Abbey, The

Ρόδο και ξίφος

Σενάριο - Χαρακτήρες

Ουκ επιθυμήσεις όσα τω πλησίον σου εστί.

Μεσαίωνας. Η μαγεία και ο αποκρυφισμός δίνουν σθεναρή μάχη με την Αγία Γραφή διεκδικώντας τις μαζικές καταθέσεις ανασφάλειας ή υπερβατικής έξαψης των ανθρώπων και χρεώνοντας αμφότεροι αβάσταχτα πνευματικά επιτόκια. Σκαρφαλωμένο πάνω σε απόκρημνα βράχια και απρόσιτες χαράδρες, ένα μεγαλεπήβολο Φραγκισκανικό μοναστήρι που δείχνει απρόσβλητο στις ανθρώπινες μικροπρέπειες και τα ζοφερά πάθη, στο εσωτερικό του ταλανίζεται από αυτές ακριβώς τις αδυναμίες. Προκειμένου να κατευνάσει τις αλλόκοτες φήμες και τους κακεντρεχείς ψιθύρους που δηλητηριάζουν την ατμόσφαιρα, ο Ηγούμενος καλεί κοντά του τον πολυταξιδεμένο και ευρυμαθή Leonardo de Toledo. Ερχόμενος στο μοναστήρι,  συνοδεία του αλαφροΐσκιωτου μαθητευομένου του Bruno, ο Leonardo δεν θα αργήσει να αντιληφθεί ότι η γαλήνη και η ομόνοια έχουν εγκαταλείψει τις αίθουσές του ανεπιστρεπτί και κανείς εκεί μέσα δε δείχνει να ενδιαφέρεται για το που έχουν πάει, πόσο μάλλον για την αποκάλυψη της θεοσκότεινης αλήθειας.

Εμπνευσμένο ολοφάνερα από το περίφημο, πλέον, σύγγραμμα του Ουμπέρτο Έκο «Το Όνομα του Ρόδου», το σενάριο του The Abbey είναι πλασμένο κατ’ εικόνα και ομοίωση του αστυνομικού μυστηρίου που έπλεξε ο Ιταλός συγγραφέας. Μπορεί να μην περιέχει τους θεολογικούς ή ανθρωπολογικούς προβληματισμούς που απασχολούν τον αναγνώστη του εν λόγω βιβλίου, αξιοποιεί ωστόσο σημαντικά την μυσταγωγική ατμόσφαιρα του χώρου δράσης, ενώ δεν παραλείπει να εμπλουτίσει τη πλοκή του με -σποραδικούς έστω- υπαινιγμούς για τη φαυλότητα και τη ματαιοδοξία διαπρεπών εκπροσώπων του κλήρου καθώς και την έμφυτη τάση του ανθρώπου προς την αμαρτία. Ευλογημένο με γενναίες δόσεις σάτιρας και μια ανάλαφρη διάθεση που χρωματίζει εύθυμα την ατμόσφαιρα, το σενάριο του The Abbey κατορθώνει αφενός να διατηρεί το ενδιαφέρον του διψασμένου για ίντριγκα προσκυνητή, αφετέρου να μη γίνεται κουραστικό με θεολογικούς διδακτισμούς ή την επιτηδευμένη σοβαροφάνεια στην οποία θα μπορούσαν να το παρασύρουν οι λογοτεχνικές του καταβολές. Οι περισσότεροι χαρακτήρες θυμίζουν καρικατούρες κάποιας στερεοτυπικής -συχνά κουτοπόνηρης- συμπεριφοράς με τον αιχμηρό Leonardo να απογυμνώνει σωρηδόν πρόσωπα και καταστάσεις από τα φθαρμένα «ρούχα του βασιλιά» που ο καθένας τους βλέπει στον προσωπικό του καθρέφτη.

Γραφικά - Ήχος - Χειρισμός

Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν

Μια και το Abbey σαν πρωταρχικό στόχο έχει τη ψυχαγωγία του παίκτη, οι γραφίστες της Alcachofa, σκεπτόμενοι έξυπνα, επέλεξαν να δώσουν στα γραφικά έναν καρτουνίστικο τόνο, προσθέτοντας απαλούς χρωματισμούς και νωχελικό animation που, μοιραία, δεν εντυπωσιάζει αλλά χαρίζει στο παιχνίδι τη δική του προσωπικότητα. Η κινησιολογία των χαρακτήρων είναι περιορισμένη αλλά ποτέ άστοχη και σε συνδυασμό με τα όμορφα, ζωγραφιστά backgrounds δημιουργείται ένα σύνολο χαριτωμένο και συμπαγές που μεταφέρει μια αόριστη αίσθηση οικειότητας στον παίκτη.

