Tex Murphy - The Pandora Directive

“Καλησπέρα”.
“…”
“Καλησπέρα νεαρέ”.
“… Ε… καλησπέρα σας. Ο… ο… κύριος Murphy;…”
“Tex και σε παρακαλώ, μίλα μου στον ενικό.  Είσαι ο ρεπόρτερ…”
“… ναι, ναι όπως βλέπετε…”
“Νιώθεις καλά;”
“… Ε… ναι μια χαρά. Είναι που… να... το γραφείο…”
“Είναι κάπως εκτός τόπου και χρόνου έτσι; Μου αρέσει να σου πω την αλήθεια, τόσα χρόνια… το έχω συνηθίσει πλέον. Κάθισε.”
“Όχι δεν είναι..... Είστε έτοιμος να ξεκινήσουμε κύριε Murphy;”
“Σου είπα, Tex σε παρακαλώ, θέλεις λίγο bourbon;”
“Όχι ευχαριστώ, δεν πίνω.”
“Δεν πίν...;  (νέοι...). Σε πειράζει αν κάνω ένα τσιγάρο;”
“Οτιδήποτε σας κάνει να νιώθετε άνετα κύριε Murphy.”
“Είπαμε, Tex…. φφφσσς… Αυτά τα Lucky Strike… όλο λέω πως θα το κόψω αλλά…. πππφφφφφ…”
“Ναι... συγνώμη... να αρχίσουμε λοιπόν;”
“Βεβαίως.”
“Λοιπόν κύριε Mur… Tex, πριν από μια εβδομάδα ήρθε στο φως το προσωπικό ημερολόγιο του επί χρόνια εξαφανισμένου πράκτορα της N.S.A. Jackson Cross. Βρέθηκε από τους εργάτες που έκαναν ανακαίνιση στα διαμερίσματα της πολυκατοικίας που κάποτε έμενε, όταν και ανακάλυψαν ένα μυστικό δωμάτιο κατά τη διάρκεια των εργασιών. Ο αρχισυντάκτης μου γνώριζε τον εργολάβο και έτσι προλάβαμε να φτιάξουμε ένα αντίγραφο προτού το κατασχέσει η N.S.A. Το ημερολόγιο είναι θησαυρός. Θα μπορούσαμε να έχουμε μια αποκλειστικότητα κάθε εβδομάδα για ένα χρόνο αν δεν είχαμε… “επανειλημμένες συστάσεις” να μην το κάνουμε. Αυτό που μου έκανε όμως εμένα εντύπωση είναι αυτά που αναφέρει στις τελευταίες σελίδες και ιδιαίτερα ο απότομος τρόπος που σταματά το γράψιμο. Δείχνει σαν να κυνηγά κάτι «μεγάλο» και το όνομά σου αναφέρεται σαν κάποιος που μπλέκεται στα πόδια του… Θέλεις να μας πεις κάποια πράγματα για το τι συνέβη;”
“Η “Πανδώρα”... ήξερα ότι μια μέρα θα μου ξαναχτύπαγε την πόρτα… λυπάμαι νεαρέ άργησες πάρα πολύ, δεν μπορώ πλέον να σου φανώ χρήσιμος… έχω… ξεχάσει… στην υγειά σου.”
“Στην υγειά σου… Με την ησυχία σου. Θέλεις να τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά;”
“Γιατί όχι; Το μόνο που θυμάμαι καλά είναι εκείνο το βράδυ του Απριλίου του ‘43. Πω πω… πέρασαν τριάντα χρόνια από τότε. Από το απόγευμα όξινη βροχή έλουζε όλο το San Francisco, παλιό και νέο. Το να κυκλοφορήσεις στο δρόμο ήταν πολύ επικίνδυνο έτσι οι περισσότεροι ένοικοι της Chandler Avenue βρήκαμε ευκαιρία να μαζευτούμε στο café του Louie. Είσαι μικρός και ίσως δεν θυμάσαι αλλά τότε οι διαφορές μεταξύ μεταλλαγμένων και μη ήταν ακόμα πολύ έντονες. Όλοι οι μεταλλαγμένοι ζούσαν στο παλιό San Francisco τότε. Προσωπικά αν και έχω ανοσία στη ραδιενέργεια, πάντα προτιμούσα την παλιά πόλη, ακόμα και όταν τα οικονομικά μου επέτρεπαν να ζήσω και αλλού. Ο καιρός πάντως δεν έχει αλλάξει και πολύ από τότε...”
