Μουσικές προτάσεις in video ;-)

Κερνάμε και γκίνες. Ακούει κανείς;

Λίγο βιαστική ανάρτηση. Ίσως επιστρέψω.

Αφιερωμένο.
Στο 1:36 είναι το ζητούμενο νομίζω.

Επέστρεψα. Προσθήκη.

Σαν τη Λέια δεν είναι;

Τελείως άσχετο με όλα, αλλά μου έχει κολλήσει τον τελευταίο καιρό.

Kalafina - Hikari Furu

Έντεχνο και Pop σε μια συσκευασία.



Και μιας και έπεσα πάνω του:

Kalafina - Red Moon με αγγλικούς subs

Fallen_Angel wrote: Και φθινοπώριασε επιτέλους... και βρέχει... και γενικά το σηκώνει ο καιρός... (καρδούλες, καρδούλες)

+1


EDIT
Μούσκεμα τα έκανα το πρωί λάθος σχόλιο.

Ας προσθέσω κι ένα ακόμα παλιό αγαπημένο, γιατί καλό το ζειμπέκικο, αλλά ...


(Έχει ένα θέμα με το lip synch αλλά συνηθισμένοι είμαστε ...)

@Fallen
I'm not much into that stuff, αλλά... υπέροχο.

SuperFestive λέει. Για να δούμε ...

Edit
Ωχ ... ωωωωχ ...

Ας πάμε σε μια διαφορετή κατηγορία μουσικής για να ξεφύγουμε λίγο: [Ολίγον τι στην άκρη του live ψάχνουμε για τον δεινόσαυρο και ίσως για κάποιο πρωτοθηλαστικό ]

Mago De Oz - Madrid Las Ventas - Molinos De Viento



Mago De Oz and Patricia De Nexx - El Peso Del Alma

Αφού σ' αρέσουν οι δεινόσαυροι φίλε μου Mortal, επέτρεψε μου να αφιερώσω το κάτωθι άσμα σε ... σε ... εκεί που πρέπει τέλος πάντων. Εσύ καλείσαι να το συναπολαύσεις μαζί μας.



Τι φωνή, ε; Αξεπέραστη Ρίτα.

Κακή φωνη με τίποτα δεν θα την πω, και όντως η μουσική είναι αυτή που ακούγαμε πολλοί μέχρι το 90 λογικά. Τουλάχιστον στον κύκλο μου γενικά. Ωστόσο είναι το ύφος κάπως διαφορετικό από την Patricia De Nexx [μοναδική φορά που την άκουσα ήταν σε αυτό το κομμάτι που έβαλα πιο πάνω].

Φυσικά αν το πάμε σε γυναικείες φωνές, εξαιρουμένων των Ιαπωνικών μου ενδιαφερόντων υπάρχουν νομίζω κάποιες φωνές που άμα τις ακούσεις δεν βγαίνουν από το μυαλό σου, τουλάχιστον όχι χωρίς βοήθεια από τον κύριο Altzheimer.

Πχ.

Δυτικές φωνές:

Nightwish [Tarja Turunen Era] - Sleeping Sun


Epica [Simone Simons] - The Phantom Agony


After Forever [Floor Jansen] - Energize Me


Andrew Lloyed Weber [Sarah Brightman] - Phantom Of the Opera


Stream Of Passion [Marcela Bovio] - Passion


Ανατολικές φωνές τώρα:

Kalafina [Wakana, Keiko Kubota, Hikaru] - To The Beginning


Kurumi Enomoto - あなたに伝えたい / 榎本くるみ - Anata Ni...


Miho Fukuhara - Let It Out


Minori Chihara - Junpaku Sanctury


Και το σταματάω εδώ γιατί άμα αρχίσω να ψάχνω για φωνές απλά κολλάω και μπορεί να αραδιάσω ένα ολόκληρο playlist, που κανείς δεν πρόκειται να ακούσει. Άλλά απλά πρόσεξε τις φωνές, είναι κομμάτι ΕΝΤΕΛΩΣ(!) διαφορετικό στυλ από την Ρίτα, και γενικά από πολλές καλλιτέχνιδες. Τουλάχιστον through the eye of this beholder. Τέτοιους δεινόσαυρους κυνηγάω πλέον.

A! Και μια προσθήκη από μια καλλιτέχνιδα που είχα πετύχει στο άσχετο αλλά δεν παρακολουθώ ενεργά παρότι έχει κάποιο ενδιαφέρον το στυλ της.

