Still Life

Σενάριο

Έχει γίνει άλλος ένας φόνος -είναι ήδη το πέμπτο θύμα- από τον κατά συρροή δολοφόνο που αναζητάμε. Πρόκειται πάλι για μια γυναίκα που βρέθηκε πνιγμένη και σοβαρά κακοποιημένη. Η πράκτορας του FBI Victoria McPherson, δηλαδή εμείς, καταφθάνει στον τόπο του εγκλήματος. Αφού μιλήσει με τους υπόλοιπους πράκτορες που βρίσκονταν εκεί πριν από αυτήν, ερευνά το χώρο και συλλέγει όσα στοιχεία έχει αφήσει πίσω του ο δολοφόνος. Αφότου τελειώσει τη δουλειά της, επιστρέφει στο σπίτι της για να περάσει οικογενειακά το βράδυ αυτό των Χριστουγέννων. Παρακινούμενη από το δώρο του πατέρα της ανεβαίνει στη σοφίτα για να βρει τα πράγματα του παππού της, του Gus McPherson (όσοι έχετε παίξει το Post Mortem της Microids σίγουρα αναγνωρίζετε αυτό το όνομα). Πρόκειται για έναν ντετέκτιβ που έφυγε από την Αμερική πηγαίνοντας στο Παρίσι για να αλλάξει ζωή και βρέθηκε τελικά αντιμέτωπος με μια υπόθεση μακάβρια και μυστικιστική. Η Victoria ανακαλύπτει σε ένα μπαούλο το ημερολόγιο του παππού της κι αρχίζει να το διαβάζει.

Μεταφερόμαστε στην Πράγα στα μέσα του προηγούμενου αιώνα και είμαστε πλέον ο Gus McPherson. Μια φίλη του Gus, πόρνη στο επάγγελμα, του ζήτησε να έρθει για να ερευνήσει μια υπόθεση φόνων που διαπράχθησαν το τελευταίο διάστημα. Όλα τα θύματα είναι γυναίκες, πόρνες συγκεκριμένα, και τα πτώματά τους βρίσκονται διαμελισμένα και παρατημένα μακριά από τον τόπο όπου σκοτώθηκαν. O Gus αρχίζει να ερευνά την υπόθεση συλλέγοντας πληροφορίες από όπου μπορεί προκειμένου όχι απλώς να βοηθήσει τη φίλη του Iba, αλλά να την προστατέψει κιόλας από πιθανή απόπειρα δολοφονίας εναντίον της. Πρόκειται άλλωστε για την αγαπημένη του, πιθανά και τη μελλοντική γυναίκα του.

Επιστρέφουμε στο Σικάγο και τη Victoria συνεχίζοντας την αναζήτηση του δολοφόνου που μας οδηγεί όλο και πιο βαθιά σε μια ιστορία που κρύβει πολλά περισσότερα από όσα θα περιμέναμε. Επιστροφή στην Πράγα και τον Gus, όπου συνεχίζουμε να αναζητούμε τον άλλο δολοφόνο, μπλέκοντας κι εδώ σε μια ιστορία με πολλά μυστικά. Το Still Life αφηγείται μια ιστορία που εκτυλίσσεται στο παρόν και στο παρελθόν. Στην Αμερική και στην Ευρώπη. Την αφηγείται μέσα από τα μάτια μιας γυναίκας κι ενός άντρα. Μια ιστορία για γυναίκες κακοποιημένες, ακρωτηριασμένες, πνιγμένες, δολοφονημένες, που έπεσαν θύματα ενός διαταραγμένου μυαλού που διψάει για αίμα και πόνο. Οι ομοιότητες των δυο υποθέσεων είναι τουλάχιστον ανησυχητικές. Πού μας οδηγούν όλα αυτά; Είναι ο ίδιος άνθρωπος; Είναι ένας μιμητής του; Είναι ο μαθητής του; Είναι απλή σύμπτωση; Δεν έχουμε σκοπό φυσικά να αποκαλύψουμε το τέλος. Αυτή την... έκπληξη δε θα τη στερήσουμε από κανέναν.

