Μουσικές προτάσεις in video ;-)

Ανάλογα τι εννοεί καθείς με τη λέξη μουσική. Κατά πολλούς σταμάτησε πιο παλιά:

Χεχε, περί ορέξεως δεν μπορώ να πω κάτι. [ξέχασες και το tag και πήρε link αντί για video], ωστόσο παρότι ανατολικός ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα της Ρωσικής σχολής ασχέτως του αν συνεισέφεραν μερικά ενδιαφέροντα πράγματα κατά καιρούς.

To metal υπήρχε ανέκαθεν:



Όπως και η Pop:



Ωστόσο δεν κάνει καλό στο εμπόριο αυτό. Και στον πειραματισμό. Αν δεν πειραματιζόμασταν θα είχαμε μείνει στα ρόπαλά, τις μπανάνες, και τις κληματσίδες, και φυσικά αν δεν πειραματιζόταν η φύση για δισ/μύρια χρόνια θα υπήρχαν μόνο ευκαριωτικοί οργανισμοί [από τους πρώτους δεν ήταν?].

Και στην τελική είναι άλλο να βλέπεις μερικούς μουσάτους, και είναι άλλο να βλέπεις και να ακους μερικά ολόδροσα κορίτσια [αν και ώρες νευρικά πολύ για τα γούστα μου].

Μήπως τις προτιμάς έτσι καλύτερα?

Mortal wrote: ξέχασες και το tag και πήρε link αντί για video

Δεν το ξέχασα, χάθηκα απλά, αλλά θα το βάλω.

Mortal wrote: ωστόσο παρότι ανατολικός ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα της Ρωσικής σχολής ασχέτως του αν συνεισέφεραν μερικά ενδιαφέροντα πράγματα κατά καιρούς.

Mortal wrote: To metal υπήρχε ανέκαθεν:

Το κακό είναι ότι έχω πει πράγματα για Γερμανούς κλπ. στο παρελθόν που θα κάνει δύσπιστο όποιον διαβάσει το αμέσως παρακάτω. Φίλε, παρόλο που παραδέχομαι ότι η γερμανική σχολή είναι σπουδαία και παρόλο που προσωπικά "συνδέομαι" με το γερμανικό ρομαντισμό, κακά τα ψέματα. Ο ρωσικός ρομαντισμός δεν πιάνεται ούτε από Γερμανικούς Κλασικούς, παρόλο που δεν μπορεί κανείς ν' αμφισβητήσει την ιδιοφυία του εν λόγω συνθέτη, ούτε από Αυστριακούς Κλασικούς παρόλο που αυτός που βάζεις είναι παγκοσμίως και προσωπικά για μένα πολύ αγαπημένος.
Για να καταλάβεις τι εννοώ θα σου έβαζα ολόκληρη την όπερα, αλλά αυτό το Νο 14 της 2ης πράξης έχει κατέβει από τον ουρανό. Το ίδιο σε βίντεο (λέμε τώρα ... βίντεο ...).

Όσον αφορά τους πειραματισμούς, βλέπεις ότι η τεχνολογία προχωράει, πειραματισμοί πάντα υπάρχουν αλλά μερικές αξίες παραμένουν πάντα σταθερές και δεν παίζει κανείς μαζί τους
Τα δικά σου καλά είναι επίσης και τα έχω ακούσει μερικά
Α, ναι. Και του Κώστα καλό κομματάκι είναι Όλα χρειάζονται (εκτός από τον αμιγή, μασίφ θόρυβο), αλλά το κομμάτι μπήκε εξαιτίας της "μουσικής - σταμάτησε" Ευχτυχώς τίποτα δε σταματάει ποτέ, αλλά αν πούμε ότι κάπου σταμάτησε, για να δηλώσουμε σταθμό, είναι σ' αυτήν την άρπα που σου λέω εγώ

ΥΓ
Ξέχασα, εννοείται ότι τις προτιμώ. Απλή είναι η εκλογή. Αν είναι να μπλέκεις με μακριές τρίχες, καλύτερα να είναι γυναικείες - εσύ μίλησες για τρίχες Τους μουσάτους τι να τους κάνεις;

sorry που επεμβαινω στην συζητηση, αλλα για να καταλαβω....crocark υποστιριζεις οτι η μουσικη σταματησε καπου στον Τσαικοφσκι?δεν υπαρχει καμια διαθεση για flame απλα παραειναι ακραια(περα απο λαθος_λαθη ολοι επιτρεπετε να κανουμε και ακομα και να εμενουμε σε αυτα) η αποψη σου αν οντως ειναι αυτη....

Northin βασικά ο croc είναι ίσως περισσότερο σοβαρών επιλογών στην μουσική και ίσως περισσότερο αν δεν σφάλλω στην ορχηστρική μουσική. Και έχει υπομείνει αρκετές προτάσεις από εμένα οπότε αντέχει πολλά. Απλά δεν μπορουν όλοι να αφιερώσουν το χρόνο τους ψάχνοντας [κατά πάσα πιθανότητα] οπότε επιλέγουν να μείνουν και να ανοιχθούν σε συγκεκριμένους μουσικούς χώρους.

@Croc
Όχι δλδ πως χρειαζόσουν δικηγόρο αλλά απλά μέχρι να επιλύσεις εσύ την απορία, προσωπικά.

Η διαφορά μας ενδεχομένως είναι πως απλά το πάω ενεργά με το τι νοιώθω, αν π.χ. το κομμάτι μου δέσει στο μυαλό, φέρει στο προσκήνιο κάποια ανάμνηση ή έστω απλοϊκά με εντυπωσιάσει ηχητικά [μόνο για τα videoclip θελω οπτική βοήθεια] δένομαι και ακολουθώ ειδάλλως δεν ασχολούμαι περισσότερο.

Γενικά δεν έχω ασχοληθεί με το θεμα μουσικών σχολών αλλά αποκλειστικά με επιλογές κομματιών που απλά ο καλλιτέχνης έκανε κάτι που απλά λάτρεψα το κομμάτι. Ας πούμε ο Bach [Γερμανική σχολή] έβγαλα πολλά εκκλησιαστικά που δεν θα τα άγγιζα ούτε με σκουπόξυλο, ωστόσο όταν ακούς [αν δεν κάνω λάθος] το Tocata & Fugue in D Minor [link:

] είναι κάτι που σε ορισμένους από εμας μένει για πάντα. Καθαρά υποκειμενικό φυσικά γιατί δεν ξέρω καν τι πρωτοτυπίες έφερε ο Bach με το συγκεκριμένο κομμάτι στην μουσική.

Το ίδιο και ο Beethoven, και ο Mozart αλλά και τόσοι άλλοι που πρέπει να ψάχνω την wikipedia και να παραθέτω ονόματα, οπότε δεν το κάνω. Απλά εκείνοι οι καλλιτέχνες μέσα από τις δυσκολίες, τις εποχές, τους περιορισμούς σε πόρους [πάσης φύσης] δημιούργησαν μουσική που παραμένει κλασσική και που όπως έχω ακούσει αναλυτές [σε Docs] λένε πως ο τάδε ξεπέρασε τα τότε όρια συνθέτοντας το α' ή το β', κάπου ένοιωσε πως ήθελε να πειραματιστεί με το γ' και πάει λέγοντας.

Σήμερα ωστόσο δεν έχουν σαν σπόνσορες τους "άρχοντες" πόλεων, οπότε για αυτό παράγουν εμπόριο. Ωστόσο τα όρια τα ξεπερνούν και παράγουν μουσική σε τόσα υποείδη που πλέον δύσκολο είναι να υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει βρει ένα περισσότερο διακριτό είδος που στο μυαλό του να ξεχωρίζει.

Το κομμάτι του Tchaikovsky ας πούμε παρότι είναι κάτι όμορφο και ατμοσφαιρικό δεν μπορεί να βρει πάτημα πάνω και βρίσκεται στα καλά των καθουμένων μετέωρο πάνω από έναν αχανή γκρεμό. Και κάποτε είδα και ολόκληρο το μπαλέτο [όχι δεν ξανακάνω τέτοια πειράματα, ανακάλυψα από νωρίς πως έχω κάποια όρια, πλατιά μεν, όρια δε]. Edit: 2η σκέψη: Λάθος κάνω; Κάτι θυμάμαι πάντως σε μπαλέτο.

Α, έλεγα κι εγώ! Είδες πόσο απλά είναι τα πράγματα, καλοί οι μουσάτοι για να τους ακούς [και ο Pavaroti τα ίδια είναι] αλλά άλλα απαιτούνται για την οπτική ικανοποίηση βάσει αισθητικής. Και οι Γιαπωνέζες κάτω των 40 το επιτυγχάνουν άψογα. Μετά ατυχώς μια από τα ίδια με την εγχώρια αγορά.

Δεν ξέρω για την άρπα αλλά προσωπικά οι στάσεις που κάνω [ομιλώντας την νεανική διάλλεκτο I Break for] είναι για πιάνο, βιολί, ηλεκτρική κιθάρα, συνθεσάιζερ [και ίσως με επιτόπου τροχάδιν στα υπόλοιπα].

Και επειδή έγραψα σεντόνι ξεροσφύρι, ας βάλω και κάτι που για μένα υπερβαίνει ακόμη και τους κλασσικούς [στα εικονοστάσια τους ], και έχει γραφτεί από τον Clint Manshell:

Death Is The Road To Awe


Αυτό όχι απλώς χτυπάει χορδές μα προξενεί ανατριχίλες κιόλας.

Η απάντησή σου χρήζει προσοχής αφενός και ανταπάντησης με συνέπεια στην αξία που λέγεται όγκος Οπότε δεσμεύομαι

Mortal wrote: Όχι δλδ πως χρειαζόσουν δικηγόρο αλλά απλά μέχρι να επιλύσεις εσύ την απορία, προσωπικά.

Απλά γι΄αυτό σου αξίζει και μια εμβόλιμη.

NorThin wrote: crocark υποστιριζεις οτι η μουσικη σταματησε καπου στον Τσαικοφσκι?

crocark wrote: Ευχτυχώς τίποτα δε σταματάει ποτέ, αλλά αν πούμε ότι κάπου σταμάτησε, για να δηλώσουμε σταθμό, είναι σ' αυτήν την άρπα που σου λέω εγώ

Νομίζω ότι μια πιο προσωπική ανάγνωση της παραπάνω φράσης θα σου φανερώσει τι πιστεύω εν ολίγοις.

Πεισσότερα για την άρπα στν κανονική γιατί το αξίζει. Αν δεν το ξεχάσω δηλαδή.

Mortal wrote: Και οι Γιαπωνέζες κάτω των 40 το επιτυγχάνουν άψογα.

Φίλε, αν μου επιτρέπεις αυτό το βρίσκω λίγο ... κάπως. Περιοριστικό; Ανώμαλο; Δε θυμάσαι προφανώς το τελευταίο τραγουδάκι της Ρίτας που σου έβαλα. Αχ, τσάμπα τα λέω. Μετά τα 40 αρχίζει η φάση κατά το τραγούδι τουλάχιστον. Άσε που ειδικά οι "δικές σου" έχουν κάτι το περίεργο. Και 30 και 50 να είναι ίδιες φαίνονται οι άτιμες. Η διατροφή; Ποιος ξέρει;

Croc χαλαρά όποτε θέλεις, όπως ξέρεις εγώ και η οθόνη μου είμαστε σχεδόν πάντα τριγύρω.

Όσον αφορά το 40 έχω προσέξει ό,τι μέχρι εκεί πολλές παραμένουν εμφανισιακά "παιδούλες" και μετά σοβαρεύουν ξαφνικά (ίσως και βαραίνουν κιόλας). Όχι, δεν το θεωρώ κακό απλά με κάνουν να ψάχνω μετά στις νεώτερες για να αναπληρώσω τα "κενά". Ας πούμε ήταν διαφορετική η Chiaki Ishikawa όταν την συνάντησα με κομμάτια της μεταξύ 30-40 και διαφορετική τώρα που 45άρισε (μου ρίχνει 1μιση μήνα) plus (είδα σε άσχετη στιγμή live της και είχε χάσει αυτό το κάτι που είχε παλαιότερα, όχι σαν τραγουδίστρια, γιατί εκεί πιθανόν ωρίμασε, αλλά σαν παρουσία και σχετικά με το τι απέπνεε σαν διάθεση). Ok, ναι είναι η λεπτή, ίσως ξερακιανή (διόλου διόλου κακό!!!) γιαπωνέζα και όχι η 3φυλλη δυτική γκαρνταρόμπα αλλά της λείπει αυτό το κοριτσίστικο στοιχείο που βάζει έναν θελκτικό παράγοντα στο τραγούδι της.

Δεν ανακατεύω αισθητικές επιθυμίες σε άλλα επίπεδα, αυτά είναι ανέκδοτα από άλλο πλανητη. Και φυσικά έχει να κάνει και με τις δικές μας ηλικίες και τα όρια που θέτει ο καθένας μας. Άλλη την σκέφτομαι χαριτωμένη όπως θα σκεφτόσουν την κόρη σου, κι άλλη ενδεχομένως ώς κάποια νεαρή αρκετά προσεγγίσιμη ύπαρξη. Και υπάρχουν και αυτές που ναι μεν τις ακους αλλά δεν θα της πλησίαζες με τίποτα για άλλους σκοπούς (μερικές είναι μοιραίες κυριολεκτικά όμως ) και αν ήταν κόρες σου θα γινόσουν Ηρώδης!


Από σύγχρονο live της:

Uninstall


Και από το πολύ παλαιότερο original videoclip της:

Uninstall


Φυσικά και αυτή την γνώρισα επειδή είχε συνεργασία με την Yuki Kajiura (το μουσικό κόλλημα μου για αυτή τη 10ετια) μέσω του σχήματος See-Saw .

Tasogare no Umi - The Evening Sea


Και φυσικά βάσει του ό,τι έχω ακούσει μέχρι στιγμής δεν έχει την παραμικρή σχέση με κάτι δυτικό, έχει εντελώς διακριτό στυλ δλδ.

Καλα, καθηστε εσεις με τις αρπες σας...ο κοσμος προχωρησε παραπερα εντωμετα3υ!....ροκ ν ρολ λεγεται...

Προχώρησε ακόμη λίγο παραπέρα για όλους μας ευτυχώς και δυστυχώς. Και λέγεται Youtube [yeap τελειωμένο mainstream] και καλώς ή κακώς ό,τι δεν υπάρχει εκεί απλά ΔΕΝ υπάρχει (Έτσι για να μαθαίνει και η RIAA με τα τσιράκια της πως η διαγραφή video τιμωρείται με λήθη και πιθανές εμπορικές απώλειες!).

To Rock N Roll που λες κάτι μου θυμιζει...νομίζω πρέπει να το 'χα δει σε κάποιο documentary που μιλούσε ίσως για τους trilobytes [ή όπως τους γράφουν σωστά τεσπα!], προκάμβριος γεωλογική εποχή ε?

Ας ξεκινήσουμε από τα πρόσφατα λοιπόν και ταυτόχρονα τα πιο σοβαρά.

