερο- έντιμο παιχνίδι που δεν υπόσχεται πολλά και ανταποκρίνεται απόλυτα στις μετρημένες προσδοκίες που το ίδιο έχει υπαινιχθεί. Παρότι, ενδεχομένως, έχω χάσει μερικώς την ικανότητά μου να ενθουσιάζομαι με ένα –καλοκουρδισμένο έστω- adventure γρίφων, δεν κρύβω ότι διασκέδασα αρκετά τις σπαζοκεφαλιές με τις οποίες ο Lupin προκαλούσε τα ναρκωμένα μου puzzle-solving ένστικτα. Δεν με ενόχλησε διόλου η ράθυμη εξέλιξη του υποτυπώδους σεναρίου μια και οι πνευματικές δοκιμασίες κρατούσαν επαρκώς απασχολημένο το μυαλό μου κατά τις 30 περίπου ώρες που χρειάστηκαν ώσπου να βρεθώ πρόσωπο με πρόσωπο απέναντι στον πανούργο Γάλλο διαρρήκτη. Παρόλα αυτά, ο επίδοξος adventurer θα πρέπει να αντιμετωπίσει το παιχνίδι περισσότερο ως ένα προσεγμένο puzzle game αμπαλαρισμένο με τις μυθικές φυσιογνωμίες του τίτλου παρά ως μία story-driven περιπέτεια προκειμένου να αποφύγει τυχόν δυσάρεστες εκπλήξεις και να αποσπάσει ακέραια τα οφέλη της ενασχόλησης με το Sherlock Holmes versus Arsène Lupin. Η συντριπτική πλειονότητα αυτών, άλλωστε, στοχεύουν στο να τονωθεί ο εγωισμός και η αυτοεκτίμηση του παίκτη μετά από την περάτωση κάθε ζόρικης (αλλά σχεδόν πάντοτε δίκαιης) δοκιμασίας και να παρακινηθεί επαρκώς η αναζήτηση της επόμενης.