Gameplay

Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να αναθεωρήσουμε όλα όσα πιστεύαμε για την ανικανότητα της Microids να δημιουργήσει αξιοπρεπείς γρίφους που να συνδέονται άρρηκτα με την εξέλιξη της ιστορίας. Όχι απλά τα καταφέρνει επιτέλους, αλλά με ευκολία μάς ενθουσιάζει με την τελειότητα μερικών εξ' αυτών. Κι αυτό επειδή το Still Life είναι ένας από τους λίγους -δυστυχώς!- τίτλους μέσα στους οποίους συναντάμε γρίφους που δεν απευθύνονται μόνο στον μαθηματικής κατευθύνσεως τρόπο σκέψης μας. Συναντάμε γρίφους που παίζουν με τις λέξεις. Όχι όμως από εκείνους που μας αναγκάζουν να καταφύγουμε στη βοήθεια ενός λεξικού για να τους αντιμετωπίσουμε. Αντίθετα, χρησιμοποιώντας λέξεις ιδιαίτερα εύκολες, ακόμη και για κάποιον που δεν έχει την Αγγλική ως μητρική του γλώσσα, καταφέρνει να συνθέσει γρίφους που μας κερδίζουν με την εξυπνάδα, τη φαντασία και την πρωτοτυπία τους. Γι' αυτούς ακριβούς τους γρίφους, θα θέλαμε μάλιστα να καταπατήσουμε μία από τις αρχές μας: αυτή του να μην αποκαλύπτουμε τίποτε γι' αυτά που θα συναντήσετε μέσα στο παιχνίδι. Πιστεύουμε πως τα όσα θα ειπωθούν στις παρακάτω γραμμές δε θα σας στερήσουν σε καμία περίπτωση κάποιο από τα συναισθήματα ή τις εκπλήξεις που βιώσαμε εμείς παίζοντας το Still Life εφόσον η λογική του γρίφου που θα σας αποκαλύψουμε είναι πασιφανής εξ' αρχής. Βλέπετε, θεωρούμε χρέος μας να αφιερώσουμε λίγες γραμμές παραπάνω σε πραγματικά ευφάνταστους κι ευχάριστα πρωτότυπους γρίφους που δε βλέπουμε συχνά σε παιχνίδια, αυτούς που "παίζουν" με τις λέξεις.

*** Ακολουθεί SPOILER ***

Ο γρίφος εκείνος που μας ενθουσίασε περισσότερο απ' όλους ήταν ένας στον οποίο καλούμαστε να φτιάξουμε μπισκότα για τον πατέρα μας. Έχουμε στο τραπέζι μπροστά μας όλα τα απαραίτητα υλικά, καθώς και τα εργαλεία που θα μας χρειαστούν για τη μέτρηση των ποσοτήτων τους. Έχουμε επίσης κι ένα βιβλίο με συνταγές της γιαγιάς μας. Έλα όμως που η γιαγιά είχε ένα δικό της προσωπικό τρόπο να γράφει τις συνταγές της, κι έτσι δεν υπάρχουν πουθενά λέξεις όπως βούτυρο, ζάχαρη, γάλα, αβγά, κ.λπ. Γράφει χαρακτηριστικά: 1 cup of love, ½ cup of generosity, 1 tea spoon of sensuality, κ.λπ. Πώς θα φτιάξουμε, λοιπόν, τα κουλουράκια μας; Είναι τόσο απλό όσο και πανέξυπνο: θα πρέπει να συνδυάσουμε τις λέξεις μεταξύ τους, με μοναδική μας βοήθεια τη λογική, λαμβάνοντας υπόψιν μας τόσο τη γεύση τους όσο και τα συναισθήματα που είτε μας προκαλεί η δοκιμή τους είτε μας έχουν αποτυπωθεί ως σχετικά. Παραδείγματος χάριν: το γάλα αντιστοιχεί στην αγάπη. Το μητρικό γάλα, η μητρική αγάπη... Όπως ίσως να διαπιστώσατε ήδη κι εσείς, πρόκειται για ένα γρίφο πρωτότυπο, ευχάριστο και πανέξυπνο που μόνο χαμόγελα θα μπορούσε να μας χαρίσει η ενασχόληση μαζί του. Υπάρχουν κι άλλοι γρίφοι που παίζουν με τις λέξεις, αλλά δεν μπορούμε να μιλήσουμε και για εκείνους μιας και δεν είναι τόσο εμφανείς και δε θα θέλαμε να στερήσουμε από το μυαλό σας τη γλυκιά ταλαιπωρία που πιθανά να το περιμένει.