LIV Moon

Όπως έχω ξαναγράψει οι φωνές γενικά δε μ' ενδιαφέρουν. Στη μουσική μου συνήθως αποτελούν πρόβλημα. Σκέφτομαι κυρίως με γνώμονα αριθμούς, οπότε ο,τιδήποτε βρωμίζει τους αριθμούς με ενοχλεί.

Ένα απλό σχόλιο ήταν και δεν είχα διάθεση για σύγκριση πάντως. Επίσης κατάλαβα να μιλάς για δεινόσαυρους από απόψεως ηλικίας, παλαιότητος κλπ.

Ένα σχόλιο μόνο για το τι ακούγαμε μέχρι το '90 και τι μετά από αυτό Χαρακτήρισε το πριν το '90 όπως θες, βάλε δικό σου χαρακτηρισμό και θα σου πω ότι και μετά από αυτό ο ίδιος χαρακτηρισμός ταιριάζει. Ήταν καλό; Καλά είναι και τα μετά. Ήταν κακό; Κακά είναι και τα μετά. Σε γενικές γραμμές μιλάω. Καλές αυταπάτες τρέφουν όσοι ισχυρίζονται πράγματα στο στυλ: ε, ρε, τι ακούγαμε τότε ...

Αφού όμως έκανες τον κόπο αναφερόμενος στις φωνές να θίξεις το θέμα αναλυτικά κι αφού άκουσα τα περισσότερα εξολοκλήρου, ας πω τη γνώμη μου.
Νο1 Καλή φωνή.
Νο2,3,5,10 Δεν ακούω τίποτα, έχει τεράστιο θόρυβο. Από το λίγο που πιάνω θα έλεγα μέτριες.
Οι λοιπές ανατολικές καλές είναι αλλά όχι στο βαθμό να δρέπουν τίποτα δάφνες. Περίπου σαν τις φωνές που ακούς στα τελικά του πρώτου τυχαίου εθνικού xfactor. Άλλο πράγμα το να σε εκφράζει φυσικά η κουλτούρα και το οπτικό κομμάτι του πράγματος.
Για τη Brightman παραδέχομαι τη φωνή της αναμφίβολα. Και είναι η μοναδική που η φωνή της έχει αριθμητικές παραμέτρους.

Για να μην υπεκφύγω, παρόλο που δεν είμαι ειδικός, θα έλεγα ότι αν έβαζες τη Ρίτα μαζί με τις δέκα (+ βασικά γιατί έχουμε και συγκρότημα μέσα στη δεκάδα), η Ρίτα παίζει σίγουρα από τη μέση και πάνω. Μάλλον προς την κορυφή.

Πάντως το τραγούδι μπήκε σαν αφιέρωση για συγκεκριμένο σκοπό κι όχι για να μιλήσω για τη φωνή. Οι στίχοι είναι που είναι το κάτι άλλο στη δεδομένη περίσταση. Τόσο αδροί που να περνούν το μήνυμα χωρίς πολλές φιοριτούρες και σίγουρα όχι τετριμμένοι.

Χμμ, πολύ ωραία. Αλλά, από μία συζήτηση για γυναικείες φωνές δεν μπορεί να λείπει η κυρά-Loreena.

Χμμ, Crocark εντάξει το θέμα στοίχων ενδεχομενως το ψάχνω πλέον λιγότερο από όσο παλιά που όταν αγόραζα Κασσέτα/CD έπαιρνα το βιβλιαράκι και ακολουθούσα τραγούδια ως το τέλος ψάχνοντας τι έχουν να πουν. Από την στιγμή που είδα πως κάθε φωνή ηχεί διαφορετικά στον καθένα μας και χτυπά πολλές νότες, άρχισα απλά να ακούω συνδιασμό μουσικής και φωνής. Πάντως τα ελληνικά τραγούδια τότε και την περισσότερη μουσικη την θεωρούσα μουσική του ραδιοφώνου, της καφετέριας, της ταβέρνας ή του μπαρ, οπότε δεν έχω και μεγάλες ή σπουδαίες αναμνήσεις επειδή ο ήχος ή το στυλ έδειχναν πως κάτι έλειπε.

