POST MORTEM

Καλά πάντα το συνομωσιολογικό έλκει περισσότερο στα παιχνίδια, γιατί απλά δεν είναι true story. Είναι κουτό φυσικά, αλλά είναι το μόνο μέρος που ένας λογικός σύγχρονος άνθρωπος επιτρέπει να υπάρξει η έννοια συνομωσία. Φυσικά ότι έχουμε πλέον κορεστεί είναι και θέμα αριθμού παιχνιδιών τα οποία καλώς ή κακώς πέρασαν από τα χέρια μας. Ίσως, για ένα νεότερο παιδί πολλά από αυτά να είναι καινούργια και ενδιαφέροντα.

Προσωπικά αυτό που θα [Edit] ήθελα [/Edit] να δω σενάρια Silvenberg, Sturgeon, Asimov, αλλά ίσως να είναι τίτλοι για πολύ περιορισμένο κοινό, έτσι θα μείνουμε εν αναμονή ενός καλού Runaway (ελπίζω πολλά από αυτόν τον τίτλο, για πηγαίο χιούμορ (έστω σε μερικά σημεία), και μια βατή ιστορία με απλούς και ωραίους γρίφους), και φυσικά Scratches, και Paradise. Από εκεί και μετά θα δούμε τι θα προκύψει.

Και είπες κάτι που λίγο με ξένισε! Πότε το Holywood δεν υπήρξε πολιτικό; Ανέκαθεν δεν επηρέαζε και επηρεαζόταν φυσικά την πολιτική (μέσω οικονομικών/εξωτερικής πολιτικής); Αφού αποτελεί μια βιομηχανία "πυρήνα" που συνεισφέρει ακόμη και σήμερα σημαντικά στο αμερικανικό ΑΕΠ.

συμφωνω πως υπαρχουν πολλα συνομωσιολογικά "και καλα" παιχνιδια της κακιας ωρας αλλα πολυ απλα...δεν τα παιζω!τι να κανουμε, δεν φτιαχνουν ολοι διαμαντια!Αλλα μην αδικουμε εντελως το post mortem.ηταν καλουτσικο με πολυ καλες και πολυ κακες στιγμες

Mortal wrote: Και είπες κάτι που λίγο με ξένισε! Πότε το Holywood δεν υπήρξε πολιτικό; Ανέκαθεν δεν επηρέαζε και επηρεαζόταν φυσικά την πολιτική (μέσω οικονομικών/εξωτερικής πολιτικής); Αφού αποτελεί μια βιομηχανία "πυρήνα" που συνεισφέρει ακόμη και σήμερα σημαντικά στο αμερικανικό ΑΕΠ.

Δεν είπα ότι το Χόλιγουντ δεν είναι πολιτικό και δεν αντανακλά εν μέρει την πολιτική της Αμερικής, αλλά εννοώ ότι φέτος υπήρξε στροφή στο ΕΙΔΟΣ της πολιτικής ταινίας- πολιτικού θρίλερ. Δεν είναι τυχαίο ότι και οι 5 υποψήφιες για Όσκαρ ταινίες καταπιάνονται με πολιτικά-ιδεολογικά προβλήματα, που τα τελευταία χρόνια είχαν αντικατασταθεί με εύπεπτους πολιτικά ορθούς προβληματισμούς του στιλ "Ένας υπέροχος άνθρωπος" ή το μανιχαϊσμό του "Άρχοντα των Δακτυλιδιών" (καλοί vs κακοί), με ένα overdose fantasy μυθοπλασίας και ανώδυνης κοινωνικής κριτικής.
Δε λέω ότι αυτά τα είδη συνωμοσιολογίας κτλ. δεν έχουν θέση, αλλά επιζητώ μια ισορροπία που να ικανοποιεί και τις εσώτερες αναζητήσεις μας. Κακά τα ψέματα, το gaming απαιτεί πολύ χρόνο από τη ζωή μας. Αν και σε αυτό το χρόνο οι δημιουργοί δεν προσπαθούν να μας ψυχαγωγήσουν αλλά μόνο να μας διασκεδάσουν ανώδυνα, τότε υπάρχει θέμα ποιότητας τίτλων πλέον.

Εγώ ρε παιδιά, έχω παίξει ελάχιστα adventures, αλλά γενικά δε χάνω ευκαιρία να παίξω μόλις βρω κάτι καλό. Αλλά μη μου πεις μόνο για adventures με ιππότες, Knight templars, αρχαια artifacts, φόνους που από πίσω κρύβεται πάντα μία σκοτεινή συνομωσία κλπ κλπ. Μόλις αντληφθώ κάτι τέτοιο, απομακρύνομαι
Μου αρέσουν adventures με πιο "πραγματική" υπόθεση. Δηλαδή κάτι του στυλ Runaway ας πούμε, ή κάτι σαν Syberia με δυσκολότερους γρίφους. (αλλά λογικούς).
(Οποιαδήποτε πρόταση σε μένα τον (ψιλο)άσχετο ευπρόσδεκτη. )

Όσο για το Post Mortem, δεν ήταν και τόσο άσχημο, αλλά το παράτησα σε εκείνον τον γρίφο που έπρεπε να βρεις τα σωστά υλικα και την αναλογία για ένα μίγμα, χωρίς ουτέ μία ένδειξη! Αν είναι να λύσω ένα γρίφο κάνοντας εκατοντάδες συνδυασμούς μέχρι να βρω το σωστό, ε κάτι τέτοιο δεν έχει νόημα. Προτιμώ να πρεπει να σπάσω το κεφάλι μου, έστω και για μέρες, αλλά να βρώ κάτι που θα έχει λογική.

δε θυμαμαι ακριβως, αλλα νομιζω οτι εκει υπαρχει καποια ενδειξη.παντως και γω τον περασα με τη λυση αυτον τον γριφο

Προσφάτως το ολοκλήρωσα και αυτό..
(Ο γρίφος με τις αναλογίες έχει ένα σημαντικό λάθος σε σχέση με τα σύμβολα των πλανητών.Εκτός απ'αυτό, ήταν εύκολος.)
Anyway..θεωρώ,και αυτή είναι η ταπεινή μου άποψη, οτι είναι απείρως καλύτερο από το Still Life. Υπάρχει μια υπόθεση και τουλάχιστον υπάρχει τέλος χωρίς υπαινικτικές εκδοχές και διφορούμενες καταστάσεις.Αν και λιγότερο γοητευτικό , μερικές φορές αυτό είναι ό,τι καλύτερο.Η ιστορία θα μπορούσε να έχει αναπτυχθεί με καλύτερο τρόπο,αυτό είναι αλήθεια.Γρίφοι εύκολοι (εκτός από το σκιτσάκι στην αρχή που μου έσπασε τα νεύρα!),διάλογοι όχι κουραστικοί,αν και λείπει ένα κουμπάκι για αποφυγή επαναλήψεων,γραφικά αρκετά σκοτεινά και ενδιαφέρουσα πρωτοτυπία αντί για flashback.
Σε ότι αφορά στο ξεχωριστό του θέματος,νομίζω οτι οι Templars είναι ό,τι πιο ατμοσφαιρικό για gaming.
Ολόκληρη η ανθρωπότητα , άλλωστε , σε δυο - τρία θέματα βασίστηκε και εξακολουθεί να βασίζεται ,για να φτιάξει πολιτισμό..

+ επιπλέον τα μουσικά θέματα ήταν μαύρο χάλι.Απαράδεκτα πραγματικά , 3 διαφορετικά μουσικά θέματα , όλα εκνευριστικά.σταδιαλα.

Πάντως ,ως στόρι , είχε κάτι να πει , είχε μια κάποια ατμόσφαιρα.
Και ,κυρίως, μου άνοιξε τα μάτια στο να διαπιστώσω πόσο μούφα τελικά ήταν το still life.