*** Τέλος SPOILER ***

Υπάρχουν ωστόσο μες το παιχνίδι κι ορισμένοι άλλοι γρίφοι που σίγουρα δε συμπεριλαμβάνονται στους αγαπημένους πολλών adventurers, όπως δύο sliders που συναντάμε κι ένας maze ο οποίος ευτυχώς αποδείχθηκε ιδιαίτερα εύκολος. Παρότι πολλοί είναι αυτοί που δεν τους αρέσουν αυτού του είδους οι γρίφοι, λίγοι θα μπορούσαν να πουν πως οι συγκεκριμένοι που συναντάμε μέσα στο Still Life τους κούρασαν ή τους χάλασαν την ομαλή ροή της ιστορίας. Γενικά, όλοι οι γρίφοι είναι εξαιρετικά συνδεδεμένοι με την εξέλιξη της ιστορίας και σε κανένα σημείο δε νοιώθουμε πως τους προσθέσανε απλώς για να υπάρχουν επιπλέον γρίφοι στο παιχνίδι.

Να πούμε, τέλος, πως υπήρξε άλλο ένα χαρακτηριστικό που αφορά στους γρίφους του Still Life που μας ενθουσίασε. Όλα τα hot spots είναι εμφανή από την πρώτη στιγμή που τα συναντάμε. Δε μας επιτρέπεται, όμως, να συλλέξουμε αντικείμενα μέχρις ότου αυτά μας είναι χρήσιμα σε κάτι. Με αποτέλεσμα να μην έχουμε ένα inventory γεμάτο από αντικείμενα που δεν ξέρουμε τι να τα κάνουμε όπως συμβαίνει συνήθως. Ακολουθώντας μια λογική καθ' όλα ρεαλιστική, οι ήρωες παίρνουν ένα αντικείμενο μόνο αν αυτό τους χρειάζεται για να κάνουν κάτι. Έτσι λοιπόν, παραδείγματος χάριν, όταν η Victoria βρίσκει ένα κοπίδι ακριβείας δεν το παίρνει μαζί της απλώς για να το πάει βόλτα. Το παίρνει μόνο όταν ανακαλύπτει πως της χρειάζεται για να το χρησιμοποιήσει. Ευχάριστη ήταν και η λεπτομέρεια πως απέφυγαν να μην είναι εμφανή τα αντικείμενα προτού αυτά μας χρειαστούν? κάτι που θα μας ανάγκαζε να εξερευνούμε την κάθε οθόνη πολλές φορές για να διαπιστώσουμε αν κάτι έχει αλλάξει. Όλα όπως είπαμε είναι εμφανή εξ' αρχής, μόνο που δεν είναι ενεργά έως ότου υπάρχει λόγος να ενεργοποιηθούν. Τι πιο αληθοφανές και ρεαλιστικό, επομένως, από το να μαζεύουμε μόνο τα αντικείμενα που μας είναι χρήσιμα κι όχι να κάνουμε συλλογή άχρηστων πραγμάτων στις τσέπες μας απλώς επειδή τα βρήκαμε μπροστά μας!

Ο βαθμός δυσκολίας του Still Life δεν είναι ανύπαρκτος, όπως θα περίμενε κανείς λόγω ιστορικού της εταιρείας. Θα μπορούσαμε να πούμε πως μάλλον πρόκειται για μιας μέτριας δυσκολίας παιχνίδι -αν και σχετικά μικρό καθώς δεν ξεπερνά τις 12 ώρες. Παρότι καθ' όλη τη διάρκεια του τίτλου δεν αμφιβάλλαμε ποτέ για το πού έπρεπε να πάμε στη συνέχεια, με ποιον έπρεπε να μιλήσουμε ή τι έπρεπε να κάνουμε ώστε να εξελιχθεί η ιστορία, υπήρξαν ορισμένοι γρίφοι που μας ταλαιπώρησαν αρκετή ώρα - άλλοι ευχάριστα (συνδυασμός μπαούλου και θησαυροφυλακίου, κουλουράκια, δαχτυλίδια) κι άλλοι αγγίζοντας, αλλά μην ξεπερνώντας, τα όρια της υπομονής μας (κλειδαριά στούντιο και ρομποτάκι ανάμεσα από το πλέγμα των λέιζερ).