“...και ούτε νομίζω ότι θα δούμε κάποια αλλαγή σύντομα.”

“Ήταν μια εποχή όπου η τύχη είχε αρχίσει επιτέλους να μου χαμογελά. Οι παλιοί μου λογαριασμοί είχαν κλείσει, τα οικονομικά μου ήταν ελαφρώς καλύτερα... διάολε ένιωθα τόσο καλά που εκείνο το βράδυ το είχα πάρει απόφαση. Θα ζήταγα από την Chelsee να βγούμε. Το ότι εκείνη είχε τα ψυχολογικά της (κρίση των –αντα) δεν μου έκανε και τη ζωή πολύ εύκολη άσε που έπρεπε να την πείσω ότι δεν ήμουν πλέον ο ρέμπελος αλκοολικός που είχε γνωρίσει. Για να μην τα πολυλογώ, μπορεί εκείνο το βράδυ να μην τα κατάφερα συναισθηματικά, βρήκα όμως πελάτη. Πάνω στη κουβέντα με την Chelsee αναφέρθηκε το επάγγελμά μου. Αυτό τράβηξε την προσοχή του Gordon Fitzpatrick. Δεν τον είχα ξαναδεί στο café και φαινόταν από μίλια ότι δεν ήταν από την περιοχή. Μου ζήτησε αν μπορούσαμε να μιλήσουμε ιδιαιτέρως και αφού δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω τον συνόδευσα μέχρι το γραφείο μου δυο τετράγωνα πιο κάτω στο πάλαι ποτέ ένδοξο Ritz όπου θα είχαμε ησυχία.”
“Να υποθέσω ότι αυτή ήταν η αρχή της περιπέτειά σου.”
“Τυπικά ναι, αν και τίποτα δεν έδειχνε πως θα εξελισσόταν το πράγμα. Ο Fitzpatrick ήταν ένας καταξιωμένος επιστήμονας… (αλήθεια τι ειδικότητα;… ποτέ δεν έμαθα… τέλος πάντων…)  που αναζητούσε τα ίχνη του χαμένου του συνάδελφου και φίλου του Thomas Malloy. Οι τελευταίες πληροφορίες τον είχαν στείλει μέχρι την γειτονιά μας και ειδικά μέχρι το Ritz όπου ο Malloy είχε νοικιάσει ένα δωμάτιο με ψευδώνυμο. Ήθελε λοιπόν να συνεχίσω την έρευνα του και ανακαλύψω που κρυβόταν ή –το χειρότερο- αν είχε πάθει τίποτα. Για να είμαι ειλικρινής δεν πολυενθουσιάστηκα. Έμοιαζε άλλη μια υπόθεση ρουτίνας. «Σίγουρα θα κρύβετε από τίποτα δανειστές ή το χειρότερο από καμιά πρώην κυρία Malloy», σκέφτηκα, η προκαταβολή όμως που πήρα διέλυσε αυτομάτως όποιες αμφιβολίες μου είχαν δημιουργηθεί και δέχτηκα με ευχαρίστηση…”
“Tex, συγνώμη που σε διακόπτω αλλά μέχρι στιγμής δεν μου φαίνεσαι για άνθρωπος που ξεχνά εύκολα…”
“Μην προσπαθείς να με κολακέψεις. Η μνήμη μου είναι μια χαρά παρόλη την ηλικία μου. Τα γεγονότα της συγκεκριμένης υπόθεσης είναι που έχω ξεχάσει.”
“Μα πως…”
“Θα σου πω αλλά θα μου υποσχεθείς ότι δεν θα με διακόψεις.”
