Μουσικές προτάσεις in video ;-)

Όχι δεν θα με ξαναχαλάσεις! Έκανα αχ και πως να ξεπεράσω την εποχή που έγραφα "σεντόνια" κειμένου και χανόμουν στις σκέψεις και στους συσχετισμούς με την ώρα. Πλέον έγινα ένα απολύτως επιφανειακό ζώο που κρίνει τα πάντα με την δύναμη της αμεσότητας [μαγικό κλικ] και με ταχύτητα [κομμάτια που δεν ακούω μετά το 20ο δευτερόλεπτο δεν τα ξανακούω ποτέ].

Λοιπόν ας αρχίσω από τα πανεύκολα:

[Ενήλικη/Μετεφηβική αναφορά] Gravure Model/Idol: επίσημα συνήθως Γιαπωνέζες, νεαρές, τροφαντές υπάρξεις που παίζουν με την λίμπιντο Ιαπώνων μα και αλλοεθνών εραστών του είδους που είναι ευχάριστο θελκτικό με μόλις ένα μαγιό σε κάποια παραλία ή άλλο σκηνικό. Ίσως όποιος έχει συνηθίσει την εντελώς φυσική περιβολή να το βρει βιτσιόζικο αλλά ντυμένες "σωστά" είναι πολλές φορές θελκτικότερες. [/Ενήλικη/Μετεφηβική αναφορά]

Η Ροκού light κατά το Ελληνικό ελαφροροκού [πως λένε ελαφρολάικα ένα πράγμα].

Η συγκεκριμένες [τουλάχιστον κάποιες που έψαξα γιατί τις βρήκα πιο ενδιαφέρουσες] από όσο γνωρίζω ξεκίνησαν από πολύ μικρές ηλικίες να δουλεύουν με τη μουσική και το τραγούδι [είχα δει και βίντεο που τραγουδούσαν χύμα σε πλατειούλες ή μικρές σκηνές σε κλαμπ] οπότε για να φτάσουν την διασημότητα πέρασαν πολλά κύματα δίχως την ευκολία οπότε αυτό τις καθιστά αυτόματα ανώτερες στα μάτια μου. Είπαμε πολλά τα κριτήρια.

Γενικά σκέψου πάντως πως πριν πάω στο μέταλ άκουγα ελαφρολαϊκά τύπου Sandra, Jenifer Rush, Irene Cara, Cyndi Lauper [το βρήκα], την ίδια στιγμή που είχα αρχίσει να ακούω Sarah Brightman, Glenn Close [από Weber και οι δυο] οπότε πλέον έχω φτάσει να βαριέμαι κάθε [σχεδόν] ελαφρολαϊκό δυτικό όποτε άρχισα να ψάχνω πολύ ανατολικά. Και έχοντας ξεκινήσει με Ιαπωνία, επιχείρησα να δω ελάχιστη Κορέα και ελάχιστη Κίνα που απλά δεν μπόρεσα, όποτε έμεινα με Ιαπωνία [όχι μόνο με το φινετσάτο πλήθος τραγουδιστριών τους αλλά και με αρκετούς τραγουδιστές που έχουν βγάλει ενδιαφέρουσες δουλειές έναντι του καθημερινού σκυλάδικου girl-boy band τύπου που αν δεις διαφημίσεις τους θα συναντήσεις]. Οι όροι δλδ είναι και εκεί οι ίδιοι [μεταλ, ποπ, εντεχνο, ελαφρολαϊκό, σκυλάδικο], απλά θέλει να ακούς πολλά ή να είσαι πολύ τυχερός, τις προαναφερθείσες απλά θα πω πως ήμουν τυχερός που έπεσα πάνω τους. Και υπάρχουν κι άλλες απλά για καθεμία τους μέχρι στιγμής δεν μου 'χουν κάνει κλικ περισσότερα από 1 ή 2 κομμάτια και δεν τις θυμάμαι τόσο άμεσα όσο τις προαναφερθείσες [δλδ θα πρέπει να θυμηθώ σε ποια σειρά άκουσα το κομμάτι, αν ήταν Op ή Ed και μετά να το ψάξω στο youtube].

