Μαντινάδες

για πάρτη μας θα τραγουδώ
για πάρτη σου θα πίνω
για πάρτη μας θα καίγομαι
για πάρτη σου θα σβήνω...



γιορτάζει η αγάπη μας
κάθε σου σκέψη δίωξε
τα όργανα θα παίζουνε
για πάρτη μας απόψε

ζωή μου και ανάσα μου
για σένα τραγουδάω
και με της λύρας το σκοπώ
σου λέω σ αγαπάω

με παίρνει το παράπονο
μωρό μου όταν θυμάμαι
για πάρτη μας τι πόλεμο
μας κάναν και λυπάμαι

ζήλεψαν την αγάπη μας
και την εδιαλύσαν
κανένα δε πειράξαμε
κι όμως μας πολέμησαν

λογία πικρά για πάρτη μας
είπαν γνωστοί και φίλοι
γι αυτό ακούς το στεναγμό
και βγαίνει από τα χείλη

ποιος νοιάστηκε για πάρτη μας
όσο ήμασταν χώρια
κι όσοι μας αγαπούσανε
ήτανε μόνο λόγια

και τα πουλιά λυπητερά
μωρό μου κελαηδούνε
για πάρτη μας που δεν μπορούν
χώρια να μας θωρούνε

θυμήσου πόσοι δείχνανε
δήθεν ενδιαφέρον
όχι γιατί νοιαζόταν
μόνο για το συμφέρον

για πάρτη μας έκανα όνειρα
κι ακόμα συνεχίζω
ένα στα χίλια αληθινό
έστω να βγει ελπίζω

τα φώτα της υποδοχής
θ ανάψω στο σαλόνι
για πάρτη μας αγάπη μου
να μαστε οι δυο μας μόνοι

μια φωτογραφία σου
θα έχω στο τραπέζι
και μουσική όταν θα ρθει σ
για πάρτη μας να παίζει

άντρας που ήμουνα σκληρός
μου χανε βγάλει φήμη
μα τώρα κάνω σαν παιδί
στης λύρας το ταξιμι

μη τραγουδάς λυπητερά
λύρα γιατί δακρύζω
για μια ανάμνηση παλιά
που έπαψα να ελπίζω

ένα δοξάρι ένα ταβλι
και τρία τελια απάνω
είναι αφορμή και άντεξα
στο πόνο που σε χάνω

αφού ξεσπάς με μουσική
μωρό μου άμα σαλτάρης
να βοηθήσω σκέφτηκα
και γίνηκα λυράρης

με γλέντι αντέχει ο άνθρωπος
στο ξέσπασμα σου μοίρα
γι αυτό θεέ μου έχε καλά
αυτούς που παίζουν λύρα

κι εκείνη που ταν άκαρδη
της άλλαξες τη γνώμη
λύρα μου με το κλάμα σου
και μου ζητά συγνώμη

την είδα χτες και πέρναγε
στην πόρτα μου απ έξω
και λύγισα που έλεγα
πως χώρια τη θ αντέξω

με την αγάπη νόμιζα
τον κόσμο πως θ αλλάξω
κι εδα φοβάμαι σ αγαπώ
και στο χαρτί να γράψω

θα φώναζα στο χωρισμό
εσύ σαι η ζωή μου
μα όμως ο εγωισμός
έπνιξε τη φωνή μου

ποτέ δε λέω σ αγαπώ
άμα δε το πιστεύω
κι εσύ που μου το φώναζες
τώρα μου λες πως φεύγω

θεέ μου πως επέτρεψες
μια τέτοια αδικία
ότι αγαπώ να το θωρώ
σε μια φωτογραφία

πόσο να αντέξει ένα κορμί
με συντροφιά το πόνο
εσύ χριστέ μου λύγισες
σε μια βδομάδα μόνο

το θάνατο η χωρισμό
αν πρέπει να διαλέξω
καλιά νεκρός αφού λεπτό
χώρια της δε θ αντέξω

θα έχω ευθύνη αν κάποτε
μου πεις ότι σε χάνω
που σου πα ότι σ αγαπώ
κι απ το θεό πιο πάνω

αν κουραστείς να μ αγαπάς
να ξέρεις δε θ αντέξω
δεν μου χει μείνει δύναμη
στον πόνο να παλέψω

φοβάμαι να μη κουραστείς
να μ αγαπάς μια μέρα
λουλούδι θα ναι αδύναμο
στο φύσημα τα αέρα

είναι κομμάτια η καρδιά
και πόνο δεν αντέχει
γι αυτό θωρρεισκαι στις χαρές
το δάκρυ μου και τρέχει


αιτία ο εγωισμός
είναι που ζούμε χώρια
κι αν είπαμε χωρίζουμε
ήτανε μόνο λόγια

αφού κι ου δυο μας ξέρουμε
πως χωριστά δε ζούμε
δεν οφελή το γυρισμό
να τον καθυστερούμε

την ευτυχία μη ζητάς
να βρεις χωρίς αγάπη
πάψε να υποκρίνεσαι
μην κανείς άλλα λάθη

να σε θωρώ να καίγομαι
κι ο πόθος να φουντώνει
να παίρνει το κορμί φωτιά
κοντά σου οντε σιμώνη

και το μυαλό να σκέφτεται
την άγια ώρα εκείνη
που και αυτή θα λαχταρά
ζευγάρι να μου γίνει

να λέω θεέ μου ευχαριστώ
που στειλες τέτοιο πλούτο
και έζησα το παράδεισο
στο ψεύτη κόσμο ετούτο

πως να σου πω το σ αγαπώ
με ηντα ψυχή ηντα στόμα
που όταν διψώ βαστάς νερό
και το πετάς στο χώμα

ρώτησε ψάξε να σου πουν
αν είναι έτσι η αγάπη
ο ένας χει τη χαρά
κι ο άλλος να χει δάκρυ

εύχομαι στον επόμενο
που θα ρθει στη ζωή σου
να νιώσει αγάπη που ποτέ
δεν ένιωσα μαζί σου

θα φύγω κι ίσως ο καιρός
μακρυά μου σ ωριμάσει
και να σκεφτείς πιο λογικά
αλλά θα με χεις χάσει

κοντά ένα χρόνο τα χαμε
παρά μια μέρα φως μου
μα έφυγες κι επέτειο
έκανα μοναχός μου

δεν ξέρεις τι ναι αίσθημα
πόνος χαρά και λύπη
όλα σου τα δωσε ο θεός
μόνο η καρδιά σου λύπη

δε κλαίω που χωρίσαμε
μα για τα όνειρα μου
που σκότωσε και τα θωρώ
τώρα νεκρά μπροστά μου

υπάρχει λόγος σοβαρώς
που ξεψυχά η καρδιά μου
που ένωσαν τα χείλη τούς
απάνω στα δικά μου

θεέ μου κουράγιο δώσε μου
ν αντέξω το καημό μου
που έφυγε και δε γρικά
τον αναστεναγμό μου

όταν θα ρθει σ στη σκέψη μου
οι νύχτες δε περνάνε
αυτά που ζήσαμε μαζί
ακόμα με πονάνε

μπράβο σου αφού με ξέχασες
και παρελθόν θα μείνω
μα εγώ τις αναμνήσεις μας
για αγάπες δεν της σβήνω

στην αγκαλιά μου σε θωρώ
στα όνειρα τα βράδια
ξυπνώ κοιτάζω διπλά μου
μα η θέση σου είναι άδεια

μ άλλο κοιμάσαι αγκαλιά
γι αυτό κι οντε βραδιάζει
το βλέμμα μου σ αναζητά
και η ψυχή ουρλιάζει

μάζεψες τα συντριμια μου
το δάκρυ απ τη ματιά σου
και φεύγοντας ψιθύρισες
γλυκεια μου αγάπη γεια σου

χαλάλι σου τα όνειρα
που έκανα για σένα
γιατί ήσουν ο αναστεναγμός
στις φλέβες μου το αίμα

πίκρα θυμός κι ένας λυγμός
με πιάνει όταν κοιτάζω
το αδειανό κρεββάτι μας
με πόνο αναστενάζω

βραδιάζει και αναζητώ
φως μου το άγγιγμα σου
και λαχταρώ να κοιμηθώ
μέσα στην αγκαλιά σου

δικαίωμα σου κοπελιά
να θέλεις να μ αφήσεις
μα μη ξαναρθεισκαποτε
συγνώμη να ζητήσεις

όταν μου πάρει ο θάνατος
ψυχή καρδιά και σώμα
θα γράφουνε απάνω τούς
πως σ αγαπώ ακόμα

άδικα πήγανε οι ευχές
που κανες για τούς δυο μας
αφού εδιαλυθηκε
μωρό μου ο δεσμός μας

από τις τεσσερεις ευχές
σίγουρα οι δυο δε βγήκαν
δεν ξέρω αν τα ταίρια τούς
όσοι ήταν μόνοι βρήκαν

δε ξανακάνω μπλιο ευχές
ούτε και τις πιστεύω
γιατί δε βοηθήσανε
κι έχασα ότι λατρεύω

όπως η μέρα χάνεται
όταν ο ήλιος δύση
ετσα το χάνω και εγώ
ότι χω αγαπηση

να κάνεις μόνο δυο ευχές
σαν δεις ναό μεγάλο
τη μια για το χατήρι σου
την άλλη για τον άλλο

να μουν αυτός που έρωτα
ονόμασες μεγάλο
που είναι αφορμή και δε κοιτάς
τον ένα και τον άλλο

να μουν αυτός που αγαπάς
που σ έχει στη ζωή του
εκείνος που κατάφερε
να ερωτευτείς μαζί του

ξέρω αυτός που έχασες
ήτανε η ζωή σου
κι εγώ ένας ξένος
που απλά κοιμήθηκε μαζί σου