Mortal wrote: Όσον αφορά το 40 έχω προσέξει ό,τι μέχρι εκεί πολλές παραμένουν εμφανισιακά "παιδούλες"

Όπως λες είναι θέμα γούστου, από αυτό που εγώ έχω ... αλλά ασχέτως αυτού. Είδα αρκετά προσεκτικά τα 2 πρώτα βίντεο και το 3ο το άκουσα περισσότερο. Θες προφανώς να συγκρίνω την καλλιτέχνιδα κάπου στα 40 της αν κατάλαβα σωστά (αφού είναι του 2007) και στα 30 ( της. Πραγματικα δε νιώθω κατάλληλος για να εκφέρω γνώμη βασικά γιατί όλες ίδιες μου φαίνονται και δεν το λέω επουδενί υποτιμητικά. ΟΚ, εφόσον ξέρω ότι είναι ή ίδια κλπ. είναι προφανές ότι "ωρίμασε". Το θέμα είναι τι εικόνα σου βγάζει από μόνο του το καθένα. Αν έβλεπα μόνο το πρώτο και με ρωτούσες πόσο είναι θα έλεγα κάπου 28. Ναι, είναι και το φτιάξιμο κλπ. οπότε δεν ξέρω. Ποτέ δεν ήμουν τόσο κολλημένος με την εικόνα. Εμένα μου φαίνεται μια χαρά. Και λες ότι έχασε αυτό το κάτι που είχε παλιότερα. Γιατί να μην πεις ότι βρήκε κάτι που δεν είχε παλιότερα;
Παρεμπιπτόντως, η φωνή της εξαιρετική παρόλο που έχει αυτή τη χαρακτηριστική χροιά με την οποία ας πούμε δε θα μπορούσα να ξυπνάω καθημερινά, αλλά είναι καλή. Και το κομμάτι επίσης ωραίο. 'Ασχετο. Άκουγα ΑΝ - Ι - ΣΤΩ, μέχρι που έβαλα το δεύτερο κι είδα ότι λέει uninstall. Δεν το συνδύασα απ' την αρχή.

[Κάτι που σκέφτομαι όμως τώρα σε συνδυασμό με το άλλο το περί διαφημίσεων (καλά έχω ξεφύγει τελείως - ακόμη κι εδώ κάτω offtopic). Υπήρξε κάποια διαφήμιση αποσμητικού από πάρα πολύ γνωστή γιαπωνέζικη ( ; ) εταιρεία καλυντικών (έψαχνα ευκαιρία να σου το σχολιάσω - καλά ψεκάζουν ασήμι στις μασχάλες; - γι' αυτό λένε ότι το χρήμα δεν κρύβεται ... ]

Στο θέμα λοιπόν. Ξεκινώ από τη διάκρισή σου σε δυτική και ανατολική μουσική. Αν θυμάσαι, σχετικά πρόσφατα σου είπα ότι κατά μια έννοια όλα ανατολικά είναι, αφού όλοι παίζουν και τραγουδάνε με γιαμάχα. Είτε είναι κονσόλες, είτε πιάνα, είτε μικρόφωνα, είτε ακουστικά, είτε τρομπόνια, είτε τύμπανα. Λίγο υπερβολικός, αλλά πρέπει πραγματικά να μην ξεχνάμε ότι στη μουσική έχουν κατακλύσει στο τεχνικό κομμάτι την παγκόσμια αγορά. Και κατακυριεύσει. Μ' αυτήν την έννοια όλα είναι ανατολίτικα. Από την άλλη, ορμώμενος στην αναφορά στο Μπαχ, δεν μπορώ παρά να θυμηθώ τι είναι η μουσική σήμερα ανεξαρτήτως είδους; Είναι αμιγώς δυτική είτε μιλάμε για μέταλ σκανδιναβικό (δεν τα πολυξέρω, αλλά καταλαβαίνω ότι έχει οπαδούς) είτε για γιαπωνέζικη ποπ, είτε για ελληνικά λαϊκά. Όλα βασίζονται ως επί το πλείστον στο τονικό σύστημα που έχει τις απαρχές του στο γρηγοριανό μέλος, άρα για να μη λέμε κι ό,τι θέμε, στην εκκλησιαστική μουσική όπως αναπτύχθηκε εδώ και χίλια περίπου χρόνια στη δυτική Ευρώπη. Όλα είναι εκκλησιαστικώς ορμώμενα επομένως. Πριν από αυτά κυρίως, αλλά και μετά, εκτός από μικρές εξαιρέσεις, ανθούν κατά τόπους κάποια διαφορετικά πραγματάκια. Στην Ιαπωνία για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω τι παίζει, αλλά θεωρώ αδιανόητο να μην έχουν στα νησιά αποκομμένοι και κάτι δικό τους. Εδώ πέρα προφανώς υπάρχει η βυζαντινή μουσική και οι όποιες επιρροές της σε σύγχρονα σχετικά είδη όπως το ρεμπέτικο. Γιατί τα σκέφτομαι όλ' αυτά; Γιατί λες ανατολίτικη μουσική και απ' όσο μπορώ να θυμηθώ η μόνη χώρα που εξακολουθεί να έχει δική της μουσική στην ανατολή είναι η Ινδία. Μπορεί επομένως κατά περιόδους να ακούμε πράγματα που να ακούγονται εθνικά, αλλά κατ' ουσία χρησιμοποιούν τη δυτική εκκλησιαστική μουσική μέσα από την εξέλιξή της, άρα είναι όλα δυτικά. Κι όλα αυτά τα σκέφτηκα επειδή ο Μπαχ είναι ο παππούλης ή από τους παππούληδες της κλασικής μουσικής.

Ο Μπαχ λοιπόν δε μ' αρέσει καθόλου. Ναι, το μαθαίνεις θες δε θες. Αν θες να καταλάβεις παραπάνω πραγματάκια πρέπει να περάσεις από Μπαχ οπωσδήποτε, αλλά εμένα τα τσέμπαλα και τα τέτοια μου φαίνονται όπως ακριβώς και το πιάνο. Μ' αρέσουν αλλά για να καταλάβω μερικά πραγματάκια περισσότερο κι όχι για να απολαύσω. Σκέτο πιάνο μόνο αν το παίζει ο Κορκολής αξίζει σαν απόλαυση - και δεν κάνω πλάκα. Πιανάκι σε μικρά σχήματα κυρίως σε τζαζ κομμάτια (ή αν θες "κλασική" αμερικάνικη μουσική των αρχών του 20ού και μέχρι τα μέσα) ΟΚ. Σα σολιστικό όργανο τσόντα σε μια συμφωνική ορχήστρα, ναι. Για να σου δώσω να καταλάβεις πως τα βλέπω όλ' αυτά σκέφτομαι ότι πρέπει να κάνω παρομοιώσεις. Ή με τον έρωτα ή με πολιτεύματα. Τα μοναχικά όργανα είναι σαν τους δικτάτορες των παραμυθιών του Τριβιζά. Στον κόσμο τους με αυλικούς καμιά φορά να τους λένε "περνάμε καλά". Νιώθω ότι δεν είναι ακριβές αλλά δε θέλω να το πάω με παρομοίωση από τον έρωτα... Τα μικρά σχήματα είναι σα μονογαμικές σχέσεις και οι μεγάλες ορχήστρες είναι σαν καλά οριοθετημένες δημοκρατίες με πολλούς κανόνες ή αλλιώς ... σκέψου το μόνος σου Τέλος πάντων. Το περί συμφωνικής μουσικής το 'πιασες καλά. Αλήθεια είναι γιατί ας πούμε μου αρέσει αρκετά έως πολύ και ο Yianni, το θυμάσαι; Ή ο Μίκης, ο Μάνος, ο Σταύρος κι ο Σταμάτης. Αλλά πήγαινε βαθύτερα το προηγούμενο μήνυμα. Όταν ο κόσμος, συνήθως υποτιμητικά, αναφέρεται στην κλασική μουσική - που εσύ απέφυγες ομολογώ και τα δυο - κάνει ένα λάθος. Η μουσική μου συλλογή είναι μικρή αλλά πιάνει από μπαρόκ, μέχρι αρχές του 20ού όσον αφορά την "κλασική" μουσική. Όλα μου αρέσουν αλλά όχι εξίσου. Οι Μπετόβεν και Μότσαρτ ήταν ιδιοφυίες ανεπανάληπτες - αναμφίβολα. Κλασικοί αμφότεροι. Οι επόμενοι από αυτούς πήγαν τη μουσική αλλού όμως. Ο ρομαντισμός, δεν είμαι ο κατάλληλος για να το περιγράψω, για πρώτη φορά θεωρώ, μπορεί να σε ταξιδέψει και να χαθείς. Σα νιρβάνα ξέρω γω ... Οι εθνικές σχολές που σκάνε μύτη εκείνη την περίοδο δίνουν τα κομματάκια τους για να ξεφύγει η μουσική από τους κανόνες. Δεν τους παραβαίνουν, αλλά πατάνε πάνω τους για να πούνε κι άλλα, ενώ μέχρι τους κλασικούς θεωρώ ότι έχεις περισσότερο κανόνες. Λάθος το λέω μάλλον αλλά είναι σα να έχεις μέχρι και τους κλασικούς μαθηματικά επί χάρτου και στους ρομαντικούς να βγαίνεις στη φύση με τηλεσκόπιο για να κοιτάξεις τ' αστέρια και να πεις άμα αυτά που υπολογίζεις τόσους αιώνες είναι σωστά. Και φυσικά βοηθά και η τεχνολογική εξέλιξη γιατί στο ενδιάμεσο τελειοποιούνται όργανα. Αλλά πάμε στον Μπετόβεν (σου). Εξαιρούμε τα μαλλιά που μου φέρνουν αλλεργία κυριολεκτικά - χώνονται παντού. Έχουμε έναν κύριο εκεί λοιπόν που πήρε ένα πιο εξελιγμένο όργανο με μαγνήτες και φις και ενίσχυση. Του αρέσει και λίγο η φασαρία για να λέμε την αλήθεια και γούστο του. Εντάξει. Το ηχόχρωμα και η ένταση και το "μπλιμπλίκι" στον ήχω (μπιπ και μπιπ συνεχώς) δε μου πάνε. Αλλά ξέρεις τι; Σονάτα είναι. Ξέρεις τι είναι η σονάτα; Να είμαι εγώ άρχοντας και να χω μια κορούλα με "γαλλικά και πιάνο". Κάλεσα και δυο φίλους να τα πιούμε (τα σέρι) στο σπίτι (αρχοντικό) και να μιλήσουμε για εμπορικές συμφωνίες ή να παντρέψουμε τα παιδιά μας. Και πρέπει να επιδείξω την ανατροφή της κόρης στη δεύτερη περίπτωση ή να τη βάλω να μας διασκεδάσει στην πρώτη κι αν προκύψει και κανένας γάμος (πάλι) όλα καλά. Μουσική κλειστού δωματίου με πιανάκι. Ε, δε μ' αρέσει και πολύ αν θέλω να είμαι ειλικρινής. Οπότε τι με πιάνο τι με κιθάρα; Να μου παίξει ο κύριος μια συμφωνία του Μπετόβεν ν' αρχίσω να το σκέφτομαι και λίγο αλλιώς. Αλλά δεν μπορεί. Μπορεί δηλαδή με άπειρες υποχωρήσεις. Σαν επίδειξη δεξιοτεχνίας το δέχομαι φυσικά. Το άλλο του Μότσαρτ είναι παρόμοια μουσική αλλά το κατέστρεψαν θεωρώ. Πάλι όμως ένα οποιοδήποτε κονσέρτο να βάλεις είναι τοπ. Να κονσέρτο για φαγκότο - αγαπημένο:

(παρόλο που αυτό είναι πάλι δείγμα μουσικής δωματίου, μόνο τα έγχορδα που παίζουν μεταξύ τους έχει πλάκα - αλλά το "πατιρντί" γίνεται όταν έχεις από 100 μουσικούς και πάνω ... )
Ή τη συμφωνία του Διός - αρ. 41 ... καλύτερα.
Μ' αρέσουν λοιπόν όλα αυτά τα κλασικά πάρα πολύ, αλλά τα ρομαντικά δεν παίζονται.

Για την άρπα τώρα, προσωπική πεποίθηση είναι ότι η Άρπα είναι ΤΟ έγχορδο. Δεν πιάνεται από τίποτα κι αυτό χωρίς να συνυπολογίσεις την απαραίτητη προυπόθεση του παιξίματός της από υποχρεωτικά καλλίγραμμΗ αρπΙΣΤΡΙΑ. Αν το κάνεις και εικόνα ... Κι αν το βιολί είναι ο βασιλιάς των οργάνων, η άρπα τι θα έπρεπε να είναι άραγε; Οπότε λίγα λόγια NorThin

Μουσικά είδη με ποικιλία οργάνων - τη μέγιστη δυνατή - συμφωνίες, κάποιες σουίτες, όπερες φυσικά. Δηλαδή τι θέλω. Θέλω να έχει 20 "τσούπρες" μόνο στο πρώτο βιολί ... 1 αρπίστρια τουλάχιστον, 2 βιόλες (που έχω να δω καιρό), πέντε τύπισσες με κόρνα, άλλες 4 με όμποε, δέκα στα φλάουτα και στα κρουστά από μια ξεχωριστή για μεταλλόφωνα - ξυλόφωνα, τρίγωνο, ντέφι, ταμπουρίνο συν άλλες πόσες διάσπαρτες εδώ κι εκεί. Και πόσους τύπους σε τσέλα, κοντραμπάσα, κλαρίνα, τύμπανα, τρομπέτες, τρομπόνια, τούμπες και συναφή, φαγκότα, αγλλικά κόρνα και όπου αλλού. Σύνθετα και δημοκρατικά. Να μιλάει μια ο ένας, μια ο άλλος, όχι μόνο ένας. Πιάνο, εντάξει ... έχει όλες τι φωνές αλλά το παίζει ένας μόνος του ή άντε 2 ... Συνθεσάιζερ που λες. Όχι. Καλό είναι αλλά πάλι παίζει ένας και μάλιστα υποκαθιστά ... Ηλεκτρική κιθάρα ... πως το λένε χωρίς να παρεξηγηθεί κανείς; Τη λατρεύω, αλλά δεν είναι όργανο. Τη μισή μου μέρα ακούω ηλεκτρικές κιθάρες και μπάσα και ντραμς κλπ. Χρειάζονται κι είναι σούπερ και ουάου και απ' όλα, ειδικά άμα τα παίζει κανένας καλός, αλλά δε με γεμίζει. Ναι, τα σπάει ώρες - ώρες και το θες. Αλλά δεν μπορείς όλη την ώρα να τα σπας. Αυτό το τελευταίο δεν το λέω για τα δυνατά κομμάτια - τα σπάει ας πούμε σε μια μπαλάντα ροκ ... στην ήσυχή της μορφή. Αλλά ρε φίλε γρατζουνάει, νιαουρίζει συνεχώς ή σε φάση γάτας του καναπέ ή σε γατοκαβγά. Καλό είναι δε λέω. Κοίτα, εμένα δε μου πολυαρέσει ούτε η κλασική κιθάρα ... Βιολί, απαραίτητο δεν το συζητάμε, αλλά για μένα ως συστατικό. Κι αυτά που είμαι σίγουρος πως έχεις στο μυαλό σου για βιολί επίσης ωραία είναι - δεν ξέρω αν έχεις μέσα και κανένα τσιγγάνικο βιολί ή λαϊκό βέβαια που επίσης είναι ωραία. Αλλά σα συστατικό σε ορχήστρα είναι τοπ.

Mortal wrote: Και κάποτε είδα και ολόκληρο το μπαλέτο [όχι δεν ξανακάνω τέτοια πειράματα, ανακάλυψα από νωρίς πως έχω κάποια όρια, πλατιά μεν, όρια δε]. Edit: 2η σκέψη: Λάθος κάνω; Κάτι θυμάμαι πάντως σε μπαλέτο.