“Μάλιστα…”
“Από εδώ και πέρα τα πράγματα αρχίζουν να θολώνουν. Θυμάμαι να βρίσκω τον Malloy σχετικά εύκολα αλλά μετά μόνο αμυδρές και μπερδεμένες εικόνες υπάρχουν στο μυαλό μου. Θυμάμαι μια μαυροφορεμένη φιγούρα, να με κυνηγά η N.S.A., το Roswell, κάποιο  δάσος ή ζούγκλα, την Pandora (ότι και να ήταν αυτή)… και την Regan. Μια γυναίκα που ήξερε τι ήθελε και πώς να το πάρει… που να βρίσκεται και αυτή άραγε;…
Και για να σε προλάβω. Αμέσως μετά το κλείσιμο της υπόθεσης άρχισαν αυτά τα περίεργα όνειρα. Το παθαίνω συχνά να βλέπω περίεργα όνειρα που έχουν να κάνουν με παλιότερες υποθέσεις, αυτά όμως είναι διαφορετικά. Εδώ, βλέπω γεγονότα που έχω ζήσει αλλά είμαι τόσο… αλλαγμένος. Τη μια με βλέπω καλό, συμπονετικό και προσηλωμένο στο στόχο μου, την άλλη αφελή και ανώριμο, πολλές φορές μάλιστα βλέπω πως συμπεριφέρομαι σαν το τελευταίο κατακάθι της κοινωνίας. Ζω τα γεγονότα ξανά και ξανά και ταυτόχρονα τελείως διαφορετικά και μπερδεμένα. Για πολλά χρόνια, σχεδόν κάθε βράδυ, έβλεπα συνεχώς διαφορετικά πράγματα ακόμα και πως έκλεισα την υπόθεση… δεν ξέρω τι έζησα στ’ αλήθεια και τι όχι… όλα πια είναι σκιές στο μυαλό μου… σαν κάποιος να ήθελε να με κάνει να ξεχάσω…”
“Απίστευτο...”
“Χμ... απίστευτο δεν ξέρω αλλά περίεργο σίγουρα και δεν είναι το bourbon που μιλάει μικρέ. Καταλαβαίνω τι θα σκέφτεσαι τώρα. Όμως όλα αυτά τα χρόνια νιώθω σαν κάποιος να θέλει να δω τα συγκεκριμένα όνειρα... Μα εσύ έχεις χλομιάσει! ε! είσαι καλά αγόρι μου;”
“Κύριε Murphy… Tex, Tex… θέλω να πω... αν και αρχικά είχα πολλές επιφυλάξεις… σε πιστεύω… αλήθεια… και ο λόγος είναι αυτός.”
“Ένα μπλε κουτί;”
“Νομίζω ότι είναι σειρά μου να εξηγηθώ. Μου αρέσει να συλλέγω παλιά videogames και ιδιαίτερα adventures του περασμένου αιώνα. Όταν άκουσα στο γραφείο το όνομα του Cross μου ήρθε αμέσως στο μυαλό και χαμογέλασα με τη σύμπτωση, όταν όμως ξεκίνησα να διαβάζω τις σημειώσεις του, το πράγμα γινόταν πολύ περίεργο, οι συμπτώσεις παρά ήταν πολλές. Όταν τέλος είδα για πρώτη φορά το όνομά σου… ανατρίχιασα. Έπρεπε να σε γνωρίσω από κοντά.”
“Μα για τι πράγμα μιλάμε;”
“Να δες και εσύ. Πρόκειται για ένα adventure του 1996 από μια εταιρεία που την έλεγαν Access. Ο ήρωας λέγεται επίσης Tex Murphy και ζει τα ίδια γεγονότα με αυτά που πάνω-κάτω μου περιγράφεις, την ίδια χρονιά! Pandora Directive λέγεται! Κάποιος Aaron Conners είναι υπεύθυνος για την ιστορία και έχει φροντίσει να δώσει στον παίκτη εναλλακτικά σενάρια ανάλογα με το πώς συμπεριφέρεται ο ήρωας... σαν τα όνειρα που βλέπεις... ο κόσμος που περιγράφει είναι ακριβώς αυτός που ζούμε... να κοίτα, αυτός εδώ λέγεται Chris Jones, βλέπεις πως σου μοιάζει; είναι ο έτερος δημιουργός και σε υποδύεται. Βλέπεις; χρησιμοποιούν ηθοποιούς μέσα σε γραφικό περιβάλλον. Full motion video τα έλεγαν τότε και συμμετέχουν διάφοροι επαγγελματίες ηθοποιοί της εποχής υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες κάποιου Adrian Carr. Να έχει εδώ κάποια ονόματα: Tanya Roberts, Kevin McCarthy, Barry Corbin... κάποιοι άλλοι πρέπει να είναι ερασιτέχνες ή συντελεστές που ήθελαν να κάνουν και τους ηθοποιούς. Δεν είναι όλο το παιχνίδι σε full motion video, το υπόλοιπό είναι φτιαγμένο σε 3D σε μια εποχή όπου οι υπολογιστές με το ζόρι μπορούσαν να το «σηκώσουν».... Tex έχουν φτιάξει την Chandler Avenue…….”