έφυγε και μ ανάγκασε
η κάθε ανάμνηση σου
να λέω εγωιστικά λόγια
στη θύμησή σου

έφυγες μα στσ αγκάλες του
κάθε που σε κοιμίζει
πες μου τουλάχιστον αυτό
πράμα δε σου θυμίζει

όταν στα ματιά σε θωρώ
βρέχει χιονίζει λιάζει
εμένα όλη μου η ζωή
ενός ονείρου μοιάζει

άλλαξες κι έχω στο μυαλό
τι μου λεγες ετοτες
μέχρι και το αντίο σου
κι αυτό μισό μου το πες

γυρεύω φως μου να σε βρω
στα όνειρα μου πάλι
κι ας ξέρω πως στα ματιά μου
το δάκρυ θα προβάλλει

δεν έχω άνθρωπο να πω
τον εδικό μου πόνο
και τον αφήνω στη καρδιά
μέσα και μαραζώνω

δακρύζω όταν άνθρωπο
δω να στεναχωραται
τώρα που κλαίω όμως εγώ
κάνεις δε με λυπάται

κάποτε προσευχήθηκα
γι ανθρώπους σα κι εμένα
και ο θεός μου απάντησε
ποιος νοιάζεται για σένα

πήγα ν ανάψω ένα κερί
τα αφηκα δε το πήρα
γιατί γνωρίζω πως ξανά
θα μου το σβήσει η μοίρα

ήταν της μοίρας μου γραφτό
ότι αγαπώ να χάνω
και πεθαμένα να θωρώ
τα όνειρα που χάνω

τελείωσε το όνειρο
καρδιά μου κακομοίρα
λιψες σου δίνει τις χαρές
κι οντε κοιμάσαι η μοίρα

σαν τις σταγόνες της βροχής
που χάνονται στο χώμα
χιλιάδες όνειρα έχασα
μα γω ελπίζω ακόμα

θα κάνω άλλα όνειρα
για μας κι ας σ έχει άλλος
δε σταματά σ εμπόδια
ένας σεβντάς μεγάλος

ταίριαξε η χημεία μας
μωρό μου όπως λένε
γι αυτό ο ένας αν πονει
θωρρεισκι οι δυο και κλαίνε

πείσματα σε αισθήματα
δεν κάνουν και το ξέρει
στον έρωτα έχει η καρδιά
πάντα το πρώτο χέρι

ανακοπή λένε οι γιατροί
τη στάση εργασίας
που η καρδιά αιτήματα ζητά
και είσαι αιτία

γράφει το καρδιογράφημα
σος σ αγαπώ τελεία
αν δε γυρίσω σταματά
δε κάνω αγγαρεία

ουίσκι με στις φλέβες μου
στα στήθια νικοτίνη
βρίσκονται με στο σώμα μου
και στη καρδιά μου εκείνη

μου απαγόρεψαν οι γιατροί
αλκοόλ και νικοτίνη
μα η ζωή χωρίς αυτή
αδιαφορώ μ αφήνει

ουίσκι με στις φλέβες μου
έχω αντί για αίμα
κατάντησα αλκοολικός
για να ξεχάσω εσένα

κάθε τσιγάρο και καημός
κάθε γουλιά και πόνος
ψεύτικο γέλιο και χαρά
για να περνά ο χρόνος

μην απορήσεις αν με δεις
σκυφτό μέσα στο δρόμο
εσύ είσαι αυτή που το σταυρό
μου έβαλες στον ώμο

μην απορήσεις αν με δεις
να σκύβω το κεφάλι
εσύ είσαι αυτή που μου βαλες
αγκάθινο στεφάνι



δεν τις χορταίνω τις χαρές
άμα βρεθώ μαζί σου
κι εσύ αν νιώσεις μοναξιά
πως σ αγαπώ θυμήσου

να πει ότι με πρόδωσε
δεν μπόρεσαν τα χείλη
γι αυτό και βρήκε πρόφαση
να μείνουμε δυο φίλοι


δεν είναι πως δε σ αγαπώ
μα πρέπει να σ αφήσω
μου πε ψυχρά και μη ρωτάς
αν θα ξαναγυρίσω

μ ένα φιλί στο μάγουλο
κι ένα ψυχρό αντίο
χάθηκε και με άφησε
στης μοναξιάς το κρύο

και ο ιουδας το χριστό
όταν τον εφιλουσε
τον σταύρωσε κι ας έλεγε
ότι τον αγαπούσε

σε σχέσεις που τελειωνουνε
φιλία δεν υπάρχει
η πίκρα κι η απόρριψη
πάντα θα δίνουν μάχη

φίλος σου να μια δεν μπορώ
γι αυτό μην επιμένεις
αφού το πάθος κυβερνά
δεν το καταλαβαίνεις


πως να σε βλέπω φιλικά
μεγάλε έρωτα μου
κι άλλος να ξέρω πως φιλά
τα χείλη τα δικά μου

λέει ότι τον αγαπά
μ αυτή δεν τον αντέχει
γιατί θωρώ σαν σμιγουμε
το δάκρυ της και τρέχει

δεν κλαίω γιατί έφυγε
και δεν ξαναγυρίζει
μόνο γιατί τη λάτρεψα
κι αυτή δεν το γνωρίζει

σε λάτρεψα κι εσύ μου λες
αγάπη πως σου λείπει
ποτέ δεν λέμε για σχοινί
σε κρεμασμένου σπίτι

πε στο καινούριο ταίρι σου
πως μ αγαπάς ακόμα
να μη γυρεύει τις χαρές
στο άψυχο σου σώμα

στην παγωνιά της μοναξιάς
το δάκρυ μου σκεπάσου
στο πόνο βάλε μια φωνή
κι εγώ θα με κοντά σου

δεν ωφελεί να είσαι εκεί
πάψε να προσποιείσαι
το παθιασμένο σώμα σου
στην αγκαλιά μου σβήσε

στην αγκαλιά της σκέψης μου
έρχεσαι κάθε βράδυ
κι αισθάνομαι στο μάγουλο
το απαλό σου χάδι

κάθομαι στο κρεββάτι μας
ξαπλώνω στη μεριά σου
στο μαξιλάρι που έμεινε
ακόμα τα άρωμα σου

όλα να τη θυμιζουνε
τίποτα δε τη σβήνει
μα είναι αναπληρωτη
η θέση που αφήνει

σ αυτό το σπίτι που έσφυζε
από ζωή κι αγάπη
τώρα η σιωπή κυριαρχεί
ο πόνος και το δάκρυ

βάλε στην άκρη τα γιατί
τα θέλω όλα σβήσε
άμα χαθεί η αγάπη μας
υπεύθυνη θα είσαι


θα καταφέρω κάποτε
να κλείσω τις πληγές μου
μα πόσο πάει το κιλό
η ευτυχία πες μου

αισθήματα που ναι νεκρά
τον άνθρωπο σκοτώνουν
δεν αγοράζεται η χαρά
όσο και να πληρώνουν

κρεββάτι από πούπουλα
σεντόνια από μετάξι
θα χει τις νύχτες συντροφιά
για να μπορεί να κλάψει

στα χάδια του στον έρωτα
κι όταν την αγγαλιαζει
θα προσποιείται μα η ψυχή
μέσα της θα ουρλιάζει


θα χει αγκαλιά ένα κορμί
που ναι ψυχρό για κείνη
να κλαίει όταν της ζητά
ζευγάρι του να γίνει


θα πίνει ηρεμιστικά
να βρίσκεται σε κώμα
κι αυτός θα παίρνει αγκαλιά
το άψυχο της σώμα

να αηδιάζεις να πονάς
και να μη βγάζεις λέξη
μα σκλαβωμένη η καρδιά
πόσο θαρρείς θ αντέξει

τις νύχτες να ναι δίπλα σου
κι εσύ να νιώθεις μόνη
να κλαις και μέσα να λες
θεέ μου δε ξημερώνει

κι όταν σου λέει σ αγαπώ
να τα απαντάς με ψέμα
και να του λες ψυχρά κι εγώ
μα συ να θες εμένα

θα καταλάβεις πως τιμή
δεν έχει η ευτυχία
κι εσύ την πούλησες φτηνά
για να γενείς κύρια

την ευτυχία πούλησες
κερά μου όχι εμένα
γι αυτό θα ναι μια ζωή
τα ματιά σου κλαμμενα

το βλέμμα το ειρωνικό
παίρνει άμα με βλέπει
για να με κάνει να της πω
κουβέντα που δεν πρέπει

εγώ την ψυχραιμία μου
κερά μου δεν την χάνω
τα κανες όλα ρημαδιά
και βγαίνεις κι από πάνω

θαρρεί η ειρωνια της
κύρια την εκανει
και δε θωρεί ότι αγαπά
πως φεύγει και το χάνει

κρύβει τη δυστυχία της
πουλώντας ειρωνια
ελπίδα να μαστε μαζί
δε τα έμεινε καμμια

γυρεύει τρόπους να με δει
στα πόδια της να πέσω
και ταίρι άλλο έκαμε
να δει ανε ζηλέψω

παίρνει τον άλλο κι έρχεται
στα μέρη που συχνάζω
και στα κρυφά ρίχνει ματιές
να δει αν τη κοιτάζω

να μου γελάς ειρωνικά
δεν έχει τοση αξία
μα να σαι μ ένα που δεν θες
αυτό ναι ειρωνια

δεν θα αντέξει για πολύ
να ζει μέσα στο ψέμα
έχει τον άλλο αγκαλιά
μα κείνη θέλει εμένα

με κοίταζε ειρωνικά
και αγγαλια κρατούσε
τον φίλο της και του λεγε
ότι τον αγαπούσε

εκείνη που στα χέρια μου
την είχα κάνει εικόνα
κρατά τον άλλο αγκαλιά
και τον φιλει στο στόμα

σαν να μου λέει πάρε με
κι ας τον φιλω στο στόμα
εγώ το κάνω επίτηδες
κι εσύ κοιμάσαι ακόμα

τον εαυτό της τιμωρεί
και το καταλαβαίνει
γιατί πονει σαν βρίσκεται
στην αγκαλιά τη ξένη

ξέρω πως ζει μια κόλαση
στην αγκαλιά τη ξένη
και προσποιείται άμα με δει
πως είναι ευτυχισμένη

τι ειρωνια δίπλα σου
να χεις την ευτυχια
κι εσυ να θες ισόβια
να ζεις στην δυστυχία

να παίρνει άλλο αγκαλιά
θεέ μου τι ειρωνεία
και να φιλει με στους λυγμούς
μια μου φωτογραφία

μέσα της πως αισθάνεται
ένας θεός το ξέρει
αφήνει εμένα π αγαπά
και κάνει άλλον ταίρι

εσύ λεγες ότι όποιον θες
μπορείς και να τον έχεις
κι ύστερα γιαντα μου μηνάς
χωρια μου δεν αντέχεις

κοιμάσαι σ αλλονου αγκαλιά
μωρό μου οντε βραδιάζει
και μένα κλαίει η ψυχή
και γύρνα σου φωνάζει

όταν σε παίρνει αγκαλιά
και σ αγαπώ σου λέει
μέσα στο στήθος σου η καρδιά
που σου χε δώσει κλαίει

θέλεις να σε ξαναδεχτω
και πες ότι το κάνω
πως θα μπορέσω τις πληγές
που μ άνοιξες να γιανω

όταν της κάνει έρωτα
με στο μυαλό με βάνει
μα ναι τα χάδια του ψυχρά
κι η σκέψη της με χάνει

όταν της κάνει έρωτα
στη σκέψη της με φέρνει
μα δεν υπάρχει σύγκριση
και το καταλαβαίνει

στον έρωτα η χημεία τούς
δε δένει κι υποφέρει
με δίχως πάθος δυο κορμιά
νεκρά ναι και το ξέρει

όταν σου κάνει έρωτα
το σώμα θα παγώνει
θα σαι ψυχρή σα τη νεκρή
κι αυτός θα σε μαλώνει

να προσποεισαι δίπλα του
για να το ξεγελάσεις
να πνίγεσαι και στα κρυφά
να κλαις για να ξεσπάσεις

κι αν ταίρι του σε έκανε
είσαι δικιά μου ακόμα
γιατί χω τη καρδιά σου εγώ
κι ας έχει αυτός το σώμα

κοιμάσαι σ αλλονου αγκαλιά
μωρό μου οντε βραδιαζει
και μένα κλαίει η ψυχή
και γύρνα σου φωνάζει

τα βράδια θα σαι αμοναχη
στο σπίτι το ρημάδι
κι απελπισμένα θα ζητάς
ένα δικό μου χάδι

θα στέκεις στο παράθυρο
και θα κοιτάς το δρόμο
μήπως με δεις και λυτρωθείς
μωρό μου από το πόνο

κι όταν θα βλέπεις να ρχεται
αυτός αντί για μένα
θεέ μου θα λες τι έκανα
με μάτια δακρυσμένα

μα είναι αργά πίσω να ρθω
γιατί χεισ γίνει ταίρι
ενός ψυχρού εκτελεστή
που ν αγαπά δε ξέρει

πολλές δεν έχει επιλογές
μια φυλακισμένη
γι αυτό θα ζεις σε μια αγκαλιά
που ναι για σένα ξένη


η σκέψη μου σε κουβαλει
μαζί μου όπου και να σαι
θα σαι δικιά μου μια ζωή
αυτό να το θυμάσαι

κι αν άλλος σ έχει αγκαλιά
εσύ δικιά μου θα σαι
η σκέψη μου σ ακολουθεί
γι αυτό να μη λυπάσαι

μη λυπηθεισ άμα με δεις
να στέκω απέναντι σου
αφού σαι ταίρι αλλονου
κι εγώ ανάμνηση σου

ήθελα να της πω κι εγώ
σε θέλω ευτυχισμένη
μα σώπασα να μη φανεί
πως η φωνή μου τρέμει

για τη δική της νοιάζεται
μόνο την ευτυχία
και μου λεγε το σ αγαπώ
με τόση επιτυχία

το σ αγαπώ που μου λεγε
εγώ το χα πιστέψει
μα φαίνεται πως το λεγε
για να με καταστρέψει

εκείνη που ελατρεψα
στο θάνατο με στέλνει
κι ούτε τη νοιάζει , φτάνει αυτή
να ναι ευτυχισμένη

με ρώτησε αν της κρατώ
για όλα αυτά κακιά
με πόνο της ευχήθηκα
να βρει τη ευτυχία

να τη ρωτήσω ήθελα
με τόση δυστυχία
και με τα όνειρα νεκρά
πως χτίζεις ευτυχία

μα σώπασα για να μη δει
στο λόγια μου τον πόνο
κι έμεινα να τη κοιτώ
να χάνεται στο δρόμο

με φίλησε στο μάγουλο
κι απέφυγε τα χείλη
και μου πε από δω και μπρος
πως θα μαστε δυο φίλοι

μου ζήτησε να μείνουμε φίλοι
από δω και πέρα
και έκρυβε το χέρι της
για να μη δω τη βέρα

αυτή που μου πε σ αγαπώ
άλλο θα κάμει ταίρι
κι είχε το θράσος πρόσκληση
η ίδια να μου φέρει

χρυσογραμμενη πρόσκληση
πως γίνεται κυρία
ενός που χει πολλά λεφτά
μεγάλη ευκαιρία

είδα στο δρόμο μια δραχμή
και μ είπε διακονιάρη
δεν έσκυψα την άφησα
άλλος να την επαρει

την ευτυχία ψαχνουνε
να την εβρουνε όλοι
δεν ήξερα πως βρίσκεται
μέσα σε πορτοφόλι



τα γράμματα εσβησανε
από τα δάκρυα μου
που χε το προσκλητήριο
που μου στειλεσ κερά μου

επρολαβα και διάβασα
πως γίνεται κυρία
του κύριου τάδε και λοιπά
θεέ μου τι ειρωνια

γράφει το προσκλητήριο
μια ημερομηνία
που ταίρι γίνεται αλλονου
στην διπλανή εκκλησία

παντρέψου εσύ και μη ρωτάς
εγώ τι θ απογίνω
αν κλαίω αν παραμιλώ
για πάρτη μας αν πίνω

δεν δέχομαι τη πρόσκληση
του γάμου σου λυπάμαι
γιατί παράξενα αντιδρώ
στο πόνο και φοβάμαι

ούτε ανωτερότητα
θα δείξω να μη πούνε
εγώ στο γάμο ανε ρθω
ένα τρελό θα δούνε

δεν είμαι του εγωισμού
σκλάβος εγώ κερά μου
ν αδιαφορώ άμα θωρώ
νεκρά τα όνειρα μου

να ρίχνω ροδοπέταλα
την ώρα του ησαια
σα το καλό ηθοποιό
που παίζει κωμωδία

εκείνη που ελατρεψα
θεέ μου για φαντάσου
να μου εύχεται ειρωνικά
Γιάννη και στα δικά σου

σ ευχαριστώ ψιθύρισα
μα τώρα άφησε με
και σώπασα για να μη πω
φονιά καμάρωσε με

που να τη βρω τη δύναμη
στην εκκλησα να στέκω
κι εκείνη που ελατρεψα
σ άλλη αγκαλιά να βλέπω

ένας νεκρός δεν αντιδρά
γιατί δε νοιώθει πόνο
άλλος μου κλέβει ότι αγαπώ
κι εγώ ξανοίγω μόνο

και στέκομαι σε μια γωνιά
να τη κοιτώ σα ξένος
και μπομπονιέρα να κρατώ
στα χέρια δακρυσμένος

μη λυπηθεισ κι ας με θωρείς
να κλαίω εγώ κερά μου
παντρέψου εσύ όμως εγώ
κηδεύω τα όνειρα μου

σα τη ρωτούσε ο παπάς
άντρα αν τον εθελει
ψελησα όχι μα είπε ναι
και με κανε κουρέλι

γύρισε και με κοίταξε
με μάτια δακρυσμένα
ο θάνατος είναι η ζωή
σα να λεγε για μένα

θα σαι σε μια φυλακή
που κάγκελα δεν έχει
κι όταν σε παίρνει αγκαλιά
το δάκρυ σου θα τρέχει

και θα ζητάς το λυτρωμό
μέσα απτή φαντασία
για να περνάς τα βράδια σου
με στην υποκρισία

δεν έρχομαι στο γάμο σου
κι ούτε ευχή μου βγαίνει
γιατί με πούλησες φτηνά
για να σαι ευτυχισμένη

θα ευχηθώ έτσι απλά
να ζεις ευτυχισμένη
μα έχει πόνο η ψυχή
και η ευχή κατάρα βγαίνει

γιατί θα πρέπει να ευχηθώ
στεφάνι να φιλήσω
και μέσα μου το σ αγαπώ
να πνίγω μη μιλήσω

να περιμένω στη σειρά
να πάρω μπουμπουνιερα
και να μου σκίζει τη καρδιά
στη χέρα της η βέρα

θεέ μου να μη ξημέρωνες
για μένα άλλη μέρα
αφού άλλος στο χέρι της
θα της περάσει βέρα

για ότι τώρα σκότωσες
συγνώμη να ζητήσεις
αφού άλλονε σου δίνουνε
σου εύχομαι να ζήσεις

της εκκλησίας τα σκαλιά
νύφη ασπροφορουσα
την είδα κι άλλος φίλαγε
τα χείλη που φιλούσα

εκείνη που ελατρεψα
μάνα μου με μισούσε
με άλλονε παντρεύεται
κι λεγε μ αγαπούσε

που σαι ρε μάνα να με δεις
πως έχω καταντήσει
και να γλυκάνεις της πληγές
στο σπλάχνο σου
πριν σβήσει

