Town of Light, The

Το Town of Light είναι μια διαδραστική ιστορία που μας έρχεται από τη γειτονική Ιταλία και συγκεκριμένα από την LKA, μια μικρή ομάδα με επικεφαλή τον Luca Dalco. Ο Dalco καταπιάνεται με ένα πολύ ευαίσθητο και σκληρό θέμα και εμπνέεται από παιχνίδια σαν το Dear Esther ή το Gone Home για να μας το παρουσιάσει. Μη σας ξεγελά το όνομα: το Town of Light είναι για γερά στομάχια.

Βρισκόμαστε στην ηλιόλουστη Volterra στην περιοχή της Τοσκάνης στα τέλη της δεκαετίας του ’30 και ελέγχουμε τη Renee. Στα δεκάξι της η Renee ήταν παράξενη. Και μια μικρή κοινωνία όπως αυτή της Volterra ξέρει να κρύβει καλά τις “παραξενιές” της κάτω από το χαλάκι. Γι’ αυτό και η Renee οδηγήθηκε δια της βίας στην ψυχιατρική κλινική της περιοχής όπου και πέρασε ένα σημαντικό μέρος της ζωής της στο άσυλο αυτό. Τώρα επιστρέφει στο εγκαταλελειμμένο κτίριο και προσπαθεί περπατώντας ανάμεσα στους άδειους τοίχους να συνθέσει άλλη μια φορά τα κομμάτια της τραγικής ιστορίας της. Το Town of Light ασχολείται με ένα πρωτότυπο για παιχνίδι θέμα και παρουσιάζει το (απάνθρωπο) ψυχιατρικό σύστημα των αρχών του περασμένου αιώνα. Εξερευνώντας το παλιό κτίριο θα γνωρίσετε από πρώτο χέρι τους τρόπους με τους οποίους αντιμετώπιζαν τους ψυχικά άρρωστους και το κλίμα της εποχής. 

Ο Luca Dalco διαλέγει να πει μια ιστορία που από μόνη της είναι ένα τεράστιο, ανελέητο γρονθοκόπημα στο στομάχι. Στο τέλος δε απομακρύνθηκα από την οθόνη μην αντέχοντας άλλο. Το παιχνίδι μας πληροφορεί ότι βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και τοποθεσίες αλλά είναι η σκέψη ότι χιλιάδες άτομα έζησαν κάτω από τις ίδιες συνθήκες που σε στοιχειώνει. Από τη άλλη όμως είναι δύσκολο να υποστηρίξεις κάτι που αφηγηματικά αποτελεί μια κοινή (αν και εξοντωτική θα επαναλάβω) ιστορία. Μέχρι τα μισά και παραπάνω του παιχνιδιού η αφήγηση κυλά αργά και μονότονα ενώ ο σχεδιαστής προσπαθεί να μας κρατήσει το ενδιαφέρον με φτηνά, κλισέ κόλπα ψυχολογικού τρόμου κάνοντας ορισμένες φορές το Town of Light να μοιάζει σαν ένα ακόμα horror παιχνίδι του σωρού. Σε γενικές γραμμές όμως κάνει πίσω και παρουσιάζει τα πράγματα ως έχουν, σαν να είναι και ο ίδιος θεατής των γεγονότων. Και εκεί είναι το δυνατό σημείο του παιχνιδιού.

(Το ψυχιατρείο)

Το Town of Light, εκτός των άλλων, είναι πλήρως εξελληνισμένο και υπεύθυνοι γι’ αυτό είναι τα δικά μας παιδιά Fallen Angel και Mortal. Εννοείται ότι η δουλειά που έχουν κάνει είναι εξαιρετική όχι απλά γιατί είναι πολύ καλοί στη δουλειά τους αλλά και γιατί είναι μέλη του Adventure Advocate… αμ πως! Το μόνο που παραμένει στα αγγλικά (ή και στα ιταλικά αν θέλετε) είναι ο ημερολόγιο της Renee που θα βρείτε στο αρχικό μενού.

