Donald Dowell and the Ghost of Barker Manor

(a.k.a. Oldbuster)

Το έχουμε ξαναπεί. Ανάμεσα στα αναρίθμητα freeware adventure που κυκλοφορούν στις μέρες μας, άλλα έξυπνα, άλλα άθλια και άλλα απλώς αξιοπρεπή, υπάρχουν και κάποια πραγματικά διαμαντάκια, τα οποία δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από εμπορικές κυκλοφορίες. Ένα από αυτά είναι και το ιταλικής προελεύσεως «Donald Dowell and the Ghost of Barker Manor» από τους Giovanni Ottomano Palmisan και Andrea Ferrara (μην ανησυχείτε, το παιχνίδι είναι πλήρως μεταφρασμένο στα αγγλικά).

Σχετικά με τον Donald

Ο Donald Dowell είναι ένας συμπαθέστατος γεράκος στα πρώτα στάδια παλιμπαιδισμού και άνοιας (φαίνεται καταθλιπτικό, αλλά όπως παρουσιάζεται στο παιχνίδι δεν είναι), που τον καταπιέζει αφόρητα η γυναίκα του και που έχει βουλιάξει στη ραστώνη της σύνταξης. Μέχρι που αποφασίζει να αποτινάξει από πάνω του τον κουρνιαχτό της απραξίας, να αρπάξει ξανά τη ζωή από τα μαλλιά και να πιάσει ξανά δουλειά. Κάπως έτσι παρά τα ουρλιαχτά της γυναίκας του, ξεκινάει την αναζήτησή του.

Τα πρώτα βήματα δεν είναι ενθαρρυντικά. Όσοι τον βλέπουν γελάνε και τον διώχνουν. Όμως ο Donald δεν το βάζει κάτω εύκολα. Αφού έχει πάρει την απόφασή του, δε θα τον σταματήσει πια τίποτα. Ακόμα κι αν τον απορρίπτουν όλοι, όσο δύσκολο κι αν είναι, όχι μόνο δε θα αρκεστεί σε μια οποιαδήποτε δουλειά, αλλά θα πραγματοποιήσει το όνειρό του, το όνειρο που έτρεφε κρυφά όλη του τη ζωή: να γίνει ένας oldbuster… ε, θέλω να πω ένας ghostbuster, ελληνιστί κυνηγός φαντασμάτων. Κάπως έτσι απευθύνεται για δουλειά στο γραφείο του διάσημου paranormal investigator Bob Delano και πολύ γρήγορα θα βρεθεί στη μυστηριώδη έπαυλη Barker που στοιχειώνεται από ένα ενοχλητικό φάντασμα.

(η έπαυλη του μυστηρίου) 

 Είναι όμως μοναχά ένα το φάντασμα; Γιατί κάθε φορά που προφέρει κανείς το όνομα της έπαυλης, ξεσπάνε αστραπόβροντα; Και γιατί ο νέος ιδιοκτήτης της έπαυλης προτιμάει να κοιμάται σε φέρετρο; Υπάρχει κάποια εξήγηση για την επιβλητική γοητεία που ασκεί η πανσέληνος στον συντηρητή της έπαυλης; Το πιο σημαντικό απ’ όλα: Θα πάρει χαμπάρι κανένα από τα υπερφυσικά τεκταινόμενα που τον περιτριγυρίζουν ο αξιολάτρευτος γεράκος μας ή θα μείνει μέχρι τέλους με την ψευδαίσθηση πως όλοι γύρω του είναι απλοί, φυσιολογικοί και καθημερινοί άνθρωποι;

Ένας τρελός τρελός κόσμος

Από τα παραπάνω καταλαβαίνετε πως έχουμε να κάνουμε με ένα χιουμοριστικό adventure που το θεοπάλαβο χιούμορ του, θυμίζει παλιές καλές λουκασαρτικές εποχές (ή και Telltale πριν πάρει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό της). Ο βασικός χαρακτήρας είναι αξιολάτρευτος. Αν και μερικές φορές θέλεις να τον αρχίσεις στις φάπες για την επίμονη άρνησή του να καταλάβει τι συμβαίνει γύρω του, στο τέλος η εθελοτυφλία του δικαιώνεται με ένα εξαιρετικό gag, που κλείνει την ιστορία με τον πλέον κατάλληλο τρόπο. Οι δευτερεύοντες χαρακτήρες (άνθρωποι, τέρατα και φαντάσματα) είναι εξίσου ή και περισσότερο τρελοί σε σχέση με τον Donald και οι διάλογοι μαζί τους θα σας κάνουν να λυθείτε στα γέλια.

Γρίφοι, γρίφοι, γρίφοι!!!