όσες αγάπες γνώρισα ήτανε
ένα ψέμα
πραγματικά μ αγάπησε
η μάνα που με γέννα

που σαι ρε μάνα να σε δω
που σ έχω πεθυμήσει
που για άλλους τρέχω μα κανείς
δε μ έχει βοηθήσει

για τελευταία σου φορά
δες το παιδί σου μάνα
μη βάλεις μαύρα κι ας ακούς
τη νεκρική καμπάνα

κι εσύ μανούλα μου γλυκεία
μη κλαις και μη λυπάσαι
κάθε καμπάνα που χτυπά
θέλω να με θυμάσαι


χτυπά η καμπάνα πένθιμα
κι εσύ είσαι η αιτία
γιατί καμμια για πάρτη μας
δεν έκανες θυσία

μνημόσυνο στα όνειρα
κάνω απου χω θάψει
όμως δεν ήρθε μια φορά
ένα κερί ν ανάψει

βάλε μου ρούχα καθαρά
μα να χουν άσπρο χρώμα
που συμβολίζουν τη χαρά
κι ας μη τη ξέρω ακόμα

σήμερα θα ντυθώ γαμπρός
για να με καμαρώσεις
και στο νεκρό το σπλάχνο σου
μάνα ευχή να δώσεις

σήμερα μάνα είναι γιορτή
παντρεύεις το παιδί σου
βγάλε τα μαύρα που φορείς
και μ άσπρα ρούχα ντύσου

σήμερα γάμος γίνεται
άναψε όλα τα φώτα
κι άσε τις πόρτες ανοιχτές
μα στόλισε με πρώτα

τραγούδησε με μάνα μου
τραγούδια που μ αρέσουν
μα όχι τα λυπητερά
μη σε στεναχωρήσουν

πες μου και το νανούρισμα
στο φέρετρο που θαʼμε
αυτό που μου τραγούδαγες
τα βράδια να κοιμάμαι

πήγαινε στο δωμάτιο
που χα και κλείδωσε το
και τo κλειδί στη θάλασσα
άμε και πέταξε το

δίπλα στο μαξιλάρι μου
σε μια φωτογραφία
δες το φονιά μου μάνα μου
μα μη κρατάς κακία

μα αν έρθει στην κηδεία μου
να μ αποχαιρετήσει
και κλαίει μάνα να της πεις
το θέατρο ν αφήσει

της το χα πει πως η καρδιά
χώρια της δε θ αντέξει
τώρα που θα με δει νεκρό
μπορεί να με πιστέψει

θα δει τις πόρτες ανοιχτές
τα φώτα αναμμένα
και θα γρικα τα μουγκρητά
της μάνας που με γέννα

μαύρες κορδέλες θα φορούν
στα χέρια τους οι φίλοι
να λένε κρίμα το παιδί
με πικραμένα χείλη

γαμπρός μέσα στο φέρετρο
θα μ έχουν στολισμένο
έλα μωρό μου να με δεις
έστω και πεθαμένο

μόλις την είδε η μάνας μου
παιδάκι μου ουρλιάζει
και να κουνει το φέρετρο
σήκω να μου φωνάζει

σήκω να δεις ποια ηρθενε
στο σπίτι μας παιδί μου
που σ άκουγα και τσι λεγες
εσύ σαι η ζωή μου

την έβαλε η μάνας μου
δίπλα της να καθίσει
κι αυτή τη χέρα τις κρατά
να τη παρηγορήσει

χάσαμε το βλαστάρι μας
η μάνας μου τις λέει
κι αναρωτιέται τι κακό
τη βρήκε και ποιος φταίει

η κακομοίρα η μάνας μου
κλαίει μα που να ξέρει
πως του παιδιού της ο φονιάς
την εκρατει απ το χέρια

να δέρνεται η μάνας μου
να σέρνει τα μαλλιά της
και να κρατεί το φέρετρο
μέσα στην αγκαλιά της

αστέ το μη μου παίρνετε
το σπλάχνο μου φωνάζει
και με λυγμούς και κλάματα
παιδί μου να σπαράζει

μα είναι αργά και δεν μπορεί
πίσω να με γυρίσει
μα δεν μπορεί κι ένα φονιάς
να τον συγχωρήσει

ένα φονιά π αγάπησα
πιο πάνω απ τη ζωή μου
αλλιώς θα ήτανε νεκρή
δίπλα κι αυτή μαζί μου

Γιάννης Σουρανάκης
Για Πάρτη Μας 2"

Μιλώ σου με τα μάτια
κι αυτό νομίζω φτάνει
να καταλάβεις η καρδιά
σε ποια μεριά σε βάνει



Τον τόπο που'χω στην καρδιά
για σένα φυλαμένο
είναι μπαξές που μήδε εγώ
καμιά φορά δε μπαίνω

Ω την παντέρμη τη βραδιά
και πως θα την περάσω
που πάλι με τα μάτια μου
μόνο θα σ'αγκαλιάσω

Μια τιμωρία ο Θεός
μεγάλη μου'χει δώσει
στο όνειρο να'μαστε μαζί
κι όταν ξυπνούμε όχι

