Tales of Monkey Island Ch.5: Rise of the Pirate God

Φτάσαμε στο τελευταίο επεισόδιο…Μετά από αρκετούς μήνες λοιπόν, και κάμποσες κακοποιημένες μαϊμούδες, η σειρά ‘Tales of Monkey Island’ ολοκληρώνεται με το επεισόδιο ‘Rise of the Pirate God’ (ευτυχώς, να και ένας βατός υπότιτλος επεισοδίου – μου έβγαινε η πίστη να τους γράψω ολόκληρους κάθε φορά), το οποίο αποτελεί και επιστέγασμα όλων σας των προσπαθειών για να απαλλάξετε τον κόσμο από τον LeChuck.
 
Το τέλος του 4ου επεισοδίου (όχι δεν το ξαναγράφω τον τίτλο) μας είχε αφήσει εντελώς στον αέρα, αφού σε αυτό ο LeChuck καταφέρνει επιτέλους να σκοτώσει τον Guybrush και να τον στείλει στον άλλο κόσμο. Τελικά όμως δεν το καταφέρνει απόλυτα, διότι ο Guybrush αντί να μεταβεί στην μετά θάνατον ζωή αγκιστρώνεται στα Crossroads (Σταυροδρόμια) ανάμεσα στον δικό του και τον μεταθανάτιο κόσμο έχοντας έτσι την ευκαιρία να καταστρέψει τον LeChuck πριν αυτός απορροφήσει απίστευτες ποσότητες ενέργειας voodoo, μέσω του Esponja Grande, και μεταβληθεί ουσιαστικά σε θεό. Σε αυτή του την προσπάθεια πολύτιμη αρωγός του είναι η Voodoo Lady, περισσότερο αινιγματική από ποτέ.
 
Το μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού διαδραματίζεται στα Crossroads, ενώ από ένα σημείο και μετά ο Guybrush θα ανοίξει κάποια περάσματα προς τον υλικό κόσμο και πιο συγκεκριμένα προς το Flotsam Island. Προορισμός όλων βέβαια είναι η τελική μάχη με τον LeChuck στο πλοίο του από όπου δεν θα κριθεί μόνο το μέλλον και το ευ ζην του Guybrush και της Elaine αλλά και του κόσμου ολόκληρου.. Το φινάλε του παιχνιδιού προσωπικά με απογοήτευσε. Το βρήκα πολύ βιαστικό και πρόχειρα γραμμένο και έκλεισε κάπως άγαρμπα την σειρά. Τέλος, καλό θα είναι να παραμείνετε στον υπολογιστή σας μέχρι να τελειώσουν και τα credits. Ακολουθεί ακόμα ένα μικρό βίντεο, το οποίο είναι ξεκάθαρο πως αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο για συνέχεια της σειράς. Φυσικά δεν είναι χαζοί στην Tell-Tale games να εγκαταλείψουν την κότα με τα χρυσά αυγά, οπότε κατά τη γνώμη μου να περιμένετε τουλάχιστον μία συνέχεια.
 
Το σενάριο του παιχνιδιού είναι γραμμένο από τον Mark Darin (συγγραφέα και του μετριότατου δεύτερου επεισοδίου) και θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω, στην καλύτερη περίπτωση, ως άνισο. Έχει δηλαδή από πίσω του μία πολύ έντονη δυναμική και την ευκαιρία να προσεγγίσει πολύ υψηλά ποιοτικά επίπεδα αλλά κάπου προς το τέλος χάνει την ευκαιρία του και ξεφουσκώνει κάπως απότομα. Δεν ξέρω αν επιλέχθηκε επίτηδες τέτοια προσέγγιση, προκειμένου να δοθεί περισσότερο βάρος στην επόμενη σαιζόν αλλά προσωπικά περίμενα περισσότερα πράγματα.
 
Στα οπτικό-ακουστικά θέματα έχουμε αυτή τη φορά μία πολύ μεγάλη βελτίωση. Αυτή δεν αφορά βέβαια  τα γραφικά, όπου είναι πάνω κάτω πανομοιότυπα με τα άλλα επεισόδια, αλλά την μουσική – η οποία είναι εκπληκτική. Κυριαρχεί μία γλυκιά μελαγχολία τόσο στο μουσικό θέμα όσο και στις ενορχηστρώσεις με αποτέλεσμα το συναίσθημα αυτό να μεταδίδεται στον απόλυτο βαθμό και στον παίκτη. Φοβερή πραγματικά δουλειά και μπράβο στον συνθέτη που κατάφερε να κάνει τόσο εξαιρετική δουλειά.
 
Το gameplay του παιχνιδιού βασίζεται στην ίδια συνταγή στην οποία δομούνται όλα σχεδόν τα επεισόδια της εταιρείας ανεξαρτήτως σειράς. Πρέπει δηλαδή σε κάθε δεδομένη φάση του παιχνιδιού να εκπληρώσουμε κάποια συγκεκριμένα πράγματα – συνήθως τρία – ώστε να προχωρήσει η δράση και να συνεχίσουμε στο παιχνίδι. Αυτό συμβαίνει και εδώ – με την μικρή διαφορά όμως ότι τώρα ο Guybrush κινείται ανάμεσα στα Crossroads και στον κόσμο των ζωντανών. Πως γίνεται αυτό; Διαμέσου των rips, “σχισμών ” δηλαδή που λειτουργούν σαν περάσματα ανάμεσα στους δύο κόσμους. Αυτό όμως δεν είναι και τόσο βολικό καθώς τα rips υπάρχουν σε συγκεκριμένα και διαφορετικά σημεία στα crossroads και κάθε ένα από αυτά οδηγεί σε άλλο σημείο του Flotsam Island. Έτσι η περιήγηση σε αυτά καταντάει λίγο κουραστική αφού περιλαμβάνει αρκετά πήγαινε-έλα ανάμεσα στις τοποθεσίες προκειμένου να καταλήξουμε εκεί που θέλουμε.
 

