Vampyre Story, A

Προσπαθώ να σκεφτώ αν υπάρχει άλλο adventure τα τελευταία χρόνια που να περιμέναμε όλοι μας με τόσο μεγάλη προσμονή και πραγματικά το μυαλό μου δεν πάει πουθενά αλλού πέρα από το ‘A Vampyre Story’. Ακούσαμε πρώτη φορά γι’ αυτό το 2004 και η κατασκευή του πέρασε – όπως όλοι γνωρίζουμε – από σαράντα κύματα. Αναβολές επί αναβολών, προβλήματα με την εκδοτική εταιρεία, μετάβαση από το 2D στο 3D και γενικά πάρα πολλά άλλα θέματα τα οποία από την μια πλευρά καθυστερούσαν την κυκλοφορία του παιχνιδιού και από την άλλη συντελούσαν στο να αυξάνεται η ήδη τεράστια προσμονή μας για το παιχνίδι. Τελικά, και αφού βαρεθήκαμε να κρατάμε την αναπνοή μας, το ‘A Vampyre Story’ κυκλοφόρησε. Το ερώτημα όμως είναι: άξιζε τελικά η αναμονή;
 
Στο παιχνίδι χειριζόμαστε την Mona De Lafitte, τραγουδίστρια της όπερας, η οποία για κακή της τύχη έπεσε στα νύχια – ή καλύτερα στα δόντια – του βρικόλακα Shrowdy, τελευταίο απόγονο της γνωστής οικογένειας των Von Kiefer της Draxynvalnia. Η Mona λοιπόν διαμένει στο κάστρο του Shrowdy παρά την θέληση της μέχρι που ο τελευταίος πέφτει θύμα κυνηγών βρικολάκων. Χαράς ευαγγέλια για την Mona λοιπόν η οποία δράττεται της ευκαιρίας και προσπαθεί να αποδράσει από το κάστρο στο οποίο την κρατούσε φυλακισμένη ώστε να γυρίσει στο Παρίσι και να συνεχίσει την καριέρα της.. Δυστυχώς, τούτο δεν είναι και τόσο εύκολο. Και αυτό γιατί παρά την καταστροφή του υλικού σώματος του,  το πνεύμα του Shrowdy καταφέρνει να ξεφύγει οπότε και κάνει τα αδύνατα δυνατά για να εμποδίσει την Mona να φύγει από το κάστρο, Αυτή η εμμονή του Shrowdy με την Mona έχει την εξήγηση της αν και σε κανένα σημείο δεν αναφέρεται ξεκάθαρα, παρά μόνο υπονοείται σε κάποιο πολύ συγκεκριμένο σημείο του παιχνιδιού. Ο στόχος σου λοιπόν είναι ξεκάθαρος: Πρέπει να αποδράσεις από το κάστρο του Shrowdy και αργότερα από την Dranxylvania ώστε να γυρίσεις στο Παρίσι και να συνεχίσεις την «φυσιολογικά» την – μετά θάνατον – βαμπιρική ζωή σου. Σε αυτή την αποστολή δεν είσαι βέβαια μόνη σου. Έχεις στο πλευρό σου – ή μάλλον στον ώμο σου – μία νυχτερίδα, τον Froderick, ο οποίος με τον δικό του υπέροχο τρόπο σε βοηθάει στα δύσκολα αλλά και προσφέρει τις απαραίτητες συμβουλές του, διανθισμένες με τις κατάλληλες δόσεις χιούμορ, κυνισμού αλλά και τρέλας.