Γραφικά / Μουσική - Διάλογοι

Τι να πει κανείς για τα γραφικά αυτού του τίτλου;! Η παλιά καραβάνα σε αυτό τον τομέα, Microids, κατάφερε γι' άλλη μια φορά να μας εντυπωσιάσει. Λεπτομερέστατα 2D σκηνικά που παρουσιάζουν με φωτογραφική ακρίβεια κι αληθοφάνεια τον κόσμο που θέλουν. Σκηνικά που σέβονται το χώρο και το χρόνο που αναπαριστούν και διαδέχονται, ακολουθώντας την ιστορία, το ένα το άλλο. Τόσο δηλαδή την Πράγα στα μέσα του προηγούμενου αιώνα όσο και το Σικάγο στη σύγχρονη εποχή. Γεμάτο με αντιθέσεις χρωμάτων που συνοδεύουν τις αντιθέσεις καταστάσεων και συναισθημάτων που συναντάμε (το χαρωπό δωμάτιο της Victoria και η φρικιαστική σκηνή εγκλήματος) το παιχνίδι αποκτά ένα μοναδικό αισθητικό χαρακτήρα.

Οι cut scenes είναι όμως αυτές που ξεπερνούν κάθε μας προσδοκία. Σα βγαλμένες από ταινίες με ειδικά εφφέ (θολώνουν, ενσωματώνονται η μία μέσα στην άλλη, κινούνται αργά ή εναλλάσονται εξαιρετικά γρήγορα, ζωγραφίζονται σταδιακά μέχρι να μετασχηματιστούν σε πίνακα ζωγραφικής) καταφέρνουν να μας καθηλώσουν, να μας προκαλέσουν ταχυκαρδία, να μας ανησυχήσουν για την κατάληξη του χαρακτήρα μας ή να μας συγκινήσουν μέχρι το σημείο της θλίψης και του κόμπου στο λαιμό μας. Να πούμε εδώ πως υπάρχει στο μενού η επιλογή του cinematic viewer ο οποίος μας επιτρέπει να ξαναδούμε όποια σκηνή θέλουμε όποτε το επιθυμούμε. Υπάρχουν μάλιστα δυο videάκια στα οποία δεν καταφέραμε να αντισταθούμε? τα ξαναείδαμε και μετά το τέλος του παιχνιδιού. Είναι τόσο έντονα και τόσο συναισθηματικά επιβλητικά που νοιώθαμε έντονη την ανάγκη να τα ξαναδούμε, να τα ξαναζήσουμε.

Kαι σε αυτό συνεισφέρει η μουσική επένδυση, η οποία είναι απ' αρχής μέχρι τέλους όχι μόνο η πλέον κατάλληλη, αλλά μοναδικά έντονη στην κάθε της λεπτομέρεια. Κρεσέντα που κορυφώνονται ακολουθόντας το οπτικό μας ερέθισμα, υποτονικές μελωδίες που μας υποβάλουν, ηχητικές λεπτομέρειες του περιβάλλοντα χώρου που μας αναγκάζουν να μεταφερθούμε και οι ίδιοι στην ακτή της Πράγας του προηγούμενου αιώνα, σε έναν φρικιαστικό τόπο εγκλήματος, σε ένα εγκαταλελειμμένο κτίριο του σύγχρονου Σικάγο, σε μια καμένη γειτονιά, σε μια γκαλλερί, σε υπονόμους, στα γραφεία του FBI... και γενικά σε όλους τους χώρους του Still Life. Συναντάμε δηλαδή μελωδίες και ήχους που δεν υπάρχουν απλώς για να μην ακούμε την ησυχία του δωματίου μας, αλλά για να μας αναγκάσουν να ενσωματωθούμε σε αυτό που βλέπουμε στην οθόνη μας.

Προς μεγάλη μας ευχαρίστηση οι διάλογοι δεν έχουν καμία σχέση με εκείνους του Post Mortem. Το voice acting είναι γεμάτο συναισθηματισμό κι οι προσαρμογές της χροιάς της φωνής ανάλογα με την περίσταση και τα λεχθέντα είναι πολύ καλά δουλεμένες. Όταν ακούμε ένα αστείο από τη Victoria, δε χαμογελάμε ψυχρά νοιώθοντας πως δε μας έχει αγγίξει λόγω του απρόσωπου ύφους του? αντιθέτως, γελάμε σα να μας το είπε κάποιος που βρίσκεται δίπλα μας. Όταν ακούμε τον Gus να φωνάζει "Νοοοοοο...", νοιώθουμε τον πόνο του και συγκινούμαστε? δε συνεχίζουμε να κοιτάμε απτόητοι την συνέχεια του cut scene.

Επίσης ευχάριστο ήταν και το γεγονός διαχωρισμού των διαλόγων σε σχετικούς με την πλοκή και σχετικούς με τη γνωριμία των χαρακτήρων, αλλά ουσιαστικά μη χρήσιμους για την εξέλιξη της ιστορίας. Κάθε φορά που μιλάμε με κάποιον, βλέπουμε να εμφανίζονται με κόκκινο χρώμα τα δυο κουμπιά του ποντικιού μας. Το δεξί κουμπί ενεργοποιεί ερωτήσεις που δε σχετίζονται με την υπόθεση και μας βοηθούν απλώς να γνωρίσουμε τους χαρακτήρες? ενώ το αριστερό ενεργοποιεί ερωτήσεις που σχετίζονται με την πλοκή της ιστορίας μας. Η συμβουλή μας είναι να ακούτε πάντα όλους τους διαλόγους. Με αυτό τον τρόπο θα γνωρίσετε τους υπόλοιπους χαρακτήρες και θα τους νοιώσετε πιο ζωντανούς και πιο σημαντικούς καθ' όλη τη διάρκεια της ιστορίας. Επίσης καλό θα ήταν να ακούγονται πρώτα όλοι οι άσχετοι με την υπόθεση διάλογοι (δεξί κουμπί) κι έπειτα οι σχετικοί (αριστερό κουμπί), ή αντίστροφα, ώστε να είναι συνεχής κι ομαλή η εξέλιξη των διαλόγων και να μην μπλέκονται τα θέματα μεταξύ τους.

Συμπεράσματα

Το Still Life είναι ένας τίτλος που ξεχωρίζει και που σίγουρα πολλοί θα προσθέσουμε στη λίστα των αγαπημένων μας. Παρά τη σχετικά μικρή του διάρκεια και παρά την ύπαρξη ενός σοβαρού μειονεκτήματος, στο οποίο δυστυχώς δεν μπορούμε να αναφερθούμε καθόλου για να μην αποκαλύψουμε σημαντικά για την ιστορία στοιχεία, καταφέρνει να μας αγγίξει ποικιλοτρόπως και να αποτυπωθεί στη μνήμη μας ως ένα από τα μαργαριτάρια των σύγχρονων adventures. Είναι ιδιαίτερα θλιβερό το γεγονός πως η Microids, έχοντας μάθει από τα λάθη της κι έχοντας διορθώσει όλα τα κακώς κείμενα του παρελθόντος, κυκλοφορεί τώρα έναν τίτλο στον οποίο συναντάμε όλα αυτά που περιμέναμε τόσο καιρό να μας προσφέρει μέσα από το έργο της, τώρα που κατεβάζει την αυλαία της. Ειλικρινά δεν πιστεύουμε πως υπήρξε κανείς ο οποίος έχοντας παίξει το Still Life, να μη σκέφτηκε πως θα αγόραζε εν ριπή οφθαλμού κάποια πιθανή συνέχειά του.

Ένα τεράστιο μπράβο από όλους μας για το τελευταίο αυτό αριστούργημα που μας χάρισαν!!