The moment of Silence demo εντυπώσεις.

giovanna wrote: @mοrtal.

Δείξε λίγο επιείκια, το Still Life, είναι ενα καλό παιγνίδι, τίποτε άλλο. Κάθεσε και το συγκρίνες με Χίτσκοκ και διάφορα τέτοια, αυτά είναι τελειώς άσχετα.

Επιεικής στο συγκεκριμένο, δύσκολα κούκλα μου. Δεν το συνέκρινα, απλά επειδή σε γενικές γραμμές όλα με όσα ασχολούμαι έχουν να κάνουν με είδη ψυχαγωγίας δεν μπορώ να τα διαφοροποιήσω (θα ήταν σαν να μου ζητούσες να κόψω την ιστορία από μια ταινία), και το συγκεκριμένο πιο πολύ για μέσο εκνευρισμού παρά ψυχαγωγίας το έκοψα.

@Pornostar

Να στο θέσω αλλιώς, αν συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο σε λίγο θα πρέπει να λέμε κι ευχαριστώ αν ο συγγραφέας (ή ο developer ή ο παραγωγός) αποφασίζει να δώσει ολόκληρο το βιβλίο (ή το παιχνίδι ή την ταινία (με ελάχιστες εξαιρέσεις). Προσωπικά τα βιβλία (τα παιχνίδια και οι ταινίες) που παίρνω κοιτάζω να είναι ολοκληρωμένα και όχι αποσπασματικά. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Και αφού έπεσε στην μέση της κουβέντας για να μην το σφάξουμε κι αυτό? Αντικείμενο κουβέντας είναι και τίποτα περισσότερο ή τίποτα λιγότερο. Φυσικό είναι για τον καθένα μας να λειτουργεί διαφορετικά και να παράγει άλλα είδη σκέψης. Κι αν όπως είπα στην Giovanna δε διαχωρίζεις την ψυχαγωγία σε κομμάτια τότε δε μπορείς να μην συγκρίνεις με αυτά που θεωρούνται παραπλήσια; Σωστά. Και από όσο γνωρίζω οι κατα συρροή δολοφόνοι ανήκουν στο αστυνομικό μυθιστόρημα, και το συγκεκριμένο ανακατεύει detective story, general mystery, horror (splatter), και thriller με εποχής. Ε ορίστε, υπάρχουν και αποτυχημένα υπερσύνολα! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

@Mortal

Πάντα έτσι τα κάνεις, κανείς δεν σε καταλαβαίνει. Τελικά εμείς είμαστε ή πολύ ηλίθιοι ή εσύ εισαι πολύ προχωρημένος

@pornostar

Οχι δεν χαλαρώνω, μερικά πράγματα πολλές φορές με κάνουν να τα παίρνω στο κρανίο. Γιατί εγώ θα πρέπει να είμαι πάντα το καλό παιδί. Οχι δεν είμαι, είμαι πολύ κακή. μέχρι εκεί που δεν παίρνει. Τελικά πολύ το ευχαριστήθηκα, φυσάει τόσο άγρια ο βοριάς και εγώ εδώ πλακώνομαι μαζί σας. Γουστάρω!!