Η μουσική επένδυση από την άλλη, μόνο αδιάφορη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς διαθέτει μια μυστηριακή και ενίοτε επική χροιά, με δυναμικές εξάρσεις (ελαφρώς άστοχες κάποιες φορές) και εμφατικά κάλμα όταν η πλοκή το υπαγορεύει. Για την όσο το δυνατόν πιο άρτια απόδοσή της έχει μεριμνήσει η φιλαρμονική ορχήστρα της Πράγας (70 λεπτά πρωτότυπης ηχογράφησης), στοιχείο δηλωτικό της ποιότητας αλλά και του ύφους που τη χαρακτηρίζει, ενώ ενδεικτικό είναι ότι την ενορχήστρωση έχει επιμεληθεί προσωπικά ο ιθύνων νους ολόκληρης της παραγωγής, Emilio de Paz. Ταιριαστές με την όψη και την ιδιοσυγκρασία των μοναχών είναι και οι περισσότερες από τις φωνές που ακούγονται με κάποιες μικρές παραφωνίες στην ερμηνεία ορισμένων που ενδεχομένως οφείλονται στη προσπάθεια να καταστήσουν το εν λόγω πρόσωπο ενοχλητικό (Γοδoφρέδο, μου χρωστάς τρία Panadol) κάτι που τελικά χαρακτηρίζει τη συζήτηση μαζί τους. Στην Ελλάδα το The Abbey κυκλοφορεί υποτιτλισμένο (υπάρχει διαθέσιμη και η επιλογή του αγγλικού κειμένου), πρωτοβουλία που θεωρώ σαφώς αξιέπαινη αλλά δεδομένης της προσωπικής μου συμμετοχής στην προσπάθεια δεν είμαι σε θέση να τη σχολιάσω αμερόληπτα όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα.

Στον τομέα του χειρισμού, το Abbey ξενίζει αρχικά τον παίκτη λόγω της ιδιορρυθμίας στην αξιοποίηση του αριστερού (κίνηση στην οθόνη) και του δεξιού click (αλληλεπίδραση), σε σύγκριση με τη συνήθη διάταξη των point’n’click adventures. Μάλλον άστοχο και το τέχνασμα του drop-down inventory που εμφανίζεται όταν ο κέρσορας πλησιάσει στο πάνω μέρος της οθόνης, μια και στην πράξη αποδεικνύεται δύσχρηστο και ενίοτε εκνευριστικό, αν και οπτικά καλαίσθητο, αφού απεικονίζει ένα πολύχρωμο βιτρό καθολικού ναού. Ο βηματισμός του Leonardo ανάμεσα στις οθόνες είναι αισθητά αργόσυρτος (προφανώς εξαιτίας της περισυλλογής στην οποία έχει πέσει), ως εκ τούτου ο ενσωματωμένος χάρτης αυτόματης μετακίνησης στα κομβικά σημεία του μοναστηριού (εμφανίζεται με το πλήκτρο “M”) θα σας λύσει τα χέρια.

Δράση - Γρίφοι

...αλλά ρύσαι ημάς από του Πονηρού.  

