Adventure Games genre future

Μια που μιλαμε για την Κα Jensen και το παθος της για το γραψιμο. Πως και γραφει τοσα βιβλια αλλα το σεναριο του GK3 ειναι ΚΛΟΠΗ του αγγλικου βιβλιου The holly blood and the holly Grail με λιγο πιο αμερικανικο τελος; Φοβερη δουλεια αυτο το βιβλιο, ειναι απο μια σειρα που ειχε χρηματοδοτησει το BBC. Τλεος παντων, καποια ατομα ειναι λιιιιιγο υπερτιμημενα. Μην περιμενετε πολλα. Διαβαστε το αν το βρειτε και θα καταλαβετε

Γενικά δεν θα το έλεγα πως είναι υπερτιμημένα (και ιδιαίτερα στην περίπτωση μας για την Jane Jensen μολονότι έχω ασχοληθεί μόνον με τους τρείς Adventure τίτλους της μέσω των οποίων γνώρισα την δουλειά της), αλλά πως έχουν μάθει εξαιρετικά καλά το μάθημα τους και διαβάζουν περισσότερους τίτλους απο τους οποίους ίσως να αποκομίζουν περισσότερα στοιχεία (και να τα συσχετίζουν πιο έξυπνα σε σεναριακή μορφή) απο όσο εμείς και κατόπιν να τα αποδίδουν ξανά σε ένα νέοτερο ή διαφορετικό κοινό ή και σε διαφορετικό μέσο κατά τρόπο πλέον άμμεσο και εύπεπτο.

Έχω παραδείγμα απο άλλο θέμα, οπότε και μπορώ να καταλάβω τον τρόπο που η Jane Jensen συσσωρεύει στοιχεία και τα μετασχηματίζει για να καλύψουν τις φόρμες τις οποίες χρησιμοποιεί. Δεν θα το αποκαλούσα τόσο απλά κλοπή.

Επίσης δεν γνωρίζω το βιβλίο στο οποίο αναφέρεσαι, αλλά εικάζω πως μάλλον θα έχει να κάνει με τα κλασσικά "μυστικιστικά", demi "ιερά" ζητήματα που απασχολούν κάποιες στιγμές τους ανθρώπους, (πήρα και εγώ, πριν απο πολλά χρόνια μια καλή γεύση απο την θεματολογία παρόμοιων βιβλίων). Πιο πολύ θα τα αποκαλούσα υπερσύνολα παλαιότερων σκόρπιων ιδέων. Ότι δηλαδή σε γενικές γραμμές κάνει ο καθένας μας σε διάφορα θέματα.

Αρης

Σε καμια περιπτωση. Δεν συμφωνω με αυτα που γραφει (δεν τα ασπαζομαι στο συνολο τους ολα) αλλα ειναι σαφες προιον ερευνας (field research) και οχι μονο ερευνας σε βιβλιοθηκες. Ειχε να κανει με τηλεοπτικη σειρα οποτε επρεπε να εχει συνεντευξεις και στοιχεια ανεκδοτα. Το BBC αν για κατι ειναι γνωστο ειναι για τις πρωτοτυπες δουλειες τις οποιες παρουσιαζει. Επισης, το βιβλιο ειναι της δεκαετιας του 70 και τοτε θεωρηθηκε αποκαλυπτικο , δημιουργωντας ενδιαφερον για ενα θεμα με μαλλον περιορισμενη μεχρι τοτε βιβλιογραφια. Τελος, το GK3 δεν κανει αναφορα στο βιβλιο και τα στοιχεια που χρησιμοποιησε απο αυτο οποτε, οπως οι αμερικανοι θα επρεπε καλυτερα απ ολους να ξερουν, αυτο ειναι Plagiarism. Δεν με πειραζει, δεν εγραψα εγω το βιβλιο, και το παιχνιδι ειναι απο τα αγαπημενα μου, αλλα δεν παυει να ειναι σεναριο βασισμενο σε δουλεια αλλου ανθρωπου, χωρις καν να τον αναφερει

Έχουν βγει πάααρα πολλά βιβλία περί 'Holy Grail', λογικό είναι αυτό που λες, όχι κλοπή. Υπερτιμημένο άτομο δε νομίζω...Σε όλα τα GK έχει ταξιδέψει και μάζευε στοιχεία επί μέρες, άμα ήταν τόσο εύκολο να αντιγράψει ένα βιβλίο δεν νομίζω να περνούσε ώρες στο Μόναχο ή στο Rennes Le Chateau.
Έγιναν τόσα τον τελευταίο καιρό με 'μεγάλους' τίτλους, τώρα με την Jane Jensen τι πάθανε όλοι δεν καταλαβαίνω...

