Preview: Moebius

Προτού σας παρουσιάσω το παρόν παιχνίδι ή για να ακριβολογώ μια γεύση, έστω και γερή, του παρόντος παιχνιδιού, θέλω να σας ανακοινώσω ότι εγώ δεν ήμουν μια από αυτούς-ες που το καρτερούν με ανυπομονησία. Όταν έφτασε στα χέρια μου η preview έκδοση του, δεν ταράχτηκα και δεν πέταξα τη σκούφια μου. Για να μη το παίζω και ψυχρός εκτελεστής, εντάξει, μια χαρά την πήρα γιατί την εκτιμώ βαθιά την Jane, αλλά κατά τ’άλλα οι αντιδράσεις μου ήταν μετρημένες. Δεν κατέβασα διακόπτες, δεν εφοδιάστηκα με λίτρα ζεστού καφέ και κιλά μπισκοτακίων όπως συνηθίζω τελευταία, και κυρίως, λόγω διαβάσματος, δεν σκόπευα σε καμία περίπτωση να αφοσιωθώ ολοκληρωτικά, ψυχή τε και σώματι σε αυτό. Και φυσικά υπάρχει λόγος που τα αναφέρω όλα αυτά…Κι ο λόγος είναι ότι θέλω να βάλετε στο background του μυαλού σας το μέγεθος της αποστασιοποίησής μου και ότι ξεκίνησα το παιχνίδι κρατώντας μικρό καλάθι. Και αφού ξεκαθαρίσαμε όλα αυτά ας πάμε στο προσκείμενο.

Θα προσπεράσω εν τάχει τους προλόγους για τη Jane Jensen, τη συγγραφική της δεινότητα, τη μεγάλη επιστροφή της στο adventurικό στερέωμα με το Cognition αρχικά και τώρα με το Moebius, τη τιτανοτεράστια παρακαταθήκη των Gabriel Knights κτλ. Όχι επειδή υποτιμώ κάτι από όλα αυτά. Ίσα- ίσα ακριβώς το αντίθετο, αλλά επειδή λίγο πολύ όλοι τα ξέρετε, και όσοι δεν τα γνωρίζετε…χμ..(αν και θα έπρεπε να φάτε δυο γερές ξυλιές), θα τα μάθετε θέλετε - δεν θέλετε στο κανονικό επίσημο review του advocate που θα έρθει εν καιρώ. 

Στο Moebius  λοιπόν, υποδυόμαστε τον Malachi Rector, (προφέρεται Μαλακάι) έναν εκτιμητή έργων τέχνης. Ανοίγω παρένθεση. Φαντάζομαι δεχόμαστε όλοι αναντίρρητα ότι η επιλογή του ονόματος του ήρωα κάθε άλλο παρά τυχαία ήταν από την Jane, οπότε μετά από σύντομη διαδικτυακή αναζήτηση, η Wikipedia μου μαρτύρησε ότι πρόκειται για προφήτη, βιβλικό πρόσωπο της Παλαιάς Διαθήκης του οποίου το όνομα σημαίνει ο ‘αγγελιοφόρος του Θεού’, χμ…το κρατάμε αυτό. Κλείνω παρένθεση. Ο Μαλακάι λοιπόν δεν είναι ένας τυχαίος εκτιμητής. Έχοντας στο ιστορικό του ένα θλιβερό παρελθόν, την μητέρα του την κατασπάραξε ένα λιοντάρι μπροστά στα μάτια του κάπου στην Αφρική, μεγάλωσε με μεγάλη αγάπη για το διάβασμα και τις επιστήμες γενικότερα αναπτύσσοντας ένα ΙQ που θυμίζει ύψος μπασκετμπολίστα για να καταλήξει να γίνει ένας ζάμπλουτος, κυνικός, αλαζόνας, ενίοτε αγενής άνθρωπος. Επιπλέον διαθέτει μια τρομερή φωτογραφική μνήμη, μυαλό - database εγκυκλοπαιδικού επιπέδου και ως απόρροια και συνδυασμό των δυο, τη μοναδική ικανότητα να ‘σκανάρει’ στη κυριολεξία ανθρώπους και πράγματα ώστε να αντιλαμβάνεται την προσωπικότητα των μεν, την αυθεντικότητα των δε. Και φυσικά πάντα κουστουμάτος και στην πένα, από αυτούς που περνάνε και μυρίζει η πλάση όλη άρωμα για είκοσι λεπτά...