Ναι, μπαλέτο. Όπερα με μπαλέτο. Κοίτα. Εμένα το μπαλέτο τίποτα σχεδόν δε μου λέει. Τα χαριτωμένα κορίτσια που λες τα λυπάμαι λιγουλάκι. Γενικά ο χορός, όπως και η ποίηση είναι ... άσ' το καλύτερα. Το ακούω λοιπόν μόνο ως μουσικό μέρος.

Περί εμπορικής μουσικής. Έχει κάτι αρνητικό και το ξέρεις και το ξέρω. Προς άρση οιασδήποτε παρεξηγήσεως όμως, μη φαντάζεται κανείς ότι η μουσική που περιγράφω δεν είναι εμπορική. Προφανώς δεν πουλάει όσο η κα. γκάγκα αλλά πουλάει και θα πουλάει πάντα. Επανεκδόσεις, επανεκτελέσεις, επανεμφανίσεις ... της μουρλής το μαλλί. Θεωρητικά αλλά και πρακτικά κάθε ένα από τα κομμάτια που λέω εγώ πουλήσαν και πουλάνε πολύ περισσότερο. Το κομμάτι που κυκλοφορεί σήμερα περισσότερο θα πουλήσει μόνο σε mp3 συν μερικά εκατομμύρια CDs. Το κομμάτι που κυκλοφόρησε τότε που λέω, πούλησε σε εισητήρια και συνεχίζει να πουλάει, σε δίσκους των 78, των 33, μπορεί και των 45, σε κασέτες, σε CD, σε DVD, σε MP3-4 και θα συνεχίζει να πουλάει σε όποια μορφή. Άρα κατά μια έννοια, ακόμη και εμπορικά να το δεις η μουσική που λέω εγώ, όσο κι αν δε φαίνεται, είναι πιο εμπορική. Πάντως, επειδή προσωπικά είμαι της γενιάς του CD κι εκεί σταθεροποιήθηκα, από το λίγο που παρακολουθώ το χώρο, έχω να πω ότι οι μεγάλες εταιρείες του χώρου ανακυκλώνουν συνεχώς τις συλλογές τους. Υπάρχει κι ένα καλό με το "να μην είναι εμφανώς εμπορικά και να αποφέρουν άμεσο κέρδος". Συνήθως είναι πολύ φτηνά. Δηλαδή διπλό CD με φιλαρμονική της Βοστώνης και Seiji Ozawa (δικός σου - Ιάπωνας ) στα 7€. Μια χαρούλα για μένα. Άλλος τα δίνει αυτά για 3 τραγούδια που σε 3 μήνες δε θυμάται καν τους τίτλους τους.

Ξεκινήσαμε από τον Μπαχ και το μόνο που σου είπα ήταν ότι ούτως ή άλλως ακόμη και τα μέταλ σου στην εκκλησιαστική μουσική βασίζονται (από τα σύγζρονα είδη μονο ίσως η "ηλεκτρονική μουσική" ξεφεύγει). Το κομμάτι που λες προσωπικά το θυμάμαι από μια εκτέλεση από μεγαφωνάκι Η/Υ κάπου στο '90 (ξέρεις μπιπ - μπιπ). Σε μια δισκέτα του ΠισιΜάστερ όπου βάζανε shareware παιχνιδάκια με κάτι όμικρον και άλφα να χοροπηδάνε ... παλιά μιλάμε ... πωπωωωω ... Πάντως με ενοχλεί κάπως σαν κομμάτι. Μπαχ, πιάνο, θεωρητικά μαθήματα μουσικής ... τέλος --- προσωπική αντιμετώπιση.

Ο Παβαρότι τώρα. Θυμάμαι ξαναμιλήσαμε για την Ιταλική όπερα παλιά. Όσον αφορά τις τρίχες πετυχημένο. Όσον αφορά τη μουσική του λίγα έχω να πω. Πάντως δεν κόβω φλέβες για τις φωνές γενικά και μιας κι ακόμα και να καταλάβαινα τη γλώσσα στην οποία τραγουδάνε, πάλι δε θα βγαζα άκρη από το τι λένε αν δεν είχε υποτίτλους, δε με πολυνοιάζει. Η αλήθεια (μου) είναι ότι στις όπερες τα καλύτερα μέρη είναι εκεί που δε μιλάνε και πολύ Δεύτερο έρχεται το αμιγώς θεατρικό κομμάτι και τα σκηνικά σε μερικές μεγάλες παραγωγές - Ιταλικών συνήθως έργων - καμιάς Μετροπόλιταν της ΝΥ.

Για το σχόλιο περί πατήματος προς τα πάνω στο κομμάτι που σου έβαλα δεν είμαι πολύ σίγουρος τι εννοείς. Ποιητική είναι ή έκφραση; Εννοείς ότι δεν έχεις που πιο ψηλά να πας;

Ροκ εν ρολ ο φίλος φαντάζομαι εννοεί το σύνολο του κινήματος κι όχι μόνο τον Έλβις, με την έννοια ότι τα πάντα που ακούμε σήμερα είναι υποείδη του. Ή όχι; Ο κόσμος φυσικά και προχώρησε, αλλά όπως λέω και παραπάνω, το ότι προχώρησε δε σημαίνει ότι εγκατέλειψε. Απλά πιθανότατα (από τα συμφραζόμενα) δεν το ξέρεις εσύ Επίσης το προς τα που προχώρησε πάντα είναι αντικείμενο προς διερεύνηση.

Πάντως, ακούω τα πάντα σχεδόν εκτός από το αγαπημένο εδώ μέσα είδος, υποείδος κλπ. Αν εμένα μου βάλεις σε έναν πάγκο εισητήρια με την ορχήστρα της ΜΕΤ στο Μπαντμιντον ή το Μέγαρο της Θεσ/νίκης, U2 στο οακα, μια αποδεκτή λαική φωνή στα μπουζούκια, ρεμπέτικη κομπανία σε μια μουσική σκηνή ή και σε ταβέρνα ακόμα θα το σκεφτώ για να διαλέξω. Τα δυο τελευταία αν αποκλειστούν πάντως θα είναι λόγω κάπνας κι όχι λόγω μουσικής αποκλειστικά. Οπότε την οποιαδήποτε ταμπέλα δεν την αποδέχομαι γιατί μάλλον ακούω περισσότερα πράγματα από τους περισσότερους εδώ μέσα και γενικότερα όμως. Με αυτό το σκεπτικό είναι συνειδητή η επιλογή του οργίου με κανόνες (για τ' αφτιά) που αποτελεί μια συμφωνική ορχήστρα.

Παιδιά, το μήνυμα μάλλον είναι ό,τι να 'ναι (σα σειρά κυρίως) γιατί γράφτηκε με διακοπές και πονοκεφάλιασα Πάντως ένα ψιλοέντιτ το πέρασα

Χεχε, δοκίμιο! Δοκίμιο! Εύγε! Βλέπω πως μπορείς και γίνεσαι ποσοτικός στο κείμενο όσο κι εγώ στο videoclip. Έχουμε δλδ τη σύγκρουση άλλων δυο σχολών εδώ, του γραπτού λόγου και της απόδοσης με λέξεις, των σκέψεων και της εικόνας σε συνεργασία με τη μουσική και το τραγούδι και γενικά την προσωπικότητα των καλλιτεχνών που περνά μέσα από τις εκφράσεις τους και τους τροπισμούς τους.

Αποδεκτό απολύτως όσον αφορά την αναφορά σου σχετικά με το πως δεν βρίσκεις κάποια εμφανή διαφορά στην διαφοροποίηση (ίσως να φταίει και το γεγονός πως στο videoclip η φωνή φιλτράρεται και το κομμάτι επαναλαμβάνεται μέχρι να μην υπάρχει κάποιο "τεχνικό" σφάλμα ενώ στο live είναι όλα στον αέρα], και πολλές φορές κι εγώ το ίδιο παθαίνω όταν ακούσω κάτι για να πάρω μια ιδέα για το τι παράγει ο/η καλλιτέχνης και αν ταυτίζεται με τα ενδιαφέροντα μου. Γενικά το έθεσα ίσως γιατί η γυναίκα ανεβαίνοντας ηλικίες αποκτά το πρόβλημα (μετά την εμμηνόπαυση ωστόσο) της έκκρισης κάποιων ανδρογόνων, αν δεν κάνω λάθος (ο Σωτηράκης ο Μπέλλος ή ο Βέμπος ενα πράγμα ) που βαθαίνουν την φωνή της περισσότερο [μπασαίνουν χοντρικά αν και υπάρχουν και κάποιες εκ γενετής πιο μπάσες ή από επιλογή τρόπου απόδοσης τραγουδιών] οπότε και ίσως αυτό να με παραξενεύει, και φυσικά δεν με προβληματίζει μιας και μπορεί να αποδώσει ενδεχομένως πιο διαφορετικά μουσικά στυλ από το κοινό και καθημερινό pop, ωστόσο το νεανικό στοιχείο είναι κάτι που όλους μας ελκύει περισσότερο σε γενικές γραμμές.

Για το θέμα εμφάνισης αγαπητέ πάντοτε σαν ζώο της εμφάνισης κόλλαγα [και κολλάω] στο όμορφο, αν και δεν συμμερίζομαι την ιδέα ομορφιά=καλλυντικά μιας και βλεπουμε κάτι τεχνητό και όχι κάτι φυσικό, ωστόσο οι άτιμες παίζουν αρκετά μαζί μας. Και ένα δίκιο το 'χεις για το θέμα καταναλωτισμού στα καλλυντικά, και εκεί έχουν φτάσει [παλαιότερα τουλάχιστον] σε ένα μεγάλο αριθμό πλαστικών, που ίσως να τις κάνει και να νοιώθουν καλύτερα μα πιθανόν αυτό έχει να κάνει με νόρμες της κοινωνίας τους [ή μεγάλη ψύχωση ωστόσο είναι σε Κορέα και Ταϊλάνδη νομίζω, εκεί υπερβαίνει κάθε όριο].

Χμ... από όσο έχω διαβάσει (ατυχώς το λεξιλόγιο μου δεν ανεβαίνει στα Ιαπωνικά οπότε δεν μπορώ να κρίνω από πρώτο χέρι/αυτί] από άλλους πάλι πως διάκριση υπάρχει στα τραγούδια επειδή είναι πολύ πιο δύσκολες οι ομοικαταληξίες οπότε το τραγούδι διαμορφώνει και την μουσική που το μελλοποιεί, ή τουλάχιστον είναι ένας από τους σημαντικούς κανόνες θα έλεγα. Και ενώ η δύση ατυχώς έχει πληρώσει ακριβά την εκκλησιαστική απολυταρχία, έχω την εντύπωση πως η ανατολή, τουλάχιστον η Ιαπωνία, τα πέρασε αυτά πιο ανώδυνα γιατί είχαν διαφορετικές προσεγγίσεις "δημοτικών" όσο και λαϊκών ανά εποχή, το μόνο κοινό στοιχείο με την δύση είναι η κλασσική μουσική που κι εκείνους τους έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό.

To synthi ναι μπορεί να το ανέπτυξαν εκείνοι (καλά και πολλοί περισσότεροι) αλλά εκεί που αρχικά έκανε τα όργανα emulation ή δημιουργούσε ηλεκτρονικού τύπου Jarre [σήμα κατεθέν αντισυμβατικού ήχου ΤΟΤΕ ] κατόπιν απλά με τις βιβλιοθήκες δειγμάτων απλά έγινε ένα πολυόργανο που έριξε το κόστος σύνθεσης και τις στουντιακές απαιτήσεις μιας και κάποιος μπορούσε να γράψει και να ενορχηστρώσει πολυκάναλη μουσική στο synthi του.

Απλή αναφορά γιατί ούτε θα κάτσω κι εγώ να εμβαθύνω περισσότερο: παραδοσιακή μουσική για την Ιαπωνία δημιουργηθηκε για τα δυο θεατρικά είδη, to kabuki και το noh [έχω δει απλά και δεν το έδεσα γιατί δεν με τράβηξε] και από αναφορά της wiki βλέπω πως υπάρχει το gagaku που ειλικρινά δεν έχω ακούσει/ψάξει καν, δες είδος που μεταγενέστερα περασε στις γκέισες για να διασκεδάσουν τους επισκέπτες τους και τους φίλους τους. Το οποίο gagaku ωστόσο αν δεις εδώ έχει πολλά διαφορετικά παρακλάδια. Η "εκκλησιαστική" τους μουσική είναι το Shōmyō το οποίο ούτε κρύο ούτε ζέστη και υπάρχουν κι άλλα που εντάξει δεν νομίζω πως ενδιαφέρουν.

Πάρε λαϊκό/δημοτικό από shamisen εδώ

[την ακούω όπως τα ρεμπέτικα, δλδ όχι κακή, μα γενικά κάτι αρχαίο]


Εδώ με koto

[με βρίσκει πολύ περισσότερο σύμφωνο, και θα την ακούσω σαν επένδυση σε ταινία απολύτως ευχάριστα]

Taiko drums εδώ

Πολύ διαφορετικός ρυθμός, και διαφέρει αρκετά από τον δυτικό αφρικανικό ρυθμό θα έλεγα.

Γενικά καλά και κακά έκανε τόσο η Βυζαντινή όσο και το Γρηγοριανό στυλ εδώ [Gregorian σε pop διασκευές είναι οκ, αλλά αν πάμε σε εκκλησιαστικά είναι φέρτε μου μεγάλο Καιάδα να τους πετάξω μέσα ]] Ωστόσο ουδέποτε ασχολήθηκα γιατί τα πα-βου-γα-δι-κε-ζω-νη δεν μου ακούγονταν ενδιαφέροντα οπότε δεν ξέρω τι επιρρόες είχαν πέραν από φάλτσους ψάλτες και τραγουδάκια πιασάρικα για πιστούς τύπου "σα εκ των σων" και συναφή. Και δεν τα ισοπεδώνω απλά ουδέποτε με συγκίνησαν ηχητικά, ποιητικά ή νοηματικά. Θα ανατριχιάσω με ήχο τύπου Equinoxe ή Oxygene από Jarre ενώ με αυτά απλά θα μιλήσω για κάτι που η νεολαία [και μη πιθανόν] αναφέρει πως τους ζαλίζει τον έρωτα.

Δλδ μεσαιωνικού ύφους υπάρχουν και εκτός αυτού του συστήματος. Μερικά σύγχρονα που διατηρούν πιθανές επιρροές:

Corvus Corax[/url (Γερμανιστάν):



Cruachan (Ιρλανδία):





Omnia (Ολλανδία)




Από δω, στα δικά μας μέρη νομίζω πως έχουμε μουσική που φτάνει ίσως κανά 2.500ι χιλιάδες χρόνια και πριν από τις επιρροές του συστήματος. Τα νησιώτικα [ή έστω μερικά] αλλά και κάποια της ηπειρωτικής χώρας έχουν ρίζες πιθανόν πολύ παλαιότερες [αλλά δεν μπορώ να βρω άμεσα λαογραφικές πηγές, και απλώς το αναφέρω με την όποια επιφύλαξη] Ο Εβραιο-ιουδαιο-χριστιανο-ρωμαιοκαθολισμο-προτεσταντισμός και πολλοί άλλοι ισμοί μόνο περιοριστικά στην ανθρώπινη δημιουργικότητα λειτούργησαν. Δεν είναι τα πάντα σε όσα έδωσαν το έναυσμα άσχημα, αλλά τα περισσότερα. Και εμείς πολιτισμικά πληγήκαμε βαρύτατα από αυτούς τους -ισμούς σε βαθμό που μας έκανε ό,τι έκανε ένας από τους
προβληματικους Ιμάμηδες [ή όπως τους λένε σωστά] στους Άραβες και στα Μαθηματικά [εκεί που είχαν αρχίσει για 3 αιώνες (πιθανόν 800 με 1100 ή περίπου εκεί γύρω) να αναπτύσουν ιδέες και να δημιουργούν πολιτισμό βγήκε ο προβληματικός τα είπε έργα κατά του Αλάχ και από τότε οι Άραβες μείναν στα πετρέλαια και στην διανοητική αφάνεια, δυστυχώς ενώ θα μπορούσαν να έχουν προσφέρει πολλά γενικά στην ανθρωπότητα].