“.................Θέλεις bourbon;”
“Διπλό, σκέτο... όχι κάντο τριπλό... ευχαριστώ...... Tex, πριν έρθω εδώ και σε γνωρίσω πίστευα ότι όλα αυτά ήταν μια διαολεμένη σύμπτωση. Αυτά που μου περιέγραψες όμως στην αρχή είναι … είναι… Είσαι σίγουρος ότι ποτέ δεν έχεις έρθει σε επαφή με το παιχνίδι;”
“…. Έτσι ώστε να έχω μπερδέψει την πραγματικότητα με παραμύθια; Σου φαίνομαι για τύπος που παίζει παιχνίδια;... Εγώ πάντως είμαι πιο όμορφος από αυτόν τον… τον...  Jones... και αυτός ο Conners… μου φαίνεται σαν να τον ξέρω αλλά δεν μπορώ να προσδιορίσω από πού... τον Rook πάντως τον πέτυχαν διάνα… χα χα…”
“Βάλε μου άλλο ένα σε παρακαλώ... α!... κάηκα!”
“Να σε ρωτήσω κάτι;”
“Μμμ….”
“Δηλαδή κάποιοι έφτιαξαν στο παρελθόν παιχνίδια με τις περιπέτειές μου;”
“Όπως φαίνεται.”
“Και έχουν χρησιμοποιήσει και τους γείτονές μου; Τον Louie, τον παλιόγερο τον Rook, τον κάθαρμα που έχω για σπιτονοικοκύρη Nilo, τον Clint που το μόνο που ξέρει είναι να τρώει τις σοκολάτες που υποτίθεται ότι πουλάει και τον άλλο τον τρελλάρα, τον Gary Lee που κήρυττε το μίσος του για την κρεατοφαγία;… έχουν και την Chelsee;”
“Ω, ναι…”
“Και υπήρχαν άνθρωποι που το αγόρασαν;”
“Πολλοί…”
“Άβυσσος η ψυχή…”
“...…Δεν μπορεί να συμβαίνουν αυτά… απορώ με την ψυχραιμία σου πάντως.”
“Έχουν δει τα μάτια μου… να σου πω… χαλάρωσε. Θέλεις να αλλάξουμε λίγο θέμα;”
“Μα τι να γράψω από όλα αυτά;… Τι να σε ρωτήσω;..... εεε.... ξέρω ‘γω.... Πως αποφάσισες να ακολουθήσεις αυτό το επάγγελμα;”
“Χμ… λοιπόν, όταν ήμουν πέντε είδα για πρώτη φορά το “Γεράκι της Μάλτας”. Εκείνη τη μέρα κατάλαβα ότι αυτό ήταν που ήθελα να κάνω. Έβαλα μια αφίσα του Bogart δίπλα στο κρεβάτι μου και ονειρευόμουν τη μέρα που μοιραίες γυναίκες θα αναζητούσαν μια σίγουρη αγκαλιά ενώ ταυτόχρονα θα έσωζα τον κόσμο. Μπορεί να σου ακούγεται λίγο γραφικό, λειτούργησε όμως καλά όλα αυτά τα χρόνια αν εξαιρέσεις βέβαια κάποιες από τις «πελάτισσες» μου. Όπως βλέπεις και ο προσωπικός μου χώρος είναι ανάλογος. Μου αρέσει όταν δεν δουλεύω να βάζω χαλαρή τζαζ μουσική και να απολαμβάνω το bourbon μου με την ησυχία μου. Μου αρέσει πολύ η τζαζ… καμιά φορά βέβαια δεν θα πω όχι και σε κάποια πιο «δυνατή» ορχηστρική μουσική.”
