Sherlock Holmes : The Testament of Sherlock Holmes

Η σκοτεινή πλευρά του Holmes;

Η άνιση συνταγή της Frogwares

Η εταιρία Frogwares και τα παιχνίδια της αποτελούν μια ιδιαίτερη περίπτωση στον χώρο των adventure games. Κατ’ αρχήν δεν πρόκειται ούτε για αγγλόφωνους ούτε για γερμανούς δημιουργούς, αλλά για μια ομάδα Ουκρανών με παράρτημα στην Ιρλανδία.  Γενικά έχω την εντύπωση ότι τα puzzle-oriented παιχνίδια είναι αρκετά δημοφιλή στις σλαβόφωνες χώρες, αφού τόσο το καινούργιο παιχνίδι της Jensen (Moebius) όσο και τα περισσότερα από τα casual puzzle games που κυκλοφορούν στις μέρες μας σχεδιάζονται σε studio της Ανατολικής Ευρώπης.

Από την άλλη εδώ και χρόνια οι δημιουργοί της Frogwares χρησιμοποιούν πολύ πιο σύγχρονες full-3D μηχανές γραφικών στα adventure τους σε σχέση με άλλους  developers. Ωστόσο για κάθε βήμα τους προς τη σωστή κατεύθυνση, άλλα τόσα στραβοπατήματα κάνουν σε κάθε παιχνίδι τους. Κύριο, αλλά όχι και μοναδικό, πρόβλημα είναι ο εν πολλοίς «εγκάθετος» (εξαιρετικά επιτυχημένος χαρακτηρισμός από την Dream Specialist) και casual χαρακτήρας των γρίφων στα παιχνίδια τους (όχι ως προς τον βαθμό δυσκολίας, αλλά ως προς την ελλειπή ενσωμάτωση τους στον κύριο σεναριακό κορμό), που έχει σαν αποτέλεσμα την δικαιολογημένη τεράστια απόκλιση όσον αφορά την αξιολόγησή τους από τους «αντβεντσουράδες», ανάλογα με τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις τους από το είδος. Άραγε καταφέρνουν οι Ουκρανοί δημιουργοί  να σπάσουν την παράδοση της εξαιρετικής ανισότητας των παιχνιδιών τους όσον αφορά το τελικό αποτέλεσμα με το «The Testament of Sherlock Holmes»;

Ένας διαφορετικός Sherlock Holmes

Αγγλία, 20ος αιώνας: Μια παρέα παιδιών σκαρφαλώνουν σε μια σοφίτα και βρίσκουν ένα κρυμμένο αφήγημα του Dr Watson. Καθώς το διαβάζουν, έρχονται αντιμέτωπα με μια εικόνα του διάσημου ντεντέκτιβ αρκετά διαφορετική από αυτή των επίσημων βιβλίων. Βικτωριανό Λονδίνο: Όταν ο Holmes αναλαμβάνει με δική του πρωτοβουλία να ερευνήσει μια μυστηριώδη και ειδεχθή υπόθεση φόνου, δε διστάζει να παρακάμψει κατ’ επανάληψη το νόμο και την παραδοσιακή ηθική, προκαλώντας έκπληξη και αμηχανία στον πιστό του φίλο Watson, ο οποίος αρχίζει να αναρωτιέται κατά πόσο γνωρίζει πραγματικά τον διάσημο ντεντέκτιβ. Ταυτόχρονα ένας δημοσιογράφος εγείρει αμφιβολίες όσον αφορά την εντιμότητα του Holmes και αφήνει υπόνοιες για συμμετοχή  του σε εγκληματικές ενέργειες και παράνομες οργανώσεις. Πόση αλήθεια υπάρχει στις κατηγορίες του; Γιατί άλλαξε ξαφνικά η συμπεριφορά του Holmes και γιατί παρακάμπτει απροκάλυπτα τους επίσημους μηχανισμούς της Scotland Yard; Μια σκοτεινή υπόθεση φόνων, τρομοκρατίας και παράξενων δηλητηρίων ξετυλίγεται μπροστά στα έκπληκτα μάτια του Watson και το χειρότερο, ο Holmes φαίνεται με κάποιο τρόπο αναμεμειγμένος σε όλα αυτά. Ποια θα είναι η αντίδραση του πιστού φίλου;