Περνώντας στις παροιμοιώσεις όντως πολύ ωραίες, αν και εντάξει την μουσική τη σκέφτομαι πάντα ως μουσική δωματίου ή ακουστικών. Eκτός σπιτιού υπάρχει απλά για να καλύπτει τους θορύβους σε μέρη που πάμε για κουβέντα ή απλά για να σου σπάσει τα νεύρα αν πας με παρέα κάπου να πιείς ένα κρασί ή ένα ποτό και απλά σου βάζουν ό,τι μισείς με το σκεπτικό πως σιγά μωρέ σ' όλους αρέσουν. Όσο για τις ορχήστρες ξεχασες το ένα υπέροχο οργανωμένο στην τρίχα όργιο, όπου όλα τα όργανα έχουν πότε τον κυρίαρχο ρόλο και πότε τον submisive εντελώς, με εξαίρεση κάποιο lead βιολί ή πιάνο ανάλογα με τον συνθέτη, τον μαέστρο, τον ενορχηστρωτή και λοιπά! Όργιο των αισθήσεων και των συναισθημάτων (με τις αισθήσεις να οργιάζουν σε διαφορετικά επίπεδα για τον καθένα) και ενδεχομένως μαγεύεσαι τόσο από μερικά μέρη του ήχου που απλά ο κόσμος παύει να υπάρχει γύρω σου. Και όχι δεν λέγεται αυτοερωτισμός τότε ούτε αυτοικανοποίηση!

Όσο για τους συνθέτες εντάξει εγώ βάζω και τον Λοϊζο, τον Άσιμο, τον Σιδηρόπουλο, που γενικά δεν μπλέχτηκαν με την πολιτική και δεν τους έφαγαν οι κότες. Από τους άλλους κανά δυο με ξένισαν μόνο και μόνο με τις πολιτικές τους αντιμετωπίσεις οπότε δεν μπορώ να μιλήσω περισσότερο γιατί μου έβγαλαν άρνηση και για το έργο τους και για τους στόχους τους. Π.χ. Τον Σπανουδάκη μέχρι κάποιο σημείο τον δεχόμουν μόλις άρχισε τα εκκλησιαστικά και τα πολιτικά απλά έπαψε να υπάρχει για μένα, πιθανόν να
συνεχίζει να κάνει όμορφη μουσική ωστόσο το περιεχόμενο μετατοπίστηκε σε μέρη που δεν προσφέρουν κάτι στον υποφαινόμενο. Ο Yanni και τις Μέρες του Χαιμαλέωντα και με τα Κλειδιά της Φαντασίας αλλά και με το Niki Nana ήταν εξαιρετικός να σε χαλαρώνει, αλλά μέχρι εκεί θα έλεγα.

Στο θέμα τεχνικών ονομασιών ειλικρινά θα κοβομουν οπότε απλά όταν σου αναφερω εδώ κάτι σκέφτομαι δια ροπάλου τραγούδι ή κομμάτι και απλοποιώ και την χρήση σε song ή instrumental, αν και πολλές φορές απλά το σκέφτομαι σαν CD-track κι εγώ κι έξω από την πόρτα. Ωστόσο νομίζω πως τις απλοποιήσεις τις κάνουμε αποκλειστικά προσωπικά και βάσει των ειδών με τα οποία έχουμε μεγαλώσει και επηρεαστεί για σειρά ετών ενώ άλλοι χάνουν εντελώς την όποια διαβάθμιση είχαν στο μυαλό τους αν τους το κάνεις αυτό
οπότε αναγκαζόμαστε όποτε θυμόμαστε να κρατάμε τα σχήματα και τα προσχήματα και να μιλάμες για fugues(?) για sonatas και για πολλά άλλα που έχουν να κάνουν με ταχύτητα κι ενορχήστρωση (ωστόσο αυτά είναι για τους ειδικούς). Εξού Mozart=Madona, Beethoven=Arjen Lucassen, Bach=Γαϊτάνος (όχι στο σεξουαλικό ο Bach αν δεν κάνω λάθος ήταν εμπροσθοβαρής και φόρτωσε με πολλά παιδιά τον κόσμο (όσα ζήσαν τελοσπάντων)), και πάει λέγοντας η απλοποίηση.

Υπήρχαν όμως και καλιτέχνες τύπου AHA [ένα-δυο άλμπουμ και τους χάσαμε μετά] και έτσι είχαμε και τον Pachelbel με το Canon in D που λέγεται πως είναι το μόνο από τα έργα του που επέζησε της καταστροφής. [Ουσιαστικά ένας πειραματισμός με κλιμακες και μεταθέσεις στο χρόνο του ίδιου μοτίβου όλο σχεδόν το κομμάτι, αλλά που γίνεται κάτι εξαιρετικό ηχητικά].

Στα υπόλοιπα θα προσπαθήσω να απαντήσω με τον αγαπημένο μου τρόπο, δλδ θα αφήσω την (σύγχρονη σχετικά) μουσική να δώσει τις απαντησεις που μόνο αυτή μπορεί να δώσει και που καθιστά κάθε λέξη που λέμε απίστευτα φτωχή. Και γενικά είμαι ζώο που ψάχνω και βλέπω πολλά αλλά θυμάμαι μόνο ό,τι θα χτυπήσει εντός του κοκκάλινου κάτεργου καμπάνες μεγέθους Παναγίας των Παρισίων και πάνω.

Ένας Έλληνας ο οποίος, υποκειμενικά, ισοπέδωσε με τα μεγέθη που έφτασε όσους έμειναν αποκλειστικά στην Ελλάδα:

Ο Βαγγέλης (Παπαθανασίου) , επέλεξε να αφήσει (θέλω να ελπίζω) τις μίζες και τις καρέκλες και να μπει στην παγκόσμια μουσική αγορά.



Άρπα!?

[ulr=http]Andreas Vollenweider





20 δεν έχω [πολλές δεν είναι!?] αλλά 12 Κινεζούλες τις έχω αν σου κάνουν.

12 Girls



Yuki Kajiura & Revo - Dreamport



Το τελευταίο είναι αποκλειστικά για music hall γιατί με τόσες φωνές και τόσα όργανα θα μπούκωνε αρκετά ο ήχος.

Sound Horizon (Εδώ έχει και Ελληνικές επιρροές σε κάποια σημεία).

The Endia and the knight, ~5:50) Δούλοι, Ορίζοντας (Λογικά πρέπει να είναι από το Άλμπουμ "Μοίρα" (Moira - original))



Mythos (ενδιαφέρουσα μυθολογική προσέγγιση της Ελληνικής μουσικής από Ιαπωνία. ) [Rockουρικό ρυθμό δεν βγάλαμε εμείς πάντως! Ιωνικός, Αιολικός, Φρυγικός, Λυδικός Δωρικός ok λογικά ακούγονται όλα ]



Στο θεμα Κλασσική μουσική και εμπόριο θα έλεγα πως είναι δύσκολη μουσική για λίγες ώρες, οπότε ελάχιστοι ασχολούνται πραγματικά [πρώτος και καλύτερος όσο και να τους βάζω σε εικονοστάσιο τους παλαιούς μουσουργούς δεν θα ψάξω για την κάθε δυνατή εκδοχή του έργου τους], φυσικά παίζει μοναδικό ρόλο η δυσκολία του κομματιού και η ευελιξία δακτύλων για solo πιανίστα [ευτυχώς δεν είναι όλοι ίδιοι!] για solo βιολί [ε δεν γεννιούνται κάθε μέρα Παγκανίνι, και εντάξει καλή η Vanessa Mei αλλά είναι pop, όσο για τις Bond ή τις Amadeus είναι Pop/Dance κλασσικές διασκευές] και γενικά σε κάθε μουσικό όργανο θα βρεις ανά χρονική περίοδο ελάχιστους κορυφαίους, και εκεί πάλι παίζεται για τους λόγους προώθησης, δλδ μπορεί να υπάρχουν πολύ καλύτεροι αλλά να μην προωθούνται επιθετικά οπότε και να μην έχουμε πρόσβαση εμείς σαν ευρύ κοινό. Επίσης παίζει ρόλο και το πόσο χρόνο μπορείς να αφιερώσεις ψάχνοντας για κάτι καινούργιο αλλά και αν είσαι σε θέση να κρίνεις πως κάποιος καλλιτέχνης έχει μέλλον ώστε να παρακολουθήσεις την καριέρα του. Αλλά θα πρέπει και να είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις το πλοίο όταν αυτός "βουλιάξει". Είτε από τυποποίηση, είτε από τελμάτωση. Δύσκολη η χρυσή τομή και περίεργο πράγμα η κρίση του κοινού αλλά και η παράλληλη ωρίμανση των γούστων καλλιτεχνών και κοινού. Ιδεατά ίσως.

Για την opera σαν μην γνώστης αλλά ψάχνοντας αυτόνομα κομμάτια κατά καιρούς, δεν δηλώνω πως μπορώ να κρίνω ωστόσο μια ηψίφωνος [soprano] με ένα έξοχο μουσικό κομμάτι αποτελούν έναν εξαίρετο συνδιασμό για κάποιες στιγμές. Απλά μαγεύουν, κι ας μην καταλαβαίνεις τον στίχο. Όταν φωνή και μουσική συμφωνούν εσύ δεν μιλάς αλλά ακούς.



Sarah Bright & Andrea Bocceli


Και ας βάλω το αγαπημένο μου στην γλώσσα που με έχει εντυπωσιάσει τα τελευταία χρόνια:

Phantom Of the Opera αλά Ιαπωνικά! Παρότι προτιμώ την κονσέρβα μου του 84 οι φωνές τους είναι υπέροχες και η γλώσσα ρέει με τη μουσική.



Και καθαρή Ιαπωνική Όπερα, σε άνοιγμα σειράς [Tytania] Ken Nishikiori αν δεν κάνω λάθος



και σε κάτι κλασσικό


Δεν έβαλα νομίζω πολύ μουσική αλλά νομίζω πως γενικά απάντησα/πρότεινα ή έθεσα μουσικά τις όποιες πιθανές ενστάσεις μου.

Αν θυμηθώ κάτι θα υπάρξει ενδεχομένως πρόσθετη/συμπληρωματική απάντηση [και flash της στιγμής]

Και δεν τα θυμάμαι όλα αυτά απέξω ας είναι καλά ο google και το youtube, ναι είναι μεγάλος όγκος για το υπόλοιπο από μυαλό.

Εσύ είσαι της μουσικής, ενώ εγώ είμαι περισσότερο της φωνής. Όταν όμως αυτά τα δυο τα βρουν μεταξύ τους τότε επέρχεται όπως είπαμε η μαγεία. Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ μαγεία πάντοτε.

Θα το ξανακοιτάξω αλλά νομίζω πως δεν είναι τόσο μπλεγμένο και πως σχετικά διαβάζεται άνετα.

Εδιτ: Για το πάτημα που σε έμπλεξα, σκέψου πως το κομμάτι δεν με τραβάει για να το τραβήξω (πρέπει να υπάρχει κάποια μορφής εσωτερικής συμφωνίας για να προσεγγίσεις ένα μουσικό κομμάτι). Το ακούω δλδ περνώντας από το πλάι του. Ο συνδιασμός δεν λειτούργησε εντός του υπόλοιπου από καμμένο μυαλό.

Mortal wrote: Χεχε, δοκίμιο!

Μάλλον απάντηση σε προαγωγικές εξετάσεις κάποιου που διάβασε τα εκτός ύλης (μόνο) κι από ό,τι θυμόταν πρόχειρα από τις παραδόσεις.
Επειδή αυτό το χθεσινό μου έφαγε πολύ χρόνο (πολύ όμως) και πονάω, θα είμαι όσο γίνεται επιγραμματικός. Επίσης και να θέλω να τ' ακούσω όλα ... Λίγα είναι αυτά;

Mortal wrote: Γενικά το έθεσα ίσως γιατί η γυναίκα ανεβαίνοντας ηλικίες αποκτά το πρόβλημα (μετά την εμμηνόπαυση ωστόσο) της έκκρισης κάποιων ανδρογόνων, αν δεν κάνω λάθος (ο Σωτηράκης ο Μπέλλος ή ο Βέμπος ενα πράγμα ) που βαθαίνουν την φωνή της περισσότερο [μπασαίνουν χοντρικά αν και υπάρχουν και κάποιες εκ γενετής πιο μπάσες ή από επιλογή τρόπου απόδοσης τραγουδιών] οπότε και ίσως αυτό να με παραξενεύει, και φυσικά δεν με προβληματίζει μιας και μπορεί να αποδώσει ενδεχομένως πιο διαφορετικά μουσικά στυλ από το κοινό και καθημερινό pop, ωστόσο το νεανικό στοιχείο είναι κάτι που όλους μας ελκύει περισσότερο σε γενικές γραμμές.

Για τη φωνή μιλούσες; <!-- s:o --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_surprised.gif" alt="" title="Surprised" /><!-- s:o --> Σοβαρά; <!-- s:o --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_surprised.gif" alt="" title="Surprised" /><!-- s:o --> Εγώ για άλλα, άσ' το καλύτερα ...

Mortal wrote: Και ενώ η δύση ατυχώς έχει πληρώσει ακριβά την εκκλησιαστική απολυταρχία, έχω την εντύπωση πως η ανατολή, τουλάχιστον η Ιαπωνία, τα πέρασε αυτά πιο ανώδυνα γιατί είχαν διαφορετικές προσεγγίσεις "δημοτικών" όσο και λαϊκών ανά εποχή, το μόνο κοινό στοιχείο με την δύση είναι η κλασσική μουσική που κι εκείνους τους έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό.

Μόνο αυτό θα quotάρω αλλά η απάντηση ταιριάζει και σε άλλα που λες. Καλώς ή κακώς, ευτυχώς ή ατυχώς, ό,τι παίζεται ή τραγουδιέται με ντο (ουτ), ρε, μι, φα, σολ, λα, σι, πράγμα που σημαίνει συγκεκριμένες συχνότητες των ηχητικών κυμάτων και (κυρίως) συγκεκριμένες σχέσεις μεταξύ των φθόγγων αυτών (τόνοι, ημιτόνια) είναι δυτική εκκλησιαστική μουσική. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ελληνικά δημοτικά τραγούδια. Ναι, παράδοση και ήχοι της υπαίθρου, λαϊκοί κλπ. Παίζονται σε όργανα παραδοσιακά ή μη με τη χρήση του ντο, ρε, μι, φα, σολ ... ; Αν παίζονται είναι χάρη στη δυτική εκκλησιαστική μουσική. Είτε πας σε ένα μουσικό σχολείο και μαθαίνεις τον παραδοσιακό ταμπουρά είτε παίζεις μέταλ στη Φνλανδία οι μουσικές σου σπουδές είναι δυτική εκκλησιαστική μουσική. Μόνο αν δεν παίζεις με ντο, ρε, μι, φα, σολ ... μπορείς να ισχυριστείς ότι δεν είναι το ξεκίνημά σου η εκκλησιαστική μουσική.