“Και πως ένας «παλιομοδίτης» ντετέκτιβ τα βγάζει πέρα μέσα σε έναν σύγχρονο κόσμο;”
“Μα με αυτό που επιβάλλετε να έχει ανεξαρτήτου εποχής, το ένστικτο. Πάντα το εμπιστευόμουν και ποτέ δεν με πρόδωσε. Από ‘κει και πέρα προχωρώ αυτοσχεδιάζοντας. Πάνε πολλά χρόνια που έχω να χρησιμοποιήσω πιστόλι, δεν το συμπαθώ, άσε που το έχασ… άστο αυτό καλύτερα... τα αντικείμενα που βρίσκω μπροστά μου είναι και αυτά που θα μου δώσουν λύσεις, είτε όπως είναι είτε συνδυάζοντάς τα. Με τα χρόνια έγινα πολύ καλός σ’ αυτό. Βέβαια μην περιμένεις ότι όλα βρίσκονταν σε κοινή θέα. Έπρεπε να ψάχνω και την τελευταία σπιθαμή σε κάθε χώρο να τα ανακαλύψω πράγμα που αρκετές φορές καταντούσε εκνευριστικό. Ίσως έφταιγε και το γεγονός ότι δεν μου άρεσε να κινούμαι καθώς ερευνούσα… Ο σωστός ντετέκτιβ πάντως πρέπει να αξιοποιεί κάθε τι μπορεί να του δώσει ένα επιπλέον στοιχείο. Ένα σχισμένο σημείωμα, μια φωτογραφία, ένα βιβλίο… Παλιότερα ήμουν πιο απόλυτος. Το “Βιβλίο κανόνων των Ρ.Ι.” ήταν ο μοναδικός μου σύμβουλος. Αργότερα κατάλαβα –με τον χειρότερο τρόπο- ότι πρέπει να «λυγίζεις» λίγο τους κανόνες  αν θες να τα βγάλεις πέρα. Άσε που στην πορεία ανακαλύπτεις και καινούργιους...”
“Και μπορεί κάποιος να τα βγάλει πέρα με αυτό τον τρόπο;”
“Κοίτα, όχι να περιαυτολογήσω, αλλά γι’ αυτό δεν γίνεται ο καθένας ντετέκτιβ... πρέπει να σου κόβει και λίγο... χρειάζεται θάρρος και φαντασία. Και να σου πω ένα μυστικό; Προσωπικά, πάντα μου άρεσε να σχολιάζω ό,τι θεωρούσα ενδιαφέρον, ακόμα και αν δεν βοηθούσε στην έρευνα. Σαν να μιλάω στον εαυτό μου. Μπορεί να ακούγεται κάπως, με βοηθά όμως πολύ να οργανώνω τη σκέψη μου.”
“Πιστεύεις δηλαδή ότι βασικά χαρακτηριστικά ενός ντετέκτιβ είναι η ευφυΐα και το ένστικτο...”
“Και όχι μόνο. Πρέπει επίσης να ξέρει να “ψυχολογεί” τους ανθρώπους γύρω του. Να πηγαίνει με τα νερά τους ώστε να καταφέρει να κερδίσει την εμπιστοσύνη τους. Νομίζεις ότι κάθε ένας που συναντώ είναι πρόθυμος να απαντήσει στις ερωτήσεις μου; Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα... Αν είσαι ετοιμόλογος σε αυτή τη δουλειά θα καταφέρεις να γλυτώσεις και από επικίνδυνες καταστάσεις. Πρέπει να ξέρεις τα όριά σου κάθε δεδομένη στιγμή.”

“........................”
“Τι έχεις μικρέ;”
“Τι να έχω; Κάθομαι απέναντι σε κάποιον που μέχρι πριν μια εβδομάδα νόμιζα ότι υπήρχε μόνο στη φαντασία να μου εξιστορεί πράγματα που αυτός δεν θυμάται πλέον από ένα σημείο και μετά αλλά εγώ να τα γνωρίζω μέσα από ένα παιχνίδι του περασμένου αιώνα που φαίνεται να «ήξερε» τι θα γινόταν 46 χρόνια πριν και που αν στέκουν όλα αυτά εγώ έχω στα χέρια μια από τις μεγαλύτερες συνομωσίες της ανθρωπότητας αλλά αν βγω και τα πω θα με πάνε κατευθείαν στο τρελλάδικο... Χριστέ μου τι λέω;...”