προφανώς still life < post mortem < average adventure (π.χ. Syberia)

Άσχετο : το Broken Sword 3 παραμένει παιχνιδάρα.Βρίστε τώρα .

Καλύτερα λοιπόν να δικαιολογήσω τα λεγόμενα μου.

Το still life άρχισα να το παίζω περιμένοντας πολλά , με βάση τα όσα είχα διαβάσει.
Φυσικά , δεν περίμενα να είναι ένα παιχνίδι που θα το θυμάμαι για πάντα , επειδή σπάνια ένα adventure (προσωπικά για εμένα ) μπορεί να ανήκει σε αυτή τη κατηγόρια.
Γενικότερα , σε τέτοιου είδους παιχνίδια με ιντριγκες ,φονους , μυστήρια κτλ περιμένω συγκινήσεις , όχι μόνο κατά την διάρκεια του παιχνιδιού , αλλά και στο φινάλε του, δηλαδή θέλω κάτι ολοκληρωμένο από όλες τις απόψεις. Δυστυχώς , το still life ενώ είχε τις προϋποθέσεις να εξελιχθεί σε τέτοιο , τελικά τελειώνοντας το κατέληξα να αναφωνήσω :

Τι, αυτό ήταν? Πολύ κακό για το τίποτα .

Φυσικά , επειδή ακριβώς δεν συμβαίνει τίποτα!
Ναι, είχε ενδιαφέροντες γρίφους , ναι είχε μια κάποια πρωτοτυπία στο gameplay , συμφωνώ σε αυτά , αλλά μου άφησε την πικρή γεύση του ανολοκλήρωτου. Όπως ακριβώς την ίδια γεύση μου αφησαν ταινίες όπως το bone collector , birth etc.
Δηλαδή κάποια εγρήγορση κατά την διάρκεια , ένα μεγάλο ΜΗΔΕΝ στο τέλος.

Αντίθετα , το post mortem ήρθε στα χέρια μου από κάποιο περιοδικό , είδα ότι είχε κοινό πρωταγωνιστή με το still life , και τελικά το ολοκλήρωσα με ευχαρίστηση.
Μπορεί στο σύνολο , συγκριτικά με το still life , να υστερεί σχεδόν παντού ( γραφικά , ήχος , gameplay etc ) , αλλά το γεγονός ότι το παιχνίδι είχε αρχή , μέση και τέλος , με ικανοποίησε!

@onecolourblack

To still life [από τα αγαπημένα adventure που έχω παίξει ever] διακρίνεται αφενός για την υπέροχη άρρωστη ατμόσφαιρα και το Κακό που παραμονεύει και αφετέρου για το ελκυστικό gameplay και το απότομο αλλά αναγκαίο τέλος που είχε. Εγώ ήμουν σίγουρος από την αρχή για το τέλος. Το ανικανοποίητο του gamer ήταν το ατού του παιχνιδιού. Δηλαδή τι ήθελες; Την McPherson να πιάνει τον δράστη, να παίρνει τα εύσημα και να κάνει διακοπές στην Γουαδελούπη με τον μπαμπά της και τα μπισκοτάκια της; [υπέροχος γρίφος].

Το Post Mortem είχε όλες τις προυποθέσεις να γίνει ένα πάρα πολύ καλό adventure. Δυστυχώς οι γρίφοι του δεν ήταν καλοί (πρόβλημα της Microids γενικότερα). Κάποιοι διάλογοι δε διέλυαν την πλοκή καθαρά από λάθη του όλου structure του παιχνιδιού. Η οπτική του δεν μου άρεσε αλλά αυτό το προσπερνάω, η μουσική ποιοτικότατη αλλά λίγη.

Fallenangel, δεν αφήνεις τα Broken Sword (μόνο το 3), το Bone και την Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων να παίξεις κανένα oldie λέω εγώ;

Η Fallen_Angel θα παιξει oldies μονο αν εχουν ηχο, ωραια γραφικα, κ λειπουν εντολες του στυλ take, walk to, etc etc, right Angel?