Γενικά με ελάχιστες εξαιρέσεις η φωνή πάντα αποτελεί τον κύριο λόγο για να ακούσεις ένα τραγούδι, αν ας πούμε ακούς την χοντρή του Θησαυρου και δεν έχεις κάποιο soft-spot μέσα σου για μια τέτοια φωνή τότε απλά σε "τρομάζει", η αν ακούσεις ωραίο τραγούδι αλλά από φωνή "μπάνιου" τότε κάπου χάνει πολύ το αποτέλεσμα. Και αν η μουσική δεν ταυτίζεται με ό,τι σου κάνει click τότε απουσιάζει και ο τελευταίος παράγοντας που κάνει το τελικό αποτέλεσμα από υποφερτό ως αποδεκτό ως και ιδανικό.

Ας πούμε για τις ανατολικές που είπες και που πλέον ακούω περισσότερο από οτι δυτικό [ουσιαστικα σπίτι σχεδόν ποτέ πλέον].

Είναι φωνές αυτή για εκπομπές τύπου ταλεντοκατάστασης;

Wakana solo - Finctionjunction (2nd project της Yuki Kajiura) - Mizu no Akashi


Keiko almost solo - Fictionjuction - Houseki


Kaori Oda - FictionJunction - Fake Wings...


Kaori Oda - SoundHorizon - Miezaru Ude


Chiaki Ishikawa - Uninstall


Angela - Separation


Kokia - I Believe


Kokia - Chouwa oto ~with reflection~


Rin - Sakura Sakura


Maaya Sakamoto - Gravity


Akiko Shikata - Live -


Εδώ νομίζω πως η φωνή και το στυλ θα σε οδηγήσει σε παλαιότερες [πολύ παλαιότερες] ελληνικές διαδρομές, τόσο μουσικά όσο και φωνητικά μιας και μιλάμε για τραγουδίστρια που άρχισε καριέρα την δεκαετία του 70.

Nakajima Miyuki -


Αν τώρα θες φωνή xfactor [or whatever μιας και ενέργά έχω πάψει να βλέπω τέτοια από τον καιρό του Να η Ευκαιρία (Να το ξεκαθαρίσω κιόλας, με την Σώκου και τον Κατσαρό αν δεν κάνω λάθος, δλδ προ 90)] αλλά πολύ ενδιαφέρουσα ύπαρξη [οπτικά εμπνέει νομίζω χτυπώντας στα κολληματα πολλών μας ] δες εδώ και αν πας στο video στο youtube θα καταλάβεις.

Takizawa Nonami - Και gravure model η κυρία, αλλά έχει τα προσόντα.


Ας δούμε και μια Ροκού light:

Maon Kurosaki


Φέρνει αρκετά ίσως σε στυλάκι Cyndie Lawper [spell?] αλλά δίχως το βρετανικό στυλ, ίσως όχι τόσο πολύ σε αυτό συγκεκριμένα αλλά σε άλλα της κομμάτια.

Nana Kitada


Και αναζητώντας μονάχα την ομορφιά πακέτο με την χαλάρωση. Έχουν προσπαθήσει αρκετές άλλες γιαπωνεζούλες και κορεατισούλες αλλά είναι απλά άπιαστες.
Στο οπτικό και δίχως να ζητάω ΤΙΠΟΤΑ από τραγούδι παράλληλα με δυτικό beatopop έχουμε τις:

After School


Και άλλες δυο που τραγουδάνε σε κάτι που για μένα παραπέμπει σε μακρινά χθες:

Nana Musica


Ε τις έχω ψάξει αρκετά αν και όχι όσο θα έπρεπε για να πω πως τις καταλαβαίνω [και πως καταλαβαίνω τους Ιάπωνες] όσο θα έπρεπε. Απλά στυλιστικά, φωνητικά, ηχητικά έχουν τα πάντα αλλά με μερικά twist και ευτυχώς με ξεκαρφώνουν από την δύση αρκετά.

Wicked όντως την παρέλειψα. Πολύ καλή προσθήκη στο θέμα φωνής και [από μερικά που είχα δει lyricks] και στοίχων. Νομίζω πως 2 από τους δίσκους της τους έχω περάσει στο Ipod μου αλλά δεν θα έλεγα πως έχουν παίξει πάρα πολύ [The Mirror and the Mask, The book of Roses (από μνήμης οπότε μπορεί να κάνω λάθος] ενώ τα παλαιότερα τα έχω αφήσει στα ράφια γιατί παρότι είναι όμορφη η φωνή κάπου είναι πιθανόν επαναλαμβανόμενη στυλιστικά. Όχι όσο π.χ οι Maiden από το Dance Of Death και μετά [περισσότερο] αλλά αρκετά.