Για τα τεχνικά μέρη όντως δεν αντιλέγω, ωστόσο για τις Fiction junction/Kalafina [συνθέτρια/δημιουργός Yuki Kajiura] έχω δει και live που ήταν στο πόδι [μικρές παρουσιάσεις] αλλά και live που τα κορίτσια έστρωσαν κάτω κώλο και δούλεψαν ώστε στο τέλος όλοι τις αποθέωσαν, και βλέπω και εγώ διαφορές που προσωπικά με ξενίζουν γιατί είμαι της κονσέρβας (CD) και όχι του Live (που μπορεί να βρίθει προβλημάτων [βραχνιάσματα (μια tour δεν είναι και ό,τι καλύτερο από πλευράς σωματικής/φωνητικής καταπόνησης), κακός ήχος, λάθος συγχρονισμοί κ.λπ]). Επίσης εδώ έπαιξε μεγάλο ρόλο και η συνθέτρια γιατί αυτό το ιδιαίτερο στυλ δεν το βρίσκεις σε άλλες συνθέτριες [ακόμη και η μεγάλη Yokko Kano είναι αλλού όσο για τον Kenji Kawai αυτός κι αν είναι σε άλλο γαλαξία] οπότε βοήθησε πολύ. Μουσική + Φωνές + Παρουσίες + Επένδυση Σειράς (Kara No Kyoukai η σειρά που τις γνώρισα όλες τους) = Έρωτας Ζωής.

Γενικά ψάχνω σχόλια από πιο περίεργους fan που είναι αυστηροί με τα ειδάλματα τους ακόμη κι αν εγώ το 'χω δει και δεν έχω την παραμικρή ένσταση. Το θέμα κονσόλας ατυχώς το 'χω δει αλλά περισσότερο σε 1-2 τύπισες κατηγορίας Βανδοβισσικής οπότε δεν έδωσα σημασία και θεώρησα καλή επιλογή του δημιουργού του anime για να 'χει περισσότερους θεατές [και εκεί το ίδιο θύματα είναι και ίσως και περισσότερο] αλλά κακή επιλογή για την σειρά και απλά για Ν επεισόδια έκανα fastforward το Op και σταμάταγα το anime πριν το Ed.

Και εμφανισιακά δεν ξέρω αλλά πλην του αμερικάνικου 80s στυλ (τίγκα σε λακ, τζελ και ό,τι άλλο έβαζαν) ή του punk, emo [υπερβολικά] και παρεμφερών τα υπόλοιπα δεν αλλάζουν εύκολα. Άντε μια Sinead τα ξυρίζει για λίγο, άντε κάποια άλλη μας βγαινει από έξυπνη (sorry μελαχροινή εννοούσα ), ξανθιά άντε και το αντίθετο ή μας το γυρίζουν σε φιλήδονες κοκκινομάλλες [στερεοτυπικά μιλώντας] άντε κάποιες να κρύψουν και τα άσπρα τους.

Βρε παιδί χαλαρά κουβέντα κάνουμε, λογικά είναι να βάζεις τα κριτήρια σου μέσα, αλοίμονο αν δεν τα έλεγες. Απλά έχοντας ακούσει μουσική [πολλές φορές για non stop για μέρες] μόνο κατ' επιλογή από την ηλικία των 16 και μετά [με εξαίρεση εξόδους που ποτέ δεν άκουγα τη μουσική που ήθελα] δεν έχω σταματήσει να ψάχνω για ονόματα που απλοποιούν [με τις αναγκαίες διαγραφές] το χθες και αλλάζουν τα κριτήρια του άυριο. Και φυσικά ο καθένας μας τα βρίσκει παράλληλα με τα άλλα ενδιαφέροντα. Π.χ. ψάχνεις για ορχηστρική ε που θα βρεις πιο εύκολα εκτός από τις ταινίες;

Πιτσιρίκα εδώ που παρότι δεν έχει ΤΗΝ φωνή, από τα 17 της [νομίζω] δάνειζε την φωνή αυτή σε σειρές και κάποια στιγμή σιγά σιγά πέρασε και το τραγούδι:

Haruka Tomatsu - Musuhi No Toki


Ενώ το προηγούμενο ήταν από άσχετη σειρούλα που δεν με ξετρέλανε το κομμάτι έχει επιζήσει πέντε χρόνια κοντά στο μυαλό μου.

Και στο άσχετο [νομίζω 2-3 χρόνια μετά] την βρήκα εδώ:

Sphere - Realove - Realife [Η 1η από την τετράδα]


Για τους στοίχους [είπαμε διαβάζω αργά (γενικά διαβάζω γρήγορα αλλά τα πιάνω αργά ] παρότι είμαι πλέον τεμπέλης στη σκέψη αν είναι καλοί είναι καλοί, αν είναι έξυπνοι και πιάνω μια αναφορά στις 100 μου αρέσουν, αν δεν πιάσω τίποτα δεν έγινε και τίποτα αν η μουσική και η φωνή είναι καλή.

Αν σου αρέσει καθαρά η ορχηστρική τότε εκεί πια οι δρόμοι σου οδηγούν σε πολύ διαφορετικές διαδρομές, από καθαρή ηλεκτρονική, από new age, απο κλασσική, από soundtrack, τουλάχιστον αυτούς θεωρώ ως κύριους δρόμους.