 
Οι περιοχές στις οποίες κινείσαι είναι οι εξής…δύο. Το κάστρο της οικογένειας Von Kieffer, από το οποίο πρέπει να βρεις ένα τρόπο να ξεπεράσεις όλα τα εμπόδια που σου βάζει το κακόβουλο πνεύμα του Shrowdy και να αποδράσεις, και το παρακείμενο χωριό Vladan Falls. Σε αυτό, θα πρέπει να ολοκληρώσεις ορισμένες «υπο-αποστολές» που σου αναθέτει η μυστηριώδης τσιγγάνα Madame Strigo με απώτεροo σκοπό βέβαια να γυρίσεις στο αγαπημένο σου Παρίσι. Στο ταξίδι σου αυτό δεν είσαι μόνη καθώς μαζί σου είναι ο μοναδικός Froderick, μια νυχτερίδα, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Mona. Είναι δηλαδή θρονιασμένος μόνιμα στον ώμο σου και φεύγει από εκεί μόνο για εκτελέσει τις όποιες αποστολές ή θελήματα του αναθέτεις. Η λειτουργία του Froderick είναι περίπου ως ένα ζωντανού inventory item, μπορείς να τον χρησιμοποιήσεις όποτε και όπου θέλεις, όπως βέβαια και να του μιλάς. Η διάστασης αυτή δίνει επιπλέον πόντους στο παιχνίδι, καθώς μπορείς να χρησιμοποιήσεις τον Froderick για τα πιο τρελά πράγματα, με αποκορύφωμα όλων βέβαια το ότι τον ντύνεις ανυπεράσπιστη κορασίδα. Είναι τόσο γλυκούλης ο άτιμος...
 
Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι πραγματικά ανεπανάληπτα, χρόνια είχα να δω τόσο όμορφη τεχνοτροπία στον σχεδιασμό και την απεικόνιση των backgrounds. Η ομορφιά και η σκοτεινή γοητεία της Draxyslvania έχει αποτυπωθεί στην εντέλεια με τα παστελ χρώματα να κυριαρχούν ντύνοντας πολύ ζεστά τα απίστευτης ομορφιάς σκηνικά. Σε αντίθεση με τα εξαιρετικά τοπία ή τους απίθανους εσωτερικούς χώρους τα 3D μοντέλα των χαρακτήρων του ‘A Vampyre Story’ χωλαίνουν αρκετά, λόγω του ότι αφενός δεν είναι επαρκώς σχεδιασμένα και αφετέρου η κίνηση τους είναι λίγο περίεργη και αταίριαστη με τα υπόλοιπα αντικείμενα που βρίσκονται τριγύρω . Η μουσική του τίτλου είναι με μία λέξη φανταστική, τα μουσικά θέματα που ακούγονται είναι τρομακτικά υψηλής ποιότητας – πραγματικά χαίρεσαι να τα ακούς και πολλές φορές σταματούσα να παίζω μόνο και μόνο για να ακούω την μουσική που έπαιζε στο παρασκήνιο. Οι ομιλίες των χαρακτήρων κινούνται επίσης σε πολύ ποιοτικά επίπεδα, με αποκορύφωμα την φωνή της Mona την οποία λάτρεψα. Πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η φωνή της ξεσήκωσε τέτοιες αντιδράσεις ανάμεσα στους χρήστες, έχω όμως την εντύπωση πως μερικοί γκρινιάζουν απλά για να γκρινιάζουν. Οι φωνές όλων των χαρακτήρων πάντως είναι ποιοτικότατες, γεγονός που καταδεικνύει την φροντίδα της Autumn Moon στον συγκεκριμένο τομέα.
 
Ο χειρισμός του ‘A Vampyre Story’ θα ξυπνήσει αναμνήσεις σε αρκετούς από εσάς μιας και είναι σχεδόν πανομοιότυπος με αυτόν του ‘Curse of Monkey Island’. Αυτό σημαίνει πως κάνοντας δεξί κλικ σε οποιοδήποτε hotspot στην οθόνη εμφανίζεται ένα πάνελ με τις εντολές look, take, talk και fly to Τα τρία πρώτα ρήματα σας είναι σίγουρα οικεία, το τέταρτο όμως μάλλον δεν το έχετε ξαναδεί πουθενά. Το ρήμα ‘fly to’ λοιπόν επιτρέπει στην Mona να μεταμορφώνεται σε νυχτερίδα (σαν κάθε σωστό βαμπίρ) και πετώντας να προσεγγίζει μέρη τα οποία φυσικά δεν θα μπορούσε να φτάσει με την ανθρώπινη μορφή της. Σίγουρα ενδιαφέρον στοιχείο που δίνει πόντους στο gameplay αφού σας επιτρέπει να αντιμετωπίζετε καταστάσεις με τρόπου πέραν του ορθολογικού. Το καλύτερο όσον αφορά τον σχεδιασμό του παιχνιδιού είναι η απουσία generic ή «αυτοματοποιημένων» απαντήσεων όταν κάνετε look, get ή talk σε οτιδήποτε μέσα στον περιβάλλοντα χώρο. Έτσι, σχεδόν ποτέ δεν θα ακούσετε την Mona να λέει τα χιλιο-ειπωμένα ‘I can’t do that’, ‘It won’t do anything’ ή ‘I can’t use this’ αφού κάθε απάντηση της είναι μοναδική και αφορά αποκλειστικά το αντικείμενο που την καλέσατε να εξετάσει ή να πάρει! Πραγματικά εξαιρετικό το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό αφού αντιμετωπίζει καίρια ένα από τα σημαντικότερα μειονεκτήματα των adventures, αυτό των τυποποιημένων απαντήσεων του ήρωα όταν τον βάζετε να αλληλεπιδρά με τα διάφορα αντικείμενα που έχετε – ή δεν έχετε – στην κατοχή σας.

Ένα ακόμα πολύ ενδιαφέρον σημείο του χειρισμού είναι ότι κάποιοι – επιτέλους – κατάλαβαν ότι οι τσέπες του ήρωα ή της ηρωίδας ενός adventure δεν έχουν ανάλογη χωρητικότητα με το βαλιτσάκι του Sport Billy. Έτσι, εδώ χρησιμοποιείται η εξής ιδέα: Αν η Mona εντοπίσει στον χώρο ένα αντικείμενο, συνήθως σχετικά μεγάλο σε μέγεθος, το οποίο κρίνει ότι κάποια στιγμή θα της φανεί χρήσιμο αλλά το θεωρεί πολύ ογκώδες για να το κουβαλάει συνέχεια τότε κάνει μία νοητή «σημείωση» στο inventory της σχετικά με αυτό. Έτσι, αντί να προστεθεί στο inventory (το οποίο έχει την μορφή του φέρετρου της Mona παρακαλώ!) το ίδιο το αντικείμενο, προστίθεται μία νοητή απεικόνιση του αντικειμένου αυτού. Την εν λόγω εικόνα φυσικά μπορείτε να την κάνετε use όπου και όποτε θέλετε. Όταν όμως το χρησιμοποιήσετε  στο σωστό σημείο τότε η Mona αστραπιαία μεταμορφώνεται σε νυχτερίδα,  πετάει στο μέρος όπου βρίσκεται αυτό, το παίρνει και το χρησιμοποιεί. Μπορεί αυτό πρακτικά να έχει μικρή χρησιμότητα (ουσιαστικά έχετε το ίδιο το αντικείμενο στο inventory σας – όχι όμως υλικά αλλά νοητά) αλλά κατά την γνώμη μου χειρίζεται με σωστό τρόπο τις «τσέπες – θησαυροφυλάκια» που είχαμε συνηθίσει στο παρελθόν. 

