Wallace & Gromit's Grand Adventures, Epis. 2: The Last Resort

Πιστή στο ραντεβού του Μαΐου, η Telltale μας παραδίδει εγκαίρως το δεύτερο επεισόδιο της σειράς “Wallace & Grommit’s Grand Adventures”, το οποίο και φέρει τον υπότιτλο “The Last Resort”. Όπως καταλαβαίνετε και από το όνομα, το The Last Resort έχει να κάνει με τις διακοπές του συμπαθούς διδύμου ή καλύτερα, με την έλλειψη αυτών. Βλέπετε, ο Wallace και ο Gromit είναι πανέτοιμοι να φύγουν για τις καλοκαιρινές τους διακοπές, ο καιρός, όμως, έρχεται να τους καταστρέψει τα πάντα: Σύννεφα, βροχή, αστραπές και γενικά όχι και το καλύτερο κλίμα για ήσυχες μέρες στην παραλία και στην θάλασσα. Ο τετραπέρατος, όμως, Wallace δεν το βάζει κάτω. Δεν μπορεί να πάει διακοπές λόγω του κακού καιρού; Θα φέρει τις διακοπές σπίτι του!
 
Έτσι περίπου ξεκινάει και το παιχνίδι. Μετά από μια μικρή εισαγωγή, όπου το υπόγειο του Wallace πλημμυρίζει νερά, στο μυαλό του ήρωά μας σχηματίζεται μία πραγματικά πολύ έξυπνη ιδέα. Την θάλασσα την έχει. Λείπει μόνο ο ήλιος και η άμμος για να μεταβληθεί το άχαρο υπόγειο σε εξωτικό θέρετρο. Φυσικά ο Wallace δεν σταματάει εδώ. Δεν του φτάνει μόνο να κάνει διακοπές ο ίδιος αλλά θέλει να βγάλει και κέρδος από αυτό. Προσκαλεί έτσι όλους τους γείτονες του (με το αζημίωτο φυσικά) για να “παραθερίσουν” στο…σπίτι του. Έτσι, ξεκινάει μία απίστευτη αλυσίδα προβλημάτων που περιλαμβάνει σχεδόν ότι χωράει ο νους σας, από τσακωμούς μεταξύ των παραθεριστών μέχρι την διαλεύκανση ενός εγκλήματος. Στο παιχνίδι φυσικά δεν σκοτώνεται κανείς (ο χαρούμενος και ελαφρύς χαρακτήρας του δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο) απλά…ταλαιπωρείται κατά ένα τρόπο.
 
Το περιβάλλον του παιχνιδιού είναι ακριβώς ίδιο με αυτό του πρώτου μέρους οπότε δεν νομίζω ότι χρειάζονται και ιδιαίτερες συστάσεις. Αν θυμάστε, στο πρώτο επεισόδιο της σειράς κινούμασταν ανάμεσα στο σπίτι του Wallace και στην παρακείμενη πόλη. Δυστυχώς στο “Last Resort” κινούμαστε κυρίως στο σπίτι, καθώς ο καιρός είναι τόσο άσχημος που δεν μας επιτρέπονται μετακινήσεις. Επισκεπτόμαστε βέβαια κάποια στιγμή και την πόλη αλλά η όλη επίσκεψη είναι εξαιρετικά σύντομη. Στο σπίτι βέβαια έχει “ανοίξει” ακόμα μία τοποθεσία που προηγουμένως ήταν κλειστή, το σαλόνι, αλλά μιλάμε για απλώς μία οθόνη παραπάνω και τίποτα περισσότερο.

 
Βέβαια, τώρα το σπίτι είναι γεμάτο με τους χαρακτήρες που γνωρίσαμε στο πρώτο μέρος της σειράς συν έναν καινούριο – τον εν δυνάμει αγαπητικό της Felicity Flitt, Duncan McBuscuit, ενώ δυναμική εμφάνιση κάνουν και τα “συμπαθέστατα” σκυλάκια της εν λόγω κυρίας η συμμέτοχη των οποίων είναι αρκετά βαρύνουσα και κρύβει αρκετές εκπλήξεις. Όλοι οι χαρακτήρες – παλιοί και νέοι – είναι αρκούντως συμπαθητικοί οπότε θα περιοριστώ στο να εκφράσω για ακόμη μία φορά την αδυναμία μου στον εξαιρετικό ταγματάρχη Crumm, η παρουσία του οποίου και μόνο είναι ικανή για να προσφέρει ένα χαμόγελο στα χείλη μας.
 