οκ. δεν θα τσακωθουμε κιολας. απλα, αααααααν ποτε πεσει στα χερια σας το βιβλιο που λεω και σας ενδιαφερει η ιστορια, ριξτε μια ματια, δεν θα χασετε.

Δεν τσακωνόμαστε, don't worry, συζήτηση κάνουμε.

Btw, το περιβόητο σχήμα στο GK3 που έβγαινε πάνω στον χάρτη μετά από πολύ κόπο, το έχω δει και σε ψαγμένο ελληνικό βιβλίο! Του Αξιώτη νομίζω? Δεν είμαι σίγουρος. Τέλος πάντων, το μόνο κακό που είχε κατά πολλούς το 3 ήταν που είχε μπλέξει Holy Grail, βρυκόλακες, μασώνους κλπ! Ήταν λίγο ασύνδετα μεταξύ τους! Σεναριακά πιστέυω ότι τα δύο πρώτα της σειράς ήταν ανώτερα.

Atrus wrote: Btw, το περιβόητο σχήμα στο GK3 που έβγαινε πάνω στον χάρτη μετά από πολύ κόπο, το έχω δει και σε ψαγμένο ελληνικό βιβλίο! Του Αξιώτη νομίζω? Δεν είμαι σίγουρος. Τέλος πάντων, το μόνο κακό που είχε κατά πολλούς το 3 ήταν που είχε μπλέξει Holy Grail, βρυκόλακες, μασώνους κλπ! Ήταν λίγο ασύνδετα μεταξύ τους! Σεναριακά πιστέυω ότι τα δύο πρώτα της σειράς ήταν ανώτερα.

Μα βρε παιδιά όλα τα φανταστικά θέματα πάντα μπορούν να δωθούν σε όποιοδήποτε σχήμα αφού δεν βασίζονται στην απόλυτη και τεκμηριωμένη πραγματικότητα & λογική, αλλά σε αόριστα συναισθήματα, υποθέσεις, θρύλλους και δοξασίες, ο καθένας μπορεί να τα φαντασθεί όπως θα το θελήσει και έχει κάθε δικαίωμα να δώσει ακόμη μια άποψη, την δική του.

Οι ιδέες ακόμη δεν έχουν κλειδωθεί απο copyright είναι ελεύθερες απο όσο γνωρίζω. Αν μπεί copyright και στο τι θα σκεφτόμαστε, και πως θα το διατυπώσουμε, και αν διαβάζει το τάδε βιβλίο ή το δείνα, και αν μοιάζει με κάτι άλλο τότε θα θεωρείται αντιγραφή, κλοπή κ.λ.π, θα πρέπει να κάνουμε μια λοβοτομή για να τελειώνουμε μια καλή πριν απο τα δικαστήρια.

Όπως ο Lovecraft (Έχει χρησιμοποιήσει στοιχεία απο κάθε μυθολογία του πλανήτη, και απο άλλες γραφικές πηγές, όπως το τάγμα της χρυσής αυγής, ή η τεκτονική στοά του Καλλιόστρο κ.λ.π), ή ο Herbert (ο κόσμος του συνδιάζει κοινωνιολογία (σε ορισμένα σημεία προερχόμενη ενδεχομένως απο την Ανατολή), πολιτική, μεσσιανισμό (δηλαδή τι γίνεται θα του κάνουν μύνηση οι καθολικοί, οι ορθόδοξοι και οι κόπτες; ) κ.λ.π) σου δίνουν τους κόσμους τους και σου ρίχνουν μέσα στην μυθολογία τους ή στην ιστορία του κόσμου κάποιο "απόκρυφο βιβλίο" ή κάποιες "ξεχασμένες μνήμες" ενός λαού που επινόησαν οι ίδιοι για να δώσουν αυτό το μυστηριακό στοιχείο στο έργο τους, το ίδιο κάνει και η Jensen.