Έτσι, χωρίς να το έχω ψάξει καθόλου και με μεγάλη πιθανότητα να κάνω λάθος γιατί το αφτί μου είναι καλό για μουσικούς γρίφους, αλλά όχι τόσο καλό πια, τα παραδοσιακά γιαπωνέζικα που μου έβαλες, πιθανότατα δεν είναι εκκλησιαστική μουσική. Δε φαίνεται να ανήκουν αυτά που ακούω στο τονικό σύστημα. Δεν ξέρω όμως. Εκτός τονικού συστήματος λοιπόν είναι πέντε δέκα πραγματάκια παγκοσμίως, αλλά δεν τα ξέρω. Τα μόνα που ξέρω είναι η βυζαντινή μουσική με τα πα, βου, γα που λες κι εσύ κι από όσο θυμάμαι από τα σχολικά μου χρόνια η μουσική των αρχαίων ημών προγόνων.

Mortal wrote: στα δικά μας μέρη νομίζω πως έχουμε μουσική που φτάνει ίσως κανά 2.500ι χιλιάδες χρόνια και πριν από τις επιρροές του συστήματος.

Πολύ περισσότερο παλιά. Σύμφωνα με τα βιβλία τουλάχιστον. Στην Ιλιάδα από όσο θυμάμαι έχεις αυλητές και κιθαρωδούς, οπότε πάμε κανένα χιλιάρικο χρόνια παλιότερα περίπου.

Mortal wrote: To synthi ναι μπορεί να το ανέπτυξαν εκείνοι (καλά και πολλοί περισσότεροι) αλλά εκεί που αρχικά έκανε τα όργανα emulation ή δημιουργούσε ηλεκτρονικού τύπου Jarre [σήμα κατεθέν αντισυμβατικού ήχου ΤΟΤΕ ] κατόπιν απλά με τις βιβλιοθήκες δειγμάτων απλά έγινε ένα πολυόργανο που έριξε το κόστος σύνθεσης και τις στουντιακές απαιτήσεις μιας και κάποιος μπορούσε να γράψει και να ενορχηστρώσει πολυκάναλη μουσική στο synthi του.

Ψιλοσυμφωνώ. Διαφωνώ μόνο στο βαθμό του ότι η ενορχήστρωση κανονικά θέλει γνώσεις βαθιές κι όχι πειραματισμούς μέχρι να μας κάτσει στ' αφτί. Και απλά το εργαλείο αυτό είναι εργαλείο για τους ειδικούς, αλλά είναι και για μένα που δεν ξέρω ενορχήστρωση κι εκεί υπάρχει θέμα (για μένα).

Jarre. Έχω 2 δίσκους του. Πολύ αγαπημένος δεν είναι. Λίγο είναι πάντως. Να σου πω την αλήθεια δεν το έχω ψάξει αλλά τελείως αντισυμβατικός δε μου φαίνεται ο ήχος του. Τουλάχιστον τα πολύ γνωστά μέρη των κομματιών του που μου έρχονται αβίαστα στο μυαλό, π.χ. το Oxygene που λες, μου φαίνονται μια χαρά συμβατικά. Όχι ότι η αμιγώς ηλεκτρονική μουσική δεν απέχει τεράστια από το τονικό σύστημα που σου λέω. Ξέρω γω ο Ξενάκης. Σύγκρινέ τον με το Jarre. Ο δεύτερος δεν ακούγεται πιο κοντά στο συμβατικό; Πάντως δεν ξέρω από ηλεκτρονική πολλά οπότε μπορεί να λέω βλακείες.

Mortal wrote: Όσο για τις ορχήστρες ξεχασες το ένα υπέροχο οργανωμένο στην τρίχα όργιο,

Μα δεν το ξέχασα.

Mortal wrote: Όσο για τους συνθέτες εντάξει εγώ βάζω και τον Λοϊζο, τον Άσιμο, τον Σιδηρόπουλο, που γενικά δεν μπλέχτηκαν με την πολιτική και δεν τους έφαγαν οι κότες.

Μισό - μισό - μισό ... Αν δεν κάνω κανένα τραγικό λάθος, όλοι αυτοί που λες, καλοί και χρυσοί, αλλά δεν έχουν γράψει συμφωνική μουσική. Οι άλλοι για τους οποίους λέω ναι. Ανέφερα όχι συνθέτες γενικά, αλλά δημιουργούς συμφνωικής μουσικής. Και ναι, κάποια κομμάτια αυτών που λες μπορεί να παίχτηκαν από την ΕΡΤ κάποια στιγμή, αλλά με ενορχηστρώσεις άλλων. Αν κάνω λάθος, βασικά για το Λοίζο, μου λες. Προσπάθησα δε να αναφερθώ σε σχετικά σύγχρονους και προβεβλημένους, γιατί πιο παλιά έχουμε Σκαλκότα, Καλομοίρη, Παπαιωάννου κλπ. (η δική μας εθνική σχολή που είναι σχεδόν άγνωστη). Όσο για την πολιτικοποίηση, που αν τη διακρίνουμε από την κομματικοποίηση, δεν είναι κακή ντε και καλά, έχω να πω πως δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Κάποιοι μπορεί να ανήκουν σε χώρο και καλά κάνουν, αλλά δε στράτευσαν την τέχνη τους. Πάλι όμως μπορεί να κάνω λάθος.

Mortal wrote: Εξού Mozart=Madona, Beethoven=Arjen Lucassen, Bach=Γαϊτάνος (όχι στο σεξουαλικό ο Bach αν δεν κάνω λάθος ήταν εμπροσθοβαρής και φόρτωσε με πολλά παιδιά τον κόσμο (όσα ζήσαν τελοσπάντων)), και πάει λέγοντας η απλοποίηση.

Τι λες βρε ιερόσυλε;

Mortal wrote: και τον Pachelbel με το Canon in D

Δεν τον ήξερα ... Τους AHA αντιθέτως εννοείται ότι τους ξέρω. Σκανδιναβοί δεν ήταν. Γενικά ό,τι ποπ εκκινεί εκεί πάνω είναι τέλειο.

Mortal wrote: Στο θεμα Κλασσική μουσική και εμπόριο θα έλεγα πως είναι δύσκολη μουσική για λίγες ώρες, οπότε ελάχιστοι ασχολούνται πραγματικά

Τι εννοείς ασχολείται; Να την αναλύει κλπ. Όχι. Είναι μουσική να την ακούς. Το αν ακούγεται; Ομολογώ ότι κι εγώ περισσότερο ηλεκτρικές κιθάρες ακούω συγκριτικά. Το προσωπικό μου ενδιαφέρον στη μουσική βασικά εντοπίζεται τα τελευταία αρκετά χρόνια στη jazz και σε εκτελέσεις από μικρομέτριες μπάντες, πολλές φορές και με φωνή. Άρα ακούω συνήθως σαξόφωνο, τρομπέτα, τρομπόνι, πιάνο, ντραμς σε συνθέσεις ανάμεσα στο 1920 και 1960. Άλλο όμως αυτό κι άλλο να μην αναγνωρίζω τη μεγαλύτερη σπουδαιότητα ενός ρομαντικού.

Κάτι σημαντικό. Η διάδοση της τέχνης και το τι διαδίδεται δεν έχει να κάνει με το τι αρέσει στον κόσμο. Ο κόσμος αγαπάει αυτό που του βάζουν να ακούει. Νομίζουμε ότι έχουμε ελεύθερη βούληση σ' αυτό. Παράδειγμα. Άμα βάλω εγώ το the wall να παίζει πόσοι δε θα το ξέρουν; Άμα βάλω το Radetzky march του R.Strauss πόσοι δε θα το ξέρουν; Να το έχουν ακούσει λέω, όχι να μου το τραγουδήσουν λαλαλα. Άμα κάποιος έκλεινε το youtube και άφηνε ελεύθερα μόνο τα παραδοσιακά γιαπωνέζικα μετά από 20 χρόνια όλοι τέτοια ακούσματα θα είχαμε.

Mortal wrote: Εσύ είσαι της μουσικής, ενώ εγώ είμαι περισσότερο της φωνής.

Ναι. Ακριβώς

Προσθήκη:
Σχετικό ή άσχετο δεν ξέρω, αλλά έλα να κάνουμε τελικά λίγη ανάλυση ...
Έβαλα στο οο να δω τι θα βγάλει άμα γράψει κανείς Radetzky (γιατί όλοι το ξέρουν αλλά λίγοι ξέρουν πως λέγεται, οπότε κάποιοι που είδαν το μήνυμα μπορεί να έψαξαν). Και ευτυχώς βγάζει πρώτο το 1987 και τον συμπατριώτη μάστορα του είδους. Επειδή όμως είμαι λίγο περίεργος κοίταξα τα μηνύματα από κάτω. Κοίτα τι γράφει ένας φίλος εκεί:

Here you can hear and see the troops marching. If you compare it to Carlos Kleiber´s version, you can hear a march with finesse and lightness. And if you listen to Andre Rieu´s version - well then you proved yourself of being a musical barbarian.Κι έβαλα να δω τον Kleiber και το Rieu που λέει. Σπάσε πλάκα τώρα:
Κάραγιαν
Kleiber - μμμμμ ... χμμμ ...
Rieu - το έχασε το κοινό γιατί του βγήκε τζαναμπέτικο κι αυτός το ... βιολί του ...

Η φετινή που χαρακτηρίζεται για την κοινωνικότητά της:

Κάπου στο 2:20 τους λέει να σταματήσουν για να χαιρετήσει με την ησυχία του ο άνθρωπος.

Του '13 ήταν πολύ καλό θυμάμαι. Φάση έχει να ψάξει κανείς για ποιο λόγο το έγραψε ο Στράους και ποιος ήταν ο Ραντέτσκι.

crocark wrote: Μάλλον απάντηση σε προαγωγικές εξετάσεις κάποιου που διάβασε τα εκτός ύλης (μόνο) κι από ό,τι θυμόταν πρόχειρα από τις παραδόσεις.

Και μιλάς και με εκείνον που για όλους και όλες τις φιλολόγους του ήταν ΠΑΝΤΟΤΕ εκτός θέματος στην έκθεση, και μονίπως ονειροπολούσε κατά το μάθημα.

crocark wrote: Επειδή αυτό το χθεσινό μου έφαγε πολύ χρόνο (πολύ όμως) και πονάω, θα είμαι όσο γίνεται επιγραμματικός. Επίσης και να θέλω να τ' ακούσω όλα ... Λίγα είναι αυτά;

Ε κι εγώ ένα 2ωράκι plus (όπως στις εξετάσεις ένα πραμα) σου απάντησα. Απλά με την μουσική (το άκουσμα πάντοτε) έχω μια καλή σχέση (αν και σε ορισμένες περιπτώσεις πολύ βιαστική) για αυτό απαντάω πάντα με πιθανά κομμάτια οπότε το youtube πάντοτε είναι στο πλάι μου (καθημερινά ή θα ακούσω 10δες κομμάτια ή θα είναι νεκρή μέρα, οπότε με τα δικά μου δεδομένα είναι λίγα.

crocark wrote: Για τη φωνή μιλούσες; <!-- s:o --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_surprised.gif" alt="" title="Surprised" /><!-- s:o --> Σοβαρά; <!-- s:o --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_surprised.gif" alt="" title="Surprised" /><!-- s:o --> Εγώ για άλλα, άσ' το καλύτερα ...

Ε εντάξει σαν επιφανειακό ζώο της εμφάνισης πολλές φορές δεν το περνάω σωστά. (Αλλά τι να κάνω κι εγώ σαν μεγάλο παιδί... Είναι απλά Γιαπωνέζες, και εξίσου απλά ξεχωρίσουν στο υπόλοιπο από μυαλό με δείγματα φαιάς ουσίας. )

crocark wrote: Μόνο αυτό θα quotάρω αλλά η απάντηση ταιριάζει και σε άλλα που λες. Καλώς ή κακώς, ευτυχώς ή ατυχώς, ό,τι παίζεται ή τραγουδιέται με ντο (ουτ), ρε, μι, φα, σολ, λα, σι, πράγμα που σημαίνει συγκεκριμένες συχνότητες των ηχητικών κυμάτων και (κυρίως) συγκεκριμένες σχέσεις μεταξύ των φθόγγων αυτών (τόνοι, ημιτόνια) είναι δυτική εκκλησιαστική μουσική. Έχουμε και λέμε λοιπόν. Ελληνικά δημοτικά τραγούδια. Ναι, παράδοση και ήχοι της υπαίθρου, λαϊκοί κλπ. Παίζονται σε όργανα παραδοσιακά ή μη με τη χρήση του ντο, ρε, μι, φα, σολ ... ; Αν παίζονται είναι χάρη στη δυτική εκκλησιαστική μουσική. Είτε πας σε ένα μουσικό σχολείο και μαθαίνεις τον παραδοσιακό ταμπουρά είτε παίζεις μέταλ στη Φνλανδία οι μουσικές σου σπουδές είναι δυτική εκκλησιαστική μουσική. Μόνο αν δεν παίζεις με ντο, ρε, μι, φα, σολ ... μπορείς να ισχυριστείς ότι δεν είναι το ξεκίνημά σου η εκκλησιαστική μουσική.

Έτσι, χωρίς να το έχω ψάξει καθόλου και με μεγάλη πιθανότητα να κάνω λάθος γιατί το αφτί μου είναι καλό για μουσικούς γρίφους, αλλά όχι τόσο καλό πια, τα παραδοσιακά γιαπωνέζικα που μου έβαλες, πιθανότατα δεν είναι εκκλησιαστική μουσική. Δε φαίνεται να ανήκουν αυτά που ακούω στο τονικό σύστημα. Δεν ξέρω όμως. Εκτός τονικού συστήματος λοιπόν είναι πέντε δέκα πραγματάκια παγκοσμίως, αλλά δεν τα ξέρω. Τα μόνα που ξέρω είναι η βυζαντινή μουσική με τα πα, βου, γα που λες κι εσύ κι από όσο θυμάμαι από τα σχολικά μου χρόνια η μουσική των αρχαίων ημών προγόνων.