Αυτός ο κύριος λοιπόν, τον λες και Σέρλοκ Χολμς της τέχνης, που διαθέτει μια ακριβοθώρητη γκαλερί στη Νέα Υόρκη, πουλάει τα μοναδικά του ταλέντα σε συλλέκτες έναντι αδρής αμοιβής! Για τα ταλέντα του αυτά, τον προσεγγίζει μια μέρα, μια μυστική κρατική οργάνωση με το όνομα FIST (future intelligence, science and technology), προκειμένου να διερευνήσει τη ζωή και τον θάνατο μιας Ιταλίδας αριστοκράτισσας η οποία βρέθηκε κρεμασμένη σε μια κεντρική γέφυρα της Βενετίας. Η οργάνωση αυτή υποστηρίζει την θεωρία του Moebius, λέει, σύμφωνα με την οποία ιστορικές προσωπικότητες, λέει, επανέρχονται στη ζωή μετενσαρκωμένες, λέει. Είναι η Ιταλίδα μια τέτοια προσωπικότητα, ποια μπορεί να είναι, και αν είναι ποιος το ανακάλυψε και γιατί να ήθελε να τη σκοτώσει; Και για ποιο λόγο επιλέγεται ο Μαλακάι για την έρευνα αυτή;

Κάπως έτσι ξεκινάει το παιχνίδι που σεναριακά ομολογούμε ότι μας γράπωσε για τα καλά, ο καφές τελικά χρειαζόταν. Πράγματι το ενδιαφέρον από άποψη υπόθεσης διατηρείται αμείωτο για τα πέντε τουλάχιστον κεφάλαια που δοκιμάσαμε. Λίγο το γεγονός ότι δεν έχουμε ξαναδεί παρόμοια ιστορία, λίγο η εμφανέστατη ικανότητα της Jane στο ‘πλέξιμο’ χαρακτήρων, σεναρίου και σασπένς, λίγο η επίσης εμφανέστατη αγάπη της για την Ιστορία με την οποία έχει πασπαλίσει ωραιότατα όλη την υπόθεση, ε δεν θέλει κι άλλο, έδεσε το γλυκό. Ειδικά δε όσον αφορά το τελευταίο αυτό στοιχείο, η Jane χρησιμοποιώντας τη λατρεία της για την Ιστορία, καταφέρνει να αναδείξει τον χαρακτήρα, τη στάση και την ιδιοσυγκρασία του Μαλακάι που επηρεάζονται άμεσα από το επάγγελμά του, το οποίο όμως επάγγελμά του επηρεάζει επίσης άμεσα τη συμπεριφορά του απέναντι στις καταστάσεις και τους ανθρώπους. Επίσης με όχημα Ιστορικά γεγονότα και πρόσωπα δημιουργεί αντίστοιχα μυθοπλαστικά που συνδέονται όμως μοναδικά με τα ιστορικά σημεία αναφοράς τους μέσα από ‘λεπτές’ πληροφορίες που μαρτυρούν το διάβασμα και την επιστάμενη μελέτη που έχουν προηγηθεί της γραφής του σεναρίου.