Κλείνοντας πιθανόν και το μάτι στον πνευματικό του πατέρα, το Abbey χωρίζεται σε κεφάλαια (τέσσερα τον αριθμό), καθένα από τα οποία παρουσιάζει μια αποτελεσματική κλιμάκωση στη δράση πριν τη τελική αναμέτρηση και το αποκαλυπτικό –από κάθε άποψη- φινάλε. Η σεναριακή πλοκή δεν επιφυλάσσει τερατώδεις ανατροπές αλλά οι εκπλήξεις και τα ευρήματα δε λείπουν παρότι η πρόοδος της δράσης ακολουθεί μια λίγο-πολύ αναμενόμενη –ως προς την διαδοχή των εξελίξεων- πορεία. Το αμάρτημα της Alcachofa, ωστόσο, είναι ότι αυτό συμβαίνει μέσα από μια σειρά αδιάφορων και τετριμμένων γρίφων από τους οποίους είτε απουσιάζει η οποιαδήποτε πρόκληση για την παρατηρητικότητα και οξύνοια του παίκτη είτε αυτή εξαντλείται στο αδικαιολόγητο pixel-hunting και την κυκλική επανεξέταση των μοναχών. Ενώ, δε, συνήθως, παρέχονται επαρκείς πληροφορίες για την ακολουθία κινήσεων που καλείται ο παίκτης να εκτελέσει, σε ένα-δύο σημεία (η διάρρηξη στο γραφείο του Ηγούμενου, παραδείγματος χάριν) είναι κανείς αναγκασμένος να επικαλεστεί τη θεία Χάρη προκειμένου να βγει από το αδιέξοδο. Ευτυχώς τη κατάσταση βοηθάει κάπως το ενσωματωμένο ημερολόγιο όπου ο Leonardo καταγράφει τις παρατηρήσεις του και τη τρέχουσα πρόοδο του σεναρίου. Δεδομένου ότι το puzzle-designing δεν αποτελεί, κατά τα φαινόμενα, το λόγο για τον οποίο τα στελέχη της Alcachofa έκαναν υπερήφανους τους δασκάλους τους, δεν είναι τυχαίο που το μεγαλύτερο διάστημα από τις 15-20 περίπου ώρες διάρκειας του παιχνιδιού καταναλώνεται σε εκτενείς διαλόγους και σχόλια. Ως εκ τούτου, αποτελεί ευχής έργο που το κείμενο είναι καλογραμμένο, εύστοχο στις σατιρικές ευκαιρίες που παρουσιάζονται και αποφεύγει τις κακοτοπιές της σοβαροφάνειας και του διδακτισμού χωρίς να στερείται ενδιαφέροντος ή δραματουργικής δυναμικής. Δυστυχώς το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί για όλους τους χαρακτήρες που συμμετέχουν σ’ αυτή τη θεία κωμωδία, μερικοί από τους οποίους υποφέρουν από τα συμπτώματα της καρικατούρας χωρίς αυτό να σημαίνει ότι λείπουν οι πιο ανάγλυφες προσωπικότητες (όπως του Leonardo και του Arcadio), οι διάλογοι μεταξύ των οποίων είναι συχνά απολαυστικοί.  

Επίλογος

Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω...

Το Abbey, όπως οτιδήποτε σχετίζεται με τη θρησκεία άλλωστε, προσφέρει μια αντιφατική εμπειρία, ελαφρώς άνιση στα επιμέρους τμήματα που την αποτελούν αλλά οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα στο σύνολό της. Ο Emilio de Paz και το τάγμα του επεξεργάστηκαν με μεράκι την ιστορία που προέκυψε από την ανάλαφρη ανάγνωση του «Ρόδου» και προσπάθησαν να την μετατρέψουν σε μια ψυχαγωγική interactive εμπειρία, συγκρατημένη στις φιλοσοφικές της προεκτάσεις αλλά ασυνήθιστα πυκνή σε ηθογραφικές και χαρακτηρολογικές αναφορές που απευθύνονται στον υπομονετικό adventurer χωρίς να καταντούν γραφικές ή φλύαρες. Εκεί που το παιχνίδι χρειάζεται συγχωροχάρτι είναι στον τομέα των ανιαρών και ανέμπνευστων γρίφων που, πάντως, δεν αποτελούν τη κύρια ασχολία του παίκτη. Αντίθετα, οι πλούσιοι και σκαμπρόζοι διάλογοι, τα χαριτωμένα γραφικά και το επιβλητικό soundtrack πλαισιώνουν ιδανικά ένα ιντριγκαδόρικο σενάριο, αναπόφευκτα όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο στη σύλληψη αλλά παράλληλα διαφοροποιημένο από το βιβλίο του Έκο σε ικανοποιητικό βαθμό, αρκετό να χαρίσει και στον πιο καχύποπτο ή ευλαβικό αναγνώστη μια καινούργια προσέγγιση, λιγότερο σύνθετη κι ευχάριστα αναζωογονητική. Δυστυχώς η απειρία της δημιουργικής ομάδας προδίδεται από μερικά –ευτυχώς αμελητέα- bugs και μια ανεπαίσθητη εντύπωση ασυνέπειας στη διαχείριση του ογκώδους σεναριακού υλικού, ειδικά προς το τέλος του παιχνιδιού όπου ορισμένες, ως επί το πλείστον δευτερεύουσες, παράμετροι της πλοκής παρότι προφανείς για τον Leonardo, μένουν αθέατες στον παίκτη. 

Χωρίς να καθηλώνει με τον καταιγιστικό ρυθμό ή να εντυπωσιάζει με τα αφηγηματικά του τεχνάσματα, το Abbey κατορθώνει να χαρίσει στους adventurers αρκετές ώρες ποιοτικού storytelling μπολιασμένου με σκωπτική διάθεση και απαλλαγμένου από μεγαλοπιάσματα και φαρισαϊσμούς.