Με έβαλες και το κοίταξα και ΕΥΤΥΧΩΣ υπήρχε και το κοσμικό τραγούδι που απείχε από τα εκκλησιαστικά μουσικά κάτεργα. Άρα μπορεί να επιλέξαμε το ντο, ρε, μι... αλλά δεν πήραμε καβάλα και παντού τον Βεληγκέκα [εκκλησία]. Και έτσι διασώθηκε η ανθρωπότητα από τον εκκλησιαστικό σκοταδισμό, αλλιώς ούτε Αναγέννηση θα είχαμε αλλά ούτε κι επιστήμες. Άρα δεν ήταν έξυπνοι μόνο οι Ιάπωνες [γενικά οι ανατολικοί] αλλά και ένα μεγάλο κομμάτι των δικών μας λαών. Αλλό λοιπόν νότες και τραγούδια λυρικά, ερωτικά, αστεία/σατυρικά, παραδοσιακά κι άλλο ράσα και όσα άσχημα έκρυψαν εντός για αιώνες. Αν περνούσε από το "χέρι" της εκκλησίας δεν θα είχες τίποτα από ό,τι υπάρχει σήμερα στον πλανήτη είτε από πλευράς μουσικής είτε σε άλλους τομείς που έχουν κάνει καλύτερη τη ζωή μας. Ατυχώς θα έλεγα όλοι οι κλασσικοί μουσουργοί [πιθανόν να υπάρχουν και κάποιοι που να μην τους γνωρίζω και που να συνέθεσαν εκτός συστήματος] πέρασαν από αυτά τα κάτεργα με τις αλυσίδες του τι θέλει η "κοινωνία". Και ήταν μια κοινωνία που τους γινόταν πλύση εγγεφάλου καθημερινά για τα μεγαλεία φανταστικών πλασμάτων και όχι για το υπέρτατο μεγαλείο της ανθρώπινης και κοσμικής δημιουργικότητας.

Ο Bach πχ έπαιζε σε κάποιες εκκλησίες ανά διαστήματα και έπρεπε να κάνει συνθέσεις εκκλησίας, αλλά έγραψε και κοσμικό έργο [τα Βραδεμβούργια Κονσέρτα νομίζω (σαν όνομα τα έχω ακούσει)] όταν βρισκόταν υπό την "προστασία" κάποιου ευγενή ή πρίγκηπα. Άλλος θεϊστής και μεγάλος μουσουργός υπήρξε και ο Handel αλλά δεν έχω ασχοληθεί καθόλου ένεκα του θεϊστικού του ενδιαφέροντος [Messiah και λοιπά].

Φυσικά λίγο νωρίτερα υπήρξε και κάποιος που παρότι ήταν καθολικός ρασοφόρος έγραψε κάτι έξαιρετο, και αυτό ήταν Οι Τέσσερις Εποχές (αν μιλάμε για ενδιαφέρον pop με πολύ περίεργη καταγωγή δλδ!), Antonio Vivaldi δλδ:



Όσο για το σύστημα έγινε περισσότερο για την δυτική κλασσική μουσική αλλά ΔΕΝ είναι αποκλειστικότητα. Προσπάθησαν οι εκκλησίες ανά τους αιώνες να παράγουν αυθεντίες μέσω της μεγάλης Αυθεντίας [o δυσλεξικός dog ένα πράμα ] απλά από κάποια στιγμή και μετά έχασαν τον έλεγχο (ευτυχώς!), και έτσι η μουσική έγινε αυτό το πολυσύνθετο κατασκεύασμα που είναι σήμερα (και όχι μόνο η μουσική). Γενικά καλό είναι να μη δίνουμε τα εύσημα by default σε κάποιους επειδή μας έγινε μια πλύση εγκεφάλου ό,τι έκαναν τα πάντα.

crocark wrote: Jarre. Έχω 2 δίσκους του. Πολύ αγαπημένος δεν είναι. Λίγο είναι πάντως. Να σου πω την αλήθεια δεν το έχω ψάξει αλλά τελείως αντισυμβατικός δε μου φαίνεται ο ήχος του. Τουλάχιστον τα πολύ γνωστά μέρη των κομματιών του που μου έρχονται αβίαστα στο μυαλό, π.χ. το Oxygene που λες, μου φαίνονται μια χαρά συμβατικά. Όχι ότι η αμιγώς ηλεκτρονική μουσική δεν απέχει τεράστια από το τονικό σύστημα που σου λέω. Ξέρω γω ο Ξενάκης. Σύγκρινέ τον με το Jarre. Ο δεύτερος δεν ακούγεται πιο κοντά στο συμβατικό;

Πάντως δεν ξέρω από ηλεκτρονική πολλά οπότε μπορεί να λέω βλακείες.

Ουσιαστικά αν το έχω καταλάβει σωστά ο Jarre μέσω της σύνθεσης του έπαιζε με παλαιότερα μοτίβα ήχου αλλά με νέους τρόπους, και ήταν θέμα hit or miss. Δηλαδή είτε σε έπιανε είτε σε άφηνε αδιάφορο. Εγώ αγόρασα πρώτο νομίζω το Equinox, μετά το Concerts In China και μετά τα πάντα μέχρι και το 2002-2003 [δεν θυμάμαι και καλά] που έγινε dance-pop η μουσική του (Teo & Tea). Από εκεί και μετά μόνο κάποια live έχω δει με τα παλιά του σε διάφορα μέρη του πλανητη. Ωστόσο με Vaggeli, Tangerine Dreams, Kraftwerk και πιθανόν και άλλους που να μην θυμάσαι ή να μην έχω ψάξει δημιούργησαν αυτό που λέγεται σήμερα ηλεκτρονική μουσική. Και φυσικα δεν είναι από τους πρωτοπόρους μιας και αν δεις Wiki υπάρχουν άνθρωποι που πειραματίστηκαν με τον ήχο από τις αρχές του αιώνα. Ωστόσο τα synthi με την σύγχρονη σημασία τους άρχισαν να πέρνουν τα πάνω τους και να εξελίσονται από το 50 και το 60 και μετά. Άρα πάλι για pop μιλάμε αλλά σε άλλο ύφος και υπό άλλη ονομασία.

crocark wrote: Μισό - μισό - μισό ... Αν δεν κάνω κανένα τραγικό λάθος, όλοι αυτοί που λες, καλοί και χρυσοί, αλλά δεν έχουν γράψει συμφωνική μουσική. Οι άλλοι για τους οποίους λέω ναι. Ανέφερα όχι συνθέτες γενικά, αλλά δημιουργούς συμφνωικής μουσικής. Και ναι, κάποια κομμάτια αυτών που λες μπορεί να παίχτηκαν από την ΕΡΤ κάποια στιγμή, αλλά με ενορχηστρώσεις άλλων. Αν κάνω λάθος, βασικά για το Λοίζο, μου λες. Προσπάθησα δε να αναφερθώ σε σχετικά σύγχρονους και προβεβλημένους, γιατί πιο παλιά έχουμε Σκαλκότα, Καλομοίρη, Παπαιωάννου κλπ. (η δική μας εθνική σχολή που είναι σχεδόν άγνωστη). Όσο για την πολιτικοποίηση, που αν τη διακρίνουμε από την κομματικοποίηση, δεν είναι κακή ντε και καλά, έχω να πω πως δεν μπαίνουν όλοι στο ίδιο τσουβάλι. Κάποιοι μπορεί να ανήκουν σε χώρο και καλά κάνουν, αλλά δε στράτευσαν την τέχνη τους. Πάλι όμως μπορεί να κάνω λάθος.

Σε αυτό δεν βάζω και εγώ χέρι στην φωτιά, απλά τα ονόματα έδεσαν με τη μνήμη και πιθανόν κομμάτια που έκαναν το μαγικό κλικ. Από εκεί και μετά σίγουρα αφού έχεις ασχοληθεί περισσότερο έχεις μεγαλύτερη πείρα.

Πάντως νομίζω πως υπάρχει μια παροιμία "Ή παπάς παπάς, ή ζευγάς ζευγάς" ή κάπως έτσι, οπότε είσαι είτε καλός μουσικός είτε καλός πολιτικός. Δεν ταυτίζονται αυτά τα πράγματα πολύ άνετα. Και όποιος μπλέκεται με την ελληνική πολιτική των τρώνε οι κότες και η λησμονιά [δεν θα μιλήσω για ανικανότητα του ατόμου αλλά για συστημική διαφθορά και θα το κλείσω].

crocark wrote: Τι λες βρε ιερόσυλε;

Θα περίμενες κάτι διαφορετικό από άνθρωπο που έχει επιλέξει την τελευταία βαθμίδα Αθεϊας κατά τον Dawkins!? Αποκαθηλώνουμε τα πάντα, σατυρίζουμε τα πάντα. Όποτε υπάρχει διάθεση, ειδάλλως καυτηριάζουμε τα πάντα για να μην κακοφορμήσουν οι πληγές.

crocark wrote: Δεν τον ήξερα ... Τους AHA αντιθέτως εννοείται ότι τους ξέρω. Σκανδιναβοί δεν ήταν. Γενικά ό,τι ποπ εκκινεί εκεί πάνω είναι τέλειο.

Με τόση μουσική που υπάρχει στον πλανήτη είναι αδύνατον να μπορείς να βρεις τα πάντα. Προσωπικά το ό,τι έχω ακούσει τα όσα έχω ακούσει μόνο στην τύχη μου με τη μουσική μπορώ να το αποδώσω, και παράλληλη σε μιας υγιή δόση αντίδραση ενάντια σε ένα μέρος του τελειωμένου pop ανά χρονική περίοδο. Για τους AHA όντως κάπου από εκείνα τα μέρη ήρθαν και σίγουρα όταν ήσουν από 18 μέχρι 25 τους άκουγες άνετα και έμπαιναν σε όλα τα μέρη. Μετά ο κομήτης πέρασε κι αυτό ήταν όλο.

crocark wrote: Κάτι σημαντικό. Η διάδοση της τέχνης και το τι διαδίδεται δεν έχει να κάνει με το τι αρέσει στον κόσμο. Ο κόσμος αγαπάει αυτό που του βάζουν να ακούει. Νομίζουμε ότι έχουμε ελεύθερη βούληση σ' αυτό. Παράδειγμα. Άμα βάλω εγώ το the wall να παίζει πόσοι δε θα το ξέρουν; Άμα βάλω το Radetzky march του R.Strauss πόσοι δε θα το ξέρουν; Να το έχουν ακούσει λέω, όχι να μου το τραγουδήσουν λαλαλα. Άμα κάποιος έκλεινε το youtube και άφηνε ελεύθερα μόνο τα παραδοσιακά γιαπωνέζικα μετά από 20 χρόνια όλοι τέτοια ακούσματα θα είχαμε.

Mortal wrote: Εσύ είσαι της μουσικής, ενώ εγώ είμαι περισσότερο της φωνής.

Ναι. Ακριβώς

Σίγουρα, ωστόσο πλέον με το άνοιγμα διαφόρων διόδων πρόσβασης [και εκτός εταιρικών σχημάτων και καθεστώτος του copyright] μπορείς να βρεις πολλά, φυσικά σαν pop ζώο δε μπορώ να μιλήσω περισσότερο εμπεριστατωμένα για αυτά, μιας και οι Γιαπωνεζούλες αποτελούν μέρος αυτού του καθεστώτος. Πάντως μερικά νέα γκρουπάκια, αρχίζουν πρώτα με trackers και pirate-bay free releases και μετά πάνε σε μικρά live και βρίσκουν το κοινό τους.

Όσο για τα προτεινόμενα απλά κλείσε το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, για κάποιο διάστημα και πήγαινε είτε σε δικτυακά ραδιόφωνα [το ανοίγεις κάπως έτσι το θέμα] άλλων χωρών και άκου, το itunes έχει μέσα πολλά ραδιόφωνα αλλά υπάρχουν νομίζω και site παρότι δεν έχω ψάξει και δηλώνω ανίδεος.

crocark wrote: Προσθήκη:
Σχετικό ή άσχετο δεν ξέρω, αλλά έλα να κάνουμε τελικά λίγη ανάλυση ...
Έβαλα στο οο να δω τι θα βγάλει άμα γράψει κανείς Radetzky (γιατί όλοι το ξέρουν αλλά λίγοι ξέρουν πως λέγεται, οπότε κάποιοι που είδαν το μήνυμα μπορεί να έψαξαν). Και

ευτυχώς βγάζει πρώτο το 1987 και τον συμπατριώτη μάστορα του είδους. Επειδή όμως είμαι λίγο περίεργος κοίταξα τα μηνύματα από κάτω. Κοίτα τι γράφει ένας φίλος εκεί:

Here you can hear and see the troops marching. If you compare it to Carlos Kleiber´s version, you can hear a march with finesse and lightness. And if you listen to

Andre Rieu´s version - well then you proved yourself of being a musical barbarian.Κι έβαλα να δω τον Kleiber και το Rieu που λέει. Σπάσε πλάκα τώρα:
[Snip]

Η φετινή που χαρακτηρίζεται για την κοινωνικότητά της:
[Snip]
Κάπου στο 2:20 τους λέει να σταματήσουν για να χαιρετήσει με την ησυχία του ο άνθρωπος.

Του '13 ήταν πολύ καλό θυμάμαι. Φάση έχει να ψάξει κανείς για ποιο λόγο το έγραψε ο Στράους και ποιος ήταν ο Ραντέτσκι.

[/quote]

Ok, στα εμβατήρια είμαι κομμάτι off συνήθως, δεν ξέρω αλλά τα θεωρώ την χείριστη μορφή χειραγώγησης της ψυχολογίας της μάζας [όχι πως δεν το κάνουν κι αλλιώς], ένας καθαρός εκβιασμός ένα πράγμα.

Εσύ πήγες στον googlι εγώ προτίμησα το youtube. Δες εδώ: www.youtube.com/results?search_q ... etzky&sm=3

1ο 1ο
με 6 εκατομμύρια θεάσεις άρα ο Karayan έχει ξεχωρίσει για αυτή του την διεύθυνση.

Μουσική για παλαμάκια δεν είναι!? Τι θες λοιπόν να κάνει ο άνθρωπος!

Έχεις δει το Red Violin? Αν όχι άκου πρώτα την μουσική [solo violin] του John Corigliano και μετά δες πως αυτή η μουσική κάνει την ταινία αυτό που είναι.



Κλασσική δίχως να είναι βαριά και δύσπεπτη και γεμάτη συναισθήματα.

Και το trailer:



Από την εποχή των μεγάλων κατασκευαστών βιολιών μέχρι και σήμερα, και όλη η ταινία ακολουθεί την πορεία ενός βιολιού και των ζωών που επηρεάζει με το πέρασμα του. Εξαίρετη παραγωγή με πολλά κλασσικά και μη μοτίβα. Για να ξεφεύγουμε έστω και λίγο.

Άσχετο edit: [flashιά δλδ!]
Και όταν το κομμάτι είναι pop, δώστου μια όμορφη βιολίστρια, λίγο ρυθμό και αυτόματα μαγεύεις και το κοινό (Vanessa Mae):

Συνέχεια στο ορατόριο

Mortal wrote: Και μιλάς και με εκείνον που για όλους και όλες τις φιλολόγους του ήταν ΠΑΝΤΟΤΕ εκτός θέματος στην έκθεση, και μονίπως ονειροπολούσε κατά το μάθημα.

Αυτό αν συνδυαστεί με το να μην είσαι κακός σε άλλα μαθήματα ή ακόμη περισσότερο το να είσαι στα άλλα καλός, μπορεί να είναι και τιμή ή αλλιώς, με κίνδυνο να θίξουμε πιθανές (-ους) φιλολόγους στην παρέα μας, θα μπορούσε να είναι και τιμή. Πρόσεξε τι λέω. Θα μπορούσε. Παλιότερα θα έλεγα σίγουρα. Πλέον διατηρώ επιφυλάξεις ότι μπορεί να υπάρχουν και φιλόλογοι που το βάζουν και δουλεύει. Έχω γνωρίσει τέλος πάντων και θα ήταν τιμή σου να ονειροπολείς μαζί τους, απλά δεν είναι η πλειονότης.

Mortal wrote: (καθημερινά ή θα ακούσω 10δες κομμάτια ή θα είναι νεκρή μέρα, οπότε με τα δικά μου δεδομένα είναι λίγα.