Το «The Testament of Sherlock Holmes» (TToSH) έχει ένα δυνατό σενάριο, που κλιμακώνεται σταδιακά και όπου ποτέ δεν είμαστε σίγουροι για κανέναν και τίποτα, ούτε καν για τον ίδιο τον Holmes, που χειριζόμαστε στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού. Οι απαντήσεις έρχονται μόνο  στο τέλος και είναι αρκετά ικανοποιητικές, αν και παραμένουν κάποιες μικρές σεναριακές τρύπες στο σύνθετο ιστό των σκοτεινών συνομωσιών που έχουν εξυφανθεί στη διάρκεια του παιχνιδιού. Όσο για τον χαρακτήρα του Holmes, μην ανησυχείτε ότι τον έχουν παραποιήσει στο βαθμό των σύγχρονων χολιγουντιανών ταινιών. Αν εξαιρέσουμε την υπό αμφισβήτηση εντιμότητά του, κατά τα άλλα παραμένει ο γνωστός ιδιοφυής αλλά και αλαζόνας ντεντέκτιβ που γνωρίζουμε (και αγαπάμε;) από τα βιβλία και τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς της Frogwares. Θα σημειώσω πάντως ότι προσωπικά προτιμώ την πιο εγκεφαλική και συγκρατημένη πλοκή αστυνομικής έρευνας στο προηγούμενο παιχνίδι της Frogwares («Sherlock Holmes vs Jack the Ripper») από την ομολογουμένως εντυπωσιακή μελοδραματική και γεμάτη ανατροπές ιστορία του TToSH.

Επίσης πρέπει να αναφέρω ότι το παιχνίδι έχει έναν πολύ όμορφο και συγκινητικό επίλογο, ο οποίος όμως έρχεται από το πουθενά, χωρίς να έχει προηγηθεί κάποιο χτίσιμο, πράγμα που τελικά τον αποδυναμώνει και τον κάνει να φαίνεται ξεκρέμαστος (tacked on, που λένε και οι φίλοι μας οι άγγλοι). Παρ’ όλα αυτά, σε γενικές γραμμές η σεναριακή ανέλιξη του παιχνιδιού αποτελεί ένα από τα πιο δυνατά του σημεία.

Οι τρεις διαστάσεις του βικτωριανού Λονδίνου

Όσον αφορά τον τεχνικό τομέα, για μια ακόμα φορά η Frogwares εντυπωσιάζει. Το παιχνίδι διαδραματίζεται σε έναν πλήρως τρισδιάστατο κόσμο με 3D χαρακτήρες. Η λεπτομερής απεικόνιση του Λονδίνου και (για μια ακόμα φορά) της περιοχής Whitechapel είναι τουλάχιστον εντυπωσιακή και ξεπερνάει σε εικαστική ομορφιά και λεπτομέρεια την προηγούμενη (ήδη εξαιρετική) προσπάθεια της Frogwares σε αυτόν τον τομέα («Sherlock Holmes vs Jack the Ripper»). Οι 3D χαρακτήρες είναι εμφανώς βελτιωμένοι με πολύ καλύτερη γραφική απεικόνιση και σαφώς βελτιωμένη κίνηση σε σχέση με τα προηγούμενα παιχνίδια της εταιρίας. Παρ’ όλα αυτά ειδικά στον τομέα της κινησιολογίας, οι Ουκρανοί ακόμα δεν τα έχουν καταφέρει απολύτως καλά. Σε σύγκριση με την αρμονική και εντυπωσιακά ρεαλιστική κίνηση των χαρακτήρων στα περισσότερα σύγχρονα παιχνίδια, οι χαρακτήρες στο TToSH εξακολουθούν να κάνουν σπασμωδικές και αδέξιες κινήσεις που θυμίζουν μαριονέτες, ενώ και στον τομέα της εκφραστικότητας των προσώπων, παρά τα εντυπωσιακά βήματα βελτίωσης που έχουν γίνει, υπολείπονται σε σχέση με άλλα μοντέρνα παιχνίδια.

Ωστόσο παραμένει εντυπωσιακό το γεγονός ότι οι δημιουργοί της Frogwares είναι από τους λίγους developers που τολμούν να βγάλουν καθαρόαιμο adventure παιχνίδι με τόσο σύγχρονα γραφικά. Και μόνο για αυτό τους αξίζουν συγχαρητήρια. Εντούτοις θα επισημάνω ένα αρνητικό ακόμα: την αίσθηση διαδρόμου σε κάποιους ανοιχτούς χώρους, όπου ο Holmes δεν μπορεί να προχωρήσει πέρα από κάποια αόρατα όρια, χωρίς όμως να υπάρχει κάποιο εμφανές φυσικό εμπόδιο. Σε κάποιες περιοχές, οι δημιουργοί έχουν συγκαλύψει έξυπνα τα όρια του διαδρόμου με διάφορα αντικείμενα, όπως παρκαρισμένες άμαξες ή πεταμένα βαρέλια, αλλά δυστυχώς υπάρχουν και αρκετά σημεία στα οποία ο Holmes δεν έχει πρόσβαση, χωρίς να υπάρχει ορατό εμπόδιο. 