Δεν πιστεύω να διαβάσατε στην εισαγωγή “διαδραστική ιστορία” και να περιμένετε τίποτα πλούσιο gameplay, έτσι; Μάλιστα το Town of Light δεν θέλει να κρατήσει ούτε τα προσχήματα αφού στην κυριολεξία σε πιάνει από το χεράκι και σε πηγαίνει έτσι μέχρι το τέλος. Ακόμα και το στοιχείο της εξερεύνησης, που παρόμοια παιχνίδια “περηφανεύονται” πως παρουσιάζουν, απουσιάζει αφού το παιχνίδι σε σπρώχνει πάντα με το δικό του τρόπο προς συγκεκριμένη κατεύθυνση. Η αλήθεια είναι ότι από κάποιες αντιδράσεις της ηρωίδας και δικές σας το σενάριο μπορεί να ακολουθήσει δυο διαφορετικά μονοπάτια, το μόνο όμως που αλλάζει είναι κάποιες ατάκες και τίποτα άλλο. Ο Dalco επικεντρώνεται αποκλειστικά στο να πει την ιστορία και όλα τ’ άλλα φαίνεται να τα θεωρεί περιττά.

Το να περιγράψω επίσης σαν γρίφους κάτι ενέργειες που κάνεις που και που, μου φαίνεται βλάσφημο. Όλο το gameplay συνοψίζεται στα εξής: περπατάς, περπατάς… βρίσκεις κάποιο αντικείμενο που μπορείς να δεις από κοντά σε 3D και που 99 φορές στις 100 είναι διακοσμητικό… περπατάς, περπατάς… φτάνεις σε κάποιο σημείο όπου η Renee θυμάται κάτι καινούργιο… παίρνεις στοιχεία για το που να πας μετά… περπατάς… άντε να κουβαλήσεις και για λίγο κάτι ή να γυρίσεις κανένα διακόπτη… και πάλι από την αρχή. Ο χειρισμός δε είναι απλούστατος καθώς όλα γίνονται με ένα κλικ όταν εμφανιστεί μια χαρακτηριστική τελεία πάνω από κάποιο hotspot.

(Από τις αναμνήσεις τις Renee)

Άσχετα με το αν η gaming βιομηχανία χρειάζεται τόσο “ακραία” story-driven παιχνίδια ή αν υπάρχει κοινό που διψάει για αυτά, θεωρώ πως (και το έχω γράψει πολλάκις) ο τρόπος που δομούνται παιχνίδια σαν το Gone Home ή το Town of Light είναι κάλπικος. Αν θες να πεις μια ιστορία πες την στα ίσα, αμάν πια με αυτά τα flashbacks! Φτιάχνεις εκεί έναν κόσμο, κατά βάση νεκρό, με βάζεις να γυρίζω γύρω-γύρω και μου λες τι έγινε. Σιγά το πράμα. Και όχι! Το να συνδέσω το πεταμένο βάζο με το γεγονός που διάβασα λίγο πριν δεν με κάνει ούτε χαρούμενο, ούτε έξυπνο!

Δεν είναι βέβαια η πρώτη φορά που συναντάμε κάτι τέτοιο. Κάποτε, με τον ίδιο τρόπο, το Myst “ξεγέλασε” την τότε περιορισμένη τεχνολογία ακολουθώντας παρόμοια πεπατημένη, αντιγράφθηκε από σχεδόν όλους που είδαν την ευκολία και πολλοί σήμερα το κατακρίνουν γι’ αυτό. Όσο όμως και να το κατακρίνεις δεν μπορείς να μην παραδεχτείς ότι… ήταν παιχνίδι. Το πεταμένο βάζο ήταν κομμάτι κάποιου γρίφου που σε επιβράβευε για την προσοχή σου, δεν γύριζες γύρω-γύρω απλά για να ρεμβάζεις. Σήμερα περάσαμε στο άλλο άκρο.