Εγώ πιθανότατα όχι. Λίγα και μακάρι να 'ναι καλά (γιατί ακούω και αρκετό ραδιόφωνο). Θα ήθελα να δικαιολογηθώ λέγοντας ότι προτιμώ την ποιότητα έναντι της ποσότητας, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα αλήθεια - σου είπα τι ακούω ως επί το πλείστον οπότε θα αυτοπροδοθώ.

Mortal wrote: Ε εντάξει σαν επιφανειακό ζώο της εμφάνισης πολλές φορές δεν το περνάω σωστά.

Έξω από τα δόντια για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Ούτε μια φορά σ' αυτή τη σειρά "δοκιμίων" δεν ασχολήθηκα με τις φωνές των κοριτσιών σου. Κανονικά θα έπρεπε να μου το ζητήσεις. Εγώ νόμιζα ότι μιλάμε για γυναίκες ως γυναίκες κι όχι ως τραγουδίστριες. Σα φωνές έχεις δίκιο μάλλον, αλλά εγώ συνεχίζω να κοιτάω φάτσες ...

Mortal wrote: Με έβαλες και το κοίταξα και ΕΥΤΥΧΩΣ υπήρχε και το κοσμικό τραγούδι που απείχε από τα εκκλησιαστικά μουσικά κάτεργα.

Το κοίταξα κι εγώ αν και στο ίντερνετ (φαντάζομαι κι εσύ εκεί), ενώ θέλω ν' ανοίξω κανένα βιβλίο κανονικά. Έχεις δίκιο κι αυτό που δε θυμόμουν ήταν για την κοσμική μουσική κατά τον πρώιμο μεσαίωνα, οπότε αν κατάλαβα χρησιμοποιούσαν αρχαιοελληνικούς βασικά τρόπους. Πραγματικά δεν το θυμόμουν και μπορεί και να μην το έχω μάθει και ποτέ ... Πάντως η κοσμική μουσική του μέσου και ύστερου μεσαίωνα (δεν είμαι σίγουρος αλλά κάπου από το 1000 μΧ) είναι βασισμένη στην εκκλησιαστική λίγο πολύ.

Mortal wrote: Και έτσι διασώθηκε η ανθρωπότητα από τον εκκλησιαστικό σκοταδισμό, αλλιώς ούτε Αναγέννηση θα είχαμε αλλά ούτε κι επιστήμες.

Δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω το άδικο στην παραπάνω πρόταση. Η αναγέννηση είναι γεμάτη από έργα εκκλησιαστικού περιεχομένου. Μόνο τις "πιετά" να πάρεις από τα εικαστικά θα έχεις πάρει πόσο; Το 20% των σημαντικών έργων της περιόδου; Οι γενικεύσεις δε μου πάνε, αλλά τονίζω ότι εξαρχής μίλησα όχι για μουσικά είδη, αλλά για μουσικούς κανόνες και συστήματα.

Mortal wrote: (αν μιλάμε για ενδιαφέρον pop με πολύ περίεργη καταγωγή δλδ!), Antonio Vivaldi δλδ:

Δεν είμαι καν σίγουρος για το πόσο pop ήταν το συγκεκριμένο γιατί ήταν πρώιμο αλλά δέχομαι τον όρο, παρόλο που έχει κάποια πραγματάκια μέσα που δεν ταιριάζουν σε pop καλλιτέχνες. Έχει "διάβασμα" για να το πω με λίγα λόγια και το διάβασμα δεν είναι ποπ συνήθως. Επίσης καταλαβαίνω ότι σ' αρέσουν. Εγώ έχω να προσθέσω ότι πρόκειται περί 4 κονσέρτων για βιολί και συνοδεία ορχήστρας εγχόρδων με όσο το δυνατόν κλασική φόρμα γίνεται. Δηλαδή φίλε μου πιο κλασικό δε γίνεται. Και βρήκαμε επιτέλους κάτι κλασικό που να σ' αρέσει και να μ' αρέσει
(είναι τόσο κλασικό που κάνεις μάθημα φόρμας επάνω του και ιστορίας)

Mortal wrote: Όσο για το σύστημα έγινε περισσότερο για την δυτική κλασσική μουσική αλλά ΔΕΝ είναι αποκλειστικότητα.

Όχι βέβαια. Αυτό ακριβώς λέω. Ότι όλοι οι άλλοι από εκεί παίρνουν. Επίσης για τη λατρεία της σημειολογίας και της ακρίβειας δεν έγινε για την κλασική μουσική, αλλά για τη μουσική. Απλά αυτή που εξάντλησε το πάτημα πάνω στους κανόνες είναι η κλασική. Οι κανόνες αυτοί παραβιάζονται σε μικρό βαθμό από κάποιο σημείο και μετά, αλλά ακολουθούνται ως επί το πλείστον. Όταν ακούς συμβατικά πράγματα σχετικά είσαι στους κανόνες για συντομία. Ακόμη όμως και για κάποιες παραβιάσεις π.χ. στη ροκ ξέρω γω, βλέποντας το τι παραβιάζεται καταλαβαίνεις το πιο είναι το σημαντικό για να επιλέξουν να το παραβιάσουν. Σαν τη διαφήμιση για το ουίσκι που λέει "η αξία του ηττημένου δίνει , τι δίνει δε θυμάμαι, δόξα μάλλον, στο νικητή".

Mortal wrote: Γενικά καλό είναι να μη δίνουμε τα εύσημα by default σε κάποιους επειδή μας έγινε μια πλύση εγκεφάλου ό,τι έκαναν τα πάντα.

Δεν υπάρχει καμία πλύση εγκεφάλου στο συγκεκριμένο πάντως. Είναι καταγεγραμμένη ιστορία. Το μαρτυρούν τα ίδια τα έργα στη διάρκεια των αιώνων. Επίσης εύσημα δε δίνω, απλά αποδίδω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Δεν ξέρω πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα, αλλά έτσι εκτυλίχθηκαν και μ' αυτά ζούμε.

Mortal wrote: Ουσιαστικά αν το έχω καταλάβει σωστά ο Jarre μέσω της σύνθεσης του έπαιζε με παλαιότερα μοτίβα ήχου αλλά με νέους τρόπους

Ναι κι εγώ έτσι. Χωρίς όμως να ξέρω σίγουρα.
Για το Βαγγέλη Παπαθανασίου, πάλι δεν είμαι ειδικός να κρίνω, αλλά στο επίπεδο το πρωταρχικό που μιλάω πάλι νομίζω ότι κινείται σε βασικά πράγματα και το ηλεκτρονικό αγκίζει πιο πολύ τα ηχοχρώματα και το τονικό ίσως ύψος. Δηλαδή σαφώς και μπορεί τεχνητά να παράγει μια νότα από αυτές που παράγει το πιάνο, αλλά σε ύψος ξέρω γω που το πιάνο αδυνατεί. Αλλά σα φόρμες (edit, χρησιμοποιώ τον όρο γενικά κι όχι με την έννοια παρμένη από τη Μορφολογία της Μουσικής) και σαν σκάλες που χρησιμοποιεί κλπ. δεν έχει, νομίζω πάντα, κάτι διαφορετικό. Αλλά δεν ξέρω πάλι στα πολύ σίγουρα, μιας και ξέρω μόνο τα πολύ γνωστά κομμάτια.

Mortal wrote: Θα περίμενες κάτι διαφορετικό από άνθρωπο που έχει επιλέξει την τελευταία βαθμίδα Αθεϊας κατά τον Dawkins!?

Μη μου τα μπλέκεις να χαρείς Ένα - ένα τα μέτωπα. Ο Dawkins είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και θεωρώ ότι η όποια συζήτηση θα είναι πραγματικά πολύ εκτός θέματος. Άλλωστε θα είμαι σε θέση να συμμετέχω σε (τετ α τετ) σχετική συζήτηση όταν με το καλό κατασταλάξω. Έχει πράγματα που μ' αρέσουν αρκετά γιατί είναι πολύ χρηστικά για να φιλοσοφήσεις έμπρακτα αλλά και κάποια πράγματα για τα οποία έχω αμφιβολίες

Mortal wrote: Για τους AHA όντως κάπου από εκείνα τα μέρη ήρθαν και σίγουρα όταν ήσουν από 18 μέχρι 25 τους άκουγες άνετα και έμπαιναν σε όλα τα μέρη.

Εγώ πιστεύω και τώρα και μάλιστα όχι με νοσταλγική διάθεση.

Mortal wrote: Μουσική για παλαμάκια δεν είναι!? Τι θες λοιπόν να κάνει ο άνθρωπος!

Βρε καλά κάνει. Δε συζητάμε. Στους άλλους έχει ξεφύγει.

Mortal wrote: Έχεις δει το Red Violin?

Όχι και μπήκε στις προτεραιότητες.

Mortal wrote: Κλασσική δίχως να είναι βαριά και δύσπεπτη και γεμάτη συναισθήματα.

Αχ, μα η κλασική δεν είναι αυτά που λες. Μόνο ίσως ότι κλασικό ξεκινά από B κι εσύ μου ανέφερες ήδη μερικά Β. Άρα πήγες στο V και το C και βρήκες διαφορά. Θα πρότεινα προσωπικά να αντιμετωπίσεις με επιφύλαξη τα D και W κι από το B που σου είπα ν' αφήσεις έξω (να τα πιάσεις δηλαδή) τα Biz και Bor. Πιάσε όμως βασικά R, Κ και Μ (edit, τι λέω; )

Mortal wrote: Και όταν το κομμάτι είναι pop, δώστου μια όμορφη βιολίστρια, λίγο ρυθμό και αυτόματα μαγεύεις και το κοινό (Vanessa Mae):

Είπαμε γι' αυτό το συγκεκριμένο. Είναι βαρύ και δύσπεπτο όπως λες εσύ.

crocark wrote: Συνέχεια στο ορατόριο

Περνώντας από μικρά solo σε αρμονικές συμφωνίες και σε διαφωνίες επί της μουσικής αρχής όπως πάντα ε;

crocark wrote: Αυτό αν συνδυαστεί με το να μην είσαι κακός σε άλλα μαθήματα ή ακόμη περισσότερο το να είσαι στα άλλα καλός, μπορεί να είναι και τιμή ή αλλιώς, με κίνδυνο να θίξουμε πιθανές (-ους) φιλολόγους στην παρέα μας, θα μπορούσε να είναι και τιμή. Πρόσεξε τι λέω. Θα μπορούσε. Παλιότερα θα έλεγα σίγουρα. Πλέον διατηρώ επιφυλάξεις ότι μπορεί να υπάρχουν και φιλόλογοι που το βάζουν και δουλεύει. Έχω γνωρίσει τέλος πάντων και θα ήταν τιμή σου να ονειροπολείς μαζί τους, απλά δεν είναι η πλειονότης.

Χεχε, ε εντάξει δεν μπορώ να τους και τις καταδικάσω γιατί πρέπει να το λατρεύεις σαν επάγγελμα/λειτούργημα το αντικείμενο για να παραμείνεις εντός. Και δεν μπορούν να γίνουν όλοι δάσκαλοι. Μερικοί είναι δοκιμιακοί αποκλειστικά, άλλοι θα μπορούσαν να γίνουν συγγραφείς και ελάχιστοι θα μπορούσαν να διδάξουν πραγματικά (αυτό ισχύει για κάθε γνωστικό κλάδο). Απλά όταν κι εμείς οι ίδιοι σε αυτά που αγαπάμε γινόμαστε biased και επιλέγουμε ενεργά να απορριπτουμε και τα επιλέγουμε δεν μπορούμε από αυτούς να ζητάμε περισσότερα. Π.χ εγώ ήμουν εκτός του φιλολογικού γιατί απλά επέλεξα από πολύ νωρίς να θεωρώ ως κορυφαια λογοτεχνικά είδη την επιστημονική φαντασία, την φαντασία που υπερβαίνει την καθημερινότητα, αλλά και τον τρόμο που ουσιαστικά σε μικρό ή μεγάλο βαθμό καταδυναστεύει τη ζωή μας με διαφορετικό τρόπο καθόλη την διάρκεια της.

crocark wrote: Εγώ πιθανότατα όχι. Λίγα και μακάρι να 'ναι καλά (γιατί ακούω και αρκετό ραδιόφωνο). Θα ήθελα να δικαιολογηθώ λέγοντας ότι προτιμώ την ποιότητα έναντι της ποσότητας, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα αλήθεια - σου είπα τι ακούω ως επί το πλείστον οπότε θα αυτοπροδοθώ.

Με το laptopάκι ανοικτό 365/365, με το youtube, το itunes και μερικούς free video players και grabbers, και με μια συλλογή CD (από το 92, πριν είχαμε κασέτες) άνω των 1300CD [ποσοτικός πάντα για να μπορώ από τα 1000 να καταλήξω στο 1 ] έχοντας ωστόσο rippάρει μόλις καμιά 500ά στον δίσκο, δεν μπορώ να πω πως σταματάω να ακούω μουσική πλην των στιγμών που απλά θέλω απόλυτη (πλην κορναρισμάτων, φωνών από το δρόμο και λοιπών ήχων της πόλης) ησυχία. Υπάρχουν ώρες metal (λίγες πλέον), ώρες Japanese-Everything (πολλές!), ώρες δύσης γενικά, ώρες ταινίας (και ενδιάμμεσα και soundtracks), και πάει λέγοντας. Το ραδιόφωνο απλά μου φαίνεται ως το πλέον παράλογο μέσο για να ακούσεις μουσική, από παλιά, όταν την μια στιγμή σου έβαζε Kansas και την άλλη Μαντόνα, ε δεν κολλάνε. Οπότε από τότε απλά άκουγα μόνο κατ' επιλογή μουσική και 1 είδος για μέρες οπότε εξού και τα ισχυρά κολλήματα σε καθαρά είδη.

crocark wrote: Έξω από τα δόντια για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Ούτε μια φορά σ' αυτή τη σειρά "δοκιμίων" δεν ασχολήθηκα με τις φωνές των κοριτσιών σου. Κανονικά θα έπρεπε να μου το ζητήσεις. Εγώ νόμιζα ότι μιλάμε για γυναίκες ως γυναίκες κι όχι ως τραγουδίστριες. Σα φωνές έχεις δίκιο μάλλον, αλλά εγώ συνεχίζω να κοιτάω φάτσες ...

Σε συγχωρώ επειδή όντως μιλάμε για πολύ φατσούλες, ωστόσο ανήκω στους τρελούς που πολλές φορές κοιτάζουν άλλα πράγματα (παλιά κοιτάζαμε με τότε φίλο ένα jpeg (τα αρχαία χρόνια) μιας ιδιαιτέρως όμορφης ύπαρξης, εκείνος: "Πωπω Βυ..ά!" εγώ: "Πωπω ανάλυση" αναφερόμενος στην ποιότητα του αρχείου. ). Υπάρχουμε κι αυτοί οι τρελοί στον πλανήτη.

crocark wrote: Το κοίταξα κι εγώ αν και στο ίντερνετ (φαντάζομαι κι εσύ εκεί), ενώ θέλω ν' ανοίξω κανένα βιβλίο κανονικά. Έχεις δίκιο κι αυτό που δε θυμόμουν ήταν για την κοσμική μουσική κατά τον πρώιμο μεσαίωνα, οπότε αν κατάλαβα χρησιμοποιούσαν αρχαιοελληνικούς βασικά τρόπους. Πραγματικά δεν το θυμόμουν και μπορεί και να μην το έχω μάθει και ποτέ ... Πάντως η κοσμική μουσική του μέσου και ύστερου μεσαίωνα (δεν είμαι σίγουρος αλλά κάπου από το 1000 μΧ) είναι βασισμένη στην εκκλησιαστική λίγο πολύ.