Χειρισμός τρία σε ένα

Εκεί που κλέβει την παράσταση το TToSH πάντως, είναι στον τομέα του χειρισμού, αφού προσφέρει τρεις τελείως διαφορετικούς, αλλά εξίσου λειτουργικούς, τρόπους χειρισμού, οι οποίοι εναλλάσσονται εύκολα πατώντας το μεσαίο κουμπί (ροδέλα) του mouse και που καθένας τους αλλάζει ριζικά τη φυσιογνωμία του παιχνιδιού. Θέλετε να παίξετε το παιχνίδι σαν κλασικό point and click adventure τρίτου προσώπου με στατική κάμερα; Κανένα πρόβλημα. Κινείτε τον Holmes (και ενίοτε τον Watson) με αριστερό κλικ και με τη ροδέλα του mouse επιλέγετε ανάμεσα στα αντικείμενα του inventory. Με δεξί κλικ ανοίγει ένα μενού με το inventory, τους διαλόγους, τη συλλογή από στοιχεία, τον πίνακα συμπερασμάτων (deduction board), τον χάρτη του Λονδίνου, την οθόνη επιλογής χειρισμού μεταξύ Holmes και Watson και κάποια achievements.

Προτιμάτε τον χειρισμό πρώτου προσώπου σε πλήρως 3D περιβάλλον; Ωραιότατα. Πατήστε τη ροδέλα του mouse και πλέον κινείστε ελεύθερα σε first person mode με τα WASD πλήκτρα, ενώ περιστρέφετε την κάμερα με το mouse. Όταν πλησιάζετε σε interactive spot, εμφανίζεται πάνω του ένα εικονίδιο που ενεργοποιείται με αριστερό κλικ. Δε σας αρέσει ο χειρισμός με το πληκτρολόγιο; Μπορείτε να κινείτε τον χαρακτήρα κρατώντας πατημένο το αριστερό πλήκτρο του mouse ή, αν θέλετε, με ένα XBOX συμβατό controller. Ακόμα δεν είστε ικανοποιημένοι; Πατήστε ξανά τη ροδέλα στο mouse και ξαφνικά κινείτε τον χαρακτήρα σας με ελεύθερη κάμερα τρίτου προσώπου (behind the back, περίπου όπως στο L.A. Noire) με τα πλήκτρα WASD και περιστρέφετε την κάμερα με το mouse (ή αν προτιμάτε μπορείτε να χρησιμοποιήσετε XBOX συμβατό controller ). Όλοι οι τρόποι χειρισμού λειτουργούν άψογα, λες και το παιχνίδι φτιάχτηκε για καθέναν από αυτούς. Προσωπικά το έπαιξα με την ελεύθερη κάμερα τρίτου προσώπου και XBOX controller και δε συνάντησα κανένα απολύτως πρόβλημα.

Με το Esc πηγαίνετε στο κεντρικό μενού του παιχνιδιού, όπου υπάρχει πλήθος από options που μπορείτε να παραμετροποιήσετε σύμφωνα με τα γούστα σας (όσον αφορά γραφικά, ήχο, gameplay, κ.α.), καθώς και οι επιλογές για save και load. Οι θέσεις για save είναι απεριόριστες, αλλά και το ίδιο το παιχνίδι κάνει μόνο του auto-save σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Ο ηχητικός τομέας

Το voice-acting είναι πολύ καλό. Οι ηθοποιοί που έχουν αναλάβει τους ρόλους των Holmes και Watson κάνουν πραγματικά εξαιρετική δουλειά. Δυστυχώς οι δευτερεύοντες χαρακτήρες δεν είναι εξίσου καλοί. Ειδικά οι φωνές μερικών από τους «κακούς» της υπόθεσης είναι ενοχλητικά τσιριχτές ή ψευτοάγριες και χαλάνε την κατά τα άλλα πολύ καλή εντύπωση. Η μουσική είναι απλώς συμπαθητική χωρίς κάτι το ιδιαίτερο. Δυστυχώς είναι πολύ επαναλαμβανόμενη και δεν ακολουθεί πάντα την εξέλιξη της πλοκής. Ειδικά αν κολλήσετε σε κάποιον γρίφο γίνεται γρήγορα εκνευριστικό να ακούτε ξανά και ξανά το ίδιο μουσικό χαλί. Λείπουν και τα όμορφα θέματα κλασικής μουσικής που είχαμε συνηθίσει στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς και που τους προσέδιδαν ένα κάπως πιο σοφιστικέ αέρα. Τα ηχητικά εφέ και οι περιβαλλοντικοί ήχοι υπάρχουν εκεί που χρειάζονται και κάνουν τη δουλειά τους.