Μόνο που η γυναίκα το είδε πιο έξυπνα και πιο ορθολογικά. Και συν τα όσα είπε ο Airness για τα ταξίδια της (κάπου πρέπει να το είχα διαβάσει κάποτε) μαζεύει πολλά στοιχεία απο διάφορες άλλες πηγές του πλανήτη μας, τα συσχετίζει με τρόπο που κατ' εμέ είναι άνω του αποδεκτού τουλάχιστον για ένα παιχνίδι (που μόλις τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει κάπως να ωριμάζει (ή ίσως και να παρα-ωριμάζει)), και κατόπιν τοποθετεί τους ήρωες της εντός αφήνωντας στην συνέχεια την ιστορία να εξελιχθεί. Παράγει απλά κατά αυτόν τον τρόπο ένα σκηνικό πιο "αληθοφανές".

Ούτως άλλως κάθετι φανταστικό είναι γεμάτο απο χρώμα και παράδοξα που όπως και να χρησιμοποιηθεί πάντα θα σε διασκεδάζει γιατί αυτός είναι ο λόγος ύπαρξης του, τίποτα περισσότερο, όπως και τίποτα λιγότερο. Δεν φταίει η Jensen που τα θέματα της δεν αγγίζουν κάποιους απο εμάς ή ίσως ακόμη και να θίγουν και κάποιους άλλους. [Το έχω ακούσει και αυτό, όχι εδώ φυσικά, αλλού ]

@panagios.

To BBC αν αναφέρεσαι στον τομέα των "καθαρών" ντοκιμαντέρ (επιστήμη, αρχαίοι πολιτισμοί, κ.λ.π), το έχω σε σχετικά μεγάλη εκτίμηση. Κατα καιρούς έχω δει αρκετά.

Δεν περιμένω τίποτα άλλο απο την Jensen παρά να κάνει την δουλειά της, αφού κιόλας της αρέσει, και να δώσει έναν ακόμη τίτλο που μπορεί να τον παίξουν και να διασκεδάσουν και μισό εκατομύριο άνθρωποι και ένα εκ. και εκατό εκ. Δεν πειράζει ακόμη και να μην είμαι μέσα σε αυτούς, υπάρχουν τόσοι άλλοι δημιουργοί ψυχαγωγικών τίτλων.

Απλά μην κολάτε όλοι με αυτά τα θέματα. Και κολάω και εγώ μετά.

Αρης

Plagiarism, heh. Reminds me of the Writing Lab *shudders*.

Λίγο πολύ όλοι οι συγγραφείς βασίζονται σε πράγματα που έχουν υποθεί στο παρελθόν. Και το πρόσφατο βιβλιό The Da Vinci Code θυμίζει πολύ το Holy Blood, Holy Grail, είναι και αυτό plagiarised? Kοτζάμ JRR Tolkien ξεσήκωσε αμέτρητες μυθολογίες και θρησκείες, θα έπρεπε να τον κάνουν academic withdrawal?

Στο θέμα του GK3, έπεσε στα χέρια μου ένα βιβλίο ονόματι "The Templar Revelation". Δεν μπορείτε να πιστέψετε πόσο μου θυμίζει το GK3. Μέχρι και τον γρίφο με το περίφημο "Et In Arcadia Ego" του Poussin, όπου πρέπει να προσθέσεις το "Sum" (όχι Schum ) ανέφερε. Και; Πόσοι θα διάβαζαν ένα βιβλίο το οποίο έχει να κάνει κυρίως με συνομοσιολογίες (κάπου ξέχασα ένα "ω" εκεί); Είναι κακό να μεταφέρει κανείς κάποιες από τις ιδέες αυτές χρησιμοποιώντας ένα άλλο μέσο, σε ένα διαφορετικό κοινό;

Αnyways, στο θέμα μας. Αυτή η κουβέντα αναπαράγεται σε διάφορα φόρα εδώ και χρόνια. Η δικιά μου άποψη; Τα adventures με την μορφή την οποία τα γνωρίσαμε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 90 δεν θα ξαναυπάρξουν ξανά στη mainstream αγορά. Αντί αυτών, θα έχουμε υβρίδια, του στυλ Beyond Good and Evil, Metal Gear Solid, Silent Hill, τα οποία είναι εξαιρετικά (IMO, πάντα ) και διατηρούν ζωντανό το legacy των P&C adventures τα οποία αγαπήσαμε.