Πάμε τώρα στους λόγους για τους οποίους μου άρεσε το AVS. Πρώτα - πρώτα, τα εκπληκτικά γραφικά, μαζί με την φανταστική μουσική και το υπέροχο speech δημιουργούν τρομερή ατμόσφαιρα στο παιχνίδι. Όλες οι τοποθεσίες του παχινιδιού είναι χάρμα οφθαλμών και το μάτι μου (πριν φυσικά μου καεί ο αμφιβληστροειδής!) πραγματικά δεν χόρταινε να τις βλέπει. Όλες οι τοποθεσίες του παιχνιδιού είναι τόσο όμορφα σχεδιασμένες που πολλές φορές έπιασα τον εαυτό μου να κόβει βόλτες μόνο και μόνο για να τις θαυμάζει. Η δυσκολία του παιχνιδιού επίσης είναι σχετικά αυξημένη. Η δομή των γρίφων αφορά σχεδόν αποκλειστικά ορθή χρήση αντικειμένων στο περιβάλλον με ορισμένες προσθήκες όπως το εντελώς εκνευριστικό και κλισέ για μένα προσωπικά σημείο, της δημιουργίας μιας συνταγής. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην δυσκολευτείτε στην προσπάθεια σας να βρείτε με ποιον τρόπο θα ξεφύγετε από ορισμένες καταστάσεις αλλά το θετικό είναι πως το παιχνίδι είναι απόλυτα λογικό – μέσα στον παραλογισμό του βέβαια. Φιλική συμβουλή: Να μιλάτε στα πάντα. Μπορεί κάτι να σας φαίνεται σαν άψυχο αλλά προσπαθήστε να του μιλήσετε. Που ξέρετε, μπορεί να είναι κάποιος ενδιαφέρων χαρακτήρας ο οποίος θα σας βοηθήσει! Στην προσπάθεια σας αυτή σας ενισχύει βέβαια και Froderick αφού σπάνιες είναι οι περιπτώσεις στις οποίες δεν κάνει κάποιο σχόλιο σχετικά με οτιδήποτε, το οποίο ενδεχομένως να σας δώσει ιδέες.  Ίσως βέβαια δυσκολέψει μερικούς το ότι υπάρχουν αρκετά – έως πάρα πολλά – hotspots σε κάθε οθόνη λίγα εκ των οποίων είναι πραγματικά χρήσιμα. Είναι τόσο απολαυστικά όμως τα σχόλια της Mona απέναντι σε αυτά που καλό θα ήταν να κάνετε παντού κλικ για να τα ακούσετε όλα ενώ ποτέ δεν ξέρετε τι μπορεί να σας βοηθήσει. Κλικ παντού λοιπόν! Οι χαρακτήρες του παιχνιδιού είναι επίσης απολαυστικοί, με κορυφαία όλων την Mona, την οποία πραγματικά λάτρεψα. Αυτός ο συνδυασμός αφέλειας αλλά και θανατηφόρας γυναίκας είναι τουλάχιστον εκρηκτικός.
 
Πάμε τώρα στα αρνητικά ή μάλλον στα στοιχεία που εάν δεν υπήρχαν το παιχνίδι πραγματικά θα άγγιζε το τέλειο. Καταρχήν, το πιο πολυδιαφημισμένο στοιχείο του παιχνιδιού, δηλαδή το χιούμορ του, σε μένα δεν λειτούργησε καλά. Οι σχεδιαστές του Vampyre Story προκειμένου να προκαλέσουν το γέλιο πόνταραν πολύ στις ατάκες του κεντρικού διδύμου, της Mona και του Froderick και στην δυναμική που αυτοί αναπτύσσουν μεταξύ τους. Εμένα αυτό όμως δεν μπορώ να πω ότι με τρέλανε θετικά. Ειδικά τα σχόλια του Froderick τα βρήκα λίγο προβλέψιμα και τετριμμένα και πιστεύω ότι ακούγονται επιτηδευμένα, με την έννοια ότι χρησιμοποιώντας και καλά έξυπνες ατάκες προσπαθούν να εκβιάσουν το γέλιο. Επιπλέον, αυτή η επιμονή του – κατά τα άλλα συμπαθέστατου Froderick - να σχολιάζει σχεδόν τα πάντα με κούρασε. Γενικά πιστεύω πως ο Tiller και η ομάδα του έπεσαν στην παγίδα του ότι πίστεψαν ότι δημιουργώντας ένα χιουμοριστικό επίπεδο στο οποίο σχολιάζονται και κριτικάρονται όλοι και τα πάντα θα δημιουργούσαν μία τρελή σάτιρα που θα άρεσε σε όλους. Κατά την γνώμη μου όμως δεν τα κατάφεραν, με αποτέλεσμα σε αρκετά σημεία το χιούμορ να είναι παρωχημένο.

