Μουσικές προτάσεις

Χμ, άχρωμη δεν θα το έλεγα για την Dion, ίσως απλά ότι έμεινε σε έναν τύπο τραγουδιού ο οποίος είναι δυστυχώς επαναλαμβανόμενος. Η Βίσση μπορεί να έχει φωνή (η οποία και μου θυμίζει κάτι από νταλικιέρισα (sorry αλλά την ευγένεια που βγάζει όταν μιλάει η Sarah Brightman ή την σπιρτάδα της Marcela Bovio δεν τα έχει), είναι απλά (για μένα πάντοτε) κι αυτή έμπορος και τίποτα περισσότερο (βέβαια επειδή δεν το ξέρω αυτό, όσοι λένε ότι έχει φωνή η Βίσση την έχουν βάλει να τραγουδίσει πλάι στην Emma Shapline ή την Sarah, ή την Tarja, ή την Lorreena? Γιατί προσωπικά όταν την συγκρίνω με αυτές τις φωνές η Βίσση απλά γίνεται το κορίτσι της γειτονιάς που τραγουδάει στο μπάνιο του και τίποτα περισσότερο), αλλά από γούστο στα τραγούδια έχω τις ενστάσεις μου πως έχει. Το "υλικό" κορίτσι (material girl) από την άλλη το πρωτάκουσα στα 16-17 μου οπότε με τόση επανάλληψη που από τότε γινόταν για να γινει κάτι pop το έμαθα ωστόσο τα κομμάτια δεν ήταν από αυτά τα οποία τα ακούς μια φορά και τα αγαπάς. Αλλά καλά τώρα τι μας έπιασε και εμάς, με την υποκειμενικότητα των γούστων μας πάμε να τα βγάλουμε πέρα!? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

@Mortal
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ένα πράγμα: Η Βίσση είναι η μόνη ελληνίδα καλλιτέχνης που κάνει διεθνή καριέρα στην χώρα της!

@Elessar

Δεν μίλησα για ποιότητα αλλά για ΜΟΥΣΙΚΗ! Προφανώς τα αυτάκια σου από το thrash έχουν πέσει στα 5000Hz! (Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες). <!-- s:?: --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_question.gif" alt=":" title="Question" /><!-- s:?: -->

@Elessar

Κακιούλες δεν πετώ, ούτε χολή.... Την άποψή μου λέω λίγο 'φωναχτά ' αλλά εντάξει δεν θα μαλώσουμε κιόλας. Νοήμονες άνθρωποι σαφώς και είμαστε εδώ μέσα και πραγματικά χαίρομαι που σε αυτό το site υπάρχει κίνηση απόψεων και η λατρεία που συνδέει όλους εμάς με τα adventure. Εγώ 'σε πάω' πάντως αλλά το thrash είναι θόρυβος!

Δεν θα πλακωθούμε τώρα δηλ.; Αυτό ήταν...;

Καυγάς! Καυγάς! Πού! Πού!!! Γμτ πάλι αργά έφτασα! Που θα πάει θα σας προλάβω next time!

Ακους εκεί να μην ξέρουν να ακούσουν μουσική τα νιάτα! Εμ, με τόσες ΒισοΒανδοΡουβάδες που ακουν έχασαν εντελώς το γούστο τους! Και τα 'λεγα εγώ αλλά δεν μ' άκουγε κανένας! <!-- s:-P --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_razz.gif" alt="" title="Razz" /><!-- s:-P --> <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) --> Θόρυβος η συμμετρία (η ταχύτητα είναι απλά φυσικό επακόλουθο της ζωής) και ο ρυθμός (όταν ο drummer δεν είναι Rip Van Κάτι (του Ιρβινγκ Γουόσινγκτον ρε γαμώτο που ξύπνησε γέρος??) τότε τα drums απλά δίνουν το δικό τους ρεσιτάλ) στον ήχο??? Ε??? Ποιός ήρθε ρε παιδιά!?

Elessar να γνωρίσουμε στον κύριο ένα παλιό groupάκι ονόματι Testament!? <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Λοιπόν, update! Τελικά οι Ascension Theory λένε πολλά. Από ότι λέει ο τύπος που έγραψε αυτό το review του album συνδιάζουν Dream Theater και Queensryche! Τους πρώτους προσωπικά τους θεωρώ κορυφή στο είδος τους, ενώ οι δεύτεροι με αφήνουν αδιάφορο. Εξαιρετικά μελωδικό album, με σκληρές κιθάρες metal μονάχα εκεί που χρειάζεται, και τα keyboards έχουν την σωστή θέση. Καθαρά φωνητικά και πολύ καλή φωνή. Πραγματικά progressive.