Ακούω φωνές... "Και τι θα γίνει με τα P&C ρε μπάρμπα?!"

Βασικά, αν και οι μεγάλες εταιρίες πολύ δύσκολα θα ασχοληθούν με τα P&C adventures, αυτό δεν σημαίνει ότι οι μικρές εταιρίες θα κάνουν το ίδιο. Παιχνίδια στυλ Black Mirror, Runaway etc (και καλύτερης ποιότητας) θα συνεχισουν να βγαίνουν. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα δεν με χαλάει...

Και έπειτα υπάρχουν και τα independent adventures. Δεν είμαι και το πιο unbiased άτομο να εκφέρω άποψη για αυτά, μιας και αποτελώ μέλος της κοινότητας των independent developers, αλλά κυκλοφορούν μερικά freeware διαμάντια, και αναμένονται και άλλα. Για περαιτέρω επί του θέματος, το adventuregamers.com είχε ένα πολύ καλό άρθρο του Dave Gilbert, δεν μπορώ να το βρω αυτή τη στιγμή όμως...

(edit) Το βρήκα! www.adventuregamers.com/display.php?id=329

Αυτά τα ολίγα. Για ό,τι άλλο είχα να προσθέσω, με έχουν καλύψει ήδη άλλοι users.

Lazy Z wrote: Η δικιά μου άποψη; Τα adventures με την μορφή την οποία τα γνωρίσαμε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 90 δεν θα ξαναυπάρξουν ξανά στη mainstream αγορά. Αντί αυτών, θα έχουμε υβρίδια, του στυλ Beyond Good and Evil, Metal Gear Solid, Silent Hill, τα οποία είναι εξαιρετικά (IMO, πάντα ) και διατηρούν ζωντανό το legacy των P&C adventures τα οποία αγαπήσαμε.

Βασικά, όταν κάτι δεν είναι mainstream, δεν είναι απαραίτητα και κακό, και τούμπαλιν. Τρανταχτό παράδειγμα, η σύγχρονη mainstream Ελληνική "μουσική". Φαντάζομαι ότι μπορείτε να φανταστείτε δεκάδες άλλα.

Και επειδή έχω και αυτή την πάθηση (ξέχασα και πως την λένε!!), ξέχασα το εξής: Τα P&C adventures έχουν μέλλον, αν εξελιχθούν. Στο gameplay δεν έχουν εξελιχθεί εδώ και μια δεκαετία, και είναι δύσκολο να γίνουν μεγάλες αλλαγές ούτως ή άλλως. Αλλά εξελίχθηκαν σε κάτι άλλο. Στην ιστορία, και στους χαρακτήρες. Αλλά και εδώ τα πράγματα είναι στάσιμα τα τελευταία χρόνια, με φωτεινές εξαιρέσεις (TLJ, Syberia). Κάποτε τα adventures ξεχώριζαν λόγο της έμφασης στην ιστορία, στα cinematics, στο speech, στον κινηματογραφικό χαρακτήρα τους γενικά. Πλέον σχεδόν όλα τα παιχνίδια είναι έτσι. Ενώ στο Warcraft 1 το σενάριο ήταν απλό (Humans Vs Orcs), στο Warcraft 3 τα πράγματα έχουν αλλάξει πλήρως. Ακόμα και τα Mario και Sonic παιχνίδια έχουν storylines και cinematics!