Στο ίδιο τρελό μήκος κύματος κυμαίνονται και οι γρίφοι του παιχνιδιού. Υπάρχουν τρελοί, πιο τρελοί και εντελώς θεότρελοι γρίφοι. Inventory –based λουκασαρτικού τύπου γρίφοι! Θα γελάσετε, θα σιχτιρίσετε, θα κοπανήσετε το κεφάλι σας και μετά θα γελάσετε ξανά, καθώς τους λύνετε, αφού η παλαβομάρα που τους διακατέχει τους κάνει ταυτόχρονα αφοπλιστικά διασκεδαστικούς όσο και αρκετά δύσκολους. Δε θα σας πω ψέματα. Θα υπάρξουν και φορές που θα δοκιμάσετε πράγματα στην τύχη.

("ατσίδας" ο Donald) 

Κανονικά αυτό θα ήταν μείον, όμως το αποτέλεσμα των πράξεών σας είναι πάντα τόσο ξεκαρδιστικά αστείο, που αφοπλίζει κάθε κριτική. Στο κάτω κάτω ο κόσμος του παιχνιδιού είναι τόσο ευχάριστος και διασκεδαστικός, που συχνά θα μπείτε στον πειρασμό να χρησιμοποιήσετε με ανορθόδοξο τρόπο διάφορα αντικείμενα ή να δείξετε τη σαβούρα που έχετε μαζέψει στους υπόλοιπους χαρακτήρες για να δείτε το πιθανό αποτέλεσμα. Πέρα από πλάκα, ναι, σαφώς και υπάρχουν κάποιοι κουφοί γρίφοι που μόνο με τρελή έμπνευση ή επίμονο try everything on everything μπορούν να λυθoύν. Αποτελούν όμως μειοψηφία και το συνολικό αποτέλεσμα είναι αυτό ακριβώς που είπα και πριν: αφοπλιστικό.

Η πολύχρωμη παλέτα των γηρατειών

Τα σκοτεινά μουντά γραφικά και η υποβλητική υπόκωφη μουσική θα σας κάνουν να ανατριχιάσετε… Εννοείται πως αστειεύομαι. Αν είχε τέτοια ατμόσφαιρα το παιχνίδι, πολύ γρήγορα θα γινόταν κι ο ήρωάς μας φάντασμα, αφού δύσκολα θα γλίτωνε τα απανωτά εμφράγματα. Αντιθέτως, τα γραφικά είναι φωτεινά , όμορφα και εξαιρετικά ευδιάκριτα, με μια γήινη χρωματική παλέτα που στηρίζεται κυρίως στο πράσινο, το καφέ, το γκρι και το κίτρινο. Αν και χρησιμοποιεί την αρκετά περιοριστική όσον αφορά τη γραφική απεικόνιση AGS μηχανή γραφικών, το παιχνίδι είναι στημένο σε μια από τις μεγαλύτερες αναλύσεις που υποστηρίζει η εν λόγω μηχανή (800x600 pixels – μακάρι να ακολουθούσε αυτό το παράδειγμα και η Wadjet Eye Games), προσφέροντάς μας γραφικά που θυμίζουν τις καλύτερες εποχές των παλιών καλών 2D adventures στα μέσα προς τέλη του 90 λίγο πριν την εμφάνιση του πανάσχημου τότε 3D.

Όλα είναι καλοσχεδιασμένα και ουδόλως πιξελιασμένα, οι χαρακτήρες είναι κάθε άλλο παρά δυσδιάκριτες τετραγωνισμένες φιγούρες και το animation είναι ρευστό και άνετο. Λείπουν τα cinematic cut-scenes, όμως σε ένα freeware παιχνίδι αυτό είναι αναμενόμενο και δεδομένου του χιουμοριστικού περιεχομένου καθόλου ενοχλητικό.

Μουσική, ήχος και μπλα μπλα…

Η μουσική του παιχνιδιού είναι απόλυτα ταιριαστή με την ατμόσφαιρά του. Ευχάριστα και διασκεδαστικά μουσικά μοτίβα που δένουν άψογα με τον ανάλαφρο χαρακτήρα του παιχνιδιού. Δε θα σας μείνουν αξέχαστα, αλλά κάνουν τη δουλειά τους και με το παραπάνω. Πρόκειται για σωστή και επαγγελματική δουλειά που και πάλι δε θυμίζει σε τίποτα freeware τίτλο. Τα ηχητικά εφέ είναι μάλλον σπάνια και, αν εξαιρέσουμε κάποια μεμονωμένα ουρλιαχτά και μερικά αστραπόβροντα, σχεδόν ανύπαρκτα. Πάντως η πολύ ευχάριστη μουσική δεν κάνει ιδιαίτερα αισθητή την απουσία τους. Τα voice-overs λάμπουν δια της λογικά αναμενόμενης απουσίας τους.