 
Επιπλέον, στο παιχνίδι υπάρχουν αρκετά bugs και δύο τουλάχιστον dead ends. Θεωρώ πολύ σοβαρό αυτό το γεγονός δεδομένης της καθυστέρησης της κυκλοφορίας του τίτλου. Μετά από τόσες αναβολές τους ήταν τόσο δύσκολο να αφιερώσουν λίγο περισσότερο χρόνο στο beta testing; Σημειώστε πως παρόλο το τελευταίο patch αντιμετώπισα ένα σημαντικό πρόβλημα στον γρίφο με τα αναψυκτικά. Προκειμένου να μετατρέψεις το ένα από αυτά σε «κατάλληλο προς χρήση» πρέπει να του προσθέσεις ένα συγκεκριμένο συστατικό. Το πρόβλημα είναι ότι ποτέ δεν μας δίνεται hint για το τι περίπου είναι αυτό με αποτέλεσμα να το ανακαλύψω εντελώς κατά τύχη και μετά από αρκετές άσκοπες δοκιμές. Το αναφέρω ως bug γιατί ορισμένοι είπαν ότι όταν έπαιζαν το παιχνίδι άκουσαν το συγκεκριμένο hint που αφορούσε το εν λόγω αντικείμενο. Εγώ, αλλά και πολύ άλλοι παίκτες δεν το ακούσαμε ποτέ. Τέλος, το μεγαλύτερο πρόβλημα του παιχνιδιού είναι η διάρκεια του αλλά κυρίως το φινάλε του. Το παιχνίδι τελειώνει εντελώς απότομα – και δεν έχουμε καν ούτε ένα ψευδο-φινάλε στο στυλ Syberia 1. Τελειώνει δηλαδή στην μέση, εκεί που είσαι έτοιμος να φύγεις από το χωριό και να συνεχίσεις την αναζήτηση σου σε κάποιο άλλο γεωγραφικό σημείο! Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω το σκεπτικό τους σε ότι αφορά την διάρκεια αλλά και τον χαρακτήρα του παιχνιδιού. Αν ήθελαν να λανσάρουν το A Vampyre Story σαν σειρά επεισοδίων ας μας το έλεγαν εκ των προτέρων. Θα ήταν πολύ καλύτερα από το να μέναμε με την χαρά και ξαφνικά να αντικρίζουμε το μισητό “To be continued”.
 
Σε γενικές γραμμές το A Vampyre Story μου άρεσε πολύ. Το παιχνίδι «μυρίζει» από μακριά ποιότητα και φροντίδα και οι ώρες που πέρασα μαζί του ήταν υπέρ του δέοντος ευχάριστες. Η αναμονή μέχρι να κυκλοφορήσει σίγουρα άξιζε τον κόπο και ευτυχώς δεν απογοητεύτηκα – όπως έχει συμβεί με άλλα πολυδιαφημισμένα και πολύ-αναμενόμενα adventures που περιμέναμε κατά καιρούς. Λίγο παραπάνω να μας έκανε συντροφιά η Mona και σίγουρα θα μιλούσαμε για ένα από τα καλύτερα παιχνίδια της δεκαετίας. Δεν πειράζει όμως, ελπίζω το A Vampyre Story 2 να κυκλοφορήσει σχετικά σύντομα γιατί ουσιαστικά νιώθω σαν το παιδάκι που του υποσχέθηκαν πολλές καραμέλες αλλά τελικά του έδωσαν τις μισές. Πέρα από αυτό ελπίζω η Autumn  Moon να φτιάξει και άλλα παιχνίδια γιατί αν κρίνω από το συγκεκριμένο σίγουρα έχουν τα φόντα να φτάσουν πολύ ψηλά.