Πάνε λοιπόν οι εποχές όπου η Roberta Williams έπερνε ένα παραμυθάκι, του άλλαζε τα φώτα και το πλάσαρε ως storyline για adventure game. Δυστυχώς η εποχή μας δεν είναι τόσο ρομαντική. Ούτε είναι κατάσταση αυτή να βασίζονται παιχνίδια σε προϋπάρχουσες ιστορίες, αλλά να μην προσθέτεις τίποτα καινούργιο σε αυτές, πλην μερικών puzzles τα οποία δεν έχουν να κάνουν τίποτα με την ιστορία αυτή καθέ αυτή (Dracula: esurrection, Wanadoo Games etc.). Τα adventures λοιπόν πρέπει να οδηγήσουν την εξέλιξη των παιχνιδιών στον τομέα του storyline, όπως έκαναν πάντα. Οι ιστορίες πρέπει να γίνουν πιο ώριμες (χωρίς αυτό να σήμαινει βία και γυμνό, όπως λανθασμένα έχουν καταλάβει μερικοί), να αποκτήσουν χαρακτήρες οι οποίοι θα δεν θα είναι μονοδιάστατοι, να αγγίζουν θέματα τα οποία σου κεινούν το ενδιαφέρον και για τα οποία δεν ακούς κάθε μέρα. Πάνω σε αυτό το θέμα είχε πει κάποια πολύ ωραία πράγματα ο Bill Tiller στο 5ο τεύχος του Inventory.

Lazy Z wrote: Οι ιστορίες πρέπει να γίνουν πιο ώριμες (χωρίς αυτό να σήμαινει βία και γυμνό, όπως λανθασμένα έχουν καταλάβει μερικοί), να αποκτήσουν χαρακτήρες οι οποίοι θα δεν θα είναι μονοδιάστατοι, να αγγίζουν θέματα τα οποία σου κεινούν το ενδιαφέρον και για τα οποία δεν ακούς κάθε μέρα. Πάνω σε αυτό το θέμα είχε πει κάποια πολύ ωραία πράγματα ο Bill Tiller στο 5ο τεύχος του Inventory.

Γενικά με βρίσκουν σύμφωνο όλα όσα αναφέρεις. Το θέμα του γυμνού και της βίας αν δεν χρησιμοποιηθεί με τον καθιερωμένο τρόπο του στυλ "να τσακώσουμε και τον πιτσιρικά" και ενσωματωθεί στην ιστορία, ως κίνητρο, ή φυσική εξέλιξη της, και η βία δεν είναι ανεγκέφαλη αλλά υπάρχει λόγος να υπάρξει (Αν τώρα ο άλλος χαρακτήρας είναι 2.10 και 150 κιλά και 'συ ο 1 και κάτι με τα χέρια στην ανάταση του την πείς να σε κάνει καινούργιο, και να αποδωθεί ρεαλιστικά), τότε να κολληθεί το ταμπελάκι πάνω που να λέει άνω των 16 ή και άνω των 18 ακόμη.

Οι χαρακτήρες όπως το καταλαβαίνω δεν θέλεις να είναι χάρτινες φιγούρες (στην περίπτωση μας πολύγωνα ή sprites) αλλά "πραγματικές" οντότητες οι οποίες να "σκέφτονται" εντός της ιστορίας και να έχουν ένα background story, (ένα σύνολο κανόνων) το οποίο να καθοδηγεί τις αντιδράσεις τους και το οποίο θα ακολουθούν και θα αναθεωρούν στην λήψη νέων στοιχείων, και κάθε τους ενέργεια θα έχει συνέπεια και δεν θα γίνεται για να γίνει, αλλά θα προέρχεται απο την αντίδραση τους στην τροπή των γεγονότων της ιστορίας.

Όσο για την θεματολογία θα πρέπει να ξεφύγουν λίγο, κάποια στιγμή απο τα τετριμένα. Τα "μοναχικά" myst (και θα κυκλοφορήσουν πολλά) κάποιες στιγμές θα θελήσουμε ή θελήσαμε όλοι μας να τα παίξουμε (και μας ικανοποίησαν ή θα μας ικανοποιήσουν λίγο/πολύ/αρκετά), να εξερευνήσουμε τους κόσμους τους, να ανακαλύψουμε τα μυστικά τους, να γνωρίσουμε έναν "άλλο" πολιτισμό. Όμως περισσότερο ενδιαφέρον έχουν ιστορίες με περισσότερους χαρακτήρες που οι ζωές τους σε κάποια σημεία τέμνονται και εκεί μπορούν να συμβούν πολλά, με το κατάλληλο σενάριο όπου και αν τοποθετείται αυτό. Όπως επίσης θα ήταν καλό να είχαμε και χαρακτήρες που να θυμούνται τι σου είπαν πριν απο πέντε λεπτά ή τι τους είπες και να αντιδρούσαν ανάλογα. Θέλει λίγο παραπάνω δουλειά για να στηθεί το script ελέγχου, και θα ήταν δύσκολο να καταγραφούν διάλογοι σε διαφορετικούς τόνους συζήτησης κ.λ.π., αλλά θα ήταν εφφικτό.

