The moment of Silence demo εντυπώσεις.

Αν κάθε παιχνίδι που δεν μου αρέσει η ιστορία του το έκρινα κατώτερο τότε άστα να πάνε καλύτερα! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Αν συνέκρινα π.χ. ένα παραμύθι όπως το syberia (με εξαίσια εικόνα και μουσική (αυτά με εντυπωσίασαν περισσότερο) σε σχέση με το MoS (ένα μυθιστόρημα scifi με κοινωνιολογικές προεκτάσεις σε βαθμό που να γίνεται αντιληπτός από όλους μας στον βαθμό κατανόησης μας) τότε θα έπρεπε αυτόματα να το θεωρήσω υποδεέστερο! Δες το κι έτσι.

Κοίτα να το θέσω κάπως έτσι, τι ήταν αυτό που στα μάτια σου έκανε κορυφαίο το syberia και δεν το είχε το paradise και πως αυτά συγκρίνονται με το moment of silence που κουβεντιάζουμε εδώ (καλά πριν το κάνουμε το θέμα της επι χρήμασοι όπως συνηθως <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->).

To Syberia για μένα είχε αυτό το απόμακρο που μου αρέσει σε ένα παιχνίδι, αλλά είχε τα βασικά χαρακτηριστικά που κρίνω αυτόματα σε ένα παιχνίδι, κοινώς γραφικά και μουσική. Τα δυο τελευταία τα είχε και το paradise, αλλά ωστόσο δεν είχε την αίσθηση που αποζητούσα προσωπικά, γιατί το βρήκα κάπου συνοστισμένο από κόσμο. Τους γρίφους δεν τους υπολογίζω σχεδόν ποτέ γιατί απλά τους τελειώνω με ή χωρίς βοήθεια (ανάλογα με το κέφι) μόνο και μόνο για να συνεχίσω την ιστορία, και στα δυο (με δεδομένο πως τα 2 Syberia ήταν 1 προίόν που πουλήθηκε σε δυο κομμάτια) ήταν εξίσου αγγαρεία (πολύ τρέξιμο). Αν τα πάρω και τα δυο προηγούμενα ως προς το MoS ωστόσο δείχνουν την αδυναμία τους να το πλησιάσουν, γιατί ο Sokal ασχολείται μόνο με την μονάδα και το πως επηρεάζεται από το περιβάλλον που βρίσκεται, ενώ το MoS αναφέρθηκε στο άτομο, αλλά μέσω των επηρεασμών του από το σύστημα και ορισμένες προοπτικές ή λάθη (περισσότερο τα δεύτερα) του. Είχε την νοσταλγία για το χθες μέσω του γέρο βιβλιοπώλη, και έδειχνε το πως η εξυπνάδα δίχως κρίση δεν δημιουργεί τα πιο αντιπροσωπευτικά όντα του είδους μας (οι χακεράδες που πίστευαν τα παράλογα!). Ενώ στο Syberia όλα είχαν να κάνουν με την Kate και τον Hans. Βέβαια είπαμε είναι προσωπική άποψη.

Πιό απλά δεν θα μπορούσα να μιλήσω, και δεν έχει να κάνει με φιλοσοφία, γιατί όντως αν το περάσουμε σε αυτό το επίπεδο χάνονται τα σύνορα με την πραγματικότητα και όλα γίνονται ιδέα προς χάρη της ιδέας (Όχι κακό, αλλά όχι και επι του παρόντος). To ζήτημα της πολιτικής επηρεασμού του κόσμου με δηλώσεις που έχουν 1% αλήθεια και 99% πλάνη και τις τεχνικές που εφαρμόζονται μέχρι και στο Ελλαδιστάν του σήμερα δηλαδή δεν τις είδες (Δηλάδή επιλέγεις εσύ τι ψηφίζεις ή χειραγωγήσαι απο την ομάδα επικοινωνιολόγων του εκάστοτε κόμματος έμεσα μέσα από κουτές δηλώσεις (που στηλιτεύουν πιθανές αμφιβολίες για τον κάθε πολιτικό ή που σου δημιουργεί αμφιβολίες ο κιτρινισμός του άλλου κόμματος που παίρνει κάτι που έγινε 2 αιώνες πριν και του το φορτώνει) που θεωρητικά θα βελτιώσουν την ποιότητα της ζωής σου)? Αυτό δεν είναι συνομωσία, είναι δεδομένο του σύγχρονου πολιτικού κόσμου. Το πως θα πουλήσει το image του στον κόσμο ένας πολιτικός είναι καθημερινή πρακτική. [Ακόμη και ο Clinton πέρασε στον κόσμο σου σαν ο νεωτεριστής μέσα από μικρά τρικ, και από μέσα ενημέρωσης που παρουσίασαν ένα ευχάριστο προφιλ και ίσως να αποσιωπούσαν παλαιότερες κουταμάρες του.]