Τα γραφικά, χωρίς να είναι κάτι το ιδιαίτερο, είναι αρκετά όμορφα και οι χώροι έχουν σχεδιαστεί με λεπτομέρεια και φυσικότητα που θα σας βάλει αμέσως στο κλίμα. Είναι σαφές ότι η ομάδα της LKA ήθελε να αποδώσει το χώρο όσο πιο ρεαλιστικά γινόταν και τα κατάφερε. Αν και παράδοξο για το είδος του, οι χώροι που θα περιπλανηθείτε είναι ως επί το πλείστον φωτεινοί ενώ το μεσογειακό τοπίο της Τοσκάνης πολύ πιθανό να σας φανεί γνώριμο και οικείο. Έτσι και αλλιώς μια πόρτα είμαστε με τους φίλτατους Ιταλούς. Κάποια μοντέλα ανθρώπων που θα δείτε είναι επιεικώς μέτρια εκτός του φινάλε όπου φαίνεται ότι εκεί έπεσε πολύ μεγάλη προσοχή και φροντίδα ανάλογη βέβαια των δυνατοτήτων τους.

(Τα σημάδια του χρόνου δεν μπορούν να κρύψουν τη βαρβαρότητα των μεθόδων)

Εκεί που μας τα χάλασε πολύ η LKA είναι στον προγραμματισμό του παιχνιδιού. Για να καταφέρω να παίξω πέρασα από χίλια κύματα. Καταρχάς το παιχνίδι ξεκίναγε αλλά αρνιόταν να φορτώσει μετά την εισαγωγή. Στέλνω μήνυμα στο τεχνικό τους τμήμα και μου λένε ότι η κάρτα μου δεν είναι συμβατή! “Μα τι προσπαθώ να τρέξω; το Crysis;” Κοιτάω τις ελάχιστες απαιτήσεις και γράφει: AMD Radeon 6770… Εγώ έχω την 7700! Στέλνω αμέσως μηνύματα στους ειδικούς (Μάνο και Χρήστο σας είμαι υπόχρεος) και μαθαίνω και σχετικά με το μπάχαλο των μοντέλων. Οκ, ας δοκιμάσω στο laptop μου που έχει NVIDIA, είναι πιο παλιό αλλά ποτέ δεν ξέρεις… ούτε που έκανε τον κόπο να ανοίξει. Δηλαδή, πραγματικά, θέλω να μου πουν πως το κατάφεραν και έστησαν ένα παιχνίδι, που με το ζόρι έχει animation, να αρνείται να συνεργαστεί με παλαιότερες κάρτες; Τέτοια περίπτωση είχα να συναντήσω από την εποχή που τα παιχνίδια δεν έκαναν install επειδή το drive του CD-Rom δεν ήταν στο D:.

Τέλος πάντων, 2-3 εβδομάδες μετά βγήκαν patches που έλυσαν το πρόβλημα. Παρόλα αυτά ακόμα και έτσι το Town of Light είναι αδικαιολόγητα βαρύ. Τρέχω στον συγκεκριμένο υπολογιστή βαρύτερα παιχνίδια με καλύτερες ρυθμίσεις. Τα loading screen την θέλουν την ωρίτσα τους ενώ δεν έλειψαν και μερικά frame drops εδώ και εκεί.

Για το τέλος η μουσική είναι απλή, μελαγχολική και σποραδική, ίσως καλύτερα αν και υπήρχαν σημεία που θα την ήθελα να μου σπάσει τη μονοτονία. Μοναδική ομιλία θα ακούσετε αυτή της Renee να σκέφτεται και να εξιστορεί το παρελθόν της. Αρκετά καλή αλλά και πάλι από ένα σημείο και μετά λίγο μονότονη. Εννοείται ότι τα απαραίτητα τριξίματα, βουητά και λοιπά εφέ που υπάρχουν σε όλα τα ψυχολογικά θρίλερ θα τα ακούσετε και εδώ.

Τελικά γιατί να αγοράσει κάποιος το Town of Light; Αν έχεις παίξει παρόμοια παιχνίδια και σου άρεσαν τότε το Town of Light θα είναι σίγουρα ένα από τα καλύτερα που θα έχεις ασχοληθεί. Αν αναρωτιέσαι γιατί το τέλος σηκώθηκα από την καρέκλα μου μην αντέχοντας τα τεκταινόμενα, επίσης να το δεις, είναι μια εμπειρία από εκείνες που δύσκολα ξεχνάς. Αν θες να παίξεις, αγόρασε καλύτερα κάποιο videogame.