Mortal wrote: Οι χαρακτήρες όπως το καταλαβαίνω δεν θέλεις να είναι χάρτινες φιγούρες αλλά "πραγματικές" οντότητες οι οποίες να "σκέφτονται" εντός της ιστορίας και να έχουν ένα background story, (ένα σύνολο κανόνων) το οποίο να καθοδηγεί τις αντιδράσεις τους... νά εξερευνήσουμε τους κόσμους τους, να ανακαλύψουμε τα μυστικά τους, να γνωρίσουμε έναν "άλλο" πολιτισμό. Όμως περισσότερο ενδιαφέρον έχουν ιστορίες με περισσότερους χαρακτήρες που οι ζωές τους σε κάποια σημεία τέμνονται και εκεί μπορούν να συμβούν πολλά, με το κατάλληλο σενάριο όπου και αν τοποθετείται αυτό...

Λίγη αυτοσυγκράτηση, παρακαλώ. Γιά όλ' αυτά υπάρχει Λογοτεχνία, υπάρχουν Θεατρικά Εργα, υπάρχει μή Χολλυγουντιανός Κινηματογράφος.
Η εννοια τού adventure συνοψίζεται στό παιδικό τραγουδάκι "πούντο, πούντο τό δαχτυλίδι..." καί στήν ικανότητα τού δημιουργού του αφενός νά εφεύρει τίς απρόσμενες κρυψώνες κι αφετέρου νά στίς δείχνει, χωρίς νά τίς κατονομάζει. Εγκεφαλικό παιχνίδι είναι, ούτε μυθιστόρημα Επιστημονικής Φαντασίας, ούτε Σοσιαλιστικός Ρεαλισμός, ούτε Ψυχογράφημα.
Κι ο λόγος πού μ' εκνευρίζουν τέτοιες απόψεις, είναι ότι έχουν συμβάλλει κατά πολύ στή δημιουργία κουτών καί βαρετών παιχνιδιών, κάτι σάν "Interactive Κλασσικά Εικονογραφημένα", πράγμα πού, ατυχώς, τείνει νά εξελιχθεί σέ καθεστώς.

Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν έχουμε τέτοια adventures ομως...Γιατί μερικά ειναι πραγματικά αριστουργήματα πανώ σε αυτό που θίξατε (mortal & adreasnaxos). Π.χ. Riven, Gabriel Knight. Ναι είχαν φοβερές ιστορίες και ατμόσφαιρα το αμφισβητεί κανείς; Αν γινόντουσαν ταινίες μπορεί να έπιαναν πάτο, 'adventures' είναι όμως. Οπως και το αντίστροφο με κάποια αριστουργηματική ταινία. Δηλ. αν κάνουμε adventure το Space Odyssey του Stanley Kubrick δε νομίζω ότι θα σόνι και καλά ένα φοβερό adventure. Όπως και να 'χει ολά καλά είναι και *κυρίως* ψυχαγωγικά, εφόσον τα διακατέχει μία ποιότητα (βιβλία, ταινείες), γιατί όχι και τα adventures.

adreasnaxos wrote: Λίγη αυτοσυγκράτηση, παρακαλώ. Γιά όλ' αυτά υπάρχει Λογοτεχνία, υπάρχουν Θεατρικά Εργα, υπάρχει μή Χολλυγουντιανός Κινηματογράφος.
Η εννοια τού adventure συνοψίζεται στό παιδικό τραγουδάκι "πούντο, πούντο τό δαχτυλίδι..." καί στήν ικανότητα τού δημιουργού του αφενός νά εφεύρει τίς απρόσμενες κρυψώνες κι αφετέρου νά στίς δείχνει, χωρίς νά τίς κατονομάζει. Εγκεφαλικό παιχνίδι είναι, ούτε μυθιστόρημα Επιστημονικής Φαντασίας, ούτε Σοσιαλιστικός Ρεαλισμός, ούτε Ψυχογράφημα.
Κι ο λόγος πού μ' εκνευρίζουν τέτοιες απόψεις, είναι ότι έχουν συμβάλλει κατά πολύ στή δημιουργία κουτών καί βαρετών παιχνιδιών, κάτι σάν "Interactive Κλασσικά Εικονογραφημένα", πράγμα πού, ατυχώς, τείνει νά εξελιχθεί σέ καθεστώς.