Επίσης το ΜοS, σάτυρα για τις συνομωσίες είχε, και μπορώ να πω μάλιστα πως την καταχάρηκα.

Και όσο για τα απολυταρχικά/ολοκληρωτικά καθεστώτα (το περιβάλλον του MoS), δεν είναι τόσο φανταστικό, αν θελήσεις να ταξιδέψεις μέχρι την σύγχρονη Κίνα (γίνονται κινήσεις αλλά το κόμμα είναι πανίσχυρο ακόμη). Φίλε μου άλλο το σκηνικό, άλλο τα θέματα και τα προβλήματα. Επειδή κάποιος χρησιμοποιεί ένα φανταστικό σκηνικό δεν αποδυναμώνει ή εξαφανίζει τα προβλήματα στα οποία αναφέρεται. Απλά στο MoS υπήρχε ξεκάθαρα η ιδέα της διαφήμισης και των συμφερόντων του τάδε πολιτικού προσώπου και η εταιρία που δούλευε ο ήρωας έπρεπε να διευθετήσει κάθε λεπτομέρεια και να μειώσει την εσωτερική άρνηση των θεατών/ακροατών/αναγνωστών των μέσων που θα χρησιμοποιούσε η καμπάνια. Δηλαδή αυτό δε γίνεται στην Ελλάδα με τις εφημερίδες την ίδια μέρα να σφάζονται για το ίδιο θέμα, και όλες να έχουν μια αλήθεια και 99 ψέματα.

[Οι συνομωσίες δεν υπάρχουν παρά μόνο στα μυαλά των ανθρώπων που πιστεύουν πως υπάρχουν, και συνήθως στηρίζονται α) σε κακή κρίση, β) σε ελλειπή πληροφόρηση, γ) σε άρνηση αποδοχής της πραγματικότητας.]

[Edit]

Και είναι άλλο το παιχνίδι να χρησιμοποιεί την συνομωσία του σεναρίου του για να δώσει δραματικότητα. Κάποιος θα μπορούσε να το δει, ιδιόρυθμα αλλά με κάποια λογική βάση, σαν μια συνομωσία λογικής κατά των συνωμοσιών! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Ψάξε στα Economist των τελευταίων μηνών και θα καταλάβεις. Σε κάποιο μάλιστα είχε ειδικό πολυσέλιδο αφιέρωμα μόνο για αυτό το θέμα. Έτσι ελπίζω να αντιλαμβάνεσαι πως όταν μιλάω για φαντασία, πάντα ψάχνω για την πραγματικότητα που την παρήγαγε. Κανένα από τα δυο δεν τα μπορεί να σταθεί από μόνο του. Είναι φύση αδύνατον.

Καλά, καλά χαλάρωσε! Όπως πάντα φύγαμε από το θέμα! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Όντως αυτό είναι το θέμα (του economist δε θέλει να μου το σηκώσει αλλά θα πρέπει να έχει να κάνει με το μέλλον καθεστωτικό ή όχι (και σχετικά με τους περιορισμούς που τίθονται από το σύστημα στις λειτουργίες και στις υπηρεσίες που παρέχονται από τον Google, την M$, και άλλες υπηρεσίες) της Κίνας).

Ωστόσο εγώ έθεσα το ζήτημα εντός του παιχνιδιού ως παράδειγμα του ότι είτε η επιστημονική φαντασία είτε το συγκεκριμένο παιχνίδι (από τα πλέον σοβαρά ως θεματολογία) ασχολούνται με πιο σοβαρά θέματα και δεν είναι περίπλοκες μηχανές, υπολογιστές και gadget, και το γιατί προσωπικά το είδα και επιμένω να το θεωρώ καλύτερο. Επειδή δεν ψάχνω, πάντοτε, για replayabilty, είτε εκβιαστικούς συναισθηματισμούς, αλλά για καλό story που να προσφέρει μερικές σκέψεις με πλέον ευχάριστο αφηγηματικό τρόπο, το κρίνω καλύτερο.