@Pornostar

Δεν έχεις δει ακόμη το αγρίμι, είναι να μην τα πάρω, μετά απο εκεί το χάος...ί

@Giovanna

Δεν έχει να κάνει ούτε με "ηλιθίους" ούτε με προχωρημένους αλλά με τρόπο σκέψης και επιλογές ζωής (ακόμη και το παιχνίδι σε διαμορφώνει κατά μια άποψη, εκτός αν κάνω και σ' αυτό λάθος, και έχω την εντύπωση πως μάλλον δεν κάνω, αλλά επιτρέπω μια απειροελάχιστη αμφιβολία), οπότε όπως αντιλαμβάνεσαι όλα πρέπει να κρίνονται αρχικά σε κάποιο βασικό επίπεδο για να ταξινομηθούν και μετά σε όλες τις υπόλοιπες βαθμίδες με τις οποίες σχετίζονται. Απλά έχω την πολυτέλεια να κάθομαι οπότε και τα συσχετίζω περισσότερο αντί απλά να τα παίζω και έξω από την πόρτα. Βέβαια κάποια παιχνίδια είναι και για έξω από το παράθυρο! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Και όπως ξέρεις όσο και να τα πάρεις στο κρανιο και ότι και να πεις, από το ένα αυτί μπαίνουν από το άλλο βγαίνουν, οπότε βρε κορίτσι, γιατί να χαλάσεις τα δάκτυλα σου! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Ακους εκεί το still life καλό παιχνίδι και μάλιστα σαν adventure σε σχέση με ένα καθαρό adventure όπως το ΜοS. Χαλαρά, χαλαράαααα! Σιγά σιγά θα μου πείτε πως ήταν παιχνιδάρα και το Dreamfall όπως το πάμε εδώ! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Κατάλαβά, οκ, λέμε και καμιά *beep* για να περνάει η ώρα! <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Φίλε μου παίζω computer games όχι console games και έχω την εντύπωση, όπως θέλω να ελπίζω και αρκετός άλλος κόσμος, πως είναι δύο διαφορετικά εντελώς πράγματα. Τα παιχνίδια για PC σε διασκεδάζουν και ορισμένες φορές όταν είναι καλά (πραγματικά καλά δίχως ....κιούλες και πολιτικοκορεκτίλα) σε κάνουν να σκέφτεσαι, τα παιχνίδια για consoles απλά προσπαθούν να εκπαιδεύσουν τα αντανακλαστικά σου και να είναι τόσο εύπεπτα που το Ages 3+ to 103 να κολλάει ώστε να πουλάει, ενώ στο PC ένα 15+ ή 18+ περιορίζει το αγοραστικό κοινό. Το Dreamfall υπάγεται αποκλειστικά στην δεύτερη κατηγορία, δεν είναι παιχνίδι, είναι apptitude test για παιδιά. Με υποτυπώδες σενάριο, δυστυχώς και δεν είχε καμία σχέση με τον πλούτο του προκατόχου του, το οποίο μάλιστα δεν σε πέταγε στο κενό, και δεν σου 'λεγε κάτσε ρε φίλε δυο χρόνια να περιμένεις. Τέσπα, βίτσια είναι αυτά! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Στο θέμα μας!! Moment of Silence!

Επιτέλους και μια σωστή κίνηση! Που έχεις φτάσει?

Mortal wrote: Όσο για το Futurama και το HGttG ουδεμία σχέση είχαν μεταξύ τους. [yada yada yada] Καλός ο Bender αλλά Marvin δεν είναι.

Όπως οι συγγραφείς που ανέφερες, εισήγαγαν πολλούς από τους κώδικες του μυστηρίου, του τρόμου και τις αστυνομικής περιπέτειας (θέματα των οποίων, αδέξια ή μη, άπτεται και το Still Life), έτσι και ο Adams με το Hitchhiker's, ουσιαστικά έδωσε ένα σημείο αναφοράς για το αναρχίζον χιούμορ και την ανεξέλεγκτη σάτιρα σε ποπ-ροκ αποχρώσεις. Χώρια που το Futurama χρησιμοποιεί επίσης την αχαλίνωτη αβεβαιότητα του διαστήματος ως όχημα.
(Παρεπιπτόντως, ο Marvin το ρομπότ, μου φαινόταν πάντοτε ελαφρώς χλιαρή προσθήκη στα βιβλία: επιτηδευμένα αλλά και κουραστικά μονότονος. Ο Αρειανός αντίπαλος του Bugs Bunny, από την άλλη, είναι ο αγαπημένος μου χαρακτήρας =))

Τηρουμένων των αναλογιών, είναι όπως λες υπεράνω σύγκρισης (δεν δέχομαι το "άσχετα", πρακτικά δεν ισχύει σχεδόν ποτέ) αλλά το αυτό συμβαίνει και ανάμεσα στους συγγραφείς που επικαλέστηκες και το Still Life.

Σε μια προσπάθεια σύνδεσης με το θέμα του τίτλου, να σημειώσω ότι δυστυχώς παράτησα το MoS κάπου στη μέση πριν από 1-1.5 χρόνο κι έκτοτε διαρκώς αναβάλλω τη χορήγηση δεύτερης ευκαιρίας σε αυτό. Γενικά μου έδωσε την εντύπωση ότι αξιοποιεί με αρκετά ενδιαφέροντα τρόπο ειπωμένες θεωρήσεις χωρίς να πέφτει στην παγίδα της στείρας επανάληψης αλλά και χωρίς να προσφέρει κάτι πραγματικά πρωτοφανές. Βέβαια, πιθανώς να μην βλέπω the big picture yet, εφόσον δεν το έχω ολοκληρώσει (το παράτησα μπροστά από μια κλειδωμένη μπουκαπόρτα, η οποία οδηγούσε στα αμαρτωλά ενδότερα του διαστημικού recreation center) αλλά χάρη και στα ακροθιγή spoilers που προσφέρει το παρόν thread, νομίζω έπιασα το νόημα.