Γρίφοι: η αχίλλειος πτέρνα της Frogwares

Κι ενώ με τα μέχρι τώρα στοιχεία έχουμε ένα παιχνίδι που θα μπορούσε άνετα να μπει υποψήφιο ανάμεσα στα καλύτερα της χρονιάς, έρχονται οι γρίφοι να χαλάσουν την εικόνα. Όχι πως είναι κακοί ή αδιάφοροι ή υπερβολικά εύκολοι. Ωστόσο για μια ακόμα φορά υπάρχουν πολλοί «εγκάθετοι» γρίφοι, που δεν ταιριάζουν με το ρυθμό και την πλοκή του παιχνιδιού. Σε κάθε του σχεδόν βήμα ο Holmes βρίσκει λουκέτα, κλειδαριές και χρηματοκιβώτια που πρέπει να ανοίξει. Στην αρχή αυτό είναι ενδιαφέρον, αλλά τη δέκατη-δωδέκατη φορά αρχίζει να καταντάει κουραστικό, ενώ υπονομεύει και τη ρεαλιστική κατά τα άλλα ατμόσφαιρα του παιχνιδιού. (Τόση μανία πια έχουν όλοι οι Λονδρέζοι με τους κωδικούς;) Επί εποχής Black Dahlia είχα περισσότερη ανοχή σε τέτοιου είδους γρίφους, όμως στο έτος 2012 έχω πια περισσότερες απαιτήσεις. (Και γενικά όσο μπροστά βρίσκεται η Frogwares στον τεχνικό τομέα των παιχνιδιών της, τόσο πίσω βρίσκεται σε κάποιους τομείς του puzzle design της.)

Επίσης είναι ενοχλητικός και ο αρκετά casual χαρακτήρας πολλών γρίφων, είτε πρόκειται για ανεξάρτητα και ελαφρώς ξεκάρφωτα mini-games τύπου slider-puzzles (Τέλος πάντων ποιος βάζει slider-puzzle για κωδικό στο χρηματοκιβώτιό του;) είτε πρόκειται για γρίφους που δεν είναι όμορφα ενσωματωμένοι στον κόσμο του παιχνιδιού, αλλά πρέπει να λυθούν ανεξαρτήτως του παιχνιδιού με βάση τη λογική ή τα μαθηματικά. Όχι πως είναι κακό να υπάρχουν και τέτοιοι γρίφοι σε ένα adventure. (Και ας αναφέρω εδώ παρενθετικά ότι στο TToSH όλοι σχεδόν οι γρίφοι αυτού του είδους διαθέτουν κουμπί skip, που εμφανίζεται περίπου στα 5 λεπτά.) Το θέμα βρίσκεται στην ποσότητα. Ήταν τόσοι πολλοί οι γρίφοι αυτού του είδους που πραγματικά υπήρχαν φορές που ένιωθα ότι έπαιζα ένα δύσκολο casual-puzzle game μασκαρεμένο σε adventure.

Ευτυχώς πάντως δεν είναι έτσι όλοι οι γρίφοι στο TToSH. Υπάρχουν πάντα οι πολύ ωραίοι (αν και σχετικά απλοί) γρίφοι με το deduction board, όπου πρέπει να μπούμε στη λογική του Sherlock, καθώς και πολλοί ωραίοι γρίφοι που στηρίζονται στην προσεκτική εξερεύνηση του όμορφου τρισδιάστατου περιβάλλοντος. Οι τελευταίοι, αν είχαμε να κάνουμε με 2D adventure ίσως και να ξέπεφταν σε pixel-hunting, όμως χάρη στην ελεύθερη 3D περιπλάνηση προσλαμβάνουν τον πολύ πιο ενδιαφέροντα χαρακτήρα εξερεύνησης και συλλογής αστυνομικών στοιχείων και χρήσιμων αντικειμένων. Εξάλλου υπάρχει πάντα το μαγικό πλήκτρο space bar, που φανερώνει όλα τα hotspots στην οθόνη (περισσότερο χρήσιμο φαντάζομαι για όσους επιλέξουν το κλασικό point and click mode). Υπάρχουν και λίγοι απλοί αλλά διασκεδαστικοί inventory based γρίφοι, μερικοί από τους οποίους χρειάζονται και συνδυασμούς αντικειμένων.

Ένα ακόμα σημαντικό ελάττωμα στο gameplay του παιχνιδιού είναι ο υπερβολικά γραμμικός σχεδιασμός. Για να προχωρήσει η ιστορία πρέπει να λύσουμε όλους τους γρίφους που έχουμε βρει σε μια περιοχή. Αν δηλαδή κολλήσουμε σε έναν γρίφο, δεν έχουμε τη δυνατότητα να ασχοληθούμε με κάποιον άλλο σε άλλο σημείο του παιχνιδιού μέχρι να ξεμπλοκάρει το μυαλό μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι, ενώ σε ένα σημείο του παιχνιδιού μας δίνεται η επιλογή να επιλέξουμε ποια θα ερευνήσουμε ανάμεσα σε τρεις περιοχές, μόλις κάνουμε την επιλογή μας, δεν μπορούμε να επισκεφθούμε κάποια από τις άλλες δύο περιοχές, παρά μόνο όταν τελειώσουμε όλα όσα έχουμε να κάνουμε στη συγκεκριμένη περιοχή που διαλέξαμε.

Προσωπικά είχα κολλήσει σε ένα δωμάτιο με δύο γρίφους, από το οποίο δεν μπορούσα να φύγω, μόνο και μόνο επειδή δε με άφηνε το παιχνίδι, ενώ υπήρχαν ένα σορό άλλα μέρη στο χάρτη που ήθελα να επισκεφτώ. Τελικά κατέληξα να πατήσω το κουμπί skip και να συμβουλευτώ walkthrough, ενώ ενδεχομένως να είχα ασχοληθεί περισσότερη ώρα με το συγκεκριμένο δωμάτιο και τους γρίφους του, αν το παιχνίδι δεν είχε προαποφασίσει ότι απαγορεύεται να φύγω χωρίς να τους έχω λύσει. Μεγάλο σχεδιαστικό σφάλμα, στο οποίο νομίζω έχει αναφερθεί και ο Ron Gilbert (όχι για το συγκεκριμένο βέβαια παιχνίδι).

Ένας Holmes άνισος, μα ενδιαφέρων

Γενικά πάντως η δυσκολία του παιχνιδιού είναι μέτρια (και δε χρειάστηκα πουθενά αλλού walkthrough), ενώ και η διάρκεια είναι απολύτως ικανοποιητική. Προσωπικά μου πήρε γύρω στις 15-16 ώρες. Αν δεν είχα υποκύψει στον πειρασμό του walkthrough στο προαναφερόμενο δωμάτιο, ίσως να μου είχε πάρει γύρω στο εικοσάωρο. Συνολικά μπορώ να πω ότι το παιχνίδι μου άρεσε και μάλιστα για μια ακόμα φορά έχω την αίσθηση ότι το δεύτερο μισό ήταν αισθητά καλύτερο όσον αφορά τους γρίφους σε σχέση με το πρώτο.

Αν ακούγομαι απογοητευμένος, αυτό οφείλεται στο ότι πιστεύω πως σε γενικές γραμμές η Frogwares είναι μια εξαιρετικά υποσχόμενη εταιρία που βρίσκεται στη σωστή κατεύθυνση με τα παιχνίδια της και που θα μπορούσε να μας δίνει κορυφαία adventure νέας γενιάς, αλλά τελικά οι προσπάθειές της υπονομεύονται από το άνισο puzzle design, με σκόρπιους ωραίους και διασκεδαστικούς γρίφους να πνίγονται ανάμεσα σε άλλους τόσους εμβόλιμους και ξεκάρφωτους. Κάπως έτσι καταλήγω στο συμπέρασμα ότι για μια ακόμα φορά η Frogwares δεν καταφέρνει να ξεπεράσει την κατάρα της και μας δίνει έναν Holmes άνισο, μα πάντα φιλόδοξο και ενδιαφέρον, με εντυπωσιακά γραφικά νέας γενιάς, που οπωσδήποτε αξίζει της προσοχής μας και που σίγουρα θα ευχαριστήσει ιδιαίτερα όσους από εμάς ονειρεύονται adventure games με γραφικά συγκρίσιμα με αυτά των ΑΑΑ τίτλων σε άλλα genre.