Tormentum - Dark Sorrow

"You willingly condemned yourself to this suffering by following unrighteous paths."

Υπάρχουν περιπέτειες που καταφέρνουν να μας ρουφήξουν στον κόσμο τους πολύ γρήγορα χάρη στη μοναδική ατμόσφαιρά τους. Υπάρχουν άλλες που μας στοιχειώνουν με τις εικόνες τους από την πρώτη ματιά που θα τους ρίξουμε. Ενώ υπάρχουν κι εκείνες που θα τις θυμόμαστε για πάντα, κι ας μην ήταν από τα αρτιότερα και πληρέστερα παιχνίδια που έχουμε παίξει. Το Tormentum: Dark Sorrow ανήκει και στις τρεις αυτές κατηγορίες, μιας και η τριμελής ομάδα ανάπτυξης από την Πολωνία OhNoo Studio κατόρθωσε να δημιουργήσει στο παρθενικό της εγχείρημα έναν κόσμο γεμάτο τοπία και πλάσματα εμπνευσμένα από τον αγαπημένο Giger, αλλά και τον λιγότερο ίσως δημοφιλή -μα εξίσου αξιόλογο!- ζωγράφο Zdzislaw Beksinski.

Σενάριο

Ανακτάμε τις αισθήσεις μας και βρισκόμαστε μέσα σε ένα κλουβί, στον ουρανό. Ένα ζέπελιν μας μεταφέρει κάπου, φτάσαμε σχεδόν στον προορισμό μας. Τι είναι τούτος ο τόπος; Μυστηριώδης και εφιαλτικός, βασανιστικός κι αιματηρός. Ένας φρουρός μας πετά σε ένα κελί και μας ενημερώνει δίχως περιστροφές ότι "θα συνθλίψουν το κακό από το σώμα μας". Οι άμορφοι σκελετοί, τα βασανισμένα πλάσματα και το μαρτύριο που μουχλιάζει κάθε εκατοστό αυτού του πύργου περνούν ένα σαφές μήνυμα: εδώ θα πεθάνουμε, αργά κι επώδυνα.

Δεν έχουμε ιδέα ούτε ποιος είμαστε ούτε τι κάναμε ώστε να αξίζουμε να βρισκόμαστε εδώ. Το μόνο που μας απασχολεί είναι να γλιτώσουμε από αυτό το μέλλον, να το σκάσουμε από αυτή τη φυλακή. Ή τουλάχιστον αυτό λέει η θεωρία, γιατί στην πράξη ούτε η αμνησία μας αναστατώνει ιδιαίτερα ούτε το παρελθόν μας προσπαθούμε να θυμηθούμε. Ουσιαστικά, μόλις αρχίζουμε να ερευνάμε τον κόσμο όπου μεταφερθήκαμε, εκείνος μας ρουφά μέσα του από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτα και η απόδρασή μας μπαίνει σε δεύτερη μοίρα -παρότι πάντοτε μας κατευθύνει. Το μυαλό μας εστιάζει στα οπτικά ερεθίσματα καθώς διεγείρεται από το μαρτύριο και το βασανισμό των πλασμάτων γύρω μας και ταξιδεύει με αυτά σε κόσμους φρίκης και απόγνωσης.

(πίσω από την κουκούλα μπορεί να κρύβεται το πρόσωπο του καθενός μας)

Δυστυχώς, όμως, δε δίνονται επαρκή στοιχεία για το παρελθόν και τα βάσανα των ψυχών που συναντάμε. Οι ιστορίες τους δείχνουν να έχουν βάθος, παρελθόν, απαντήσεις και συναισθήματα, αλλά δυστυχώς εμείς δε βλέπουμε τίποτε από όλα αυτά και αρκούμαστε σε μια επιδερμική επαφή μαζί τους. Η αδυναμία στη σκιαγράφηση των χαρακτήρων είναι εμφανής, και παρότι το φινάλε κάτι πάει να κάνει, η συνολική αίσθηση που μας μένει τελικά είναι πως το σενάριο είναι... Kheops-ικό, λειτουργεί δηλαδή απλώς βοηθητικά προκειμένου να απολαύσουμε μια περιπέτεια γεμάτη γρίφους (και υπέροχες εικόνες στην προκειμένη).

Gameplay

To Tormentum είναι πραγματικά κατάμεστο σε γρίφους και puzzles κάθε λογής, για όλα τα γούστα και όλες τις προτιμήσεις. Κυριολεκτικά, ο (ανώνυμος) χαρακτήρας μας πηγαίνει από τον ένα γρίφο στον άλλο και από το ένα puzzle στο επόμενο, συνεχόμενα. Συναντάμε από πολύ παραδοσιακούς και αγαπημένους γρίφους συνδυασμού αντικειμένων ή συναρμολόγησης αποδομημένων πραγμάτων, μέχρι επίσης παραδοσιακά και αγαπημένα (από τους περισσότερους) puzzles όπως κλειδαριές, δέσμες φωτός, sliders, διακόπτες, unblock me, και ούτω καθ' εξής. Οι περισσότεροι γρίφοι είναι απλοί και μεμονωμένοι, ενώ υπάρχουν κι ορισμένοι πιο σύνθετοι. Αρκετοί απαιτούν να πάρουμε χαρτί και μολύβι (υπάρχει in-game μηχανισμός που κρατά τις σημειώσεις για εμάς σε περίπτωση που δε θέλετε να τις κρατάτε μόνοι σας), ενώ σε άλλους γρίφους πρέπει απλώς να παρατηρήσουμε αυτό που βλέπουμε μπροστά μας εκείνη τη στιγμή.

Παρά τον πλούτο και το πλήθος των γρίφων, μάλλον δε θα κολλήσετε πουθενά και σίγουρα δε θα βασανιστείτε ιδιαίτερα. Ο βαθμός δυσκολίας ολόκληρου του παιχνιδιού είναι πολύ χαμηλός, ενώ πάντοτε ξέρουμε πού πρέπει να πάμε ή τι πρέπει να κάνουμε στη συνέχεια. Το πώς θα το κάνουμε είναι συνήθως ηλίου φαεινότερο, ενώ τα αντικείμενα που θα μας χρειαστούν είναι ευδιάκριτα (φεγγίζουν στο μουντό κατά τα άλλα κόσμο) και απαλείφουν κάθε έννοια pixel hunting από το παιχνίδι. Παρότι εάν ήταν λίγο πιο προκλητικό, θα προσέφερε πιο πλήρη gaming εμπειρία, σεβόμαστε την επιλογή των δημιουργών να προτιμήσουν να μας βυθίσουν στη μίζερη ατμόσφαιρα χωρίς πολλούς περισπασμούς.

(επιπλέον του πανταχού παρόντος H.R. Giger, το παιχνίδι βρίθει από αναφορές σε αγαπημένα έργα)

Οι χαρακτήρες ακολουθούν τη λογική των old-school adventures και δεν κάνουν τίποτα άνευ ανταλλάγματος. Για να μας δώσουν πληροφορίες θέλουν κάτι· για να μας παραχωρήσουν ένα αντικείμενο, επίσης θέλουν κάτι πρώτα σε αντάλλαγμα. Κάποια πράγματα, μάλιστα, μας τα ζητούν δύο διαφορετικοί χαρακτήρες και πρέπει να αποφασίσουμε ποιον θα επιλέξουμε να βοηθήσουμε. Αυτός ο τύπος γρίφου είναι ίσως και ο πιο ενδιαφέροντας στο παιχνίδι, καθότι εμφανίζεται με τη μορφή διλήμματος. Θα σκοτώσουμε κάποιον ή θα δείξουμε έλεος; Σε ποιον θα δώσουμε τελικά το αντικείμενο που μας ζήτησαν δύο διαφορετικοί χαρακτήρες; Η κάθε μας απόφαση θα αλλάξει και το μονοπάτι που ακολουθούμε, ενώ δεν είναι πάντοτε εύκολο να είσαι ο "καλός" μιας και ενδέχεται να χρειαστεί να θυσιάσεις κάποιον για να καταφέρεις το σκοπό σου.

Έχοντας εξερευνήσει το χώρο και αλληλεπιδράσει με όλα τα hotspots για να μάθουμε όσα περισσότερα μπορούμε για τους χαρακτήρες που συναντάμε, σχηματίζουμε μια (επιφανειακή) εικόνα και βάσει αυτής αποφασίζουμε ποιον θα βοηθήσουμε/υποστηρίξουμε. Μερικές φορές, όμως, τα φαινόμενα απατούν και μόνο πολύ αργότερα διαπιστώνουμε πως συνεταχθήκαμε με το λάθος πλάσμα. Αν θέλετε να δείτε τι θα συνέβαινε εάν είχατε πάρει άλλη απόφαση, θα πρέπει να ξαναπαίξετε ολόκληρο το παιχνίδι εξ αρχής καθότι δεν υπάρχουν καθόλου saves (μπορείτε μόνο να κάνετε "continue"). Οι δημιουργοί προφανώς δε θέλουν να μας δώσουν έτσι αβίαστα τη δυνατότητα να δούμε τι θα γινόταν εάν επιλέγαμε το άλλο μονοπάτι (άρα save, δοκιμάζω, load, δοκιμάζω) και προτιμούν να υποστούμε πραγματικά (εμείς, όχι μόνο ο χαρακτήρας μας) τις συνέπειες των αποφάσεών μας.

Γραφικά / Διάλογοι-Ήχος

Η απόδοση του κόσμου είναι αδιαμφισβήτητα ο άσσος στο μανίκι του παιχνιδιού. Ετοιμαστείτε να δείτε τι σημαίνει ομορφιά -μίζερη, ζοφερή, θλιβερή, μα παράλληλα φανταστική ομορφιά! Με δισδιάστατα, ζωγραφισμένα στο χέρι, γραφικά υψηλής ευκρίνειας, οι δημιουργοί σχεδιάζουν τρεις διαφορετικούς κόσμους (castle, wastelands, Frozen Tears), με τρεις διαφορετικές τεχνοτροπίες και πλάσματα να τους αποικούν· κοινή συνιστώσα και στους τρεις: η αγωνία των βασανιζομένων που εμποτίζει την κάθε πινελιά φρίκης στους πίνακες που αντικρίζουμε. Ναι, πρόκειται για πίνακες. Σε αυτό συμβάλει ακόμη και η κίνηση του ήρωα, ο οποίος δεν κινείται ελεύθερα στο χώρο: όποτε αλλάζουμε τοποθεσία, ο ήρωας μεταφέρεται αυτόματα σε ένα σημείο και στέκεται εκεί ενώ εμείς αλληλεπιδράμε με τα hotspots της οθόνης. Ακούγεται παλιομοδίτικο και κάπως απαρχαιωμένο, αλλά λειτουργεί πολύ καλά εντός παιχνιδιού, μιας και κάθε οθόνη που επισκεπτόμαστε αποτελεί ένα μικρό έργο φρικαλέας τέχνης, μέρος του οποίου είναι συνήθως και ο ίδιος ο ήρωας.

(μάλλον δε θα μας κάνει "μιάου" αν πάμε να τη χαϊδέψουμε)

Η μουσική που συντροφεύει το παιχνίδι είναι μελαγχολική, θλιβερή και ολοκληρώνει υπέροχα τα συναισθήματα που γεννάνε όσα βλέπουμε. Τα ηχητικά εφέ είναι ελάχιστα, αλλά άκρως αποτελεσματικά, ενώ η γενικότερη ηρεμία που υπάρχει στον ηχητικό τομέα δίνει βάρος σε όσα τελικά ακούγονται: οι ήχοι των βασανιστηρίων δένουν κόμπο τα σωθικά μας, ενώ η μουσική συνθέτει μοτίβα απόγνωσης. Σε αυτό το σημείο να αναφέρουμε κάτι που ενδεχομένως ενοχλήσει ορισμένους: δεν υπάρχει καθόλου speech σε ολόκληρο το παιχνίδι. Παρόλα αυτά θεωρούμε πως η απουσία του όχι απλώς δεν ενοχλεί, αλλά ήταν σχεδόν επιβεβλημένη. Βλέπετε, η ύπαρξη speech ίσως μας έφερνε πίσω στην πραγματικότητα, σε κάτι ανθρώπινο. Λίγοι ερμηνευτές θα μπορούσαν να αποδώσουν επάξια όσα πλάθει το μυαλό μας βλέποντας τα πλάσματα αυτού του κόσμου, και μάλλον όχι εκείνοι που διασφαλίζει ένα συγκρατημένο indiegogo campaign.

Συμπεράσματα

Το Tormentum είναι ένα πολύ όμορφο point 'n' click adventure που όμως δεν ενδείκνυται για όλους. Με μότο του πως η ομορφιά δεν είναι απαραίτητο να αφορά κάτι χαρούμενο, σκοπεύει να σας ταξιδέψει σε έναν κόσμο στον οποίο θα βλέπετε σε κάθε γωνιά μια πινελιά H.R. Giger. Θα θυμηθείτε το Dark Seed, αλλά δε θα το αναπολήσετε νοσταλγικά, παρά μόνο ίσως για τη δυσκολία του. Κι αυτό επειδή το Tormentum είναι πολύ εύκολο παρότι κατάμεστο σε γρίφους. Δε θα σας συνταράξει με την ιστορία του και δε θα σας προβληματίσει με τα ηθικά διλήμματά του, αλλά θα σας βυθίσει (για περίπου 3-4 ώρες) στο σκοτεινό και μίζερο κόσμο του, όπου δεν υπάρχει ίχνος χιούμορ ή ελπίδας -εκεί, όλα είναι μαρτύριο κι αγωνία.