Οκ! Παίξτο και πες μας λοιπόν την δική σου άποψη! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Mortal wrote: Χμ, δηλαδή να φαντασθώ ότι σου αρέσουν τα παιχνίδια που αναμασούν ένα βαρετό θέμα (Serial Killers) και μου μάλιστα το υλοποιούν άθλια

Χαχα, ακριβώς την ίδια άποψη έχω για το ΜοS. Αναμασημένο, βαρετό θέμα (θεωρίες συνομοσίας, παγκόσμια κυβέρνηση κτλ), άθλια υλοποίηση και υπεραπλούστευση του θέματος. Όσο για τους χαρακτήρες, ελάχιστοι ήταν αυτοί που είχαν ένα βασικό δέσιμο με το υπόβαθρο.

Από την άλλη, το Still Life το θεωρώ κορυφαία υλοποίηση του θέματος Serial Killers και αν δεν ήταν ημιτελές, θα το κατέτασα στα all-time classics (ίσως το έχω ξαναπεί εδώ αλλά δεν πειράζει).

Απόψεις είναι αυτές.

@Starlancer

Δηλαδή θέλεις να μου πεις ότι το κοινότυπο θέμα των serial killers σου προσέφερε περισσότερα από ένα παιχνίδι το οποίο διαπραγματεύθηκε τον αγώνα ενός λογικού ανθρώπου κατά του καθεστωτικού φόβου (γιατί πλέον έχουμε πάψει να κατανοούμε γιατί υπάρχουν τα πολιτικά συστήματα, αλλά τα θεωρούμε αυτονότητα και απλά πολλές φορές δεν μας ενδιαφέρουν καν) και του πως ελίχθηκε προς το στόχο του μέσα από την ανοησία που διέπει τον κόσμο μας και ονομάζεται συνωμοσιολογία?

Χμ...δεν ξέρω τελικά ίσως όλοι παίρνουμε αυτό το οποίο πάμε να πάρουμε από καθετί (δηλαδή αυτό που ήδη γνωρίζουμε, κρίνουμε και αντιλαμβανόμαστε), ωστόσο έπειτα από δεκάδες (ίσως και εκατοντάδες) τίτλους SK που έχω δει και διαβάσει, δεν βρήκα τίποτα περισσότερο από έναν αστυνομικό, συνήθως εργασιομανή, που δεν έχει ζωή (αλλά που στο τέλος παίρνει την γκόμενα) και από έναν ψυχασθενη (με πολύ διαστρευλωμένη φαντασία) που προσπαθεί να επιβάλει το μήνυμα του δια της βίας αφαιρόντας κάτι το οποίο δεν μπορεί να προσφέρει. Δεν ξέρω αλλά αν εσύ πιστεύεις ότι προσφέρει κάτι περισσότερο από ότι ένα δελτίο ειδήσεων τότε είναι δικό σου θέμα.

Και δηλαδή θέλεις να μου πεις ότι ήταν καλύτερο από το Bone Collector ή από το Silence Of The Lambs, ή το Body Parts ή έστω από οποιοδήποτε επεισόδιο του Millenium (και έχω δει μεγάλο αριθμό επεισοδίων της σειράς αυτής)?? Από που κι ως πού!??! Οι δολοφονίες ιερόδουλων από ψυχωτικούς (στην παλιά εποχή του still life) πηγάζει από τον Jack the Ripper (και ίσως να ανάγεται χρονικά και παλιότερα αλλά), και η αντιγραφή δολοφονιών (σύγχρονη εποχή) από φανατισμένους ψυχοπαθείς (ικανούς μόνο να αντιγράψουν για να πιστέψουν πως κάτι είναι όντας ανίκανοι να παράγουν κάτι δημιουργικό για να πετύχουν αυτό που απεγνωσμένα ζητούν, δηλαδή, να ξεχωρίσουν μέσα από τη μάζα) πάλι είναι ένα θέμα υπερβολικά δεδομένο και πλέον συνηθισμένο.