Καλώς ή κακώς είναι αδύνατον να έχεις τόσο πλούσια βιβλιογραφία στο σπίτι, και μάλιστα με τόσο εξειδικευμένα θέματα. Και οι εγκυκλοπαίδειες οι παλιές έδιναν βάρος σε άλλα ζητήματα και πιθανόν να έβλεπαν και κάποια πράγματα εθνικιστικά οπότε αυτό τις καθιστουσε αναξιόπιστες. Το Internet πάλι είναι επικίνδυνο εργαλείο, αν και η Wiki θεωρείται περισσότερο σοβαρή γιατί "αστυνομεύεται" από τους ίδιους τους δημιουργούς και τα άρθα γράφονται και σχολιάζονται αλλά και ενημερώνονται πιο γρήγορα.

Γενικά με την πιθανότητα να κάνω και λάθος ενεργά απορρίπτω την συνδρομή της εκκλησίας στα κοσμικα έργα και την θεωρώ σφαιτεριστή των όσων παρήγαγε η ελεύθερη ανθρωπότητα. Σίγουρα κάποια έχει συνεισφέρει από μια άποψη, αλλά και μόνο για να ευλογησουν τα γένια τους ενώ τα υπόλοιπα αποτελούν κτήμα και παραγωγή εκτός συστήματος και χειραγώγησης των παντών. Ιδεολογικό το ζήτημα περισσότερο οπότε δεν θα το προχωρήσω. Απλά θεωρώ πως [δίχως να είμαι κολλημένος με την αρχαιότητα αλλά σεβόμενος υπό όρους την σχετική παραγωγικότητα και ελευθερία των ανθρώπων που έζησαν σε αυτή τη χώρα (εδαφικά μιλώντας) κατά την αρχαιότητα] πως υπήρχαν πολλά έργα από ανθρώπους που είχαν την ικανότητα της κριτικής και ελέυθερης σκέψης εκτός της θρησκευτικής στρούγκας [ακόμη και της δωδεκαθεϊστικής δλδ] οποιασδήποτε εποχής και της παραγωγής έργων κοσμικών. Φυσικά δεν έχω βρει Έλληνα μελετητή που σε κάποιο documentary να κάνει κάποια ανάλυση [και για να δεχθώ πάλι τα λεγόμενα του θα έπρεπε έστω να είναι απο αγνωστικιστής και πάνω].

crocark wrote: Δεν μπορώ παρά να παρατηρήσω το άδικο στην παραπάνω πρόταση. Η αναγέννηση είναι γεμάτη από έργα εκκλησιαστικού περιεχομένου. Μόνο τις "πιετά" να πάρεις από τα εικαστικά θα έχεις πάρει πόσο; Το 20% των σημαντικών έργων της περιόδου; Οι γενικεύσεις δε μου πάνε, αλλά τονίζω ότι εξαρχής μίλησα όχι για μουσικά είδη, αλλά για μουσικούς κανόνες και συστήματα.

Δεν τα απαρνούμαι, ωστόσο αδυνατώ να αποδεχθώ πως στήριξε τον πολιτισμό. Πολιτισμός δεν είναι μόνο τέχνη αλλά είναι κι επιστήμη, και ουσιαστικά έτσι όπως το έχω καταλάβει υπό όρους έδινε κάτι στην τέχνη που συμφωνούσε με τα τότε πιστεύω και αφαιρούσε πολλά από άλλους τομείς. Π.χ ο Da Vinci δεν έκανε μόνο τέχνη αλλά επιδόθηκε κάποια στιγμή και στην ανατομία με σκοπό να κατανοήσει καλύτερα τη (μηχανιστική ίσως) φύση της λειτουργίας του σώματος, και για αυτό επιπλήχθηκε και χρειάστηκε να περάσουν καμία 200α ή και παραπάνω χρόνια για να υπάρξουν νέες έρευνες σε Αγγλια και Γαλλία δίχως το φόβο των επιμέρους εκκλησιών. [Χοντρικά μιλώντας πάντα]. Και με το σκεπτικό πως φρέναρε κάτι τέτοιο μονάχα μπορώ να εικάσω πόσο χέρι έβαλε στην τέχνη.

crocark wrote: Δεν είμαι καν σίγουρος για το πόσο pop ήταν το συγκεκριμένο γιατί ήταν πρώιμο αλλά δέχομαι τον όρο, παρόλο που έχει κάποια πραγματάκια μέσα που δεν ταιριάζουν σε pop καλλιτέχνες. Έχει "διάβασμα" για να το πω με λίγα λόγια και το διάβασμα δεν είναι ποπ συνήθως. Επίσης καταλαβαίνω ότι σ' αρέσουν. Εγώ έχω να προσθέσω ότι πρόκειται περί 4 κονσέρτων για βιολί και συνοδεία ορχήστρας εγχόρδων με όσο το δυνατόν κλασική φόρμα γίνεται. Δηλαδή φίλε μου πιο κλασικό δε γίνεται. Και βρήκαμε επιτέλους κάτι κλασικό που να σ' αρέσει και να μ' αρέσει
(είναι τόσο κλασικό που κάνεις μάθημα φόρμας επάνω του και ιστορίας)

Δεν μπορώ να μιλήσω για τεχνικής φύσεως ζητήματα αλλά είναι κάτι που από τότε που το άκουσα για πρώτη φορά έκανε αυτό το παροιμιώδες πλέον click πάνω μου. Πιθανόν η μελαγχολία του Φθινοπώρου, ή η μανία του Χειμώνα να δένουν καλύτερα φυσικά από τις πιο "τεμπέλικες" ρεμβαστικές εποχές. Και το συγκεκριμένο είναι και ενδιαφέρον πως διασκευάζεται:

Για ηλεκτρική κιθάρα:






Όπως βλέπεις προσφέρεται ως μουσική για καλές διασκευές, αν και πάντα όταν έχεις ακούσει το "αρχικό" μερικά τμήματα σου ακούγονται λάθος. Βέβαια αυτό είναι και υποκειμενικό.

crocark wrote: Όχι βέβαια. Αυτό ακριβώς λέω. Ότι όλοι οι άλλοι από εκεί παίρνουν. Επίσης για τη λατρεία της σημειολογίας και της ακρίβειας δεν έγινε για την κλασική μουσική, αλλά για τη μουσική. Απλά αυτή που εξάντλησε το πάτημα πάνω στους κανόνες είναι η κλασική. Οι κανόνες αυτοί παραβιάζονται σε μικρό βαθμό από κάποιο σημείο και μετά, αλλά ακολουθούνται ως επί το πλείστον. Όταν ακούς συμβατικά πράγματα σχετικά είσαι στους κανόνες για συντομία. Ακόμη όμως και για κάποιες παραβιάσεις π.χ. στη ροκ ξέρω γω, βλέποντας το τι παραβιάζεται καταλαβαίνεις το πιο είναι το σημαντικό για να επιλέξουν να το παραβιάσουν. Σαν τη διαφήμιση για το ουίσκι που λέει "η αξία του ηττημένου δίνει , τι δίνει δε θυμάμαι, δόξα μάλλον, στο νικητή".

Οκ! Το τόνισα παραπάνω όπως γενικά κάνω στα πάντα, απλά μου έχει γίνει συνήθεια μέσα από αρκετές κουβέντες [αντικρουόμενοι μονόλογοι τις περισσότερες φορές].

crocark wrote: Δεν υπάρχει καμία πλύση εγκεφάλου στο συγκεκριμένο πάντως. Είναι καταγεγραμμένη ιστορία. Το μαρτυρούν τα ίδια τα έργα στη διάρκεια των αιώνων. Επίσης εύσημα δε δίνω, απλά αποδίδω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Δεν ξέρω πως θα μπορούσε να είναι διαφορετικά τα πράγματα, αλλά έτσι εκτυλίχθηκαν και μ' αυτά ζούμε.

Επειδή βλέπω και σήμερα [χαζά πράγματα πλέον] την πολεμική ενάντια σε συγκροτήματα από πιστούς [ενδεχομένως και θρησκόληπτους, αλλά και τη προσπάθεια σφαιτερισμού ειδών μουσικής [White metal = Christian metal και λοιπά] και θεωρώ πως μεγάλο μέρος των έργων απλά "γράφθηκε" όπως επιθυμούσε το τότε σύστημα ενώ αν ήταν ελάχιστα διαφορετικά θα διαβάζαμε κάποια πολύ πιο διαφορετική ιστορία. [Ακόμη και στον Δαρβίνο επιτέθηκαν κατά τη διάρκεια της ζωής του και εκείνος έχοντας με ένα πολύ επεξεργασμένο έργο, άρα δεν θα έκαναν κάτι χειρότερο σε έναν "απλό" καλλιτέχνη;]

Ναι εικάζω αλλά δεν μπορώ με αυτά που έχω συναντήσει κατά καιρούς μέσα από documentaries και διαλέξεις να μην έχω 2ες και 3ες και 4ες σκέψεις. Όταν οι πηγές είναι περιορισμένες και ελεγχόμενες [μόνο μετά τον Gutemberg ξεκίνησε η σταδιακή απελευθέρωση της γνώσης και της πληροφορίας από τα χέρια των αντιγραφέων αν και τότε ακόμη περιορισμένα πολύ] τότε δεν είναι ενημέρωση αλλά χειραγώγηση της κοινής γνώμης. Η ιστορία των δυνατών δεν σημαίνει πως είναι πραγματική ιστορία, αλλά απλά πως αφού υπερτερούσαν έναντι των άλλων έγραψαν ό,τι ήθελαν. Ιδεολογικά πάντα, και δίχως να βάζω χέρια σε φωτιές.

crocark wrote: Ναι κι εγώ έτσι. Χωρίς όμως να ξέρω σίγουρα.
Για το Βαγγέλη Παπαθανασίου, πάλι δεν είμαι ειδικός να κρίνω, αλλά στο επίπεδο το πρωταρχικό που μιλάω πάλι νομίζω ότι κινείται σε βασικά πράγματα και το ηλεκτρονικό αγκίζει πιο πολύ τα ηχοχρώματα και το τονικό ίσως ύψος. Δηλαδή σαφώς και μπορεί τεχνητά να παράγει μια νότα από αυτές που παράγει το πιάνο, αλλά σε ύψος ξέρω γω που το πιάνο αδυνατεί. Αλλά σα φόρμες (edit, χρησιμοποιώ τον όρο γενικά κι όχι με την έννοια παρμένη από τη Μορφολογία της Μουσικής) και σαν σκάλες που χρησιμοποιεί κλπ. δεν έχει, νομίζω πάντα, κάτι διαφορετικό. Αλλά δεν ξέρω πάλι στα πολύ σίγουρα, μιας και ξέρω μόνο τα πολύ γνωστά κομμάτια.

Πράγματα που ξεφεύγουν και ξεχωρίζουν στον Jarre [υποκειμενικά πάντα] (δεν έχω ψάξει πως θα ακουγόταν με μουσικό όργανο αντί της χρήσης της φωνής σαν νότες):



Διασκευασμένο παλαιότερο είδος μουσικής που θυμάμαι άμεσα:



Ήχος σήμα κατετεθέν Jarre:



Εκεί που η Ανατολή συναντά το synthesizer:



Και δεν βάλω άλλα γιατί ουσιαστικά θα παρέθετα όλη τη δισκογραφία του.

crocark wrote: Μη μου τα μπλέκεις να χαρείς Ένα - ένα τα μέτωπα. Ο Dawkins είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και θεωρώ ότι η όποια συζήτηση θα είναι πραγματικά πολύ εκτός θέματος. Άλλωστε θα είμαι σε θέση να συμμετέχω σε (τετ α τετ) σχετική συζήτηση όταν με το καλό κατασταλάξω. Έχει πράγματα που μ' αρέσουν αρκετά γιατί είναι πολύ χρηστικά για να φιλοσοφήσεις έμπρακτα αλλά και κάποια πράγματα για τα οποία έχω αμφιβολίες

Χεχε, απλά δηλώνω πάντοτε το bias μου ενάντια των άλλων θεμάτων που εκλαμβάνω ως biased. Και όχι από εσένα (το τονίζω!), αλλά από το πως έχει περάσει μέσα από την ιστορία για αυτά που ανέφερα πιο πριν (ένα στραβό κλήμα που λέμε και που το ΄χουν στραβώσει όσο δεν πάει). Και απλά επειδή δεν το βλέπω ως φιλοσοφία αλλά ως πραγματικότητα (τα πάντα γίνονται σήμερα καλύτερα δίχως αυτά) είναι που επιλέγω να το ξεκαθαρίζω στην κουβέντα.

crocark wrote: Εγώ πιστεύω και τώρα και μάλιστα όχι με νοσταλγική διάθεση.

E, πάρε τότε κάτι αρχαίο και χιλιοακουσμένο:



Μια φορά εντάξει, 2η φορά δεν το ακους πλέον ολόκληρο.

crocark wrote: Βρε καλά κάνει. Δε συζητάμε. Στους άλλους έχει ξεφύγει.

Και μουσική που ΔΕΝ είναι για παλαμάκια

Ανοίγει με ένα μικρό intro από την σειρά για music box και μετά αρχίζει η μαγεία. Από την "Madona" παλαιοτέρων εποχών που είχα αναφέρει.



Αν και προτιμώ πολύ περισσότερο το αρχικό άνοιγμα της σειράς από την Kumiko Noma :

crocark wrote: Aχ, μα η κλασική δεν είναι αυτά που λες. Μόνο ίσως ότι κλασικό ξεκινά από B κι εσύ μου ανέφερες ήδη μερικά Β. Άρα πήγες στο V και το C και βρήκες διαφορά. Θα πρότεινα προσωπικά να αντιμετωπίσεις με επιφύλαξη τα D και W κι από το B που σου είπα ν' αφήσεις έξω (να τα πιάσεις δηλαδή) τα Biz και Bor. Πιάσε όμως βασικά R, Κ και Μ (edit, τι λέω; )

Οκ, αγαπητέ παίζω πλέον RPG [παιχνίδια της πολλής κουβέντας και της πολλής ιστορίας δλδ, αλλά και του σπαθιού, καλά και του στιλέτου, άντε και της σφαίρας φωτιάς], άρα με τους γρίφους έχω αρχίσει να διακόπτω σχέσεις και τους σκέφτομαι κάπως σαν το γόρδιο δεσμό [και τους αντιμετωπίζω σαν βάρβαρος με φωτιά και τσεκούρι].

B=Beethoven/Bach
V=Vivaldi
C=Corigliano/Chopin
W=Wagner
Κ=Kalafina
?? and the rest!?

crocark wrote: Είπαμε γι' αυτό το συγκεκριμένο. Είναι βαρύ και δύσπεπτο όπως λες εσύ.

[/quote]



Πάρε ακόμη κάτι πιο βαρύ:



Yeap το 'χω ακούσει κι αυτό! Και κάτι ελαφρύ από τις ίδιες:



Προσωπικά αν το είχα ακούσει πρώτο αντί για άλλα μαγευτικά κομμάτια τους όπως και το προηγούμενο απλά θα τις είχα ξεχάσει.