Το μόνο αρνητικό όσον αφορά το όλο στόρυ και το πώς αυτό αναπτύσσεται μέσα στο παιχνίδι είναι η γραμμικότητα που το διακρίνει και το γεγονός ότι οι κινήσεις μας είναι περισσότερο προδιαγεγραμμένες απ’όσο θα έπρεπε να είναι και να φαίνεται. Κατά την διάρκεια των πέντε κεφαλαίων η υπόθεση ρέει, ενδεχομένως να παίζει ρόλο ότι το κάθε κεφάλαιο διακρίνεται από σχετική αυτονομία με συγκεκριμένες περιοχές ενεργές και επομένως περιορισμένο εύρος έρευνας. Κάποιοι ενδεχομένως να το θεωρήσετε θετικό στοιχείο, εμένα προσωπικά μου έδωσε πολύ έντονα την εντύπωση του ‘μετρημένα κουκιά κι άμα θες’. Προσωπικά θα ήθελα κάποιο twist, αλλά δεν χάνω και την εμπιστοσύνη μου, είμαι σίγουρη ότι στα κεφάλαια που θα ακολουθήσουν, θα πάρω τη δόση μου.

Στο θέμα του gameplay επίσης δόθηκε ιδιαίτερη βαρύτητα. Οι μοναδικές ικανότητες του Μαλακάι, έχουν ενσωματωθεί ως επιλογή σε οποιαδήποτε αλληλεπίδραση έχουμε με πρόσωπο ή αντικείμενο καθώς πέραν των επιλογών, look, talk, give υπάρχει και μια επιλογή ανάλυσης των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του ανθρώπου ή του αντικειμένου. Την ανάλυση αυτή την διεξάγουμε εμείς όπου μέσω προτεινόμενων επιλογών πρέπει να διαλέξουμε αυτή που θεωρούμε αρμόζουσα ώστε να διαμορφώσουμε ένα συγκεκριμένο προφίλ χαρακτηριστικών για το υπό έρευνα πρόσωπο/αντικείμενο. Πέρα από αυτές τις μίνι αναλύσεις, ο Μαλακάι καλείται να κάνει και αναλύσεις μεγαλύτερης κλίμακας προκειμένου να επιβεβαιώσει εάν κάποια πρόσωπα είναι ιστορικές προσωπικότητες ή όχι. Οι δεύτερες αυτές αναλύσεις είναι τύπου deduction boards, για όσους έχετε ασχοληθεί με κάποιο από τα Sherlock Holmes της Frogwares, όπου συνδυάζοντας τις πληροφορίες που έχουμε για το εξεταζόμενο πρόσωπο σε συνδυασμό με τις γνώσεις που έχουμε για την ιστορική προσωπικότητα, πρέπει να συμπεράνουμε εάν οι δυο ταυτίζονται ή όχι. Και τα δυο προαναφερθέντα features, έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, με δυσκολία επίλυσης να κυμαίνεται και να κλιμακώνεται παράλληλα. Οι υπόλοιποι γρίφοι του παιχνιδιού παρουσιάζουν ποικιλία (fetch quests, αποκωδικοποιήσεις,) με τη πλειοψηφία τους να είναι inventory based και με τα αντικείμενα να γίνονται ενεργά προς χρήση μόνον εφόσον προκύψει η ανάγκη αυτή της χρήσης.

Δεξί μας χέρι είναι το P.D.A, το οποίο μας παρέχει όλες τις σύγχρονες ευκολίες που περιέχει και ένα smartphone, με πρόσβαση στο internet, gps, σημειωματάριο, αρχείο όλων των αναλύσεων, και φυσικά τηλέφωνο! Το inventory δε, κατέχει δική του θέση στα δεξιά της οθόνης, στο οποίο αποθηκεύονται τα συλλεχθέντα αντικείμενα και εντός του οποίου μπορούμε να προβούμε σε περαιτέρω εξέτασή τους ή και σε συνδυασμό με άλλο αντικείμενο. Προσωπικά το inventory έτσι όπως είναι διαρθρωμένο, μου φάνηκε δύσχρηστο καθώς πρέπει άλλο κουμπί να πατήσεις για να δεις το αντικείμενο, άλλο για να το επιλέξεις, άλλο για να το συνδυάσεις ενώ τα αντικείμενα που δεν προσφέρονται για συνδυασμό αποχρωματίζονται κτλ... Νομίζω ότι όλη η διαδικασία θα μπορούσε να είναι πολύ πιο απλή και το αποτέλεσμα να παραμένει το ίδιο. Τέλος, η όλη δραστηριότητα μας κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού αμείβεται με πόντους, ναι, το παιχνίδι έχει point system, που περιττό να αναφέρω πόσο το αγαπώ, γιατί εκτός από το να με επιβραβεύει για όλες τις σωστές κινησούλες που κάνω, μου δίνει και έναν μπούσουλα ότι κινούμαι καλώς, ότι ολοκληρώνω τη σκέψη μου.