“Χα! έτσι όπως ακούγεσαι ίσως σε πάρουν στο τρελλάδικο πριν προλάβεις να πεις τίποτα. Έλα ηρέμησε. Αν ο κόσμος ήταν ποτέ έτοιμος να ακούσει τα πραγματικά γεγονότα πίσω από κάθε μεγάλη ιστορία εγώ τώρα θα ζούσα σε δικό ρετιρέ διαμέρισμα στο κέντρο της πόλης. Πάντως εγώ έχω μια απορία. Ας υποθέσουμε ότι κάποιος μπαίνει στο κόπο (γιατί προφανώς θέλει να κρατήσει κρυφό κάτι πάρα πολύ σημαντικό) να ταξιδέψει στο παρελθόν (!) και να στήσει όλο αυτό το πράγμα για να κάνει εμένα να ξεχάσω ανακατεύοντας τις μνήμες μου. Δεν φοβήθηκε (όπως και τελικά έγινε) ότι κάποιο αντίτυπο θα ερχόταν στα χέρια μου; 50 χρόνια πριν το ’43 δεν είναι και μεγάλη διάρκεια.”
“Υποθέτω ότι αυτό ήταν ένα ρίσκο που έπρεπε να πάρει. Γι’ αυτό ίσως και να διάλεξε το συγκεκριμένο μέσο. Σαν υποείδος τα FMV δεν άντεξαν πολύ στο χρόνο, μετά το 2000 όλο και λιγότερα έβγαιναν στην αγορά... δεν ξέρω... μπορεί και να επηρεάστηκε και από δημοσιεύματα που από το 2000 και μετά (πάλι) ήθελαν τα adventures να «πεθαίνουν» κάθε τρεις και λίγο... χε χε που να ‘ξεραν.... όπως και να’ χει θεώρησε ότι αν έφτιαχνε ένα FMV adventure και όχι π.χ. μια ταινία θα έφτανε πιο δύσκολά στα χέρια σου...”
“Τουλάχιστον άξιζε σαν παιχνίδι;”
“Αν άξιζε!;  Θεωρείτε το καλύτερο adventure του 1996 και πάντα βρίσκεται μέσα στις λίστες με τα καλύτερα του είδους. Είναι το καμάρι της συλλογής μου.”
“Και εσύ τώρα ξέρεις τι έχει γίνει;”
“Θέλεις να σου πω;”
“Δεν παίζουμε καλύτερα; Έτσι για να με δω σε δράση.”
“Ναι... γιατί όχι;... που είναι ο υπολογιστής;”
“Έχω εδώ έναν αρχαίο...”
“Μην ανησυχείς μας κάνει μια χαρά...... Για να δούμε.... ορίστε ξεκινά. Σε τι επίπεδο θα παίξουμε;”
“Τι εννοείς;”
“Έχει δυο. Το Entertainment που είναι πιο εύκολο και δίνει hints και το Game Player που είναι πιο δύσκολο με περισσότερες τοποθεσίες και puzzles και χωρίς hints.”
“Χε χε... αφού τα κατάφερα στην πραγματικότητα, θα τα καταφέρω και εδώ, βάλε το Game Player.”
“Για να δούμε, πόσους πόντους θα πιάσεις.”
“Έχει και βαθμολογία;”
“Αμέ, 4000 το άριστα. Προσωπικό ρεκόρ... 3998... κααααι ξεκινάμε...”
“Χα! πολύ κινηματογραφικό... πάντως ήδη έχω αρχίσει να παθαίνω déjà vu... έι αυτή είναι η Chelsee…. κοίτα να δεις...”
“Πως νιώθεις;”
“Πολύ περίεργα.”
“Θα δεις είναι ένα πολύ μεγάλο adventure.”
“Δεν υπάρχει μεγαλύτερο adventure game από την ίδια μας τη ζωή (*) μικρέ... λίγο bourbon ακόμα;.....”

(*) Wise words copyrighted by Μάνος “manos426f” Καρκαλέμης. No rights have been received, but I’m sure he will not object.