Ποτέ μου να μη σ'έβλεπα
πάλι θα σ'αγαπούσα
γιατί μέσα στα όνειρά μου
συχνά σε συναντούσα

Να μην αργείς να φαίνεσαι
να πάψει να με νοιάζει
να έρθει η καρδιά στο τόπο τζη
να μην αναστενάζει

Γίνου δεντρί κι εγώ πουλί
στα φύλλα σου να λουφάσω
κι αρόλιθο στα χείλη σου
να πιώ να ξεδιψάσω

Ήθελα να'μαι θάλασσα
κι εσύ ποτάμι να'σαι
να έρχεσαι στην αγκάλη μου
μωρό μου να κοιμάσαι

Αν ήσουνα ο ουρανός
θα ήμουνα το φεγγάρι
και κάθε νύχτα αγάπη μου
θα ήμασταν ζευγάρι

Πάντα θλιμένος περπατώ
σαν το χλωμό φεγγάρι
απού με τον ήλιο δε μπορεί
να γίνουνε ζευγάρι

Γνωρίζω το φεγγάρι μου
πως σου'χω γίνει βάρος
μα και να πω τον πόνο μου
αλλού δεν έχω θάρρος

Περίμενάσε ωψ αργάς
φεγγάρι μα δε βγήκες
κι αμοναχό στς μοναξιάς
τον πόνο μου μ'αφήκες

Φεγγάρι τόσα μυστικά
που σου'χω ειπωμένα
να μη σ'ακούσω μια φορά
να μολοήσεις ένα/να μαρτυρήσεις ένα

Μέσα σε γυάλινο κλουβί
θα βάλω την καρδιά μου
να τη θωρείς να μη μπορείς
να την πονάς κερά μου

Θα την αλλάξω την καρδιά
αφού οι γιατροί μπορούνε
μα ίσως κι αυτή να σ'αγαπά
σαν την παλιά φοβούμαι

Θα την αλλάξω την καρδιά
να βάλω μαύρο βράχο
για να μπορώ κι εγώ καρδιά
σαν τη δικιά σου να'χω

Ένα rocket launcher τώρα...

Που να τις ακουσεις live απο τον τραγουδιστη

aiRness wrote: Ένα rocket launcher τώρα...

Σε βολεύει το BFG?

@enwsiths

Εαν αυτά έχουν γραφεί για μια γυναίκα, τι να πω αυτός δεν είναι έρωτας αλλά η απόλυτη λατρεία. Αντε συγκινήθηκα πάλι

Οκ! Λέω πως αντέχω πολλά. Μόλις ανακάλυψα κάτι! Αλήθεια σας λέω! Υπάρχουν και όρια! <!-- s:-D --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_biggrin.gif" alt="" title="Very Happy" /><!-- s:-D -->

Ρε enwsith αυτό ξεπερνάει και το Love-story (ναι το κλασσικό του 70φεύγα με την McGrow και τον Neil), και μια ερώτηση τις φλέβες τις σκίζουμε πρώτα για να γλυτώσουμε, ή στο τέλος για να ξεφύγουμε μια και καλή αφού από το σιρόπι δεν μπορεί κανένας να μας πλησιάσει για να μας απελευθέρώσει και μεις κολλάμε πολύ για να κάνουμε την όποιαδήποτε κίνηση (έχω περάσει και εγώ σιροπ κατάσταση, αλλά εσύ το ανήγαγες μερικά επίπεδα παραπάνω! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->)?.

Αχ, πάλι δεν γράφει το πληκτολόγιο μου θαυμαστικά, και εμείς ερωτευτήκαμε αλλά δεν κάναμε έτσι. Ας είναι εβιβα

Mortal, ειδικά *εσύ* δεν πρέπει να μιλάς

Αγαπητέ μου, όπως πολύ καλά γνωρίζεις, γράφω πολύ (τι να κάνουμε είμαι κειμενόδουλος) αλλά για άσχετα (σχετικό αυτό) θέματα μεταξύ τους! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Όσο για το σιροπ στορυ, ευτυχώς ή δυστυχώς το πέρασα πολλά χρόνια πριν, έτσι πλέον το στομάχι έγινε πιο "ευαίσθητο" σε τέτοιες ποσότητες! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Και εγώ έχω φτερά και πετάω κάθε Πέμπτη και Παρασκευή .

@AiRness

Σωστός!!!

@enwsiths

Σε λίγο θα γράψεις την δική σου Ενωσιάδα σε 20.000.000 στίχους. Τύφλα να έχει ο Όμηρος δηλαδή!

@giovanna

Βρε παιδάκι μου μήπως το πληκτρολόγιο έχει γρίπη;

@eragon

Οχι ήτανε άρωστο και εγώ αγόρασα καινούργιο!!! Τώρα όλα καλά!!

aiRness wrote: Και εγώ έχω φτερά και πετάω κάθε Πέμπτη και Παρασκευή .

A! Κρίμα, για αυτό δεν έχουμε συναντήθεί! Έχω επιλέξει τα Σαββατοκύριακα για αυτό το σπορ! <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->