Μαντινάδες

Po re Mortal me koufanes tora!! Mou thimises ekeina ta mikra bibliarakia me ta klasika "Istories me... px Magika Spathia" kai tetoia pou diabaza pitsirikas sto gymnasio!! Poooooooo..... Ti anamniseis mou skasane tora !!!

Ένα καλό που μου στείλανε κι ας μην είναι μαντινάδα :

Μια μέρα συγκεντρώθηκαν σε κάποιο μέρος της γης όλα τα συναισθήματα και όλες οι αξίες του ανθρώπου. Η Τρέλα αφού συστήθηκε 3 φορές στην Ανία της πρότεινε να παίξουν κρυφτό. Το Ενδιαφέρον σήκωσε το φρύδι και περίμενε να ακούσει ενώ η Περιέργεια χωρίς να μπορεί να κρατηθεί ρώτησε: «Τί είναι το κρυφτό;»

Ο Ενθουσιασμός άρχισε να χορεύει παρέα με την Ευφορία και η Χαρά άρχισε να πηδάει πάνω κάτω για να καταφέρει να πείσει το Δίλημμα και την Απάθεια –την οποία δεν την ενδιέφερε ποτέ τίποτα-να παίξουν κι αυτοί.
Αλλά υπήρχαν πολλοί που δεν ήθελαν να παίξουν: Η Αλήθεια δεν ήθελε να παίξει γιατί ήξερε ότι ούτως ή άλλως κάποια στιγμή θα την αποκάλυπταν, η Υπεροψία έβρισκε το παιχνίδι χαζό και ο Άνανδρος δεν ήθελε να ρισκάρει.

«Ένα, δύο , τρία » άρχισε να μετράει η Τρέλα.
Η πρώτη που κρύφτηκε ήταν η Τεμπελιά. Μιας και βαριόταν κρύφτηκε στον πρώτο βράχο που συνάντησε.
Η Πίστη πέταξε στους ουρανούς και η Ζήλια κρύφτηκε στην σκιά του Θριάμβου ο οποίος με την δύναμή του κατάφερε να σκαρφαλώσει στο πιο ψηλό δέντρο.
Η Γενναιοδωρία δεν μπορούσε να κρυφτεί γιατί κάθε μέρος που έβρισκε της φαινόταν υπέροχο μέρος για να κρυφτεί κάποιος άλλος φίλος της οπότε την άφηνε ελεύθερη. Και έτσι η Γενναιοδωρία κρύφτηκε σε μια ηλιαχτίδα.
Ο Εγωισμός αντιθέτως βρήκε αμέσως κρυψώνα ένα καλά κρυμμένο και βολικό μέρος μόνο για αυτόν.
Το Ψέμα πήγε και κρύφτηκε στον πάτο του ωκεανού. Το Πάθος και ο Πόθος κρύφτηκαν μέσα σε ένα ηφαίστειο.
Ο Έρωτας δεν είχε βρει ακόμη κάπου να κρυφτεί. Έβρισκε όλες τις κρυψώνες πιασμένες, ώσπου βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και κρύφτηκε εκεί.

«…..1000» μέτρησε η Τρέλα και άρχισε να ψάχνει.
Την πρώτη που βρήκε ήταν η Τεμπελιά αφού δεν είχε κρυφτεί και πολύ μακριά.
Μετά βρήκε την Πίστη που μίλαγε στον ουρανό με τον Θεό για θεολογία. Ένιωσε τον «ρυθμό» του Πόθου και του Πάθους στο βάθος του ηφαιστείου και αφού βρήκε την Ζήλια δεν ήταν καθόλου δύσκολο να βρει και τον Θρίαμβο. Βρήκε πολύ εύκολα το Δίλημμα που δεν είχε ακόμη αποφασίσει που να κρυφτεί . Σιγά σιγά τους βρήκε όλους εκτός από τον Έρωτα.

Η Τρέλα έψαχνε παντού, πίσω από κάθε δέντρο, κάτω από κάθε πέτρα, σε κάθε κορφή βουνού, μα τίποτα. Όταν ήταν σχεδόν έτοιμη να τα παρατήσει βρήκε ένα θάμνο από τριαντάφυλλα και άρχισε να τον κουνάει νευρικά ώσπου άκουσε ένα βογγητό πόνου.
Ήταν ο Έρωτας που τα αγκαθιά από τα τριαντάφυλλα του είχαν πληγώσει τα μάτια.
Η Τρέλα δεν ήξερε πώς να επανορθώσει, έκλαιγε ζήταγε συγνώμη και στο τέλος υποσχέθηκε να γίνει ο οδηγός του Έρωτα.
Κι έτσι από τότε ο Έρωτας είναι πάντα τυφλός και η Τρέλα πάντα τον συνοδεύει!!!

Πολύ ωραίο! Μπορώ να την θεωρήσω κάλιστα σαν μια από τις ιστορίες που θα μπορούσε να λέει κάποιο γερόντι γύρω από την φωτιά σε κάποια ιστορία ηρωικής (και υπό όρους ρομαντικής) φαντασίας με την απουσία φυσικά της πίστης (βέβαια αυτό είναι γούστο θα μπορούσες να δείξεις το άτοπο της ύπαρξης της μέσα από τους πλασμένους κατ' εικόνα και ομοίωση του ανθρώπου θεούς και δαίμονες). <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Άντε μάζευε τέτοιο υλικό και κάντο κανα PDFάκι να το έχουμε και εύκαιρο ανα πάσα στιγμή.

@Emperor

Και που νομίζεις ότι γνώρισα ανθρώπους όπως τον Clark Ashton Smith, τoν Howard, τoν Lovecraft (καλά καλά τον ήξερα από παλιότερα (Εκδόσεις Κάκτος), τον Saki (Edward Monroe κάτι), την Lucile Moore, τον Cartner και τόσους άλλους συγγραφείς? Στην Ελλάδα έχουμε το κακό ότι το καλό φανταστικό το τυπώνουμε φτηνιάρικα, και το φτηνιάρικο της οκας το τυπώνουμε ακριβά. Όταν ξεπεράσουμε αυτή την παιδική ασθένεια ίσως να μάθουμε τι σημαίνει φαντασία. <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Θελω το ουισκυ αφθονο
στις φλεβες μου να ρεει
και ενα τσιγαρο σερτικο
για παρτη σου να καιει.

Ειναι σκληρο μα θα το πω
οσο κι αν την πικρανει
ειναι γυναικα μιας βραδιας
και μενα δε μου κανει...

Πάψε να λές πως όνειρα
όλοι οι ανθρώποι κάνουν,
λίγα εμοίρασε ο Θεός,
για μερικούς δε φτάνουν.

Όταν τσ'αγάπης ο καημός,
μες στη καρδιά ριζώσει,
μόνο μια μεταμόσχεύση,
μπορεί να τηνέ σώσει.

Η αγάπη είναι μια φωτιά,
που όποιος τση σιμώσει,
ή θα καεί, ή της ζωής,
το νόημα θα νιώσει..

Αφού τσι νύχτες τσι περνώ,
χωρίς να ζώ κοντά σου,
γιάντα το μαξιλάρι μου,
έχει τη μυρωδιά σου..

Πήρα τη σκέψη σου αγκαλιά
και άρχισα να κάνω,
τον έρωτα σου ζωγραφιά,
στη θύμησή μου απάνω..

Εσύ που με δασκάλευες
ήντα θα πει αγάπη
στου χωρισμού σου μάθε με
να ζω τον εφιάλτη

Ο χωρισμός μας άλλαξε
της φύσης τον κανόνα,
άνοιξη είχα στη καρδιά
κι έφερες το χειμώνα..

Ο χωρισμός το γελιό μου
επήρε απο τα χείλη
εγω πονώ και συ μου λες
να μείνουμε δυο φίλοι

Ίσως δεν ήτανε γραφτό
εγώ να ζώ μαζί σου
όμως θα είμαι η πιο γλυκιά
στον κόσμο ανάμνησή σου.

Ευθύνη να μη μου ζητάς
γιατί ΄ναι όλη δική σου
βάρος θα είναι ο χωρισμός
μες τη συνείδησή σου

Όσο και να μʼ αγάπησες
δεν έχει σημασία
γιατί έσβησε ο χωρισμός
τσ΄ αγάπης την αξία.