Για τα γραφικά δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε πολλά πράγματα, καθώς η έκδοση που παίξαμε ήταν σε στάδιο built και δυστυχώς είχε πολλά προβλήματα. Παρότι προσπάθησα, στο όριο του εφικτού να μείνω ανεπηρέαστη, από όσα μπόρεσα να καταλάβω, δεν ενθουσιάστηκα. Οι χαρακτήρες εμφανισιακά, αν και έχουν potential, είναι χμ…ακατέργαστοι να το πούμε; όχι καλογυαλισμένοι να το πούμε; γενικά ας αρκεστούμε στο όχι ικανοποιητικοί! Εξαιρώ το animation τους ωστόσο, από την κινησιολογία τους μέχρι την μιμική προσώπου στα οποία έχει γίνει μια πιο προσεγμένη δουλειά, μια έντιμη προσπάθεια για αληθοφάνεια, όπως και στις προλογικές cutscenes κάθε κεφαλαίου. Οι χώροι που επισκεπτόμαστε είναι υπέρ του δέοντος αρκετοί, (Νέα Υόρκη, Βενετία, Κάιρο, κτλ) με εμφανώς κάποιους περισσότερο προσεγμένους από άλλους, αλλά και πάλι όλοι έχουν μια αίσθηση ακατέργαστου και ψυχρού, σε αυτό το δεύτερο ενδεχομένως να παίζει ρόλο και η επιλογή ορισμένων ‘φανταχτερών’ χρωμάτων αλλά επαναλαμβάνω πώς στη τελική μορφή του παιχνιδιού ενδέχεται να έχουν γίνει αρκετές αλλαγές.

Το ίδιο ισχύει και για τη μουσική, την οποία έγραψε και επιμελήθηκε σε ολικό επίπεδο ο σύζυγος της Jane, Robert Holmes. Ως άκουσμα είχε την δυναμική να συνοδεύει τη δράση και βοηθούσε στη σκιαγράφηση των γεγονότων, δυστυχώς όμως στο συγκεκριμένο built απλά είχε ενσωματωθεί κάπως βεβιασμένα για να μην παίζουμε βωβό κινηματογράφο, χωρίς να έχει χρονιστεί απόλυτα με τα τεκταινόμενα (π.χ άκυρες κορυφώσεις, ένταση κτλ). Θεωρώ πάντως πως η μουσική επένδυση θα αποτελέσει δυνατό χαρτί στο τελικό αποτέλεσμα.

Το Moebius συστήνεται ως υπερφυσικό θρίλερ. Στα πέντε κεφάλαια που παίξαμε σε σύνολο επτά, το θρίλερ με τη κλασσική έννοια του όρου, δεν το είδαμε. Το υπερφυσικό άρχισε να αχνοφαίνεται. Τώρα αν τα κρατάει η Jane για τα τελευταία κεφάλαια, επιφυλασσόμαστε και πραγματικά ευχόμαστε να το κάνει γιατί πιστεύουμε ότι η ιστορία θα απογειωθεί. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι μέσα σε αυτά τα κεφάλαια η δράση προχωράει αρκετά και κάποια βασικά ερωτήματα απαντώνται με τα βασικότερα βέβαια εξ αυτών αναμενόμενα να μένουν για το τέλος. Αυτό που είδαμε πάντως σίγουρα είναι μια ιστορία με πολύ ενδιαφέρον που θα θέλαμε να δούμε που και πως θα καταλήξει. Υπομονή μόνο, μέχρι τον Γενάρη που δεν αργεί. Ααα! Και πλέον, ναι! Είμαι περήφανα μια από αυτούς που το καρτερούν με ανυπομονησία...πετάω και τη σκούφια μου :-)