Το επόμενο που checkάρισα ήταν το Starfall των Dragonland από την Σουηδία. Κάποιοι μάλιστα λένε πως είναι η απάντηση της Σουηδίας στην Φιλανδία και στους Sonata Arctica, αλλά μπορώ να πω με άνεση έχοντας ακούσει όλη την δισκογραφική δουλειά των δεύτερων πως ελάχιστη σχέση έχουν. Σκληροί, χορωδιακοί, με υπερβολικά τονισμένες κιθάρες και keyboards (οι κλασσικοί ρυθμοί πανε και έρχονται αλλά πολύ speedάτα για τα γούστα μου (όχι πως δεν ακούγονται)) και καταιγίστικά drums. Θα το ξανακούσω, αλλά η πρώτη εντύπωση (έχω την εντύπωση) πως θα επικρατήσει, οπότε μάλλον θα σας αφήσω να τους ακούτε μόνοι σας αν σας αρέσουν. Είδομεν! To συγκεκριμένο album είναι παραγωγής 2004.

Τελικά προς όσους θέλουν τον παλιό καλό (και κάποιες στιγμές βαρετό) ήχο του classic metal ας ακουσουν το Arockalypse των Lordi. Δεν είναι κακό τελικά, αν και μου φέρνει στο μυαλό επιροές κι από Judas και από αντίστοιχα συγκροτήματα. Τα φωνητικά όσοι δεν τα ακούσατε από την eurovision είναι σκληρά (η φωνή βγαίνει σαν να γδέρνει τον λαιμό και να ξυρίζει τις φωνητικές χορδές), αλλά είναι κατανοητά. Μελωδική μουσική πράγματι, αλλά πολύ απλή για κάποιους που έχουν συνεχίσει τον δρόμο προς την προοδευτική metal μουσική. Η/Οι κιθάρα(ες?) έχουν αρκετή παραμόρφωση αλλά όχι αρκετή για να χάνεται ο ήχος.

Αυτήν την στιγμή που γράφω [2] ακούω έναν δίσκο που επηρέασε την πορεία της jazz μουσικής όσο λίγοι: Miles Davis - Kind of Blue. Μουσική πέρα από τον κόσμο τούτο, θυμάμαι σε μια συνέντευξή του έλεγε χαρακτηριστικά ότι όταν δεν παίζει μουσική, απλώς παίζει θέατρο με όλα και με τους γύρω του. ότι δεν είναι αληθινός όταν δεν ασχολείται με την τρομπέτα του. Τον συστήνω σε όσους σιχαίνονται την jazz! Ήχος ατέλειωτος, ονειρεμένος, μαγικός και απίστευτα ισχυρός συναισθηματικά..... Η τέλεια παρέα ξημερώματα Κυριακής με λίγη ψύχρα και μελαγχολία. Συστήνεται

Λοιπόν, άλλη μια μέρα άλλο ένα (καλά περισσότερα από ένα) album. Αλλά αυτό θα προτείνω! Πρόκειται για το Ninja Scrolls του Kitaro και αν δεν κάνω λάθος πρέπει να αποτελεί και το soundtrack της σειράς. Γιατί δεν το έψαξα περισσότερο είναι άλλο ανέκδοτο. Όσοι ενδιαφέρονται για τον ήχο του Kitaro -- Gaia Onbasira, Cirque ingeneux, Ο δρόμος του μεταξιού (δεν θυμάμαι τον τίτλο αλλιώς και δεν είναι ακριβής μετάφραση) και πολλά άλλα στην μακρόχρονη καριέρα του -- που συνδιάζει το synthi με τον παραδοσιακό Ιαπωνικό ήχο σε dreamy ταξιδιάρικα και ατμοσφαιρικά κομμάτια (αν σκεφθούμε πως ανήκει και στους παραδοσιακούς παίκτες Taiko (κάπως έτσι τα λένε)), καλό θα ήταν να του ρίξει μια ματιά. Δεν είν' κακό! <!-- s;-) --><img src="{SMILIES_PATH}/icon_wink.gif" alt="" title="Wink" /><!-- s;-) -->

Dee Dee Bridgewater - Dear Ella. Ουδέν σχόλιον!

Ως συνήθως μια από τις γνωστές μου περίεργες προτάσεις! Trans-Siberian Orchestra και το album Beethoven's Last Night. Εξαιρετική δουλειά που χρησιμοποιεί κλασσικά μουσικά μοτίβα και progressive metal (αλά Symphony-X, Kamelot ή Rhapsody) drums και κιθάρες ώστε να δώσει μια περισσότερο δυναμική απόδωση θεμάτων από Chopin, Mozart, Beethoven συνδιάζοντας με καθαρά φωνητικά (που έχουν κάτι από Opera στις εναλλαγές χαρακτήρων). Προσωπικά κόλλησα με το πρώτο άκουσμα. Το επίσημο site τους αλλά και η αναφορά της Wikipedia (Αγγλικά) θα σας δώσουν περισσότερα στοιχεία. Αν πάτε στην δισκογραφία και ακολουθήσετε το link για το υπό συζήτηση album θα δείτε και την ενδιαφέρουσα ιστορία την οποία διαπραγματεύεται και είναι θεσπέσια ως σύλληψη και ως αφήγηση.

Beethoven και progressive metal? Ενδιαφέρον ακούγεται αν και δεν θα το τολμούσα ποτέ. Τώρα πια jazz και ψυχεδέλεια, άντε και progressive rock!