Οι γρίφοι του παιχνιδιού είναι μέτριας δυναμικής με την έννοια πως ενώ υπάρχουν κάποιες καλές ιδέες, η υλοποίηση τους δεν είναι και η ενδεδειγμένη με αποτέλεσμα ο παίκτης ενώ ξέρει τι περίπου πρέπει να κάνει δεν μπορεί να αντιληφθεί με ποιον τρόπο θα επιτύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ένα άλλο λίγο προβληματικό σημείο του παιχνιδιού είναι πως ξεκινάει κάπως νωχελικά. Ενώ δηλαδή είχαμε πάθει σχεδόν εγκεφαλικό όταν ο LeChuck σκότωσε τον Guybrush στο τέλος του 4ου επεισοδίου, η αρχή του 5ου δεν ακολουθεί σε ρυθμό και ένταση αλλά φρενάρει κάπως τα πράγματα. Παρόμοια είναι και η συνέχεια του παιχνιδιού με την δράση όμως να κορυφώνεται από την μέση και μετά και να ώσπου καταλήξει στο φινάλε.
 
Η περιήγηση μέσα στο παιχνίδι πάντως είναι σχετικά απολαυστική ενώ όσο προχωράς τόσο περισσότερο θέλεις να φτάσεις στο τέλος για να δεις τι επιτέλους θα γίνει με τους ήρωες μας. Το παιχνίδι δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολο – εκτός από ορισμένα ‘στριφνά’ σημεία όπου δεν ξέρεις τι περίπου πρέπει να κάνεις για να προχωρήσεις και αρχίζεις τις δοκιμές. Αυτό που βρήκα το πλέον ενοχλητικό είναι πως και σε αυτό το επεισόδιο επαναλαμβάνεται σχεδόν αυτούσιος γρίφος που είχε εμφανιστεί και πριν. Έτσι το ευρηματικότατο ‘Feast of the Senses’ του 4ου επεισοδίου επαναλαμβάνεται και εδώ, ως η αντίστροφη όμως διαδικασία και ονομάζεται πια ‘Diet of the Senses’. Όση πρωτοτυπία και ευρηματικότητα είχε η πρώτη εμφάνιση του γρίφου τόσο βαρετός και κοινότυπος είναι στην επανάληψη του. Αδυνατώ σχεδόν να καταλάβω γιατί επέλεξαν τέτοια προσέγγιση, γιατί η εντύπωση που μου δόηθκε ήταν πως ξέμειναν σχεδόν από ιδέες και άρχισαν την ανακύκλωση.
 
Όσον αφορά τους χαρακτήρες του RotPG σίγουρα θα μείνετε και με το παραπάνω ικανοποιημένοι, αφού επιστρέφουν αρκετοί από όλα τα προηγούμενα επεισόδια. Αυτό το γεγονός προσπαθεί να δώσει ένα κάπως πανηγυρικό τόνο στο κλείσιμο της σειράς. Προσωπική μου αδυναμία η Morgan που πραγματικά ίσως είναι από τις πιο αγαπημένους μου χαρακτήρες σε όλη την ιστορία των Monkey Island, συμπεριλαμβανομένων και των παλιών παιχνιδιών. Σημειώστε επίσης πως την φωνή του κακού και πάλι LeChuck δανείζει ο πολύς Earl Boen, που είχε δώσει επίσης την φωνή του στον LeChuck του Curse of Monkey Island. Οι παραγωγοί έδωσαν πολύ μεγάλο βάρος στον voice-acting και πιστεύω πια πως το αποτέλεσμα τους δικαίωσε απόλυτα.
 
Κλείνοντας, οφείλω να μοιραστώ μαζί σας πως περίμενα κάτι παραπάνω από το επεισόδιο που αποτέλεσε τον επίλογο του ‘Tales of Monkey Island’. Περίμενα για παράδειγμα πως η κορύφωση θα είναι περισσότερο δραματική και δυναμική και αντ’ αυτού μας προσφέρθηκε το χειρότερο ίσως επεισόδιο μετά το ‘Siege of Spinner Cay’. Δεν θέλω να γράψω τίποτα κακό για έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζω αλλά δεν είναι τυχαίο πως ο Mark Darin είχε γράψει και τα δύο προαναφερθέντα επεισόδια.
 
Η σειρά πάντως στο σύνολο της μου άρεσε αρκετά, σε βαθμό μάλιστα που δεν το περίμενα. Ήταν ένα βήμα μπροστά και για την Tell-Tale όπου σχεδόν μου απέδειξε πως όταν θέλει μπορεί να δημιουργήσει κάτι αξιόλογο και όχι μόνο ευκολοχώνευτα επεισόδια και σφηνάκια διασκέδασης. Ραντεβού λοιπόν στην δεύτερη σαιζόν του νέου Monkey Island, η οποία είμαι απόλυτα σίγουρος πως δεν είναι και πολύ μακριά. Μέχρι τότε να προσέχετε τις three-headed monkeys!