(πώς θα περάσει ο φίλος μας το γκρεμισμένο γιοφύρι;)

Κι ο χειρισμός;

Κλασικά πράγματα. Έχουμε 4 κέρσορες (walk, look ,use .talk) που αλλάζουν με δεξί κλικ ή με τη ροδέλα του mouse ή και από το κεντρικό μενού του παιχνιδιού, το οποίο καταδύεται, όταν φέρουμε τον κέρσορα στο πάνω μέρος της οθόνης. Ενέργεια επιλέγουμε με αριστερό κλικ. Στο καταδυόμενο μενού πέρα από τις 4 πιθανές ενέργειες, έχουμε και το inventory μας, όπου μπορούμε να επιλέγουμε και να συνδυάζουμε αντικείμενα, τις κλασικές δυνατότητες για save, load και exit (ομολογουμένως αν έλειπαν αυτές, θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα), καθώς και το υπομενού με τα options, από το οποίο μπορούμε να ρυθμίσουμε την ένταση της μουσικής, τη φωτεινότητα της οθόνης και την ταχύτητα κίνησης του χαρακτήρα μας (το τελευταίο ειδικά είναι εξαιρετικά χρήσιμο, μια και ως γεράκος στην default ταχύτητα ο Donald σέρνεται).

Ακόμα στο υπομενού των options μπορούμε να διαβάσουμε τα ονόματα των δημιουργών του παιχνιδιού και για μια ακόμα φορά (ναι, αυτό είναι ένας μικρός πλεονασμός) να κάνουμε τις κρίσιμες επιλογές save, load και exit. Φέροντας τον κέρσορά μας πάνω σε κάθε χαρακτήρα και σημείο αλληλεπίδρασης, βλέπουμε στην κορυφή της οθόνης το όνομά του. Και, όχι, μπορεί να αποτελεί για σας τεράστια έκπληξη, αλλά hotspot indicator δεν υπάρχει (βρε ουστ!!!).

Ναι, αλλά από διάρκεια πως πάει;

Δυστυχώς για αυτό το θέμα δεν μπορώ να μιλήσω. Θα το ομολογήσω. Καθώς έπαιζα το συγκεκριμένο παιχνίδι, ξέχασα να κρατήσω χρόνο. Μια εμμονή μου τον τελευταίο καιρό με τα adventure είναι να υπολογίζω πόσο περίπου χρόνο μου παίρνει για να τα λύσω. Λίγο φταίει γι’αυτό η αυτόματη χρονομέτρηση από το STEAM, λίγο η συνεχής κουβέντα για τη διάρκεια των σύγχρονων adventure σε σχέση με τα παλιά, λίγο οι παρουσιάσεις που έχω αναλάβει για το site, λίγο το πείσμα του αντβεντσουρά… Στο συγκεκριμένο πάντως παιχνίδι λησμόνησα τελείως το θέμα του χρόνου. (Προσμετρήστε το και αυτό στα θετικά του.) Πάντως η αίσθησή μου είναι πως η διάρκειά του είναι μάλλον ικανοποιητική. Βοηθάει και η δυσκολία των γρίφων. Σε κάποιους για λίγο σίγουρα θα κολλήσετε.

…(ανώνυμη παράγραφος)

Από τα παραπάνω καταλαβαίνετε ότι με τον Donald και τη στοιχειωμένη έπαυλη Barker πέρασα πολύ καλά. Πάρα πολύ καλά. Καλύτερα απ’ ότι με πολλά εμπορικά adventure. Σίγουρα δεν πρόκειται για το παιχνίδι που θα σας εκπλήξει με τους ανανεωμένους και πρωτότυπους μηχανισμούς. Σίγουρα δεν κάνει κάτι καινούργιο ούτε διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Η φιλοδοξία του είναι συγκεκριμένη και περιορισμένη.

Είναι ξεκάθαρα και απενεχοποιημένα ένα κλασικότατο old-school adventure που πατάει γερά στη γνώση του παρελθόντος και μας προσφέρει ένα άρτιο και διασκεδαστικό αποτέλεσμα. Ίσως αυτό σας φαίνεται λίγο. Σε μένα όχι. Κατά τη γνώμη μου, το «Donald Dowell and the Ghost of Barker Manor» πετυχαίνει πλήρως τους στόχους που θέτει και αυτό δεν είναι καθόλου ασήμαντο. Στην τελική διασκέδασα απίστευτα τις ώρες που ασχολήθηκα μαζί του. Ουσιαστικά αυτό δεν είναι το ζητούμενο;