Και αν θελεις φωνή που εντάξει μια φορά την ακούς και σχεδόν ποτέ δεν την ξεχνάς δες την Lisa Gerrard (τραγούδησε και το κομμάτι που έκλεισε τον Gladiator το Now We Are Free):

Sacrifice


αφού το είπα και μιας και το βρήκα να'το:

Φίλε τα ποστ σου μπορεί να είναι σπάνια, αλλά αν θέλει κανείς να τα εξαντλήσει και να είναι σωστός σε ενδεχόμενη απάντηση πρέπει να αφιερώσει τουλάχιστον όλο το υπόλοιπο απόγευμα. Έχοντας ακούσει τα 3 πρώτα μόνο και δίνοντας υπόσχεση ότι θα προσπαθήσω να βρω χρόνο για τα υπόλοιπα, όχι για σένα, για μένα, θα τολμήσω να απαντήσω. Αλλά αν είναι να μου απαντήσεις με τέτοιο κατεβατό από "δουλειά για το σπίτι", καλύτερα πες ότι δεν το έγραψα το μήνυμα

Καταρχάς για το θέμα στίχων. Δε νομίζω πραγματικά να κατάλαβες ότι δίνω τόση σημασία στους από πάνω στίχους. Γενικά τους στίχους καλύτερα να μη σου πω που τους τοποθετώ ... Ανήκω σε μια κατηγορία, μειοψηφία ίσως, που δε βρίσκουν τίποτα ενδιαφέρον στην ποίηση εκτός από "ελαχιστοχιστότατες" εξαιρέσεις. Εκτός από αυτές τις εξαιρέσεις θα περίμενα οι ποιητές και στιχουργοί να περιορίζονται σε σχολικά λευκώματα: τι είναι για σένα αγάπη, τι θα άλλαζες στον κόσμο κλπ. Όχι ότι δεν έχω τραγουδήσει τραγούδια, αλλά εντάξει ... κατάλαβες πιστεύω. Από εκεί και πέρα, στους στίχους του τραγουδιού πιο πάνω αναγνωρίζω μια πρωτοτυπία. Δε μιλάνε περί ανέμων και υδάτων. Μιλάνε περί συγκεκριμένης δυναμικής των γυναικών στα σαράντα. Έχεις λοιπόν κάποιον που σου λέει: "ε, όχι και με σαραντάρα ρε φίλε". Ε, θεωρώ ό,τι πιο φυσικό να θυμηθώ ένα τραγούδι τέτοιο. Μέχρι εκεί για τους στίχους. Και πολλά έγραψα.

Mortal wrote: και δεν έχεις κάποιο soft-spot μέσα σου

+1 για τον όρο, θα το χρησιμοποιήσω.

Mortal wrote: Είναι φωνές αυτή για εκπομπές τύπου ταλεντοκατάστασης;

Θεωρώ πως χαλαρά ναι, ειλικρινά. Μου αρέσει σε πολλά από αυτά το σύνολο, αλλά δε θεωρώ ότι οι φωνές έχουν κάτι το αξιοσημείωτο, χωρίς αυτό να μειώνει τις καλλιτέχνιδες. Ποιος είμαι άλλωστε εγώ που θα πω; Απλά νομίζω ότι είναι όπως στο είπα. Στην αγγλική τηλεκατάσταση π.χ. μάλλον θα τις απέρριπταν στη μέση της διαδικασίας, χωρίς αυτό να είναι ντε και καλά σοβαρό κριτήριο. Αλλά τις θεωρώ συνηθισμένες φωνές.
Εσύ λοιπόν για μένα, όπως καταλαβαίνω, έχεις ένα σόφτσποτ γι' αυτά τα ακούσματα γενικά. Πιστεύω ότι μπορεί να μην έχει καν σχέση με τη φωνή. Στο δεύτερο τραγούδι π.χ. δεν ξέρω τι λέει αλλά έχει κάποιες εναλλαγές του ρ και του ν νομίζω που εμένα μου κάνουν κλικ. Ίσως η γλώσσα η ίδια δοσμένη μελωδικά να είναι αυτή που σου αρέσει κατά βάθος. Αλλά πάλι δεν είμαι εγώ που θα πω, μια σκέψη ήταν απλώς.

Mortal wrote: Να το ξεκαθαρίσω κιόλας, με την Σώκου και τον Κατσαρό αν δεν κάνω λάθος, δλδ προ 90

Μάλλον προ '85 θα έλεγα. Πάντως δεν έφτασα ακόμα εκεί κι ας ακούω σερί.