Επειδή ορισμένοι μας μεγαλώσαμε "Παίρνοντας/Κατακτώντας πρώτα το Μανχάταν" (και ποιός το θέλει δλδ ) και "Χορεύοντας ως το τέλος της αγάπης" και πιθανόν και άλλων που τα 'φαγε η λήθη, πλέον θέλουμε ίσως μια διαφορετική προσέγγιση λιγότερο αντιδραστική ή χορευτική και περισσότερο ποιητική η ονειρική (μια μικρή ιστορία σε ένα τραγούδι) μπορείς να πείς.

Και ιδού [το 'βαλα πριν το φάει το παλιό φόρουμ] Το Γλυπτό ενός Άγγελου (Angel no Chouzou):



Lyrics: [Αγγλική μετάφραση]

Το καραβάνι από το Δούκα

@croc
λάικ.

Mortal wrote: Everything you wanted to know about sex

Σ' ευχαριστώ δάσκαλε. Κι άμα έχω απορίες να είσαι κάπου εδώ γύρω. Και τώρα με αγάπη ένα τραγουδάκι αφιερωμένο γιατί έχει με το λουλουδικό, κάτι το ανατολίτικο θεωρώ, οπότε θα σ' αρέσει. Επίσης πιστεύω να αρέσει και στο Wicked.



@ Wicked
Χαίρομαι που σου άρεσε. Θα πω του Rob ότι έχει ένα κοινό εδώ στα νοτιοανατολικά από Robίτσους, κατά το ρουβίτσες, ξέρεις
(εγώ αρχηγός)

Edit
Δε σας άρεσε ... Καλά, θα επανορθώσω ...

Χεχε, nope φίλε Croc. Είμαι από τα φρούτα που όταν ακούνε κάτι τέτοιο αλλάζουν από δρόμο μέχρι ήπειρο. Υπάρχουν κάποια πραγματικά όρια.

Σε λαικό φτάνω μέχρι εδώ:



Μου αρέσει μουσική και τραγουδίστρια άρα δεν νοιαζόμαστε για στίχους. Ωστόσο εκεί σταματάμε στο λαικό/Pop.

Κι αν θελήσω έντεχνο λαϊκό/παραδοσιακό πάω εδώ:



Απλά μετά από αυτή τη φωνή σβήνουν πολλές άλλες στην ανυπαρξία.

Όταν λέμε πως έχω φύγει από τη δύση, μα εντελώς!

Α, και Edit, όμορφη η Kylie αλλά το μόνο που άκουσα ποτέ νομίζω ήταν κάποιο με τον Donovan, από εκεί και μετά nope, no can do.

Edit 2: Για να μην floodάρω το thread συνεχώς για το ίδιο θέμα:

Να και σκυλάδικο αλα Japan που υπό όρους ακούγεται (και υπό όρους βλέπεται ):

Ας ακούσουμε και κάτι χαλαρωτικό μιας και μου το θύμησε το itunes:

Ayaka - I believe

Έλα και κάτι ανεβαστικό:
Κώστας Ρούκουνας, σα να λέμε C_R περίπου.

Παρότι κάποτε θα τα άκουγες ε πλέον σήμερα όντως φαντάζουν κάπως αρχαία για κάποιους που μεγάλωσαν με Μινόρε της Αυγής, ε; Το σημερινό Μινορε της Αυγής όμως έρχεται από πολύ διαφορετικό μέρος από τα εγχώρια.

Sleep - Poets Of The fall (Ναι λατρέυω την Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου αλλά δέχομαι και 2-3 δυτικά )



Για καλύτερο οπτικό αποτέλεσμα εδώ: (Για όσους δεν ξέρουν το Basilisk είναι κάτι σαν Romeo and Juliet αλά Ιαπωνικά )



Και κάτι πολύ διαφορετικό από Ρωσία για να ξεκολλάμε και λίγο:
(Ούτε ξέρω τίτλο, ούτε ξέρω τι λέει μα εικόνα και ήχος κολλάνε)

Και μερικά ωραία κομματάκια από τους Mucc (τους είχα ακούσει από λίγο πιο παλιά αλλά δεν τους πρόσεξα ιδιαίτερα):

Ame No Orchestra [Η ορχήστρα της βροχής?]


Yakusoku [Υπόσχεση?]


Saisyuu Ressya [?]


Kokoro no Nai Machi [Άκαρδη πόλη]


Και μιας κι έπεσα και στους Buck-Tick σε πλαϊνό link:

くちづけ [Kusajuke? Δεν θυμάμαι την katakana (ή είναι hiragana) που 'χα μάθει ούτε για να σώσω τη ζωή μου ]

Εντάξει καλά τα γερόντια, αλλά ευτυχώς η μουσική δεν σταμάτησε στο 80. Οπότε ας μας φέρω πάλι στο τώρα.

Stereopony - Ookami [Okame]


Χαλαρό, ΠΟΛΥ ζωντανό ροκάκι από φρεσκότατες παρουσίες.

Και στο καπάκι κάτι πιο ήρεμο: