Μαντινάδες

Φλόγα εσύ κερί εγώ
δως μου φωθιά ν ανάψω
να λιώσω και το σ αγαπώ
κάτω στη γη να γράψω

Φεγγάρι απόψε που θα βγεις
πέρνα απ'τη γειτονιά της
και μάθε ανε με ξέχασε
ή αν μ'έχει στη καρδιά της

όποια καρδιά απο έρωτα
είναι τραυματισμένη
να μη ξοδεύει φάρμακα
γιατί δεν ξαναγιένει

Εκείνη που περίμενα
Χαρές να μου χαρίσει
Με κάλεσε στο γάμο τζη
Να τση ευχηθώ να ζήσει

Είχα κι εγώ ένα όνειρο
μα έσβησε κάποια μέρα
σαν ήρθε και μου πέταξε
στα πόδια μου τη βέρα

Είχα κι εγώ ένα όνειρα
μα έσβησε κι είμαι τώρα
ένας αητός χωρίς φτερά
που τα 'σπασε η μπόρα

Είχα κι εγώ ένα όνειρο
μα έσβησε πριν να γίνει
σαν μου'στειλε του γάμου τζη
την πρόσκληση εκείνη

Μου'ρθε ένα γράμμα ξαφνικά
Το άνοιξα με βιασύνη
Κι ήταν το προσκλητήριο
Γραμμένο από κείνη

Μου'ρθε ένα γράμμα ξαφνικά
Στο σπίτι μου μια μέρα
Κι ήταν το προσκλητήριο
πως θα περνούσε βέρα

Μάνα σιδέρωσε μου τα
τα μαύρα μου τα ρούχα
γιατί αύριο παντρεύεται
η κοπελιά απου 'χα

Η κοπελιά που αγαπώ
ταίρι τζη έχει άλλο
για αυτό ρε μάνα βγάλε τα
τα μαύρα να τα βάλω

Μου στειλε προκλητήτριο
στο γάμο τζη να πάω
την τελευταία μαχαιριά
στην εκκλησιά να φάω

Μου στειλε προκλητήτριο
στο γάμο τζη για να 'μαι
τι ειρωνία μια χαρά
για μένα πένθος να ΄ναι

Μου στειλε προκλητήτριο
μια μέρα μεσημέρι
και μου λεγε πως μ'αγαπά
μα άλλο θα κάνει ταίρι

Μέσα στο προσκλητήριο
μου 'γραφε λυπημένα
ότι εδώ τελειώσανε
οι δρόμοι τζη με μένα

Μου στειλε προκλητήτριο
για να με ταπεινώσε
και θέλει να είμαι εγώ αυτός
που θα τη στεφανωσει

Το τελευταίο το φιλί
αυτό της προδοσίας
δως μου το πριν να τη διαβείς
την πόρτα τση εκκλησίας

Παντρέψου αφού το θέλουνε
την όρεξη τους κάνε
και μην ξανατωτήξεις μπλιο
καλα ΄μαι γη κακα 'μαι

Μου στειλε προκλητήτριο
κακιά για μένα μέρα
αντί γαμπρός στην εκκλησιά
να πέρνω μπουμπουνιέρα

Μου στειλε προκλητήτριο
θεε μου και πως θα αντέξω
αντί γαμπρό να με καλεί
στο γάμο τζη να παίξω

Όταν θα στεφανώνεται
κι η λύρα μου θα κλάψει
και μαύρο χρώμα τις χορδές
θα πάει να τσι βάψει

Μου στειλε προσκλητήριο
Να δει μόνο και μόνο
Την εδική μου την καρδιά
Πνιγμένη μες τον πόνο

Μέσα στο προσκλητήριο
Μου γράφει πως λυπάται
Κι όσο κι όσο κι αν είναι μακριά
Πάλι θα με θυμάται

Μου στειλε προσκλητήριο
Για να 'μαι ο κουμπάρος
Καλλιά 'χα οντε το διάβαζα
Να με έπαιρνε ο χάρος

Μέσα στο προσκλητήριο
Συγνώμη μου ζητούσε
Κι ότι άλλοι την παντρέψανε
Μα εμένα αγαπούσε

Αντί για προσκλητήριο
να με ειδοποιήσει
το ταίρι τζη στο σπίτι μου
ήρθε να μου γνωρίσει

¨Εχεις το θράσος και καλείς
στο γάμο σου εμένα
που ότι κι αν είχα στη ζωή
το γκρέμισα για σένα

Έμαθα πως παντεύεται
θεε μου τι ειρωνία
νύφη αυτή και εγώ νεκρός
στην ίδια εκκλησία

Με ένα kalasnikov θα ρθω
κι εγώ στην εκκλησία
και αντί για γάμος θα γενεί
εκιά αιματοχυσία

Σίγουρα το μισό χωριό
θα είναι στην εκκλησία
γιατί το άλλο το μισό
θα είναι στην κηδεία

Σαν έμπαινε στην εκκλησιά
σφιχτά τον εκρατούσε
και γυρίσε κι ειρωνικά
και μου χαμογελούσε

Πως θα βαστάξω να τη δω
στην εκκλησιά να μπαίνει
κι ο φίλος μου ο καλύτερος
να την επεριμένει

Καλλιά κουφός καλλιά στραβός
άλλοι να με βαστούνε
παρά να τη δω στην εκκλησιά
με άλλο να τη βλογούνε

Θεε μου κα πως τη δέχεσαι
τέτοια ιεροσυλία
να κλαίει το θύμα ο φονιάς
μέσα στην εκκλησία

¨Ελα στην εκκλησιά να δεις
ένα δικό σου θύμα
και δως του αππχαιρετισμό
πρωτού να μπει στο μνήμα

Μετά από το γάμο σου
πάρε το ταίρι κι έλα
και δως μου αποχαιρετισμό
στη νεκρική κασέλα

Μετά από το γάμο σου
στάσου σε μια γωνία
για να κλουθάς και εσύ μετά
μικρή μου στην κηδεία

Μετά το γάμο σου ο παπάς
έβαλε μαύρα ράσα
γιατί θα ρθει στο σπίτι μου
να πάρουνε την κάσα

Τρεις γύρους απ'το σπίτι τζη
το φέρετρο να κάνει
όσες οι μέρες του Χριστού
που έβαλε το στεφάνι

Πως με καλεί στο γάμο τζη
λύρα να πα τση παίξω
με ίντα καρδιά κι ίντα ψυχή
εγώ θα το αντεχξω

Στην εκκλησιά η μάνα μου
κόλυβα θα μοιράζει
κι η μάνα σου στο σπίτι σας
τραπέζι θα ετοιμάζει

Όταν στο γάμο σου θα ακούς
ευχές κι όμορφα λόγια
πάνω απ'το κεφάλι μου
θα λένε μοιρολόγια

Μάνα μου ήτανε να γραπτό
να δεις εσύ το γιο σου
μέσα στο φέρετρο νεκρός
να κοίτεται ομπρός σου

Δε θα προλάβει η μάνα μου
γάμο να δει δικό μου
το γάμο θα τονε δει
μέσα στο φέρετρο μου

Δύο αμάξια ντύσανε
μετά το χωρισμό μου
το ένα για το γάμο τζη
το άλλο στο θάνατο μου

Και ποθαμένος θα πονώ
κι ας νεκρωθεί το σωμα
χώμα και σκόρπια κόκαλα
θα σ'αγαπούν ακόμα

Πρώτη στην πόρτα τση εκκλησιάς
άμα ποθάνω στάσου
ο κόσμος να σε συγχαρεί
για το κατόρθωμα σου

Όταν του γάμου στέφανα
στην κεφαλή σου μπούνε
τα εδικά μου στέφανα
στον τοίχο θα ακουμπούνε

Βάνω σε μες στη σκέψη μου
και τα σοκάκια παίρνω
λέω τσ' αγάπης κάλαντα
αντί τω Χριστουγέννω

Κάψιμο νιώθω στην καρδιά
στα μάτια μου ξεσπάει
λάβα καυτή στο πρόσωπο
το δάκρυ μου κυλάει

Όλα από μένα τ΄άδειασες
αγάπη μα και πόνο
πράμα πια δεν αισθάνομαι
σαν το κερί θα λιώνω

Στα μάτια μέσα ανε μπορείς
έλα και κοίταξέ με
πες μου οτι άλλον αγαπάς
κι αποχαιρέτησέ με

τα μάτια μου θα χω κλειστά
γιατί στην σκοτεινιά τους
βλέπω εσένα π αγαπώ
κι ας είσαι μακριά τους