Ο πυρήνας του παιχνιδιού για μία ακόμη φορά αποτελείται από υπο-κεφάλαια στα οποία καλούμαστε να λύσουμε μερικά συγκεκριμένα επιμέρους προβλήματα και καταστάσεις, συνήθως με το να βρίσκουμε κάθε φορά τρία με τέσσερα συγκεκριμένα αντικείμενα ή πραγματοποιώντας ένα παρόμοιο αριθμό στόχων οι οποίοι επιτρέπουν στην ιστορία να εξελιχθεί ώστε να προχωρήσουμε παρά κάτω. Όπως και στο προηγούμενο παιχνίδι, έτσι και εδώ χειριζόμαστε τους δύο ήρωες εναλλάξ με τους ανάλογους ‘περιορισμούς’ που φέρει ο καθένας – για παράδειγμα όπως είναι ευκόλως εννοούμενο ο Gromit δεν μπορεί να μιλήσει με άλλους χαρακτήρες οπότε αρκείται κυρίως στο να χρησιμοποιεί αντικείμενα κλπ.
 
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ‘The Last Resort’ σίγουρα είναι η διάρκεια αλλά και η ευκολία του. Με άλλα λόγια το παιχνίδι είναι πάρα πολύ μικρό σε μέγεθος – ακόμα και για επεισόδιο. Δεν υπάρχει περίπτωση να σας πάρει πάνω από δύο με τρεις ώρες να το ολοκληρώσετε ενώ και οι ‘γρίφοι’ του δεν αποτελούν ιδιαίτερη πρόκληση.
 
Όπως είπαμε και παραπάνω, οι χώροι μέσα στους οποίους κινείστε είναι πολύ συγκεκριμένοι και τα αντικείμενα που μπορείτε να πάρετε μετρούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα τα σημεία στα οποία θα κολλήσετε να είναι σχεδόν…μηδαμινά, κάτι που μετατρέπει το παιχνίδι σε έναν απλό περίπατο. Αυτό το γεγονός μπορώ να πω πως με στενοχώρησε αρκετά, καθώς είχα σίγουρα απολαύσει το 'Fright of the Bumblebees' το οποίο ήταν μεν μικρό, αλλά σίγουρα είχε περισσότερα πράγματα να κάνεις και να εξερευνήσεις. Συν τοις άλλοις, η κεντρική ίντριγκα του παιχνιδιού, δηλαδή ‘βρείτε-ποιος-το-έκανε’, δεν είναι και τίποτα το τρομερό σε σύλληψη και είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι από εσάς θα το μαντέψετε με το που τελεστεί το ‘έγκλημα’.

 
Τέλος να σημειώσω πως το παιχνίδι υποφέρει από μερικά – ελάχιστα – τεχνικά προβλήματα, κυρίως σε ότι έχει να κάνει με τις ομιλίες των χαρακτήρων. Σε αρκετά σημεία δηλαδή αυτές ακούγονται διακεκομμένες, με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται το speech των χαρακτήρων. Επικοινώνησα με την Telltale και με ενημέρωσαν άμεσα ότι γνωρίζουν το πρόβλημα και πως θα φροντίσουν να το διορθώσουν, αυτό θα πει το να είσαι κοντά στον πελάτη – αγοραστή του προϊόντος σου! Στο συγκεκριμένο τομέα η Tell-Tale παίρνει πραγματικά άριστα.
 
Εν κατακλείδι, το ‘The Last Resort’ κινείται στα χνάρια του πρώτου επεισοδίου, χωρίς όμως να διαθέτει την φρεσκάδα και το ειδικό βάρος του. Ελπίζω το επόμενο επεισόδιο αν μη τι άλλο να είναι μεγαλύτερο σε μέγεθος αλλά και να διαθέτει περισσότερους γρίφους και ποικιλία.