Mortal wrote: ι gravure model η κυρία

Δηλαδή; να ξέρω για όταν φτάσω εκεί

Mortal wrote: μια Ροκού light

Αυτό πάλι δεν ξέρω τι είναι αλλά καίτ μου λέει ότι το λες για καλό. Άστο κατάλαβα (edit).

Mortal wrote: Στο οπτικό και δίχως να ζητάω ΤΙΠΟΤΑ από τραγούδι παράλληλα με δυτικό beatopop έχουμε τις:

Το μόνο πρόβλημα είναι ότι μου έχεις βάλει πολλά μέχρι να φτάσω εκεί ...

Mortal wrote: Απλά στυλιστικά, φωνητικά, ηχητικά έχουν τα πάντα αλλά με μερικά twist και ευτυχώς με ξεκαρφώνουν από την δύση αρκετά.

Αυτό είναι κάτι που σχεδόν δεν καταλαβαίνω. Δεν απέχουν ιδιαίτερα από τη δύση. Όλα ίδια είναι εξού και το πρωινό σχόλιο. Η μουσική είναι μόδα στο εμπορικό της κομμάτι, το μεγαλύτερο δηλαδή. Γι' αυτό και σου είπα το πρωί μην απεμπολείς το παρελθόν, γιατί και μια κοπελιά 50 χρονών σήμερα, άμα δει σε φωτογραφία με τι μαλλί κυκλοφορούσε στα ' 80s θα "φρικάρει", αλλά και τότε αν μπορούσε να δει μια φωτό από το μέλλον της, το ίδιο θα πάθαινε. Με την ίδια ισοπεδωτική κάπως άποψη, μπορώ λοιπόν να σου απαντήσω πως αν ξεχωρίσεις τα μουσικά κομμάτια μιας από τις παραπάνω εκτελέσεις δεν απέχουν από τα λοιπά. Το ντύσιμο, η γλώσσα, η κινησιολογία, μια πραότητα που βγάζουν από χαρακτήρα τους μάλλον ως λαού, είναι αυτά που προσθέτουν και διαφοροποιούν. Μουσικά χρησιμοποιούν το ίδιο τονικό σύστημα, οι τεχνικές έιναι όλες ίδιες. Και δε θα μπορούσε φίλε μου να είναι διαφορετικά για τον απλούστατο λόγο ότι οι δυτικοί ως επί το πλείστον για να δημιουργήσουν ήχο και να το διαμορφώσουν, καμουφλάρουν, βελτιώσουν, χρησιμοποιούν σχεδόν αποκλειστικά συσκευές που φέρουν την επωνυμία γιαμάχα κλπ. Οι δε φωνητικές χορδές σε όλους τους ανθρώπους είναι ίδιες, οπότε, απλώς, απανταχού της γης, γεννιούνται μερικά εξαιρετικά ταλέντα, ας πούμε ένα στο εκατομμύριο χοντρικά. Αυτό όμως δε φτάνει για να καλύψει τις όποιες ανάγκες και γι' αυτό τραγουδάνε και μερικά εκατομμύθρια ακόμη. Οι πρώτες δεκάδες χιλιάδες αυτών είναι αρκετά αξιόλογες φωνές, οι λοιποί είναι απλώς απαραίτητοι.

Δε φαντάζομαι να θεωρείς ότι σου τη λέω καθ' οιανδήποτε έννοια. Καλά είναι όλα. Εκτός από το θόρυβο που σου έλεγα εννοείται. Μερικά πράγματα είναι αδιαπραγμάτευτα.

Για τη Loreena συμφωνώ και με τους δυο σας. Μου αρέσει. Την ακούω. Θεωρώ ότι έχει μια αρκετά καλή φωνή, αλλά κυρίως μια πρωτότυπη και ενδιαφέρουσα μουσική ιδιοσυγκασία, ευχάριστη σε μένα αναμφίβολα. Μετά κάποια από τα πολύ δυνατά κομμάτια κλασικής μουσικής, είναι ό,τι πρέπει για να κοιμηθείς κι αυτό εννοείται ότι δεν είναι προσβολή, είναι εξύμνιση. Και όντως κάπου πιθανόν να επαναλαμβάνεται όπως λέει ο Μόρταλ, από την άλλη, μπορεί κάποιος να έχει ανάγκη τη "διήγησή" της που μπορεί να συγκριθεί μόνο με μια πολύ καλή (δυνατή) γιαγιά όταν λέει τα παραμύθια της - κι αυτό επίσης είναι στα συν.