Δεν φθάνω να αρχίσω να ψάχνω για τις διαφορές στο τρόπο απόδοσης των ιδεών της σειράς και των βιβλίων για το λόγο πως χάρη στο γεγονός ότι ξεκίνησα με την Επιστημονική Φαντασία σαν βασική μορφή λογοτεχνίας στο μυαλό μου υπάρχουν διαφορές μεταξύ τους (και γενικά κάθε βιβλίου ή σειράς SF) που θα μπόρούσαν να αποτελούν τα διαστημικά χάσματα μεταξύ γαλαξιών (κανένα "διάστημα" καμίας "διαστημικής" σειράς δεν είναι ίδιο πέραν του απλοϊκού γεγονόντος πως μερικές φορές δείχνουν να διέπονται από συγκεκριμένους υπαρκτούς φυσικούς νόμους), για να μην φθάσω να μιλάω για συμπαντικούς θύλακες.

Άλλο το χιούμορ εδώ, και γενικά το HGttG είναι περισσότερο κυνικό, αλλά όντας μη Αμερικάνος δεν μπόρεσα να πιάσω κάποιες ελαφριές πολιτικοκοινωνικές μπηχτές του Adams προς τον Ρήγκαν και την διακυβέρνηση του. Ωστόσο κάποιος δεν θα μπορούσε να μην αντιληφτεί ορισμένα πράγματα που φώναζαν (εντάξει κάτι λίγο παραπάνω ούρλιαζαν) περί της αιώνιας περιέργειας που μας διακατέχει ως είδος αλλά που πλέον όταν βρούμε κάποια απάντηση, έχουμε χάσει την ερώτηση. (Και μη μου πεις πως δεν συμβαίνει σε κάθε πτυχή της ζωής μας!? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->)

Από την άλλη το Futurama το είδα μόνο και μόνο σαν μια ανατρεπτική σάτυρα των κυρίαρχων θεμάτων της επιστημονικής φαντασίας ή χαρακτήρων μέσα από την Pop/Rock (όπως λες) κουλτούρα της Αμερικής.

Ο Adams ήταν περισσότερο φιλοσοφικός άσχετα αν ως όχημα του χρησιμοποίησε το χιούμορ που μπορεί να μιλήσει για τα πιο σοβαρά ζητήματα με τον πιο κωμικό τρόπο και να δημιουργήσει παράλλογες αλλά χτυπητές αλληγορίες. [Yada, yada, yada! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->] Και όχι για την ώρα δεν θα κάνω επανάλειψη και των πέντε βιβλίων για να αποδείξω κάτι που στο μυαλό μου είναι απόλυτα σαφές και καθαρά οριοθετημένο (αν κάποτε τελειώσω με την βιβλιοθήκη των αδιάβαστων τότε βλέπουμε).

Στο θέμα μας λέω απλά πως πρόκειται για καθαρό adventure δίχως κουταμαρούλες και εντυπωσιακά πλάνα, και δραματικότητα προς χάριν της δραματικότητας, αλλά απλά προσφέρει όσα χρειάζεται για να αφηγηθεί την ιστορία του με αποτελεσματικό και κινηματογραφικό τρόπο. Η υπερβολή δεν υπάρχει στο συγκεκριμένο, και για μένα αυτό το καθιστά κάτι σωστό και συμπαγές. Θα σε προέτρεπα να ασχοληθείς και πάλι μαζί του γιατί έστω κι αν είναι χιλιοειπωμένα τα θέματα του ίσως να δεις κάτι καινούργιο αν το πας ως το τέλος. Και μην ξεχνάς πάλι πως υπάρχει και το γνωστό λεγόμενο: Η επανάλειψη είναι η μητέρα της μάθησης! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Το τέλος δεν έχει να κάνει με όσα ειπώθηκαν, απλά αυτά είναι μερικά από όσα παρατηρήθηκαν κατά την εξέλιξη της ιστορίας και όχι στο τέλος της. Όσο για την συνωμοσία εντός της συνωμοσίας, είναι όντως μια ωραία σάτυρα, και προσωπικά την καταχάρηκα.