Όμως θα ήταν πιο ολοκληρωμένο σαν προσέγγιση, και σε πολλές περιπτώσεις θα σε οδηγούσε, να κινηθείς πέρα απο τα καθιερωμένα. Προσωπικά έχω βαρεθεί τα MENSA tests σε μορφή γρίφων, και τους στερεότυπους κακούς ή τους "καλούληδες" που τα κάνουν και πλένουν και τα τζάμια , το χάος είναι πιο ενδιαφέρον σε ορισμένες περιπτώσεις. Είναι πιο ωραίο να παίζεις με "ρευστούς" (όσο ρευστούς μπορεί ένα σενάριο να τους επιτρέψει να είναι) χαρακτήρες που διαφοροποιούνται με την εξέλιξη της ιστορίας και το πιθανό τέλος της. Εδώ βέβαια καταλήγουμε ακριβώς εκεί που είχαμε καταλήξει σχετικά στην συζήτηση Linear ή Non-Linear. Ουτοπία.

Εντάξει με τα παιχνίδια συμβαίνει το κλασικό που αναφέρεις με το παράδειγμα σου για το τραγουδάκι, ο παίκτης προχωράει λίγο την ιστορία παίρνει την ανταμοιβή του (μαθαίνει ένα καινούργιο στοιχείο, βλέπει ένα υπέροχο cutscene) και συνεχίζει για την επόμενη ανταμοιβή. Όπως το έθεσα στο προηγούμενο μύνημα σκεφτόμουν περισσότερο το θέμα, η ίδια η ιστορία να είναι ένας διαρκής αγώνας και μια διαρκή ανταμοιβή για τον παίκτη. Ή απλά το σενάριο απο τις 300-400 σελίδες να πάει σε πολλαπλάσιες με παράληλα storylines, τα οποία να λειτουργούν με δικούς τους χρόνους, και που εσύ να έχεις την δυνατότητα να διαλέξεις ποιά θέλεις να επιλύσεις. Κοινώς κάτι προς αναίμακτο RPG (στο οποίο όπως γνωρίζεις θεωρητικά εσύ μπαίνεις σε έναν ρόλο και πρέπει να αντιδράσεις όπως θα αντιδρούσε ο χαρακτήρας σου και όχι εσύ), ή ουσιαστικά πολυπλοκότερο (όχι δυσκολότερο) Adventure.

Υπάρχουν ελάχιστες βασικές θεματολογίες πυρήνα που μια ιστορία μπορεί να χρησιμοποιήσει, οπότε το μόνο που αλλάζει είναι η αντιμετώπιση των χαρακτήρων.
Οι γρίφοι γενικά είναι βασισμένοι είτε στο Inventory, είτε στην τοποθεσία, είτε στον χαρακτήρα, οπότε για σκέψου να έχεις θυμώσει κατα λάθος (προτιμώ κάτι τέτοιο σαν τιμωρία παρά μια οθόνη θανάτου και ένα restore) έναν χαρακτήρα, και να πρέπει να βρείς μια άλλη λύση; Δεν θα βελτίωνε κατα πολύ το παιχνίδι; Τέτοια μικρά στην κουβέντα, δύσκολα στον προγραμματισμό, δηλαδή εννούσα. Απλά με τον επεξεργαστή να απελευθερώνεται απο γραφικά, ήχο, αποθηκευτικά μέσα κ.λ.π. ο επεξεργαστής θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί καλύτερα για τεχνητή νοημοσύνη χαρακτήρων. Όσο για το εγκεφαλικό παιχνίδι ή το ψυχαγωγικό, προτιμώ συνήθως το ψυχαγωγικό-διασκεδαστικό και όχι τόσο το διδακτικό, τουλάχιστον όποτε το βρίσκω.

Αρης